[(D)]angerous รักอันตรายของฉันกับนายมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #1 : [(เ)]รื่องโชคร้ายฉลองเปิดเทอมวันแรก (50%)

                      พ่อไปลาว แม่ไปเขมร พี่ไปพม่า ย่าไปอินโด ปู่ไปมาเล... โว้ยอะไรจะขนาดนี้ทุกคนได้ไปเที่ยวเมืองนอกหมดเลยแล้วทิ้งชั้นไว้ที่บ้านคนเดียว นิสัยดีกันจริงๆเลย (จริงๆแล้วพ่อไป LA แม่ไปอังกฤษ พี่ไปรัซเซีย ย่าไปอินเดีย ปู่ไปเยอรมัน) แล้วสรุปฉันก็เหมือนตกนรกทั้งเป็นเมื่อทุกคนฝากชั้นไว้กับยัยพวกป้าขี้บ่น(คนใช้เก่าแก่ของบ้าน) ฉันจึงว่าแผนจะหนีไปอยุ่บ้านเพื่อนสุดที่รักของชั้น

      "มีใครเห็นคุณหนูบ้างไหม หายไปตั้งแต่เช้าแล้วนะเนี่ย" โถ่ตามหาต่อไปเถอะนะคุณป้าฉันมาอยู่ที่บ้านเพื่อนแล้ว โฮะๆ(ขณะนี้ฉันดูสภาพของบ้านฉันจากทางคอมฯอยุ่ที่บ้านเพื่อน เป็นภาพสดๆจากกล้องไว้กันขโมยที่บ้านถ่ายเอาไว้)

      "ปัก"นั่นเสียงอะไรรุ้สึกว่าจะใช้อารมณ์ทำมากเลยนะ "น้องสาวสุดที่รักของฉันอยุ่ไหน เรียกออกมาเดี๋ยวนี้เลย" ไม่น้าไม่ยักกะรุ้ว่าพี่จะกลับมาวันนี้ ตายแน่เลย

      "เฮ้ย ไม่กลัวตายหรอไอ้ซิน" เหอๆถึงจะกลับไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะเพื่อน เอ้อลืมแนะนำตัวไปเลย ฉันชื่อ ซินน่ามอน หรือ ยัยอบเชยที่เพื่อนชอบเรียกกัน ส่วนคนที่พูดอยุ่ก็คือยัย วา หรือ วะนิลา(ชื่อเต็มๆของยัยนี่)

      "ถ้ากลับฉันจะได้เจอแกอีกเป็นครั้งที่2ไหม"แน่นอนถ้าฉันกลับไปจะต้องโนฆ่าแน่ๆ แล้วฉันก็จะโดนกักอยุ่ในบ้านไปตลอด 

      "โห่ เจ๊นี่ยังดุเหมือนเดิมเลยนะ แล้วเธอไม่เบื่อบ้างเรอะไงเนี่ยยัยซินที่ต้องอยุ่กับพี่สาวสุดสวยจอมโหดอย่างเนี่ย"อย่ามาตั้งคำถามแบบนี้กับฉันเซ่มันกดดันนะรุ้ไหม

      "ช่างเถอะระวังตายก่อนเวลาอันควรนะ"

      "เกรงใจนะ ช่างเถอะว่าแต่เธอเอากระเป๋านั่งเรียนมารึเปล่าเนี่ยฮ่ะ"

      "เอามาดิไม่งั้นฉันคงต้องกลับไปกลับมาแน่เลย แล้วถ้ากลับไปก็จะไม่ได้กลับมาอีกด้วยละ"ยัยอบเชยคนนี้ไม่เคยลืมเอาอะไรมาแน่นอนหรอกมาแล้วก็ต้องพร้อม

      "เอ้อ เอามาก็ดีไม่งั้นฉันคงต้องเสียเงินอีก"ไม่ต้องมาว่าฉันนะ โฮะๆแต่ปกติฉันก็ชอบยืมเงินยัยนี่บ่อยๆละน้า

      "พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแล้ว จะได้เจอเพื่อนๆ ดีใจจังเลย"

      "ฉันก็ว่างั้นอะแหละจะได้เจอเพื่อนแล้ว ขึ้นม.4 จะมีเด็กใหม่เข้ามาใหม่น้า"ฉันพูดพลางหยิบขนมขึ้นมากินแล้วดูหน้าจอคอมฯต่อ(ยังคงดูเรื่องที่บ้านตัวเองอยู่)และลแล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในจอคอมหลังจากเงียบไปซะนานเลย

      "โถ่ยัยน้องบ้าหายไปไหนนะ ยิ่งมีเรื่องด่วนต้องให้ทำด้วยแย่จริงๆ รึว่า... "คุณพี่แกยังพูดไม่จบก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา(เปลี่ยนเครื่องใหม่อีกแล้วเรอะนั่น) พอแกกดเบอร์จบเสียงมือถือของยัยวาก็ดังขึ้น ตายแน่ฉัน ไม่เหลือซากแน่เลยง่า

      "สวัสดีคะ"อ้ากยัยวาตอบไปทำไมเดี่ยวพูดจบฉันจะฆ่าแก

      "วัดดีจ๊ะน้องวา น้องซินของพี่อยุ่แถวนี้ไหมจ๊ะ"โอ้พระเจ้า ลูกจะตายไหม

      "อยุ่คะ รอแปปนึงนะคะเดี๋ยวจะให้คุยด้วยคะ"เอาเข้าไป เอาเข้าปายยยยยยยยยย

      "จ้า รอได้จ๊ะแต่ขอให้เค้ามาพูดกับพี่ก็พอจ้า" เสียวจังเลยทำไมพูดจ๊ะจ๊ะ จ๋าจ๋า

      "อะ เอ่อ ฮัลโหล วัดดีคะพี่"กลัวจริงๆเลย

      "ยัยน้องบ้า รุ้ไหมว่าทำให้พี่เป็นห่วงแค่ไหนนะ จะไปไหนก็ไม่บอกพี่ซักคำเลยวันหลังก็บอกบ้างซิ แล้วแถมพี่ก็อุตส่าห์กลับมาเพราะว่ามีงานที่น้องจะต้องทำด้วย"โถ่พูดยาวเฟื้อยเป็นงูเลย แถมยังจบด้วยเรื่องงานอีก

      "หนูขอโทษคะพี่..."

      "กลับมาที่บ้านเดี๋ยวนี้เลยนะเรามีเรื่องต้องคุยกันหลายอย่างเลยละ"อา...ยัยวาชั้นคงต้องลาแกกลับบ้านแล้วละไปนะ พอวางสายฉันก็ลายัยวากลับบ้าน TT^TT

                    __________________________________________

        ฉันไม่เคยคิดเลยว่าการที่พี่เรียกฉันกลับไปนั้น มันจะเป้นอะไรที่แย่ที่สุดในโลกเลยละ