AllJAENFICTION

ตอนที่ 2 : จองจูออน[JohnJae] 2

นับตั้งแต่วันที่ผมได้คุยกับจองจูออน ชีวิตผมก็เริ่มเห้ขึ้นเห้ขึ้น ความโชคดีถูกความซวยบังมิด 

ซวยสุดในชีวิต ซวยสุดในรอบ 10 ปี! 

นี้แค่เข้าวันที่ 3 ผมก็เกือบเอาชีวิตไม่รอดอยู่หลายครั้ง มักเกิดเหตุการ์ณไม่คาดฝันแบบบังเอิญโคตรๆ อย่างเช่น

"เห้ย เชี้ยจอห์น ระวัง! "

พึด แพร๊ง! 

เดินๆอยู่ระหว่างทางเปลี่ยนตึกเรียน กระถางต้นไม้จากชั้น 6 ดันตกลงมาเฉียดหัวผมไปเส้นยาแดงผ่าแปด นี้ถ้าโดนเต็มๆมีหวังได้หัวแตกนอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่โรงบาลแหมๆ ดีนะที่ไอ้ย๊งมันเห็นก่อนเพราะดันเงยหน้าขึ้นไปส่องเกงในสาวชั้น4 

อันนั้นว่าอะเมซิ่งละ อันนี้แฟนตาซีกว่าเยอะ วันที่2 ผมมาดักรอจองจูออนที่ห้องสมุดตามคำบอกเล่าของชาวบ้านว่าเวลานี้เค้าจะมานี้ ก็ตามคาดครับ 5 โมงเย็นเป๊ะๆไม่ขาดไม่เกิน ร่างขาวซีดก็ปรากฎกายขึ้น ผมเดินตามหลังแจฮยอนมาติดๆโดนไม่ให้อีกฝ่ายรู้ ในขณะที่จองจูออนเอื้อมมือเขย่งตัวขึ้นไปเพื่อเอาหนังสือเล่มหนาชั้นบนสุด ผมก็ปิ้งไอเดียด้วยการกะจะเข้าไปยืนซ้อนหลังแล้วหยิบให้แบบพวกพระเอกในเอ็มวี แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปถึงแม่คนตัวขาว ชั้นหนังสือข้างๆก็ล้มมาทับผมซะก่อน เดชะบุญที่ผมไม่เป็นอะไรมากเพราะแจฮยอนหันมาคว้าข้อมือผมก่อนดึงตัวผมให้หลบมันทันซะก่อน

 ไม่งั้นคงได้ดามเฝือกทั้งตัวเป็นแน่แท้ถ้าโดนจังๆ

แล้วเหตุการ์ณซวยๆก็เกิดขึ้นเรื่อยๆ ผมเริ่มสังเกตุว่ามันจะเกิดเมื่อผมอยู่ใกล้แจฮยอนหรือเมื่อผมกำลังคิดถึงอีกฝ่าย แต่มันก็คงเป็นเรื่องบังเอิญซะมากกว่า ถ้าคำร่ำลือที่เค้าว่าจองแจฮยอนเป็นตัวซวยแต่ทำไมผมยังอยู่ดีมีชัยครบ32ละ 

เลือดไม่ออกสักหยด สอบตกก็ยังไม่มี หรือแต้มบุญผมเยอะกว่าแต้มซวยก็ไม่รู้

"นี้นายคิดจะหลบฉันไปถึงไหน? "

"นายไม่กลัวตายหรือไง?" 

"ทำไมต้องกลัว? "

"ฉันบอกแล้วว่า..." 

"ฉันรู้แล้ว นายบอกเป็นรอบที่ร้อยแล้วว่า ยัยฮันนะอะไรนั้นไม่ชอบฉัน แต่ตั้งแต่ตามนายมาฉันยังไม่เคยเห็นยัยนั้นเลยสักครั้ง นายแค่โกหกเพราะไม่อยากคุยกับฉันเฉยๆนั้นละ ฉันรู้"

"ฉันไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บตัวเพราะฉัน"

 "ฉันไม่เข้าใจ" 

"อยู่ห่างฉันไว้ แล้วทุกอย่างจะดีเอง"

"งั้นไปด้วยกัน"

ผมคว้ามับเข้าที่ข้อมือขาว 

"ปล่อยนะ!"

"ไม่ปล่อย นายต้องไปกับฉัน"

"ไปไหน? "

" ไปหาฮันนะ"

"นายไม่เข้าใจ ฮันนะน่ากลัวกว่าที่นายคิด นายกำลังทำตัวเองเดือดร้อน"

"มองตาฉัน! "

" ไม่!"

