คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความโกลาหลของช่วงปิดเทอมอีก60%ที่เหลือ
ทางด้านเฟมีลกับลีโอ
เฟมีลมานั่งร้องไห้ที่ลานฟรอนเทียร์
“ทำไม ต้องเป็นฉันด้วย พ่อแม่และตาต้องมาเสื่อมเสียเพราะฉัน ทำไม ฮึ ทำไม” เธอนั่งมองเงาตัวเองในน้ำ
“เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเธอถูกแล้ว” ลีโอที่เดินตามมากล่าว
“ถูกๆที่ทำให้คนทั้งตระกูลเสียชื่อ” เฟมีลย้อน
“ปล่าว เธอไม่ได้ทำเพราะเธอก็เป็นของเธออย่างนี้เมล่าเขาก็ห้เรื่องว่าเธอนั่นแหละ มันเหมือนเส้นผมบังภูเขานะลองคิดดูสิ”
“ คิดถึงพ่อกับแม่จังเลย คุณตาด้วยเพราะฉันเหรอที่ทำให้ต้องเป็นแบบนี้เพราะฉันทำให้คุณปู่ต้องตาย ฉัน ฉัน ฆ่าคุณปู่”เฟมีลเริ่มร้องไห้อย่างหนัก
“ไม่ ไม่ ใช่เพราะเธอหรอกไม่ใช่ ฉันจะไปส่งบ้านนะมีน้ำหวานกับขนมด้วย”ลีโอพูดปลอบใจและเอาของกินล่อ
“ไม่เอาฉันไม่เอา ฉันเป็นคนผิด” เฟมีลยังโทษตัวเองต่อขณะที่ขึ้นรถ
“ไม่จริงหรอกๆ ไม่จริง” ลีโอลูบหัวเฟมีลแล้วโน้มเธอมาที่อกลูบหัวเธอไปเรื่อยๆจนถึงบ้านของเธอ “ ฟังฉันเล่นดนตรีสักเพลงนะลีโอ”เฟมีลฉุดมือลีโอไว้ลีโอพยักหน้า
ที่ห้องดนตรี
เฟมีลเรียกเปียโนแก้วออกมา แล้วเล่นเพลงไปเรื่อย จนเกิดม่านมายาขึ้น ลีโอกล่าวขึ้นหลังจากนั่งฟังเงียบ
“เต้นรำกับข้าสักเพลงนะเจ้าหญิง” ลีโอโค้ง เฟมีลพยักหน้า ทั้งสองเต้นรำกันไปเรื่อยๆจนเกิดม่านมายาอีกชั้นขึ้น
“จำไว้นะเธอไม่ได้ผิดคนที่อยู่เบื้องหลังคุณปู่เธอผิดเธอต้องอยู่กับความจริงให้ได้ ไม่เป็นไรแล้วนะไม่เป็นไร”เฟมีลซบอกลีโอร้องไห้จนเพลงและม่านมายาหยุดลง
“ลีโอ ฉันขอโทษที่ทำให้เธอผิดใจกับเมล่าต่อไปฉันจะไม่ยุ่งเธออีกนะนายแมว” เฟมีลตอนนี้หยุดร้องไห้แล้วและหน้าแดงเพราะเมื่อกี้ซบอกลีโอตั้งนาน “ไม่เป็นไร ถึงเธอไม่ยุ่งกับฉันฉันก็ยุ่งกับเธออยู่ดีเป็นแบบเดิมแต่ลดความอาฆาตให้น้อยลงดีกว่า”
“ไม่รู้จะทำได้หรือเปล่านะ แล้วคู่หมั้นนายจะว่ายังไงฉันหมายถึงเมล่าน่ะ” เฟมีลพูดก่ำกึ่ง
“ขอย้ำนะเขาไม่ใช่คู่หมั้นฉัน ไม่ใช่ เขาอุปโหลกเอาเอง เธอไม่ต้องกังวลหรอกฉันมีคู่หมั้นอยู่แล้วๆก็รักมากด้วยเขาอยู่ในห้องนี้แหละพึ่งร้องไห้ด้วย”
“บ้าน่าฉันเหรอ” เฟมีลว่าหน้าแดง ลีโอไม่ตอบ ลีโอเรียกเปียโนออกมาและก่อนที่จะเล่นเพลง“ลีโอนายสัญญาได้ไหม” เฟมีลพูดเหมือนจะขอร้อง
“สัญญาอะไร” ลีโอฉงน
“จะไม่ทำให้ฉันร้องไห้ สัญญา?”
