นิยาย 黒猫 การฆ่าตัวตายครั้งที่ 8 ของแมวดำนำโชค (จบ) By แมวจร : Dek-D.com

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

คุ โ ร ะ เ น โ ก ะ
黒猫

การฆ่าตัวตายครั้งที่ 8 ของแมวดำนำโชค %^&(

แ ด่ เ รื่ อ ง แ ป ล ก ป ร ะ ห ล า ด ที่ แ ส น จ ะ คุ้ น เ ค ย บ น โ ล ก ใ บ นี้ : )

“ ทำไมสภาพเป็นงั้นอ่ะ ”

ฉันเอ่ยถามไซค์ซึ่งนั่งสัปหงกอยู่ในห้องเรียน ทั้งที่อาจารย์กำลังสองอยู่ที่หน้าชั้นเรียน เขาก็ยังคงหลับได้อย่างไม่สนใจใยดี ฉันสะกิดเขาหลายครั้งกว่าจะยอมตื่นขึ้น ... ให้ตายสิ่

" คุโระคุงนะสิ่ ... มันพยายามฆ่าตัวตายอีกแล้วอ่ะ "

ไซค์ตอบ

คุโระคุงเป็นแมวเลี้ยงของไซค์ นั่นมันประหลาดใช่มั้ย แมวจะฆ่าตัวตายได้ยังไงกัน แต่ฉันเห็นเขาพูดถึงเรื่องนี้มาราวๆสามเดือนได้แล้ว มันเป็นมุขตลกที่ไม่ได้เรื่อง เชยสะบัด ... ฉันคิดว่าเขาเป็นคนแปลก ใช่ ทุกคนคิดแบบนั้น ไซค์มักจะพูดอะไรที่คนอื่นไม่เข้าใจ มีอารมณ์ขันแบบเข้าไม่ถึง ยกตัวอย่างเช่น ' ปีเตอร์มีสมองขนาด 8BIT ' หรือไม่ก็ ' โมนาลิซ่าอาจมีปานที่ตูดก็ได้ ' อะไรทำนองนั้น...

เขามักจะนั่งเงียบๆแล้วจดบางอย่างลงในสมุดของเขา ไม่ก็เล่น PSP วินนิ่ง หรืออะไรอย่างนั้น เกือบเหมือนผู้ชายทั่วไป แต่ไม่สุงสิงกับใคร เนิร์ด แต่แปลกกว่าเนิร์ด

" เอาอีกละ ... แล้วมันพยายยามฆ่าตัวตายยังไงอ่ะ ? "

ฉันถาม ไซค์ขยับตัวลุกขึ้นนั่งจากการฟุบหลับของเขา

" มันขังตัวเองในถังซักผ้าเมื่อคืน แต่โชคดีที่มันเปิดเครื่องซักผ้าไม่เป็น "

พระเจ้าไซค์ แฟนตาซี !~ แมวจะฆ่าตัวตายด้วยกันซักตัวเองในถังซักผ้าเนี่ยนะ คิดได้ยังไงกัน เขามีมุขตลกเยอะเยะเกี่ยวกับแมว บางทีฉันก็สงสัยว่าเขาติดกัญชาหรือพี้อะไรมารึเปล่าถึงได้คิดอะไรเพ้อเจ้อได้เบอร์นั้น

" มันอาจจะอยากอาบน้ำก็ได้นะ "

ฉันตอบ อย่างไซค์ต้องเจออย่างฉันนี่แหละเหมาะ ~

" มิสเฮอร์ลีน ยกตัวอย่างผลงานของเชกสเปียร์ที่คุณชอบให้ผมสักเรื่องได้มั้ย "

เสียงอาจารย์ดุ๊กปักกลางกบาลฉัน ฉึก ... เลือดอาบไปถึงตาตุ่ม ...

" ...เอ่อ... "

ฉันรู้สึกร้อนวูบวาบ มองไปที่หน้าชั้นเรียน อาจารย์กำลังมองลอดแว่นตากรอบสี่เหลี่ยมมาด้วยสายตาคาดหวังกึ่งบีบคั้นอารมณ์ (บ่จอย) ก็ใช่ว่าฉันจะไม่เคยอ่านเลย แต่ว่าทำไมต้องมาถามฉันด้วยล่ะ ฉันไม่ถนัดพูดอะไรทำนองนี้ต่อหน้าคนเยอะๆเสียด้วย !

