สิ้นสุดคำว่ารัก(หย่ารัก) จบเเล้ว

ลำดับตอนที่ #4 : เพราะเธอ

มาถึงโรงพยาบาลลัทก็ให้หมอทำแผลทันที
"เป็นไงบ้างลัท"ลัทเดินออกมาพร้อมกับมือที่พันแผลไว้
"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณขุนมากนะ"
"อืมนั้นเรากลับบ้านกันเถอะ"ลัทพยักหน้าตอบทันที
ทั้งขับรถมาถึงบ้านเกือบมืดเเล้ว ภายในบ้านทุกคนกำลังนั่งทานข้าวอยู่รวมถึงเเทนคุณด้วย
"อ้าววว หนูลัทไปไหนมา"
"ไอ่ขุน"เเทนคุณพูดเบาๆเมื่อเห็นขุนเดินมากับลัท
"คืออ......"ลัทหันไปมองหน้าเเทนคุณแต่เขากลับไม่สนใจเธอเเม้แต่น้อย
"คือผมพาลัทไปโรงพยาบาลมาครับ"ขุนตอบเเทน
"อ้าวเเล้วหนูลัทเป็นอะไรมากป่าว ไหนมาให้เเม่ดูสิ"
"ลัทไม่เป็นไรค่ะ เเค่โดนมีดบาดเฉยๆค่ะ"
"อ่อ โล่งอก นั้นมาทานข้าวสิหนูลัท"
"หนูทานมาเรียบร้อยเเล้วค่ะ"
"ผมอิ่มเเล้ว "เเทนคุณพูดจบกระเเทกโต๊ะเเล้วขึ้นห้องทันที ส่วนลัทพอคุยกับแม่แทนคุณเสร็จก็ขึ้นห้องเช่นกัน ทั้ง2อยู่ในห้องโดยไม่พูดอะไรกันสักคำจนถึงเช้า
"คุณแม่ค่ะ วันนี้หนูขอกลับไปเยี่ยมแม่นะคะ"ระหว่างนั่งทานข่างลัทก็พูดขึ้นมา
"เป็นอะไรป่าวหนูลัท"
"ป่าวค่ะ"
"จ้ะ ตาแแทนไปส่งน้องด้วยนะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ เดียวลัทไปเองได้ค่ะ"
"อวดเก่ง"
"ตาแทน!!!!!"
"ให้ตาแทนไปส่งเถอะหนูลัท"
"ค่ะๆ"พอทานข้าวเสร็จทั้ง2ก็ขึ้นรถทันที
"ฮึ สำออย ทำเป็นเจ็บแขนเพื่ออ่อยไอ่ขุนสินะ"
"ป่าวนะคะ"
"แต่มันก็เรื่องของเธอ เธอจะอ่อยใครจะทำอะไรก็ทำไปเลยฉันไม่ห้าม!!!!!!"เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ส่วนลัทก็ไม่ได้ตอบต่ออะไรต่อ
"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"
"เดียววันนี้ลัทกลับเองนะคะ"
"อยู่หลายๆวันเลยก็ได้นะ"เเทนคุณพูดขึ้นมาเบาๆ เเต่ลัทได้ยินทุำคำพูดของเขา เเต่เธอทำเป็นไม่สนใจเเล้วเดินเข้าบ้านทันที
ลัทเดินเข้าบ้านอย่างเเรกที่เธอทำเธอร้องไห้เเละวิ่งไปกอดเเม่ของเธอ
"เเม่!!!!!"เธอกอดเเม่พร้อมน้ำตา
"เป็นอะไรป่าวลัทใครทำอะไรลูก"
"มะไม่มีค่ะ หนูแค่คิดถึงเเม่ค่ะ"
"โอ๋ๆ ลูกสาววเเม่ไม่เป็นไรน่าาา คิดถึงก็มาหาแม่บ่อยๆสิ"
"เเต่เดียวน่ะ นี่เเขนไปโดนไรมาบอกแม่มาเดียวนี้ว่าใครทำ"แม่ลัทจับเเขนขึ้นมาดูแล้วพลิกไปพลิกมา
