คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Sherlock 12 : Find out
“ Miss me ” เชอร์ล็อกกล่าว
ทุกสายตาจับจ้องไปยังเขา ครู่หนึ่งเขายกสองมือขึ้นลูบผมเผ้ารุงรังไปไว้ด้านหลัง สีหน้าของเขาดูไม่ดีนัก
" พูดเล่นใช่ไหมเนี่ย " จอห์นถาม
" โทรหาไมครอฟท์ที " เชอร์ล็อกบอก
หลังจากนั้นจอห์นลุกจากโซฟาเพื่อหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเขา ทว่าลูวิคไม่มีทีท่าตื่นตระหนกแต่อย่างไร เมื่อไมครอฟท์รับสายแล้ว จอห์นจึงแจ้งข่าวเรื่องการพบตัวลูวิค และดูเหมือนว่าไมครอฟท์จะรีบสั่งการส่งคนมายังบ้านพักของเชอร์ล็อกอย่างเร่งด่วน
" มันจะไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ " จอห์นเอ่ยถามอย่างขัดใจหลังจากวางสายของไมครอฟท์
" อะไร " เชอร์ล็อกถาม
" ทำไมเขาถึงไม่หนีล่ะ " จอห์นถามพร้อมผายมือไปยังลูวิคที่ยังคงนั่งนิ่งไม่เดือนร้อน
" นายก็ถามเองสิ "
" เชอร์ล็อก นายไม่รู้สึกแปลกๆ บ้างหรือไง ! "
เห็นได้ชัดว่าจอห์นเริ่มสติแตก ในขณะเดียวกันลูวิคยังคงนั่งมองพฤติกรรมจิตตกของจอห์น ราวกับว่าเขาสนุกและรู้สึกบันเทิงกับสิ่งเหล่านั้นเป็นอย่างมาก
" ทำไมคุณถึงไม่หนีไปคะ " คริสตินถามขึ้นในที่สุด
" เพราะว่าผมยังมีเวลาอีกมากครับ กว่าคนของคุณไมครอฟท์จะมาถึงที่นี่ ผมไม่จำเป็นต้องรีบร้อนเลย " ลูวิคตอบพร้อมรอยยิ้มอ้อยอิ่งบนใบหน้า
" แปลว่าคุณคิดจะหนีจริงๆ ใช่ไหมคะ "
หลังคำถามของเธอ ลูวิคเผยรอยยิ้มปริศนา ไม่เปรี่ยมสุข ทว่าจะบอกว่าเศร้าก็ไม่ได้ คริสตินได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วลมเบาๆ จากริมฝีปากและลมหายใจของเขา
" ทำไมเราไม่มานั่งคุยกันดีๆ ล่ะครับ " ลูวิคเอ่ยถามพลางมองไปยังเก้าอี้ใกล้กับเขาซึ่งยังว่างอยู่
ได้ยินดังนั้นเธอชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก็ลุกขึ้นจากโซฟา ทว่าทันทีที่เธอลุกขึ้น เชอร์ล็อกคว้าแขนเธอเอาไว้แน่น คริตินหันมองไปยังเขา สายตาแข็งกร้าวคล้ายจะบอกให้เธอนั่งลงตามเดิม
" เขาไม่มีอาวุธนี่ ใช่ไหม " คริสตินถาม
" เธอคิดว่าฉันมีอาวุธไหมล่ะ " เชอร์ล็อกถามกลับ
" ไม่ "
" แล้วเธอคิดว่าฉันฆ่าเธอด้วยมือที่ไม่มีอาวุธได้ไหม "
คริสตินไม่ได้ตอบคำถาม เธอถอนหายใจเบาๆ และนั่งลงที่ข้างเขาตามเดิม เมื่อหันกลับไปมองยังลูวิค เขาก็เผยรอยยิ้มลุ่มลึกที่คาดเดาไม่ได้ สายตาสงบเยือกเย็นของเขาเหลือบมองยังเชอร์ล็อกครู่หนึ่งก็วกกลับมายังคริสติน
" กลัวผมไหมครับ " ลูวิคถาม
" แล้วคุณน่ากลัวรึเปล่าคะ "
" คนส่วนใหญ่คิดว่าผมน่ากลัว แต่ก็คงขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล "
" แล้วคุณฆ่าคนจริงรึเปล่า " เธอถาม
" ถ้าผมพูดว่าไม่จริง คุณจะเชื่อไหม "
คริสตินได้ฟังก็หันกลับไปมองยังเชอร์ล็อก ทว่าเขาไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองที่เธอ เพราะมัวแต่วุ่นวายอยู่กับหน้าหนังสือของ ซาลีน่า โจนส์ คล้ายว่าเขากำลังพยายามหาบางอย่างที่สำคัญมาก คริสตินจึงหันกลับไปยังลูวิคอีกครั้ง