" แม็คเบ็ธค่ะ "

%*&**)_(+_+$%&**( ทำไมล่ะ ทำไมต้องถามฉัน ! ไม่ ทุกคนหยุดมองมาที่ฉันได้แล้ว !!

" แล้วคุณล่ะ คุณเดนเวิร์ช "

คราวนี้อาจาร์ยดุ๊กเปลี่ยนเป้าหมายไปหาไซค์แทน ไซค์มองไปยังหน้าชั้นเรียนด้วยตาที่ยังไม่ตื่น เขายกมือขึ้นขยี้ตามิหนำซ้ำยังหาววอดออกมาแบบโจ่งแจ้งโคตรๆ

" เมื่อกี้คุณถามว่าอะไรนะครับ " ไซค์ถาม

โอ้ พระเจ้าไซค์ !! นายเบรฟมาก !!

" ผมบอกว่า ยกตัวอย่างผลงานของเชกสเปียร์ที่คุณชอบให้ผมสักเรื่องนึง "

อาจารย์แทบจะกัดฟันถามเลยล่ะค่ะ ฉันคิดว่านะ ...

" แม็คเบ็ธครับ "

" ทำไมถึงชอบล่ะ อธิบายซิ "

" งั้นเปลี่ยนเป็นโอเทโลก็ได้ "

" งั้นก็อธิบายมาสักเรื่อง "

" เอาเรื่องไหนดีครับ ..... ฮัดเช่ย !!! "

จู่ๆไซค์ก็จามแตกออกมาเสียงดังอลังการ เล่นเอาฉันตกใจ ครู่หนึ่งเขาก็ยกหลังมือขึ้นถูจมูกไปมา เขาดูไม่มีกระจิตกระใจจะตอบคำถามของอาจารย์ดุ๊กเลยสักนิด แต่ ! เธอจะทำเป็นเมินอาจารย์แบบนั้นไม่ได้นะไซค์ !!

" สักเรื่องเถอะคุณเดนเวิร์ช ... "

" งั้นแม็คเบ็ธแล้วกัน ชอบเพราะว่าอะไรดีล่ะ ผมไม่ได้ชอบเช็กสเปียร์เท่าไหร่ครับ ถ้าตอบตามความจริงคือผมเฉยๆกับทุกเรื่องของเชกสเปียร์ แต่ถ้าต้องเลือกเฉพาะเชกสเปียร์ก็คงเลือกแม็คเบ็ธ แค่นั้นแหละครับ "

ไซค์ตอบ

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็มองหน้ากัน นิ่งๆ นานๆ ฉันหมายถึงอาจารย์กับไซค์ ใครกระพริบตาก่อนแพ้ ....

หลังหมดคาบเรียนฉันเดินตามหลังไซค์ไปเพราะเห็นว่าเขาลืมลูดซิปเป้ของเขา ไซค์ถูกสั่งให้เขียนเรียงความเรื่องวรรณกรรมของเช็กสเปียร์ เขาคงจะหงุดหงิดน่าดู

" จะรีบไปไหนล่ะนั่น "

ฉันตามไปจนทันก็รูปซิปกระเป๋าปิดคืนให้กับไซค์ เขาหันมองหน้าฉันครู่หนึ่งก็กลับไปจ้องจอ PSP ของเขาต่อ ไซค์สามารถเดินไปด้วยเล่นเกมไปด้วย ข้ามถนน กินข้าว ดูหนัง นั่งขี้ อ่านหนังสือสอบ ไปพร้อมๆกับเล่นเกมได้ เชื่อไหม ? และเขาจะได้ยินทุกอย่างที่เป็นเรื่องสำคัญ ย้ำว่าเฉพาะเรื่องสำคัญ ถึงแม้ว่าเขาจะใส่หูฟังตลอดเวลาก็ตาม !

