คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Sherlock 7 : Sherlock theories ᴱᴺᴳ
ในความมืดสลัว สิ่งของต่างๆ บนทางเดินล้วนเป็นอุปสรรคทั้งสิ้น คริสตินเขย่งปลายเท้าพยายามเดินอย่างเก็บเสียงและระวังอย่างมากที่จะไม่เตะอะไรอีกเป็นครั้งที่สอง ทุกครั้งที่ก้าวเดิน เธอก้มตัวลงต่ำเพื่อแอบอยู่ตามชั้นวางของหรือเครื่องจักรขนาดต่างๆ
พลันเสียงรองเท้าปริศนาก็แว่วเข้ามาให้ได้ยิน เธอจึงชะงักและย่อตัวลงนั่ง มือข้างหนึ่งจับขอบโต๊ะไว้แน่นจนเกร็งแข็ง ในใจได้แต่ภาวนาขออย่าให้ถูกจับได้ ทันใดนั้นเองมือของใครบางคนก็คว้าที่ไหล่ของเธอ ทำเอาสะดุ้งจนตัวโยน มือที่คว้าขอบโต๊ะเปลี่ยนมาเป็นอุดริมฝีปากตัวเองเสียแทน ทว่าเมื่อหันมองเจ้าของมือแล้วเธอจึงโล่งใจจนถอนใจลั่น
" ได้เรื่องว่าไงบ้าง " เชอร์ล็อกถาม
" โถ่ ! " ไม่พูดเปล่าเธอยกมือฟาดเขาไปทีหนึ่ง
" --- โอ๊ย " คล้ายว่าเขาส่งเสียงร้องช้ากว่าที่ควรเป็นราวๆ สามวินาทีเห็นจะได้
" มาเงียบๆ ตกใจหมด ! "
" แล้วจะให้ทำไง พังของโครมครามแบบเธอเหรอ " เขาว่า
" ขอโทษทีแล้วกัน " เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก
" ตกลงได้เรื่องอะไร "
" หาทางออกไปแบบไม่โดนจับได้ก่อนดีไหม "
หลังเธอพูดจบ แสงจากกระบอกไฟฉายก็วูบผ่านปลายเท้าของเธอไป สองมือยกขึ้นปิดปากในขณะเดียวกันเชอร์ล็อกเอนตัวพิงไปกับขอบโต๊ะเพื่อหลบแสง พวกเขาทั้งคู่นั่งเงียบๆ แทบหยุดหายใจ รอจนกระทั่งผู้ตรวจเวรยามเดินผ่านไปจากจุดที่พวกเขาซ่อนตัว
" มาทางนี้ " เชอร์ล็อกบอกหลังจากเสียงฝีเท้าห่างออกไปเล็กน้อย
" มันไม่ไกลเกินไปเหรอ " เธอถาม เมื่อเห็นหนทางที่เชอร์ล็อกจะใช้หลบหนีดูยากเย็นนัก มิหนำซ้ำยังไกลจากจุดที่ซ่อนตัวอยู่หลายเมตรโข
" แล้วไง คิดจะไปทางนั้นเหรอ " เขาถาม พยักหน้าไปอีกทางที่ดูใกล้กว่า
เธอหันไปมองอย่างพิจารณา จากจุดที่พวกเขาซ่อน หากวิ่งตัดออกไปทางนี้คงใช้เวลาไม่ถึงนาทีแน่ เพียงแต่มันก็มีความเสี่ยงเพราะบางจุดแสงจากบานหน้าต่างอาจสาดมาถึงตัวและทำให้ถูกมองเห็นได้ง่าย
" ไม่รู้สิ่ " เธอบอก
" ถามจริง --- โค้ทเธอสีเด่นกระทืบตาเสียขนาดนี้ หรือเธอหวังว่ายามจะตาบอด " เขาว่า
" --- เออ ก็จริง " เธอนิ่วหน้าตอบพลางก้มลงมองเสื้อโค้ทสีเหลืองของตัวเอง หรืออันที่จริงมันไม่ใช่ของเธอ แต่เป็นของคุณนายฮัดสันสมัยสาวๆ ต่างหาก เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ทั้งสองก็เริ่มออกคลาน บ้างลุกขึ้นเดินไปตามหลืบของความมืด ซอกเล็กซอกน้อย จนกระทั่งกลับไปยังประตูโรงงานได้สำเร็จ
เสียงสายฟ้าฟาดดังเปรี้ยง เม็ดฝนตกกระหน่ำจนทุกหย่อมหญ้าชื้นแฉะ เชอร์ล็อกยกปกคอเสื้อโค้ทขึ้นคลุมหัวและวิ่งจ้ำหลบเข้าสู่ใต้หลืบชายคาของตึกรามเงียบสงบ
