ตอนที่ 8 : Back 2 U (AM 01:25)(Johnjae)
"รำคาญ"
จอห์นนี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายใส่คนตัวขาวที่ยืนถือสมุดวาดเขียนเล่มใหญ่ซึ่งเขียนคำว่า"หวัดดีครับ"หร่าอยู่กลางกระดาษ มือหนาผลักอกคนตัวเล็กกว่าให้พ้นทางโดนไม่สนว่าอีกคนจะเซจนเกือบหน้าหงาย
จอห์นี่ ซอ หนุ่มหล่อเดือนคณะวิทยาศาสร์การกีฬาดีกรีนักเรียนทุนดีเด่น ผลการเรียนดีเยี่ยม พ่อเป็นทูตแม่เป็นเจ้าของบริษัทนำเข้ารถยุโรป ชีวิตเขาเพอร์เฟกทุกอย่าง แต่มาด้างพล่อยก็เพราะ ไอ้ใบ้หน้าเอ๋อ จอง แจฮยอน เด็กม.ปลายปี2โรงเรียนข้างๆมหาลัยที่เขาเรียนอยู่นี้ละ! แต่งตัวสะเล่อ หวีผมเรียบแปล้ ใส่แว่นตาอันเท่าเขื่อน ตั้งแต่ที่เค้าเคยช่วยเจ้านั้นไม่ให้โดนรถเฉียวที่ป้ายรถเมลล์หน้ามหาลัย(แบบบังเอิญ) เด็กนั้นก็ตามติดเป็นเห็บหมามาเกือบ2ปีเต็ม! หลังเลิกเรียนก็จะมายืนหน้าโง่ๆถือสมุดวาดเขียนแบบเดิมรอเขาที่หน้าคณะทุกวัน ไล่ก็ไม่ยอมไป ด่าก็แล้วอะไรก็แล้วยังยืนยิ้มเฉย น่ารำคาญ!
และวันนี้ก็เช่นเดียวกัน........
"เหนื่อยไหมครับ?^^"
คนตัวเล็กรีบก้าวไปขว้างทางร่างสูง พร้อมพลิกกระดาษหน้าถัดไปชูให้อีกคนอ่าน โดนที่ปากก็ยังคงฉีกยิ้มสดใสส่งให้อีกฝ่าย
"ไม่! หลีกทาง!"
ก่อนที่มือหนาจะทันได้ปัดคนขาวให้พ้นทางอีก มือบางก็รีบพลิกกระดาษที่ว่างแล้วเขียนบางอย่างลงไปด้วยท่าทางเร่งรีบ
จอห์นนี่พ่นลมหายใจรอบที่ร้อย กรอกตาบน
(เห๊อะ! ขนาดท่าเขียนยังดูปัญญาอ่อน)
"ผมได้คูปองอาเมริกาโน่ฟรีมา เห็นว่าพี่ชอบเลยเอามาให้ครับ"
แจฮยอนกางหน้ากระดาษให้อีกฝ่ายอ่าน ปากก็ยังฉีกยิ้มไม่หุบ แม้ดวงตากลมภายใต้กรอบแว่นหนาจะเริ่มมีน้ำตาซึมออกมาเล็กน้อยแล้วก็ตาม
"นายแค่เป็นใบ้แต่ไม่ได้หูหนวกซะหน่อย ฉันบอกแล้วไงว่ารำคาญ รำคาญ รำคาญ!!!!
ไม่ได้ยินหรือไง? เลิกตามตอแหย้ฉันสักที"
จอห์สนี่ตะคอกอีกฝ่ายเสียงดังเดือดดาด เขาทนมามากพอแล้ว ยังไงวันนี้ก็ต้องเคลียร์ให้รู้เรื่อง!
"ผมขอโทษㅠㅠ ผมแค่..."
