AllJAENFICTION

ตอนที่ 17 : Young and Beauty EP1. [Johnjae]

Young and Beauty 

Johnny X Jaehyun 

Romantic 

------------------------------------------------

“ไร้สาระ!” ผมส่ายหัวตอบปฎิเสธให้กับความคิด

บ้าๆของป้าตัวเองมันเป็นเรื่องปัญญาอ่อนที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินจากเธอเลยก็ว่าได้

“งั้นบัตรเครดิตกับคีย์​การ์ดคอนโดแกฉันคงต้องขอคืน อ่อ เกือบลืมกุญแจแลมโบที่แกพึ่งไปยกเครื่อง

มาเหยียบพลานน้ำมันเล่นนั้นก็ด้วย”

“โถ่ยยย ป้าครับ เกาหลีมันไกลนะครับ ป้าจะส่งผมไปอยู่นั้นคนเดียว ป้าไม่ห่วงผมหรอ?”

“ไม่ต้องมาตอแหลทึกๆอย่างแกสิบล้อชนไม่น่ารอด"

“ไม่รอดแน่ซิป้า ผมคนนะ”

“ป่าว ฉันหมายถึงสิบล้อ แกมันหนังเหนียวไม่ตายง่ายๆหรอก”

“ป้าอ่า!”

“แกน่ะเรียนก็กากวันๆมีแต่เรื่องต่อยตีกะลูก

ชาวบ้านไปทั่ว ใช้เงินยังกะน้ำฟาดหญิงไม่ซ้ำหน้า ฉันเลี้ยงแกมาอย่างดี

 และคงจะดีเกินไป แกเรียนไฮสคูล​แล้วนะจอห์นนี่ แต่ฉันยังมองไม่เห็นอนาคตแกสักนิด..

เสียงของเธอเริ่มสั่นเครือ  แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงเลือกที่จะพูดมันต่อ

“แล้วอย่างงี้…… ฉันจะมีหน้าไปพบพ่อแม่แกบนสวรรค์​ได้ยังไง?”

หยดน้ำใสไหลริมออกมาจากใบหน้าของผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุด ที่ผ่านมาป้าไม่เคยไล่ผมไปไหน ถึงป้าจะปากร้ายแต่ความรักที่เธอมีให้ผมไม่เคยน้อยไปกว่าความร้ายของปากเธอเลย ท่านต้องดูแลทั้งผมและบริษัท​ รับภาระอันหนักอึ้ง​เนื่องจากพ่อและแม่ผมเสียชีวิตในอุบัติเหตุ​เครื่องบินตกตั้งแต่ผมอายุได้ 4 ขวบ ซ้ำร้ายสามีของป้าหรือลุงของผมยังมาเสียด้วยโรคมะเร็ง​ ทำให้ทั้งตระกูลซอเหลือเพียงผมและป้า

“ไปซะ เมื่อถึงที่นู่น ไปมีชีวิตด้วยขาตัวเอง ทำทุกสิ่งอย่างและเรียนรู้มัน เพราะยังไงสักวัน.. 

แกต้องอยู่โดยไม่มีฉัน ไม่ว่าช้าหรือเร็ว”

“แต่ป้าครับ…. “

“ไปซะเลน่อน! ”

2017.01.16 สนามบินอินชอน เกาหลี

ในทีสุดผมก็กลับมาเหยียบแผ่นดินบ้านเกิดอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้กลับมาที่นี้เป็นเวลานานกว่า 10 ปี

ผมมองแผนที่ในมือและแน่นอนว่ามันเป็นภาษาอังกฤษ​ จะออกจากสถานบินไปที่พักยังไงหรือแม้แต่

ถามทางผมก็ยังไม่ได้เตรียมมันมาในแบบของภาษาเกาหลีเพราะผมคิดว่าเดี๋ยวนี้ใครๆก็พูดภาษาอังกฤษ​กันได้

และเค้าต้องเข้าใจที่ผมพูด

ผมมองไปรอบๆตัวสลับกับการอ่านแผนที่ในมือ ล้มเหลว! ไม่ว่าจะพยายามยังไง ไอ้แผ่นพับโง่ๆนี้ก็ไม่สามารถช่วยอะไรผมได้ กลั้นใจเดินไปขอความช่วยเหลือที่ประชาสัมพันธ์ ​ภาษาอังกฤษ​สำเนียงเมกันจ๋าถูกเปล่งออกมาจาก

ริมฝีปากทรงเสน่ห์​ของผม พนักงานสาวมีสีหน้าฉงน​เล็กน้อย ก็แน่ละ ทั้งตัวผมไม่มีส่วนไหนบงบอกเลยว่าผมเป็นพวกลูกครึ่งหรือชาวต่างชาติ​จะมีก็แต่สีตาผมที่แปลกกว่าคนเอเชีย​ด้วยกัน ไม่รู้ว่าเพราะผมไปอยู่ที่นั้นนานเกินไปหรืออย่างไร แต่ผมว่าภูมิอากาศ​ อาหารและน้ำมีผลต่อความเปลี่ยนแปลงทางกายภาพของมนุษย​ไม่มากก็น้อย

“จอห์นนี่ซอหรือเปล่าครับ?”

