AllJAENFICTION

ตอนที่ 15 : พี่ยองโฮกะน้องยุนโอ[Johnjae?]

*พลอตเรื่องมาจากหนังสือการ์ตูนเล่มหนึ่งที่เราอ่านตอนเด็กๆ พอดีฝันถึงเลยมาเขียนคะ เอ็นจอย^^

ยังไม่ได้แก้คำผิดนะคะ เด๋วกลับมาตรวจ

----------------------------

และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่่ผมเดินกลับบ้านคนเดียว

หมู่บ้านผมค่อยข้างเงียบ ดังนั้นช่วงเวลาตอนเย็นถึงแม้ว่าพระอาทิตย์จะยังไม่ตกดินจึงไม่ค่อยมีคนพลุ่พลาน

ผมเดินมาเรื่อยๆจนกระทั้งได้ยินเสียงร้องไห้ของใครสักคนดังออกมาจากซอยตันใกล้ๆสวนสาธารณะหมู่บ้าน

"น้องครับ มืดแล้วมาทำอะไรตรงนี้?"

ผมมองก้อนกลมของเด็กคนหนึ่งนั้งหันหลังร้องไห้อยู่คนเดียว

"ฮือ ฮือ ฮือ.. "

"พี่ชายผม ฮือ อึก ตายแล้วฮ่ะ" 

เด็กน้อยหันมาตอบผมด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา ผิวของเค้าขาวซีดราวกับไม่เคยโดนแดดมาก่อน ดวงตาเรียวช้ำจากการร้องไห้ปากน้อยๆเบ้ะออกพยายามกลั้นเสียงร้องเพื่อตอบผม น่าสงสารจัง

"โอ๋ อย่าร้องไห้เลยนะ พี่ชายเค้าดูเราอยู่บนสวรรค์​ครับ ถ้ามองลงมาเห็นเราร้องไห้ พี่เค้าจะเสียใจเอานะ"

ผมยิ่มให้เด็กคนนั้น ยื่นมือไปช่วยดึงให้ร่างขาวลูกขึ้น

"พี่ชายใจดีจัง ผมยุนโอฮ่ะ พี่ชายชื่ออะไรหรอฮ่ะ? "

เด็กน้อยหน้าหวานปาดน้ำตาบนหน้าตัวเองออก ก่อนเอียงคอมองผมยิ่มกว้างจนเห็นลักยิ้ม

"พี่ชื่อยองโฮ^^"

"พี่ชายผมตายแล้ว ผมเหงา ไม่มีเพื่อนเล่นเลย พี่ยองโฮช่วยมาเล่นเป็นเพื่อนผมได้ไหมฮ่ะ?"

"ได้ซิครับ" 

"มาทุกวันเลยนะฮ่ะ"

"ครับ จะมาทุกวันเลย นี้ดึกแล้วบ้านเราอยู่ไหนเด๋วพี่ไปส่ง"

"ไม่เป็นไรฮ่ะ ผมกลับเองได้ อย่าลืมนะฮ่ะ พรุ่งนี้มาเล่นกัน"

ผมโบกมือลาเด็กชายวัยประถมที่พึ่งเจอ

(เป็นเด็กน่าตาน่ารักที่แปลกดี)​

โรงเรียนมัธยม​ปลายซีฮวา

"เห้ย ไอ้ฝรั่ง ฝากเอารายงานไปทำดิ๊ เด๋วเลี้ยงข้าว"

"เมื่อไรพวกนายจะทำรายงานเองสักทีวะ?"

"ทำไม? ทำให้เพื่อนแค่นี้ไม่ได้หรอวะ? ในห้องเรามีใครคบมึงมั้งนอกจากพวกกู"

"เอ่อๆ เด๋วทำให้"

อะไรกัน ของตัวเองแต่มาใช้ผมตลอด ของตัวเองก็ต้องทำแล้วยังต้องมารับผิดชอบของเจ้าพวก3คนนั้นตลอด นี้ยังไม่รวมการบ้านวิชายากๆที่มันชอบใช้ผมทำอีกเป็น10 แต่ถ้าไม่ทำก็อาจจะโดนแกล้งก็ได้

(เฮ้อ~ ถ้าห้องเราไม่มีพวกนั้นก็คงจะดี)​

"พี่ยองโฮมีเรื่องกลุ้มใจหรอฮ่ะ สีหน้าไม่ดีเลย"

"เปล่าครับ พี่แค่เหนื่อยน่ะ"

"ถ้าพี่มาเล่นกับผม ผมจะทำให้ความปรารถนา​ของพี่เป็นจริง"

"ความปรารถนาของพี่?"