" นายพูดขอบคุณเป็นมั้ยเนี่ย " ฉันว่าแถก เพราะเขาเอาแต่เล่นเกมอยู่นั่น

" เออ ขอบคุณ " ไซค์ตอบห้วนๆ

ฉันรำคาญกับพฤติกรรมแบบนี้ของเขามาก บางทีฉันคิดว่าเขาแปลกและน่าสนใจ เขาเป็นคนหน้าตาดีพอใช้ได้เลย จัดว่าหล่อเลยก็ยังได้ (แต่สติไม่ค่อยจะดีนึกออกมั้ย) และเพราะความไม่ใส่ใจโลกเบอร์นี้ เขาถึงไม่มีเพื่อน ไม่มีผู้หญิง ไม่มีอะไรสักอย่าง ขนาดตัวฉันเองยังขอเฟดอะเวย์ออกมาจากความไม่ใยดีโลกของเขา เฮ่อ ฉันล่ะเสียดายความหล่อของผู้ชายคนนี้เสียจริง !

ฉันหยุดเดินตามเขา และเขาก็ยังคงเดินต่อไปโดยไม่ใส่ใจ ดังนั้นฉันจึงแยกกับเขาตรงนั้นเพื่อจะไปขึ้นรถประจำทางกลับบ้าน ถ้ากลับไปถึงบ้านแล้วฉันคิดว่าจะไปรื้อหนังสือของเช็กสเปียร์ดูสักหน่อย เผื่อว่ามันจะช่วยอะไรไซค์ได้บ้าง ... ที่จริงก็ไม่ค่อยหน้าช่วยเหลือเท่าไหร่เลยนะคนนี้

02 : 40 (ตีสองสี่สิบนาที)

Truuuuu Truuuuu .....

เสียงโทรศัพท์สั่นอยู่ข้างๆหูของฉัน ใครมันช่างโทรมาปลุกในเวลาอย่างนี้ เมื่อคลำหาโทรศัพท์และเห็นสายที่โทรเข้ามาฉันก็ตื่นเต้นนิดหน่อย ยอมรับเลยว่าฉันสนใจไซค์อยู่นิดๆ แบบว่าเขาน่ารักดี แต่ก็น่ารำคาญด้วยเหมือนกันนึกออกมั้ย ฉันกดรับสาย ถึงจะโมโหที่เห็นเวลาตีสองสี่สิบบนโทรศัพท์ก็ตาม

" ฮัลโหลเคท !! เธอตื่นอยู่รึเปล่า ! "

ไซค์ตะโกนอัดจนหูแทบแตก กระเดือกหลุดออกมารึยังถามจริงพ่อคุณ ... ดังนั้นฉันจึงหันไมโครโฟนจ่อปากแบบระยะประชิดหายใจเข้าลึกๆจนแน่นปอด จากนั้น

" แล้วนายจะตะโกนทำมายยย !!! "

เขาเรียกว่าหนามยอกต้องเอาหนามบ่ง เอาให้ขี้หูผลุดกับเข้าไปในสมองเลย ดี สมน้ำหน้า

" คุโระคุงมันฆ่าตัวตายอีกแล้ว ! นี่ครั้งที่ 7 แล้วนะ !! "

ใช่ นี่ครั้งที่ 7 แล้วที่นายโทรมาปลุกฉันด้วยด้วยเรื่องแมวจะฆ่าตัวตาย ... ถ้าจำไม่ผิดครั้งล่าสุด (ก่อนครั้งนี้) นายโทรมาตอนตี 4 และบอกว่าแมวของนายพยายามกระโดดลงจากต้นสนจูนิเปอร์ ... จูนิเปอร์บ้าบอคอแตกอะไรวะ ! กระถางบอนไซค์หลังบ้านนายเองรึเปล่า ! นี่พี้กัญชามาใช่มั้ย !!

