คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : มิตรภาพที่เหมือนเดิม
หลังจากโดนว่าที่พ่อตา เอ๊ย!(ไอ้บ้าคนเขียน แกอยากให้ฉันโดนเตะอีกรอบหรือไง : ซาดาซ)ราชาเซสต้าก็กลับมานั่งหอบคนเดียว โดยมีราชินีคู่ชีวิตยืนมองอย่างขำๆ
“เป็นไงบ้างคะที่รัก วิ่งไล่จับลูกเขยสนุกมั๊ย”เพรีลพูดขำๆในขณะที่เซสต้ายังนั่งลิ้นห้อยไม่หาย
“ใคร ไหน เรามีลูกเขยตั้งแต่เมื่อไหร่ฮึเพรีล”
“ก็เจ้าชายซาดาซไงค่ะ น้องไม่เข้าใจคุณพี่เลยว่าทำไมยอมรับแต่จอว์ ทั้งๆที่เจ้าชายซาดาซเป็นถึงเจ้าชายแห่งเวสเวิร์ตทำไมถึงได้ตั้งแง่กับเขานัก”
“จะไม่ให้ตั้งแง่ได้ไงละ ก็ดูมันสิ มันกอดลูกสาวเราในวังของเราเชียวนะ แต่สำหรับนายจอว์ มันเป็นสุภาพบุรุษ ฉันเลยไว้ใจ”เซสต้าพูดหน้าบูดหน้าเบี้ยวจนเพรีลหัวเราะออกมา
“ที่รักแน่ใจเหรอค่ะ ว่าจอว์เป็น....เอ่อ ว่าเจ้าชายซาดาซจะเป็นคนอย่างนั้น”ราชินีเกือบหลุดความจริงของพ่อลูกเขยคนโปรดของที่รักไปซะแล้ว ดีที่กลับคำทัน ไม่อย่างนั้น
มีหวังจอว์คงถูกกระทืบตายคาพระบาทพ่อตาไปแล้วแน่ๆ
“ก็เออสิ ไม่น่าเล้ย ทำไมคนตั้งเยอะแยะ ท่านเทพต้องจับคู่ลูกสาวข้ากับไอ้คนแบบนี้ด้วยฟะ”เซสต้าตะโกนกับท้องฟ้าที่สดใส โดยหวังจะพูดกับเทพเทวดาที่ตนไม่เคยเชื่อถือ
“ท่านพี่จำคำของเทพแห่งการทำนายไม่ได้หรือค่ะ”
“หืม?”
“ที่ลูกเรากับเจ้าชายซาดาซ เป็นคู่กัน ทั้งชาติก่อน ชาตินี้ และตลอดไป”
.....................................................................................................................................................................
“โอ๊ย เบาๆสิเธอ เจ็บนะ”เสียงครวญคราญดังออกมาจากสวนหย่อม ก่อนเสียงอีกเสียงหนึ่งจะลอยมาตาม
“สมน้ำหน้า อยากหาเรื่องเองทำไมละ จอว์ก็อุตส่าห์เตือนแล้ว ช่วยไม่ได้ แล้วใครบอกให้นายมากอดฉันต่อหน้าพ่อฉันละ”
“ก็มันลืมนี่ อีกอย่าง ใครจะรู้ว่าพ่อเธอมายืนแอบดูอยู่”
“ก็ใครใช้ให้แกมากอดฉันในวังนี้เล่า ช่วยไม่ได้ ทีหลังนะจะไม่ทำแผลให้เลย”ไอรีลบ่นก่อนจะปิดพลาสเตอร์ให้คนรักที่ดันซุ่มซ่ามวิ่งหนีพ่อตาจนสะดุดล้มหน้าทิ่มได้แผลมาแบบนี้
“ก็ได้ ทีหลังไปกอดที่สำนักวิชาการก็ได้ พ่อเธอจะได้ตามไปไล่เตะไม่ได้”
“อะแฮ่ม”เสียงกระแอมทำเอาเจ้าชายซาดาซสะดุ้งเฮือกก่อนหลบหลังไอรีล เพราะแอบหวังว่าจะเอายัยเจ้าหญิงบ้านี่เป็นเกราะกำบังจากพ่อตาได้