“สัญญา” ทั้งสองคนเกี่ยวก้อยฉัน
“แล้วจะอยู่ข้างฉันคอยช่วยฉันคอยปลอบฉันได้ไหมลีโอ”
“ได้ฉันจะอยู่ข้าง เธอแม้เธอจะตายหรือไปที่ไหนก็ตาม”ลีโอให้คำสัญญา แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยนแบบที่ไม่ค่อยได้ให้เห็นกันมากนัก “แต่เธอก็ต้องสัญญานะว่าจะไม่ไล่ฉัน ไปไหน”
ลีโอว่า
เฟมีลคิดหนัก
“อืม ก็ได้”
“แต่ว่าบางทีเวลาอยู่ต่อหน้าเพื่อนยิงเขี้ยวยิงฟันใส่นายได้นะ เพราะมันจะเปลี่ยนเลยคงไม่ได้”
ลีโอยิ้มให้เริ่มสีไวโอลินให้เฟมีลฟัง
“ลีโออยู่กับฉันจนกว่าจะตื่นนะ”เฟมีลว่าเพราะคิดว่าตัวเองต้องหลับแน่ ลีโอรับรู้แต่ไม่ได้ตอบอะไรเพราะกำลังสีไวโอลินอยู่ เมื่อเพลงจบลีโอก็เห็นเฟมีลนอนอยู่ที่เปียโนแก้วของเธออย่างเหนื่อยอ่อนเขาจึงอุ้มเธอไปนอนที่ห้องและนั่งดูเฮอยู่ขณะกุมมือไว้และหลับไปด้วย อะไรอุ่นๆนะ เฟมีลค่อยๆลืมตาขึ้น ยังไม่ไปอีกเหรอนึกว่าจะไปแล้ว แต่ขอบใจจริงๆลีโอ เฟมีลลุกขึ้นแต่ลีดอยังไม่มีวี่แววว่าจะลุกขึ้นเฟมีลนั่งดูลีโออย่างเพลินๆดูแล้วนายนี่ก็น่ารักดี ฉันรักนายนี่หรือปล่าวน้า เฟมีลสะบัดความคิดนี้ออกเขาพูดเพ้อเจ้อหรือปล่าวตอนนั้นคนที่รักอยู่ในห้องนี้ พึ่งร้องไห้เราเหรอ ไม่ใช่น่าคิดมากอย่างนายนี่เหรออจะมี เฮอะ พิลึกล่ะ สร้อยอะไรน่ะเหมือนเพทายของเราที่ใส่ไว้เลย
เฟมีลนึกถึงหนังสือที่ว่าของหมั้นของเจ้าเมืองหือลูกเจ้าเมืองโดโรก้าจะเป็นเพทาย บ้าน่า เป็นไปไม่ได้ ยังไงก็ช่างเหอะค่อยคิดทีหลัง ลีโอค่อยลุกมือยังกุมมือเฟมีลไว้แน่น
“ตื่นแล้วเหรอ”ลีโอถาม
“อืม” เฟมีลจริงๆแล้วเธอจะตอบกลับกวนๆแต่ไม่กล้า จริงๆเธอจะตอบว่า เห็นไหมล่ะ
“อยู่ทานข้าวด้วยกันที่นี่ไหม” ลีโอพยักหน้าเพราะรู้ว่าเฟมีลมีไข้ด้วยนิดหน่อย หลังจากกินอาหารเย็นเสร็จ
“เธออย่าลืมทานยานะ แล้วพรุ่งนี้เธอจะไปร่วมการแสดงหรือปล่าว”
“ไม่รู้สิ ฉันว่าไปนะถ้าไม่เป็นไข้”
“งั้นก็ตกลงว่าเธอยังแสดงอยู่นะบทอะไรก็ได้”
“อืม”
“ป้าเฟครับหายาให้เฟมีลด้วยเพราะว่ามีไข้ขึ้นเดี๋ยวจะไม่สบายหนักไปใหญ่”
“ค่ะ” เฟลามีนรับสั้นๆ
“แย่แล้วลีโอ ป้าเฟ ขาทำไงดีลืมมอรีล แย่แน่เลยอเรย์ก็กลับมาแล้ว ตายแล้ว”
