[TVXQ FIC] Magnet

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1

Chapter 1

 

 “อืม”จุนซูกระพริบตาถี่ๆเนื่องจากยังไม่คุ้นกับแสงแล้วนี่เค้าอยู่ที่ไหนเนี่ยทำไมมันถึงได้สว่างขนาดนี้แล้วก็ความแสบร้อนที่นิ้วกลางข้างขวานี่มันอะไรกัน และเมื่อตาปรับแสงได้แล้วจุนซุก็มองไปรอบๆ

“แล้วที่นี่มันที่ไหนล่ะเนี่ย”รอบด้านดูเป็นสีชมพูอมม่วงไปหมด มองไปแล้วไม่มีที่สิ้นสุดเหมือนอยู่ในอวกาศยังไงไม่รู้แล้วก็ไม่มีสิ่งชีวิตอะไรด้วยนอกจาก

“ฟื้นแล้วเหรอตัวเล็ก หลับนานจนนึกว่าตายไปแล้วซะอีก”ร่างสูงเอ่ยขันๆ เมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กที่ว่าตื่นขึ้นมาได้ซะที

“ยังไม่ตายซะหน่อยไอ่ห้อยบ้าเอ้ย แล้วนี่เราอยู่ที่ไหน แล้วทำไมมันไม่ใช่หน้ามหาลัยล่ะเนี่ย ชั้นจำได้ว่านายเดินมาชนชั้นที่หน้ามหาลัยนี่นา”จุนซูพูดเป็นชุดด้วยความสงสัย ไม่ได้สังเกตสีหน้าร่างโปร่งเลยว่ามันบูดเป็นขี้แล้ว

“นี่ตัวเล็ก ให้มันน้อยๆหน่อย ชั้นไม่ได้เดินมาชนนาย นายนั้นแหละหันมาชนชั้น”ร่างโปร่งว่ากลับ พลางเอามือจับที่ใบหูข้างขวา ทำไมมันแสบๆร้อนๆวะ

“นี่นาย ชั้นมีชื่อนะ ชั้นชื่อจุนซู เลิกเรียกว่าตัวเล็กได้แล้ว เพราะชั้นไม่ได้เตี้ยไปกว่านายซักเท่าไหร่หรอก แล้วอีกอย่างนะ”ร่างเล็กบ่นรัวแล้วค้างไว้เท่านั้นก่อนจะหายใจเข้าลึกๆทำแก้มพองจนหน้าแดงไปหมดแล้วพ่นออกมาเป็นคำพูดใส่ร่างโปร่งตรงหน้า

“นายนั่นแหละที่เดินมาชนชั้น ชิ”กระแทกเสียงใส่ร่างสูงแล้วก็ก้มลงไปมองที่นิ้วตัวเองทำไมมันแสบร้อนมากกว่าเดิมอีกเนี่ย แล้วที่รอบๆนิ้วกลางก็มีรอยไหม้ด้วย

ร่างสูงไม่ได้สงสัยท่าทางของคนตรงหน้า เอามือลูบหูแล้วเอ่ยยอมแพ้

“โอเคๆ ตัวเล็ก เอ้ยจุนซู ชั้นเดินชนนายเองแหละ เคมะ”

จุนซูหันมามองค้อนร่างโปร่ง แล้วชี้นิ้วใส่หน้าร่างโปร่งด้วยท่าทีตกใจ

“นะ นายหูนายอ่ะ มันเป็นรอยไหม้อ่ะ เบ้อเริ่มเลย เหมือนที่นิ้วชั้นเลยอ่ะ ดูดิ”ว่าแล้วก็เอาส่งนิ้วของตัวเองให้อีกฝ่ายดู

“มิน่าแหละทำไมมันร้อนๆ แล้วนายไปโดนอะไรมาล่ะเนี่ย”ร่างโปร่งถามด้วยท่าทีสงสัย เออ แล้วเค้าไปโดนอะไรมาวะเนี่ยตั้งแต่ตื่นมาละ

“ก็ชั้นตื่นมาก็เป็นแบบนี้หรือว่า   นายแกล้งชั้นใช่มั๊ยเอาอะไรมาเผาที่มือชั้นห๊ะไอ่ห้อยบ้า”จุนซูมองร่างสูงอย่างโกรธเคือง เห็นว่าเค้าหลับก็เลยมาแกล้งใช่มั๊ยไอ่ห้อยนี่  

“เฮ้ย เปล่าซะหน่อยชั้นก็เป็นเหมือนกันแหละ แล้วไอ่ห้อยน่ะใคร ชั้นชื่อยูชอน”ยูชอนเอ่ยแก้ตัว อะไรวะยังไม่ได้ทำอะไรเลยไอ่ตัวเล็กนีก็มาหาว่าเค้าเป็นคนผิดซะละ

“แล้วทีนี้เราจะทำไงล่ะเนี่ย ที่ไหนก็ไม่รุ้ ชั้นจะกลับบ้านอ่ะ แม่ชั้นรออยู่ อ๊ากกกก”จุนซูตะโกนอย่างบ้าคลั่งขยี้หัวตังเองไปมาจนผมเผ้ายุ่งเหยิง