" หมายความว่าคุณถูกใส่ร้ายเหรอ " เธอถาม
ลูวิคหัวเราะหลังจากได้ฟัง ในขณะที่คริสตินถูกทิ้งอยู่ในความสงสัยมากมาย เชอร์ล็อกคว้าโทรศัพท์ต่อสายไปยังเลสเตรดอย่างรีบร้อน
" เกร็ก หากระดาษมาจดเร็วเข้า --- ไม่ต้องถามมาก " เชอร์ล็อกพูดผ่านสายโทรศัพท์ ปลายนิ้วของเขาไล่ไปบนหน้าหนังสือของ ซาลีน่า โจนส์ " แมทเทโอ ริชชี่ อาคารโรสรี่ ชั้น 2 ห้อง 211 , มาร์ค บี แม็กมิลเลน 336 A เลียบถนน 19 , แม็กซีมีแลน ดาเวส 144 C ถนน 74, เอ็มมิท บราวน์ St.Marcusette, มาร์ค เบทตี้ ตึกเอ็มไพร์ ชั้น 19 ห้อง 1919 , ฉันจะไปหาเอ็มมิท บราวน์ เอง พวกที่เหลือนายส่งคนไปเฝ้าระวังไว้ " น้ำเสียงของเขาตรึงเครียดและจริงจัง จอห์นเดินกลับมายังโซฟาเพื่อดูรายชื่อที่เชอร์ล็อกเพิ่งอ่านไปในหนังสือของ ซาลีน่า โจน์ ทว่าเขายังไม่เข้าใจมันอย่างที่เชอร์ล็อกเข้าใจ
" หุบปากแล้วทำตามที่ฉันบอก ถ้านายไม่อยากให้มีคนตายก็รีบๆ ใสหัวไปทำงานได้แล้ว ! " เชอร์ล็อกตวาดลั่นผ่านสายโทรศัพท์ จากนั้นเขากดวางสายโดยไม่รอฟังปลายสายพูดแต่อย่างใด
" หมายความว่าไงเนี่ย " จอห์นเอ่ยถาม
" นายวิ่งไหวไหม " เชอร์ล็อกถาม จอห์นจึงพยักหน้ารับ จากนั้นเชอร์ล็อกลุกขึ้นจากโซฟาและรีบร้อนไปหยิบเสื้อโค้ทของเขาและไม่วายเหน็บหนังสือของ ซาลีน่า โจนส์ ไปด้วย
" เดี๋ยวก่อนสิ จะไปไหนน่ะ " จอห์นเอ่ยถาม
" ไปเอาตัว เอ็มมิท บราวน์ "
" มันเรื่องอะไรกันเนี่ย แล้วลูวิคล่ะ ! "
" ช่างหัวหมอนั่นเถอะน่า ที่สำคัญนายคิดว่าจะมีปัญญาจับตัวมันรึไง ! " เชอร์ล็อกตวาดในขณะเหวี่ยงเสื้อโค้ทสวมที่บ่า เขาซุกหนังสือของ ซาลีน่า โจนส์ เอาไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ท
" อย่าพูดเหมือนดูถูกตัวเองนักสิ เชอร์ล็อก ! ลูวิคน่ะเป็นภัย นายจะปล่อยเอาไว้แบบนี้ไม่ได้ ! "
เมื่อจอห์นตะโกนอย่างคนหัวเสีย ลูวิคเริ่มส่งเสียงหัวเราะ
" ฉันไม่ได้ดูถูกตัวเอง ! แล้วคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยก็คือนายต่างหาก ถ้านายห่วงเรื่องเด็กมีปัญหาทางจิตมากนัก งั้นนายก็อยู่เฝ้าเองแล้วกัน " หลังพูดฉอดๆ เชอร์ล็อกเบือนหน้ามองไปยังคริสติน " ลุกขึ้นแล้วไปกับฉัน ! "
น้ำเสียงของเขาเหมือนคนเสียสติ ทว่าคริสตินรีบร้อนลุกขึ้นจากโซฟาและคว้าเสื้อโค้ทของเธอมาสวมอย่างลวกๆ พวกเขาทั้งสองออกจากห้องโดยทิ้งจอห์นเอาไว้กับความไม่เข้าใจในสถานการณ์ จอห์นหันกลับมองไปยังลูวิคหลังจากทุกอย่างสงบเงียบ
" ผมเป็นนักโทษประเภทขังเดี่ยวนะครับ จำได้ไหม " ลูวิคกล่าวในความเงียบงันชวนวังเวง
" จำได้สิ แล้วฉันควรทำไง ซ้อมนาย หรือว่าจับนายขังในห้องน้ำ " จอห์นถาม
" ผมไม่นิยมใช้ความรุนแรง เรื่องนั้นคุณน่าจะรู้ดีที่สุดนะครับ คุณหมอ "
ลูวิคตอบพร้อมรอยยิ้มอ้อยอิ่ง ดวงตาสีฟ้าซีดจับจ้องใบหน้าของอดีตทหารแพทย์คล้ายว่าเขาให้ความเคารพพนับถืออย่างแท้จริงในยามที่เขาเอ่ยเรียก 'คุณหมอ'
ในความเงียบงันจนชวนวังเวง การเคลื่อนไหวของลูวิคยิ่งบั่นทอนจิตใจของจอห์นให้ประหวั่นยิ่งขึ้น
II
