คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พรรษาที่ 1: เมื่อยามแรกตรัสรู้
เรื่อนาสุาา ถวาย้าวมธุปายาส เมื่อพระโพธิสัว์ ไ้ลายารบำเพ็เพียรอย่าทรมานนเอ อย่ายิ่ยวแล้ว ลับมาเสวยอาหารอย่าเป็นปิ นร่าายมีวามสมบูร์เป็นปิ แล้วพวปัวัีย์ทั้ 5 ไ้ทิ้พระโพธิสัว์เินทาไปยัสถานที่อื่น แ่ใน่ว่อนหน้านั้น นาสุาาไ้เรียมทำ้าวมธุปายาสมาเป็นเวลาเือบ 1 ปี สาเหุารเรียม้าวมธุปายาสมีันี้ นาสุาา เิในรอบรัวอุุมพีื่อเสนียะ ึ่เป็นเศรษีและหัวหน้าหมู่บ้าน ำบลอุรุเวลาเสนานิม ในแว้นมธ ่อนพระศาสาอเราบัเิ เริวัยแล้วไ้ทำวามปรารถนาไว้ ้นไทร้นหนึ่ว่า ถ้านาไปมีเหย้าเรือนะนที่เสมอ ๆ ัน และไ้บุรายในท้อแรัทำพลีรรมประำปี แล้วนาสุาา ็ไ้ไปแ่านับ ยสเศรษี อยู่ที่ อิสิปนมิทายวัน แว้นาสี ึ่มีระยะห่าา ำบลอุรุเวลาเสนานิม 18 โยน์ หรือ 288 ิโลเมร แล้วนา็ไ้บุรายนแร ื่อว่า ยสบุร วามปรารถนาอนา็สำเร็ นาึ้อเินทาาบ้านสามี ที่อิสิปนมิทายวัน แ้วนาสี มายัอุรุเวลาเสนานิม ทุ ๆ ปี เพื่อทำพลีรรมามที่ั้วามปรารถนาไว้ ั้นอนในารทำ้าวมธุปายาส อนาสุาาเป็นันี้ ไ้ปล่อยแม่โนมพันัวให้เที่ยวไปในป่าะเอม ให้แม่โนม ๕๐๐ ัว ื่มน้ำนมอแม่โนม ๑,๐๐๐ ัวนั้น แล้วให้แม่โนม ๒๕๐ ัว ื่มน้ำนมอแม่โนม ๕๐๐ ัวนั้นรวมวามว่า นา้อารวาม้นวามหวาน และวามมีโอะอน้ำนมึไ้ระทำารหมุนเวียนไป นระทั่แม่โนม ๘ ัวื่มน้ำนมอแม่โนม ๑๖ ัว ้วยประาระนี้ แล้วนำน้ำนมโา 8 ัวมาปรุ้าวมธุปายาส. ในวัน่อนวันเพ็เือน 6 นาสุาา ไ้ให้นใ้ ือนาปุาทาสี ไปทำวามสะอาที่บริเว้นไทร และในืนนั้นพระโพธิสัว์ ไ้ทรมหาสุบิน 5 ประาร
(อ่านสุบินสูร) เมื่อทรใร่รวู ึทรระทำสันนิษานว่า วันนี้ เราัไ้เป็นพระพุทธเ้าโยไม่้อสสัย เมื่อรารีนั้นล่วไป ึทรระทำารปิบัิพระสรีระ ทรอยเวลาภิาาร พอเ้ารู่ ึเส็มาประทับนั่ที่โนไม้นั้น ยัโนไม้ทั้สิ้นให้สว่าไสว้วยพระรัศมีอพระอ์. เมื่อนาสุาาและนาปุาทาสีเรียม้าวมธุปายาสำนวน 49 ้อน ไปยัโน้นไม้ ไ้เห็นพระโพธิสัว์ ็เ้าใว่าเป็นเทวา ึทำารถวาย้าวมธุปายาสพร้อมทั้ถาทอ แล้วลาาไป หลัานั้นพระโพธิสัว์็เสวย้าวมธุปายาสนหม แล้วทรประส์ที่ะป้วนปาื่มน้ำึนำถาไปยัแม่น้ำเนรัรา เมื่อเสร็ิพระอ์ทรอธิานลอยถาทอ ว่าถ้าพระอ์ะรัสรู้เป็นพระพุทธเ้าอให้ถาทอลอยทวนน้ำ แล้วถาทอนั้นลอยทวนน้ำไป นมล แล้วพระโพธิสัว์ึ้นาฝั่แม่น้ำ แสวหาที่บำเพ็สมธรรม ึเอ้นศรีมหาโพธิ์ แล้วพราหม์นหนึ่ไ้ถวายห้าา ให้ับพระอ์เพื่อทำเป็นที่ลอนั่ที่้นโพธิ์นั้น