"นายต้องมอง มองแล้วตัดสินใจซะ นายรู้นะว่าฉันหมายถึงอะไร นายปิดกั้นตัวเองแบบนี้ต่อไปไม่ได้หรอก 

มนุษย์ทุกคนต้องการเพื่อน ต้องการใครสักคนกันทั้งนั้นละ และฉันก็ต้องการจะรู้จักนาย! "

ตากลมจ้องลึกเข้าไปยังตาคมสีน้ำตาลอ่อนของคนตัวสูงเนินนาน ราวกับหาคำตอบที่แม้แต่ก้นทะเลก็ลึกไม่ถึง แก้วตาดำไหววูบเว้าวอนน่าสงสารจับใจ นี้เค้าบีบคั้นคนตัวขาวเกินไปหรือเปล่า

(บ้ามาตั้งนานให้กลับเป็นปกติคงยาก โถ่ยย)

"ถ้า 7 วันแล้วนายยังไม่ยอมเลิกลา ฮันนะจะฆ่านาย ได้โปรด ฮึก... ฮื้อ.. ยอม.. อึก.. แพ้"

ร่างบอบบางสะอื้นไห้ปานจะขาดใจจนผมนึกสงสาร ถึงฮันนะจะเป็นเพียงเพื่อนในจิตนาการของแจฮยอน (ตามที่ผมเข้าใจ) แต่ดูเหมือนเรื่องราวต่างๆนั้นเกิดขึ้นจริง คนตัวขาวเล่นอินจนผมไปไม่ถูก ผมวาดมือรวบร่างบอบบางเอามาไว้ในอ้อมกอดตัวเองพลางลูบหัวทุยสวย ผมสีทองนุ่มนิ่มลื่นมือจนผมหยุดไม่ได้ที่จะลูบมันอีกครั้งแล้วครั้งเล่า

"ชู่ว... อย่าร้องนะครับคนดี เราจะไปหาฮันนะด้วยกัน ฉันจะบอกฮันนะให้เข้าใจเอง ขอแค่นายไว้ใจฉัน พูดซิ พูดว่าช่วยผมด้วย ขอแค่นายพูดมันกับฉัน ต่อให้โดนผลักตกหน้าผาฉันก็จะปีนขึ้นมาช่วยนาย"

"อึก...ฮื้อ.....อือ...ช่วยเรา...อึก ด้วย"

"กระผมจะทำตามบัญชาขอรับองค์หญิง"

หลังจากปลอบใจจูออนตัวขาวขี้แย้ แจฮยอนก็พาผมเดินเท้าเข้าป่ามายังภูเขาที่ไม่ไกลจากที่เรียนของเรานัก

(ศาลเจ้างั้นหรอ?) 

"นายพาฉันมาที่นี้ทำไม? "

ผมถามด้วยมึนงง หน้าผมคงดูเหมือนคนเข้าวัดอยู่กะศีลกินในธรรมซะเต็มประดา

"ป่าว... นี้บ้านฉัน" 

(เงิบซิครับ รออะไร) 

"พ่อนายเป็นเจ้าอาวาส?"

"เปล่า"

"อ้าว นึกว่าพ่อนายเป็นเจ้าอาวาสเห็นที่ญี่ปุ่นนักบวชบางลัทธิสามารถแต่งงานมีครอบครัวได้นิ"

"ที่นี้ไม่มีพระหรือนักบวชอะไรทั้งนั้น มีแค่คุณยาย ฉันและฮันนะ"

"อ้าว งั้นจะเรียกศาลเจ้าได้ยังไงอ่ะ พระสักองค์ยังไม่มี"

"ใช่ ที่นี้ไม่ใช่ศาลเจ้า แค่เคยเป็น"

 "เด๋ว... ฉันงง.." 

"แจฮยอนเอ่ย คนไข้มารอนานแล้วทำไมเจ้าพึ่งกลับเอาปานนี้? แล้วนั้นใครรึ? "

ผมมองใบหน้าของหญิงชราผู้มาใหม่ก่อนโค้งทำความเคารพ

" พะ พะ เพื่อนน่ะ​จ๊ะยาย"

"แต่ฮันนะไม่ชอบหนูก็รู้"

"ไว้รักษาคนเสร็จแล้วค่อยคุยกันนะยาย ตอนนี้หนูขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อน"

"เห้ยย แล้วฉันละ? "

" อยู่กับยายไปก่อนเด๋วฉันมา"

ผมมองตามแผ่นหลังเล็กจนคอแทบเคล็ด หันกลับมาอีกทีก็เจอใบหน้าของหญิงชรากำลังแสดงสีหน้าไม่พอใจใส่ผม

(เอาละโว้ย บรรยากาศ​ชักไม่ดี) 

"แกน่ะ เป็นคนแรกที่หลานฉันพามาเข้ามาเหยียบบ้านและฉันจะไม่ถามชื่อแส่แกหรอกเพราะมันช่างไร้ประโยชน์ 

ยังไงซะ ฮันนะก็จะจัดการเรื่องนี้อยู่ดี ไม่ว่าจะแกหรือผู้ชายหน้าไหนก็ไม่มีวันทำให้หลานฉันแปดเปื้อน! "

(โห้วว สุดๆ อีปริกทั้งยายทั้งหลาน เล่นใหญ่ม๊าววก ออสการ์มาเต็ม รู้ละเชื้อบ้าอาจติดต่อกันทางกรรมพันธุ์) 

