คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Sherlock 3 : A messages
“ เพื่อนเก่าเหรอ หมายความว่าไง ” จอห์นเอ่ยถาม
" ฉันบอกแล้วว่าเขาถูกใจคุณมาก " คริสตินบอกกับเชอร์ล็อกก่อนจะโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ เธอยืนกอดอกก้มหน้าลงมองที่โทรศัพท์และยกอุ้งมือขึ้นปิดปากเล็กน้อยคล้ายว่าเธอกำลังคิดบางอย่าง อย่างจริงจัง
" ผิด --- ฉันมีเพื่อนที่ไหนกันเล่า " เชอร์ล็อกกล่าว
พ่อนักสืบอัจฉริยะเอนตัวพิงโซฟานุ่มจนดูคล้ายว่าเขากำลังถูกมันสูบร่างทั้งร่างให้จมหาย สองมือที่พนมแตะริมฝีปากเลื่อนลงมาวางที่อก จากนั้นเขาผ่อนลมหายใจออกมาหนักๆ
" น่าเบื่อ " เขาพูดออกมาจนได้
คริสตินขมวดคิ้วหันไปมองยังเชอร์ล็อกคล้ายว่าเธอจะโกรธเขาอยู่นิดหน่อยที่เขาดันทำเมินเรื่องของเธอทั้งที่เธอกำลังจนปัญญากับมันจริงๆ
" มีข้อมูลอะไรน่าสนใจกว่านี้ไหม " เชอร์ล็อกถาม
คริสตินเอียงคอมองที่เขาด้วยใบหน้ายุ่งเหยิง เธออาจไม่ได้พูดมันออกมา แต่จอห์นมองออกทันทีว่าเธอกำลังโกรธที่เชอร์ล็อกทำท่าทีเย็นชา ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เชอร์ล็อกมักทำให้คนอื่นโกรธด้วยท่าทีเย่อหยิ่งจองหอง หรือไม่ก็คำพูดที่ไม่รื่นหู ในขณะที่คริสตินอ้าปากจะพูดบางอย่าง เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ เธอชักสีหน้าใส่เชอร์ล็อกก่อนจะหันไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นดู เมื่ออ่านชื่อสายโทรเข้าเธอจึงรับสาย
" ค่ะคุณฮิลตัล "
" --- เอ่อ --- ใกล้เสร็จแล้วค่ะ ฉันจะรีบเร่งมือให้ "
ในระหว่างที่เธอพูดโทรศัพท์ เธอยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเอง เชอร์ล็อกชำเลืองมองที่เธอก่อนจะเบนสายตาไปหาจอห์น และเหมือนว่าพวกเขาจะคุยกันทางสายตาอยู่ครู่หนึ่ง
" ค่ะ สบายดี คุณล่ะคะ " เธอพูดพรางชะโงกมองเสื้อโค้ทของเธอที่แขวนอยู่บนราวไม้หน้าประตูห้องน้ำ
" โอ้ --- งั้นหรือคะ ฉันเกรงใจจัง "
" เอ่อ คงต้องวางแล้วล่ะค่ะ ถ้างานเรียบร้อยแล้วฉันจะโทรไปหานะคะคุณฮิลตัน " เธอพูดจบก็กดวางสาย
สองหนุ่มมองที่เธอและ เธอหันกลับไปมองที่พวกเขาราวใช้ความคิด
" พวกคุณ --- อยากไปดูที่เกิดเหตุหน่อยไหม " เธอถาม
แน่นอนว่าเธอหมายถึงบ้านพักของเธอ
“ ฉันนะ ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เอาออกมาจากตู้ แต่จะทิ้งฉันก็เสียดาย ” คุณนายฮัดสันพูดอย่างออกรส เธอเดินวนไปมา บนโต๊ะเสื้อผ้ากองเป็นภูเขา และดวงตาเธอส่องประกายราวได้กลับไปเป็นสาวแรกรุ่น
