ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Magic 10
จิ๊บๆๆ...เสียงนกร้องขึ้นพร้อมกับแสงอาทิตย์ยามเช้าปลุกให้นักเรียนทุกคนในหอ ตื่นขึ้นมารับอากาศเย็นยามเช้าที่สดใส แต่ยังมีคนหนึ่งยังคงหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงที่รายล้อมไปด้วยน้ำแข็งใส ในมือยังคงกุมดวงดาวแน่น มันยังคงส่องสว่างออกมาแสดงความสวยงามให้ได้เห็นตลอดคืน
"จูได....เช้าแล้วนะ"โยฮันปลุกเขาด้วยเสียงที่อ่อนโยน ราวกับว่ากลัวเพื่อนคนนี้จะตื่นขึ้นมาแล้วนึกถึงเรื่องน่าเศร้านั่นอีก "อืม~..ครับขออีก5นาที"ตามเดิมที่เจ้าตัวยังคงนอนต่ออย่างไม่สนใจ เหมือนว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว
"นี่!!จูได....วันนี้มีธุระนะถ้านายไม่ตื่นล่ะก็วันนี้อดกินเทมปุระนะ!"โยฮันเข้าไปกระซิบเเกล้งเพื่อนที่ตื่นยากคนนี้ ถึงแม้จะกังวลเรื่องเมื่อคืนแต่ เขาคิดว่าเพื่อนคนนี้ซักวันต้องผ่านไปได้แน่นอน
"อ่ะ!!ห๊ะ!!เทมปุระหรอไหนๆ..." จูไดรีบลุกขึ้นเมื่อได้ยินอาหารโปรดของตน แล้วทำตาเป็นประกายในมือก็ยังถือดวงดาวเล็กๆไว้ "ตื่นซักทีนะ...รีบอาบน้ำเถอะเราจะต้องไปทำธุระกัน"โยฮันว่าจบก็โยนผ้าขนหนูให้จูได ที่ยังคงกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง
"อื้มขอบใจนะโยฮัน..."จากเสียงที่ร่าเริงกลายเป็นแผ่วเบา ดวงตาที่เศร้าสร้อยปรากฏขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะรู้สึกตัวว่าในมือของตนมีอะไร "เห~อะไรเนี่ย คริสตัลดวงดาวหรอสวยจังแหะ นี่โยฮันนายเป็นคนทำไอนี่ให้หรอ" จูไดยื่นดวงดาวเล็กๆที่ส่องแสงนี้ไปให้โยฮันที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากตนนัก
"หืมชั้นไม่ได้ทำมันขึ้นมาหรอก ถึงทำได้แต่ก็ทำให้ส่องแสงไม่ได้หรอกนะ"โยฮันพูดเเล้วยิ้มออกมาอย่างมีเลิศนัย เขาเห็นนะว่าคนที่ทำดวงดาวมินินี่คือยูเซย์ แต่เก็บเป็นความลับไว้ก่อนดีกว่า เพราะมันมีความหมายกับจูไดด้วย
"อย่างนั้นหรอ แต่มันทำให้ชั้นรู้สึกสบายมากเลยเวลามีมัน"จูไดยิ้มออกมาอย่างร่าเริงแล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำโดยที่ถือมันเข้าไปด้วย เขาอยากรู้จังว่าใครเป็นคนทำไอนี่ขึ้นมากันนะ โยฮันก็บอกว่าทำไม่ได้ซะด้วย.....
ตืดดือ~ติ้ด!! "ฮัลโหลเรียวหรออีกเดี๋ยวก็จะไปหาแล้วนะ อาจจะสายด้วยนิดหน่อย"
โยฮันกดเบอร์โทรหาเรียวที่ตอนนี้นอนขลุกอยู่ในห้องสภานักเรียนกับกองเอกสารเท่าภูเขา "อ่า~โทษทีนะโยฮันที่นัดมาในวันเเข่งขันแบบนี้"ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงอิดโรย ใกล้หมดแรงเต็มที
"เอาน่า...เรียวชั้นคิดว่างานนาย ชั้นพอจะช่วยได้ นายจะได้พักด้วย"เขาพูดด้วยเสียงที่ขัดๆเขิน เพราะไม่ได้เจอกันนานแล้วเลยรูสึกประมาท "อืม~แล้วชั้นจะรอนะโยฮัน"เรียวว่าจบก็กดวางสายทำให้อีกคนนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนลืมไปว่าเพื่อนตนนั้นได้ออกมาจากห้องน้ำแล้ว