"จริงๆนะฮ่ะ"

พบศพนักเรียนชายสามคนของโรงเรียน​มัธยม​ปลายชื่อดังถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยม​ด้วยของมีคม สภาพศพถูกฟันและแทงจนเหละฆาตกรทิ้งไว้เพียงร่างของเหยื่อส่วนศรีษะถูกตัดออกไปและยังหาไม่พบ ตำรวจยังไม่ทราบสาเหตุการก่อคดีสะเทือนขวัญ​ในครั้งนี้ และยังคงเร่งติดตามคนร้ายมาดำเนินคดีต่อไป

"กวางซู ทงแด จูฮยอน ไม่น่าเชื่อเลยอายุแค่นี้แต่มาด่วนจากไปเร็ว ไปสู่สุขคติ​นะเพื่อน"

ผมเอาดอกลืลลี่สีขาวมาวางยังโต๊ะของสามคนนั้นเพื่อเป็นการไว้อาลัย ใครกันนะช่างทำเรื่องน่ากลัวพวกนี้ลงได้

(แต่จะว่าไป.. ต่อไปนี้เราก็ไม่ต้องทำการบ้านหรือรายงานให้พวกนั้นอีก ก็ดีเหมือนกันแหะ)​

"พี่ชายยิ้มแล้ว^^"

"ก็ยุนโอน่ารักไง พี่เลยยิ้ม"

พูดพลางพลักชิงช้าให้แกว่งแรงขึ้นเรียกเสียงหัวเราะคิกตักจากเจ้าตัวขาว

"ต่อไปพี่ก็มาเล่นกับผมโดยไม่ลำบากแล้วเนอะ"

"อะไรครับ? ยุนโอหมายถึงอะไร?"

"ก็พี่ไม่ต้องทำการบ้านหรือรายงานให้เพื่อนแล้ว"

"ยุนโอ.... "

ตอนแรกผมตกใจมาก แต่หลังจากนั้นก็คิดว่าเค้าคงรู้จากทีวี คดีแบบนี้ออกทีวีทุกช่องแน่นอน

"อ้าว ยองโฮ เย็นขนาดนี้แล้วยังไม่กลับบ้านอีกหรอ?" 

ระหว่างที่ผมกำลังเล่นกับยุนโอ คนที่ผมแอบชอบก็เดินเข้ามาทักพร้อมกับคิมโดยอง

ว่าที่ประธานนักเรียนคนต่อไปของโรงเรียนที่เราเรียนอยู่

"เด๋วก็กลับแล้ว เธอละยุนอา?"

ผมตอบกลับไป ก่อนมองไปที่คิมโดยอง ไอ้เห่าฉลามเอ้ย ไอ้หมอนั้นคิดจะตามติดยุนอาไปถึงไหน

ที่น่าเจ็บใจคือยุนอาก็เหมือนจะมีใจให้มันซะด้วย

"ฉันกับโดยองว่าจะไปกินไอติมกันก่อนอ่ะ คงกลับดึกๆ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ที่โรงเรียนน้า บาย"

ผมมองพวกเค้าเดินไปด้วยกันจนลับตา น่าอิจฉา

ทั้งๆที่ผมกับยุนอาเราสนิทกันมาตั้งแต่เด็กแต่ผมก็ยังเป็นได้แค่เพื่อนเธอ

"พี่ชายชอบพี่ยุนอาหรอฮ่ะ?"

"ดูออกง่ายขนาดนั้นเลยหรอ? 555"

น่าขำชมัด ขนาดยุนโอที่เป็นแค่เด็กประถมยังดูออก แต่ยุนอากลับไม่รู้ หรือเธอรู้แต่ทำเป็นไม่รู้กันนะ?

