คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Sherlock 5 : Body said
คริสตินวางม้วนภาพกระดาษลงที่พื้นและพิงไว้กับกำแพงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองสำรวจห้องแลปสีขาวสะอาดตา หลังจากเธอรีบร้อนเก็บข้าวของออกจากบ้าน เธอก็ติดตามเชอร์ล็อกมาที่แลปแห่งหนึ่ง โดยเชอร์ล็อกบอกกับเธอว่าเขามีนัดพูดคุยกับศพสองรายที่เกี่ยวข้องกับคดี 231 คำบอกเล่าเหล่านั้นได้แต่สร้างความสงสัย
ศพจะพูดได้อย่างไร
" จอห์น " เชอร์ล็อกเอ่ยเรียกหลังผลักบานประตูห้องเข้ามา
" นายมาช้า " จอห์นบอก
" เรามีปัญหาแล้ว เชอร์ล็อก ปัญหาใหญ่เลยล่ะ " เลสเตรดกล่าวด้วยสีหน้าเป็นกังวล ในมือของเขาถือแฟ้มเอกสารบางอย่างเอาไว้ เลสเตรดปิดแฟ้มและโยนลงบนโต๊ะวิจัยก่อนจะหันมองเชอร์ล็อกอย่างจริงจัง
" ไม่เอาน่าเกร็ก คุณคงไม่คิดจริงๆ ใช่ไหมว่าเชอร์ล็อกจะอยู่เบื้องหลังเรื่องพวกนี้ " มอลลี่ หญิงสาวในชุดกราวด์สีขาวพูด เธอเงยหน้ามองเลสเตรดเหมือนว่าเธอไม่อยากจะเชื่อกับเรื่องที่เกิดขึ้น
" มอลลี่ ผมเชื่อเขา แต่ไม่แปลว่าสก๊อตแลนยาร์ดจะเชื่อ " เลสเตรดตอบ
" ได้เอาของที่บอกมาไหม " เชอร์ล็อกเอ่ยถาม มองไปยังจอห์น
" เอามา " จอห์นตอบ
เชอร์ล็อกเดินตรงไปยังโต๊ะวิจัย เขาแทรกตัวผ่านหน้าเลสเตรดราวกับมองไม่เห็นว่ายังมีคนยืนอยู่ เลสเตรดขยับตัวหลบจากการเดินชนของเชอร์ล็อก เขาได้แต่ถอนหายใจกับพฤติกรรมเช่นนี้ หลายต่อหลายครั้งที่เขามักโดนเชอร์ล็อกเมินใส่ เพียงแต่ว่าครั้งนี้มันออกจะรุนแรงเกินไปสักหน่อย
เชอร์ล็อกทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ของโต๊ะวิจัย ก่อนจะหยิบแผ่นสไลด์ที่ฝากให้จอห์นเตรียมเอาไว้ให้ก่อนจะมาถึงที่นี่ เขาวางแผ่นสไลด์ลงบนช่องของกล้องไมโครสโคป ครู่หนึ่งก็แนบดวงตากับเลนส์โดยไม่สนใจบรรยากาศรอบข้าง
" เชอร์ล็อก ฉันไม่อยากทำแบบนี้ แต่นายต้องไปให้ปากคำนะ " เลสเตรดบอก
“ เงียบๆ ” เชอร์ล็อกกล่าว
เขาใช้เวลาไม่กี่นาทีในการส่องแผ่นสไลด์ที่ฝากจอห์นจัดเตรียมไว้ให้ และคงต้องขอบคุณความสามารถทางวิทยาศาสตร์ของมอลลี่ เพราะถ้าหากเธอไม่อยู่ที่นี่ด้วย จอห์นคงทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียวไม่ได้ ครั้นจะหวังให้เลสเตรดช่วยก็ดูจะยิ่งวุ่นวายเข้าไปใหญ่
“ เชอร์ล็อก ” เลสเตรดเรียกอีกครัง
“ หุบปาก ก็บอกให้หุบปากไง ”