" ทำไมเรามาที่นี่คะ " คริสตินเอ่ยถาม
เบื้องหน้าของพวกเขาคือสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าขนาดใหญ่ ที่ด้านหน้าของอาคารทรงโรมันคาทอลิก ละม้ายคล้ายตึกแถวขนาดหกคูหา และสูงถึงสี่ชั้น ด้านหน้ามีรั้วและป้ายหินสลักสวยงาม
" ฉันพูดหลายทีแล้วนะ เอ็มมิท บราวน์ " เชอร์ล็อกตอบ
" แล้วทำไมถึงเป็น เอ็มมิท บราวน์ "
ในขณะที่เธอตั้งคำถามนั้นเอง เชอร์ล็อกเดินนำเข้าไปด้านในของรั้วสูงตระหง่าน ภายในมีดอกไม้นาๆ พันธุ์ สงบและร่มเย็นอย่างมาก บนพื้นตลอดทางเดินเข้าสู่ภายในอาคารมีกลีบดอกและใบไม้หล่นเกลื่อนกลาด ทว่าพื้นก็ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำขังเป็นบางจุด
" เพราะว่าคนต่อไปที่จะถูกฆ่าก็คือเขา " เชอร์ล็อกตอบ
" คุณรู้ได้ยังไงคะ "
" เพราะว่า MISS ME "
" ไม่เข้าใจ " เธอตอบเสียงห้วน และตอบอย่างทันทีทันใด
เชอร์ล็อกปรายสายตามองที่เธอครู่หนึ่งก็หันกลับไปมองยังทางเท้า
" เธอเป็นแฟนเก่าของมอริอาร์ตี้ นี่ "
" ตั้งใจจะหมายความว่าอะไรคะ " คราวนี้เธอถามเสียงแข็ง
" เพราะหมอนั่นชอบปั่นประสาทคนอื่น --- เป็นพวกชอบคิดว่าตัวเองเด่นไปเสียทุกเรื่อง " เชอร์ล็อกบอก
" ออ --- ฟังดูคุ้นๆ นี่คุณกำลังพูดถึงตัวเองใช่ไหม "
เชอร์ล็อกชะงักเท้าครู่หนึ่งและหันมองเธอด้วยสีหน้าเหมือนจะหาเรื่องก็ไม่ปาน
" ไม่ใช่เหรอ " เธอถามหน้าตาย
" ฉันพูดถึงแฟนเธอต่างหาก " เขาก็ตอบหน้าตายเช่นกัน
" แล้วคุณเคยมีแฟนไหม "
" อย่างน้อยฉันก็ไม่เคยมีแฟนเป็นอาชญากรก็แล้วกัน " พูดจบเขาก็เบือนหน้าจากเธอและเริ่มเดินต่อ
คริสตินเดินตามเขาไปเรื่อยๆ จนกระทั่งทั้งสองเข้ามาสู่อาคาร ภายในยังคงตกแต่งแบบโรมันคาทอลิก บนเพดานมีภาพจิตกรรมสวยงาม คริสตินเงยหน้ามองก็เห็นได้จากแววตาอิ่มสุขของเธอว่าชื่นชมศิลปะเพียงใด
" ตกลงว่าทำไมถึงเป็น เอ็มมิท บราวน์ " เธอเอ่ยถามทั้งที่ยังคงเงยหน้ามองจิตกรรมบนเพดาน
" เพราะว่าเหยื่อคือ มาร์ติน คูเบิร์ก, ไอริสเทเลอร์, ซาลีน่า โจนส์, และ สตีเฟ่น ครูส "
หลังเขาพูดจบเธอละสายตาจากเพดานมองไปยังเขา และเขาก็มองที่เธอเช่นกัน
" จิม มอริอาร์ตี้ มักจะชอบย้ำเหมือนพวกโรคจิตว่า 'คิดถึงฉันไหม' อย่างกับพวกเรียกร้องความสนใจ ถ้าหมอนั่นต้องการจะก่อเรื่องอีก ก็คงหนีไม่พ้นใช้ไม้เดิมๆ แบบนี้แน่ ฉลาดก็ยอมรับอยู่หรอก แต่เล่นอะไรไม่สร้างสรรเกมใหม่ๆ เสียบ้าง " เชอร์ล็อกบอกพลางหยิบหนังสือของ ซาลีน่า โจนส์ ออกจากกระเป๋าเสื้อโค้ทและกางหน้ากระดาษให้เธอดู
" เลียงตามลำดับนี้ " เขาบอกพลางชี้นิ้วไปบนหน้ากระดาษ
Martin Kuburg, Iris Taylor, Sallina Jones, Stephen Cruise
" M - I - S - S " เชอร์ล็อกกล่าว พลางชี้นิ้วไปยังรายชื่ออื่นๆ
NAME LISTS
Christiaan Greeley, Ronald Huygens, John Boleslawski, William Ricci, Peter Billingsley,
Matteo Ricci, Iris Taylor, Charles Boleslawski, Richard Bassett, Clifford D. Paine, Thomas J. Cabanne,