ระหว่างที่ผมยืนรอรถในจุดที่ถูกจัดไว้ให้ผู้โดยสารเรียกแท็กซี่ แรงสะกิดที่หัวไหล่ขวาไม่เบาหรือแรงเกินไปเรียกผมให้หันหลังกลับไปดูต้นตอของที่มา เด็กผู้ชายวัยรุ่นสูงประมาณจมูกผมกำลังรอคำตอบอะไรบางอย่างจากผมใจจดใจจ่อ​ ผิวของเขาขาวซีดยังกับผีญี่ปุ่นในหนังเรื่องอะไรสักอย่างที่ผมเองก็จำชื่อเรื่องไม่ได้ มีเพียงริมฝีปากสีแดงสดอวบอิ่มเหมือนลูกเชอรรี่ป่าที่ทำให้ผมรู้ว่าคนตรงหน้ายังมีชีวิต ผมสีน้ำตาลทองของเจ้าตัวยาวระเกะระกะ​ปิดไปซะครึ่งใบหน้ายิ่งบวกกับแว่นเลนส์ย่อกรอบเท่าฝ่าบ้านแล้ว ยิ่งทำให้หมอนี้ดูเฉิ่มเชย หรือที่พวกคนไฮแฟนชั่นแบ่งชนชั้นและเรียกบุคคลจำพวกนี้ว่าพวก “เนิร์ด”

“what do you want?”

ผมถามเจ้าแว่นแปลกหน้าที่พึ่งสะกิดไหล่ผมกลับไปเป็นภาษาอังกฤษ ทั้งๆที่ผมเข้าใจที่เขาพูดแต่มันเป็นเหมือนเซฟโซนส่วนตัวของผมมากกว่า ว่าจริงๆผมไม่ได้เก่งภาษาบ้านเกิดของตัวเอง พอถูไถ่ประโยคพื้นฐาน​และศัพท์​เฉพาะ​ได้บางแต่ผมก็ขี้ขลาดเกินกว่าจะยอมรับได้ หากต้องได้ยินคนอื่นหัวเราะสำเนียงภาษาเกาหลีของผม

“เออ… คุณพอจะพูดภาษาเกาหลีได้ไหมครับ?”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามผมกลับด้วยท่าที่กล้าๆกลัวๆ น่าแปลกที่เสียงทุ้มนั้นกลับนุ่มนวลระคนความหวานอยู่ในที มันทำให้ผมอยากเท้าคางฟังหมอนี้พูดซ้ำแล้วซ้ำอีกไม่ว่าจะเป็นประโยคหรือเพียงแค่คำสั้นๆ นิ้วหัวแม่มือเรียวสวยถูกยกขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากแดงสด ก่อนเริ่มกัดขบมันด้วยฟันหน้าที่เหมือนฟันกระต่ายของตัวเองสลับกับช้อนตาภายใต้กรอบแว่นขึ้นมามองผมท่าทางเค้าเริ่มจะเครียดเมื่อผมเมื่อไม่ได้ตอบหรือมีปฎิกริยา​อะไรกลับไป

“อือ..you… know Korea? เออ… ผมหมายถึง…. อา.. i mean you know how to speak Korea?”

ว้าว~ จะว่ายังไงดีละ เขาทำผมแปลกใจนิดหน่อย  ก็สำเนียงเจ้าแว่นเนิร์ดนี้ไม่ได้แย่อย่างที่คิด สำเนียงของเขาคล้ายคนแถบอเมริกัน​ตะวันออกแถวเขตนิวอิง​แลนด์​รัฐคอนเนทติคัต 

แน่นอนว่าผมเคยออกเดทกับสาวที่มาจากรัฐนั้นถึงได้รู้แม้ว่ามันจะแค่ 4-5 วันก็ตาม

“อืม ก็พูดได้นิดหน่อย” นั้นไงละ ภาษาเกาหลีสำเนียงแปร่งๆของผมหลุดออกมาจนได้ ผิดคาดนิดหน่อยที่เขาไม่ได้ทำลายความมั่นใจของผมด้วยการหัวเราะเยาะมันหรือเหยียดยิ้มหยั้นดูถูกแบบที่ผมเคยเจอ 

เจ้าแว่นนั้นทำแค่เพียงยิ้มออกมา ยิ้มแสดงความดีใจออกนอกหน้าจนเห็นรอยปุ๋มที่แก้มทั้งสองข้าง 

จะโชว์ว่าตัวเองมีลักยิ้มหรือยังไง? เฉิ่มชะมัด

“ไปกันเถอะครับ เราไม่ได้จะเข้าเมืองจากตรงนี้ เราจะไปกันโดยรถไฟฟ้าใต้ดิน”

เจ้าแว่นเนิร์ดนั้นยิ้มกว้างขึ้นอีก กว้างจนเห็นฟันเขี้ยวขาวแหลมเฟี้ยวในปากที่เรียงตัวกันเป็นระเบียบชวนมอง ผิวขาวซีด มีเขี้ยวแหลม ปรากฏ​กายตอนกลางคืน แวมไพร์​ป่ะเนี้ย?? เหอะ ผมสะบัดความจริงแฟนตาซี​ออกจากหัวก่อนเดินลากกระเป๋าเดินตามชายแปลกหน้าไปทั้งๆที่ยังติดใจไม่หายว่าหมอนี้เป็นใครมาจากไหน

“hey you have to tell me stranger”

“tell you what?”

“who are you?”

“*ยิ้ม I’m your babysitter”

“What!!?? are you f*cking kidding me?”

และแน่นอนว่าผมไม่รอช้าที่จะ

"โฮลป้า!"

TBC. 

===============================

กลับมาแล้วหลังจากหายไปนาน กลับมาพร้อมสไตล์​การเขียนที่ต่างไป ㅠㅠ อาจจะแปลกจากเดิมไป ยังไงก็ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยนะค่า  เป็นฟิคเรื่องแรกที่เป็นแนวโรแมนติก​จริงๆเท่าที่ชีวิตนี้จะเขียนได้ แท็ก #เคะน้อย180