"อะไรกันๆ~ เพื่อนชั้นเหงาถึงขั้นโทรไปหาแล้วหรอ~"จูไดทำหน้ายิ้มกวนๆอย่างสนุกสนานที่ตนสามารถแกล้งเพื่อนรักคนนี้ได้ "นายนี่นะ...เดียวก็โกรธซะหรอก"โยอันทำหน้ามุ่ยที่จูไดหันกลับมาแกล้งเขาปกติจูไดจะไม่กล้าแกล้งเขาแบบนี้
"คร้าบบผมขอโทษนน้า~โยฮัน"จูไดตามมาง้อเพื่อนที่งอนเขาตุ๊บป่องไปแล้ว "งั้นจะรีบไปได้รึยังล่ะเรียวรออยู่นะเพราะนายตื่นสายนั่นแหละ!"โยฮันหันกลับมาว่าจูไดที่ยังสภาพผ้าขนหนูพันเอวไว้ปกปิดส่วนล่าง "อ่ะ...จะรีบเดียวนี้แหละครับ"ว่าจบก็รีบเร่งไปแต่งตัว
หลังจากที่แต่งตัวเสร็จมาจากห้องจูไดเดินตามโยฮันไป ตลอดทางจูไดกับโยฮันก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนานจนจูไดเริ่มถามคำถามหนึ่งที่ทำให้โยฮันถึงกับหยุดเดิน
"นี่โยฮันนายคิดยังไงกับเรื่องเมื่อคืนหรอ"
จูไดถามออกไปด้วยเสียงที่เศร้าๆ กลัวว่าเพื่อนคนนี้จะคิดมากกับเรื่องของเขา
"นายก็คือนายนั่นแหละจูได ที่นายทำก็ถูกแล้วนี่แต่ว่านายเก็บมันมาตั้ง2ปี แล้วไม่คิดจะบอกชั้นเลยมันน่าเจ็บใจนะรู้มั้ย"โยฮันกล่าวออกไปก่อนจะหันหลังกลับมากอดเพื่อนที่รักของตน
"อ่า...ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะโยฮัน ชั้นผิดเองแหละ"จูไดกอดตอบและยิ้มออกมาอย่างยินดี ไม่มีใครดีเท่าโยฮันอีกแล้วเขาคิดแบบนั้น "เอาล่ะเรียวรอพวกเราอยู่นะเคลื่อนย้ายกันเลยมั้ย"เมื่อพูดจบก็ใช้เวทย์เคลื่อนย้ายทันทีโดยไม่รอคำตอบ
"มาถึงซักทีนะห้องสภา...."จูไดหันซ้ายหันขวามองรอบๆก่อนจะหันมามองหน้าห้องที่ที่ตนมาถึง "เอาเร็วสิจูได เดียวก็ช้ากว่าเดิมหรอก"โยฮันจูงมือเพื่อนแล้วเคาะประตูเป็นเชิงขออนุญาต ก๊อกๆๆ!!! ภายในห้องมีเสียงตอบกลับมา เหมือนอะไรใหญ่ๆซักอย่างหล่นลงมา
แอ๊ด~กึกๆๆๆโครม "รอนานมั้ยทั้งคู่....."เรียวเดินฝ่าเอกสารกองโตมาเปิดปะตูให้พวกเขาทั้ง2 ตอนนี้สภาพของเรียวโทรมมากจนเหมือนโหมงานมาหนักทั้งคืน
"เรียวนายดูแย่มากเลยนะ พักหน่อยดีกว่ามั้ย" โยฮันรีบเข้าไปพยุงเรียว(คนรักล่ะสิไม่ว่า//ไรท์อิจ!)ที่ใกล้หมดแรงเต็มทนแค่ลุกมาเปิดประตูได้ก็ว่าปฏิหารย์มาก
"โหย~เอกสารเต็มไปหมดเลย ไหนขอดูซักแผ่นหน่อยนะคร้าบ"จูไดก้มหยิบเอกสารขึ้นมาหนึ่งแผ่นในกองๆนึงทีที่กระจายหน้าห้องในกองนั้นเต็มไปด้วยข้อมูลทางคดีเมื่อ2ปีก่อน
"ตามสบายเลยนะจูไดคุง...ที่ให้เรียวคุงเรียกมาก็เพราะว่ามีเรื่องนึงที่ต้องถามเธออยู่น่ะ"
ยูกิออกมาจากอีกฟากของกำแพงพร้อมขนมกับชาหอมๆ
"เรื่องที่ต้องถามผมหรอครับคุณยูกิ..... เอ๋!!!!คุณยูกิมาอยูที่นี่ได้ยังไงครับ" จูไดกำลังจะเริ่มอ่านแต่ก็โดนทักขึ้นก่อนแถมเป็นรุ่นพี่ที่เคารพอีก
"ไง~สบายดีมั้ยจูไดคุงเมื่อวานได้เห็นการแข่งแล้วนะ"ยูกิทักทายแล้วยิ้มให้รุ่นน้องที่รัก "ครับสบายดีไม่ต้องเป็นห่วงเลย การแข่งขันเมื่อวานผมทำได้แน่มากเลย"จูไดยิ้มตอบกลับรุ่นพี่ที่เขาเคารพมาตั้งแต่สมัยปี1 แล้วทำหน้าเศร้าๆเมื่อคิดถึงการแข่งเมื่อวาน
"ยูกิถ้าจะถามอะไรจูไดก็รีบถามซะสิ เวลาพวกเรามีไม่เยอะหรอกนะ"เรียวบอกเพื่อนตัวน้อยที่เอาแต่ทักทายจนลืมในสื่งที่ตนควรทำและทำตัวสบายๆ