Christy Gray, George Civita, Levi Blair, Schmitt H. Debus, Kurt Harrison, Frank Clavius, Christopher D. Borman, Nicolas Cannon, Danny E. Zucchi, Francesco Craven, Wes Grimaldi, Salina Jones, Roger G. Clayton, Jack Boscovich, Tod D. Child, Abigail Browning, Woody Ivens, Joris Allen, Emmit Brown, Delmer Hill, Maximilian Daves, Martin Kuburg, Helen H. DuVernay, Ava Hunt, Roy Erskine, Chester Andersson, Steve Mcmanus, Christopher Avary, Roger Scheiner, Jane Amiel, Stephen Cruise, Jon Arden, Warren Berlin, Marc Beatty, Roberto Brocka, Mark B. Mcmillan, Lino Benigni, Danny E. Bondarchuk, Fyodor Buday, Stuart D. Guzmán, Patricio Gillard,
" อักษรที่เหลือคือ M และ E ก็จะเข้าล็อกตามสไตล์ของ มอริอาร์ตี้ แต่ว่ารายชื่อที่ขึ้นต้นด้วยอักษร M มีอยู่ถึงสี่ราย ฉันตามดูทุกคนไม่ได้ แต่อักษร E มีอยู่คนเดียวก็คือ เอ็มมิท บราวน์ นี่คือเหตุผลที่เรามานี่ "
" เดี๋ยวก่อนสิ " คริสตินพูดขัด เธอหลับตาลงครู่หนึ่งคล้ายว่าเธอกำลังสับสนอยู่ไม่น้อย
" คุณกำลังจะบอกฉันว่า คนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องพวกนี้คือ มอริอาร์ตี้ อย่างนั้นเหรอ " เธอถาม
" โง่รึเปล่า มอริอาร์ตี้ตายไปแล้ว " เชอร์ล็อกตอบ
" ถูกต้อง เขาตายแล้ว แล้วนี่มันหมายความว่าไง "
" จะไปรู้เหรอ ถึงเป็นเชอร์ล็อก โฮล์มส์ ก็คงตอบเธอทุกเรื่องไม่ได้หรอกนะ " เขาว่า
" คุณทั้งสองคน มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ " เสียงหญิงชราคนหนึ่งเอ่ยถาม
ทั้งสองหยุดการโต้เถียงและหันมองไปก็พบหญิงชราคนหนึ่งสวมผ้าคลุมศรีษะคล้ายแม่ชี เธอดูท่าทางจะอายุมากแล้วทว่าดวงตายังคงสดใส ใบหน้ายิ้มแย้มชวนให้รู้สึกอบอุ่น
" สวัสดีครับซิสเตอร์ ผมคือ เชอร์ล็ฮก โฮล์มส์ ยินดีที่ได้พบนะครับ " เชอร์ล็อกล่าวด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า
คริสตินเหลือบมองเชอร์ล็อก เธอประหลาดใจกับการปรับอารมณ์สุดขั้วของเขาเป็นอย่างมาก ทั้งที่เมื่อครู่เขายังหัวเสียกับเรื่อง มอริอาร์ตี้ และคดีชวนปวดเศียรเวียนเกล้า ทว่าตอนนี้เขากลับพูดจาด้วยน้ำเสียงสดใสเหลือเชื่อ
" เชอร์ล็อก โฮล็มส์ งั้นหรือ " แมชีถามทวนคำ
" ครับผม ผมได้รับข่าวว่านักเรียนดีเด่นของสถาบันนี้ได้ให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับการไขคดีของผม ผมอ่านแล้วประทับใจมากๆ จึงอยากจะมาขอพบกับเขาสักหน่อยครับ " เชอร์ล็อกกล่าวด้วยน้ำเสียงปิติอย่างยิ่ง
" นักเรียนดีเด่นอย่างนั้นหรือ "
" ใช่ครับ นักเรียนดีเด่นชื่อ เอ็มมิท บราวน์ คงสักเมื่อสองสามเดือนที่แลวมังครับที่เขาให้สัมภาษณ์กับสำนักพิมพ์ซันเดย์เพลส และผมรู้สึกทราบซึ้งมากๆ เขาเป็นเด็กที่ฉลาดจริงๆ ครับ "
" อ้อ ตายจริง --- ฉันจำได้แล้ว เอ็มมิท บราวน์นี่เอง ! " เธอกล่าวด้วยหน้าตาอิ่มอกอิ่มใจ
