[END] DESTROYER : [I.M x KiHyun]

     แสงไฟเพียงเล็กน้อยที่ลอดออกมาจากห้องทำงานที่อยู่บนตึกสูงระฟ้านั้นยังคงส่องสว่าง แม้ว่าตอนนี้เวลาจะล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่มาได้สักสองสามชั่วโมงแล้ว แต่ 'เขา' ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหนแม้แต่น้อย มีเพียงเสียงปลายนิ้วกระทบกับแป้นคีย์บอร์ดดังเป็นจังหวะอย่างต่อเนื่อง และไม่มีทีท่าว่ามันจะหยุดลงในเร็วๆนี้อย่างแน่นอนเพราะเจ้าของปลายนิ้วเรียวสวยเหมือนกับศิลปินกำลังสร้างสรรค์บทกวีบทหนึ่งที่ไม่เคยมีใครเขียนมัน

     อากาศหนาวและลมเย็นๆที่มาพร้อมกับกลีบดอกเชอร์รี่บลอสซั่มที่ปลิวว่อนไปทั่วท้องถนน..เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของปี นั่นแหละ เขาถึงเลือกที่จะลงมือทำบางสิ่งบางอย่างที่เขาอดทนรอมาตลอดหลายปีในช่วงเวลานี้ ช่วงเวลาที่หวานหอมที่สุดต้องมาพร้อมกับบรรยากาศที่ดี...เขาคิดว่ามันควรแบบนั้น

     เสียงเพลงแจ็สจังหวะหวานซึ้งแทรกซึมเข้ามาตามความมืดที่โรยอยู่รอบตัว มันฟังดูเข้ากันกับเสียงต็อกแต็กที่อยู่ปลายนิ้วของเขาได้อย่างน่าประหลาด ราวกับทุกอย่างได้เจอกันในช่วงเวลาที่เหมาะสมแล้ว ไม่มีอะไรที่ไม่เข้ากันสักอย่างเลย

     เมื่อคิดได้ดังนั้น มุมปากหยักก็ยกขึ้นเป็นรอยเหยียดยิ้มที่เต็มไปด้วยความปิติยินดี

     วิสกี้ในแก้วใสที่วางอยู่ข้างโต๊ะเพิ่งจะพร่องลงไปแค่หนึ่งในสาม ถูกวางทิ้งไว้ตรงนั้นอยู่นานพอสมควร เพราะเจ้าของมัวแต่จดจ่อกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เขาลืมไปมันเสียสนิทเพราะมัวแต่จดจ่ออยู่กับงานมากกว่าที่จะสนใจสิ่งอื่นๆรอบตัว เขาไม่สามารถหยุดความรู้สึกของตัวเองได้ ทุกครั้งที่เขากำลังพิมพ์ตัวอักษรทั้งหมดลงไปบนหน้าจอสีดำมืด ที่สำหรับเขามันไม่ต่างอะไรกับผืนผ้าใบของจิตรกรเลยสักนิดเดียว

     สำหรับเขา โปรแกรมคอมพิวเตอร์ก็คืองานศิลปะแขนงหนึ่ง

     เพลงแจ็สรื่นหูจบลงไปนานแล้ว แต่เสียงของคีย์บอร์ดยังคงดังต่อเนื่องอยู่ จนในที่สุดเมื่อปลายนิ้วสวยเรียวเหมือนมือผู้หญิงเคาะลงบนปุ่มเอ็นเทอร์เป็นครั้งสุดท้าย ห้องทั้งห้องก็เข้าสู่ความเงียบทันที หน้าจอที่เคยเต็มไปด้วยชุดคำสั่งที่เขาป้อนเข้าไปนั้นตอนนี้กลับกลายเป็นข้อมูลยืดยาววิ่งขึ้นลงไปมาอยู่บนหน้าจอขึ้นมาแทน ริมฝีปากกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจในความสำเร็จครั้งนี้ 

     ฝ่ามือละออกห่างจากอุปกรณ์คอมพิวเตอร์เป็นครั้งแรก ก่อนจะเอื้อมไปหยิบบางอย่างที่วางอยู่ไม่ไกลจากมือเขาสักเท่าไหร่

     นาฬิกาจับเวลาทรงกลมแบบโบราณที่ดูไม่ค่อยเข้ากันกับงานที่เขาทำสักเท่าไหร่ถูกหยิบขึ้นมาใช้ในสถานการณ์ที่สำคัญเช่นนี้ และทันทีที่เขากดเดือยที่ส่วนบนของนาฬิกานั้นลง หมายความว่าทุกสิ่งทุกอย่างกำลังเป็นไปตามแผนที่เขาคาดการณ์เอาไว้ทุกอย่าง 