"จริงสิครับเรียกผมกับโยฮันมามีอะไรจะถามหรอครับ"จูไดมองหน้ายูกิด้วยความสงสัยสลับกับเรียวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เขาติดว่าคงต้องเกี่ยวกับเอกสารกองโตนี่แน่ๆ
"งั้นขอถามแบบไม่เกรงใจนะจูไดคุง คือว่าเหตุการณ์เมื่อ2ปีก่อนเธอคือคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั่นใช่มั้ย" สิ้นเสียงของยูกิทั้งห้องถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบงัน ไม่คิดว่าคำถามนี้จะถูกถามจากคนนอกไวขนาดนี้
จูไดได้แต่มองหน้ารุ่นพี่ตนอย่างอึ้งๆ ทำไมรุ่นพีพี่ถึงได้รู้เรื่องนี้กันล่ะ ทางฝ่ายกระทรวงด้านความปลอดภัยน่าจะเก็บเป็นความลับให้เขานี่ "แสดงว่าเป็นความจริงสินะ....."เรียวเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบนี้จนโยอันต้องรีบกระซิบบอกคนรักตนว่า
"เรียวอยู่เงียบๆไปก่อนนะ เรื่องมันยาวถ้าไปทักจูไดมากๆเดียวก็ร้องไห้อีก"โยอันพูดเเล้วสบตาเรียวเป็นการบอกว่าครั้งนี้จริงจังนะ เขาไม่อยากให้เพื่อนตัวน้อยต้องร้องไห้อีก
"เข้าใจแล้วล่ะ..."เรียวตอบกลับและมองดูทั้งคู่อย่างเงียบๆ "ครับ.....ผมอยู่ในเหตุการณ์นั้นแต่ว่าก็แค่ตอนที่พวกนั้นกำลังหลบหนีเท่านั้นเองครับ"เขาพูดออกมาด้วยสีหน้าเศร้าๆ พยายามมากที่จะไม่ให้น้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง
"อย่างงั้นหรอ ตอนนั้นเห็นว่ามีคนบาดเจ็บและทางกระทรวงด้านความปลอกภัยเองก็ปิดข้อมูลไว้จึงไม่รู้ว่าเป็นเธอ"ยูกิกล่าวลูบหัวน้องที่พยายามอดกลั้นน้ำตาอย่างสุดกำลังก่อนจะไปสะดุดเข้ากับดาวดาวที่เขาเอาติดมาด้วย
"ถ้ายังไงช่วยเล่ารายละเอียดให้หน่อยได้มั้ย ถ้าหนักใจก็ไม่เป็นไรนะ"ยูกิยิ้มให้อย่างอ่อนโยนทำให้จูไดเริ่มผ่อนคลายกับเรื่องหน้าเศร้านั่นลงบ้างแล้ว
"ได้ครับคุณยูกิ...."เขาตอบรับพร้อมส่งยิ้มน้อยๆไปให้ อย่างน้อยก็ไม่ได้ฝืนยิ้มให้คนตรงหน้าเขาและดาวนี่ก็ช่วยเขาไว้ไม่ให้เศร้ามาก
จูไดเล่าเรื่งราวทั้งหมดให้ยูกิและเรียวฟังเกี่ยวกับเหตุการณ์ในตอนนั้นรวมถึงว่าเอ็ดเป็นมือขวาที่หลบหนีมาได้โดยไม่โดนจับกุมซึ่งตอนนี้เอ็ดได้ลาออกไปจากโรงเรียนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"อย่างนี้นี่เองสินะ...พวกมันคงจะระแวงตัวเธอเอามากๆเลยส่งคนมาจับตาดูสินะ แต่ทางเราก็พลาดที่ปล่อยเอ็ดไป"ยูกิทบทวนเรื่องราวทั้งหมดก่อนจะสรุปสั้นๆให้ จูไดว่าตัวเขานั้นตกเป็นเป้าหมายของศัตรูเป็นที่เรียบร้อย
"อ่านั่นสินะ...จะว่าไปพวกชั้นเรียกพวกนาย2คนมาในการแข่งแบบนี้จะไม่เป็นไรอย่างนั้นหรอ" เรียวพึ่งนึกได้ปี3ต้องแข่งขัน
นี่แถมพวกจูไดก็ติดรอบสุดท้ายด้วย
"ไม่เป็นไรหรอกเรียวพวกเราผ่านมาแล้ววันนี้ไม่มีรอบน่ะช่วยได้สบายๆเลย" โยฮันบอกคนรักที่เป็นกังวลเรื่องพวกเขาด้วยท่าทางที่ขำเล็กๆน้อยๆ
"เราจะได้ไปดูการแข่งของยูเซย์มั้ยโยฮัน ชั้นอยากรู้ว่ายูเซย์ใช้เวทย์อะไรด้วย"จูไดยิ้มออกมาแล้วรู้สึกสนใจในตัวยูเซย์อย่างไม่ปิดบัง เพราะดวงดาวนี่เขาเลยไม่เป็นไรแล้ว
