คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Sherlock 1 : Preface
“ เชอร์ล็อก เลิกทำแบบนั้นสักที ” จอห์นบ่นอย่างเสียมิได้ เขาเห็นเชอร์ล็อกเดินวนไปมาในห้องตั้งเป็นชั่วโมง
“ ทำไงดี ” พ่อหนุ่มอัจฉริยะกล่าว สายตายังคงจรดที่พื้นและก้าวต่อไปไม่หยุด
“ ทำอะไรเล่า ”
“ มันสงบเกินไปแล้ว ! พวกอาชญากรมัวไปทำอะไรกันอยู่ ให้ตายสิ ! ” เชอร์ล็อกตะโกนลั่น ในความคิดของจอห์น นี่เป็นคำพูดคุ้นหู เชอร์ล็อกเหมือนคนเสียสติที่กระหายอาชญากรรม บ้าการสืบสวน มิหนำซ้ำบางครั้งยังทำตัวเหมือนคนป่วยไข้ในเรื่องการควบคุมความสงบของตัวเอง
“ ไม่เอาน่าเชอร์ล็อก ดูนอกหน้าต่างสิ ฝนตกหนักขนาดนี้ไม่มีใครออกมาก่อเรื่องหรอก ” จอห์นกล่าว
ที่นอกหน้าต่าง ท้องฟ้ามืดมิดไม่เห็นดาว บางครั้งแวบแสงของสายฟ้าฟาดให้เห็นรำไร เม็ดฝนกระหน่ำตกไม่ขาดสายเคล้าคลอไปกับเสียงฟ้าร้องดังแทรกเข้ามาให้ได้ยินเป็นบางครั้ง --- ในยามนี้ลอนดอนถูกมรสุมโจมตีอย่างหนัก หลายวันมาแล้วที่ฝนตกชุกชนิดว่าเดือดร้อนต่อการใช้ชีวิตในทุกรูปแบบ โดยเฉพาะ การใช้ชีวิตของ เชอร์ล็อก โฮล์มส์
“ ข้ออ้างไม่เข้าท่าเลย ถ้าฉันเป็นอาชญากร โลกไม่มีทางสงบแบบนี้แน่ ! ” เชอร์ล็อกตะโกนลั่นยกมือขึ้นทึ้งผมตัวเองก่อนจะโยนตัวลงนั่งที่โซฟาจนยุบยวบ
“ ฉันก็ว่าอย่างนั้น ”
“ ไม่มีคดีในบล็อกบ้างเลยเหรอ ”
“ นายปฏิเสธไปหมดแล้วไง ” จอห์นกล่าวพลางถอนหายใจยาวเหยียด
“ แน่นอนล่ะสิ หมาหายบ้างล่ะ กระเป๋าสตางค์หายบ้างล่ะ มีแต่คดีน่าเบื่อทั้งนั้น ” เชอร์ล็อกกล่าว กลอกตาไปมา เห็นได้ชัดว่าเขากำลังหัวเสียอย่างมากจากความสงบและสภาพอากาศที่ไม่น่าอภิรมณ์เช่นนี้
ก๊อก ๆ ๆ
เสียงบานประตูถูกเคาะ ครู่หนึ่งคุณนายฮัดสันก็เปิดเข้ามา สองหนุ่มผู้จมปลักกับความเบื่อหน่ายเงยหน้าขึ้นมองและพบสิ่งที่ทำให้ไม่อาจละสายตาได้
“ เธอมากดกริ่งที่ประตู ดูเหมือนว่าจะมีคดีให้พวกคุณทำแล้วล่ะ ”
คุณนายฮัดสันกล่าวด้วยรอยยิ้มพร้อมกันนั้นเธอขยับตัวเปิดทางให้หญิงสาวผู้เปียกโชกในชุดโค้ทสีดำดูลึกลับเดินเข้ามาในห้อง เธอมีผมสีบลอนด์และนัยน์ตาสีฟ้า เชอร์ล็อกมองอย่างพิจารณาดั่งเช่นทุกครั้ง หลังเธอเดินเข้ามาในห้องแล้ว ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ เธอก้มหน้าลงและไม่ยอมพูดอะไร สร้างความอึดอัดแก่บรรยากาศรอบตัวเป็นอย่างมาก
“ เธออยากให้คุณออกไปครับ คุณนายฮัดสัน ” เชอร์ล็อกกล่าว
“ โอ้ตายจริง งั้นตามสบายนะจ๊ะ ” คุณนายฮัดสันกล่าวก่อนจะรีบร้อนออกจากห้องและปิดประตูลง
“ เชิญนั่ง ” เชอร์ล็อกเอ่ยเชิญและปลายสายตาไปยังเก้าอี้สำหรับลูกค้า เขายังคงจรดสายตามองที่เธออย่างพิจารณา — พิจารณา ถี่ถ้วน
II
