คำรัก คนรัก เคยรัก

ลำดับตอนที่ #6 : ไม่อาจลืมเลือน 6

“ทั้งสองคนเลยอะ”

“ป๊าดโธ่! เพื่อนกู” พลอยเผลออุทานออกมา “ฉันจะบอกให้ว่า แกรักแดน แล้วก็รักกันต์ด้วย” จากนั้นวางตะเกียบลงที่โต๊ะ จ้องมองเข้ามาที่ดวงตาของฉัน “สรุปให้นะ แกเป็นคนสองใจแน่ๆ แกรักทั้งสองคนแหละ แต่ว่า แกรักกันต์เพราะความดี ความผูกพันธ์ ส่วนแดนก็คนที่ใช่ แล้วคนที่ใช่ทำยังไงก็คะแนนนำลิ่วๆ เคยได้ยินไหมคนที่ใช่ ทำอะไรก็ไม่ผิด ขนาดเขาไม่ใยดีมาตั้งหลายปียังลืมไม่ได้เลย”

คำพูดของพลอยทำให้ภาพความทรงจำในอดีตหวนกลับมาตอกย้ำ “ก็จริงของแก ฉันลืมไม่ได้ แต่ฉันก็ทิ้งกันต์ไม่ได้ ฉันทำเขาเสียใจมาหลายครั้งแล้ว ฉันสงสารกันต์”

“ฉันปวดหัวกับแกละ ไปถามใจตัวเองก่อนไหม ตัดสินใจเอา ฉันมันคนนอก ฉันหมดปัญญาละแก”

ฉันกับแดนก็ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยขึ้นจนฉันลืมไปว่าฉันยังมีอีกคนที่ฉันหลงลืมไว้ข้างหลัง ส่วนกันต์ก็โหมงานหนัก จนเราเริ่มห่างกันมากขึ้นเรื่อยๆ  

“ปิ๊ง ป่อง” เสียงข้อความในโทรศัพท์ดังขึ้น

เสียงนั้นปลุกฉันให้ตื่นตั้งแต่เช้า อดคิดไม่ได้ว่า ใครกันนะส่งข้อความมาแต่เช้าเลย

06.30 น.

แดน : ปราย สุขสันต์วันเกิดนะ

ปราย : ขอบคุณค่ะ จำได้วันเกิดฉันได้ด้วย

แดน : ผมจำได้ทุกอย่างเกี่ยวกับคุณ

ปราย : จะว่าไปแดนให้ของขวัญฉันทุกงานเทศกาลเลยนะ  ฉันเกรงใจ นี่ยังไม่รวมของขวัญวันเกิดของพ่อกับแม่ปรายอีก

ปราย : เกรงใจจริงๆ

แดน : เพื่อคุณผมทำได้

ปราย : send sticker (หน้ายิ้ม)

แดน : ผมรู้นะ ว่าคุณให้ความสำคัญกับเรื่องพวกนี้มาก อะไรที่ทำให้ได้ ผมก็อยากจะทำ ถือซะว่าชดเชยสิ่งที่ผมเคยพลาดไป

ปราย : ฉันไม่รู้ว่าจะตอบแทนคุณยังไงดี ไหนจะดูแลฉัน แถมดูแลพ่อกับแม่ฉันด้วย เท่านี้ก็มากมายแล้วค่ะ

แดน : งั้นผมขออะไรตอบแทนซักอย่างได้ไหม

แดน : send sticker (ตาหวาน)

ปราย : อะไรเหรอคะ

แดน : เรียกผมว่า "ที่รัก" แทนได้ไหม แล้วก็อย่าพูดด้วยภาษาที่ห่างเหินกันแบบนี้เลยได้ไหม

ปราย : ...

ปราย : เออ..เดี๋ยวค่อยคุยกันใหม่นะคะ

ตลอดทั้งวันนี้ ฉันแทบไม่มีสมาธิทำงานเลย เพราะเรื่องราวของแดนมันกวนใจฉันอยู่ตลอดเวลา ความรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตกนรกเพราะความไม่ชัดเจนของตัวเอง นั่งมองข้าวของบนโต๊ะทำงาน กดคลิกหน้าจอคอมฯไปเรื่อยๆ จนถึงเย็น

ก่อนกลับบ้านความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้น ‘แดนส่งข้อความมาอวยพรแต่เช้าเลย แล้วกันต์หล่ะ เขาจะทำอะไรให้ฉันบ้างนะ ลองส่งข้อความไปหาดีกว่า’

ปราย : กันต์ เลิกงานรึยังคะ

กันต์ : ยังเลย น่าจะอีกพักใหญ่

ปราย : งานยุ่งมากเลยเหรอ วันนี้เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะ

ปราย : ปรายนั่งทำงานรอที่ห้องออฟฟิศปรายนะ

กันต์ : กลับไปก่อนเถอะ กันต์คงทำงานอีกซักพัก หรืออาจะทำ OT ต่อ

ปราย :  …

กันต์ : กลับดีๆนะ

ปราย : วันนี้เป็น...