พระโพธิสัว์็บำเพ็สมธรรมรัสรู้เป็นพระพุทธเ้าในืนนั้น เมื่อรัสรู้เป็นพระพุทธเ้าแล้วเสวยวิมุิสุอยู่ 7 วัน และทรพิารา ปิสมุปบาท แล้วย้ายไปยัโน้นไม้อี้นหนึ่เ้าสมาธิเสวยวิมุิสุอี 7 วัน เมื่อออมาไ้พบับ พราหม์หุหุา แล้วย้ายไปยัโน้นไม้อี้นหนึ่เ้าสมาธิเสวยวิมุิสุอี 7 วัน แล้วย้ายไปยัโน้นไม้อี้นหนึ่เ้าสมาธิเสวยวิมุิสุอี 7 วัน เมื่อออมาไ้พบับ ปุสสะภัลลิะ ๒ พ่อ้า ึ่ไ้ถวาย ้าวสัุ้อนและสัุผ ให้พระพุทธอ์เสวย และทั้สอ็ไ้เป็น อุบาสู่แรที่ถึ พระรันะ 2 แล้วพระอ์ย้ายไปยัโน้นไม้อี้น เ้าเสวยวิมุิสุอี 7 วัน แล้วึเิปริวิไม่ทรแสธรรม พระมหาพรหม ึลมาอารานาให้พระพุทธอ์แสและสั่สอนธรรม เพราะสัว์ผู้ที่ะบรรลุธรรมมีอยู่ พระพุทธอ์ึรับารสั่สอนธรรมามที่พระมหาพรหมอารานา (อ่านใน โพธิถา ปิสมุปบาทมนสิาร และารเสวยวิมุิสุ) พระพุทธอ์ึำนึว่าะแสธรรมแ่ใร่อน ็ทรนึถึ อาฬาราบส และอุทาบส แ่พระอ์ทรทราบว่า ท่านทั้ 2 ไ้ เสียีวิไปแล้วและไปบัเิใน อรูปพรหม ึ่ไม่สามารถแสธรรมให้ไ้ พระพุทธอ์็นึถึปัวัีย์ทั้ 5 แล้วพระอ์ทรทราบว่า ปัวัีย์ทั้ 5 ไ้อยู่ที่ป่าอิสิปนมิทายวัน
พระพุทธอ์ึำเนินไป้วยพระบาทลอ 18 โยน์ (288 ิโลเมร) โยไม่ประส์ใ้อิทธิฤทธิ์ เพื่อะอนุเราะห์ อุปาีว ให้ไ้เ้ามาบวพระในภายหลันบรรลุเป็นพระอนาามี แล้วพระพุทธอ์ไ้พบับอุปีวลาทา ไ้สนทนาันเล็น้อย แล้วาไป (อ่านเรื่อ อุปาีว) พระพุทธอ์ถึป่าอิสิปนมิทายวัน ในวันึ้น ๑๕ ่ำ เือน ๘ (อาสาฬหบูา) หลัาวันรัสรู้สอเือน และที่ป่าอิสิปนมฤทายวัน เมือพาราสี พระพุทธอ์ไ้แสธรรมึ่เรียว่า ธัมมััปปวันสูร ในวันนั้นพระอัาโัะไ้สำเร็เป็นพระโสาบัน มีปัาเห็นแ้ว่า "สิ่ทั้หลายย่อมเิาเหุเป็นธรรมา แล้วสิ่ที่เิทั้หมทั้ปวย่อมับไปเป็นธรรมา" ไม่ยึมั่นถือมั่นในสัายทิิ ในมิาทิิ ในศีลปรามาส สิ้นวามสสัย(วิิิา)ในธรรม ทำให้วันนั้นมีพระรันรัยรบอ์ เป็นรั้แร หลัานั้นปัวัีย์ ทั้ 5 ไ้บวเป็นพระภิษุ้วยเอหิภิษุ(พระพุทธเ้าเป็นผู้บวให้) หลัานั้นพระอ์ไ้แส อนัลัสูร ึปรามี พระอรหัน์ปราึ้นในโล 6 อ์รวมพระพุทธเ้า 1 พระอ์ (อ่าน ธัมมััปปวันสูร และ อนัลัสูร)
ในเวลา่อนรุ้เ้าวันหนึ่ ยสบุร ึ่เป็นบุรอ ยสเศรษี ับนาสุาา นาผู้ที่ถวาย้าวมธุปายาส ับพระโพธิสัว์่อนพระโพธิสัว์ะรัสรู้เป็นพระพุทธเ้า ยสบุรไ้รู้สึัวื่นึ้นมาแล้วมอไปรอบๆ ในวิหารอนเอ เห็นเหล่า้าทาส นารำ และนาผู้บำเรอแ่น ่า็ยันอนหลับอยู่ ในลัษะท่าทา่าๆ เห็นสภาพวามริอหิเหล่านั้น เมื่อไม่ไ้ประับแ่ผมฟู นอนน้ำลายไหล นอนในท่าที่น่าเีย ึบัเิวามเบื่อหน่ายึ้นมา เห็นบุลเหล่านั้นเหมือนับาศพ ึรำพึึ้นมาทำนอว่า