ยังไม่ทันที่แจฮยอนจะได้เขียนจนจบสมุดในมือก็โดนจอห์นนี่กระชากจนหลุด มือหนาดึงทึ่งฉีกสมุดด้วยความโมโหจนมันขาดยับไม่เหลือซาก
"อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก เข้าใจ๊?? แค่2ปีก็เต็มกลืนแล้ว ฉันกับนายมันคนละชนชั้นกัน
ฉันไม่มีวันสนใจคนแบบนายหรอก แค่หางตาก็ไม่มีวันมอง รู้แล้วก็ไสหัวกลับไป"
ร่างบอบบางในชุดนักเรียนมอ.ปลายสีเหลืองเข้มยืนก้มหน้านิ่ง อีกฝ่ายระเบิดอารมณ์ใส่เค้าและเดินจากไปแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนเค้าคงวิ่งตามพี่จอห์นนี่ไปติดๆ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ นี้เป็นครั้งแรกที่จอห์นนี่ทำแบบนี้ แม้ว่าจะโกรธหรือรำคาญแค่ไหนแต่ก็ไม่เคยดึงสมุดไปฉีกจนแหลกเป็นผงขนาดนี้ เพราะมันคือของสำคัญ และถ้าไม่มีมัน เค้าก็ไม่สามารถสื่อสารกับพี่จอห์นนี่ได้...
แจฮยอนย่อตัวลงเก็บเศษกระดาษชิ้นเล็กชิ้นน้อยทั้งน้ำตา ในหัวก็นึกย้อนเหตุการ์ณระหว่าง2ปีทีผ่านมา เด็กแว่นบื้อๆที่ทุกคนมองผ่านเหมือนฐาตุอากาศถูกช่วยชีวิตไว้โดยชายแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนคนๆนั้นคือ พี่จอห์นนี่ ตั้งแต่นั่นเป็นต้นมาสายตาของเขาก็มีแต่พี่จอห์นนี่ เริ่มมาหา ทำอาหารอร่อยๆมีประโยชน์มาให้ คอยเตือนเมื่อพี่จอห์นนี่ออกเที่ยวกลางคืนหรือดื่มมากไป คอยให้กำลังใจในทุกๆวันที่เจอพี่จอห์นนี่ จากตอนแรกที่มองรุ่นพี่เป็นเพียงฮีโร่ผู้ช่วยชีวิต แต่เมื่อเจอกันบ่อยๆ หัวใจดวงน้อยเจ้ากรรมดันไม่รักดีเผลอใจเต้นทุกครั้งที่สบตาสีน้ำตาลอ่อนเจ้าเสน่ห์นั้น
เรามันก็แค่ไอ้ใบ้น่ารำคาญ สำนึกซะบ้างแล้วเดินออกจากชีวิตพี่จอห์นนี่ซะ แจฮยอน.....
ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวด มือบางอีกข้างยกขึ้นกะจะปาดน้ำตาแต่ติดแว่นซะก่อน เมื่อไม่มีทางเลือก เจ้าตัวจึงตัดสินใจถอดแว่นออกหนีบไว้ที่คอเสื้อปาดน้ำตาแล้วเก็บเศษกระดาษที่เหลือต่อ คนตัวขาวพยายามกั้นเสียงสะอืนให้เบาที่สุดถึงแม้ว่ามันจะทำได้ยากเย็นเหลือเกิน
"ให้พี่ช่วยไหมครับ?"
ใบหน้าขาวเงยหน้าขึ้นช้อนตามองเจ้าของเสียงนุ่ม มือบางปาดน้ำตาลวกๆก่อนส่ายหน้าปฎิเสธจนผมสะบัด ผมที่เคยเรียบแปล้ฟูฟ่องพองรับกับใบหน้าหวานปราศจากแว่นสายตา
(ตึก ตึก ตึก)
หัวใจหนุ่มรุ่นพี่ผู้มาใหม่เต้นไม่เป็นจังหวะเพียงแค่สบตากลมโตที่ประดับคลอด้วยน้ำตาวาววับดั้งดวงแก้วใส กวางน้อยผู้น่าสงสารปฎิเสธการช่วยเหลือแล้วก้มหน้าเก็บกระดาษต่อไปเงียบๆ
(ยังไงก็ปล่อยไปไม่ได้)
"พี่ชื่อ นากาโมโตะ ยูตะนะ ยินดีที่ได้รู้จัก"
"........"
