คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ายหนุ่มับหิสาววัย 22 ปี สอนยืนอยู่หน้าึ 3 ั้นใลาเมือหลว มืออนทั้สอถือแฟ้มประวัิารเรียนและผลานิรรม่าๆ ระหว่าที่ศึษาทั้ใน่วมัธยมและมหาวิทยาลัย เาและเธอเพิ่เรียนบ ่ามีวามใฝ่ฝันที่ะทำานเพื่อเรียนรู้และหาประสบาร์ รวมทั้หาเิน้วยัวเอ ่อนที่ะออไปทำธุริส่วนัว ายหนุ่มหันมามอหน้าหิสาวที่ยัทำสีหน้ายุ่ยาอยู่ไม่น้อย
“แพรพลอย ทำไมเธอถึทำหน้าอย่านั้นล่ะ” ภาินหันไปถามเพื่อนสนิทที่รู้ัันั้แ่สมัยเรียนปี 1
“ันำลัิอยู่ว่า เาะรับเราเ้าทำานพร้อมันหรือเปล่า เอาอย่านี้ไหม... ันให้นายไปสมัร่อน ถ้าเารับนายแล้วัน่อยสมัรามเ้าไป” แพรพลอยหันมาพูับเาแบบริั
“ทำไมล่ะ!” ภาินถามอย่าแปลใที่ไ้ยินแบบนั้น เพราะ่อนหน้านี้เาุยับเธอเสียิบี
“ันไม่อยาไปสมัรานแ่ับนาย นายเ้าไปสมัรนเียวเถอะ” แพรพลอยวามือบนไหล่อายหนุ่ม ภาินส่ายหน้าิ
“ไม่ๆ ๆ เราะเ้าไปสมัรพร้อมันและเาะ้อรับเราสอนเ้าทำาน เื่อันสิ”
“ไอ้ิน นายไปเอาวามมั่นใแบบนี้มาาไหน เป็นไปไม่ไ้หรอที่บริษัทนาลาะรับนสอนเ้าทำาน ำแหน่านที่เราะสมัร เารับแ่นเียวเท่านั้น” แพรพลอยเถีย
“เอาน่า... อย่าิมาเลย ไปสมัรๆ เอาไว้่อน ถ้าสมมิันไ้ แ่เธอไม่ไ้ ัน็ไม่ทำาน บริษัทอื่นๆ มีั้เยอะแยะ ะไปลัวอะไร ลอยื่นๆ ไปู่อน” ภาินบอพร้อมับันหลัหิสาวให้เ้าไปภายในบริษัทัล่าว แม้แพรพลอยะปิเสธแ่สุท้าย็้อยอมทำามที่ภาิน้อาร เธอยัแปลใับัวเออยู่ไม่น้อยว่าทำไมเธอถึปล่อยให้เาทำามใัวเอนานี้ ้อเป็นเธอที่ยอมเาทุอย่าอยู่ร่ำไป!
ภาินเ้ามาในบริษัท เาเห็นหิสาวนหนึ่ำลัสาละวนอยู่ับเอสาราน หล่อนยืนอยู่หน้าเาท์เอร์ประาสัมพันธ์ เพียเห็นา้าน้าหัวใเา็สั่นไหว หิสาวรูปร่าสูโปร่อย่าับนาแบบ ทรวทรอเอวเห็นเ่นั อเป็นอ เอวเป็นเอว สะโพเป็นสะโพ เส้นผมรสีน้ำาลแมทอยาวสลวยัหยิเป็นลอนน้อยๆ และเมื่อเธอเยหน้าึ้นมาหัวใอเา็เ้นผิัหวะ
ใบหน้าสวยหวานแม้ะมีร่อรอยอารทำศัลยรรมที่มูและวา ทำให้หัวใเาระุวูบ เ้าหล่อนแ่หน้าแ่าูสวยามอย่าไร้ที่ิ ภาิน้าวาเ้าไปใล้ ไ้ลิ่นหอมอ่อนๆ าายเธอ ทำให้เลือในายเือพล่านไปหม เา้อารที่ะทำวามรู้ัับหล่อนเี๋ยวนี้
“ไอ้ิน! นายะรีบเินไปไหน” เสียหวานใสแ๋วั้าๆ เาพร้อมับมือเล็ที่รั้แนเาไว้ ภาินหันไปมอเพื่อนสาว้วยวามหุหิ
“เธอเห็นผู้หินนั้นไหม สวยอย่าับนาฟ้าสวรร์” ภาินถาม แพรพลอยเบ้ปาใส่
“เห็น... แล้วยัไ ะเ้าไปีบเหรอ นี่นายยัไม่เ็ับแม่สาวส้มโอทรโาวมหา’ ลัยอีหรือไ เพิ่โนสาวทิ้มามาๆ ยัะทำเป็น่า” แพรพลอยแวะ ภาินทำหน้าเ็แล้ว็ถอนหายใยาว เาไม่อยาไ้ยินื่อส้มโออีแล้ว หล่อนเป็นาวมหาวิทยาลัย บับเาไ้เพีย 3 เือน แ่็ีาไปบหนุ่มทายาทเรื่อื่มูำลัับรถสปอร์ป้ายแมาเรียน เาเอ็ใ่ว่าะยาน้อย่าเรี่ยิน เป็นลูายนที่ 3 อบริษัทผลิอาหารสำเร็รูป เพียแ่อบทำัวิินิน้าวแ อบับรถเ๋ลาสสิปี 90 มาว่ารถใหม่ป้ายแ อบประหยัมาว่าะทำัวอู่ฟู่ หล่อนเลยไม่อบใ หันไปหานที่เปย์มาว่า
“โอ้ย! เธออย่าไปพูถึแม่นหิวเินไ้ไหม ันไม่อยาไ้ยินื่อนี้” ภาินโวยวายใส่เพื่อนสาว แ่แพรพลอยลับทำหน้าล้อเลียนใส่อย่าวนโมโห
“ันพูเรื่อริ ทำเป็นรับไม่ไ้”
“ไม่ใ่รับไม่ไ้ แ่ันแ่ไม่อยาไ้ยิน เอ้อ... มัวแ่หันมาุยับเธอ แม่นาฟ้าสวรร์หายัวไปแล้ว” ภาินบ่นอย่าเ็ๆ สวนทาับแพรพลอยที่ยืนหัวเราะสมน้ำหน้าอยู่้านหลั
“สนน. สมน้ำหน้า ว๊าย!” แพรพลอยล้อเลียน พร้อมับแลบลิ้นใส่ ่อนะเินไปหาเ้าหน้าที่ประาสัมพันธ์ ทิ้ให้ภาินไ้แ่ว้าวุ่นอยู่ในใ ะทำยัไให้เาไ้เ้ามาทำานที่นี่และสานสัมพันธ์ับผู้หินนั้นี แ่ถ้าหล่อนรู้ว่าเาเป็นลูายเ้าอบริษัทผลิอาหารสำเร็รูป เาะ้อไ้หล่อนมา่ายๆ แน่นอน ไม่ไ้ารละ... เา้อปิบััวเอไม่ให้ใรรู้เรื่อรอบรัวเา เป็นผู้ายธรรมาๆ มนุษย์เินเือนนี่แหละีสุแล้ว ะไ้ลอใผู้หิ้วย!
ฝานิยายเรื่อนี้ไว้้วยนะะ ^^
ความคิดเห็น