"ท่านผู้เริ ที่นี่วุ่นวายหนอ ที่นี่ั้อหนอ " แล้วเินลออาปราสาทอนออไป พร้อมทั้รำพึไปเรื่อย รไปยัป่าอิสิปนมิทายวัน ที่พระพุทธเ้าับพระปัวัีย์ทั้ 5 พัอยู่ ใน่อนรุ้วันนั้นพระพุทธเ้าทรำลัเินรมอยู่ เมื่อใล้รุ้็ไ้ยินเสียรำพึอท่านยสบุร ที่เินเ้ามาใล้ พระอ์ึรัสบอไปว่า
"ที่นี่ไม่วุ่นวาย ที่นี่ไม่ั้อ เ้ามาเถอะท่าน" ท่านยสบุรพอไ้ยินอย่านั้นเินเ้าไปหาพระพุทธเ้า แล้วพระพุทธเ้าึแสธรรมให้ท่านยสบุรฟั นท่านยสบุรไ้บรรลุเป็นพระโสาบัน ปัาเห็นแ้ว่า
"สิ่ใสิ่หนึ่มีวามเิึ้นเป็นธรรมา สิ่นั้นทั้มวลมีวามับไปเป็นธรรมา"
ในะเียวันมาราบิาอท่านยสบุร ื่นเ้าึ้นมา็ไปหาท่านยสบุรที่วิหาร อท่านยสบุร็ไม่เอ ถามเหล่านาบริวาร่าๆ นาเหล่านั้น็ไม่ทราบ บิาอท่านยสบุรึเินลาปราสาทหาทั่วบริเว็ไม่พบ แล้วึเลยไปยัป่าอิสิปนมิทายวัน เห็นพระพุทธเ้าทรนั่อยู่ ึเ้าไปหาแ่ไม่เห็นบุรอนที่นั่อยู่้วย (ไม่อล่าวเรื่ออิทธิฤทธิ์มานั) ึถามพระพุทธเ้าทำนอว่า ไ้เห็นลูายอนหรือเปล่า? พระพุทธเ้าึรัสทำนอว่า ูรหบี ถ้าอย่านั้น เินั่ บาทีท่านนั่อยู่ ที่นี้ะพึไ้เห็นยสุลบุรผู้นั่อยู่ ที่นี้ บิาอยสบุร็ไ้ฟัธรรมาพระพุทธอ์ นบรรลุเป็นพระโสาบัน มีปัาแ้ัว่า
"สิ่ทั้หลายย่อมเิาเหุเป็นธรรมา แล้วสิ่ที่เิทั้หมทั้มวลย่อมับไปเป็นธรรมา" และะเียวันยสบุรเมื่อไ้ฟัธรรมเป็นำรอบสอ ิ็หลุพ้นาิเลสทั้หลายไม่ยึมั่นถือมั่นบรรลุเป็นพระอรหัน์ แล้วบิาอท่านยสบุร็แลเห็นท่านยสบุรนั่อยู่ พระพุทธเ้าึรัสับบิาอท่านยสบุรว่า ท่านยสบุรบรรลุเป็นพระอรหัน์แล้ว วระบว บิาอท่านยสบุร็เห็นว่าสมวร พระยสบุรึไ้บว้วยเอหิภิษุ หลัานั้นบิาอพระยสบุร็นิมนร์ ว่า อทรรับภัาหารอ้าพระพุทธเ้า เพื่อเสวยในวันนี้เถิ พระพุทธเ้า้า. พระผู้มีพระภาทรรับโยุษีภาพ เมื่อบิาอพระยสบุรลับมายัเรือน บอล่าวนาสุาาผู้เป็นภรรยาและให้นใ้้าทาสัเรียมภัาหารเพื่อ พระพุทธเ้าและับพระอรหัน์ทั้ 6 (ปัวัีย์ ทั้ 5 และพระยส) เมื่อถึเวลาอันวร พระพุทธเ้าและพระมาหาสาวทั้6 ็นุ่ห่มีวรำเนินไปยับ้านเศรษีบิาอพระยส พระพุทธเ้าเมื่อทรเสวยภัาหารเสร็ ็ทรแสธรรมให้ท่านเศรษี นาสุาา และภรรยาเ่าอท่านพระยส และเหล่า้าทาสบริวาร ท่านเหล่านั้นพร้อมทั้บริวาร็บรรลุเป็นพระโสาบัน แล้วนาสุาา ็แสนเป็นอุบาสิาผู้ถึพระรันนไรเป็นนแรอพุทธศาสนานี้
หลัานั้น(ยมาา สารานุรม อุพระไรปิบับธรรมทาน) " สหายฤหัสถ์ ๔ นอท่านพระยส ือ วิมล ๑ สุพาหุ ๑ ปุิ ๑ วัมปิ ๑ เป็นบุรอสุลเศรษีสืบ ๆ มา ในพระนรพาราสี ไ้ทราบ่าวว่า ยสุลบุรปลผมและหนว นุ่ห่มผ้าาสายะ ออาเรือน บวเป็นบรรพิแล้ว.
