คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Sherlock 9 : I'm coming ᴱᴺᴳ
" พวกนายไม่น่าลำบากเลย " จอห์นกล่าวในขณะทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา
" ไม่หรอกน่า นานๆ ทีฉันก็อยากมาเยี่ยมโรซ่าบ้าง " มอลลี่พูดยังไม่ทันขาดคำ เด็กหญิงผมสีบอลนด์ วัยราวๆ หกขบขวบเศษก็วิ่งออกมาจากห้องครัว เธอสวมชุดเอี๋ยมกระโปรงสีเหลืองสด และในมือถือตุ๊กตาหมี มองดูแล้วน่ารักอย่างมาก ดวงตาของเธอเป็นสีฟ้าส่องประกาย --- เหมือนกับ จอห์น วัตสัน ไม่มีผิด
" คุณพ่อคะ ! " เด็กน้อยตะโกนโผเข้ากอดจอห์นที่นั่งรออยู่บนโซฟา
" ลูกรัก คิดถึงพ่อไหม " เขาถามพลางกอดและหอมแก้มลูกสาวตัวน้อยหลายฟอด
" คิดถึงมากๆ วันนี้หนูกับเอมมิลี่ทำแซนวิชให้คุณพอด้วย " เด็กน้อยกล่าว ยื่นมือจับที่แก้มของชายผู้เป็นพ่อ รอยยิ้มของเธอช่างดูสดใส
" ว้าว ลูกทำให้พ่อหิวแล้วนะเนี่ย "
" แล้วมีของฉันไหมจ๊ะ " มอลลี่เอ่ยถาม เธอย่อตัวลงนั่งตรงหน้าของหนูน้อย ก่อนจะยกมือขึ้นดึงแก้มเบาๆ
" จริงๆ แล้วไม่ได้ทำค่ะมอลลี่ แต่หนูจะทำให้คุณด้วย " หนูน้อยตอบ
" หนูใจดีจังเลย " เสียงมอลลี่หวานชวนฝัน
" หนูจะทำให้คุณด้วยนะคะ เชอร์ล็อก และคุณด้วยค่ะ เกร็ก " หนูน้อยโรซ่ากล่าวด้วยรอยยิ้มแป้นแล้นบนใบหน้า ครู่หนึ่งเธอก็เลื่นสายตาไปใบหน้าที่ไม่คุ้นเคย
" แล้วคนนี้เป็นใครเหรอคะ " โรซ่าเอ่ยถามพ่อของเธอ
" ไงจ๊ะ ฉันชื่อคริสตินนะ " คริสตินกล่าวพลางเดินเข้าไปใกล้ เธอย่อตัวลงข้างๆ มอลลี่และเงยหน้ามองแม่หนูน้อยที่นั่งอยู่บนตักของจอห์น " หนูชื่อโรซ่าเหรอจ๊ะ " เธอถามพร้อมรอยยิ้ม
" โรซามุนด์ค่ะ " โรซ่าตอบ
" ยินดีที่ได้รู้จักนะ โรซามุนด์ " คริสตินกล่าว
" หนูชอบสีผมของคุณจังค่ะ แล้วก็เหมือนของหนูเลย ใช่ไหมคะ "
คริสตินเลิกคิ้วมอง เธอดูเซอร์ไพรซ์กับคำพูดของแม่หนูน้อย
" เชอร์ล็อกบอกว่า สีผมของหนูเหมือนคุณแม่ด้วย " หลังเธอพูดจบ คริสตินก็นึกถึงภาพถ่ายที่เห็นในห้องนอนของจอห์นที่บ้านคุณนายฮัดสัน ภรรยาของจอห์น แมรี่ วัตสัน ในภาพถ่ายนั้นเธอมีผมสีบลอนด์และนัยน์ตาสีฟ้า --- นั่นเป็นสิ่งที่คริสตินพอจำได้ลางๆ และเธอรู้สึกว่าหนูน้อยโรซามุนด์ก็เหมือนคุณแม่ของเธออยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะรอยยิ้มของเธอ
" ยิ้มของหนูก็เหมือนคุณแม่ด้วยนะ " คริสตินบอก และหนูน้อยโรซามุนด์ก็เผยรอยยิ้มเต็มใบหน้า