“นี่นาย บ้าป่าวเนี่ยก็มาช่วยกันคิดดิว่าจะทำไง แหกปากอยู่ได้”ยูชอนเอ่ยเสียงดังกลับเสียงโลมาที่กำลังโวยวายอยู่

“กะ ก็ วันนี้แม่ชั้นทำไก่ทอดนี่ อยากกลับไปกินแล้วอ่ะ หิว”จุนซูพูดเสียงอ่อย

“กะ ไก่ทอดหรอ ซีด อยากกินมั่งอ่ะ เฮ้ย บ้า เวลานี้มันใช่มั๊ยเนี่ย ชั้นว่าพวกเราเดินไปเรื่อยๆดีกว่าเผื่อจะเจออะไรบ้าง”ยูชอนเกือบบ้าจี้ ตามจุนซุไปแล้ว

“อือ ก๊ได้”ตอบรับเสียงอ่อย หิวนี่นา 

จุนซูกับยูชอนเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย ทั้งสองเริ่มเหนื่อยและหิวแล้วอาการปวดแสบปวดร้อนที่นิ้วของจุนซูและที่หูของยูชอนก็ดูจะทวีเพิ่มมากขึ้นเมือทั้งสองเดินไปจนพบกับแท่นวางลูกแก้วสีทองขนาดใหญ่ มีลูกแก้วสีรุ้งเรืองรองลอยอยู่บนแท่นนั้น

“หูว นายดูดิ เบ้อเริ่มเลย สวยมากด้วยอ่ะ”จุนซูมองไปข้างหน้าตาเป็นประกายแล้วสะกิดให้ยูชอนดู ลูกแก้วยักษ์ที่ลอยตระหง่านอยู่เบื้องหน้า

“เดินเข้าไปดูใกล้ๆกันเหอะ”ไม่พูดเปล่าจับแขนเสื้อยูชอนแล้วลากไปดูลูกแก้วใกล้ๆ ลืมความปวดแสบปวดร้อนที่นิ้วมือไปถนัด

“นี่อย่าเข้าไปใกล้มากเลย ไม่รุ้อันตรายรึเปล่า”ยูชอนบ่นแต่ก็ยอมเดินตามเข้าไปใกล้ๆลูกแก้ว

“ว้าว เหวอ”เหมือนมีแรงดึงดูดจากลูกแก้ว จุนซูถูกดูดกลืนเข้าไปในลูกแก้วอย่างรวดเร็ว

“ตัวเล็ก อย่าปล่อยมือนะ จับแน่นๆ”ยูชอนตะโกนหวังให้จุนซูที่ถูกดูดเข้าไปเกือบทั้งตัวแล้วไม่ปล่อยมือจากเสื้อของเค้า ยูชอนพยายามขืนแรงดูดของลูกแก้วไว้ แต่ว่าไม่มีอะไรที่สามารถยึดเกาะได้เลย

“เหวออออ”ยูชอนถูกแรงดูดดึงเข้าไปด้วยอีกคน

 
ทั้งสองถูกดูดเข้าไปในลูกแก้ว ทุกอย่างหมุนติ้วๆก่อนที่จะหยุดลงแล้วพวกเขาก็มาอยู่ในห้องๆหนึ่ง ภายในห้องเป็นสีเหลืองอ่อนไม่มีหน้าต่าง มีแต่ประตูสลักสวยหรูบานหนึ่งและตรงกลางห้องก็ ลูกแก้วแบบเดียวกับที่ดูดพวกเค้าเข้ามาแต่ขนาดเล็กกว่ามากลอยอยู่

“เป็นไงล่ะตัวเล็ก บอกแล้วไม่เชื่อ ถูกดูดมาที่ไหนก็ไม่รู้เนี่ย”ยูชอนบ่น แล้วก็เอามือลูบไปที่หูอีกครั้ง ความแสบ

ร้อนกลับมาอีกแล้ว

“ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าลูกแก้วมันจะดูดคนได้อ่ะ”จุนซูที่กำลังสะบัดมือเหย็งๆ เงยหน้าขึ้นมาค้อนใส่ยูชอนครู่หนึ่งแล้วกลับไปมองที่นิ้วตัวเองต่อ แสบขึ้นมาอีกแล้ว มากกว่าครั้งไหนๆเลยย

“ตึก ตึก ตึก”เสียงจังหวะคนเดินเรียกให้ทั้งสองคนหยุดทะเลาะกันแล้วเงี่ยหูฟัง

“แอ๊ดด”ประตูบานเดียวที่ห้องนั้นถูกเปิดออกจากคนด้านนอก จุนซูและยูชอนมองไปที่ประตูบานนั้นอย่างระวังตัว

“และแล้วก็ถึงวันนี้ซะที วันที่แม๊กเน็ตคู่สุดท้าย หรือกาเดี้ยน2คนสุดท้ายมาพบกันตามคำทำนายของลูกแก้ว”

ชายร่างสูงโปร่งผิวสีน้ำผึ้งยิ้มให้ทั้งสองด้วยใบหน้าปรีติยินดีอย่างที่สุด ก่อนจะก้าวเดินเข้ามาในห้อง แล้วเอ่ยอะไรบางอย่างที่ทำให้จุนซูและยูชอนมองหน้ากันอย่างงงงวย

///////////////////////////////////

ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ ครั้งแรกที่แต่งอาจจะยังไม่ดี ติชมได้ค่ะ