"ป่าวค่ะไม่มีใครทำ ลัททำตัวเองค่ะ"
"อ่อเเล้วไป นึกว่าใครทำลูกแม่เดียวเเม่จะไปจัดการ"
"ใครทำอะไรหรอเเม่"
"พี่รัน!!!!!"ลัทวิ่งไปกอดพี่ชายของเขา
"คิดถึงจังเลยไอ่ตัวเล็ก"รันกอดลัทอย่างเอ็นดู
"หนูก็คิดถึงพี่"
"ไปอยู่บ้านนู้นเป็นไงบ้างหื้มมม เขาดีกับลัทไหม"
"ดีค่ะ คุณแม่ ขุน คุณน้า ดีกับลัทมากค่ะ''
"อ้าวเเล้วไอ่เเทนล่ะ อย่าบอกนะว่ามันเป็นคนทำลัท"
"ปะ ป่าวค่ะ พี่เเทนก็ดีค่ะ แค่เขาอาจจะไม่ได้ชอบลัทแบบภรรยา"ลัทพูดพลางทำหน้าเศร้า ลัทกับรันเป็นพี่น้องที่สนิทกันมากทุกเรื่องลัทจะมาปรึกษารัน รันเองก็รูทันทีถ้าเมื่อไรลัทไม่สบายใจ
"มันอาจจะยังลืมเจน"
"แต่ถ้าลัทไม่มีความสุขลัทมาบอกพี่ได้นะ พี่จะไปคุยกับพ่อให้เอง''
"ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ เออลัทว่าเราคุยเรื่องอื่นดีกว่านะคะ"
"อืมๆ''
แทนคุณ
เขานั่งมองรูปบนโต๊ะที่เขาคว่ำไว้ สักพักเขาหยิบมันมา รูปนั้นเป็นรูปถ่ายเขากับเจนที่ถ่ายด้วยกัน เป็นรูปที่เขาขอเจนเเต่งงาน เขานั่งมองรูปสักพักน้ำตาก็ไหลออกมา
[ทำไมเจนต้องทิ้งผมด้วย ไหนบอกจะเเต่งงานกับผม จะสู้เรื่องคุณแม่ไปด้วยกัน แล้วทำไมถึงทิ้งผมไป]น้ำตาของเขาไหลออกมาไม่หยุด
[ผมสัญญาว่าผมจะไม่รักใครอีกผมจะรอคุณนะเจน]เขากอดรูปถ่ายเเละร้องไห้มากขึ้น
ช่วงค่ำรันก็ได้ขับรถมาส่งลัทที่บ้านของเเทนคุณ
"พี่ไปก่อนนะ ดูแลตัวเองด้วย"
"ค่ะ พี่รันขับรถดีดีนะคะ"
"จ้ะ พี่ไปก่อนนะ"ลัทลงจากรถเเล้วรอให้รันขับรถออกไปแล้วค่อยเข้าบ้าน
"ส่งสัยคงเข้านอนกันเเล้ว"เธอเดินขึ้นห้อง เปิดประตูมาเธอเจอเเทนคุณกำลังนั่งกินเหล้าอยู่ เธอรับวิ่งเเล้วเข้าไปห้ามเเทนคุณ
"พี่เเทนพอได้เเล้วค่ะ"
"เธออย่ามายุ่ง!!!!!!!"เขาปัดมือเธอออก
"พี่เเทน....."
"เพราะเธอคนเดียวที่ทำให้เจนต้องเลิกกับฉันเพราะเธอ!!!!!!"เขาจับไหล่ลัททั้ง2ข้างเเล้วเขย่าอย่างรุนเเรง
"พี่เเทนลัทเจ็บ โอ้ยยยย"
"ถ้าไม่มีเธอเจนคงได้เเต่งงานกับฉัน!!!!!"
"มานี่"
"พี่เเทนจะพาลัทไปไหนค่ะ โอ้ยย"เขาลากเธอมาในห้องน้ำแล้วฉีดน้ำใส่เธอ
"พี่เเทนพอได้เเล้ววว พี่เเทน"
"ปัง"เสียงผลักประตูออกมาเสียงดัง
"หยุดนะแทนนนนน!!!!"