ครู่หนึ่งเธอดีดดิ้นและโดดลงจากตักของจอห์น เมื่อหันมองตามสายตาที่จับจ้องของหนูน้อยก็พบว่าสิ่งที่ทำให้เธอตื่นเต้นนั้นคือเชอร์ล็อก เขาอ้าแขนออกเหมือนกำลังรอให้เธอเข้าไปหา และเธอก็วิ่งไปตามคำเชื้อเชิญนั้นราวกับว่ามันเป็นการนัดหมายที่ทั้งสองคนรู้กันเป็นอย่างดี
หนูน้อยส่งเสียงหัวเราะ โดดเข้าสู่อ้อมกอดของเชอร์ล็อก และเขารับตัวเธอไว้ก่อนจะอุ้มแม่หนูตัวลอยสูงขึ้นจากพื้น --- รอยยิ้มบนใบหน้าของพ่อหนุ่มประหลาดถือเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับคริสติน หรือไม่แน่อาจจะสำหรับทุกคนเลยเลยก็เป็นได้
" วันนี้โรงเรียนเป็นไงบ้าง " เชอร์ล็อกถาม จ้องหน้าแม่หนูน้อยด้วยสายตาเอ็นดู
" ก็ดีค่ะ แล้วคดีเป็นไงบ้างคะ " หนูน้อยถาม
" วันนี้ฉันไม่ค่อยมีโชคเท่าไหร่เลย มีเรื่องให้เจ็บตัวด้วย " เขาตอบ ทำหน้าตาน่าสงสารใส่หนูน้อย
โรซามุนด์ได้ฟังก็กอดเขาเสียแน่นเหมือนว่าเธอพยายามจะปลอบใจเขา มือน้อยๆ ลูบหลังของเขาเบาๆ จากนั้นเธอผละออกแล้วหอมแก้มเขาทีหนึ่ง
" ไม่เป็นไรนะคะ เชอร์ล็อก โอ๋ๆ " เธอบอก
การกระทำของเธอทำเอาผู้ใหญ่ทั้งหลายยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ กระทั่งมอลลี่ยังอดส่งเสียงหัวเราะเล็กๆ ไม่ได้
" ลูกสาวคุณน่ารักมากเลยค่ะจอห์น " คริสตินบอก รอยยิ้มผลิบานเต็มใบหน้า
" ใช่ เรื่องนี้ผมจะไม่ปฏิเสธล่ะนะ " เขาตอบ
หลังการรวมตัวอันอบอุ่น หนูน้อยโรซามุนด์ก็นำแซนวิชที่เธอทำเองมาแบ่งให้กับทุกคน กระทั่งคริสตินที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อนก็ยังได้ส่วนแบ่งจากเธอด้วย --- บรรยากาศภายในบ้านพักของจอห์นเต็มไปด้วยไออุ่นของความสุข ให้ความรู้สึกของครอบครัวและมิตรสหายได้เป็นอย่างดี
" ให้ผมไปส่งแล้วกันนะ " เลสเตรดกล่าวในขณะที่มอลลี่ร่ำลากับจอห์นและหนูน้อยโรซ่าเรียบร้อยแล้ว
" แต่ว่า ฉันเกรงใจนะ " มอลลี่กล่าว
" ไม่เป็นไร " เลสเตรดบอกทันควัน
" ให้หมอนี่ไปส่งแหละดีแล้ว " เชอร์ล็อกบอกในขณะที่เขาเดินแทรกตัวออกจากประตูบ้าน และเป็นดังเช่นทุกครั้ง เขาชนเลสเตรดที่ยืนคาประตูอยู่เสียจนกระเด็นไปเป็นก้าว มอลลี่ผละมือจากแก้มของโรซ่ามาช่วยประคองแขนของเลสเตรดที่เสียหลัก
" พรมที่รีเซ็ปชั่นเป็นสีแดง --- ว้าว! นายมีลูกตาด้วย " เลสเตรดกล่าวประชด
" ฉันมีตา แต่ไม่ได้มีเอาไว้มองนาย " เชอร์ล็อกตอบ
" เชอร์ล็อก " มอลลี่แหวใส่
" คริสติน ! รีบออกมาได้แล้ว ! " เขาแทบไม่สนใจคำพูดใครทั้งสิ้นและเริ่มส่งเสียตะโกนเรียกคริสตินที่ยังไม่ออกมาจากบ้านเสียที หลังจากนั้นไม่ถึงนาทีคริสตินก็เดินออกจากประตูบ้าน