" นายควรจะนอนได้แล้วนะ นี่มันจะตี 3 อยู่แล้ว "

ฉันต้องใช้ความใจเย็นเบอร์ไหนถึงพูดแบบนี้ได้ คิดดู

" ฉันควรทำยังไงดีเคท ! มันตายอีกแล้ว มันตายครั้งที่ 7 แล้วนะ ... เธอ ! เธอมาช่วยหน่อยได้มั้ย ฉันดูคนเดียวไม่ไหวแล้ว คืนนี้มันต้องฆ่าตัวตายครั้งที่ 8 แน่ๆ !! "

เขาตะโกนเสียงดัง

" ห๊า !? "

เดี๋ยวนะ ถ้าฉันเข้าใจไม่ผิด ไซค์กำลังโทรมาปลุกฉันเพื่อบอกให้ฉันไปหาเขาที่บ้านในเวลาตีสองสี่สิบนาทีใช่มั้ย ~~ด้วยเรื่องแมวพยายามจะฆ่าตัวตาย~~ เท่าที่จำได้คือไซค์บอกว่าเขาอยู่บ้านคนเดียว ดังนั้นแปลว่าถ้าฉันออกไปหาเขาก็จะมีแค่ฉันกับเขางั้นสิ่ ? ช่างเป็นข้อเสนอที่สุ่มเสี่ยงและล่อแหลมอะไรอย่างนี้ !

" ฉันไม่รู้จะโทรหาใครแล้วนอกจากเธอ " เสียงเขาเบาลง แต่ว่าฟังแล้วรู้สึกใจเต้นแรงดีแท้

" ฉันรู้ว่ามันแปลก แต่เธอช่วยออกมาหน่อยได้มั้ย "

เอายังไงดีล่ะ ได้ หรือ ไม่ได้ ถึงฉันจะแอบชอบไซค์อยู่หน่อยๆ แต่ให้ออกไปหาที่บ้านตอนดึกๆนี่มันจะไม่ล่อแหลมไปหน่อยเหรอ ? เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วฉันยังหลับสบาย ฝันว่าหย่อนเท้าจุ่มน้ำที่ฟลอริดาอยู่เลย แล้วตอนนี้ฉันตื่นมาเจอเรื่องอะไรเนี่ย ?

" ถนน 28 นะ บ้านเลขที่ 154 เยลโล่วกรีนปาร์ควิลเลจ ฉันจะรอฟังกริ่ง "

นั่นคือประโยคสุดท้ายก่อนที่ไซค์จะตัดสายไป แล้วทิ้งบรรยากาศหนักขนาด 1,000 ตันทับฉันจนแทบดิ้นตาย

03 : 50 (ตีสามห้าสิบนาที)

ฉันเข็นรถจักรยานไปตามถนนของหมู่บ้าน จนกระทั่งถึงบ้านเลขที่ 154 ไม่อยากจะเชื่อตัวเองว่าฉันจะมาถึงที่นี่จนได้ บนถนนมืดสลัว มีไฟทางของหมู่บ้านอยู่เป็นบางจุด แต่ก็ยังมืดอยู่ดี ฉันกระชับผ้าพันคอให้แน่นขึ้นอีกนิดเพื่อหลบหลีกความหนาว ก่อนที่จะกดกริ่ง ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

ราวหนึ่งนาที ... ทุกอย่างเงียบ ฉันหนาวจะตายอยู่แล้วนะ ฉันจึงกดกริ่งอีกครั้ง ให้ตายเถอะพระเจ้าไซค์ !

" ขอโทษทีนะ "

ประตูดเปิดโพร่ง ไซค์หอบแฮกเนื้อตัวมอมแมม หน้าของเขาเปราะฝุ่นดำๆเต็มไปหมด และดูเหมือนว่าจะเหงื่อท่วมตัวด้วยทั้งที่อากาสหนาวขนาดนี้

" นายทำอะไรอยู่น่ะ " ฉันล่ะสงสัยจริงจัง

" จับคุโระคุงน่ะสิ่ เขามากก่อนสิ่ "

เขาพูดพลางเปิดประตูบ้านให้กับฉัน โอ้พระเจ้าไซค์ ... หัวใจฉันเต้นแรง นี่มันเหมือนกับชอยส์ในเกมระหว่าง Yes กับ No เลยไม่ใช่เหรอเนี่ย ไซค์ยังคงหอบแฮกอยู่ที่ประตู เขาสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงนอนขายาว เป็นภาพที่ไม่คุ้นตาเท่าไหร่ ปกติเขามักจะสวมเสื้อมีฮูดทับเสื้อยืดเสมอ ฉันเดินผ่านเขาเข้าไปในบ้าน ข้างในนี้อุ่นกว่ามาก

" ฉันยังจับคุโระคุงไม่ได้เลย "

เขาพูดจากนั้นก็ปิดประตู แล้วเดินจ้ำอ้าวโดยไม่สนใจว่าฉันยังยืนอยู่ตรงนี้ จะตอนไหนเมื่อไหร่นายก็เป็นแบบนี้เสมอเลยไซค์ นายไม่เคยสนใจเลยว่าฉันยืนอยู่ตรงนี้ ...