คริสตินได้แต่มองหน้าของทั้งสองคนสลับไปมา เธอไม่แน่ใจว่าแม่ชีเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดหรือเธอเพียงแค่พูดตามน้ำไปเท่านั้น แต่คริสตินค่อนข้างมั่นใจว่าเชอร์ล็อกไม่เคยรู้จักเอ็มมิทบราวน์ หรือรู้สึกชื่นชมในตัวเด็กคนนั้นมาก่อนเป็นแน่
" นั่นแหละครับซิสเตอร์ ! เขาช่างเป็นเด็กที่สุดยอดจริงๆ ! คุณจะช่วยให้เขามาพบผมสักหน่อยได้ไหมครับ "
" โอ้ ! ได้สิจ๊ะ คุณเป็นคนจากสำนักพิมพ์ซันเดย์เพลสใช่ไหม เป็นสำนักพิมพ์ที่ดังมากเชียวนะคะ ! " แม่ชีกล่าวพลางเดินนำทางพวกเขาสู่ห้องโถงใหญ่ เห็นได้ชัดว่าแม่ชีคนนี้ไม่ได้เข้าใจในสิ่งที่เชอร์ล็อกอธิบายไปเลยแม้แต่น้อย ทว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร
" นั่งรอตรงนี้ก่อนนะจ๊ะ ฉันจะไปตามเอ็มมิทมาให้ " แม่ชีกล่าวในขณะเปิดประตูห้องรับรองแขกให้กับทั้งสอง
เชอร์ล็อกส่งยิ้มเต็มใบหน้าให้กับแม่ชีก่อนที่เธอจะเดินลับไปจากทางเดิน หลังจากนั้นทั้งสองจึงเข้าไปนั่งรอเงียบๆ ภายในห้องพักรับรองแขกมีเพียงโซฟาตัวเล็กๆ และโต๊ะสำหรับวางถ้วยกาแฟ ทั้งที่ภายนอกโอ่อ่าอลังการ แต่ห้องรับรองแขกกลับเล็กกระจ้อยร่อย
" คุณนี่สุดยอดจริงๆ " คริสตินกล่าว
" ขอบใจ " เชอร์ล็อกบอก
" ฉันประชด "
" ไม่สน ฉันก็ถือว่าเป็นคำชมอยู่ดี "
" ไม่ใช่สักหน่อย ! "
เชอร์ล็อกมองหน้าเธอราวจะตั้งคำถามว่า ' จริงหรือ ? ' คริสตินอดคิดไม่ได้ว่าเชอร์ล็อกมีฝีไม้ลายมือในการปั้นหน้าแสดงอารมณ์ให้รู้สึกชวนหัวไม่น้อย หลังจากนั้นทั้งสองก็นั่งเงียบๆ ในห้องรับรองแขก บางครั้งคริสตินเหลือบมองยังเชอร์ล็อกเป็นนานสองนาน จนกระทั่งพ่อหนุ่มอัจฉริยะสังเกตุเห็นพิรุจจนได้
" เธอมีคำถามใช่ไหม "
คริสตินเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะพยักหน้ารับ
" อะไร "
" --- ลูวิคน่ะ เขาเป็นใครเหรอ "
หลังได้ฟังคำถาม เชอร์ล็อกก็เงียบไปครู่หนึ่ง
" ฉันว่าเธอรีบลืมๆ เรื่องของเด็กนั่นไปเสียดีกว่านะ " เชอร์ล็อกบอก
" ทำไมล่ะ "
" เพราะมันไม่เป็นประโยชน์เลยถ้าเธอเอาแต่สนใจเรื่องไร้สาระ "
" แต่เขาบอกว่าเขาไม่เคยฆ่าใครนะ มันหมายความว่าเขาถูกใส่ร้ายเหรอ แต่คุณบอกว่าเขาฆ่าคนตาย "
" เขาฆ่าคนตาย ! " เชอร์ล็อกตวาดลั่น
คริสตินเงียบ จนกระทั่งเชอร์ล็อกตั้งสติและสงบอารมณ์ของตัวเองได้
" ฉันรู้ว่าที่เธออยากจะถามจริงๆ คือฉันฆ่าพ่อของเขาจริงไหม และฉันจะตอบให้เลยว่าจริง ฉันยิงไอ้หมอนั่นที่กบาล และแน่ใจได้เลยว่าตาย ฉันฆ่าคนตาย เรื่องนี้ใช่ไหมที่เธออยากรู้ "
คริสตินไม่ตอบ แต่ยังคงมองหน้าเขา
" ให้ตายเหอะ พูดอะไรสักอย่างสิ ! " เขาตวาดอีกครั้ง คล้ายว่าเขากำลังสับสน
" ฉันรู้ว่ามันต้องมีเหตุผล คุณไม่ใช่คนชั่วหรอกนะเชอร์ล็อก "
" แต่ฉันก็ไม่ใช่คนดี --- " เสียงของเขาอ่อนแรงลงจนเหมือนเขากำลังพูดอยู่กับอากาศ
" ฉันไม่รู้หรอกเรื่องนั้น บางทีคุณอาจจะไม่ใช่คนดี --- ก็เห็นๆ อยู่ มีคนไม่ชอบขี้หน้าคุณตั้งเยอะแยะ แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันแน่ใจคือ คุณไม่จำเป็นต้องเป็นคนดีก็ได้ เชอร์ล็อก ตราบใดที่คุณไม่ใช่คนเลว "
หลังคำพูดของเธอเขานิ่งเงียบ