" ไปเหอะ เรามีเรื่องต้องทำอีกเป็นแสนเรื่องเลยนะ " เขาว่า
" รักษาตัวดีๆ นะคะ " คริสตินหันไปบอกจอห์นก่อนจะลูบหัวหนูน้อยโรซมุนด์
" ขอบคุณมาก ฝากดูแลเขาทีล่ะ " จอห์นบอก
คริสตินเผยรอยยิ้มเฝื่อนๆ ก่อนจะส่ายหน้าปัดความรับผิดชอบไปเสียดื้อๆ
" คุณรีบรักษาตัวให้หาย แล้วกลับมาทีเถอะค่ะ ไม่มีใครรับมือเขาได้อีกแล้วถ้าไม่ใช่คุณ " เธอตอบ
" คุณรับมือได้ มีไม่กี่คนหรอกที่ทำแบบนั้น ถึงเขาจะสมควรโดนก็เหอะ " เลสเตรดกล่าว มอลลี่ และจอห์นจึงหันมองตามไปยังเลสเตรดเพื่อรอฟังคำอธิบาย
" เธอตบเขา แบบว่า --- ตบหน้าหันเลย " เลสเตรดพูดหลังจากถูกสายตากดดันอยู่นาน
หลังได้ฟังมอลลี่เลิกคิ้วทั้งสองข้างขึ้นพลางมองไปยังคริสตินคล้ายว่าเธอเซอร์ไพรซ์ที่ได้ฟัง ในขณะเดียวกันจอห์นขมวดคิ้วแทบเป็นปม มองไปยังเชอร์ล็อกก่อนจะหันกลับมาหาคริสติน
" คือว่า ฉันไม่ได้ตั้งใจ " คริสตินบอก
" ไม่หรอก เขาสมควรโดนแล้ว จริงๆ นะ " เลสเตรดกล่าวเพื่อยืนยันว่าเธอไม่ผิด
" ไม่รู้เรื่องหรอก --- แต่เชื่อ ที่ว่าเขาสมควรโดน " จอห์นบอก จากนั้นผุดรอยยิ้มแปลกๆ บนใบหน้า
เชอร์ล็อกยืนฟังอยู่ไม่ไกลนัก เขาไม่เอ่ยปากพูด สองมือล้วงกระเป๋าทำเหมือนว่าไม่ได้ยินการสนทนาใดๆ ทว่าคิ้วคู่นั้นขยับกระตุกไหวเป็นบางครั้ง ดวงตาสีฟ้าเย็นเยียบเหลือบมองออกไปยังถนนด้วยอาการเบื่อหน่าย
" เขาทำอะไรเหรอ " มอลลี่ถามอย่างใคร่รู้
" แท็กซี่ ! " เสียงเชอร์ล็อกดังมาจากถนน รถแท็กซี่จอดเทียบที่ทางเท้าเพื่อรับผู้โดยสารตามวิสัย เจ้าหนุ่มอัจฉริยะเปิดประตูพรวดและทิ้งตัวลงนั่งบนเบาะโดยสารเสียจนรถสะเทือน
" คริสติน ! " เสียงเรียกของเขาดังลั่น ประหนึ่งว่ากลัวเธอจะหูหนวก ทว่าสายตาเขาไม่สบเธอแม้แต่น้อย เอาแต่จ้องไปหน้ารถ และบอกไม่ได้เลยว่าเขากำลังจ้องหาอะไร
เพียงครู่เดียวเท่านั้นคริสตินก็วิ่งโล่มาจนถึงรถแท็กซี่ เชอร์ล็อกขยับเข้าไปด้านในเพื่อเว้นที่นั่งให้กับเธอ และทันทีที่เธอแทรกตัวเข้ามานั่งในรถ เขาก็พุ่งพรวดไปคว้าประตูปิดเสียดังลั่น เธอไม่ทันได้ร่ำลาใครทั้งสิ้น
" โว่ว " เธอส่งเสียงและเอนหลังพิงไปกับพนักจนสุดตัวเพราะถูกเขาเบียดเมื่อเขาเอื้อมมือมาปิดประตู
เชอร์ล็อกไม่แยแสต่อเสียงร้อง หลังบานประตูปิดลงเขาก็ผละกลับไปนั่งยังที่โดยสารของตัวเอง จากนั้นรถก็ออกตัววิ่งไปตามถนน
" อะไรเนี่ย " เธอถาม มองเขาไม่วางตา