ฉันเดินตามหลังเขาเข้าไปในห้องใหญ่ของบ้าน และ โอ้พระเจ้าไซค์ !! เขากำลังมุดหัวเข้าไปในเตาผิง และดูเหมือนพยายามจะปีนเข้าไปในปล่องไฟ ! ฟืนในเตาผิงยังมีควันระอุ ฉันเดาว่ามันถูกสาดด้วยน้ำเพราะมีประแป๋งน้ำกลิ้งอยู่บนพื้นห้อง และพรมลายเถามะกอกก็ชุ่มไปด้วยน้ำ

" นายทำบ้าอะไรน่ะไซค์ ! "

ฉันตะโกนลั่น จ้ำไปลากเขาออกมาจากปล่องไฟ ฉันคิดว่าเขาควรต้องไปหาหมอ บำบัดเลิกยา หรือไม่ก็ เขาอาจเป็นโรคประสาทก็ได้ หรือฉันควรโทรแจ้งตำรวจดี ถ้าเขาเกิดคลุ้มคลั่งขึ้นมาแล้วฉันจะทำยังไง

" เธอทำอะไรเนี่ย ! " เสียงไซค์ตะโกนอื้ออึงอยู่ในปล่องไฟ ในขณะเดียวกันฉันก็พยายามดึงเสื้อของเขาเพื่อลากเขากลับออกมาจากปล่องไฟนั้น ที่แขนของเขามีรอยถลอก รอยไหม้ ... ที่เท้าของเขาก็ด้วย ตอนแรกฉันไม่ทันสังเกตุเห็น แต่ตอนนี้ชัดเจนเต็มสองตา

ป้อก !

" โอ๊ย ! .... อะไรของเธอเนี่ย ! "

ไซค์ตวาดลั่นเพราะฉันลากเขาออกมา และบังเอิญไปหน่อยที่หัวเขาโขกกับขอบของช่องเตาผิง อะไรจะพอดีปานนั้น ... เขายืนเกาหัวปอยๆมองมายังฉัน หน้าเขาก็ดูไม่เหมือนคนเมาเท่าไหร่เลย

" แล้วนายทำอะไร มันอันตรายนะรู้มั้ย ! "

" ก็บอกไปแล้วไงว่าตามจับคุโระคุงอยู่ เธอได้ฟังบ้างมั้ยเนี่ย "

เขาว่า เอาอีกแล้วคุโระคุงอีกแล้ว บ้าบอสิ้นดี ! แมวที่ใหนมันจะฆ่าตัวตายกันล่ะ แล้วมันจะเข้าไปอยู่ในฟล่องไฟทำไม ! ถึงจะเป็นเธอแต่นี่มันก็แปลกเกินไปแล้วนะ !

" นายไม่ได้เสพอะไรใช่มั้ย ? "

ฉันตัดสินใจถามไปตรงๆ

" ...... "

เขาเงียบไป สายตาที่มองมานิ่งงันจนฉันหนาวาบ ...และนี่คือเดธแอร์ ...

หลังจากที่เขาไม่ตอบอะไรฉันสักอย่าง เขาก็หันกลับไปยังปล่องไฟและมุดหัวเข้าไปในเตาผิงอีกครั้ง พระเจ้าไซค์ ฉันควรทำยังไงดี ไซค์ไม่เคยมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นมาก่อน ไม่ว่าเขาจะเมินโลกยังไงแต่สายตาเมื่อกี้มันเหมือนโดนมีดเก่าคร่ำสนิมเขรอะเสียบทะลุหัวใจฉันยังไงอย่างงั้นเลย นายกำลังคิดอะไรอยู่ไซค์ !