เงียบๆไร้ซึ่งเสียงตอบรับใดๆ
"ยินดีที่ได้รู้จัก...พี่ไหม?"
";___;"
แจฮยอนไม่ได้ตอบอะไร ยังคงกระพริบตาปริบๆ มองหน้าผู้มาใหม่
"เอ่อ คือ...."
";___;"
ปริบ ปริบ
ก่อนที่ผู้หวังดีจะได้เข้าใจผิดอะไรไปมากกว่านี้แจฮยอนก็พยักพเยนหน้าไปที่มือถือในกระเป๋าเสื้อรุ่นพี่หน้าหล่อ ยูตะแม้จะไม่ค่อยเข้าใจอะไรนักแต่ก็ยอมหยิบมือถือตัวเองส่งไปให้อีกคนอย่างว่าง่าย เด็กตัวขาวรับมือถือมาพิมบางสิ่งลงไปในข้อความบันทึกสักครู่แล้วจึงส่งกลับคืนเจ้าของ
"ผมพูดไม่ได้ครับ ขอโทษที่ไม่ได้ตอบ ผมชื่อ จอง แจฮยอน ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับพี่นากาโมโต^___^"
(ตึก ตึก ตึก)
ยูตะมองข้อความในมือถือสลับกับใบหน้าหวานที่กำลังฉีกยิ้มให้เค้าไปมา
(อ๋อ ที่ไม่ยอมตอบคือพูดไม่ได้นิเอง เสียดายแหะ แต่น่ารักขนาดเนี้ยใครปล่อยให้หลุดมือนิโคตรโง่อ่ะ)
จากวันที่เขาลงองค์ก็ผ่านมาเกือบ 3 เดือนแล้ว จอห์นนี่ใช้ชีวิตสำเริงสำราญกินเหล้าเข้าผับเต๊าะหญิงเต็มทีเพราะตอนที่มีไอ้เด็กใบ้หน้าจืดคอยเกาะติด เด็กนั่นจะคอยเตือนคอยห้ามตลอด ซึ่งมันเป็นอะไรที่โคตรน่าเบื่อ แต่ถึงจะได้อิสระกลับมา มันก็สนุกนะแต่แค่ 2 สัปดาห์แรกเท่านั้นละ หลังจากนั้นสายตาเจ้ากรรมก็เอาแต่มองหาเจ้าเด็กตัวขาวนั้นอยู่เรื่อย
แต่วันแล้ววันเล่า.....เด็กนั้นก็ไม่มา
"ไอ้จ้อน ซ้อมบาสเสร็จละไปร้านกาแฟข้างมอ.กัน? เด็กกูทำพาทไทม์อยู่นั้น"
"ร้านไหนวะ ไม่ใช่ตาบัคกูไม่แดก"
"สัด! ไปเถอะอเมริกาโน่ของโปรดมึงอร่อยเด็กกูซ้อมทำทุกวัน รับรองจะติดใจ"
"เอ่อๆ เด๋วกูโทรหาไอรีนก่อนไปด้วยกันหมดนี้ละ"
"ไอรีนไหนวะ? 3วันก่อนยังน้องแชยอนอยู่เลย มึงนิเปลี่ยนหญิงยังกะเปลี่ยนเกงใน"
"ทีมึงอ่ะไอ้ยูต เด็กอะไรนั้นมึงไม่เห็นพามาเปิดตัวกะพวกกูสักที ถามไรก็งุบงิบๆ ความลับเยอะนะมึง"
"กูยังจีบน้องเค้าอยู่เลยมึง~ยังไม่ได้เป็นแฟนครับ เด๋ววันนี้มึงไปก็เห็นเองอ่ะ สวยเหมือนนางฟ้า แต่เป็นนางฟ้าที่ไม่มีปีกนะ"
"หือ? นางฟ้าที่ไหนไม่มีปีกวะ เพ้อป่ะมึง"
"เด๋วเห็นก็รู้"
ในที่สุดทั้ง3คนก็มาถึงร้านกาแฟเล็กๆข้างมอ.ที่ยูตะนำเสนอ ไอรีนเดินนำไปนั้งจองโต๊ะในสุดกับจอห์นนี่
ยูตะมองตามหลังคู่แฟนข้าวใหม่ปลามันด้วยความมั่นไส้ ก่อนเดินไปที่เคาท์เตอร์ร้านเพื่อสั้งของกิน