รั้นทราบันั้นแล้ว ไ้ำริว่า ธรรมวินัยและบรรพาที่ยสุลบุร ปลผมและหนวนุ่ห่มผ้าาสายะออาเรือน บวเป็นบรรพิแล้วนั้น ไม่่ำทรามแน่นอน ันี้ ึพาันเ้าไปหาท่านพระยส อภิวาทแล้ว ไ้ยืนอยู่ ที่วรส่วน้าหนึ่ ึท่านพระยสพาสหายฤหัสถ์ทั้ ๔ นั้น เ้าเฝ้าพระผู้มีพระภา ถวายบัมแล้วนั่ ที่วรส่วน้าหนึ่ ไ้ราบทูลว่า พระพุทธเ้า้า สหายฤหัสถ์อ ้าพระอ์ ๔ นนี้ ื่อ วิมล ๑ สุพาหุ ๑ ปุิ ๑ วัมปิ ๑ เป็นบุร อสุลเศรษี สืบๆ มาในพระนรพาราสี อพระผู้มีพระภาโปรประทานโอวาทสั่สอนสหายอ้า พระอ์เหล่านี้.
พระผู้มีพระภาทรแสอนุปุพพิถาแ่พวเา ือ ทรประาศทานถา สีลถาสัถา โทษ วาม่ำทราม วามเศร้าหมออามทั้หลายและอานิสส์ในวามออาาม เมื่อพระผู้มีพระภาทรทราบว่า พวเามีิสบ มีิอ่อน มีิปลอานิวร์ มีิเบิบาน มีิผ่อใสแล้ว ึทรประาศพระธรรมเทศนาที่พระพุทธเ้า ทั้หลายทรยึ้น แส้วยพระอ์เอ ือ ทุ์ สมุทัย นิโรธ มรร. วาเห็นธรรม ปราศาธุลี ปราศามลทิน ว่า สิ่ใสิ่หนึ่มีวามเิึ้นเป็นธรรมา สิ่นั้นทั้มวลมีวามับเป็นธรรมา ไ้เิแ่พวเา ที่นั่นั้นแล ไ้ทูลำนี้่อพระผู้มีพระภาว่า พระพุทธเ้า้า อพว้าพระอ์พึไ้บรรพา พึไ้อุปสมบทในสำนัพระผู้มีพระภา พระผู้มีพระภารัสว่า พวเธอเป็นภิษุมาเถิ ันี้ แล้วไ้รัส่อไปว่า ธรรมอันเราล่าวีแล้ว พวเธอประพฤิพรหมรรย์ เพื่อทำที่สุทุ์โยอบเถิ พระวาานั้นแล ไ้เป็นอุปสมบทอท่านผู้มีอายุเหล่านั้น.
่อมา พระผู้มีพระภาทรประทานโอวาทสั่สอนภิษุเหล่านั้น ้วยธรรมีถา เมื่อพระ ผู้มีพระภาทรประทานโอวาทสั่สอนภิษุเหล่านั้น้วยธรรมีถา ิอภิษุเหล่านั้น พ้นแล้ว าอาสวะทั้หลาย เพราะไม่ถือมั่น สมัยนั้น มีพระอรหัน์เิึ้นในโล ๑๑ อ์ รวมพระพุทธอ์้วย.
สหายฤหัสถ์อท่านพระยส เป็นาวนบทำนวน ๕๐ น เป็นบุรอสุลเ่าสืบๆ ันมา ไ้ทราบ่าวว่า ยสุลบุร ปลผมและหนว นุ่ห่มผ้าาสายะ ออาเรือนบวเป็นบรรพิแล้ว รั้นทราบันั้นแล้วไ้ำริว่า ธรรมวินัยและบรรพาที่ ยสุลบุรปลผมและหนว นุ่ห่มผ้าาสายะออาเรือนบวเป็นบรรพิแล้วนั้น ไม่่ำทรามแน่นอน ันี้ ึพาันเ้าไปหาท่านพระยส อภิวาทแล้วไ้ยืนอยู่ ที่วรส่วน้าหนึ่ ท่านพระยสพาสหาย ฤหัสถ์ำนวน ๕๐ นนั้นเ้าเฝ้าพระผู้มีพระภา ถวายบัมแล้วนั่ ที่วรส่วน้าหนึ่ ไ้ราบทูลว่า พระพุทธเ้า้า สหายฤหัสถ์อ้าพระอ์เหล่านี้เป็นาวนบท เป็นบุรอสุลเ่าสืบๆ ันมา อพระผู้มีพระภาโปรประทานโอวาทสั่สอนสหาย อ้าพระอ์เหล่านี้.