หญิงสาวเปียกโชกนั่งอยู่บนเก้าอี้สำหรับลูกค้า ในขณะที่จอห์นและเชอร์ล็อกนั่งอยู่ในที่รับฟังดังเช่นทุกครั้งที่พวกเขารับฟังคดีต่างๆ หญิงสาวเงยหน้าขึ้น มองไปที่เชอร์ล็อกก่อนจะเผยรอยยิ้มเล็กๆให้เห็นกลายๆ เสื้อผ้าของเธอเปียกชุ่ม บางครั้งแว่วเสียงหยดน้ำจากชายเสื้อโค้ทของเธอตกกระทบลงบนพื้น
“ ฉันมีคดีให้คุณทำ ” เธอบอก
“ นั่นสินะ ” เชอร์ล็อกกล่าว
“ ก่อนอื่น คุณชื่ออะไร ” จอห์นถาม
“ นั่นก็เป็นส่วนหนึ่งของคดีค่ะจอห์น ” เธอตอบ ปลายสายตาไปยังจอห์นครู่หนึ่งก็กลับไปสบตาเชอร์ล็อกอีกครั้ง ใบหน้าคมคายของเขาประหนึ่งตั้งคำถามจากการเรียกขานของเธอ 'จอห์น' หญิงใดจะกล่าวเรียกชายที่ไม่รู้จักอย่างสนิทชิดเชื้อเช่นนี้ --- เธอสบสายตาของเขาประหนึ่งการหยั่งเชิง และสิ่งนั้นราวจะกระตุ้นสัญชาตญาณนักสันนิษฐานของเขาให้เดือดพร่าน
“ ฉันคือเบาะแสเดียวที่คุณมี ” เธอกล่าว
“ ขอโทษทีนะ คุณหมายความว่าอย่างไร ” จอห์นถาม
“ เชอร์ล็อก...” เสียงอ่อนหวานเอ่ยเรียกอัจฉริยะหนุ่มหรี่ตามอง น้ำเสียงอ่อนโยนและดวงตาที่เธอมองมานั้นสร้างความรู้สึกที่ประหลาดนัก เหนือสิ่งอื่นใด เธอใช้คำเรียกขานอย่างใกล้ชิดผิดมนุษย์มนา
“ อนุมานสิ ” เธอกล่าว จากนั้นเผยรอยยิ้มปริศนา เมื่อได้ยินดังนั้นความเงียบเกิดขึ้นราววินาที นัยน์ตาสีฟ้าของชายอัจฉริยะดุจจะมองเห็นทุกอย่างได้ทะลุปรุโปร่ง เขากวาดสายตามองเพียงไม่กี่วินาทีก่อนจะเริ่มกล่าวด้วยสัญชาตญาณของผู้กระหายการพิสูจน์ตนเอง
“ คุณมาที่นี่ด้วยคำสั่งของใครบางคน และมาด้วยรถแทกซี่ ดูจากเสื้อโค้ทที่สวม มีแบรนด์ดี ราคาแพง ทันสมัย คงเป็นคนมีฐานะพอที่จะซื้อเครื่องช็อตไฟฟ้าขนาดเล็กๆที่เอาซุกไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ด --- อันนั้น " เขาพูดเร็วจนฟังแทบไม่ทันพร้อมชี้มือไปที่กระเป๋าเสื้อโค้ทของเธอก่อนจะปรายยิ้มเล็ก ๆ " และคุณคงกลัวว่ามันอาจจะเปียกถึงต้องห่อมันอย่างดีด้วยผ้าเช็ดหน้าที่ถูกสั่งทำขึ้นเป็นพิเศษ --- คุณไม่มีกระเป๋าติดมามาด้วย หมายความว่าคุณคงกำลังนอนเอนหลังอยู่ที่บ้านจากนั้นก็มีใครบางคนจิกหัวคุณให้ออกมาที่นี่แบบไม่ทันได้ตั้งตัว โอ้ --- ผมรู้ได้อย่างไรว่าคุณเพิ่งลุกขึ้นจากเตียง ? เพราะคุณสวมโค้ดหรูดูดีแต่ข้างในยังสวมชุดที่จะใส่ต่อเมื่อนอนอยู่บ้านเท่านั้น ดูจากเสื้อโค้ทและรองเท้า ถ้ามีเวลาคุณไม่มีทางสวมชุดแบบนั้นออกจากบ้านแน่ อ้อ รองเท้า ! รองเท้าคุณเปียกโคลนสีแดง แถวนี้ไม่มีถนนเปื้อนโคลนแบบนั้นแปลว่าคุณมาจากที่อื่น คำถามคือ ใครและอะไรทำให้คุณต้องถ่อออกมาหาผมอย่างรีบร้อนในเวลาดึกดื่นป่านนี้ ? ” อัจฉริยะหนุ่มเบิกตาเอียงคอตั้งคำถาม
หลังคำสันนิษฐานยาวเหยียดของเชอร์ล็อกจบลง เธอเผยรอยยิ้มออกมา นัยน์ตาสีฟ้าของเธอจับจ้องเขาไม่หยุดหย่อน ดูท้าทายทว่าอ้อนวอนไปในเวลาเดียวกัน คล้ายเธอจะบอกเขาว่า เขาคือที่พึ่งสุดท้ายของเธอ
