คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 3 เหตุเพราะความเมา... (100%)
“ไม่นะ! ภาิน! อย่า!” แพรพลอยร้อห้าม เธอไม่ิว่าเาะทำแบบนี้ อนนี้ภาินลายเป็นบุลแปลหน้า เหมือนเธอไม่เยรู้ัับเามา่อน ทัุ้ันและน่าลัว ไร้วี่แววยียวนวนโมโหอย่าที่เยเป็น ภาินูบปาเธอนพอใแล้ว็ุหน้าไปที่ออาว เส้นผมยาวสลวยอเธอหอมรุ่น แพรพลอยพยายามผลัเาออไปให้พ้น
“อบันไม่ใ่เหรอ ถ้าอบ... ็อยู่นิ่ๆ” เาบอับเธอ แพรพลอยน้ำาลอ แม้ว่าเธอะรัเามา แ่เธอไม่้อารให้เาทำแบบนี้ับเธอ
“นายมันบ้าไปแล้วหรือไ!” แพรพลอยผลัเาออสุแร ภาินเสียหลัไปนิหน่อย เาปรายามอหิสาวที่เสื้อผ้าเริ่มยับเยิน
“ใ่! ันมันบ้า บ้าเพราะมีเพื่อนอย่าเธอนี่ไ” เาพูบ็สาวเท้าเ้าไปใล้ ภาินึัวแพรพลอยมาไว้ในอ้อมแน แล้วผลัเธอไปที่เียนอนนุ่ม เาปลระุมเสื้อเิ้อัวเออออย่ารวเร็ว แล้วระโนึ้นไปทาบทับบนเรือนร่าหิสาว
“รี๊!” แพรพลอยรีร้อลั่น ทุบีเาพัลวัน ภาินรึมือทั้สอ้าอเธอเอาไว้ แล้วประโมูบไม่ยั้ ทั้ริมฝีปาและลำอ เาทำรอยูบเอาไปที่อออเธอ้วย
“ไม่! ไม่นะ! อย่า...” แพรพลอยร้อห้ามเสียสั่น้วยวามหวาลัว เธอลัวเาเหลือเิน ภาินึระโปรนอนอเธอึ้น และพบว่าเธอไม่ไ้สวมาเั้นใน เาแยเรียวาทั้สอ้าออาันทันที แพรพลอยร้อไห้ ัวสั่น
“โอ้ว!” ภาินอุทาน เมื่อเห็นวามสาวไร้เสื้อผ้าปิบั เนื้อนุ่มลาายสาวสวยนทำให้เาใสั่น ้วยฤทธิ์อแอลอฮอล์ทำให้เาไม่มีสิยับยั้ั่ใว่าอะไรวรหรือไม่วร ภาินระาุอเธอออ เห็นหน้าออวบลอยเ่นรหน้า เลือในายอเาเือพล่าน
“ไม่...” เสียร้อห้ามอแพรพลอยแผ่วล มีเพียเสียสะอื้นไห้เท่านั้น ภาิน้มลูบยอออเธอ เาใ้ริมฝีปารอบรอปลายถัน แล้วูเลียสลับันไปมาทั้สอ้า เรี่ยวแรที่่อ้านอเธอหมลทันที อนนี้เธอสัมผัสไ้เพียวามเสียว่านที่เาำลัมอบให้เท่านั้น
“อื้อ...” หิสาวร้อราอย่าสุห้ามใ ลมหายใอเธอหอบสะท้านแบบไม่สามารถวบุมไ้ แพรพลอยปรือามอายหนุ่มที่ำลัละเลียิมหน้าอทั้สออเธออย่าะละะราม
“ภา... ิน...” แพรพลอยเผลอราเรียื่อเา ภาินเยหน้าึ้นมอหิสาวที่สูปาอย่าเสียว่าน ใบหน้าเล็ที่เยาวใส ะนี้แ่ำลามไปนถึลำอ ภาินรีรายนิ้วมือไปที่ลีบอไม้าม เาสัมผัสไ้ถึวามุ่ม่ำาน้ำหวานอเรือนร่าที่ไหลออมาไม่หยุ ภาินลาริมฝีปาลมาเรื่อยๆ นถึหน้าท้อแบนราบและเนื้อนุ่มลาาย