“ ให้ตายสิ ” เลสเตรดสบถ
เชอร์ล็อกเงยหน้าจากกล้องไมโครสโคปก่อนจะหันไปยังมอลลี่
“ ศพสองคนนั้นอยู่ที่เธอใช่ไหม ” เขาถาม และมอลลี่พยักหน้ารับ
“ นายต้องพึ่งฉัน เกร็ก เรื่องนี้นายรู้ดีที่สุด ” เชอร์ล็อกกล่าวโดยที่ยังคงจับจ้องนัยน์ตาของมอลลี่ ครู่หนึ่งเขาเผยรอยยิ้มปริศนาทำเอามอลลี่ย่นคิ้วด้วยความสงสัย
“ ไหนว่าไม่ค่อยได้เห็นศพไง ” เชอร์ล็อกเอ่ยถาม
" ทำไมถามแบบนี้อีกแล้วคะ " คริสตินถามกลับด้วยใบหน้ายุ่งเหยิง
มอลลี่ดึงผ้าห่อศพออกเผยให้เห็นใบหน้าของชายวัยกลางคน ผิวขาวเหลือง ทั่วร่างกายมีรอยตกกละจนดูน่าเกลียด ทว่าสิ่งที่ดึงดูดสายตาได้ดีคือรอยกรีดเป็นตัวอักษรว่า 'Sherlock' เด่นหราอยู่บนหน้าอกของศพ ร่างนั้นนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงชันสูตร พวกเขาทุกคนรวมไปถึงเลสเตรดต่างก็ติดตามเชอร์ล็อกมายังห้องเก็บชันสูตรศพ ด้วยหวังว่าจะได้เห็นฝีไม้ลายมือการไขคดีอันพิศดารของเขา
" ถูกรัดคอตายไม่ผิดแน่ " นักสืบอัจฉริยะบอก " เอาล่ะเปิดอีกศพ " เขาบอก
มอลลี่เดินอ้อมเตียงชันสูตรของชายวัยกลางคนไปยังเตียงที่อยู่ติดกัน เมื่อเปิดผ้าห่อศพออกแล้วเผยให้เห็นร่างแน่นิ่งของหญิงสาววัยกลางคน ผมสีบลอนด์ รูปร่างอวบ ผิวขาวซีด และอีกเช่นเคย บนร่างของเธอมีข้อความถูกทิ้งไว้ที่หน้าท้องเขียนว่า ' I'm 231 '
" ขาดอากาศหายใจ " จอห์นกล่าว
" คอหัก " เชอร์ล็อกสมทบ
" ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะทำได้ถึงขนาดนี้ " คริสตินกล่าวด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
" ในห้องเธอมีหน้าต่างไหม " เชอร์ล็อกชำเลืองมองคริสตินครู่หนึ่งก็หันกลับมาตั้งคำถามกับจอห์น
" มีสิ เป็นแบบบานเลื่อนน่ะ " จอห์นตอบ
" นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้คอหัก --- คนร้ายหักคอเธอด้วยบานหน้าต่าง "
" แต่มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ " จอห์นเอ่ยถาม
" ยังไงล่ะ "
" ถ้าเป็นแบบนั้น เธอต้องโดนจับหัวยื่นออกไปนอกหน้าต่างนะ เชอร์ล็อก ต้องมีใครเห็นหรือได้ยินอะไรบ้างสิ ศพเธอถูกทิ้งไว้จนตัวเริ่มแข็งแล้ว และที่มีคนเจอศพ เพราะโทรศัพท์ของเธอถูกวางเอาไว้ใกล้ประตู และมีสายเข้าตลอดจนสร้างความรำคาญ นายไม่คิดว่ามันแปลกเหรอ " จอห์นพูดยาวเป็นชุด
" ถามได้ตรงประเด็น " เชอร์ล็อกกล่าว