“5555 ป็อดจริงนะพ่อเจ้าชาย”เสียงหวานของเลนี่ น้องสาวสุดที่รักแซวลอยมาทำเอาซาดาซอยากกระโดดไปเบิ๊ดกะโหลกแม่น้องสาวตัวดีที่ดันแกล้งกันลงคอซักทีด้วยความหมั่นไส้
“เลนี่ เล่นอะไรเนี่ย พี่ตกใจหมด”ซาดาซโวยออกมาท่ามกลางเสียงหัวเราะครืนใหญ่จากบรรดาเพื่อนที่มากันครบเซต
“โถ่ๆๆๆๆๆ พ่อเจ้าชายที่น่าสงสาร มามะ เดี๋ยวจอว์จี้ปลอบจาย”จอว์แกล้งเดินกระตุ้งกระติ้งก่อนจะเดินมากอดเจ้าชายขวัญอ่อนที่ตอนนี้วิ่งหนีเพื่อนบ้าด้วยอาการสยอง
“โอ๋ๆๆๆๆๆๆ ที่รักขา เดี๋ยวเร็ตตี้ปลอบนะคะ อย่าร้องนะโอ๋ๆๆๆๆๆ ขวัญเอ๊ยขวัญมา”เจเร็ตที่เข้าร่วมกระบวนการแกล้งเพื่อนกับจอว์วิ่งเข้ามาหาซาดาซที่ทำหน้าสยองสองต่อ ทำเอาเพื่อนๆฮากระจาย
“เฮ้ย ไอ้บ้า ไปไกลๆเลย จำไว้นะ รักกันจริง แกล้งกันได้”ซาดาซบ่นก่อนจะเดินเข้ามาหาไอรีลที่รักเมื่อเพื่อนๆหยุดรุมแกล้งเค้าซักที
“ก็แกล้งแกมันสนุกเป็นบ้า หนอย แกไม่เห็นจะเย็นชาเป็นชาเย็นอย่างชื่อเรื่องเลย”ราคัสบอกเบาๆก่อนจะหันไปยิ้มกับมิ้ลกี้
“ก็คนเขียนมันเปลี่ยนบุคลิกกันนี่หว่า หรือแกอยากได้ฉันแบบเดิม ถ้าอยากได้ก็ไปบอกคนเขียนสิ”ซาดาซแก้ตัวก่อนจะโยนความผิดมาหาคนเขียนสุดสวย
“ไม่เอาค่ะ พี่ชายเป็นแบบนี้น่ารักจะตาย ใช่มะไอรีล”เลนี่หันไปถามไอรีลที่ยืนเงียบอยู่นาน
“เหอะๆ น่ารัก น่ารักม๊ากมาก มากจนฉันอยากเลิก”
“อ้าว”
เสียงทุกคนหัวเราะเมื่อเห็นหน้าเอ๋อของซาดาซกับคำพูดของคนรัก
“ทำไมละคะ”เซนิย่าถาม(พึ่งจะมีบทพูดอ่ะนะ น่าสงสารเซนจัง บทน้อยชะมัด)
“ก็ฉันรู้สึกเหมือนอยู่กับตุ๊กตาติงต๊องเดินได้อะดิ อายคนอื่นเขา เดี๋ยวเขาจะเข้าในผิดคิดว่าฉันเป็นแฟนกับคนไม่เต็ม”
“พอแล้ว เลิกรุมกัดฉันได้แล้ว ว่าแต่พวกแกมาทำอะไรกันเหรอ”ซาดาซหันไปถามทุกคนก่อนจะโดนรุมมากกว่านี้
“ก็เลนี่เขามาตามแกกลับบ้าน กลับไปเตรียมเก็บของ อาทิตย์หน้าก็จะเปิดเทอมสองแล้ว ส่วนพวกเราก็มาเยี่ยมแกกะไอรีล เอลีนแล้วก็จอว์เฉยๆ”เจเร็ตพูดขึ้น
“อ้าว อาทิตย์หน้าต้องกลับไปเรียนเทอมสองแล้วเหรอ เร็วจัง”
มัวแต่สวีทกับไอรีลจนลืมวันเลยเว้ยเฮ้ย
“วันหลังก็หัดดูปฏิทินซะมั่งสิครับ จะได้ไม่มัวแต่สวีทจนลืมวัน”แบล็กไปป์พูดขึ้นก่อนยักคิ้วให้สัญญาณให้รู้กันว่า
ความคิดเมื่อกี้ถูกอ่านไปเรียบร้อยแล้ว
“ไอ้บ้าแบล็ก”
แล้วคนเจ็บขาก็วิ่งไล่คนปกติแบบกะเผลก ทำเอาที่เหลือหัวเราะอย่างมีความสุข
มิตรภาพของเรา
ยังไงก็ยังเหมือนเดิมสินะ
และจะเป็นแบบนี้
ตลอดไป
ความคิดเห็น