คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ตระกูลวิทยาโสภานนท์
สวัสดีครับผมจะมาแนะนำพี่ๆของผมนะครับ พี่คนแรกคือ พี่ พัชชนนท์ วิทยาโสภานนท์ ชื่อเล่น พี่พอลอันครับ หล่อรวย สุขุม(เพราะเป็นประธานบริษัทครับ ????) พี่พอลอันอ่ะ เป็นพี่คนโตแต่ไม่รู้เมื่อไหร่จะแต่งงานมีครอบครัวสักที ขนาดสาวๆตามชอบพี่เยอะมากนะครับ (แต่น้อยกว่าผมนิดนึง5555) ที่บ้านเลยชอบบ่นว่าทำไมไม่แต่งงานสักทีแต่ผมก็เห็นด้วยนะเมื่อไหร่พี่จะแต่งงานสักทีเนี่ยยยย
ส่วนพี่รอง ชื่อ พุฒิภัทร วิทยาโสภานนท์ ชื่อเล่น พี่พอร์ชครับ หล่อมากและโหดมากเช่นกัน พี่รองเนี่ยไม่ค่อยได้เห็นหน้านักหรอกเพราะพี่ทำงานเป็นหน่วยซีลให้กับอเมริกา นานกลับมาที ส่วนเรื่องแฟนไม่ต้องถามหนักกว่าพี่พอลอันอีกครับ เอาเป็นว่ารักไม่ยุ่งมุ่งแต่งาน (แต่แอบบอกไว้ก่อนนะครับพี่รองเวลาอยู่กับผมอ่ะโคตรอบอุ่นเลยผมยังคิดเลยว่าถ้าใครได้เป็นแฟนคงดีมากแน่ๆ)
ส่วนผมน้องเล็กสุดน่ารักผมชื่อ พีรภัทร วิทยาโสภานนท์ หรือเรียกผมว่าพีพีก็ได้นะครับ(ทำไมชื่อของพี่ๆเท่กันแต่ตัดภาพมาที่ผมน่ารักเหมือนหน้าตาเลย5555) ผมเป็นน้องเล็กของตระกูลครับ หล่อน่ารักมากๆ(พยาบาลที่โรงพยาบาลผมชอบพูดกันหน่ะครับ5555) และสาวๆเยอะมาก5555 (สาวเยอะแต่ไม่เจ้าชู้นะครับ????)ผมหน่ะเป็นหมอของโรงพยาบาลชื่อดังครับถ้าถามว่ารวยไหมก็รวยน้อยกว่าพี่ๆนิดนึง5555แต่ไม่เป็นไรครับพ่อกับแม่ผมรวยมาก5555
ณ บ้าน ตระกูล วิทยาโสภานนท์
ผมตื่นเช้าลงมาก็เห็นพ่อกับแม่พวกพี่ๆ นั่งทานอาหารเช้ากันอยู่ครับ ทำไมวันนี้อยู่กันครบเลยเหรอมีเรื่องอะไรกัน
“อ้าวนั้นไงน้องลงมาแล้ว”
“มีอะไรเหรอครับคุณแม่”ผมเดินลงมาแล้วนั่งที่ประจำของผมคือนั่งของพี่รองครับ(พี่พอร์ช)
“คือ...พี่ต้องไปทำงานแล้วนะ อีกหลายเดือนเลยคงกลับมา”
“จริงเหรอครับ ผมคงคิดถึงพี่แย่เลย????”
“ทำเป็นเศร้านะฉันเห็นพอพอร์ชกลับมาแกก็ไม่ได้อยู่กับมันหนิ”พี่ใหญ่พูดอะไรเนี่ย(พี่พอลอันนะครับผมจะชอบเรียกว่าพี่ใหญ่)
“พี่ใหญ่จะไปรู้อะไร ผมหน่ะเออ...คือ คือผมกับพี่รองรู้กันแค่2คน แค่พี่รองมองตาผมพี่รองก็รู้ใจผมแล้วใช่ไหมครับพี่รอง????”มันหาเหตุผลไม่ได้จริงๆครับ5555
“55555 ใช่ๆ พี่ใหญ่จะไปรู้อะไร เนอะไอ่แสบของพี่”พี่ลองเอื้อมมือมาลูบหัวผม
“เหอะ แกอย่าไปสปอยมันมากเดียวมันจะได้ใจเอา”
“แบร่????”พี่ใหญ่ง้างมือทำท่าจะตบผม
“5555555”เสียงพี่รองหัวเราะ ทำไหมพี่ไม่ช่วยผมบ้างเนี่ยยย
“หยุดๆ พอกันได้แล้ว”หลังจากทานข้าวเช้ากันเสร็จทุกคนพากันไปส่งพี่รองที่สนามบิน แต่ระหว่างทางมีรูปพี่ลูกพีช(ลูกของเพื่อนแม่ที่แม่เคยสัญญาไว้ว่าจะให้แต่งงานกับพี่ใหญ่)
“พี่สะไภ้สวยเหมือนกันนะครับเนี่ยยย????”ผมพูดพลางมองไปทีพี่ใหญ่
“เหอะ....ถ้าแกยังไม่เลิกกวนประสาทฉันนะแกได้ตายแน่!!!”