" ที่ตัวเธอมีรอยฟกช้ำ ไม่ใช่เมื่อเร็วๆ นี้แต่เป็นแผลเก่า มีรอยแผลเป็นที่เกิดจากการทุบตี บางรอยก็หายดีแล้ว บางรอยเหมือนเพิ่งเกิดไม่ถึงสัปดาห์ มีรอยบุหรี่เล็กๆ จางๆ อยู่ที่ไหล่เธอด้วย หมายความว่าเธอถูกทำร้ายอยู่บ่อยๆ อาจเป็นจากสามีหรือใครก็ตามที่เธอใช้ชีวิตอยู่ด้วย เธอเคยสวมแหวนที่นิ้วนางแต่ตอนนี้ถอดออกไปแล้ว เพราะมันยังมีรอยจางๆ จางมาก แต่ก็พอเห็นได้ แถมเห็นกันโต้งๆ ว่าเธอติดเหล้าหนักแค่ไหน คงไม่ต้องให้เดาว่าทำไมเธอถึงถอดแหวนแต่งงานเสีย สรุปก็คือเธอส่งเสียงร้องเป็นเรื่องปกติจนไม่มีใครสนใจ เพราะคิดว่าเป็นเรื่องผัวเมียทะเลาะกัน " เชอร์ล็อกกล่าว
" แต่ประเด็นมันอยู่ตรงที่ " เขาพูดก่อนที่จะมีใครตั้งคำถามขึ้นมาขัดจังหวะ
" นายบอกว่าโทรศัพท์ถูกวางไว้ใกล้กับประตู และมีสายโทรเข้ามาตลอด หมายความว่ามีคนต้องการให้เราพบศพเธอตามเวลาที่มันต้องการให้เราพบ --- รู้หรือยังว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา " เชอร์ล็อกปรายสายตาไปยังเลสเตรดเพื่อตั้งคำถาม
" เป็นเบอร์สาธารณะ ตามไม่ได้เลย " เลสเตรดตอบ
" เยี่ยม ทุบพวกตู้สาธารณะทิ้งไปให้หมดเลยดีไหม ในกรณีของคริสตินก็บอกว่าเป็นเบอร์ที่หาปลายทางไม่ได้ ตกลงไอ้ 231 มันเป็นคนหรือเป็นผีกันแน่ "
หลังการสันนิษฐานและคำบ่นอุบอิบของเชอร์ล็อกจบลง ทั้งห้องกลับเงียบสนิท
" คำถามต่อมาคือ ทำไมต้องเป็นพวกเขา " เชอร์ล็อกกล่าวพลางเดินวนไปมาระหว่างสองศพเขาจ้องมองรายละเอียดเล็กน้อยทั่วร่างกาย พยายามเปรียบเทียบหรืออะไรก็ตาม ไม่มีใครสามารถรู้ได้ว่าเขามองเห็นอะไรในศพเหล่านั้น
" ผู้ชายคนนี้ทำงานที่โรงพิมพ์ LD Printing house ที่มือของเขาติดหมึกสำหรับพิมพ์ เป็นหมึกแบบระบบอ็อพเซ็ท ไม่ใช่เครื่องพิมพ์สำนักงานทั่วไป ในระแวกนี้มีอยู่สามแห่ง แต่มีแห่งเดียวที่ปลูกดอกวิสเทอเรีย ก็คือ LD Printing house " เชอร์ล็อกกล่าวพลางกดโทรศัพท์ในมือของเขาก่อนจะยื่นให้จอห์นและเลสเตรดดู ภายในหน้าจอเป็นรูปโรงพิมพ์ขนาดใหญ่ และที่หน้ารั้วของบริษัทมีการปลูกดอกวิสเทอเรียเพื่อตกแต่งจนดูสวยงาม
" แล้วคุณรู้ได้ไงคะว่าเป็นที่นั่น " คริสตินถามแทรก คิ้วเธอราวจะวิ่งมาชนกันด้วยความสงสัยเต็มประดา
" ถุงเท้า " เชอร์ล็อกตอบ " ฉันเจอเกษรดอกวิสเทอเรียปนเปื้อนฝุ่นดินติดมากับถุงเท้าของเขา "
" ฉลาดมาก " เสียงคริสตินแผ่วเบาราวกับเธอกำลังพูดอยู่กับตัวเอง