“ไม่ตายหรอกเฟมีลใจเย็นๆ มอรีลคงจะกลับมาในไม่ช้าหรอก เชื่อฉันเถอะ ใจเย็น” ออ ใช่เดี๋ยวบางทีเซก็มาส่งไม่เป็นไร เฟมีลพยักหน้าระงับอารมณ์ที่พุ่งขึ้น
“อีกอย่างนะคะคุณหนูสายลมคงจะต้องพัดหนูมอรีลมาแน่”ป้าเฟเสริม
“งั้นผมกลับก่อนนะครับ” ป้าเฟพยักหน้าแล้วเดินเข้าบ้านได้จังหวะพอดี
“จะไปแล้วหรอ บายนะ” เฟมีลพูดอย่างหาเพื่อนคุย
“อยากให้อยู่ต่อหรือ”ลีโอพูดเป็นเชิงชั่งใจ
“ไม่ได้พูดอะไรนี่”
“จะให้สอนเวทพรางตัวหรอไง” ลีโอพูดแนะเป็นแนวทางต่อ
“เออ นั่นแหละใช่” (โกหก ^-^’’ อยากให้เขาอยู่ต่อล่ะไม่ว่าเวทพรางตัวเป็นแล้ว อีตาลีโอก็หนออยากอยู่ต่อกับเฟมีลล่ะซิ พูดเป็นแนวอย่างนี้ ลีโอยิ้มที่มุมปากสรุปแล้วลีโออยู่ต่ออีกสองชั่วโมงครึ่งจึงได้กลับบ้านที่จริงทั้งสองไม่ได้ฝึกอะไรเล้ยเห็นนั่งอยู่กับหนังสือหาบทละครต่างหาก แต่หาจริงไหมหนาเห็นแต่ต่างฝ่ายต่างแอบมองกัน โฮะๆๆๆ ......จาก..ปาปารัซซี่ปากมอม ย้าก กลัวแล้วจ้าเฟมีล ว้ายลีโออย่าเป็นสิงโตกลัวT_T)
มอรีลกับเซอร์รัส
มอรีลไม่มีคนมารับกลับบ้านตอนแรกว่าจะแอบอยู่หอแต่ที่ไหนได้ไอ้เจ้าสายลมบ้าปากมอมไปบอกมาสเตอร์ทำให้ส่งผลไปถึงแผนของนายเซอร์รัสคนนี้ เซอร์รัสรับอาสาไปส่งด้วยเหตุที่ว่าไม่อยากให้คนรักหรือคู่มั่นต้องเดินทั่งที่ตัวเองสบาย ซึ่งเซอร์รัสบอกว่า ถ้าไม่ไปด้วยจะประกาศให้ทั่วว่ามอรีลหมั้นแล้ว กำ .>-<. ส่งผลให้มอรีลหมั่นไส้อย่างเต็มประดาและกำไลให้คืนไป แล้วก็ท้าเซอร์รัสถ้า
“แน่จริงก็ไปบอกสิ” เซอร์รัสถามต่อ
“แล้วจะกลับบ้านยังไง” นี่แหละทำเอามอรีลสะอึก แต่ก็โต้กลับว่ามีเงินไปจ้างรถก็ได้
(“เออ ให้มันได้งี้สิคนเรา มีของฟรี คน หล่อตามจีบยังไม่ชอบมาชวน ปาปารัซซี่บ้างซิค้า......รออยู่นะ”
“อย่ามายุ่งเดี๋ยวก็แช่แข็งหรอก”
“เอิ้ก”
“ไปแล้วจ้า ดีแต่ใช้กำลัง น้องมอรีลพูดถูก”
“อย่าเสือก”
“ว้ายหยาบคายน้องมอรีลขาไม่น่ารับประทานอบ่างนี้เขี่ยทิ้งเลยค่ะ”
“คนรักกันดีๆยุนักนะเดี๋ยวก็ฟ้องสิงโตซะนี่”
“ ใจร้ายปาปารัซซี่ไปก็ได้หึ W x_x )
“แล้วไหนกระเป๋าเงิน” เซอร์รัสถามต่ออีก
“ก็นี่ไง” มอรีลชูกระเป๋าขึ้นหรา แต่ว่าทันทีที่โชว์สายลมของเซอร์รัสก็พัดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ ฮือๆๆใจร้ายแล้วจะกลับบ้านยังไง” เซอร์รัสเลยว่า