บานประตูห้องรับลองแขกถูกเปิดออก แม่ชีคนเดิมเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ครู่หนึ่งเด็กชายอายุราวๆ 14 ปีเศษก็เดินตามหลังเข้ามาในห้อง เขากวาดสายตามองและเมื่อพบว่า เชอร์ล็อก โฮล์มส์ นั่งอยู่ที่โซฟารับลองแขก ดวงตาของเขาเบิกกว้างเป็นประกาย
" เชอร์ล็อก โฮล์มส์ ! " เด็กชายตะโกนด้วยท่าทีตื่นเต้น
" เอาล่ะจ้ะ เข้าไปนั่งคุยกับคุณโฮล์มส์เขาดีๆ เดี๋ยวฉันจะไปชงชามาให้นะ " แม่ชีกล่าว
เมื่อเธอเดินออกจากประตูแล้วเด็กชายหันขวับกลับมายังเชอร์ล็อก ก่อนที่เข้าจะวิ่งพรวดพลาดเข้ามานั่งที่โซฟาด้วยท่าทีรีบร้อนและตื่นเต้น เชอร์ล็อกมองยังเด็กชายและส่งยิ้มแหยๆ ให้
" ไง " เขากล่าวทักทาย
" ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะมาที่นี่ ! ผมชอบอ่านบล็อกของคุณมาก โดยเฉพาะคดีของ จิม มอริอาร์ตี้ ! " เด็กชายพูดอย่างออกรส มือไม้ของเขาวาดไปบนอากาศและสีหน้าเปรี่ยมสุขล้นเอ่อ
" นั่นสิ่นะ เธอชื่อ เอ็มมิท บราวน์ ใช่ไหม " เชอร์ล็อกถาม
" ใช่ครับ ! และก็คดีที่บาสเคอร์วิลล์ก็สุดยอดไปเลย ผมนี่ขนลุกเลยครับ ! " เจ้าหนูเอ็มมิทยังจ้อไม่หยุด
" บาสเคอร์วิลล์เหรอ นั่นสิ่ แล้วเธอเป็นเด็กกำพร้างั้นเหรอ " เชอร์ล็อกยังคงตั้งคำถาม
" ครับ ! คดีแรกที่ผมได้อ่านคือคดีสีชมพู คุณฉลาดมากจริงๆ ที่โยงทฤษฎีเชื้อโรคในรองเท้าได้ ! "
" ก็แค่รองเท้า --- เธอได้ออกไปข้างนอกบ่อยไหม แล้วที่นี่เป็นโรงเรียนประจำถูกไหม พวกเขาให้คนเข้าออกได้ง่ายรึเปล่า "
" ไม่ค่อยได้ออกไปหรอกครับ โรงเรียนประจำแต่คนนอกเข้ามาไม่ยากเพราะด้านในมีโบสอยู่ด้วยครับ แล้วก็คดีที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้ ถ้าหากว่า มอริอาร์ตี้ ยังไม่ตายละก็ ผมคิดว่าต้องเป็นเขาแน่ๆ เลย ! แล้วคุณรู้หรือยังครับว่าคนร้ายเป็นใคร ผมตื่นเต้นมากๆ ไล่ดูข่าวตลอดเลย หนังสือพิมพ์ และก็บล็อกด้วย ว่าแต่คุณหมอวัตสัน ไม่มาด้วยเหรอครับ ผมเป็นแฟนคลับของเขาด้วยล่ะ ! " เอ็มมิทกล่าวรวดจนฟังแทบไม่ทัน
" เธอคงชอบเรื่องสืบสวนมากเลยสินะ ... " เชอร์ล็อกกล่าวด้วยเสียงเรียบใบหน้าเฉยเมย
" ชอบมากครับ ! ผมนะ ถ้าโตขึ้นก็อยากจะเก่งได้แบบคุณ แต่ผมถนัดเรื่องเคมีฟิสิกส์ กับการคำนวนมากกว่า แต่ถ้าผมมีคู่หูดีๆ ล่ะก็ ต้องเป็นนักสืบที่เก่งแบบคุณได้แน่ๆ เหมือนคุณกับหมอวัตสันไงครับ ! "
เชอร์ล็อกถอนหายใจ คล้ายว่าเขาเริ่มเหนื่อยที่จะฟัง
" เธอเคยถูกลักพาตัวไหมเจ้าหนู " เชอร์ล็อกถาม
" ครับ ? " เด็กชายเลิกคิ้วขึ้นสูงเหมือนว่าเขาไม่เข้าใจในคำถามของเชอร์ล็อก โฮล์มส์
III
ณ ห้องพักของเชอร์ล็อก โฮล์มส์
" แล้วเขาก็พาผมออกจากประตูหน้า ไม่มีใครสงสัยเราเลยว่าผมกำลังถูกลักพาตัว ! สุดยอดไปเลยล่ะครับ นี่เป็นเรื่องบ้าบิ่นที่สุดในชีวิต ที่ผมเคยทำมา ! "
ราวๆ สามชั่วโมงเห็นจะได้แล้วที่เจ้าหนูเอ็มมิทจ้อไม่หยุด