ฉันไม่กล้าเข้าไปจับตัวเขาอีกแล้ว ได้แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เกิดอะไรขึ้นกับไซค์ เกิดอะไรขึ้นกับฉัน

เสียงกอบแกบของไม้ฟืนแตกอยู่ในเตาผิง ไซค์ยืนเหยีบอยู่บนไม้ร้อนระอุ ฉันกลัว ไม่รู้ว่ากลัวอะไรแต่กลัวมาก ... นี่มันไม่เหมือนกับที่ฉันคิดเอาไว้เลยสักนิด ในขณะที่จ้องมอง ฉันได้ยินเสียง ...

เสียงแมว !

อีกครู่หนึ่งเขาขยับตัวก้มหัวออกมาจากปล่องไฟของเตาผิง ในอ้อมแขนอุ้มแมวดำตัวใหญ่ท่าทางมอมแมม ฉันตะลึงงัน อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้พูดโกหกเรื่องแมวในเตาผิง แต่ฉันสงสัยว่ามันฆ่าตัวตายจริงเหรอ !

" นายจะบอกว่ามัน ... "

" ช่างมันเถอะ "

เขาพูดห้วนๆอีกแล้ว แต่ทำไมคราวนี้ฉันรู้สึกหนักเหมือนแบกอะไรสักอย่าง มันหนักมากๆ ฉันมองตามเขาที่เดินกระเผลกไปนั่งยังโซฟา แมวดำตัวอ้วนนอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา มันส่งเสียงครางงึมอยู่ในคอ ที่เท้าของไซค์มีเลือดไหลซิบ ไม่แน่ใจว่าถูกไม้ตำหรือว่าเป็นแผลไฟลวก ...

" เกิดอะไรขึ้น " ฉันถาม... มองไปที่เขา...

" นี่ครั้งที่ 8 แล้ว... " ไซค์กล่าว
          ฉันมองไปที่เขา พยายามหาช่องว่างในสมองของตัวเอง ขยายมันออกเพื่อที่จะรับข้อมูลของไซค์ บางทีคนที่มีสมอง 8BIT อาจไม่ใช่ปีเตอร์ แต่เป็นฉันเอง
          " เธอหมายถึงที่คุโระคุงฆ่าตัวตายเหรอ "
          ฉันต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ....

          " ฉันไม่ได้เมาหรืออะไรทั้งนั้น... ถ้าเธอไม่เข้าใจก็ไม่แปลกหรอก เพราะฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน "
          เขาพูด ... มันเริ่มจะไม่ตลกแล้ว ฉันแยกไม่ออกแล้วว่าเขากำลังอำด้วยมุกแมวๆเหมือนทุกทีหรือว่า... ฉันมองไม่เห็นหน้าของเขา เพราะเขาก้มหน้าลงและเอาแต่ลูบหัวคุโระคุง ... หยุดเถอะไซค์ ได้โปรดเลิกเล่นตลกเสียที...

          " ... คุโระคุง.. หยุดเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย "
          เสียงของไซค์เบามากๆ เบา... จนเหมือนเขากำลังร้องไห้... ฉันยืนมองเขาจากตรงนี้ ผู้ชายคนนั้นกำลังกอดแมวสีดำและเริ่มร้องไห้ข้างใน ไม่มีน้ำตา แต่เขาทำให้ฉันรู้สึกว่าเขากำลังจะตาย...
          ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ ย่อตัวนั่งลงทีพื้นตรงหน้าของเขา สีหน้าไซค์ดูไม่ดีเลย มันบีบหัวใจฉันเหลือเกิน ฉันไม่รู้ว่าเขาเศร้าด้วยเรื่องอะไร ฉันวางมือลงบนเข่าของเขาเบาๆโดยที่ไม่พูดอะไร ตอนนี้เหมือนมีก้อนหินขนาดใหญ่มากติดอยู่ข้างในคอของฉัน มันเจ็บจนฉันพูดอะไรไม่ออก
          " มันเกิดอะไรขึ้นไซค์ ... ฉัน ... ฉันไม่เข้าใจ เธอบอกว่าคุโระคุงพยายามฆ่าตัวตาย แต่ว่า... "
          แต่ว่าแมวจะฆ่าตัวตายได้ยังไง มันเป็นสัตว์นะ ...