"จะเอาอย่างงั้นหรอ อืมก็ได้~เอ้า!!!" โยฮันร่ายเวทย์ขึ้นมาเป็นวงกลมขนาดกลางที่ฉายภาพสถานการณ์ของการแข่งตอนนี้ นี่คือเวทย์สังเกตการณ์ ที่ต้องใช้เวทย์ให้คล่องถึงจะทำได้
เมื่อภาพฉายการแข่งขันทุกคนในห้องก็ต่างพากันตกใจในตอนนี้ ทั้งสนามเเปรเปลื่ยนเป็นสีครามน้ำเงินในยามค่ำคืน ทุกอย่างมืดมิดจนแทบจะมองไม่เห็นด้วยซ้ำ มีเพียงแค่แสงสว่างจากดาวบนฟากฟ้าเพียงเท่านั้น
"นี่ใครแข่งอย่างหรอพวกนาย"เรียวถามทั้งคู่ที่อึ้งๆไม่แพ้กัน "น่าจะฟุโด ยูเซย์ กับ เทนโจอิน อาสึกะ นะ"จูไดตอบทั้งที่ยังอึ้งไม่หาย
"อย่างงี้นี่เองสมแล้วนะที่เป็นเวทย์ดวงดาว งดงามสมคำล่ำลือกันจริงๆ" ยูกิพูดไปมองสถานการณ์ตอนนี้ที่แทบองไม่อกเลยว่าใครอยู่ตรงไหน
"เวทย์ดวงดาวหรอครับ?"จูไดหันมาถามอย่างสงสัย ว่าเวทย์ดวงดาวคืออะไร "อื้ม...เวทย์ดวงดาวคือเวทย์ของคพิเศษที่ถูกบัญญัติ เอาไว้ในกระทรวงด้านความปลอดภัยน่ะว่าเป็นเวทย์มนต์ที่อันตรายห้ามใช้ในที่สาธารณะเด็ดขาด"
ยูกิอธิบายให้น้องตัวดีฟัง ที่ไม่ยอมศึกษาเลยไม่สิเอาแต่หลับซะมากกว่า "จูไดไม่รู้จักเวทย์พิเศษจริงๆน่ะหรอ" โยฮันถามเพื่อนตนเองอย่างสงสัย ปกติเรื่องพวกนี้จูไดน่าจะรู้ดีนี่น่า
"เรื่องนั้นมันไม่สำคัญหรอว่าแต่ก็ยังดูไม่รู้เรื่องเหมือนเดิมเลย มืดไปหมด...."จูไดมองทุกส่วนของหน้าจอก็ยังคงเห็นแต่ความมืดอย่างเดียว ทั้ง2คนที่สู้กันไม่รู้ว่าไปอยู่ส่วนไหน
ท่ามกลางสนามในตอนนี้ความมืดได้เข้าปกคลุมนานมากแล้วตั้งแต่เริ่มสู้กัน ตอนนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าใครจะชนะเลย "ยูเซย์มัวทำอะไรอยู่นะ น่าจะเรียบร้อยแล้วนี่"แจ็คพูดออกมาในระหว่างที่รออยู่ในห้องพักสำหรับผู้เข้าแข่งขัน
"ใจเย็นสิแจ็คอย่างยูเซย์น่ะไม่เป็นไรหรอก"โควรีบพูดตัดคำแจ็คเพื่อไม่ให้ไปรบกวนคนอื่นที่นั่งดูอยู่อย่างจริงจัง "ก็ยูเซย์ช้าเองนี่!!"แจ็คเริ่มโมโหมากขึ้นซึ่งทำให้โควเหนื่อยหน่าย
"เธอน่าจะยอมแพ้ได้เเล้วนะคุณเทนโจอิน"
ยูเซย์พูดกับอาสึกะที่ตอนนี้แทบจะสู้ไม่ไหวแล้ว "นายน่ะเป็นคนที่มีเวทย์พิเศษสินะ แต่ทำไมถึงใช้เวทย์เสริมแทนล่ะ"อาสึกะเอ่ยถามด้วยความอ่อนแรง
"เพราะว่า....เวทย์ของชั้นไม่ใช้เวทย์ต่อสู้ แต่มันคงเป็นแค่ข้ออ้างสำหรับเธอสินะ งั้นจะใช้ให้เธอเห็นซักหน่อย"ยูเซย์ยกมือขึ้นท่ามกลางความมืดแสงสว่างส่องขึ้นผ่านความมืดจนคนในสนามพากันตกใจ
ดวงดาวดวงใหญ่ปรากฏขึ้นแล้วค่อยลอยลงมาตรงมือของยูเซย์ แล้วกระจายแสงไปที่
อาสึกะ หลังจากแสงหมดลงอาสึกะก็สลบลงไปกับพื้น ทำให้ผู้ชนะครั้งนี้คือยูเซย์
"เป็นเวทย์ที่สุดยอดเลย หือ!!!!อย่าบอกนะว่าดาวอันนี้เป็นของยูเซย์น่ะ" จูไดรู้สึกชื่นชมและดีใจยูเซย์ชนะแถมมีเวทย์น่าสนใจอีก แต่นั่นก็ทำให้นึกขึ้นได้ว่าดาวที่ตนนอนกุมทั้งคืนนั่นเหมือนกับเวทย์ที่ยูเซย์ทำได้ นี่เขาได้รับดาวดวงนี้จากยูเซย์หรอ!!
จูไดล้วงกระเป๋าเสื้อลงไปจับดาวอันเล็กที่ได้รับมาตอนไหนก็ไม่รู้แต่ที่เขารู้คือมันทั้งอบอุ่นและสวยงาม เขายิ้มออกมาด้วยความอ่อนโยน ถ้าดาวอันนี้เป็นของยูเซย์จริงๆเขาก็ได้เพื่อนคนนี้ช่วยเอาไว้ในยามเศร้าสินะ....