พระผู้มีพระภาทรแสอนุปุพพิถาแ่พวเา ือ ทรประาศทานถา สีลถา สัถา โทษ วาม่ำทราม วามเศร้าหมออามทั้หลาย และอานิสส์ในวามออาาม เมื่อพระผู้มีพระภาทรทราบว่า พวเามีิสบ มีิอ่อน มีิปลอานิวร์ มีิเบิบาน มีิผ่อใสแล้ว ึทรประาศพระธรรมเทศนา ที่พระพุทธเ้าทั้หลายทรยึ้นแส้วยพระอ์เอ ือ ทุ์ สมุทัย นิโรธ มรร. วาเห็นธรรม ปราศาธุลีปราศามลทิน ว่า สิ่ใสิ่หนึ่มีวามเิึ้นเป็นธรรมา สิ่นั้นทั้มวลมีวามับเป็นธรรมา ไ้เิแ่พวเา ที่นั่นั้นแล พวเาไ้เห็นธรรมแล้ว ไ้บรรลุธรรมแล้ว ไ้รู้ธรรมแ่มแ้แล้ว มีธรรมอันหยั่ลแล้ว ้ามวามสสัยไ้แล้ว ปราศาถ้อยำแสวามสสัย ถึวามเป็นผู้แล้วล้า ไม่้อเื่อผู้อื่นในำสอนอพระศาสา ไ้ทูลำนี้่อพระผู้มีพระภาว่า พระพุทธเ้า้า อพว้าพระอ์พึไ้บรรพา พึไ้อุปสมบทในสำนัพระผู้มีพระภา. พระผู้มีพระภารัสว่า พวเธอเป็นภิษุมาเถิ ันี้ แล้วไ้รัส่อไปว่า ธรรมอันเราล่าวีแล้ว พวเธอประพฤิพรหมรรย์เพื่อทำที่สุทุ์โยอบเถิ พระวาานั้นแล ไ้เป็นอุปสมบทอท่านผู้มีอายุเหล่านั้น.
่อมาพระผู้มีพระภาทรประทานโอวาทสั่สอนภิษุเหล่านั้น ้วยธรรมีถา. เมื่อพระ ผู้มีพระภาทรประทานโอวาทสั่สอนภิษุเหล่านั้น้วยธรรมีถา ิอภิษุเหล่านั้นพ้นแล้ว าอาสวะทั้หลาย เพราะไม่ถือมั่น สมัยนั้น มีพระอรหัน์เิึ้นในโล ๖๑ อ์. " (บที่ยมา าสารานุรม)
(อ่านพระยสและท่านที่เี่ยว้อในพระไรปิเล่มที่ 4 เรื่อยสุลบุร)
หลัานั้นพระพุทธอ์ทรรัสับเหล่าพระอรหัน์สาวทั้ 60 รูป ทำนอว่า เพื่อประโยน์แ่สรรพสัว์ทั้หลาย พวท่านออไปประาศธรรมที่พระอ์แสไว้แล้วล่าวไว้ีแล้วแ่สัว์ทั้หลาย และอย่าไปในทิศทาเียวันพร้อมัน 2 รูป (เพราะยัมีพระภิษุน้อยอยู่มา) และใน่วเริ่ม้นพระศาสนานั้นเมื่อุลบุรประส์ที่ะบว พระเถระเหล่านั้น้อนำุลบุรนั้นไปเฝ้าพระพุทธเ้าเพื่ออบว พระภิษุส์ึมีวามใร่ิับพระพุทธเ้าเป็นอย่ามา
หลัานั้นพระพุทธเ้าทรพระประส์เส็ไปยั รุราฤห์ เมือหลวอแว้นมธามที่พระอ์เยสัาไว้ับพระเ้าพิมพิสาร ึ่เป็นเ้าแผ่นินอแว้นมธและแว้นอัะ เพราะในสมัยเมื่อพระอ์ยัเป็นพระโพธิสัว์ อนออแสวหาโมธรรมอยู่ ไ้พบับพระเ้าพิมพิสาร และพระเ้าพิมพิสารไ้ทูลล่าวเิว่า เมื่อพระโพธิสัว์ทรรัสรู้แล้ว อทรมาโปรแสธรรมให้ับพระอ์้วย เพื่อพระอ์ะไ้รู้แ้ถึธรรมนั้น
อธิบายใน้านภูมิศาสร์เพื่อะไ้เห็นภาพร่าวๆ ในารเส็ำเนินอพระพุทธเ้า โยถือ เอาแว้นมธ อันมีเมือราฤห์เป็นเมือหลว อยู่รลา ันี้
----แ้วนสัะ มีเมือบิลพัส์เป็นเมือหลวอยู่ทาทิศเหนืออแ้วนมธ ึ่เมือบิลพัส์เป็นเมือประสูรอพระโพธิสัว์่อนรัสรู้ และเป็นแว้นเล็ เมือบิลพัส์เป็นเมือหลวอแว้นสัะ และมีอิสระไม่ึ้นับใร
----แว้นอัะมีเมือ ำปา เป็นเมือหลว อยู่ทาทิศะวันอออแว้นมธ และอยู่ในารปรออแว้นมธ
----แว้นาสี มีเมือ พาราาสี เป็นเมือหลว อยู่ในารปรออพระเ้าปสนธิโศล(พระเ้าปสนธิโศล เป็นพระาิับพระเ้าพิมพิสารปรอทั้แว้นาสี และแว้นโศล) อยู่ทาทิศะวันอแ้วนมธ และป่าอิสิปนมิทายวัน อยู่ในแว้นาสี
----แว้นโศลมีเมือ สาวัถี เป็นเมือหลว อยู่ทาทิศะวันเียเหนืออแว้นาสี เมือสาวถีเป็นที่ประทับอพระเ้าปสนธิโศล