“ก็กลับด้วยกันสิมอรีล” ว่าแล้วเลยขึ้นรถไปกับเซอร์รัส เซอร์รัสบอกว่าหิวเลยแวะร้านอาหาร พอแวะเสร็จมอรีลบอกจะซื้อเค้กไปให้เฟมีลเลยขอกระเป๋าตังค์คืน เซอร์รัสไม่ให้บอกว่า
“ต้องใส่ของหมั้นก่อน” มอรีลยอมแต่โดยดี แล้วบอกว่า
“วันไหนเซอร์รัสเผลอจะเอาไปประมูลขายให้พวกสาวๆให้สิ้นเรื่อง” เซอร์รัสยิ้มแล้วตอบกวนๆว่า “ถ้าไม่เสียใจก็ทำไป ถ้าไม่รักแล้วก็ทำ แต่ว่าถ้าเห็นคนอื่นใส่คนนั้นตายแน่และมอรีลจะต้องแต่งงานกับเขาทันทีไม่ว่าทำอะไรอยู่ก็ตาม” เซอร์รัสว่าเสียงเหี้ยม มอรีลว่า
“งั้นเอาคืน ไปเลยได้กระเป๋าตังค์แล้วไปล่ะ” แล้วสะบัดหน้าวิ่งหนีไปเซอร์รัสได้แต่ยิ้มอย่างดีใจที่ได้ยั่วคน แต่พอออกมาจากร้านก็ไม่เห็นมอรีลคนพลุกพล่านไปหมดแล้วได้ยินเหมือนเห็นมอรีลถูกจี้ไปจึงรีบวิ่งตามไปช่วยแต่ที่ไหนได้ เซอร์รัสกลับเห็นว่าเป็นคนอื่นซึ่งเป็นบรรดาแฟนคลับเขาจ้างมาเลยโกรธจนเลือดขึ้นด่าหญิงสาวคนนั้นซะกระเจิงแล้วตามหามอรีลพอเห็นมอรีลอยู่แถวริมน้ำก็คิดแผนสนุกๆขึ้นมาได้ วิ่งไปตะโกนที่ขอบสระน้ำทำเป็นว่าจะฆ่าตัวตาย
“มอรีล มารีลไม่รักฉันแล้ว ว่าที่เจ้าเมืองวินโคโลอย่างเขาจะขอตายวันนี้แหละ มอรีลพึ่งถอนหมั้นฉัน ฉันทำอะไรผิด” ไม่ว่า
ปล่าวกระโดลงน้ำไปแกล้งทำเป็นจมน้ำมอรีลรีบวิ่งไปช่วยกระโดดตามทีนที ทันทีที่ลากเซอร์รัสขึ้นมาได้ เซอร์รัสแกล้งหลับอยู่หมดสติหวังจะได้เมาท์ทูเม้าท์ เปียกแต่คุ้ม มอรีลไม่รู้จะทำอย่างไร จึงเมาท์ทูเมาท์ตามแผนเซอร์รัสเป๊ะ เซอรํรัสจูบตอบอย่างดูดดื่ม มอรีลรู้สึกตัวต่อหน้าคนทั้งเมืองเธออายมากแทบจะเอาหน้ามุดดิน ตบหน้าเซอร์รัสไปทีนึง
“รู้ว่าคนเขารักยังมาแกล้งอีก” มอรีลตำหนิ
“ก็เธอถอนหมั้นฉันเองนี่” เซอร์รัสว่า
“เอาแต่ใจฉันถึงไม่ชอบ” มอรีลว่ากลับ
“ แต่ก็รัก” เซอร์รัสหัวเราะ
“ดูซิเนี่ยฉันเปียกหมดเลยหนาวด้วย” มอรีลสั่น
“แหม ว่าไปแล้ว ฉันพึ่งรู้นะเนี่ยว่าเธอมี ใหญ่เหมือนกัน” เซอร์รัสว่าแล้วมองไปที่อก
มอรีลรีบปิดหน้าอกแล้วเดินหนีทันทีจนกระทั่งมอรีลเดินมาไกลๆมากแล้วเซอร์รัสจึงวิ่งตาม
มอรีลบ่นไปตามทาง