“ สันนิษฐานได้ยอดเยี่ยม ” เธอกล่าว จากนั้นลุกขึ้นยืนล้วงมือหยิบเครื่องช็อตไฟฟ้าออกจากกระเป๋าเสื้อโค้ด มันถูกห่ออย่างมิดชิดอย่างที่เขาบอกทุกประการ เธอก็แกะมันออกอย่างง่ายดายไม่รีบร้อนและชูมันให้เขาดูเพื่อเฉลยว่าคำตอบของเขาถูกต้อง
“ คุณเป็นใคร มาที่นี่ทำไม ” เชอร์ล็อกถาม จ้องเธอไม่วางตา
“ ฉันบอกคุณไปแล้ว เชอร์ล็อก — ฉันคือเบาะแสเดียวที่คุณมี ” เธอตอบพร้อมมองออกไปนอกหน้าต่าง แววตาเลื่อนลอย เมื่อเห็นแล้วอดสงสัยไม่ได้ว่าดวงตาแดงเรื่อของเธอเกิดจากคัดเคืองเม็ดฝนหรือน้ำตาของเธอเอง
“ ฝนตกหนักอย่างนี้ลำบากแย่เลย กว่าฉันจะมาถึงที่นี่ได้ ” เธอบอก
“ แล้วคุณเป็นเบาะแสของอะไร ” จอห์นถามหลังจากเขานั่งฟังเงียบๆอยู่นาน
“ ฉันไม่ใช่คนเขินอาย เชอร์ล็อก คุณสามารถมองฉันตอนเปลือยได้นะ ” เธอกล่าว
สองหนุ่มขมวดคิ้วมองหน้ากันก่อนจะหันกลับไปมองที่เธออีกครั้ง
“ เบาะแสคือ — ” เสียงหวานระคนเศ้ราเอื้อนเอ่ย
III
“ Sherlock You Sherlock Me ”
เธอกล่าวคำใบ้ปริศนา พร้อมรอยยิ้มปริศนาอันเศร้าสร้อย
" ช่วยฉันที ได้โปรด ... " น้ำเสียงเธอราวจะร้องไห้ แต่คงไม่บั่นทอนเท่าแววตาคู่นั้นของเธอ หลังจบประโยคอันหาที่มาที่ไปไม่ได้ เธอกดเครื่องช็อตไฟฟ้าที่ปลายคาง สองหนุ่มผวาลุกขึ้นจากโซฟาตรงเข้าไปหมายจะห้าม ทว่าพวกเขาช้าเกินไป ร่างกายอ่อนแรงถูกไฟฟ้าช็อตจนล้มลงบนพื้นอย่างไร้สติ จอห์นรีบร้อนเข้าไปดูเธออย่างใกล้ชิด เขาแตะมือที่ต้นคอของเธอเพื่อตรวจชีพจร ในขณะที่เชอร์ล็อกพยายามประคองตัวเธอขึ้นจากพื้น เสียงเครื่องช็อตไฟฟ้ากระเด็นหลุดจากมือกระทบบนพื้น ดวงตาสีฟ้าของเชอร์ล็อกจับจ้องมันพลางครุ่นคิด
' คุณสามารถมองฉันตอนเปลือยได้ ' เมื่อเห็นสภาพหมดสติของหญิงสาวและเสื้อผ้าเปียกชุ่ม เขาก็เข้าใจความหมายนั้นของเธอในทันที ทุกอย่างถูกวางแผนเอาไว้แล้ว เชอร์ล็อกเหลือบตามองไปยังจอห์นก่อนจะนิ่งงัน
" นี่มันเรื่องอะไรกัน " จอห์นถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล
" เรามีคดีใหม่แล้วจอห์น คดีที่น่าสนใจเสียด้วย " เขาตอบ พลางเหลือบตาลงมองหญิงสาวนิรนามที่แน่นิ่งอยู่ในอ้อมแขน ครู่หนึ่งพ่อหนุ่มอัจฉริยะหรี่ตาลงมองบางสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ในกระเป๋าเสื้อโค้ทเปียกชุ่มของเธอ
" เอาล่ะ มาดูกันว่าเธอเป็นใคร " เสียงอภิรมณ์ของเชอร์ล็อกกล่าว
ภายในห้องพักบ้านเลขที่ 221B เบเกอร์สตรีท ไฟในห้องชั้นสองยังคงเปิดจ้า เสียงบ่นอุบอิบของชายขี้เบื่อหายไปแล้ว ข้างนอกฝนยังคงตกกระหน่ำไม่ขาดสาย ไม่ว่าหญิงนิรนามจะเป็นใคร หรือเบาะแสเหล่านั้นจะนำไปสู่สิ่งใด คงมีเพียงเขาเท่านั้นที่จะตอบได้ หรืออาจไม่ได้ ? ใครเล่าจะรู้เลย
ความคิดเห็น