" ขอบคุณมากเลยค่ะคุณนายฮัดสัน " คริสตินกล่าว
" ลองเลือกดูก่อนนะจ๊ะ ชุดนั้นเป็นไงชอบไหม สมัยสาวๆ นะ ฉันใส่แล้วดูดีมากๆ เลยล่ะ " เธอบอก เผยรอยยิ้มเต็มใบหน้า
คริสตินใช้เวลาไม่ถึง 15 นาทีในการเลือกเสื้อผ้าที่ขอยืมจากคุณนายฮัดสัน เธอสวมมันอย่างรีบร้อนและสวมเสื้อโค้ทสีเหลืองหม่นทับ เห็นได้ชัดว่าคุณนายฮัดสันสมัยสาวๆ มีรสนิยมสวมเสื้อผ้าสีฉูดฉาด และยังดูได้จากสีลิปสติกของเธอด้วย หลังการรื้อเสื้อผ้ายกใหญ่ คริสตินเดินกลับไปที่ห้องของโฮล์มส์ พวกหนุ่มๆ ก็เตรียมตัวพร้อมที่จะออกจากห้องพักแล้ว
" ย้อนยุคก็เข้าท่าดี " เชอร์ล็อกบอก
คริสตินก้มลงมองตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเชอร์ล็อก เขาสวมเสื้อโค้ทสีดำยาวและผูกผ้าพันคอสีน้ำเงิน ในขณะที่จอห์นสวมเสื้อเชิตลายสก๊อตและทับด้วยเสื้อโค้ทตัวสั้นสีน้ำตาล ทั้งสองช่างมีรสนิยมที่ต่างกันมากนัก
" ฉันดูสวยเหมือนคุณนายฮัดสันสมัยสาวๆหรือเปล่าล่ะ " เธอถาม
" ไม่รู้สิ เห็นแต่ตอนแก่แล้ว " เขาตอบ
" ตายจริงเชอร์ล็อก ฉันได้ยินนะ ! " เสียงคุณนายฮัดสันตะโกนมาจากนอกห้อง
คริสตินและจอห์นจึงส่งเสียหัวเราะออกมา ในขณะที่พวกเขาจัดแจงหยิบข้าวของเพื่อเตรียมตัวออกจากห้องพักอยู่นั้นเอง เชอร์ล็อกเดินไปที่หน้าต่างและชะโงกมองลงไปยังถนนคล้ายว่าเขาจะเห็นบางอย่าง
" มีอะไรเหรอ " จอห์นถาม
" มีเรื่องสนุกๆล่ะมั้ง " เชอร์ล็อกตอบ
ไม่กี่นาทีสารวัตรเลสเตรดก็เดินเข้ามาภายในห้องพักของพวกเขาด้วยท่าทางร้อนรน
" หน้าตาตื่นเชียว " จอห์นเอ่ยทัก ในขณะที่เชอร์ล็อกมองเลสเตรดหัวจรดเท้า
" ให้ตายสิ นายหัดรับโทรศัพท์บ้างได้ไหม ! " เลสเตรดตะคอกใส่เชอร์ล็อก ทว่าเขาทำเหมือนไม่ได้ยิน
" มีเรื่องอะไร "
" มีคดีที่ถนนเลียบแม่น้ำเทมส์ " เลสเตรดบอก
" หนึ่งนาทีเกร็ก ถ้าไม่น่าสนใจฉันจะโยนนายออกไปนอกหน้าต่าง " เชอร์ล็อกทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย จอห์นเริ่มส่งเสียงหัวเราะเพราะเคยชินกับสิ่งเหล่านี้ดี เชอร์ล็อกมักใช้วิธีนี้กับเลสเตรด ถ้าหากเลสเตรดไม่สามารถพูดให้เขารู้สึกสนใจได้ภายในหนึ่งนาที ก็ยากที่จะตื๊อให้เขาทำคดีนั้นได้อีก
สารวัตรเลสเตรดกระฟัดกระเฟียดกับคำพูดของเชอร์ล็อกครู่หนึ่งก็ตั้งท่าเล่าความอย่างตัดรำคาญก็ไม่เชิง
" มีคนผูกคอตายที่ต้นไม้แถวถนนเลียบแม่น้ำเทมส์ แต่ว่าบนศพมีข้อความถูกเขียนเอาไว้ด้วย คงเป็นของมีคมปลายแหลมล่ะนะที่ใช้เขียน " เลสเตรดบอก