ทว่าเขานั่งกอดอกแน่นและทำเหมือนไม่ได้ยินคำถามของเธอ
" เชอร์ลล็อก " เธอเรียกซ้ำ
เขาเอนหลังพิงพนัก ทิ้งหัวซุกไปกับขอบประตู ประหนึ่งว่าเขาไม่อยากจะสนทนา และทิ้งเธอเอาไว้ในความเงียบกับเสียงเครื่องยนต์หึ่งๆ ที่เล็ดรอดเข้ามาในรถ คริสตินนั่งนิ่งมองไปยังเขาด้วยความงุนงง --- นานจนเธอคิดว่าเขาอาจจะหลับไปแล้ว
" เป็นอะไรเนี่ย ! --- " เธอบ่นกระเฟียดด้วยเสียงแผ่วลม ใบหน้าเหยเกดูไม่ได้
" เอาล่ะ คุณเป็นอะไร " คริสตินเอ่ยถามและวางช้อนลง
หลังออกจากบ้านพักของจอห์น พวกเขาทั้งสองแวะที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งแถวถนนเบเกอร์ เชอร์ล็อกเอาแต่นั่งเงียบๆ มาพักใหญ่ ทั้งบนแท็กซี่หรือแม้กระทั่งเวลามื้อค่ำ
เชอร์ล็อกตักอาหารเข้าปากโดยไม่สนใจคำถามของเธอ หากจะมือเรื่องใดที่เขาเป็นอัจฉจิยะนอกเสียจากการสืบคดีก็เห็นจะเป็นการไม่เห็นหัวคนอื่น
" เชอร์ล็อก " คริสตินเรียก และเขายังคงไม่สนใจ
เธอลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารและเอื้อมมือคว้าช้อนออกจากมือของเขา ดังนั้นเขาจึงเงยหน้ามองที่เธอ
" พูดกับฉันสิ " เธอบอก
" เอาช้อนคืนมานะ " เขาบอก
" ไม่ จนกว่าคุณจะคุยกับฉันว่าเป็นอะไร "
" คุยอยู่ไง " เขาตอบ
" เชอร์ล็อก ถามจริงๆ คุณมีปัญหาอะไรเนี่ย " เธอถาม คิ้วแทบจะไหลมารวมกันที่กลางหน้าผากอยู่รอมร่อ
" ช้อนฉันหาย " เชอร์ล็อกตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทว่าจริงจังในความหมายนั้น
คริสตินเหลือบตาขึ้นมองเพดาน พร้อมส่งเสียงถอนใจยาวเหยียด เชอร์ล็อกดันตัวลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารและเอื้อมมือหยิบช้อนของเธอที่วางอยู่ในจานมาเสียแทน
" จะทำอะไรน่ะ เอาคืนมานะ ! "
เขานั่งลงตามเดิมและเริ่มทานอาหารต่อโดยไม่ใส่ใจกับคำพูดของเธอ --- คริสตินยังคงยืนอึ้ง ในมือถือช้อนของเขาเอาไว้ มองดูเขานั่งเคี้ยวตุ้ยๆ ตักอาหารเข้าปากด้วยช้อนที่เคยเป็นของเธอ
" คุณโกรธเรื่องที่ฉันตบคุณเหรอ " เธอถามในที่สุด
เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอครู่หนึ่งก็กลืนอาหารลงคอและหยิบแก้วน้ำมาดื่ม
" ถ้าเป็นเรื่องนั้น ฉันจะไม่ขอโทษหรอกนะ " เธอกล่าว วางช้อนลงบนจานอาหารของเธอ หรืออันที่จริงมันแทบจะเป็นการโยนเสียด้วยซ้ำ จากนั้นเธอทิ้งตัวลงนั่งกอดอกด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวเล็กๆ
" ทำไม ! " เขาถามหลังจากกระแทกแก้วน้ำลงบนโต๊ะอาหาร