“ คนเอาแต่ใจ ทะลึ่ง นิสัยไม่ดี ขี้โอ่ ครบชุด ของความนิสัยไม่ดี ไม่รักแล้ว เซอร์รัสบ้า ไม่รักฌซอร์รัสแล้ว เดี๋ยวจะย้ายต้นแสงจนไม่ให้ติดรั้วบ้านนายจะได้ไม่ต้องเจอกันอีกเลย หึ กลับบ้านดีกว่า” มอรีลเดินไปทั้งที่ไม่รู้ว่ามีคนเดินตามหลังมา
“ขอรถที่นึงค่ะ” มอรีลไปสั่งรถ
“ไม่ต้องครับแฟนผมจะกลับพร้อมผม” เซอร์รัสโผล่
“อย่ามายุ่ง นิสัยไม่ดีฉันจะรีบกลับบ้าน”มอรีลว่าแล้วสะบัดหน้า
“งั้นก็กลับกับฉันก็ได้นี่นา”
“ไม่เอาไม่ชอบคนนิสัยไม่ดี”มอรีลว่าอีก
“ตามใจไม่รักกันแล้วก็ไม่มีอะไรที่จะพูดกันอีก”เซอร์รัส แกล้งงอนไปนู่นมอรีลก็ทำเป็นไม่สนทั้งที่ในใจตุ้มๆต่อมๆ เซอร์รัสน้อยใจเลยขึ้นรถกลับบ้าน ส่วนมอรีลก็ขึ้นรถที่เธอจ้าง พอถึงบ้านป้าเฟก็ถามว่า
“โกรธกับสายลมมาหรือคะ” หัวใจมอรีลเต้นรัว
“หนูไม่รู้จักเขาอีกแล้วค่ะป้าเฟ ขอบตามอรีลเริ่มร้อนและทำให้เธอรีบลาป้าเฟขึ้นบ้านไป” เฟลามีนได้แต่ส่ายหน้ากับความรักหนุ่มสาวที่มักจะแปรผันไปได้เรื่อยเสมอ.................
----------------------------------------------------------
ใต้ต้นแสงจันทร์
“ต้นแสงจันทร์จ๋าต่อไปเราจะย้ายไปอยู่ทางนู้นกันนะจ๊ะ อย่าไปยุ่งกับบ้านนั้นเลยเราไปกันดีกว่าเนอะส่วนดอกไม้พวกนี้ให้เจ้าของคืนไปให้หมดเลยให้ป้าเฟดูแทนก็ได้ ไม่สนใจแล้ว ไปกันเถอะ” มอรีลพูกับต้นแสงจันทร์ของเธอ
“จะไปจริงๆหรือ จะทิ้งกันจริงๆหรือไง” เซอร์รัสที่โผล่ขึ้นมาจากกำแพงถาม
“ ไม่ได้ทิ้งไม่เคยรู้จักกันต่างหากคำๆเดียวถ้านึกไม่ออกและไม่ปรับปรุงตัวเองก็ไม่ต้องมาพูดกันอีกเลย”มอรีลว่า
“คำอะไรฉันพูดได้ทุกอย่างเลย ฉันรักเธอนะอย่าจากฉันไป” คำนี้ตรึงใจมอรีลให้เจ็บปวดแต่เธอก็ต้องทน
“ไม่ใช่มันยังไม่ใช่ ฉันรักเธอนะเซอร์รัส” เซอร์รัสยิ้มกว้าง
“แต่ว่าคำๆเดียวถ้านึกไม่ออกเราคงจะต้องจบกันด้วยดีคงอยู่กันไม่ยืด”เซอร์รัสหน้ามุ่ยแล้วครุ่นคิด “ฉันจะใบ้ให้นะเวลาทำให้คนอื่นเจ็บ หรือเวลาผิดก็จะพูดเสมอ”มอรีลว่า
“แล้วฉันจะชดใช้ให้งั้นหรือ” เซอร์รัสว่า
“ไม่ใช่นายนี่คงเห็นเงินเป็นพระเจ้าไม่เคยที่จะพูดเลยสินะ ถ้านึกไม่ออกเราคงต้องจบกันจริงๆฉันจะมาหาต้นแสงจันทร์ทุกวันจนกว่าการแสดงละครจะจบลงจะมารอคำตอบที่นายไม่เคยพูด และถ้ามันยังไม่ถูกจะไม่มีทางพูดกับนาย แล้วเราก็คงจะต้องจบกันจริงๆ”มอรีลว่า