“อ่าส์...” แพรพลอยร้อรายาว เมื่อเาับาทั้สอ้าแยออแล้วรริมฝีปาลบนวามนุ่มนิ่มอเธอ แพรไหมสีำปลุมวามสาวเอาไว้ เาใ้ทั้ริมฝีปาและปลายนิ้วับเสรอไม้อเธอ
“อื้อ... อ่าส์...” ไร้เสียับไล่และปิเสธ ในเวลานี้มีเพียเสียร้อรวราที่ัึ้นเรื่อยๆ เธอไม่สามารถวบุมวาม้อารอัวเอไ้อี่อไป ภาินไ้ยินเสียร้ออเธอแล้ว็ใสั่น วามปรารถนาแล่นพล่านไปทั่วาย เาใ้ปลายลิ้นับวามสาวอเธอนเธอเินทาไปนถึฝั่ฝันหลายรอบ แพรพลอยรู้สึเหมือนัวเอะาใ เธอไม่เยเิวามรู้สึเสียว่านอะไรแบบนี้มา่อน และเธอเอ็ยอมรับว่าอนนี้เธอยัลัวเาไม่น้อย เพียแ่ภาินเริ่มอ่อนโยนับเธอมาึ้น
ภาินลุึ้นนัุ่เ่า เาปลาเออ เผยให้เห็นถึวามเป็นายที่ให่โและแ็ึนน่าหวาลัว แพรพลอยรีบลุึ้นระเถิบายหนีทันที แ่ภาินไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น เาึาทั้สอ้าอเธอมาหาเา แล้วับาาวแยออาัน ภาินทาบทับายและใ้วามแ็แร่่อไปที่ปาทาสวาท แพรพลอยร้อไห้ออมาทันที
“อย่า...” เธอำลัะพู่อ แ่ภาินลับูบปานมึนไปหม รู้ัวอีทีเา็พยายามันร่าเ้ามาในายเธอแล้ว แพรพลอยทุบไหล่เาและพยายามิ้นหนี แ่เาลับอเธอเอาไว้แน่น
“ภาิน ไม่นะ... อย่า...” เธอน้ำาไหล รู้สึไ้ถึวามเ็บปว ะที่เาลับรู้สึถึแรบีบรันทำให้เาเสียว่านเินว่าะห้ามใ เาันร่าเ้าหาเธอเ็มแร นลืมนึไปว่าเธอไม่เยผ่านายใมา่อน
“อ๊า!” หิสาวร้อเสียสั่น เธอลัวนัวสั่นไปหม เาไม่ไ้อ่อนโยนับเธอเท่าที่วร เสียร้ออแพรพลอยทำให้ภาินนึึ้นไ้ เาผ่อนลมหายใออมายาวเหยีย และใ้มือหนาบีบลึหน้าออวบทั้สอ้า สลับับูเลียปลายถันและูบริมฝีปา วนไปอยู่อย่านั้นนเธอผ่อนลายึ้น เาึยับสะโพเ้าออ
“อื้อๆๆ อ่าส์...” แพรพลอยร้อรวรา เธอทุเลาวามเ็บปวลแล้ว ะนี้วามเสียว่านมีเพิ่มมาึ้น หัวใวน้อยเ้นรุนแร ภาิน้อมอเรือนร่าบอบบาาวั๊วะ แ่อวบอิ่มที่หน้าอและสะโพ ไม่นึเลยว่าเธอะมีรูปร่าที่แสนยั่วยวนวามเป็นายอเานานี้ ที่ผ่านมาเานึว่าเธอผอมแห้แรน้อย หรืออาเป็นเพราะเธอมัะสวมุพอีัว ไม่รัรูปนเห็นทรวทรเท่าไหร่
ภาินระแทายเ้าหาเธอหลายรั้นพอใ เาพลิร่าบาะแแล้วแทรายเ้าหาเธออีรั้ วามับแน่นอเธอทำให้เหื่อาฬอเาไหลุ่ม ภาินส่เสียรา่ำในลำอ รู้สึไ้ถึแรบีบรัอเธอ เารัเธออยู่อย่านั้นนพอใ แพรพลอยเร็ร่าระุไปหลายรั้ เาอบุมหน้าอทั้สอ้าไม่ยอมปล่อย