ตอนที่10จบแล้วน้าาขอรับ กะจะลง2ตอนแต่เพราะวันนี้ทำงานพิเศษเลยอัพได้แค่ตอนเดียวไรท์ต้องขออภัยด้วยขอรับ อ่านให้สนุกนะขอรับไรท์จะเขียนตอนต่อไปล่ะขอรับ^^
"จูได....เช้าแล้วนะ"โยฮันปลุกเขาด้วยเสียงที่อ่อนโยน ราวกับว่ากลัวเพื่อนคนนี้จะตื่นขึ้นมาแล้วนึกถึงเรื่องน่าเศร้านั่นอีก "อืม~..ครับขออีก5นาที"ตามเดิมที่เจ้าตัวยังคงนอนต่ออย่างไม่สนใจ เหมือนว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว
"นี่!!จูได....วันนี้มีธุระนะถ้านายไม่ตื่นล่ะก็วันนี้อดกินเทมปุระนะ!"โยฮันเข้าไปกระซิบเเกล้งเพื่อนที่ตื่นยากคนนี้ ถึงแม้จะกังวลเรื่องเมื่อคืนแต่ เขาคิดว่าเพื่อนคนนี้ซักวันต้องผ่านไปได้แน่นอน
"อ่ะ!!ห๊ะ!!เทมปุระหรอไหนๆ..." จูไดรีบลุกขึ้นเมื่อได้ยินอาหารโปรดของตน แล้วทำตาเป็นประกายในมือก็ยังถือดวงดาวเล็กๆไว้ "ตื่นซักทีนะ...รีบอาบน้ำเถอะเราจะต้องไปทำธุระกัน"โยฮันว่าจบก็โยนผ้าขนหนูให้จูได ที่ยังคงกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง
"อื้มขอบใจนะโยฮัน..."จากเสียงที่ร่าเริงกลายเป็นแผ่วเบา ดวงตาที่เศร้าสร้อยปรากฏขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะรู้สึกตัวว่าในมือของตนมีอะไร "เห~อะไรเนี่ย คริสตัลดวงดาวหรอสวยจังแหะ นี่โยฮันนายเป็นคนทำไอนี่ให้หรอ" จูไดยื่นดวงดาวเล็กๆที่ส่องแสงนี้ไปให้โยฮันที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากตนนัก
"หืมชั้นไม่ได้ทำมันขึ้นมาหรอก ถึงทำได้แต่ก็ทำให้ส่องแสงไม่ได้หรอกนะ"โยฮันพูดเเล้วยิ้มออกมาอย่างมีเลิศนัย เขาเห็นนะว่าคนที่ทำดวงดาวมินินี่คือยูเซย์ แต่เก็บเป็นความลับไว้ก่อนดีกว่า เพราะมันมีความหมายกับจูไดด้วย
"อย่างนั้นหรอ แต่มันทำให้ชั้นรู้สึกสบายมากเลยเวลามีมัน"จูไดยิ้มออกมาอย่างร่าเริงแล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำโดยที่ถือมันเข้าไปด้วย เขาอยากรู้จังว่าใครเป็นคนทำไอนี่ขึ้นมากันนะ โยฮันก็บอกว่าทำไม่ได้ซะด้วย.....
ตืดดือ~ติ้ด!! "ฮัลโหลเรียวหรออีกเดี๋ยวก็จะไปหาแล้วนะ อาจจะสายด้วยนิดหน่อย"
โยฮันกดเบอร์โทรหาเรียวที่ตอนนี้นอนขลุกอยู่ในห้องสภานักเรียนกับกองเอกสารเท่าภูเขา "อ่า~โทษทีนะโยฮันที่นัดมาในวันเเข่งขันแบบนี้"ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงอิดโรย ใกล้หมดแรงเต็มที
"เอาน่า...เรียวชั้นคิดว่างานนาย ชั้นพอจะช่วยได้ นายจะได้พักด้วย"เขาพูดด้วยเสียงที่ขัดๆเขิน เพราะไม่ได้เจอกันนานแล้วเลยรูสึกประมาท "อืม~แล้วชั้นจะรอนะโยฮัน"เรียวว่าจบก็กดวางสายทำให้อีกคนนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนลืมไปว่าเพื่อนตนนั้นได้ออกมาจากห้องน้ำแล้ว
"อะไรกันๆ~ เพื่อนชั้นเหงาถึงขั้นโทรไปหาแล้วหรอ~"จูไดทำหน้ายิ้มกวนๆอย่างสนุกสนานที่ตนสามารถแกล้งเพื่อนรักคนนี้ได้ "นายนี่นะ...เดียวก็โกรธซะหรอก"โยอันทำหน้ามุ่ยที่จูไดหันกลับมาแกล้งเขาปกติจูไดจะไม่กล้าแกล้งเขาแบบนี้