“1 อาทิตย์มันพอเหรอ มอรีล”
“จริงๆแล้ววันเดียวก็พอ หาให้เจอนะ ฉันรักเธอแต่ถ้าพูดมันออกมาไม่ได้ก็จบกัน” มอรีลว่าแล้วเดินหันหลังกลับโดยไม่มองคนที่ทำหน้าเครียดอยู่ข้างหลัง “อย่าไปมอรีล อย่าไปเลยฉันรักเธอ มอรีลฉันให้เธอได้ทุกย่างต้องการอะไร แก้ว แหวน เงิน ทอง ดาว หรือเดือนฉันก็จะหามาให้”เซอร์รัสเจ็บจึ๊ดๆที่หัวใจที่กำลังเต้นรัว “คำที่นายให้ฉันมันง่ายนิดเดียว ฉันไม่ได้ต้องการอะไร เซอร์รัสความรักกับความเข้าใจในส่งที่ผิด ลาก่อน”มอรีลว่าแล้วรับวิ่งเข้าบ้านเพราะตอนนี้น้ำตาเริ่มไหลออกมา คำว่า ลาก่อนเมื่อกี้ ทำเอาซอร์รัสนั่งนิ่งเป็นคำที่ทำให้หัวใจของเขาราวแตกร้าวไปหมดรักเขารักเธอคนนี้จนหมดหัวใจคำอะไรนะฉันจะไม่มีวันยอมให้มอรีลไปไหน ไปเป็นของคนอื่น เธอคือกำลังใจของเขา
“ต้นแสงจันทร์ฉันทำอะไรผิดงั้นหรือ บอกฉันเถอะฉันรู้ว่าฉันผิดแต่ทุกอย่างที่ฉันจะให้เธอกลับไม่รับ” เซอร์รัสกล่าวอย่างเศร้าสร้อย
“สายลมฝากทุกความหวังดี คืนนี้ขอให้มีความสุขเหมือนทุกคืนนะต้นแสงจัทร์ที่รักที่สุดดวงใจ” เสียงสายลมที่ฝากพัดผ่านน่านฟ้ามาช่างเศร้าใจนักมอรีลที่แอบมองดูเซอร์รัสที่ระบียงได้ยินเสียงสายลมสั่งลา
“ต้นแสงจันทร์จ๋าคำว่าขอโทษคำเดียวทำไมเขาไม่ยอมพูดนะ เขาไม่เคยรู้จักเลยหรือ เราจะต้องจบกันจริงๆหรือ แต่ถ้าให้อภัยเขาอยู่เรื่อยไปคงจะก่อตัวหนาขึ้นกว่านี้และคงจะเสียใจมากกว่านี้แน่ วันนี้ช่างเศร้านักนะสายลม” มอรีลว่าน้ำตาไหลพรากอาบที่แก้มนวลๆขณะที่เซอร์รัสเข้าห้องสมุดหาสิ่งที่
มอรีลต้องการให้เขาพูดออกมา
----------------------------------------------------------
เช้าวันต่อมา
“แปลกวันนี้ทำไมมอรีลไม่มาปลุก ป้าเฟคะ ป้าเฟรู้ไหมว่ามอรีลเขาเป็นอะไร” เฟมีลที่นั่งอยู่บนเตียง และป้าเฟกำลังเตรียมชุดอยู่
“โกรธกับสายลมมั้งคะ คุณหนู” ป้าเฟพูดอย่างเป็นนัย ป้าเฟนี่พูดอะไรแปลกๆสายลมที่ไหนหนอ
“ป้าเฟขาใช่เซอร์รัสหรือปล่าว”
“คงงั้นมั้งคะ เพราะเหตุผลที่ไม่รู้จักพูดคำเวลาที่ตัวเองทำผิด” ป้าเฟว่า “ขอโทษ งั้นหรือคะ”เฟมีลถามต่อ เฟลามีนพยักหน้า