" เรื่องนี้จริงๆ ใช่ไหมเนี่ย ! "
" แล้วทำไมเล่า " น้ำเสียงของเขากระกระด้าง จ้องเธอไม่วางตา
" เพราะว่าคุณสมควรโดน "
" ไม่จริงเลย " เขาตอบทันควัน
" อะไรที่ทำให้มันไม่จริงล่ะ คุณรู้ตัวเองบ้างไหมเนี่ย " เธอถาม
" รู้สิ เพราะว่าฉันกำลังไขคดีอยู่ และให้ตายเหอะ ฉันไขคดีได้ ดีโคตรๆ เลยใช่ไหม ! และเธอจะตบหน้าคนที่ไขคดี ได้ดีโคตรๆ ไม่ได้ ! " เขาตอบ ถลึงตาใส่เธอ --- ทุกอย่างดูจริงจังไปหมด
" งั้นคราวหน้าฉันจะต่อยคุณ " เธอบอก
เชอร์ล็อกมองหน้าเธอครู่หนึ่งหลังได้ฟังคำตอบ จากนั้นเขาก้มลงทางอาหารต่อราวกับว่าไม่เคยได้ยินสิ่งที่เธอพูด คริสตินเอนหลังพิงพนัก เธอขัดใจกับพฤติกรรมเช่นนี้ของเขามาก ทว่าไม่สามารถทำอะไรได้เลย ในขณะที่จ้องมองช้อนในจานอาหาร เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังแจ้งเตือนว่ามีข้อความเข้า เธอขยับตัวล่วงมือหยิบโทรศัพท์ด้วยอารมณ์ไม่สุนทรีย์เท่าไรนัก
*231 ได้ทำการส่งข้อความรูปภาพ*
- 231
หลังเปิดข้อความอ่าน เธอชะงักกึก --- ภาพที่ถูกส่งมาเป็นถนนหน้าร้านอาหารที่เธอกำลังนั่งทางมือค่ำอยู่กับเชอร์ล็อก โฮล์มส์ ไม่ผิดแน่ มือของเธอกำโทรศัพท์แน่น ดวงตาเบิกกว้างคล้ายว่าเธอเสียสติไปชั่วขณะ 231 ติดตามเธอมาจนถึงเบเกอร์สตรีทแล้ว เขารู้การเคลื่อนไหวสารพัดของเธอ รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน รวมไปถึง เขาอยู่ใกล้ๆ เธอในเวลานี้ ภาพถูกถ่ายตอนกลางคืน และดูเหมือนจะถ่ายมาหมาดๆ มีรถจักรยานจอดอยู่ที่หน้าร้าน และเป็นแบบเดียวกันกับที่เธอเห็นตอนเข้ามาในร้าน หมายความว่าเขายังอยู่แถวนี้ไม่ผิดแน่
คริสตินลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ เธอผละตัวออกจากโต๊ะอาหาร ในมือกำโทรศัพท์แน่นและเดินปรี่ออกไปที่หน้าร้าน ในขณะเดียวกันเชอร์ล็อกเงยหน้าขึ้นมองตามหลังเธอ เขายังไม่เข้าใจสถานการณ์ใดๆ เพราะเธอเพียงแค่ลุกออกไปเท่านั้น
ที่หน้าร้านอาหาร คริสตินผลักบ้านประตูออกไปด้วยความรีบร้อน เธอยืนหมุนตัว กวาดสายตามองหาใครก็ตามที่น่าสงสัย ที่ฝั่งตรงของข้ามถนนมีชายคนหนึ่งยืนจ้องมาที่เธอ เขาสวมสเว็ตเตอร์สีดำ สองมือล้วงกระเป๋าและสวมผ้าพันคอพันปิดมิดชิดไปราวครึ่งใบหน้า ทั้งสองยืนมองกันและกัน ระยะห่างทั้งสองฟากราวๆ 8 เมตรได้ ทว่าความกดดันในระยะ 8 เมตรนั้นร่นถอยเข้ามาหาเธอทุกขณะที่สบตาอย่างนิ่งเฉย