“อ๊า!” แพรพลอยส่เสียร้อทันทีที่เาพลิายเธอนอนว่ำ แล้วรั้สะโพอเธอึ้นสู เาันร่าอัวเอเ้าไปนสุทารั รู้สึไ้ถึวาม่านสยิวเินห้ามใ เาปาเหื่อที่ไหลออมาอย่าับ๊อน้ำ อนนี้เาเริ่มสร่าเมาแล้ว รับรู้ไ้ถึวามรู้สึที่เิึ้นทุสิ่อย่า เส้นผมรยาวอเธอเปียื้นไป้วยเหื่อ เายา้านวาอเธอึ้นแล้วใ้อีมือบลึเสรอไม้าม เาไ้ยินเสียหวานรีร้อัึ้นว่าเิม เพียไม่นานร่าบาอเธอ็เร็สะท้าน ่อนะฟุบัวลบนเียอย่าหมแร
ภาินับสะโพเธอยึ้นสูอีรั้ เาระแทายเ้าหาเธอรุนแรึ้น นในที่สุเา็ปล่อยน้ำรัเ้าสู่ายเธอนหมสิ้น แพรพลอยทิ้ายลนอนอย่าอ่อนแร ทุอย่ามันเิึ้นอย่ารวเร็วและไม่สามารถวบุมไ้ โยเพาะวามรู้สึวาบไหวอเธอที่เลิ้มใไปับเา แม้ะหวาลัวและรู้ว่าไม่ถู้อ็าม
เาทิ้ายนอนล้าเธอ เาไ้ยินเสียสะอื้นไห้และมอเห็นร่าบาที่นอนหันหลัให้เาสั่นไหว หัวใอายหนุ่มระุวูบ เามอเรือนร่าเปล่าเปลือยาวผ่อที่สะท้อนแสไฟบนเพาน้วยวามรู้สึที่บอไม่ถู เาืนใเพื่อนสนิทอัวเอ!
“แพรพลอย...” ภาินเรียหิสาว้วยเสียแผ่วเบา เาวามือลบนไหล่เล็ๆ อเธอ
“ออไปาห้ออันเี๋ยวนี้!” เธอพูเสียสั่น ในใทั้โรธและสับสนปนไปหม
“แ่...”
“ถ้านายไม่ออไปอนนี้ ันะเป็นฝ่ายออไปาห้อนี้เอ” เธอหันมาบอเา ภาินรู้สึเ็บร้าวเมื่อเห็นวาอเธอแ่ำ เ็มไป้วยหยาน้ำา ออาวมีรอยูบที่เาทำไว้ปราอยู่ เารู้สึลัเล ไม่อยาาเธอไปอนนี้ แ่เห็นแววาที่เอาริอเธอแล้ว็ทำให้เิวามสับสน แพรพลอยเห็นเาไม่ยับ เธอึลุึ้น แม้ะยัเ็บที่ลาร่าอยู่
“ไม่! ไม่้อ ันไปเอ” เาบอับเธอ ่อนะัใลุึ้นมาสวมเสื้อผ้า เามอเธอ้วยวามรู้สึผิับสิ่ที่ไ้ทำลไปเหลือเิน แพรพลอยับไล่เาผ่านสายา ภาินำใ้อเินออาห้อไป้วยวามเ็บปวที่เินึ้น
เมื่อประูห้อถูปิล แพรพลอย็ฟุบหน้าลับหมอน เธอร้อไห้ออมาอย่าหนั ทั้โรธเาและโรธัวเธอเอที่ไม่สามารถวบุมวามรู้สึ วาม้อารอร่าายัวเอไ้ เธอเผลอไผลมีอะไรับเาไปแล้ว ร่าายที่เธอั้ใะเ็บไว้ให้นที่เธอรัและรัเธอ ถูเา่วิมไปหมแล้ว แม้ว่าเธอเอะรัภาินมา แ่เธอ็รู้ีว่าเาไม่ไ้รัเธอแบบนรัเลยแม้แ่น้อย หลัานี้เธอะมอหน้า ะบหาับเาอย่าสนิทใไ้ยัไัน
ทา้านภาินเอ็ไม่่าับแพรพลอย เาลับมาที่อนโ้วยวามเ็บปวับสิ่ที่ไ้ทำลไป มันหนัหนาสาหัสมา เพราะเธอเป็นเพื่อนสนิทที่บันมานานหลายปี เพียเพราะวามโรธเือ และวามเมา ทำให้เาไม่สามารถยับยั้ั่ใเมื่อเห็นเรือนร่าอวบอิ่มภายใุ้นอนบาเบาอเธอไ้ เายอมรับผิทุสิ่อย่า แ่ไม่รู้ว่าเธอะให้อภัยเาอีหรือไม่