“กะอีแค่เรื่องแค่นี้มอรีลก็... นายเซอร์รัสนั้นก็อีกคน” เฟมีลว่าพลางทำให้เสียจริตแต่เช้าเลย “ความจริงคุณหนูก็เคยเสียอารมณ์เพราะเรื่องที่ไม่ยอมขอโทษไม่ใช่หรือคะ” ป้าเฟย้อน เฟมีลยิ้มแหยๆก็ตอนที่เจอกับนายแมวแล้วมาตัดผมเธอ เฮ้อ ขิงก็ราข่าก็แรง
“ไม่เอาแล้วป้าเฟน่ะหนูจะไปอาบน้ำก่อนนะคะ แล้วมอรีลเขา.....”เฟมีลเตรียมไปอาบน้ำแต่ก็ยังไม่วายที่จะถามด้วยการเป็นคนเจ้าสงสัย
“หนูมอรีลป้าเพิ่งไปปลุกก่อนคุณหนูแป๊ปนึงค่ะตอนนี้คงอาบน้ำอยู่” เฟมีลยิ้มแหยๆอีกครั้งหลังจากได้คำตอบ...................
“มอรีลๆๆเธอเป็นอะไรน่ะ”เฟมีลถามหลังจากเรียกมอรีลหลายครั้งแล้วแต่เธอก็ยังคงนั่งเหม่อลอยทั้งที่อาหารตรงหน้ายังไม่พร่องเลยสักนิด
“ ปล่าว เอ่อ ขอโทษนะเธอว่าอะไรนะเมื่อกี้” ขอโทษคำง่ายๆแค่นี้ก็นึกไม่ออกสายลมบ้า ฉันจะจบจริงๆหรือเซอร์รัส
“มอรีลๆๆๆๆๆเธอเหม่ออีกแล้วเมื่อกี้ฉันไม่ได้พูดอะไรเลยนะ” เฟมีลจ้องหน้าเพื่อนอย่างไม่สบายใจ
“เมื่อคืนอ่านหนังสือหนักไปหน่อยขอโทษนะ” มอรีลกล่าว ทั้งที่จริงเธอไม่ได้นอนทั้งคืนได้แต่นั่งตากลมอยู่ริมระเบียงมองแสงไฟที่ลอดออกมาจากบ้านข้างๆนั้นน่าจะเป็นห้องสมุดเพราะห้องดูใหญ่มากไม่เหมือนห้องนอน เขาหรือเปล่านะที่อ่านหนังสือหาคำตอบแต่มันมีก็คงมีแต่ในหนังสือนิยายหรือไม่ก็การสอนวัฒนธรรม หึ แค่นี้ก็ไม่รู้
“มอรีลๆๆๆๆๆทำไมเธอไม่กินเลย นี่เดี๋ยวเราก็สายหรอก”เฟมีลเร่งทั้งที่ทุกทีมอรีลเป็นคนเร่งเธอ
“ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ฉันอิ่มแล้วไปกันหรือยัง”มอรีลรีบลุกพรวดพราดขึ้น
“ทำไมวันนี้ขอโทษบ่อยจัง แล้วก็แค่มองอาหารตรงหน้าเนี่ยนะอิ่ม”
“ไม่มีอะไรหรอกไปเถอะ”มอรีลว่าแล้วเดินนำออกไป อะไรของเขา?เฟมีลทำหน้าเหรอหรา “เออ มอรีลขึ้นรถไปรอเลยนะเดี๋ยวไปเอาของก่อนลืม” มอรีลไม่ได้ยินที่เฟมีลพูดเธอเพียงแต่เดินไปเรื่อยๆอย่าง
ไร้จุดหมาย
“คุณหนูมอรีลคะการให้อภัยกันเป็นสิ่งที่ดีนะคะ เพราะเรารักเขา เขาก็รักเรารักกันมากจะทิ้งความสัมพันธ์ที่เคยมีมามันก็น่าเสียดายนะคะลองคิดดูให้ดี อาจคิดว่าถ้าเก็บไว้นานจะเจ็บมากแต่ถ้าเราบอกเขาให้รู้จักคำนี้คงจะดีไม่น้อย” เฟลามีนพูดให้