“ผมไม่กลัวหรอกครับเพราะผมมีพี่รองอยู่ เนอะพี่รอง”
“555555เราก็อย่าไปกวนพี่ใหญ่มากนักสิ”
ระหว่างทางผมนั่งกวนประสาทกับพี่ใหญ่ตลอดทั้งทางเลยครับ ที่ผมกล้าทำแบบนี้เพราะมีพี่รองอะครับถ้าไม่มีรองรองคือผมจะกวนพี่ใหญ่น้องลงนิดนึง และในที่สุดก็ถึงสนามบินครับ พวกเราพากันลงไปส่งพี่รองเพื่อกลับไปทำงานที่พี่รองรักครับ
“พอร์ชไม่เปลี่ยนในจริงๆเหรอลูก”
“คุณแม่ครับ แม่ขอร้องพอร์ชมากี่ปีแล้วครับ”
“ใช่คุณ ปล่อยลูกให้ทำสิ่งที่ลูกรักเถอะ”คือแม่ผมไม่อยากให้พี่รองเป็นหน่วยซีลครับเพราะแม่เป็นห่วงพี่รองมากๆ
“ฮื่อ????..ลูกดูแลตัวเองด้วยนะ ถ้าอยากกลับบ้านเมื่อไหร่โทรหาแม่ได้ตลอดเลยนะ”แม่ผมน้ำตาไหลอีกแล้วครับ
“พอร์ชดูแลตัวเองด้วยนะ”
“ครับคุณพ่อ☺️”
“ดูแลตัวเองด้วยหล่ะ รีบกลับหล่ะไม่นั้นน้องชายสุดที่รักของแกได้ตายคามือฉันแน่”เกี่ยวอะไรกับผมเนี่ยยยย
“555555ครับพี่ใหญ่ พี่อะรีบมีเมียสักทีเหอะผมอยากอุ้มหลานแล้ว”ผมเห็นด้วยครับ
“เหอะ....”
“พี่รอง...ให้พี่ใหญ่พี่แฟนให้ได้ก่อนเหอะ”
“ไอ่พี!!!!”
“555555”
“พี่รอง รีบกลับมาน่า กลับมาอย่าให้มีรอยแม้แต่นิดเดียวหล่ะ ไม่นั้นผมจะไม่ให้พี่กลับไปอีก”ผมโผล่กอดพี่รองก่อนพี่รองจะไป
“5555รับทราบบ เราก็อย่ากวนพี่ใหญ่มากนักหล่ะ”อยู่ๆเสียงไฟล์บินของพี่รองดังขึ้น
“ผมไปก่อนนะครับ”
“ระวังตัวด้วยนะลูก....”
โรงพยาบาล
หลังจากผมกลับมาจากส่งพี่รองผมก็ตรงไปที่โรงพยาบาลทันที แต่ก่อนที่ผมจะเข้าทำงานผมแวะซื้อกาแฟก่อน
“สวัสดีค่ะหมอพี”พนักงานสาวเอ่ยทักทายผม
“ค้าบบบ????”
“เหมือนเดิมนะคะ”
“ครับผม”ผมรีบจ่ายเงินแล้วมายืนรอกาแฟข้างๆเคาว์เตอร์
“สวัสดีค่ะ ลูกค้ารับอะไรดีค่ะ”
“เอออ ฮัดชิ่วว... เออขอโทษค่ะ ขอเป็นช๊อกโกแลตเย็นค่ะ”ผมได้ยินเสียงเขาน่ารักมากเลยครับ (ไม่ได้เจ้าชู้น่าแต่เสียงน่ารักจริงๆครับบบ)
“ของหมอพีได้แล้วค่ะ????”
“ขอบคุณค้าบ”ผมรับแก้วจากพนักงานแล้วรีบเดินขึ้นห้องตรวจของผมทันที
“สวัสดีค่ะคุณ”เสียงหมวยพยาบาลหน้าห้องเอ่ยทักทายผม
“สวัสดีครับ”
ผมเข้ามารอตรวจที่ห้องส่วนมากคนไข้ของผมจะเป็นผู้หญิงพวกไฮโซบ้าง ดาราบ้าง เพราะผมหล่อใช่ไหมล่ะครับแต่นั้นคือเหตุผลเล็กๆแต่เพราะผมเก่งต่างหาก55555 ผมลืมบอกผมเป็นแพทย์ด้านโสต ศอ นาสิกวิทยา พูดง่ายๆคือหมอเฉพาะทางครับ ส่วนมากที่เจอบ่อยๆก็จะเจอคนไข้ที่มาทำเลสิกและคนไข้ที่เป็นภูมิเยอะครับ ก็ต้องเข้าใจอะเนอะว่าอยู่ในกรุงเทพเรื่องภูมิมันเป็นเรื่องธรรมดา
“คุณอลิตาเชิญเข้าห้องตรวจค่ะ”
“สวัสดีค่ะ”เธอเดินเข้ามาแล้วสวัสดีผมเสียงเธอคุ้นๆเหมือนเจอที่ร้านกาแฟเลยครับ
“สวัสดีครับ”
“ฮะ...ฮัดชิ่ววว ขอโทษค่ะ”ผมรู้ทันทีเลยครับว่ามาหาผมเพราะอะไร แต่เดียวนะหน้าเขาคุ้นมากเลยครับเหมือนคนที่ผมรู้จัก
ความคิดเห็น