" เขียนลงบนศพเหรอ " จอห์นถาม
" ใช่ หรืออาจจะเป็นเขียนลงบนร่างเขา ก่อนที่เขาจะตาย " เลสเตรดบอก มองไปยังเชอร์ล็อก
" เหรอ --- สันนิษฐานได้ดี แล้วมันเขียนว่าอะไรล่ะ " เชอร์ล็อกถามอย่างไม่ใยดี
" ชื่อนาย เชอร์ล็อก --- ชื่อของนาย " เลสเตรดตอบ
เชอร์ล็อกเงยหน้าขึ้นมองคุณสารวัตรคล้ายจะประมวลผลว่าเขาไม่ได้ยินอะไรพลาดไป และเห็นได้ชัดจากแววตาและสีหน้าของเลสเตรดว่าเขาได้ยินถูกต้องทุกประการ
" ให้ตายสิ จะเอาเขาลงมาได้หรือยัง " เสียงดิมม็อกกระฟัดกระเฟียด
ก็คงไม่แปลกถึงแม้ว่าดิมม็อกจะไม่ถูกชะตากับเชอร์ล็อกเท่าไรนัก ทว่าในยามนี้อาจไม่เกี่ยวกับความไม่ชอบส่วนตัว เพราะการปล่อยให้มีศพคนตายห้อยต่องแต่งอยู่บนต้นไม้เช่นนี้ก็คงไม่ดีนัก
ฌ ถนนเลียบแม่น้ำเทมส์ ผู้คนสัญจรต่างพากันชะโงกหน้าเข้ามาดูภาพเหตุการณ์ชวนสลด ศพของชายปริศนาตายอย่างน่าอนาถตา
" แล้วนายมาทำอะไรที่นี่ ! " เชอร์ล็อกตะโกนอัดใส่ดิมม็อกด้วยท่าทางหัวเสียเป็นอย่างมาก
" นายนั่นแหละมาทำอะไร ! " ดิมม็อกแหวกลับ
" ฉันมา เพราะว่าตำรวจอย่างนายมันไม่ได้เรื่องไง เอาล่ะออกไปซะ " ไม่พูดเปล่าเชอร์ล็อกยกหลังมือขึ้นดันอกของจอห์นซึ่งยืนอยู่ข้างเขาเพื่อหลบทางเดินให้กับดิมม็อก
" น้อยๆ หน่อย --- " ดิมม็อกกัดฟันพูด
" ออกไปซะ --- ขืนมีนายอยู่ตรงนี้ไอเดียฉันดับไปครึ่งสมองแน่ๆ " เชอร์ล็อกกล่าวโดยไม่มองหน้าเขา
จอห์นถอนหายใจเมื่อเห็นความดื้อรั้นของเชอร์ล็อก แต่เขาไม่อาจพูดอะไรได้ ลองถ้าเชอร์ล็อกพูดอย่างนี้แล้วก็คงไม่มีใครมาขัดเขา และความกดดันทั้งหมดก็ถูกส่งต่อไปยังเลสเตรดเมื่อสายตาของเชอร์ล็อกปรายมองไปยังเลสเตรดเพื่อกดดันให้ได้ในสิ่งที่ตนต้องการ
" ดิมม็อก --- " เลสเตรดพูดเพียงสั้นๆ
" โถ่เว้ย ให้ตายสิ ! " ดิมม็อกสบถและเดินออกไปพร้อมใบหน้ายุ่งเหยิง
หลังชัยชนะที่มีเหนือดิมม็อก หากมองอย่างจับผิดก็คงเห็นรอยยิ้มเล็กๆ ซุกซ่อนอยู่บนใบหน้าหยิ่งทะนงของเชอร์ล็อก ทว่ามันหายวับไปอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีฟ้าขยับจรดไปยังร่างของชายที่ห้อยอยู่บนต้นไม้และมองอย่างพิจารณาดั่งเช่นทุกครั้ง การมองปราดเดียวของเขานั้นต่างจากคนทั่วไปมาก เหล่าเจ้าหน้าที่ขยับตัวออกเป็นวงกว้างเพื่อให้พ่อหนุ่มนักสืบเดินไปมาได้อย่างอิสระ
จอห์นเดินเข้าไปแตะที่แขนของศพเพียงเล็กน้อย ในขณะที่เชอร์ล็อกเดินวนเวียนจับตรงนั้นส่องตรงนี้ไปเรื่อย