เม็ดฝนตกลงจากฟากฟ้า กระทบสู่พื้น ช่างเป็นเวลาที่ประจวบเหมาะ ชายฝั่งตรงข้ามหันหลังและเริ่มเดินไปตามทางเท้า เหมือนคนอื่นๆ ที่เริ่มขยับตัวเมื่อเม็ดฝนร่วงหล่นอย่างมิได้นัดหมาย
เธอยังคงจับจ้องเขา ในใจว้าวุ่นสมองสับสน ก่อนที่ชายคนนั้นจะลับไปจากสายตา เธอมองซ้ายและขวาตัดสินใจอย่างกะทันหันก้าวเท้าข้ามถนนตามชายปริศนาคนนั้นไป
คริสตินไม่กลับมาที่โต๊ะอาหาร เธอหายไปราวๆ 15 นาทีได้แล้ว เชอร์ล็อกมองออกไปยังถนนผ่านกระจกหน้าร้าน ฝนกำลังเทลงมา และเธอก็ยังไม่ยอมกลับมาเสียที
เขานั่งทานอาหารในจานของเขาจนหมด และผ่านไปอีกราว 15 นาที เธอก็ยังไม่กลับมา เขาจึงลงมือทางอาหารในจานของเธอจนหมด กระทั่งผ่านไปอีก 15 นาที่เธอก็ยังไม่กลับมา --- เธอหายไปนานเกือบชั่วโมงจนเขาคิดว่าบางที่เธออาจกำลังโกรธและล่วงหน้ากลับไปยังบ้านพักก่อนเสียแล้ว เชอร์ล็อกยังคงนั่งรอต่ออีกราวๆ 15 นาทีหลังจากเช็กบิลเพื่อให้มั่นใจว่าเธอจะไม่กลับมา ใจหนึ่งก็อยากจะโทรตามเสียให้รู้แล้วรู้รอดว่าเธอหายไปไหน แต่อีกใจก็ไม่อยากโทรเสียดื้อๆ อย่างไร้เหตุผล --- ในที่สุดเขาตัดสินใจออกจากร้านอาหารและเดินไปตามถนน อาศัยหลบฝนใต้ชายคาตึกรามต่างๆ เพื่อมุ่งหน้าสู่บ้านพักของเขา
ทว่าระหว่างที่เดินเตร็ดเตร่อยู่นั้นเอง เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขาจึงเบี่ยงตัวหลบที่ใต้ชายคาแห่งหนึ่งเพื่อเปิดดูข้อความที่ได้รับ
To. SH
ฉันตามคนน่าสงสัยมา แต่ยังไม่รู้ว่าเขาจะไปที่ไหน
- CR
เขาอ่านข้อความ คิ้วเปียกโชกก็ขยับไหวด้วยอารมณ์บางอย่าง ปลายนิ้วของเขาเร่งพิมพ์ข้อความตอบกลับไปอย่างผิดวิสัย
To. CR
ตอนนี้อยู่ที่ไหน
- SH
ไม่ถึงหนึ่งนาทีเธอก็ตอบข้อความกลับมา
To.SH
*CR ได้ทำการส่งข้อความรูปภาพ*
ฉันไม่รู้
- CR
เชอร์ล็อกเปิดข้อความอ่าน เขาจ้องมองรูปภาพที่เธอส่งมาอยู่ราว 3 วินาที ก่อนจะค้นหาบางอย่างในโทรศัพท์ของเขา เมื่อเขาพบสิ่งที่ต้องการ เขาละเลงปลายนิ้วลงบนหน้าจอโทรศัพท์
To. CR
ฉันกำลังไป
- SH
หลังส่งข้อความเขาเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเสื้อโค้ท ก้าวเท้ากลับลงไปบนถนน โดยไม่สนใจเม็ดฝนหรือสายฟ้าที่กำลังกระหน่ำ ข้อมูลทุกอย่างเรียงตัวอยู่ในสมอง สองเท้าก้าวไปข้างหน้าประหนึ่งว่าเขารู้จุดหมายปลายทางที่จะก้าวไปอย่างชัดเจน
--------------------------------------------------------------------------
[ ข อ ง แ ถ ม ]
ส เ ก็ ต ซี น เ ป็ น ภ า ษ า อั ง ก ฤ ษ น ะ ค ะ
Sketch
#1