          " เธอเชื่อเรื่องคำสาปมั้ย.... "
          ไซค์กล่าว...

          05 : 00 (ตีห้า)

          ฉันนั่งอยู่บนพื้นห้อง ที่ตักมีเท้าของของไซค์วางอยู่ มันถูกพันด้วยผ้าพันแผลสีขาวสะอาด ... เขายังคงนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา กอดคุโระคุงเอาไว้ ... ไซค์บอกกับฉันว่า เขาได้รับคุโระคุงมาจากนักบวชชาวญี่ปุ่นผู้หนึ่งสมัยที่เขายังเป็นเด็ก มันเป็นแมวสีดำนำโชค นักบวชบอกกับเขาว่าคุโระคุงจะนำโชคมาให้เมื่อหมดวาระในชีวิตทั้ง 9 นั่นหมายความว่าคุโระคุงจะสามารถตายได้ 9 ครั้ง และเมื่อครั้งที่ 9 มันจะตายอย่างถาวร
          ดังนั้นการตายครั้งที่ 8 ของคุโระคุง จะเป็นการฟื้นขึ้นมาจากความตายครั้งสุดท้ายของมัน

          " แต่ ... ฉันไม่เข้าใจ แล้วทำไมมันต้องพยายามฆ่าตัวตายด้วยล่ะ ... "
          ฉันถาม เรื่องเล่าของไซค์ทำให้ฉันสับสนเหมือนถูกทุบหัวด้วยไม้เบสบอล ทุกอย่างปนกันจนฉันแยกไม่ออกว่าฉันเป็นบ้า หรือเขาพูดจริง เรื่องเล่าของเขามันฟังดูเหมือนตำนานกรวงๆจากเว็บครีพปี้พาสต้า ... ไร้สาระเชื่อถือไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้น ท่าทีที่เขาแสดงออกมา มันทำให้ฉันรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องจริง ... ฉันกำลังเป็นบ้าเหมือนกับไซค์ ...
          ฉันเป็นบ้า อย่างไม่ต้องสงสัยเลย ...

          " เพราะมันเป็นแมวนำโชค "
          เขาตอบ

          " หมายความว่ายังไง "

          " หลวงพ่อโคมุระบอกว่า มันจะนำโชคมาให้เมื่อหมดอายุไข มันเป็นแมวนำโชคที่อายุยืนมากเลยรู้มั้ย มันไม่เคยป่วยเลยตลอด 15 ปีที่ผ่านมา ... ซึ่งไม่มีแมวที่ไหนจะอายุยืนยาวขนาดนี้หรอก มันเป็นแมวหนุ่มมา 15 ปีเต็ม แต่พักหลังๆมานี่มันเริ่มพยายามที่จะฆ่าตัวตาย .... ใช่ เพื่อจะนำโชคมาให้ฉัน "
          ไซค์พูดและขยับตัวลุกขึ้นจากโซฟา เขาเดินกระเผลกออกจากห้องโดยที่ยังอุ้มคุโระคุงเอาไว้ ฉันจึงลุกขึ้นเดินตามเขาไป ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงเดินตามเขา ไม่ได้มีสัญญานอะไรบอก เขาไม่ได้เอ่ยปากเรียกฉันด้วยซ้ำไป เมื่อเดินตามไซค์ออกจากห้องนั่งเล่นแล้ว เขาเดินต่อไปตามทางแคบๆและเลี้ยวตรงหัวมุมติดกับห้องน้ำ ฉันเห็นเขาหยุดยืนมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ฉันจึงเดินตามเขาไป
          ภายนอกหน้าต่างนั้น ฉันจับจ้อง... ต้นสนจูนิเปอร์สูงราวๆ 10 เมตรตั้งตระหง่านอยู่ในสวนรกชัฎของหมูบ้าน
เยลโล่วกรีนปาร์ค นั่นทำให้ฉันนึกถึงคืนหนึ่งที่เขาโทรมาบอกกับฉันว่าคุโระคุงพยายามฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดลงจากสนจูนิเปอร์ ...มันมีอยู่จริงๆ ...