" เขาเป็นแบบนั้นตลอดเลยหรือคะ " คริสตินเอ่ยถามสารวัตรเลสเตรดที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
" ครับ ว่าแต่คุณเป็นใครนะ " เลสเตรดมองเธอหัวจรดเท้า
" ฉันคริสติน คูนิส เป็นลูกค้าของเชอร์ล็อกค่ะ " เธอบอกก่อนจะส่งมือให้เลสเตรด
" เกร็ก เลสเตรด ครับเจ้าหน้าที่จากสก็อตแลนด์ยาร์ด "
หลังจับมือทักทายกันแล้ว เธอหันกลับไปมองยังเชอร์ล็อกและจอห์นอีกครั้ง
" คดีอะไรเหรอครับ " เลสเตรดถาม
" คะ? "
" คดีที่คุณให้เชอร์ล็อกทำน่ะ "
" ทำนองว่า --- จดหมายขู่ล่ะมังคะ "
" เอาล่ะ เอาศพลงมาได้แล้ว " เชอร์ล็อกบอกพลางโบกมือเรียกเลสเตรด
ภายในไม่กี่นาทีพวกเจ้าหน้าที่ค่อยๆนำศพลงวางบนพื้น หลักฐานต่างๆถูกบันทึกภาพอย่างละเอียด เมื่อเจ้าหน้าที่ห่อศพด้วยผ้าขาวแล้ว เลสเตรดจึงเดินกลับมาหาเชอร์ล็อกด้วยใบหน้าคาดหวังกลายๆ
" ข้อแรกเขาไม่ได้ผูกคอตาย แต่โดนจับขึ้นไปแขวนต่างหาก " เชอร์ล็อกบอก
" ก็กะเอาไว้อยู่แล้วล่ะ "
" เขาตายมาหลายชั่วโมงแล้ว มีคนเจอเขาอยู่บนต้นไม้ตั้งแต่เมื่อไหร่ " จอห์นเอ่ยถาม
" ประมาณชั่วโมงที่แล้ว " เลดสเตรดตอบ
" ฆาตกรรม " เชอร์ล็อกบอก เผยรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้า
" ได้เรื่องว่าไงบ้าง "
" คนตายชื่อ มาร์ติน คูเบิร์ก ทำงานเป็นพนักงานโรงพิมพ์ ติดเหล้า ติดการพนัน หนี้ท่วมหัว เมื่อคืนเดินจากตรงสุดถนนด้านโน้นมาที่สวนสาธารณะเลียบแม่น้ำเทมส์ อาจแวะหลบฝน เพราะเมื่อคืนมีช่วงที่ลมแรงมากอยู่ด้วย แต่ดันถูกใครบางคนฆ่ารัดคอเสียก่อน โชคร้ายไปหน่อย และมันก็เอาศพเขามาแขวนไว้ตรงนี้ " เชอร์ล็อกบอก
" คุณรู้ได้ไงคะ ว่าเขามาจากไหน " คริสตินเอ่ยถาม
เชอร์ล็อกเงยหน้าขึ้นมองเมื่อเสียงของเธอขัดจังหวะการไขปริศนาของเขา และวูบหนึ่งที่เขาเห็นหน้าเธอ เขาก็เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้
" เธออยู่นี่ด้วยเหรอ " เขาถามด้วยสีหน้าแปลกใจจนดูผิดธรรมชาติ
" หยาบคายชะมัด " คริสตินสบถทันควัน
" ในกระเป๋ากางเกงมีใบเสร็จจากร้านขายของ สาขาก็ที่นี่ แถวนี้มีอยู่ร้านเดียวที่เปิดตลอด 24 ชั่วโมง คือตรงสุดถนนโน่น " เชอร์ล็อกตอบโดยไม่ใส่ใจกับการสบถของเธอ
เขาชูใบเสร็จให้เธอดูก่อนจะส่งมันให้เธอ คริสตินรับเอาไว้ มองหน้าเขาและก้มลงมองใบเสร็จในมือ รายการซื้อขายบนกระดาษนั้นจางฟุ้งจากการเปียกน้ำเป็นบางจุด ทว่าก็ยังพอจะอ่านได้ เวลาที่ซื้อคือตี 3:20 นาทีของเมื่อคืน และในรายการระบุว่าผู้ตายได้ซื้อเบียร์จำนวนสามขวดและบุหรี่อีกหนึ่งซอง