" ตกได้ตกดีจริงๆ " คริสตินกล่าวขณะโดดเข้าไปหลบฝนที่ใต้ชายคาของตึกเดียวกัน
" ก็ลอนดอนนี่นะ "
ทั้งคู่ขยับถอยหลังจนชิดประตูเหล็กของตึกใหญ่โต ทั่วบริเวณแทบจะไร้แสง แต่ยังคงมีโคมไฟจากถนนไกลลิบๆ สาดส่องพอให้มองเห็นสิ่งรอบตัวได้บ้าง หลังจากการวิ่งกระหืดกระหอบหาที่หลบฝนจนเหนื่อย พวกเขาก็ยังหารถแท็กซี่ไม่ได้สักคัน อาจด้วยเพราะเวลาดึกดื่นป่านนี้แล้ว
" หนาวชะมัด " เสียงเธอบ่นพำ ขณะเดียวกันเธอล้วงมือหยิบกระดาษในกระเป๋าเสื้อโค้ทส่งให้เชอร์ล็อก
เขารับมันเอาไว้โดยไม่ไถ่ถามอะไรมากความ เมื่อเขาเริ่มกางหน้ากระดาษ เธอก็ใช้โทรศัพท์ส่องไฟให้กับเขา เชอร์ล็อกอ่านบทความบนหน้ากระดาษครู่หนึ่งก็เงยหน้าขึ้นมองเธอ
" คิดว่าไง " เธอถาม
เขาส่ายหน้าพลางพับหน้ากระดาษเก็บลงในกระเป๋าเสื้อโค้ทของเขา
" หาที่หลบฝนดีๆ กว่านี้เถอะ " เขาบอก
.....
....................
อีกราวครึ่งชั่วโมง ทั้งคู่นั่งคุดคู้อยู่ใต้ตึกเขตก่อสร้างแห่งหนึ่ง เสื้อโค้ทของพวกเขาถูกพาดอยู่กับโครงเหล็กที่อยู่ในระหว่างการก่อสร้าง บนท้องถนนไม่มีรถวิ่งสักคัน และสภาพอากาศยิ่งย่ำแย่ลงเรื่อยๆ
" คิดว่ามันเกี่ยวข้องกันไหม " เธอถามในขณะกอดเข่าตัวเองชิดอกแน่นด้วยความหนาวสั่น
" ไม่รู้สิ่ ก็คงเกี่ยวมั้ง " เขาตอบ
" แล้วคุณคิดว่า 231 เป็นใครล่ะ "
" อาจจะเป็นใครก็ได้ทั้งนั้นแหละ คนไม่ชอบขี้หน้าฉันมีตั้งเยอะแยะ "
หลังเขาตอบ เธอวางคางลงบนเข่าและพยายยามทำให้ตัวเองอบอุ่นขึ้น เสียงเม็ดฝนตกกระทบสังกะสีที่ปิดล้อมพื้นที่เขตก่อสร้างอื้ออึงจนบางครั้งทำให้การสนทนาเป็นไปอย่างไม่ราบรื่น
" คุณก็เป็นคนดีอยู่นะ " เธอพูดหลังจากที่ทั้งสองเอาแต่นั่งเงียบๆ อยู่นาน " อาจจะปากไม่ดีไปสักหน่อย " เธอพูดเสริม เชอร์ล็อกย่นคิ้วเหมือนขัดใจกับคำพูดต่อท้ายของเธอ จากนั้นทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ความเงียบ คล้ายว่าเขากำลังขบคิดบางอย่างอยู่ในสมอง ดวงตาของเขาจรดที่ปลายรองเท้า สองมือกอดเข่าแล้วนั่งนิ่งๆ ไม่พูดจาอะไรอีก ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันสร้างบรรยากาศอันน่าอึดอัดให้แก่คริสตินอยู่ไม่น้อย
" ฉันคิดไม่ออกเลยว่าทำไมฉันถึงถูกเล่นงานไปด้วย เพราะถ้ามันเกี่ยวกับการตีพิมพ์หนังสือเล่มนั้น ฉันก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยสักหน่อย หรือถ้าเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับคุณ ฉันก็ไม่เกี่ยวด้วยอีกนั่นแหละ --- คนที่จะทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้ได้ จะเป็นคนแบบไหนกันนะ " เสียงเธอทำลายความเงียบชวนอึดอัดอีกครั้ง
" ก็พอจะนึกออกอยู่คนนึง " เชอร์ล็อกตอบ