" ส่วนเธอ --- เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ยังไง " เขาจ้องมองร่างกายแน่นิ่งของสาวร่างอวบ คล้ายจะพินิจแม้ในจุดที่เล็กน้อยที่สุด
" เจ้าของห้องพักบอกว่าเธอชื่อ ไอริส เทลเลอร์ ตอนนี้ว่างงานอยู่ " จอห์นบอก
" ว่างงาน แหงอยู่แล้วล่ะน่า " เชอร์ล็อกล่าวและตายังคงจ้องมองศพของสาวอวบไม่ละสายตา เขาเริ่มยกมือขึ้นพนมแตะที่ริมฝีปากเหมือนกำลังหมกมุ่นอยู่กับความคิดในหัว
" เชอร์ล็อก เราต้องคุยกันเรื่องให้ปากคำนะ " เลสเตรดพูดแทรก
" หุบปาก ! ต้องให้บอกกี่ทีเนี่ยว่าเวลาที่ฉันกำลังคิดอย่ามาเซ้าซี้ ! " เชอร์ล็อกตวาดลั่น ครู่หนึ่งเขายกสองมือขึ้นทึ้งผมตัวเองและกระฟัดกระเฟียดออกไปที่ประตู
" ไม่เอาน่าเชอร์ล็อก ! " เลสเตรดร้อง
เชอร์ล็อกเปิดประตูห้องชันสูตรค้างเอาไว้และหันกลับมามองยังเลสเตรด
" ให้ตายสิ เกร็ก ! มีคนกำลังกวนโอ๊ยฉันอยู่ข้างนอกนั่น แล้วมันก็ฆ่าคนเพื่อจะส่งสารมาท้าทายฉัน คนที่นายควรจะตามก้นต้อยๆ ไม่ใช่ฉันแต่เป็นไอ้ฆาตกรที่ทำเรื่องพวกนี้ไม่ใช่เหรอ แล้วถ้านายไม่มีปัญญาตามจับมันละก็ฉันจะบอกให้ว่าฉันรู้จักคนนึงที่จะลากคอมันมาได้ --- ก็ฉันนี่ไง ! "
ปึ้ง !
หลังการอาละวาดของเชอร์ล็อก ทุกอย่างก็เงียสนิทเมื่อเขาปิดประตูห้องและหายไปอย่างไร้ร่องรอย
" พระเจ้า ฉันจะบอกพวกเขาว่ายังไงดี " เลสเตรดกล่าวพลางส่ายหน้า
" เขากังวลบางอย่าง ฉันคิดว่านะ ปกติเขาไม่เป็นแบบนั้น ยกเว้นตอนเมายา หรือไม่ก็มีเรื่องใหญ่จริงๆ " มอลลี่กล่าว จากนั้นเธอดึงผ้าห่อศพปิดจนมิดชิดตามเดิม
" มีคนตายนะคะ มันต้องเป็นเรื่องใหญ่สิ " คริสตินบอก หน้านิ่วคิ้วขมวด
" ก็ --- ไม่ใช่สำหรับเชอร์ล็อกล่ะนะ " จอห์นตอบ
“ เธอไปใช้ห้องของฉันก็ได้ ” จอห์นกล่าวพลางส่งกระเป๋าเสื้อผ้าให้แก่คริสติน
" ต้องขอบคุณมากๆ เลยนะคะ " เธอตอบพร้อมรับกระเป๋าของเธอมาถือไว้ ที่ใต้วงแขนเหน็บม้วนกระขนาดใหญ่จนดูเกะกะเกินส่วนสูงของเธอไปมาก
" ฉันไม่ขึ้นไปก็แล้วกันนะ ฝากดูแลหมอนั่นด้วย " จอห์นบอกก่อนจะยิ้มเพื่อเป็นการบอกลา
เมื่อทั้งสองโบกมือลาซึ่งกันและกัน คริสตินยืนรอจนกระทั่งจอห์นขึ้นรถแท๊กซี่และเคลื่อนตัวออกไป ณ ถนนเบเกอร์บ้านเลขที่ 221B ยามนี้เงียบสงบ ท้องฟ้ายามราตรีมองไม่เห็นแสงดาวเช่นเคย อีกไม่นานฝนคงตกหนัก