กันต์ : ?

กันต์ : วันนี้...ทำไมเหรอปราย

ปราย : send sticker (หน้านิ่ง)

ปราย : เปล่าค่ะ

ปราย : งั้นกลับก่อนนะคะ

กันต์ : บ๊ะบายครับ

ความเซ็งขั้นสุดเกาะกุมหัวใจฉันอีกครั้ง เมื่อกันต์ไม่มีทีท่าว่าจะจำได้เลยว่าวันนี้คือวันคล้ายวันเกิดของฉัน รู้สึกอยากร้องไห้ แต่ก็ร้องไม่ออก อึดอัดหัวใจเป็นบ้า ความเครียดก่อตัวกำลังเพิ่มจนจะขึ้นถึงตา กลับถูกหยุดชะงักด้วยเสียงของใครบางคน รู้ตัวอีกทีก็เก็นแดนยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานแล้ว

“ปราย จะกลับรึยัง จะพาไปฉลองวันเกิด ได้ข่าวว่ากันต์ไม่พาฉลองมาหลายปีแล้ว”

“ขานั้น...ลืมตลอด” ฉันตอบอย่างหัวเสีย

“ไม่เป็นไรนะ แดนพาไปเอง ไปร้านประจำเราดีกว่า แดนสั่งเค้กวิปครีมมะพร้าวอ่อนไว้ให้ด้วยนะ

“จริงเหรอ เย้ ของโปรด มันต้องอร่อยมากแน่ๆ” ฉันตอบอย่างมีความสุข ลืมความโกรธความน้อยใจที่มีต่อกันต์ไปในพริบตา

“โห... ปรายยิ้มกว้างมาก แสดงว่าถูกใจใช่ไหม” แดนอมยิ้มพูดแซว ระหว่างที่ฉันเก็บของเตรียมตัวกลับ

“ใจละลายเลย แดน” ฉันหันมายิ้มตาหยีให้อีกครั้ง

“เรียกที่รักสิ ฮ่าๆ ป่ะ”

ณ ร้านอาหารสวนพักใจ ที่โต๊ะอาหารมุมโปรดแดนจัดแจงจองทุกอย่างไว้เรียบร้อย

“แดน ไม่เห็นต้องพาไปซื้อชุดที่ห้องเสื้อนั้นเลย ร้านนี้ดังมากแถมราคาก็ไม่ได้ถูกนะ”

ฉันมองชุดใหม่ที่ตัวเองในชุดราตรีสั้นสีขาวปักลายลูกไม้ ที่สะท้อนผนังห้องกระจก นี่คือของขวัญที่เกินความความหมายของฉันไปมาก

“ก็ของขวัญวันเกิดไง พาไปซื้อชุดใหม่ เซอร์ไพรซ์กว่าไหม เชิญนั่งครับเจ้าหญิง” แดนขยับเก้าอี้ให้ฉันนั่ง

“เซอร์ไพรซ์มากค่ะ แค่เค้กวันเกิดก็ดีใจจะแย่แล้ว” ฉันลงอย่างช้าๆ แล้วสายตาไปสะดุดเข้ากับใบหน้าของแดนระหว่างที่เขาเดินกลับไปนั่งที่ฝั่งตรงข้าม “แดนยิ้มอะไรคะ”

“ผมชอบเวลาที่ที่รักยิ้ม มันทำให้ผมมีความสุข”

“เรียกที่รักเลยเหรอคะ” คำถามชวนสงสัยของฉันเต็มไปด้วยความสุขอย่างบอกไม่ถูก

“ก็ปรายไม่ยอมเรียก ผมก็เลยเรียกก่อนซะเลย ฮ่าๆ”

“อาหารมาแล้ว ทานกันดีกว่าค่ะ”

ในตอนนี้ความว่างเปล่าทั้งหมดที่เคยมี มันถูกเติมเต็มด้วยรอยยิ้มและความเอาใจใส่ของแดน ดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักอันลึกซึ้ง จ้องมองกันกันถักทอสายใยแห่งความรักหล่อเลี้ยงหัวใจดวงเล็กๆ

“ที่รัก... ที่รักๆๆๆๆ” แดนพูดหยอกเย้าฉันเล่นอีก

“พอแล้วค่ะ ปรายเขินจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว”

แล้วบรรยากาศในวันนี้ก็เป็นดังเมล็ดพันธุ์ที่ถูกเก็บไว้ ได้มีโอกาสเติมโตเป็นต้นใม้ใหญ่ พร้อมที่จะออกดอกบานสะพรั่ง