คริสตินเงยหน้าขึ้นมองไปยังเขาเพื่อรอฟัง แต่เขาไม่แม้แต่จะละสายตาออกจากปลายเท้าของตนเอง
" แต่ว่าตายไปแล้วล่ะ " เขาบอก
" ใครเหรอ "
" --- จิม มอริอาร์ตี้ " หลังคำตอบของเขา เธอเงียบไปชั่วขณะ
" นั่นมัน --- เป็นไปไม่ได้ " เธอตอบเสียงแข็ง
เชอร์ล็อกหันมองที่เธอด้วยใบหน้าสงสัยในน้ำเสียงกระด้าง เธอยังคงจ้องมองที่เขา และถึงแม้ว่าบรรยากาศรอบตัวจะมืดสลัวเพียงใดก็ยังสังเกตเห็นอารมณ์หลากหลายบนใบหน้าของเธอได้ เธอจ้องมอง --- ดวงตาข้างซ้าย และขยับย้ายไปข้างขวา
" แน่นอน --- เขาตายแล้ว " เชอร์ล็อกตอบ
คริสตินสบตาเขาอยู่ครู่หนึ่งเธอก็ละสายตาออกไป เสียงหัวเราะแผ่วลมดังเล็ดรอดออกมาจากริมฝีปากของเธอราวจะกลบเกลื่อนอารมณ์ที่เธอควบคุมเอาไว้ไม่ได้
" มอริอาร์ตี้ทำไมเหรอ " เขาถามในที่สุด
" ก็เขาตายแล้วไง "
" แน่นอนว่าเขาตายแล้ว ที่ฉันถามคือมอริอาร์ตี้เกี่ยวอะไรกับเธอต่างหาก "
คำถามของเขาชัดถ้อยชัดคำ ทำเอาเธอไม่สามารหาทางเบี่ยงประเด็นได้ เธอปลายยิ้มเล็กๆ พร้อมส่ายหน้า ทว่าแฝงไปด้วยความเศร้าหรือไม่ก็อาจเป็นความสับสน ดวงตาเธอปิดสนิทเหมือนกำลังพยายามจะหลบสายตาขุดคุ้ยความจริงของเขาเสียให้ได้
" คริสติน " เขาเรียก เธอจึงเงยหน้ามองที่เขา
" เขา --- เป็นแฟนเก่าของฉัน " เธอตอบ
“ งั้นนายก็บุกเข้าไปงั้นสิ่ ” เลสเตรดเอ่ยถามด้วยใบหน้ายุ่งเหยิง
" ทำความเข้าใจเนื้อเรื่องเป็นไหมเนี่ย ! ฉันบอกนายเรื่องเบาะแส แต่นายสนใจเรื่องย่องเบาเข้าโรงงานเนี่ยนะ เกร็ก ! ปลุกสมองของนายขึ้นมาคุยกับฉันที ! " เชอร์ล็อกตะโกน
" เฮ้ๆ --- อย่าเสียงดังนักสิ ที่นี่โรงพยาบาลนะ --- ไง เชอร์ล็อก " จอห์นขยับพลิกตัวจากการนอนพักของเขา ในยามนี้เขาแทบจะตื่นเต็มตาเพราะเสียงโหวกเหวกของเชอร์ล็อก และก่อนหน้านี้เป็นของเลสเตรด
" อรุณสวัสดิ์นะจอห์น " มอลลี่กล่าวพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้เยี่ยมไข้ เธอดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวของจอห์นเมื่อเขาขยับตัวจนผ้าหลุดออก
" อรุณสวัสดิ์มอลลี่ " จอห์นตอบพร้อมรอยยิ้ม ดวงตาของเขายังปรือปิด
" รู้สึกยังไงบ้าง " เลสเตรดถาม
" เหมือนหัวจะระเบิดออกมาเลย " จอห์นบ่นอุบอิบก่อนจะลืมตาขึ้นมองยังเชอร์ล็อก และเลสเสตรด ข้างหลังของพวกเขาบนโซฟาเยี่ยมไข้ คริสตินกำลังนอนหลับคุดคู้และใช้ผ้าขนหนูแทนผ้าห่ม
" เห็นหน้ามันไหม " เชอร์ล็อกถาม
จอห์นเหลือบสายตากลับมายังเชอร์ล็อกก่อนจะส่ายหน้า
" เยี่ยม " เขาพูดราวประชด
" แต่มันฝากข้อความมาถึงนาย " จอห์นบอก " ว่า ตกลงมาให้เหมือนกับที่บินล่ะ " เขาพูดต่อจนจบประโยค
เชอร์ล็อกเงียบหลังจากได้ฟัง ดวงตายังคงจับจ้องที่จอห์น หากแต่คล้ายว่าเขากำลังมองเห็นเป็นอย่างอื่น --- อย่างอื่นที่ขยับเคลื่อนตัวอยู่ในสมอง และความทรงจำของเขา