"คร้าบบผมขอโทษนน้า~โยฮัน"จูไดตามมาง้อเพื่อนที่งอนเขาตุ๊บป่องไปแล้ว "งั้นจะรีบไปได้รึยังล่ะเรียวรออยู่นะเพราะนายตื่นสายนั่นแหละ!"โยฮันหันกลับมาว่าจูไดที่ยังสภาพผ้าขนหนูพันเอวไว้ปกปิดส่วนล่าง "อ่ะ...จะรีบเดียวนี้แหละครับ"ว่าจบก็รีบเร่งไปแต่งตัว
หลังจากที่แต่งตัวเสร็จมาจากห้องจูไดเดินตามโยฮันไป ตลอดทางจูไดกับโยฮันก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนานจนจูไดเริ่มถามคำถามหนึ่งที่ทำให้โยฮันถึงกับหยุดเดิน
"นี่โยฮันนายคิดยังไงกับเรื่องเมื่อคืนหรอ"
จูไดถามออกไปด้วยเสียงที่เศร้าๆ กลัวว่าเพื่อนคนนี้จะคิดมากกับเรื่องของเขา
"นายก็คือนายนั่นแหละจูได ที่นายทำก็ถูกแล้วนี่แต่ว่านายเก็บมันมาตั้ง2ปี แล้วไม่คิดจะบอกชั้นเลยมันน่าเจ็บใจนะรู้มั้ย"โยฮันกล่าวออกไปก่อนจะหันหลังกลับมากอดเพื่อนที่รักของตน
"อ่า...ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะโยฮัน ชั้นผิดเองแหละ"จูไดกอดตอบและยิ้มออกมาอย่างยินดี ไม่มีใครดีเท่าโยฮันอีกแล้วเขาคิดแบบนั้น "เอาล่ะเรียวรอพวกเราอยู่นะเคลื่อนย้ายกันเลยมั้ย"เมื่อพูดจบก็ใช้เวทย์เคลื่อนย้ายทันทีโดยไม่รอคำตอบ
"มาถึงซักทีนะห้องสภา...."จูไดหันซ้ายหันขวามองรอบๆก่อนจะหันมามองหน้าห้องที่ที่ตนมาถึง "เอาเร็วสิจูได เดียวก็ช้ากว่าเดิมหรอก"โยฮันจูงมือเพื่อนแล้วเคาะประตูเป็นเชิงขออนุญาต ก๊อกๆๆ!!! ภายในห้องมีเสียงตอบกลับมา เหมือนอะไรใหญ่ๆซักอย่างหล่นลงมา
แอ๊ด~กึกๆๆๆโครม "รอนานมั้ยทั้งคู่....."เรียวเดินฝ่าเอกสารกองโตมาเปิดปะตูให้พวกเขาทั้ง2 ตอนนี้สภาพของเรียวโทรมมากจนเหมือนโหมงานมาหนักทั้งคืน
"เรียวนายดูแย่มากเลยนะ พักหน่อยดีกว่ามั้ย" โยฮันรีบเข้าไปพยุงเรียว(คนรักล่ะสิไม่ว่า//ไรท์อิจ!)ที่ใกล้หมดแรงเต็มทนแค่ลุกมาเปิดประตูได้ก็ว่าปฏิหารย์มาก
"โหย~เอกสารเต็มไปหมดเลย ไหนขอดูซักแผ่นหน่อยนะคร้าบ"จูไดก้มหยิบเอกสารขึ้นมาหนึ่งแผ่นในกองๆนึงทีที่กระจายหน้าห้องในกองนั้นเต็มไปด้วยข้อมูลทางคดีเมื่อ2ปีก่อน
"ตามสบายเลยนะจูไดคุง...ที่ให้เรียวคุงเรียกมาก็เพราะว่ามีเรื่องนึงที่ต้องถามเธออยู่น่ะ"
ยูกิออกมาจากอีกฟากของกำแพงพร้อมขนมกับชาหอมๆ
"เรื่องที่ต้องถามผมหรอครับคุณยูกิ..... เอ๋!!!!คุณยูกิมาอยูที่นี่ได้ยังไงครับ" จูไดกำลังจะเริ่มอ่านแต่ก็โดนทักขึ้นก่อนแถมเป็นรุ่นพี่ที่เคารพอีก
"ไง~สบายดีมั้ยจูไดคุงเมื่อวานได้เห็นการแข่งแล้วนะ"ยูกิทักทายแล้วยิ้มให้รุ่นน้องที่รัก "ครับสบายดีไม่ต้องเป็นห่วงเลย การแข่งขันเมื่อวานผมทำได้แน่มากเลย"จูไดยิ้มตอบกลับรุ่นพี่ที่เขาเคารพมาตั้งแต่สมัยปี1 แล้วทำหน้าเศร้าๆเมื่อคิดถึงการแข่งเมื่อวาน
"ยูกิถ้าจะถามอะไรจูไดก็รีบถามซะสิ เวลาพวกเรามีไม่เยอะหรอกนะ"เรียวบอกเพื่อนตัวน้อยที่เอาแต่ทักทายจนลืมในสื่งที่ตนควรทำและทำตัวสบายๆ
"จริงสิครับเรียกผมกับโยฮันมามีอะไรจะถามหรอครับ"จูไดมองหน้ายูกิด้วยความสงสัยสลับกับเรียวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เขาติดว่าคงต้องเกี่ยวกับเอกสารกองโตนี่แน่ๆ