คริสตินลากกระเป๋าขึ้นไปที่ชั้นสอง เมื่อเธอเคาะประตูห้องก็ไร้เสียงตอบรับ เธอจึงเปิดประตูเข้าไปด้านใน ภายในห้อง เชอร์ล็อกเดินวนเวียนไปมาอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา มีกองหนังสือพิมพ์ที่ไม่รู้ว่าไปขนมาจากที่ไหนเยอะแยะหล่นเกลื่อนกลาดอยู่เต็มพื้น บ้างก็ถูกกางหราอยู่บนโต๊ะคล้ายว่าเขากำลังค้นหาบางอย่าง
" คุณหาอะไรอยู่เหรอคะ " คริสตินถาม พลางวางกระเป๋าพิงกับโซฟา
" ต้องเกี่ยวกันแน่ " เชอร์ล็อกพูดโพล่งโดยไม่มองหน้าเธอ
" เกี่ยวอะไรหรือคะ " เธอถาม และวางม้วนกระดาษพิงที่โซฟา
" มาร์ติน คูเบิร์ก กับ ไอริส เทลเลอร์ " เขาตอบ ยกสองมือขึ้นบีบขมับราวจะเค้นเอาไอเดียออกมาให้ได้
คริสตินยืนมองดูพฤติกรรมชวนปวดหัวของเชอร์ล็อกอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็จัดแจงลากกระเป๋าและม้วนกระดาษของเธอขึ้นไปที่ห้องนอนของจอห์น ภายในห้องดูสะอาดเรียบร้อย ผิดกับห้องทำงานของเชอร์ล็อก ดูเหมือนว่าจอห์นจะเป็นหนุ่มที่ใช้ชีวิตเรียบง่ายไม่ฟู่ฟ่า บนโต๊ะข้างเตียงนอนมีโคมไฟและภาพถ่ายของเขากับครอบครัว ---
จอห์นกำลังอุ้มลูกสาว และภรรยาของเขาก็ยิ้มแย้มอย่างเต็มใบหน้า ข้างๆ จอห์น เชอร์ล็อกยืนตัวเกร็งราวว่าเขาไม่รู้จะทำหน้าอย่างไรเมื่อถูกถ่ายภาพ ช่างเป็นครอบครัวที่อบอุ่นเสียจริง
คริสตินจัดแจงเก็บข้าวของเข้าที่เข้าทาง จากนั้นกลับลงไปยังห้องทำงานของเชอร์ล็อกอีกครั้ง เขายังคงเดินวนไปมา พลิกหน้าหนังสือพิมพ์อย่างเอาเป็นเอาตาย
" หิวไหมคะ " คริสตินเอ่ยถาม
" อืมไม่ "
" แต่คุณยังไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันเลยนะคะ "
" จริงด้วย " เขาเงยหน้ามองครู่หนึ่งก็ก้มลงอ่านบางอย่างต่อ " งั้นขอกาแฟ "
" ฉันจะไปหาอะไรมาให้รองท้องแล้วกันนะคะ " เธอตอบอย่างตัดรำคาญ
ในขณะที่เธอหันหน้าไปยังห้องครัว เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เมื่อเธอล้วงมือหยิบมันออกมาดู ดวงตาสีฟ้าซีดเบิกกว้าง มือข้างหนึ่งยกขึ้นปิดริมฝีปามิดชิด ร่างกายรู้สึกโหวงราวว่ากำลังดิ่งลงจากผาสูงสู่เหวนรกก็ไม่ปาน
เจอตัวแล้ว
- 231
ข้อความปรากฏหราอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ มือของเธอสั่นระริกอย่างห้ามไม่ได้
" ---- เชอร์ล็อก " เธอเรียกชื่อของเขา ด้วยเสียงสั่นเครือ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
มอลลี่ ฮูปเปอร์
ความคิดเห็น