" เชอร์ล็อก ? " เสียงจอห์นเรียกสติ
ดวงตาสีฟ้าซีดขยับกระพริบ ทว่าเขายังคงนิ่งเงียบ
" มันหมายความว่าไง " จอห์นถาม
" --- อืม --- ไม่รู้สิ " เชอร์ล็อกตอบ จากนั้นเขาหันกลับไปยังเลสเตรดอย่างรวดเร็ว
" ฉันจะไปดูว่าใครบ้างที่เกี่ยวข้องกับหนังสือเล่มนี้ และนายจะไปกับฉัน " เขาพูดรัวจนฟังแทบไม่ทัน
" เชอร์ล็อก นายกำลังโดนจับตามองอยู่นะ อย่าทำอะไรสุ่มเสี่ยงได้ไหม " เลสเตรดบอก
" ก็เพราะแบบนั้นไงถึงต้องเอานายไปด้วย คิดว่าฉันพิศวาสนายรึไง --- ถ้าฉันไปเองก็เป็นการบุกรุก ถ้าเอานายไปด้วยก็ถูกกฎหมาย เพราะงั้นก็ไปด้วยกันเสียดีๆ " เขาบอก
" เชอร์ล็อก ฉันเข้าไปค้นที่นั่นไม่ได้ มันต้องมีหมายค้น นายก็รู้นี่ "
" ใครบอกว่าเราจะเข้าไปค้นเล่า " เชอร์ล็อกตอบพลางหรี่ตาลงมองยังเลดเสตรด " แค่ไปเยี่ยมชมเท่านั้น "
" เหมือนที่นายทำเมื่อคืนงั้นเหรอ พอเลย "
" เมื่อคืนมีเรื่องอะไรเหรอ " จอห์นถามด้วยใบหน้างัวเงีย
" แค่ออกไปเดินเล่นเอง " เชอร์ล็อกตอบ
" เขาบุกเข้าไปในโรงพิมพ์ LD Printing house แถมยังลากคริสตินเข้าไปด้วย " เลสเตรดพูดแก้
" เธอเต็มใจเข้าไปเองต่างหาก ไม่เชื่อปลุกเธอขึ้นมาถามเสียเลยสิ แล้วอีกอย่างเบาะแสที่ได้มานี่ เธอก็เป็นคนเจอด้วยนะจะบอกให้ เธอฉลาดกว่านายเสียอีกเลสเตรด " เชอร์ล็อกกล่าวด้วยหน้าจริงจัง
" นี่นายจะด่ามนุษย์ทุกคนว่าโง่เลยหรือไง " เลสเตรดเลิกคิ้วถาม ดูท่าทางไม่พอใจ
" ก็เฉพาะที่โง่ " เชอร์ล็อกตอบ
หลังคำพูดของเขาเลสเตรดเหมือนโดนต่อยท้อง แม้ว่าปกติแล้วเชอร์ล็อกมักพูดว่าคนโน้นคนนี้โง่เง่าเท่าไร แต่เขามักไม่เจาะจงด่าเป็นรายคนอย่างนี้
" เชอร์ล็อก " เสียงจอห์นปรามขึ้น
" ฟังนะ เกร็ก --- นี่มันสำคัญ ไอ้ 231 นั่นมันจะไม่หยุดแค่นี้แน่ และฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันทำไปเพื่ออะไร หรือมีเป้าหมายอะไร เพราะว่าจะมีคนตายอีก และฉันต้องรู้ว่าคนต่อไปคือใคร --- นายเข้าใจไหมเนี่ย " เชอร์ล็อกกล่าวพลางจับที่ไหล่ของเลสเตรดแน่น สบตาราวจะคาดคั้นเอาคำตอบเสียให้ได้
" เฮ่อ --- "
" เราจะไปที่นั่น เพื่อดูว่าเนื้อหาที่เหลือคืออะไร ใครเป็นคนสั่งพิมพ์ " เขาพูดต่อ
" เชอร์ล็อก --- " ในขณะที่เลสเตรดกำลังจะตอบนั้นเอง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นขัดจังหวะ เลสเตรดผละมือของเชอร์ล็อกออกไปเพื่อจะล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง
เชอร์ล็อกกรอกตาขึ้นมองเพดาน ใบหน้าแสดงความเบื่อหน่ายไม่เกรงใจใครทั้งสิ้น เขาหันกลับไปหาจอห์นเสียแทน และจอห์นก็เริ่มบ่นเรื่องพฤติกรรมเอาแต่ใจและพูดไม่คิดของเขา