----แว้นวัี มีเมือ เวสาลี เป็นเมือหลวอยู่ทาทิศเหนืออแว้นมธใล้ับเมือบิพัส์ ้อสัเ แว้นอัะ แ้วนมธ แว้นวัี แว้นาสี อยู่ในเ พิหาร ออินเียปัุบัน และท่านผู้อ่าน้อทำวามเ้าใในที่ั้อแว้นที่ล่าวไว้้าบนให้ี เพราะะไ้เห็นภาพในารำเนินเส็เผยแผ่พระสัะธรรมไ้ียิ่ึ้น ยัวอย่าให้เห็นร่าวๆ ั้าล่า
________________________________สั(บิลพัส์) วัี(เวสาลี)
_____________โศล(สาวถี) าสี(พาราสี) มธ(ราฤห์) อัะ(ำปา)
แผนที่ร่าวๆ
ึ่ในสมัยเมื่อพระพุทธเ้ายัมีพระนม์ีพอยู่ มีแว้นให่อยู่ 16 แว้น 16 แว้นนี้ินเนื้อที่มาว่ารึ่หนึ่อประเทศอินเียในะนี้ (อ่าน เรื่อ 16 แว้น าสารานุรม)
พระพุทธเ้าทรพระประส์เส็ไปยั รุราฤห์ แ่หาไ้ทรรีบร้อนไม่ เพราะเนาแสพระสัะธรรมับผู้ที่อยู่ใน่ายพระาในระหว่าารเินทา โยประส์มุ่รไปทาำบลอุรุเวลาในแว้นมธ ึ่เป็นำบลที่พระพุทธเ้ารัสรู้ ะนั้นยัไม่้ามเอแว้นาสี(รุพาราสี) พระพุทธเ้าทรแวะ้าทาไปประทับนั่อยู่ที่โน้นไม้้นหนึ่ เพื่อโปรแ่ สหายภัททวัีย์ ทั้ 30 น ัเรื่อที่ยมาาพระไรปิเล่มที่ 4 เรื่อสหายภัททวัีย์
เรื่อสหายภัททวัีย์ [๓๖]
รั้นพระผู้มีพระภาประทับอยู่ที่พระนรพาราสีามพระพุทธาภิรมย์ แล้วเส็ าริไปโยมรราอันะไปสู่ำบลอุรุเวลา และทรแวะาทา แล้วเส็เ้าไปยัไพรสแห่หนึ่ รั้นถึไพรส์นั้นแล้ว ประทับนั่ โนไม้้นหนึ่. ็โยสมัยนั้นแล สหายภัททวัีย์ำนวน ๓๐ น พร้อม้วยปาบีบำเรอันอยู่ ไพรส์แห่นั้น. สหายนหนึ่ไม่มีประาบี. สหายทั้หลายึไ้นำหิแพศยามาเพื่อประโยน์แ่เา. ่อมาหิแพศยานั้น เมื่อพวสหายนั้นเผลอัวมัวบำเรอันอยู่ ไ้ลัเรื่อประับหนีไป. ึพวสหายนั้น เมื่อะทำาร่วยเหลือสหาย เที่ยวามหาหิแพศยานั้น ไปถึไพรส์แห่นั้น ไ้เห็นพระผู้มีพระภาประทับนั่อยู่ โนไม้้นหนึ่ รั้นแล้วึเ้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภา แล้วไ้ทูลถามพระผู้มีพระภาว่า พระผู้มีพระภาเห็นหิบ้าไหมเ้า้า? พระผู้มีพระภาทรย้อนถามว่า ูรุมารทั้หลาย พวเธอะ้อารอะไร้วย หิเล่า? ภัท. เ้า้า พว้าพเ้าเป็นสหายภัททวัีย์ำนวน ๓๐ น ในำบลนี้ พร้อม้วยปาบี บำเรอันอยู่ในไพรส์แห่นี้ สหายนหนึ่ไม่มีปาบี พว้าพเ้าึไ้นำหิแพศยามาเพื่อประโยน์แ่เา ่อมา หิแพศยานั้น เมื่อพว้าพเ้าเผลอัวมัวบำเรอันอยู่ไ้ลัเรื่อประับหนีไป เพราะเหุนั้น พว้าพระอ์ผู้เป็นสหายัน เมื่อะทำาร่วยเหลือสหาย ึเที่ยวามหาหินั้นมาถึไพรส์แห่นี้ เ้า้า. ภ. ูรุมารทั้หลาย พวเธอสำัวาม้อนั้นเป็นไน ้อที่พวเธอแสวหาหิหรือแสวหานนั้น อย่าไหนเป็นวามีอพวเธอเล่า? ภัท. ้อที่พว้าพระอ์แสวหานนั่นแล เป็นวามีอพว้าพเ้า เ้า้า. ภ. ูรุมารทั้หลาย ถ้าอย่านั้นพวเธอนั่ลเถิ เราัแสธรรมแ่พวเธอ. พวสหายภัททวัีย์เหล่านั้น รับพระพุทธาัิพน์ว่า อย่านั้น เ้า้า ถวายบัมพระผู้มีพระภาแล้ว นั่อยู่ ที่วรส่วน้าหนึ่. พระผู้มีพระภาทรแสอนุปุพพิถา แ่พวเา ือทรประาศทานถา สีลถา สัถา โทษ วาม่ำทราม วามเศร้าหมออามทั้หลาย และอานิสส์ในวามออาาม. เมื่อพระอ์ทรทราบว่า พวเามีิสบมีิอ่อน