จอห์น และเชอร์ล็อกนั่งอยู่บนโซฟาที่ประจำ ในขณะที่คริสตินวุ่นวานอยู่ในครัว เจ้าหนูเอ็มมิทเดินวนไปมาและปากขยับมุบมิบ ใบหน้าตื่นเต้นจนเกินลิมิต บางครั้งจอห์นยกนิ้วขึ้นบีบที่ขมับเพราะทนกับเสียงจ้อของเจ้าหนูเอ็มมิทไม่ไหว ในขณะที่เชอร์ล็อกกัดฟันกรอด พยายามตั้งสติอยู่กับหน้าหนังสือพิมพ์ในมือ
คนเดียวที่จะคอยพูดจากับเอ็มมิท ก็เห็นจะเป็นคริสติน ทว่าบางครั้งเธอยังถึงกับฟังไม่ทัน
" ช็อกโกแล๊ตร้อนจ้ะ " คริสตินกล่าวในขณะเดียวกันก็ส่งถ้วยช็อกโกแล็ตร้อนให้กับเอ็มมิท
เจ้าหนูคว้าแก้วแล้วเริ่มใช้ปากเป่าไล่ความร้อนในถ้วย หลังจากนั้นพวกผู้ใหญ่ทั้งหลายก็ถอนหายใจออกมากันยกใหญ่ เพราะเวลาที่เจ้าหนูเอ็มมิทจะหยุดพูดได้ก็คงมีเพียงแค่ เวลากิน กับเวลานอน
คริสตินทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาหลังจากที่เธอวุ่นวายกับการชงช็อกโกแล็ตร้อนอยู่ในครัวตั้งนานสองนาน เชอร์ล็อกโยนหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะพรางเอนหัวพิงพนักด้วยท่าทีเบื่อหน่ายปนความโล่งใจบอกไม่ถูก
" ในที่สุดก็จบเสียทีนะ " จอห์นกล่าว
" นั่นสิคะ ว่าแต่คุณจะไม่อธิบายเรื่องลูวิคหน่อยหรือ " คริสตินถาม
" ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงเลยครับ เจ้าเด็กนั่นปันประสาทผมเสียจนแทบเป็นบ้า "
" แล้วคุณทำยังไงถึงจับตัวเขาได้คะ "
" ไม่ได้ทำอะไรเลย เจ้านั่นกลับไปที่เชอร์รินฟอร์ดด้วยตัวเอง " จอห์นตอบ
" คุณหมายถึง เขากลับไปเข้าคุกด้วยตัวเองงั้นหรือคะ "
" ก็คงทำนองนั้นแหละ "
" แต่ฉันไม่เข้าใจ "
เชอร์ล็อกถอนหายใจเสียงดังลั่นในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันถึงเรื่องลูวิค
" ไม่ต้องไปเข้าใจแหละดีแล้ว " เชอร์ล็อกกล่าว " ไม่เคยมีใครเข้าใจหมอนั่นหรอก และถ้าเธอพยายามจะเข้าใจล่ะก็เธอจะพบว่าตัวเองกลายเป็นบ้าเสียก่อนที่จะเข้าใจ ว่าเธอไม่ควรเข้าไปยุ่งเรื่องนี้ตั้งแต่แรก " เขาบอกโดยไม่มองหน้าเธอ และเอาแต่เอนหลังนอนแผ่เหมือนผักเหี่ยวๆ จ้องมองเพดานด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
" เขาดูไม่ใช่คนเลวร้ายเท่าไหร่เลย " คริสตินกล่าว
" เพราะว่าคุณยังไม่รู้จักเขาดี " จอห์นสวนทันควัน
" ก็คงใช่มังคะ แล้วเรื่องคดีของ มาร์ค บี แม็กมิลแลน ล่ะคะ " เธอถาม
" --- มันจบแล้ว " เชอร์ล็อกตอบแค่สั้นๆ อย่างไม่ใส่ใจ
คริสตินถูกทิ้งอยู่ในความเงียบเกือบนาที เชอร์ล็อกไม่สนใจที่จะอธิบายอะไรต่อ และยังคงนอนแผ่เป็นผักเหี่ยวแห้งขาดน้ำใกล้ตาย
" มาร์ค บี แม็กมิลแลน เสียชีวิตด้วยการฆ่าตัวตายครับ ผมกับเชอร์ล็อก ไม่ได้ไปดูที่เกิดเหตุ แต่เกร็กส่งภาพถ่ายมาให้ แล้วเชอร์ล็อกก็สรุปว่ามันเป็นการฆ่าตัวตาย ซึ่งมันก็น่าแปลกว่าทำไมบนศพของเขาถึงมีข้อความเหมือนกับศพอื่นๆ ที่ถูกฆ่าตาย " จอห์นพูดขึ้นเมื่อรู้ว่าเชอร์ล็อกจะไม่ตอบคำถามเธอแน่ๆ
" ข้อความหรือคะ "
" The game " เชอร์ล็อกกล่าวแทรก น้ำเสียงงัวเงียเต็มที
" ก็ ตามนั้นแหละครับ " จอห์นสมทบ
" Is on " เชอร์ล็อกพูดต่อ
" The game is on ? " คริสตินทวนคำ