มอรีลคิด เธอเพียงแต่จะใจแข็งตัดเขาคนนั้นออกอย่างที่พูดหรือปล่าวก็ยังไม่รู้แต่ถ้าเขาตัดเธอจริงๆเธอคงทำอะไรไม่ถูกคิดแล้วน้ำตาก็พาลจะไหล ป้าเฟรู้ได้ยังไง
“ป้ารู้หรือคะ”มอรีลถาม “ความรักคือการให้อภัยค่ะ”ป้าเฟพูดแล้วยิ้มเดินจากไป นั่นสินะปล่อยไว้สักพักเถอะถ้ามันเป็นแบบตอนที่ไม่เคยรักใครก็ดีสินะแค่ 1อาทิตย์ ไม่เป็นไรหรอกยังไงก็เลิกรักไม่ได้คิดซะว่าเรายังไม่เคยมีความรัก สู้ๆ มอรีลสูดหายใจลึกแล้วขึ้นรถไป
“เฮ่อ มอรีลเธอโกรธกับนายนั่นหรอ”เฟมีลทำใจอยู่นานถามขึ้น
“อืม ใช่ทำไมมีอะไรหรอ”มอรีลพูดหน้าตาย “นี่เธอไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง”เฟมีลถามหน้าเหวอ “ก็ไม่นี่ ฉันเสียใจมื่อวานนี้นะ แต่แค่คำว่าขอโทษคำเดียวพูดไม่ได้ แล้วถ้าไม่เรียนรู้ด้วยตนเองจะทำยังไงได้” มอรีลพูดเสียงเรียบทำเอาเฟมีลตกใจทำได้ขนาดนี้ไปเรียนสำนักไหนมา เฟมีลขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะทุกทีมอรีลจะเป็นคนเปราะบาง
“เฟมีลฉันรู้ว่าอะไรเป็นอะไรไม่ต้องห่วงรักคือการให้อภัย ฉันแค่ต้องการให้เขาเรียนรู้ส่วนตอนนี้ฉันก็แค่ทำเป็นเหมือนยงไม่เคยรักก็แค่นั้น”เฟมีลพยักหน้าแล้วยิ้มให้เป็นกำลังใจความเด็ดเดี่ยวของมอรีลไม่ใช่เล่นๆเลย
“เฮ้อ ถึงแล้วไปเถอะมอรีล เฮ้ย เอ๊ะนั่นเซอร์รัสนี่”เฟมลชี้ให้มอรีลดูเขากำลังเดินกับผู้หญิงคนหนึ่งมีการควงแขนกันด้วย สร้างความเจ็บช้ำให้มอรีล “อย่าไปมองเลยเสียตาเปล่าเราเข้าไปข้างในกันดีกว่า”เฟมีลว่าแล้วลากให้มอรีลที่ยืนค้างหันไปทางอื่น
“เฟมีล พอแล้วเธอเป็นอะไรของเธอเขาคงตัดใจแล้วล่ะ ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกจะอยู่ห้องสามเป็นดาวห้องเราจะสู้อะไรเขาได้ ฉันทำใจแล้ว ทำเหมือนไม่มีความรักไง”มอรีลพูดอย่างแจ่มใส แต่ข้างในหัวใจหำลังสั่นไหว เฟมีลได้แต่มองเพื่อนอย่างห่วงๆอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ
----------------------------------------------------------
****บทนี้จิตแพทย์อาจจะประสาทนิดๆนะยังไงก้ออ่านด้วยละกันนะ ประสาทนิดๆหน้าหยิกหน่อยๆเฮ้อ ดัมเบิลดอร์ไม่น่าเล้ย เกี่ยวอะไรกันเนี่ย ติดตามตอนต่อไปนะ................
ความคิดเห็น