มีิปลอานิวร์ มีิเบิบาน มีิผ่อใสแล้ว ึทรประาศพระธรรมเทศนาที่พระพุทธเ้าทั้หลายทรยึ้นแส้วยพระอ์เอ ือ ทุ์ สมุทัย นิโรธ มรร. วาเห็นธรรม ปราศาธุลี ปราศามลทินว่า สิ่ใสิ่หนึ่มีวามเิึ้นเป็นธรรมา สิ่นั้นทั้มวลมีวามับเป็นธรรมา ไ้เิแ่พวเา ที่นั่นั่นแล ุผ้าที่สะอา ปราศามลทินวรไ้รับน้ำย้อมเป็นอย่าี ะนั้น. พวเาไ้เห็นธรรมแล้ว ไ้บรรลุธรรมแล้ว ไ้รู้ธรรมแ่มแ้แล้ว มีธรรมอันหยั่ลแล้ว ้ามวามสสัยไ้แล้ว ปราศาถ้อยำแสวามสสัย ถึวามเป็นผู้แล้วล้า ไม่้อเื่อผู้อื่นในำสอนอพระศาสา ไ้ทูลำนี้่อพระผู้มีพระภาว่า พระเ้า้า พว้าพระอ์พึไ้บรรพา พึไ้อุปสมบทในสำนัพระผู้มีพระภา. พระผู้มีพระภารัสว่า พวเธอเป็นภิษุมาเถิ ันี้ แล้วไ้รัส่อไปว่า ธรรมอันเราล่าวีแล้ว พวเธอประพฤิพรหมรรย์ เพื่อทำที่สุทุ์โยอบเถิ. พระวาานั้นแล ไ้เป็นอุปสมบทอท่านผู้มีอายุเหล่านั้น. เรื่อสหายภัททวัีย์ บ
วามริแล้วในะนั้นพระภิษุส์น่าะไ้เ้ามาบวับพระพุทธเ้าหลายร้อยหรือลายพันรูปแล้ว และส่วนมาเป็นพระอรหัน์ ที่มีปิสัมภทาาและมีอภิา แ่พระพุทธเ้าทรให้แยย้ายันออไปเผยแผ่พระสัะธรรม โยในทิศเียวันห้ามไปพร้อมัน 2 รูป ันั้นเพียแ่ไม่ถึปี ในรุพาราสีแว้นาสี พุทธสาว(อุบาส อุบาสิา ภิษุส์) ็ย่อมมีมามายแล้ว และะเห็นว่าใน่วพรรษา้นๆ พระพุทธเ้าทรเส็ำเนินไปโปรแสธรรมแ่ผู้ที่อยู่ใน่ายพระา ้วยพระอ์เพียผู้เียว แล้ว่อยให้พระมหาสาวิามไปภายหลั ในทำนอเียวันพระมหาสาว็ออไปแสธรรมับผู้ที่มีวาสนาที่อยู่ใน่ายาอท่าน เมื่อผู้ใประส์ะบว็ิามท่านไปเผ้าพระพุทธเ้าในภายหลั พระพุทธศาสนาแ่่วพรรษาแร็แผ่ยายไปทั่วรุพาราสี อแว้นาสี เหมือนไฟที่ลุไหม้ินประสิว และำประาศว่า พระพุทธเ้าไ้บัเิแล้วในโลไ้ระายไปาแว้นาสี ไปยัแว้นโศล แว้นมธ แว้นวัี แว้นอัะ และรุบิลพัสุ์ เนื่อาแว้นเหล่านี้ประานิ่อไปมา้าายันเป็นประำ
หลัานั้นพระอ์ทรำเนินมุ่รไปยัำบลอุรุเวลา ในสมัยนั้นำบลอุรุเวลา เป็นำบลที่ฤาษี่าๆ มาแสวหาโมธรรมันำนวนมา และเนื่อ้วยิล 3 พี่น้ออยู่ใน่ายพระาอพระพุทธอ์ ิล 3 พี่น้อ ไ้แ่ 1.อุรุเวลัสสป 2.นทีัสสป 3.ยาัสสป อุรุเวลัสสป เป็นพี่นโมีลูศิษย์ 500 น มีอาศรมอยู่บน้นน้ำ นทีัสสปเป็นนรอมีลูศิษย์ 300 น มีอาศรมถัลมา และยาัสสปเป็นนเล็มีลูศิษย์ 200 นมีอาศรมถัลมา พระพุทธอ์ทรมุ่รไปยั อุรุเวลัสสป ทรแสฤทธิ์ให้ปราแ่ อุรุเวลัสสปอยู่พัหนึ่ นอุรุเวลัสสปศรัทธาในพระพุทธเ้า แล้วไ้บวเป็นพระภิษุในพุทธศาสนาพร้อมทั้ลูศิษย์ 500 น ่อมานทีัสสปและยาัสสป็ไ้ออบวาม รวมทั้หม 1003 รูป และทั้หม็ไ้บรรลุเป็นพระอรหัน์ ้วย อาทิปริยายสูรันี้
อาทิปริยายสูร [๕๕]
รั้นพระผู้มีพระภาประทับอยู่ ำบลอุรุเวลา ามพระพุทธาภิรมย์แล้ว เส็ าริไปโยมรราอันะไปสู่ำบลยาสีสะ พร้อม้วยภิษุส์หมู่ให่ ๑๐๐๐ รูป ล้วนเป็น ปุราิล. ไ้ยินว่า พระอ์ประทับอยู่ที่ำบลยาสีสะ ใล้แม่น้ำยานั้น พร้อม้วยภิษุ ๑๐๐๐ รูป. ที่นั้น พระผู้มีพระภารับสั่ะภิษุทั้หลาย ว่าันี้:-