"งั้นขอถามแบบไม่เกรงใจนะจูไดคุง คือว่าเหตุการณ์เมื่อ2ปีก่อนเธอคือคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั่นใช่มั้ย" สิ้นเสียงของยูกิทั้งห้องถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบงัน ไม่คิดว่าคำถามนี้จะถูกถามจากคนนอกไวขนาดนี้
จูไดได้แต่มองหน้ารุ่นพี่ตนอย่างอึ้งๆ ทำไมรุ่นพีพี่ถึงได้รู้เรื่องนี้กันล่ะ ทางฝ่ายกระทรวงด้านความปลอดภัยน่าจะเก็บเป็นความลับให้เขานี่ "แสดงว่าเป็นความจริงสินะ....."เรียวเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบนี้จนโยอันต้องรีบกระซิบบอกคนรักตนว่า
"เรียวอยู่เงียบๆไปก่อนนะ เรื่องมันยาวถ้าไปทักจูไดมากๆเดียวก็ร้องไห้อีก"โยอันพูดเเล้วสบตาเรียวเป็นการบอกว่าครั้งนี้จริงจังนะ เขาไม่อยากให้เพื่อนตัวน้อยต้องร้องไห้อีก
"เข้าใจแล้วล่ะ..."เรียวตอบกลับและมองดูทั้งคู่อย่างเงียบๆ "ครับ.....ผมอยู่ในเหตุการณ์นั้นแต่ว่าก็แค่ตอนที่พวกนั้นกำลังหลบหนีเท่านั้นเองครับ"เขาพูดออกมาด้วยสีหน้าเศร้าๆ พยายามมากที่จะไม่ให้น้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง
"อย่างงั้นหรอ ตอนนั้นเห็นว่ามีคนบาดเจ็บและทางกระทรวงด้านความปลอกภัยเองก็ปิดข้อมูลไว้จึงไม่รู้ว่าเป็นเธอ"ยูกิกล่าวลูบหัวน้องที่พยายามอดกลั้นน้ำตาอย่างสุดกำลังก่อนจะไปสะดุดเข้ากับดาวดาวที่เขาเอาติดมาด้วย
"ถ้ายังไงช่วยเล่ารายละเอียดให้หน่อยได้มั้ย ถ้าหนักใจก็ไม่เป็นไรนะ"ยูกิยิ้มให้อย่างอ่อนโยนทำให้จูไดเริ่มผ่อนคลายกับเรื่องหน้าเศร้านั่นลงบ้างแล้ว
"ได้ครับคุณยูกิ...."เขาตอบรับพร้อมส่งยิ้มน้อยๆไปให้ อย่างน้อยก็ไม่ได้ฝืนยิ้มให้คนตรงหน้าเขาและดาวนี่ก็ช่วยเขาไว้ไม่ให้เศร้ามาก
จูไดเล่าเรื่งราวทั้งหมดให้ยูกิและเรียวฟังเกี่ยวกับเหตุการณ์ในตอนนั้นรวมถึงว่าเอ็ดเป็นมือขวาที่หลบหนีมาได้โดยไม่โดนจับกุมซึ่งตอนนี้เอ็ดได้ลาออกไปจากโรงเรียนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"อย่างนี้นี่เองสินะ...พวกมันคงจะระแวงตัวเธอเอามากๆเลยส่งคนมาจับตาดูสินะ แต่ทางเราก็พลาดที่ปล่อยเอ็ดไป"ยูกิทบทวนเรื่องราวทั้งหมดก่อนจะสรุปสั้นๆให้ จูไดว่าตัวเขานั้นตกเป็นเป้าหมายของศัตรูเป็นที่เรียบร้อย
"อ่านั่นสินะ...จะว่าไปพวกชั้นเรียกพวกนาย2คนมาในการแข่งแบบนี้จะไม่เป็นไรอย่างนั้นหรอ" เรียวพึ่งนึกได้ปี3ต้องแข่งขัน
นี่แถมพวกจูไดก็ติดรอบสุดท้ายด้วย
"ไม่เป็นไรหรอกเรียวพวกเราผ่านมาแล้ววันนี้ไม่มีรอบน่ะช่วยได้สบายๆเลย" โยฮันบอกคนรักที่เป็นกังวลเรื่องพวกเขาด้วยท่าทางที่ขำเล็กๆน้อยๆ
"เราจะได้ไปดูการแข่งของยูเซย์มั้ยโยฮัน ชั้นอยากรู้ว่ายูเซย์ใช้เวทย์อะไรด้วย"จูไดยิ้มออกมาแล้วรู้สึกสนใจในตัวยูเซย์อย่างไม่ปิดบัง เพราะดวงดาวนี่เขาเลยไม่เป็นไรแล้ว
"จะเอาอย่างงั้นหรอ อืมก็ได้~เอ้า!!!" โยฮันร่ายเวทย์ขึ้นมาเป็นวงกลมขนาดกลางที่ฉายภาพสถานการณ์ของการแข่งตอนนี้ นี่คือเวทย์สังเกตการณ์ ที่ต้องใช้เวทย์ให้คล่องถึงจะทำได้
เมื่อภาพฉายการแข่งขันทุกคนในห้องก็ต่างพากันตกใจในตอนนี้ ทั้งสนามเเปรเปลื่ยนเป็นสีครามน้ำเงินในยามค่ำคืน ทุกอย่างมืดมิดจนแทบจะมองไม่เห็นด้วยซ้ำ มีเพียงแค่แสงสว่างจากดาวบนฟากฟ้าเพียงเท่านั้น