" เธอคิดว่าไง " เชอร์ล็อกถาม มองหน้าเธอแล้วฉีกยิ้มผิดธรรมชาติ
" ฉันทำแบบคุณไม่ได้หรอกนะ " เธอตอบ
" พูดมาเถอะน่า ความเห็นของคนอื่นมหัศจรรย์เสมอล่ะ " เขาบอก
เธอก้มลงมองใบเสร็จในมืออีกครั้งก่อนจะเงียบไป
" พูดอะไรสักอย่างสิ " เสียงเขากดดัน
" ถ้าเขาซื้อของพวกนี้ตอนตี 3:20 แล้วเดินไปที่สวนสาธารณะจริงๆ ก็คงใช้เวลาประมาณ 20 นาที และถ้าเขาถูกฆ่าที่นั่นก็จะลงตัวที่ 3 ชั่วโมงโดยประมาณหากเขาตายประมาณตอนตี 4 และถูกเอามาแขวนตรงนี้ แต่ช่วงตี 4 ถนนแถวนี้คงยังมืดอยู่ ยิ่งฝนชุกด้วย ยิ่งมืดเข้าไปใหญ่ เขาอาจจะถูกแขวนอยู่ตรงนี้นานเป็นชั่วโมงกว่าจะมีคนเห็นแล้วโทรไปแจ้งตำรวจ " เธอบอกพลางเงยหน้าขึ้นมองหาโคมไฟของถนนหลวงบริเวณนั้น และพบว่ามันอยู่ไกลจากจุดเกิดเหตุมากทีเดียว
ในขณะที่การสันนิษฐานของหญิงสาวดำเนินไปอย่างคนเดาสุ่ม เสียงโทรศัพท์ของเลเสตรดก็ดังขึ้น เจ้าตัวก้มลงใช้มือคลำหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก่อนจะรีบร้อนรับสาย
" ฟังดูฉลาดดี " เชอร์ล็อกบอก
" แล้วทำไมต้องเขียนชื่อนายด้วยล่ะ " จอห์นถาม
" ว่าไงนะ ! " เสียงเลสเตรดตะคอกดังลั่น ทุกการสนทนาหยุดลงและสายตาของผู้คนรอบที่เกิดเหตุต่างมองไปยังเขา กระทั่งเชอร์ล็อกก็ยังอดแสดงสีหน้าสงสัยไม่ได้
" ที่ไหน ! " เลสเตรดตะคอกถามผ่านสายโทรศัพท์
" จะรีบไปเดี๋ยวนี้ " หลังวางสาย เลสเตรดหันมองหน้าเชอร์ล็อกและจอห์น " มีอีกศพแล้ว ให้ตายสิมันเรื่องอะไรกัน " เลสเตรดกระฟัดกระเฟียด
" ทำไมล่ะ " เชอร์ล็อกถาม
" มันอาจจะเป็นคดีเดียวกันก็ได้ ตอนนี้ยังไม่รู้ --- "
" อะไรทำให้คิดแบบนั้น "
" ที่ศพถูกเขียนว่า 'I'm 231' "
หลังคำบอกเล่าชวนสติแตกของเลสเตรด คริสตินยกสองมือขึ้นปิดที่ริมฝีปาก ดวงตาเธอเบิกกว้างมองไปยังสารวัตผู้แจ้งข่าวแสลงหู เลดเสรตมองหน้าเธอประหนึ่งจะตั้งคำถามกับอาการตกอกตกใจจนเกินเหตุของเธอ ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้ถามอะไรเธอก็เบนสายตาไปยังเชอร์ล็อกเสียก่อน
" พระเจ้า อะไรกันล่ะเนี่ย " จอห์นกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงขุ่นข้องใจไม่แพ้ใบหน้าของเขาที่แสดงออกมา
" เกมส์ จอห์น " เชอร์ล็อกตอบ
" มันคือเกมส์ "
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เกร็ก เลดเสตรด กับ หมอ จอห์น วัตสัน
ความคิดเห็น