"เอาอเมริกาโน่เย็น 1 ชาเขียวเย็น 2 เค้กชอกโกแลค 1 ครับ"
"ทั้งหมด 16000 วอน ครับ"
"เด๋วรอที่โต๊ะสักครู่ ทางเราจะให้น้องพนักงานไปเสริฟนะครับ นี้ใบเสร็จครับ"
ยูตะรับใบเสร็จพร้อมเดินหน้าบานไปนั่งรอที่โต๊ะซึ่งมีไอรีนและจอห์นนี่กำลังสวีทหวานกันอยู่
ใช้เวลาไม่นานของที่สั่งก็ถูกพนักงานในชุดนักเรียน มอ.ปลายสีเหลืองเข้มยกมาส่งที่โต๊ะ
เครื่องแบบนักเรียนและกลิ่นหอมอ่อนๆเฉพาะตัวที่คุ้นเคยลอยฟุ้งเตะจมูกโด่งของจอห์นนี่เข้าเต็มรัก ใบหน้าหวานปราศจากแว่นหนาบดบัง เส้นผมสีน้ำตาลที่เคยเรียบแปล้ติดหนังหัวบัดนี้ถูกปล่อยเป็นทรงตามธรรมชาติดูนุ่มลื่นน่าสัมผัส แม้นี้จะเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นสภาพถอดร่างของอีกฝ่าย แต่ไม่ผิดแน่
เด็กนี้คือ จอง แจฮยอน เห็บหมาที่อยู่ๆหายไปจากชีวิตเค้าตั้ง 3 เดือน!!!
"นี้จอห์นนี่เพื่อนพี่ ละนั้นแฟนมันชื่อ.....ไรนะครับ?"
"ไอรีนคะ"
หญิงสาวเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ แน่ละนอกจากเพื่อนแฟนจะจำชื่อตัวเองไม่ได้ จอห์นนี่ยังเอาแต่จ้องเด็กนั้นไม่วางตาอีก
"อืม ไอรีน แล้วนี้น้องคนสนิทฉัน แจฮยอน"
แจฮยอนโค้งให้ทั้งคู่เพื่อแสดงความเคารพ ปากอิ่มเม้มแน่นเป็นเส้นตรง ตากลมเสไปทางนอกร้านเพื่อหลบสายตาดุดันของรุ่นพี่ที่เคยแอบชอบ
(พี่จอห์นนี่กับพี่ไอรีนเหมาะสมกันจัง....)
"พี่ยูตะ ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ"
แจฮยอนสื่อสารเป็นภาษามือกับยูตะ อีกฝ่ายพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาติ ก่อนลูบหัวทุยสวย2-3ครั้งด้วยความเอ็นดู
จอห์นนี่มองภาพตรงหน้าพร้อมกำมัดแน่น ตาคมยังคงมองตามแผ่นหลังบางของแจฮยอนแม้ยิ่งฝ่ายจะเดินหายเข้าหลังร้านไปแล้ว
"ยูตะ เมื่อกี้น้องเค้าทำอะไรคะ ไอรีนงง"
"อ๋อ แจฮยอนพูดไม่ได้ครับ เมื่อก่อนเราสื่อสารกันทางสมุด แต่ผมกลัวน้องลำบากเลยไปหัดเรียนภาษามือมา ตอนนี้เราคุยกันได้ปกติไม่มีปัญหาครับ"
ยูตะเกาท้ายท้อยแก้เขิน จะว่ายังไงดีละ ภาษามือมันก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิด แถมปกติก็ติดต่อกันทางโปรแกรมแชทอยู่แล้ว
"ว้าว~โรแมนติกจัง ดูซิคะจอห์นนี่"
"น้องน่ารักจนผมมองข้ามข้อด้อยทุกอย่างของน้อง ผมจริงจังมาก ฮาๆ นี้กะว่าจะสารภาพรักกับน้องเค้าเย็นนี้ละครับ"
ปัง!