ูรภิษุทั้หลาย สิ่ทั้ปวเป็นอร้อน ็อะไรเล่าื่อว่าสิ่ทั้ปวเป็นอร้อน? ูรภิษุทั้หลาย ัษุเป็นอร้อน รูปทั้หลายเป็นอร้อน วิาอาศัยัษุเป็นอร้อน สัมผัสอาศัยัษุเป็นอร้อน วามเสวยอารม์ เป็นสุเป็นทุ์ หรือมิใ่สุมิใ่ทุ์ ที่ เิึ้นเพราะัษุสัมผัสเป็นปััย แม้นั้น็เป็นอร้อน
ร้อนเพราะอะไร? เราล่าวว่า ร้อน เพราะไฟือราะ เพราะไฟือโทสะ เพราะไฟือโมหะ ร้อนเพราะวามเิ เพราะวามแ่ และวามาย ร้อนเพราะวามโศ เพราะวามรำพัน เพราะทุ์าย เพราะทุ์ใ เพราะ วามับแ้น. โสเป็นอร้อน เสียทั้หลายเป็นอร้อน ... านะเป็นอร้อน ลิ่นทั้หลายเป็นอร้อน ... ิวหาเป็นอร้อน รสทั้หลายเป็นอร้อน ... ายเป็นอร้อน โผัพพะทั้หลายเป็นอร้อน ... มนะเป็นอร้อน ธรรมทั้หลายเป็นอร้อน วิาอาศัยมนะเป็นอร้อน สัมผัสอาศัยมนะเป็นอร้อน วามเสวยอารม์เป็นสุ เป็นทุ์หรือมิใ่ทุ์มิใ่สุ ที่ เิึ้นเพราะมโนสัมผัสเป็นปััย แม้นั้น็เป็นอร้อน
ร้อนเพราะอะไร? เราล่าวว่า ร้อน เพราะไฟือราะ เพราะไฟือโทสะ เพราะไฟือโมหะ ร้อนเพราะวามเิ เพราะวามแ่ และวามาย ร้อนเพราะวามโศ เพราะวามรำพัน เพราะทุ์าย เพราะทุ์ใ เพราะ วามับแ้น.
ูรภิษุทั้หลาย อริยสาวผู้ไ้ฟัแล้วเห็นอยู่อย่านี้ ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในัษุ ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในรูปทั้หลาย ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในวิาอาศัยัษุ ย่อมเบื่อหน่ายแม้ใน สัมผัสอาศัยัษุ ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในวามเสวยอารม์ ที่เป็นสุ เป็นทุ์ หรือมิใ่ทุ์ มิใ่สุ ที่เิึ้นเพราะัษุสัมผัสเป็นปััย ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในโส ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในเสียทั้หลาย ... ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในานะ ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในลิ่นทั้หลาย ... ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในิวหา ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในรสทั้หลาย ... ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในาย ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในโผัพพะทั้หลาย ... ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในมนะ ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในธรรมทั้หลาย ย่อมเบื่อหน่ายแม้ใน วิาอาศัยมนะ ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในสัมผัสอาศัยมนะ ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในวามเสวยอารม์ ที่เป็นสุ เป็นทุ์ หรือมิใ่ทุ์มิใ่สุ ที่เิึ้นเพราะมโนสัมผัสเป็นปััย. เมื่อเบื่อหน่าย ย่อมสิ้นำหนั เพราะสิ้นำหนั ิ็พ้น เมื่อิพ้นแล้ว ็รู้ว่าพ้น แล้ว อริยสาวนั้นทราบัว่า าิสิ้นแล้ว พรหมรรย์ไ้อยู่บแล้ว ิที่วรทำไ้ทำเสร็ แล้ว ิอื่นอีเพื่อวามเป็นอย่านี้ไม่มี. ็แล เมื่อพระผู้มีพระภารัสไวยารภาษินี้อยู่ ิอภิษุ ๑๐๐๐ รูปนั้น พ้นแล้วาอาสวะทั้หลาย เพราะไม่ถือมั่น
ความคิดเห็น