" ใช่ครับ " จอห์นตอบ " แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด เพราะบนศพของ มาร์ค บี แม็กมิลแลน มีแค่คำว่า The game เท่านั้น แต่ก็พอจะเดาได้ว่าคำต่อไปคืออะไร " หลังจอห์นพูดจบเสียงก้นแก้วกระทบกับพื้นโต๊ะก็ดังขึ้น
" อร่อยมากเลยครับ ! ผมไม่ค่อยได้กินของดีๆ แบบนี้หรอก ที่โรงเรียนของเราซิสเตอร์จะจัดอาหารให้ แบบว่า มันเป็นอาหารเพื่อสุขภาพน่ะครับ ผมก็เลยสุขภาพดี แต่ทางด้านจิตใจห่อเหี่ยวสุดๆ ไปเลย " เจ้าหนูเอ็มมิทพูดจ้อ
" ให้ตายสิ่ ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่า ต้องไปรับโรซี่ที่โรงเรียนด้วย " จอห์นกล่าวพลางลุกขึ้นจากโซฟา ทว่าเหตุผลในการหนีกลับของเขาดูจะเป็นข้ออ้างเสียมากกว่า เมื่อจอห์นเดินไปที่ประตูแล้ว เจ้าหนูเอ็มมิทก็ยังคงพูดจ้อเรื่องโรงเรียนของเขาไม่หยุด คริสตินไปส่งจอห์นแค่ที่ประตูห้องเท่านั้น หลังจากปิดประตูลงเธอหันกลับเข้ามาในห้องก็พบว่าเชอร์ล็อกนอนคว่ำหน้าบนโซฟาตัวยาว มีหมอนปิดทับหัวจนมิด เห็นได้ชัดว่าเขาเหนื่อยหน่ายกับเสียงพูดจ้อของเอ็มมิทมากเท่าไร
" รู้ไหมครับ พวกซิสเตอร์ชอบบังคับให้เราดื่มนมด้วย ปกติผมก็ชอบดื่มนมนะ แต่บางทีผมก็อยากดื่มน้ำอัดลมบ้าง พวกซิสเตอร์บอกว่ามันเป็นศัตรูของเด็กๆ แต่ผมคิดว่าผมกำลังโตเป็นวัยรุ่นแล้วผมก็น่าจะดื่มได้ถูกไหมครับ แถมพวกขนมหวานพวกเราก็ไม่ค่อยจะได้กินเท่าไหร่เลยด้วย โดยเฉพาะช็อกโกแล็ตร้อนนี้แหละครับ ! "
" ----- คริสติน " เชอร์ล็อกกล่าวด้วยเสียงอ้อยอิ่งเหมือนคนใกล้ตาย
" คะ ? " เธอขานรับปนหัวเราะน้อยๆ จากการพูดจ้อไม่หยุดของเอ็มมิท
" เรายังมีช็อกโกแล็ตอีกไหม ----- " เสียงของเขาใกล้จะขาดใจเต็มที
" อืม --- ไม่มีแล้วค่ะ "
เชอร์ล็อกขยับตัวยุกยิกอยู่บนโซฟาครู่หนึ่งเขาก็กำเงินสดยื่นออกมาฟ่อนใหญ่ โดยที่ใบหน้ายังคงมุดอยู่ใต้หมอน และร่างกายแทบไม่ขยับออกจากจุดเดิมคล้ายว่าเขาไม่มีเรียวแรงจำทำอะไรแล้วทั้งสิ้น
" เอาเงินนี่ไปซื้อช็อกโกแลตมา เหมามาให้หมดเลยนะ " เขากล่าวพลางเขย่าเงินเรียกคริสติน
" โหย ! จริงเหรอครับเนี่ย คุณจะซื้อโรงงานช็อกโกแล็ตเลยเหรอ แล้วผมจะกินได้ไหม คุณจะอนุญาตให้ผมกินได้ใช่ไหมครับ ! " เอ็มมิทจ้องเงินฟ่อนในกำมือของเชอร์ล็อกด้วยหูตาแพรวพราว
" ---------- คริสติน " เชอร์ล็อกกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
" คะ ? " เธอขานรับ พยายามอย่างมากที่จะไม่หัวเราะออกมา
" ----- เธอว่าโรงงานช็อกโกแล็ตราคาเท่าไหร่ ----- "
หลังคำถามของเขา เธอหัวเราะออกมาจนได้
เอ็มมิท บราวน์
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Writer Talk
น า น ที ปี ห น จ ะ มี ช่ ว ง T a l k สั ก ที
สวัสดีค่ะ หลังจากหายหน้าไปนานก็กลับมาอัพแล้วเน้อ
พอดีว่าไรท์ติดไปกับกระแสบอลโลก คือดูเกือบทุกแมช แม้กระทั่งเวลานอนก็แทบไม่มี TT
ด้วยเหตุนี้แหละ ไรท์จึงหายหน้าไปพักใหญ่ ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะเจ้าคะ T[]T
ปล.ยินดีกับแฟนๆ ทีมฝรั่งเศษทั้งหลายด้วยเด้อ <3
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ความคิดเห็น