"เย็นนี้ไปผับกัน โทรชวนแก๊งไอ้ย๊งด้วย กูซ้อมเหนื่อยอยากปลดปล่อย ห้ามเบี้ยว!"
อยู่ๆจอห์นนี่ก็ตบโต๊ะเสียงดังจนไอรีนและยูตะงงเป็นไก่ตาแตก อะไรของมันวะ??
"เห้ย! แต่ว่ากู.."
"ไม่มีแต่ สารภาพอะไรเลื่อนไปก่อนดิวะ ร้านก็ใกล้มอ.แค่เนี้ย ค่อยมาบอกน้องมันวันหลังก็ได้ป่ะมึง"
"มึงเป็นบ้าอะไรวะไอ้จ้อน? เอ่อๆ ช่างแม่ง เด๋วกูไปบอกน้องก่อนว่าวันนี้ไม่ไปส่ง ส่วนมึงโทรนัดแก๊งไอ้ย๊งละกัน"
หลังจากยูตะลุกไป โต๊ะทั้งโต๊ะก็ตกอยู่ในความเงียบ
"จอห์นนี่คะ? ไอรีนว่า.."
ริมฝีปากบางเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสด เอ่ยทำลายความอึดอัดขึ้นเป็นคนแรก แต่สิ่งต่อไปที่ชายหนุ่มเอ่ยมาล้วนเป็นสิ่งที่เธอไม่ต้องการฟัง
"เราเลิกกันเถอะ ฉันเบื่อเธอแล้ว"
จอห์นนี่จับมือเล็กบอบบางออกจากต้นแขนตัวเองด้วยท่าทางเย็นชา
"แต่จอห์นนี่..."
"เลิก-อ่ะ-เลิก ฟังชัดแล้วก็เชิญกลับไปได้แล้ว"
จอห์นนี่เน้นคำว่าเลิกเสียงดังฟังชัดซะจนอีกคนนิ่งเงียบไป ไอรีนกำมือแน่นด้วยความโกรธ หญิงสาวกัดฟันกร่อด หันตัวปึงปังเดินออกนอกร้านไปในทันที แน่นอนว่าจอห์นนี่ไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อยไอรีนก็แค่ตัวขั้นเวลา ตาคมยังคงจับจองใบหน้าขาวใสหลังเคาท์เตอร์กาแฟที่กำลังตั้งใจฟังสิ่งที่ยูตะอธิบายด้วยรอยยิ้มหวาน
แค่ไม่กี่เดือนก็วิ่งไปหาคนอื่นแล้วหรอแจฮยอน นายนิมันใจง่ายจริงๆ คิดว่าแค่หลบหน้าฉันแล้วเรื่องทุกอย่างที่นายเคยทำไว้มันจะจบงั้นหรอ? นายต้องกลับมาง้อฉัน กลับมามีแค่ฉันคนเดียว ถ้าคิดว่าหนีพ้นก็เอาเลย!
ฉันจะเป็นคนลากนายกลับเข้ากรงเอง หึ!
TBC.
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
งุงิ หอมนางฟ้าในชุดนักเรียนโสภา ขนาดกลิ่นน้อง อิพิจ้อนยังจำได้ ชั้นว่าแกรคิดไรกับน้องเค้าแต่แรกแล้วล่ะ แต่ความเลวยังบังตา บังสมอง และเส้นประสาทสัมผัสทั้งเจ็ด