"พี่ก็บอกเค้าไปซิว่าชอบ"

"ทำได้ไง โดยองตามติดยุนอาตลอด"

"ผมจะทำให้ความปรารถนา​ของพี่เป็นจริง"

"ทำยังไง นายเป็นซานตาคลอส​หรอ? 555 ปะๆกลับบ้านกัน ค่ำแล้วครับ"

มันน่ากลัวมากยองโฮ ตำรวจสันนิษฐาน​ว่าฆาตกรโจรจิตนั้นลงมือต่อหน้ายุนอาเลยอ่ะ ตอนนี้ยุนอาเลยมีสภาพแบบเนี้ย

ผมมองร่างบนเตียงของผู้หญิงที่ผมชอบกำลังหัวเราะปนร้องไห้ออกมาอย่างเสียสติ ใช่ครับ เธอบ้าไปแล้วจากเหตุการ์ณสะเทือนขวัญที่เกิดขึ้น ส่วนคิมโดยองนั้นแน่นอนว่าโดนสับเป็นชิ้นๆตายตาที 

"กลับมาแล้วหรอ? ไปไหนมาดึกๆดืนๆ ห๊า?"

"ผมไปเฝ้ายุนอามาครับแม่"

"ไร้สาระ คนมันบ้าไปแล้วแกจะไปสนใจทำไม หนังสือหนังหานะอ่านหรือยัง?

ใกล้จะสอบอยู่แล้วยังมัวสนใจเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่ได้"

ผมไม่ได้ตอบอะไรแม่ แค่เดินผ่านขึ้นมาห้องตัวเอง เฮ้อ~ เหนื่อยจัง เห็นหน้าผมทีไรแม่ก็ชอบไล่ให้ไปอ่านหนังสืออยู่เรื่อยทั้งๆที่ผมสอบได้ลำดับต้นๆของสายชั้นมาตลอด แต่แม่ก็ไม่เคยพอใจ

"ใครที่มันทำให้พี่ชายลำบากใจ ผมจะจัดการมันเอง"

(หือ? ผมหูผาดหรือเปล่า? เมื่อกี้ผมว่าผมได้ยินเสียงยุนโอ)​

วันต่อมาพอเลิกเรียนผมก็กลับมาบ้าน พ่อที่พึ่งกลับมาจากที่ทำงานถามหาแม่ใหญ่ บอกหายไปตั้งแต่เมื่อคืน ผมตกใจเล็กน้อย พ่อกับแม่ทะเลาะกันบ่อย แม่อาจกลับไปค้างที่บ้านยายก็เป็นได้ ผมบอกกับพ่อว่าจะไปตามแม่ที่บ้านยายเองเพราะไม่ได้ไกล ก็อยู่ในหมู่บ้านเดียวกันนิละ ผมพยายามเดินเลี่ยงสวนสาธารณะ​เพราะช่วงนี้ผมเหนื่อยเกินไปที่จะเล่นกับยุนโอ

"พี่ชายเดินอ้อมทำไมครับ? มันไกลนะ"

"อ้าว ยุนโอยังไม่กลับบ้านอีกหรอ?"

ผมมองร่างขาวซีดที่โพล่มาข้างหลังผมเมื่อไรก็ไม่รู้

"ช่วงนี้พี่ชายไม่ค่อยมาเล่นกับผมเลย"

"พี่เหนื่อยนะ เรียนเยอะ ต้องไปดูยุนอาที่โรงบาลแถมไม่กี่วันก็จะสอบแล้วครับ"

สงสารก็สงสาร ดูแล้วน้องคงมารอผมทุกวัน แต่ช่วงผมเหนื่อยมากจริงๆ

"วันนี้พี่เล่นกับผมได้ไหมฮ่ะ?"