สอวัน่อมา ภาินไปทำาน้วยใที่เหี่ยวเา เมื่อวานเาไม่ไ้ไปทำาน เพราะรู้สึเสียใและสับสนเป็นอย่ามา ไม่อยาเอหน้าใรทั้สิ้น แ่มาวันนี้เาำเป็น้อไป เพราะมีานที่ะ้อส่ให้บริษัท แม้ว่าเาะโทรศัพท์และไลน์ไปหาแพรพลอย แ่เธอ็ไม่อบรับอะไรทั้สิ้น นเารู้สึผิ เมื่อวานนี้เาแวะไปที่อพาร์ทเม้นท์อเธอ แ่ในวันนี้เาไม่สามารถึ้นไปที่ห้อเธอไ้ เพราะเ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัยไม่อนุาให้ผู้ที่ไม่มีบัรพัอาศัยเ้าไปในอาาร แ่ในวันเิเหุ ที่เาเ้าไปในอพาร์ทเม้นท์ไ้ เพราะประูทาเ้าอยู่ระหว่าาร่อมแมเรื่อสแนีย์าร์ที่เสียไป เาไ้แ่เฝ้ามอเธอาลานอรถ เห็นห้อเธอยัเปิไฟอยู่ ็รู้ว่าเธอยัอยู่ที่นี่ ไม่ไ้ไปไหน
“ภาิน ไม่สบายหายีหรือยั” อัูรเินเ้ามาหาภาินที่ำลันั่ื่มาแฟอย่าเหม่อลอย เาสะุ้สุัว
“อะ... เอ่อ... หายแล้วรับ”
“นายับแพรพลอยนี่ป่วยพร้อมันเลยนะ เมื่อวานแพรพลอย็ไม่มาทำาน เพราะไม่สบาย วันนี้็หยุอี เห็นว่าะอหยุหลายวันเลย” อัูรเปรยึ้นมา เรียวามสนใาภาินไ้เป็นอย่าี
“พี่อัูริ่อแพรพลอยไ้เหรอรับ”
“ไ้สิ ทำไมะไม่ไ้ แ่พีุ่ยับแพรพลอยผ่านไลน์นะ เห็นแพรพลอยบอว่าอนนี้เ็บอ เสียแหบมา ไม่สะวุยผ่านทาโทรศัพท์” อัูรบอ หัวใอภาินเ้นแรึ้น เมื่อรู้ว่าแพรพลอยยอมุยับายรหน้า แ่ไม่ยอมอ่าน้อวามาเา ภาินหยิบโทรศัพท์ึ้นมาูอีรั้ เา็พบว่าเธอไ้ลบเาออาเพื่อน ทั้ไลน์ เฟสบุ๊ อินราแรม ไม่ใ่แ่ลบธรรมา แ่บล็อให้าาริ่อไปเลย เาร้อนรนใอย่าบอไม่ถู
“ภาิน นายเป็นอะไรหรือเปล่า หน้าีๆ” อัูรถาม เมื่อเห็นหนุ่มรุ่นน้อหน้านิ่วิ้วมว
“ผมรู้สึปวหัวอีแล้วรับ ผมอลับไปพัผ่อน่อนนะรับ” เาพูบแล้ว็ลุึ้นเินออมาเลย ภาินับรถไปเรื่อยๆ นถึอพาร์ทเม้นท์ที่แพรพลอยอาศัยอยู่ เาพยายามโทริ่อเธอหลายรั้ แ่็ไม่สามารถโทริ่อไ้ เาึเ้าไปหาผู้ทีู่แลอพาร์ทเม้นท์แห่นี้
“อโทษนะรับ ผมมาหาเพื่อนที่อยู่ั้น 5 ห้อ 502 เพื่อนผมนนี้ำลัป่วยอยู่ แ่ผมิ่อไม่ไ้เลย เรว่าะเิอันราย”
“เอ... ห้อ 502 เพื่อนุื่อแพรพลอยหรือเปล่าะ” พนัานูแลอพาร์ทเม้นท์ถาม ภาินพยัหน้า
“ใ่รับ”
“เพื่อนุย้ายออไปั้แ่เมื่อวานนี้แล้วนะะ” ำพูอเธอทำให้ภาินใระุวูบ เาหูฝาไปหรือเปล่าที่ไ้ยินเ่นนั้น
“อะไรนะรับ!”