ผมไม่ได้ต่อปากต่อคำอะไรยาย ทำเพียงแค่ยิ้มแห้งๆ นั้งหน้าด้านรอแจฮยอนออกมา

โดยไม่สนใจคำด่าถ่อสบตหยาบที่ยายพ่นออกมาเพื่อใช้ไล่ผม

อ่า.... การรอคอยช่างคุ้มค่า

แจฮยอนปรากฎกายในชุดมิโก๊ะสีขาวแดง ผมสีทองสว่างถูกรวบมัดเป็นหางม้าที่ด้านหลัง

 และผมหน้าม้าที่เคยปิดหน้ารุงรังถูกปัดขึ้นจัดแต่งให้อยู่ในตำแหน่งที่มันควรอยู่ 

"จอห์นนี่ รออยู่นี้นะ เรากับยายต้องไปทำงานก่อนเด๋วรักษาคนไข้เสร็จจะออกมาหา"

"ไม่อ่ะ ฉันเข้าไปด้วย งงนะเนี้ย ศาลเจ้าเด๋วนี้รับรักษาคนด้วยหรอ? "

" แต่ว่า.... "

" ให้เค้าเข้าไปเถอะหลาน จะได้เห็นว่าเพื่อนแท้ในโลกนี้มันไม่มีจริง ถ้าเค้ารับไม่ได้จะได้ไปซะตั้งแต่เนิ่นๆ"

(อ้าวว อิยาย!!!) 

ผมคว้ามือนิ่มของจองจูออนมากุมไว้โดยไม่สนใจหน้าเหวอๆของยาย ส่วนปากก็ถามทางไปยังห้องรักษาอะไรนั้นและแจฮยอนก็ให้ความร่วมมือจูงมือผมเดินไปด้วยกันทั้งที่หน้าแดงๆอย่างงั้นละ น่ารักชะมัด 

(ช่างยายไปก่อนเด๋วได้หลานแล้วค่อยหาอย่างอื่นมาเซ่นยาย) 

พอเปิดประตูเข้ามาก็เจอครอบครัวอยู่ครอบครัวหนึ่งนั้งรออยู่ก่อนแล้ว มันดูไม่ปกติเลยสักอย่างตั้งแต่ห้องที่ไม่มีอุปกรณ์รักษาแม้แต่เข็มฉีดยาหรือพวกกระบอกวัดไข้สักแท่งยังไม่มี ละไหนจะเด็กผู้หญิงที่โดนพ่อกับแม่มัดมือมัดเท้า นั้งแยกเขี้ยว ขู่ฟ่อมองทุกคนตาขว้างนั้นอีก ผมโดนยายผลักไปนั้งหลังสุดเพราะยายบอกพิธีกรรมจะเริ่มขึ้นแล้ว 

แจฮยอนเดินขึ้นไปนั้งยังแท่งที่อยู่สูงกว่าพื้นด้วยท่าทางสงบ ร่างขาวนั้งทับส้นหลับตาลงก่อนก้มหน้าเงียบ ผมกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก บรรยากาศ​ในห้องเริ่มเย็นยะเยือก ทุกคนนั้งเงียบไม่พูดไม่จา มีเพียงเด็กผู้หญิงคนนั้นที่จ้องแจฮยอนอย่างเอาเป็นเอาตายคล้ายจะเกลียดกันมาแต่ชาติปางก่อน

ผ่านไป 10 นาที ยายของแจฮยอนเริ่มสวดบทสวดภาษาญี่ปุ่นที่ผมฟังไม่เข้าใจ และเด็กผู้หญิงคนนั้นก็เริ่มหัวเราะ เธอพยายามจะพุ่งเข้าไปทำร้ายแจฮยอนหลายต่อหลายครั้งแต่ถูกพ่อของเธอจับไว้ได้ทันซะก่อน บทสวดเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆพร้อมๆกับเด็กผู้หญิงก็เริ่มคุ้มคลั่งขึ้นมาอย่างรุนแรง เธอสะบัดร่างกายดิ้นเร่าจนเชือกที่มัดในตอนแรกแทบจะหลุดออกมาจนหมด ผมเห็นท่าไม่ดีจึงลุกขึ้นเพื่อจะไปช่วยพ่อของเธอจับตัวเธอไว้ แต่ก็โดนปางหายญาติของยายขัดขึ้นซะก่อน

"แก... นังสารเลววว อินังสารเลว นังชั่ว! "

อยู่ๆเด็กผู้หญิงที่คลุ้มคลั้งไม่ได้สติกับลั่นวาจาด่าท้อแจฮยอนเสียงแข็ง เธอสะบัดจนเชือกเส้นสุดท้ายขาดลง 

และเป็นเวลาเดียวกันกับที่เปลือกตาสีมุกที่เคยปิดอยู่ลืมตาขึ้น! 

" แกว่าใครสารเลว? "

(เห้ยย สะ.. สะ... เสียง แจฮยอน ทะ.. ทำไม?) 

==============TBC==============

#จูออนจองแจ

ตอนหน้าจบแล้วน้า ลองเดากันดูว่าฮันนะคือใคร? 

รูปประกอบตอนแจนใส่ชุดมิโก๊ะจ้า

*มิโก๊ะคือ สาวรับใช้ในศาลเจ้านะคะ