"นี่ใครแข่งอย่างหรอพวกนาย"เรียวถามทั้งคู่ที่อึ้งๆไม่แพ้กัน "น่าจะฟุโด ยูเซย์ กับ เทนโจอิน อาสึกะ นะ"จูไดตอบทั้งที่ยังอึ้งไม่หาย
"อย่างงี้นี่เองสมแล้วนะที่เป็นเวทย์ดวงดาว งดงามสมคำล่ำลือกันจริงๆ" ยูกิพูดไปมองสถานการณ์ตอนนี้ที่แทบองไม่อกเลยว่าใครอยู่ตรงไหน
"เวทย์ดวงดาวหรอครับ?"จูไดหันมาถามอย่างสงสัย ว่าเวทย์ดวงดาวคืออะไร "อื้ม...เวทย์ดวงดาวคือเวทย์ของคพิเศษที่ถูกบัญญัติ เอาไว้ในกระทรวงด้านความปลอดภัยน่ะว่าเป็นเวทย์มนต์ที่อันตรายห้ามใช้ในที่สาธารณะเด็ดขาด"
ยูกิอธิบายให้น้องตัวดีฟัง ที่ไม่ยอมศึกษาเลยไม่สิเอาแต่หลับซะมากกว่า "จูไดไม่รู้จักเวทย์พิเศษจริงๆน่ะหรอ" โยฮันถามเพื่อนตนเองอย่างสงสัย ปกติเรื่องพวกนี้จูไดน่าจะรู้ดีนี่น่า
"เรื่องนั้นมันไม่สำคัญหรอว่าแต่ก็ยังดูไม่รู้เรื่องเหมือนเดิมเลย มืดไปหมด...."จูไดมองทุกส่วนของหน้าจอก็ยังคงเห็นแต่ความมืดอย่างเดียว ทั้ง2คนที่สู้กันไม่รู้ว่าไปอยู่ส่วนไหน
ท่ามกลางสนามในตอนนี้ความมืดได้เข้าปกคลุมนานมากแล้วตั้งแต่เริ่มสู้กัน ตอนนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าใครจะชนะเลย "ยูเซย์มัวทำอะไรอยู่นะ น่าจะเรียบร้อยแล้วนี่"แจ็คพูดออกมาในระหว่างที่รออยู่ในห้องพักสำหรับผู้เข้าแข่งขัน
"ใจเย็นสิแจ็คอย่างยูเซย์น่ะไม่เป็นไรหรอก"โควรีบพูดตัดคำแจ็คเพื่อไม่ให้ไปรบกวนคนอื่นที่นั่งดูอยู่อย่างจริงจัง "ก็ยูเซย์ช้าเองนี่!!"แจ็คเริ่มโมโหมากขึ้นซึ่งทำให้โควเหนื่อยหน่าย
"เธอน่าจะยอมแพ้ได้เเล้วนะคุณเทนโจอิน"
ยูเซย์พูดกับอาสึกะที่ตอนนี้แทบจะสู้ไม่ไหวแล้ว "นายน่ะเป็นคนที่มีเวทย์พิเศษสินะ แต่ทำไมถึงใช้เวทย์เสริมแทนล่ะ"อาสึกะเอ่ยถามด้วยความอ่อนแรง
"เพราะว่า....เวทย์ของชั้นไม่ใช้เวทย์ต่อสู้ แต่มันคงเป็นแค่ข้ออ้างสำหรับเธอสินะ งั้นจะใช้ให้เธอเห็นซักหน่อย"ยูเซย์ยกมือขึ้นท่ามกลางความมืดแสงสว่างส่องขึ้นผ่านความมืดจนคนในสนามพากันตกใจ
ดวงดาวดวงใหญ่ปรากฏขึ้นแล้วค่อยลอยลงมาตรงมือของยูเซย์ แล้วกระจายแสงไปที่
อาสึกะ หลังจากแสงหมดลงอาสึกะก็สลบลงไปกับพื้น ทำให้ผู้ชนะครั้งนี้คือยูเซย์
"เป็นเวทย์ที่สุดยอดเลย หือ!!!!อย่าบอกนะว่าดาวอันนี้เป็นของยูเซย์น่ะ" จูไดรู้สึกชื่นชมและดีใจยูเซย์ชนะแถมมีเวทย์น่าสนใจอีก แต่นั่นก็ทำให้นึกขึ้นได้ว่าดาวที่ตนนอนกุมทั้งคืนนั่นเหมือนกับเวทย์ที่ยูเซย์ทำได้ นี่เขาได้รับดาวดวงนี้จากยูเซย์หรอ!!
จูไดล้วงกระเป๋าเสื้อลงไปจับดาวอันเล็กที่ได้รับมาตอนไหนก็ไม่รู้แต่ที่เขารู้คือมันทั้งอบอุ่นและสวยงาม เขายิ้มออกมาด้วยความอ่อนโยน ถ้าดาวอันนี้เป็นของยูเซย์จริงๆเขาก็ได้เพื่อนคนนี้ช่วยเอาไว้ในยามเศร้าสินะ....
ตอนที่10จบแล้วน้าาขอรับ กะจะลง2ตอนแต่เพราะวันนี้ทำงานพิเศษเลยอัพได้แค่ตอนเดียวไรท์ต้องขออภัยด้วยขอรับ อ่านให้สนุกนะขอรับไรท์จะเขียนตอนต่อไปล่ะขอรับ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น