" I'll drive you home " Lestrade talk to Molly while she was talking and saying good bye to John and Rosamund.
" Thanks, but i don't want to make you more busy " Molly said
" It's fine " Lestrade immediately told her.
" Let him drive you home " Sherlock give her a suggestion. He walk through the door and like a usual he bumps Lestrade spin out of the walk way. Molly trying to get to Lestrade and help him not to about to fall.
" The carpet was red, Wow ! You have an eyes. " Lestrade said almost to yell.
" I have an eyes, but not for looking at you. " Sherlock answered.
#3
" Sherlock " Cristine call his name but he still ignore.
Then she standing up and take his spoon out of his hand so he start to looking up at her
" Talk to me " She said.
" Give me my spoon back " He 'talk' immediately.
" No, Till you talking to me what's wrong "
" I'm talking "
" Seriously, Sherlock. What's wrong ? "
" I lost my spoon. " He answering and acting normal.
Cristine roll her eyes up to the ceiling and sigh hard. Sherlock standing up hand across the table to take her's spoon instead him's
" What cha doing ! Give my spoon back ! "
He ignore her voice, sit down and start eating again. Cristine still keep her position for a few second like she don't know what to do. He use her spoon. Her ex spoon.
" You mad at me about slapping ? " Finally she asked.
He look up at her face swallow the food and take a glass of water to drink.
" If it is, I won't apologise " She said. drop his spoon down and take a sit like she pissed of him.
" WHY ! " He ask after he bumps the glass on the table.
" Really ? it's about this ? Seriously ?! "
" So --- Why ? " He question again.
" Because you deserve it. "
" That's not true. " He said immediately.
" Of cause it is, don't you sees what you did ? " She question him back.
" Of cause i sees !, I fix a problem i found the clue ! and you can sees how the BEST i am. So you CAN'T just slap the best man's face ! " He yelling at her seriously.
" Then next time i'll punch you. " She said.
ความคิดเห็น