     ดวงตาจ้องมองเข็มนาฬิกาเลื่อนไปทางขวาพร้อมกับเสียงดังติ๊ก ติ๊ก เป็นจังหวะต่อเนื่องกัน ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าทุกครั้งที่เขาปล่อยให้เวลาผ่านไปนั้นมันช่างเป็นเวลาที่แสนน่ารื่นรมย์ขนาดไหน และเมื่อเข็มยาวสีดำสนิทวนกลับมาอยู่ที่เดิมจนครบสองรอบ ก้านนิ้วเรียวยาวก็กดหยุดเข็มนาฬิกาลง ณ เวลาขณะนั้น

     เหมือนกับโปรแกรมในคอมพิวเตอร์นั้นถูกเชื่อมโยงกับนาฬิกาจับเวลาทรงโบราณนั้นได้อย่างน่าประหลาดใจ เพราะหน้าจอที่เคยเต็มไปด้วยตัวอักษรวิ่งขึ้นลงอย่างรวดเร็วก็หยุดลงทันทีที่เขาหยุดเวลา ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นจำนวนชุดตัวเลขเต็มพรืดทั้งหน้าจอภายในเวลาไม่กี่วินาทีแล้ววิ่งวนประมวลผลเป็นรูปแบบคำสั่งวนลูป ก่อนที่จะเลขทั้งหมดจะค่อยๆมลายหายไปราวกับมีเวทมนต์ จนเหลือเลขชุดพียงแค่ชุดเดียวที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอ เลขชุดที่เป็นข้อความทิ้งท้ายและป็นร่องรอยเพียงหนึ่งดียวที่เขาจงใจทิ้งเอาไว้เพื่อยืนยันผลงานของตัวเอง มันหมือนนามปากกาของนักเขียน หรือลายเซ็นต์ของจิตรกรที่เขียนไว้ใต้ภาพ

.

.

.

          "ข่าวสุดท้าย บริษัทขายสินค้าออนไลน์ชื่อดังของโลกเปิดเผยว่า ข้อมูลของลูกค้าทั้งปีที่ผ่านมา ถูกผู้ก่อการร้ายทางไซเบอร์เข้าโจรกรรมข้อมูลไปเมื่อคืนนี้ โดยคาดการณ์ว่าอาจจะลักลอบนำข้อมูลเหล่านี้ไปขายในตลาดมืด อย่างไรก็ตามจากระบบนิระภัยที่มูลค่าสูงหลายล้านดอลล่าร์ที่ทางบริษัทฯ ได้ทำการลงทุนติดตั้งไว้ก่อนหน้านี้ ทำให้ข้อมูลพาสเวิร์ด ข้อมูลบัตรเครคิด หรือข้อมูลบัญชีธนาคารถูกขโมยไปด้วย โดยทางบริษัทได้ส่งคำเตือนแจ้งผู้ใช้และกล่าวขออภัยในความไม่สะดวกที่เกิดขึ้นจากระบบ โดยข้อมูลดังกล่าวทำให้บัญชีผู้ใช้กว่าหลายล้านคนได้รับผลกระทบ และมูลค่าความเสียหายคาดว่าจะหลายพันล้านเหรียญ โดยทางตำรวจเปิดเผยว่าเบาะแสเดียวที่คนร้ายทิ้งเอาไว้ มีเพียงแค่เลขจำนวนหนึ่งเพียงเท่านั้น ส่วนรายละเอียดอื่นๆ...."

     พรึ่บ

     ปลายนิ้วเรียวยาวสไลด์ไปบนหน้าจอสมาร์ทโฟนราคาแพง ก่อนจะกดโทรออกที่เบอร์สุดท้ายของบันทึกรายการโทรเข้าออก ไปยังเบอร์ล่าสุดที่เขาไม่แม้แต่จะสนใจบันทึกชื่อเจ้าของปลายสายเอาไว้ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังจดจำเบอร์โทรนั้นได้อย่างขึ้นใจ

          "อืม ฉันเอง มีเรื่องจะให้ช่วยทำหน่อย"

          "..."

          "ช่วยหาแฮกเกอร์มือดีให้ฉันที มีงานใหญ่รออยู่"

     เขากดวางสายแทบจะในทันทีที่กล่าวประโยคนั้นจบลง ไม่จำเป็นต้องมีบทสนทนาอะไรต่อ เพราะทุกอย่างที่เขาเลือกลงมือทำ มันผ่านการวิเคราะห์และวางแผนมาเป็นอย่างดี ร่างสูงเอนกายพิงผนักเก้าอี้ก่อนจะยกเท้าขึ้นมาวางพาดไว้บนโต๊ะอย่างผ่อนคลายในขณะที่ดวงตายังคงจ้องมองไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์สีดำมืดที่ยังปรากฎตัวเลขชุดหนึ่งอยู่บนนั้น

          1000000000000066600000000000001

     ...เรื่องราวทั้งหมดมันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น

============================================================================

เรานึกพล็อตนี้ออกตอนที่ดู MV เพลง Destroyer อ่ะ ... ฝากติดตามด้วยนะคะ

เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วย TT_TT