" เอาอีกแล้วเหรอ ให้ตายสิ่ " เลสเตรดพูดกับปลายสาย ก่อนจะเอื้อมมือหยิบรีโมททีวีในลิ้นชักข้างเตียงผู้ป่วย ในขณะที่การถกเถียงยังคงดำเนินไป เขากดสวิตท์รีโมทเปิดจอทีวีที่ปลายเตียงของจอห์น
' เป็นการกระทำที่อุกอาจมาก ทางตำรวจสันนิษฐานว่าผู้ตายอาจเกี่ยวข้องกับเหยื่ออีกสองรายก่อนหน้านี้ '
" เชอร์ล็อก --- " เลสเตรดเรียก จ้องมองภาพบนจอแก้วไม่วางตา
ภาพรายงานข่าวหญิงคนหนึ่งถูกแขวนคอเสียชีวิตอยู่นอกหน้าต่างของตึกสูงเสียดฟ้า ร่างเธอห้อยต่องแต่งเห็นได้เด่นชัดบนตึกหรูหรา ราวว่าฆาตกรจงใจจะให้ศพของเธออยู่ในจุดที่สะดุดตาจนน่าอนาถ
ตึกแห่งนั้นเป็นดั่งที่ทำการของสำนักพิมพ์อันเลื่องชื่อ ผู้คนบนท้องถนนต่างพากันเงยหน้ามองร่างไร้วิญญาณของเธอ เหล่าตำรวจวิ่งกันชุลมุน ในขณะที่ภาพถูกถ่ายจากพื้นดิน ร่างของเธอค่อยๆ ถูกดึงกลับเข้าไปภายในอาคารโดยเหล่าเจ้าหน้าที่ตำรวจ
" ฉันว่านายคงไม่ต้องเสียเวลาตามหาแล้วล่ะ " เลสเตรดกล่าว
ทุกสายตาจับจ้องยังจอแก้ว ไร้ซึ่งเสียงพูดคุยใดๆ
" มีข้อความถูกทิ้งไว้บนศพอีกแล้ว เธอเป็น บก. ของสำนักพิมพ์ซันเดย์เพลส ชื่อ ซาลีน่า โจนส์ " เสียงบอกเล่าของเขาฟังแล้วพาให้รู้สึกใจหาย
--------------------------------------------------------------------------
[ ข อ ง แ ถ ม ]
ส เ ก็ ต ซี น เ ป็ น ภ า ษ า อั ง ก ฤ ษ น ะ ค ะ
Sketch
" Ah.. One, I think " Sherlock said.
Cristine look up at him and wait to listen but he only staring at his shoes.
" But he dead. " He said.
" Who ? "
" Jim Moriarty " He answered and she been in silence.
" That's --- It's imposible. " She said.
Sherlock turn to look at her with wondering in her voice, she still keep looking at his eyes. even around they both were dark but he can sees every emotional she can't fake on her's face
She keep looking at his eye the right then move to the left.
" Sure, He dead. " Sherlock prove her words right again.
Cristine keep looking at him for a sec then she look away. Sniff like she was laughing.
" What's important about Moriarty ? " Finally, He asked.
" He's dead "
" Yes, Sure, He dead. But what i ask you is why Moriarty sounds important to you ? "
The question so clear, She can't avoid to answering. Cristine start to fake laughing and shook her head. Sherlock can sees something wrong in her eyes may be sadness maybe something else he can't find out. Cristine close her eyes like she want to hide it from him.
" Cristine. " He call her name. Then she open her eyes to face him
" He was my ex " She answered.
ความคิดเห็น