"ครับ แต่แป๊ปเดียวนะ พี่ต้องไปทำธุระต่อ"

"พี่ยองโฮฮ่ะ พี่อยากไปบ้านผมไหมฮ่ะ? วันนี้วันพิเศษ ผมอยากให้พี่อยู่ด้วย"

"ยุนโอพี่... "

"บ้านผมใกล้ๆบ้านยายพี่ นะฮ่ะ แค่แป๊ปเดียว"

"อืมก็ได้ แป๊ปเดียวนะครับ"

แต่ผมลืมไปหรือเปล่า... ผมยังไม่ได้บอกยุนโอเลยว่าธุระของผมคือไปบ้านยาย

"นี้มันบ้านร้างนิยุนโอ"

ยุนโอนำทางผมมาจนถึงบ้านร้างท้ายหมู่บ้าน ซึ่่งมันเป็นคนละทางกับบ้านยายผมเลย

"ไม่ใช่ฮ่ะ นี้บ้านผม เข้ามาข้างในซิฮ่ะ ทุกคนรอเราอยู่แล้ว"

แต่ถึงอย่างนั้นผมก็เดินตามยุนโอเข้าไปในบ้าน มันมืดมากผมมองแทบไม่เห็นอะไร น้องพาผมถึงห้องนั้งเล่น ในห้องมีคนอื่นรออยู่จริงๆด้วย เพราะผมเห็นเงาร่างๆเป็นรูปร่างคนนั้นล้อมกันอยู่บนโต๊ะกลางห้อง

"มืดหน่อยนะฮ่ะ แต่เด๋วจะมองเห็นแน่นอน"

มือขาวซีดจุดไม้ขีดไฟไปที่ปลายเทียนบนเค้ก วันนี้วันเกิดยุนโอนิเอง

ผมยกยิ้มและกำลังจะร้องเพลงวันเกิดให้ยุนโอ แต่ก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อความสว่างของเทียนช่วยให้ผมเห็นทุกอย่างในห้องนั้งเล่น

หัวของแม่ผม โดยอง และยุนอา ทุกๆคนที่ตายไปถูกนำหัวมาเย็บติดกับตัวของตุ๊กตานั้งเรียงล้อมวงกันอยู่ที่โต๊ะ

(พระเจ้า ยุนโอเป็นคนฆ่าพวกเค้า!)​

"ร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้ผทหน่อยซิฮ่ะ"

ใบหน้าขาวซีดเหงยหน้าขึ้นมายิ้มหวานให้ผม

"นายอย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ ออกไป ไปให้พ้น!"

ผมวิ่งหนีออกมาอย่างไม่คิดชีวิต ภาพสะหยดสยองยังติดตา กลิ่นคาวเลือดน่าสะอิดสะเอียน​ยังติดอยู่ในโพลงจมูก

ทำไมผมไม่เอ๊ะใจเลยว่ายุนโอรู้เรื่องของผมได้ยังไง เรื่องแปลกๆที่เกิดขึ้นก็ล้วนเกิดขึ้นหลังจากที่ผมเจอเด็กน้น

ผมวิ่งมาเรื่อยๆจนมาสุดอยู่ที่ซอยตัน ซอยที่ผมเจอยุนโอครั้งแรก

"ไม่คิดเลยว่าพี่จะไล่ผม พี่วิ่งหนีผม"

ปากอิ่มแดงคว่ำลงแต่ดวงตากลับแข็งกร้าวแดงฉาจจนน่ากลัว

"อย่าเข้ามานะยุนโอ"

ผมถอยหลังมาเรื่อยจนหลังติดกำแพง

ทำไมกัน ทั้งๆที่ผมรักพี่ขนาดนี้

มือป้อมๆค่อยๆดึงมีดคมกรีบออกมาจากกระเป๋า

"แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆและผมมีความสุขมาก แต่เราคงต้องจากกันแล้วละพี่ยองโฮ"

(อ๊ากกกกกกกกกกกก!!)

พบศพนักเรียนชายโรงเรียนมัธยม​ชื่อดังอีกรายสภาพศพเหมือนเหยื่อเคราะห์ร้าย​ก่อนหน้านี้

และจนถึงขณะนี้ตำรวจก็ยังไม่สามารถจับฆาตกรได้

.

.

.

.

.

"น้องครับ มานั้งทำอะไรตรงนั้นน่ะ?" 

"ฮือ ฮือ... "

"ร้องไห้ทำไม เป็นอะไรครับ?" 

"พี่ชายผมตายแล้วฮ่ะ"

"อย่าร้องไปเลยนะครับ เด๋วพี่ไปส่ง บ้านหนูอยู่ไหนครับ?"

"พี่ใจดีจัง ผมยุนโอฮ่ะ"

"พี่ชื่อแทยงครับ"

จบ.