“ุแพรพลอยย้ายออาอพาร์ทเม้นท์ไปั้แ่เมื่อวานแล้ว่ะ แ่ไป่ว่ำๆ เห็นว่ามีุพ่อับรถมารับ เมื่อวานนี้ัน็ถามนะะว่าะไปอยู่ไหน ุแพรพลอยบอย้ายลับไปอยู่บ้านที่่าัหวั” เธอพูับเาเสียเือแ้ว ภาินรู้สึหมแรนแ้าออ เาแทบะทรุายลไปนั่ที่พื้นทันที ระหว่าที่เาำลันิ่อึ้อยู่นั้น เสียโทรศัพท์็ัึ้น
“สวัสีรับ”
“ภาิน ันมีเรื่อสำัะบอนาย” อัูรโทรมาหาเาและทำเสียื่นระหน
“เรื่ออะไรเหรอรับ”
“แพรพลอยมาที่บริษัท สวนทาับอนที่นายลับออไปพอี เธอมายื่นใบลาออ และนอใ้ที่อยู่ในบริษัทออไปหมแล้ว” ปลายสายพู้วยน้ำเสียละล่ำละลั ภาินำโทรศัพท์ในมือเอาไว้แน่น
“อะไรนะ!”
“นายไ้ยินไม่ผิหรอ แพรพลอยมาลาออ” อัูรย้ำ ภาินรู้สึไ้ถึน้ำอุ่นๆ ไหลออมาาวา วามเ็บปวแล่นพล่านไปทั่วาย
“อนนี้แพรพลอยอยู่ที่ไหน”
“แพรพลอยลับออไปแล้ว พวันถามว่าะไปไหน แพรพลอยบอว่าะลับไปอยู่บ้านที่เียราย และะเินทาลับเลย พวันใมา ไม่ิว่าแพรพลอยะัสินใเร็วแบบนี้ ยัไม่ทันไ้ล่ำลา หรือเลี้ยส่อะไรเลย” อัูรบออย่าเสียใ ภาินไม่ฟั่อแล้ว เาัสายทิ้แล้วเินลับไปที่รถยน์อัวเอ ทันทีที่ปิประูรถ เา็ร้อไห้ออมาอย่าสุลั้น รู้สึเ็บปวับสิ่ที่ทำลไปเหลือเิน
“แพรพลอย... ันอโทษ...”
อัพนิยายัน่อ่ะ ่วนี้ไม่่อยไ้อยู่ทม. ไม่ไ้อัพนิยายเลยนะะ โน้บุ๊็เสีย ใ้แ่ PC
อนนี้ลับมา ทม. แล้ว่ะ
ปล. นิยายเรื่อนี้อัพเพีย 50% อเนื้อเรื่อนะะ
นิยายเรื่อนี้วาำหน่ายในรูปแบบอีบุ๊แล้ว ที่ www.mebmarket.com
สามารถเ้าไปาวน์โหลไ้ในราา 59 บาท่ะ
ความคิดเห็น