          ฉันไม่รู้อีกต่อไปแล้วว่าเรื่องไหนจริง เรื่องไหนโกหก หรือ ... อะไรเป็นมุกตลก ...

          " แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ... ถ้าอย่างนั้น โชคอะไรที่มันจะนำมาให้ล่ะ ในเมื่อนายก็ต้องมาเจ็บตัวอย่างนี้ "
          ฉันถาม มองออกไปยังสนจูนิเปอร์ที่นิ่งสงบ พยายามจินตนาการภาพที่คุโระคุงทะยานตัวลงมาจากยอดไม้ ดิ่งลงสู่พื้นดิน... ฟ้าเริ่มมีสีชมพูรางๆ พระอาทิตย์กำลังจะลุกขึ้นจากเตียงนอน

          " ... เธอไงล่ะ "

          ฉันหันกลับไปมองที่เขา ... ไซค์หันกลับมามองที่ฉันเช่นกัน...

          คุโระคุงฆ่าตัวตายครั้งที่ 8 ด้วยการโยนตัวเองเข้าไปในปล่องไฟ ฉันยืนอยู่ตรงหน้าของผู้ชายที่บ้าที่สุดในโลก ณ ตอนนี้เป็นเวลาตีห้าสิบเก้านาที คุโระคุงสิ้นใจ... มันเพียงแค่หลับไปในอ้อมแขนของเขาและไม่ตื่นขึ้นอีกเป็นครั้งที่ 9 หรือ 10 ไซค์บอกกับฉันว่ามันพยายามกลั้นใจตาย เขารู้ดีตลอดเวลาที่เขาอุ้มมันอยู่ในอ้อมแขนมันพยายามฆ่าตัวตายครั้งที่ 9 ดังนั้นเขาจึงพูดว่า ' คุโระคุง.. หยุดเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย '
          เราสองคนออกมายังสวนของหมู่บ้านเยลโล่วกรีนปาร์ค เวลาตีห้าสามสิบเก้านาที คุโระคุงถูกผืนดินโอบอุ้มเอาไว้ เราช่วยกันฝังมันที่ใต้ต้นสนจูนิเปอร์ ...
          แสงสีชมพูทาทับท้องฟ้า อากาสหนาวเหน็บจนร่างกายของเราเจ็บปวด ฉันแตะไหล่ของไซค์เบาๆ เพียงแค่อยากให้เขารู้ว่าฉันยังยืนอยู่ตรงนี้ ใบหน้าของเขาปราศจากน้ำตา แต่ฉันรู้ดีว่ามันไหลเป็นทางอยู่ข้างใน
          ตีห้าห้าสิบเก้านาที ทุกอย่างเงียบงัน โลกใบนี้ช่างกว้างใหญ่และว่างเปล่าเหลือเกิน เราเป็นเพียงเม็ดฝุ่นในลานกว้างไร้ที่สิ้นสุด... แสงรำไรสาดส่องทั่วพื้นที่ ดวงอาทิตย์ส่องแสงอยู่ภายใต้หมอกเมฆ ทุกอย่างกลายเป็นสีฟ้านวนอบอวนและอมชมพู ไซค์จับแขนของฉันเอาไว้เบาๆ เรายืนมองหน้ากันโดยไม่พูดจา เขาใช้สายตาเศร้าๆคู่นั้นตั้งคำถามบางอย่างกับฉัน และฉันตอบว่า ได้ โดยไม่ปริปากใดๆ... เราปล่อยให้ร่างกายของเราได้พูดคุยกันภายใต้ความเงียบ ความเศร้าโศก และเหน็บหนาว ... ไออุ่นของเขาขยับเข้ามาใกล้ๆ ริมฝีปากอบอุ่นแนบชิดกัน ฉันล่องลอยไปไกลแสนไกล

          คุโระคุง ...
          เธอคือแมวนำโชคอย่างไม่ต้องสงสัย เพียงแต่เธอนำโชคมาให้ฉันหรือไซค์ ข้อนี้ไม่มีใครรู้ได้เลย

          คุโระคุง ...

          จากนี้ไปฉันจะมาเยี่ยมเธอที่นี่ บ่อยเท่าที่ฉันจะทำได้เลยนะ ...