ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทสุดท้ายของการจากลา
“ซีบิล ตานายแล้วนะ”เฟรินผลักซีบิลให้เดินมาหาฉัน และเมื่อซีบิลหันไป ก็เห็นแต่คาโลกับเฟรินเดินเข้าในงานพร้อมๆกัน......................................................................................................................ข้างนอก.................มีแต่เงียบ เงียบและเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจของคนรอบข้างอีกครั้ง ด้วยตวามที่คิดว่า ‘มันเงียบมหาเงียบ’ ฝ่ายเราก็เลยเปิดปากพูดกับคนที่ยืนก้มหน้าอยู่ตลอดตั้งแต่ตอนที่เฟรินเข้าไปแล้ว
“อะ...เอ่อ...ซี...บิ...”ยังพูดไม่จบคนตรงหน้าก็รุกมาซะก่อนที่เธอจะพูด (Albatross : เปลี่ยนคนพากษ์เพราะปากเธอโดยคนฉวย) อะไรซักอย่าง ซีบิลตรงเข้ามาประทับจุมพิตอย่างนุ่มนวลที่สุดกับเจ้าหล่อนที่พยามจะดิ้นให้คนตรงหน้าปล่อย แต่ยิ่งดิ้นคนตรงหน้าก็ยิ่งกำฉับกอดให้แนบติดตัวยิ่งขึ้น จูบที่จับตนชนปลายไม่ถูกมันได้มีความรู้สึกที่อบอุ่นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนมันเป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยายแต่มันเป็นความรู้สึกที่ดีสำหรับเธอในตอนนี้ สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องตกอยู่ในท่วงทำนองแห่งความเงียบที่ได้บรรยากาศสุดๆและเธอก็ต้องยอมให้นักฆ่าคนนี้รุกฆาตเธอไปซะงั้น เมื่อเจ้าหล่อนยอม เขาจึงลืมตาขึ้นพร้อมค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาอย่างช้า หล่อนก็เริ่มน้ำตาคลอเบ้า
“ร้องไห้ทำไมล่ะครับ”ซีบิลใช้นิ้วโป่งปาดน้ำตาของเธอ (ยูโดริ:เปลี่ยนคนพากษ์)
“ไม่รู้เหมือนกัน” ‘คงเป็นเพราะเจอคนที่ใช้เลยแล้วล่ะมั่ง’ แต่นั่นก็เป็นคำที่อยู่ในใจไม่ได้พูดให้คนตรงหน้าได้รับรู้หรอก
“เหรอครับ งั้นอย่าร้องไห้เลยนะครับถ้ามีอะไรบอกผมได้ทุกเมื่อ แต่ตอนนี้เราเข้าไปในงานด้วยกันนะครับ”ซีบิลถอยห่างออกมานิดๆแล้วส่งแขนให้ฉัน
“อืม”ฉันยื่นมือไปคล้องแขนของซีบิลและเดินเข้าไปในงานอย่างช้าๆจนเห็นเฟรินวิ่งเข้ามาเป็นคนแรก
“ Oh yessssss! แผนหนึ่งเคลียร์”เฟรินกระโดดเข้ามากอดฉันเต็มๆ (จนจะล้มหงายหลัง)
“ยู ทำไมใส่ชุดนี้”เรนอนวิ่งเป็นคนต่อมาตามด้วยคนอื่นๆไม่ต้องสงสัยเลยเพราะชุดมันสะดุดตาคนมาก
“ก็....ไม่ค่อยอยากใส่ชุดราตรี กระโปรงยาวเหยียดแบบนั้นก็เลยใช้ชุดนี้มาแทน”
“ชุดออกสวยน่าเสียดายไม่ใส่มา”
“ไม่เป็นไรหรอกเรนอน ถึงยูเขาจะไม่ใส่ชุดราตรีที่สวยๆนั้นแต่คืนนี้ยูจะต้องใส่ชุดที่สวยกว่านั้นแน่นอนและพวกเธอก็จะได้ใส่ด้วยจริงไหมโกโดม พี่สาว”เฟรินส่งสายตาเจ้าเหล่มาทางฉัน
“จริงกระหม่อม/ค่ะ”ทั้งสองตอบพร้อมกันและแอบยิ้มแบบมีเลศนัยใส่เฟริน
“อืมๆ ยูพร้อมจะเข้าเฝ้าคิงควีนหรือยัง”เฟรินถาม
“เสมอ”ฉับตอบพร้อมเดินไปหาคิงและควีนกับเฟรินที่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะลากฉันไปล่ะมากกว่า เฟรินพา (ลาก) ฉันไปอยู่ต่อหน้าเอวิเดสแล้วเริ่มต้นบทสนทนา
“ขอถวายบังคมกษัตริย์ทุกพระองค์เพค่ะ หม่อมฉันอยากแนะนำให้ทุกท่านได้รู้จักกับเพื่อนของหม่อมฉัน ยูดอนร่า เอดาร์ลาส เดอะไนท์ วิทช์แอนด์ปรินเซส ออฟ แอ็ดลาสเพค่ะ”เมื่อเฟรินพูดชื่อให้ทุกพระองค์ฟัง ก็ต้องอึ้งเมื่อฉันมีถึง 3 ฉายาไม่ใช่แค่กษัตริย์กับคนอื่นๆนะที่อึ้ง ฉันเองยังอึ้งเลย
“อะ...เอ่อ...เฟริน”ฉันกระซิบเรียกเฟริน
“หือ”เฟรินตอบรับแบบไม่มองหน้า
“บอกความจริงไปเถอะ”
“ก็นี่ไงความจริง” ‘เหอๆฉันขอยอมแพ้หัวขโมยคนนี้ก็ได้’
“....”ฉันจึงเงียบกลับไปพร้อมกับทำหน้าเบ้
“ลูกรักของแม่ เป็นไงบ้างจ๊ะ อยู่ที่โลกมนุษย์แล้วสนุกไหม”เสียงเนื่อยๆดังมาจากแม่ที่นั่งอยู่ข้างเฮลด้า
“ก็.....สนุกดีค่ะ”ฉันแสร้งยิ้มกลับไป ‘แปลกจริงทำไมท่านดูเหนื่อยๆ’
“นั้นก็ดีแล้วละลูก พ่อกับแม่ได้จัดหาคู่หมั้นสำหรับลูกได้แล้วละ”สิ้นเสียงไฟทั้งห้องก็ดับลงท่ามกลางเสียงกรี้ดของผู้หญิงลูกคุณหนู
“เฮ้ย! ใครก็ได้เรียกแฮรี่ พอตเตอร์มาท่องคาถา ‘ลูมอส’ ทีดิ”ขนาดไฟดับครี้ดก็ยังแซวได้อยู่แล้ว
“เอ่อไม่ต้องเรียกฉันก็ทำได้ ลูมอส!”ฉันท่องคาถาออกไปแล้วทันใดนั้นไฟก็เปิดขึ้นแต่มีสิ่งหนึ่งที่มาอยู่ตรงหน้าฉัน....
“หวัดดี”คำพูดหลุดออกมาจากปากของชายนิรนามที่มีดวงหน้าหล่อเหลาประมาณคาโลแต่น่ากวนอวัยวะเบื้องล่างเหมือนคิล เรือนผมสีดำนั้นถูกปล่อยให้พลิ้วไปตามสายลมเอื้อยๆ ส่วมชุดบอกถานะได้เลยว่ายศสูง ที่เห็นจะสะดุดตาที่สุดเห็นจะเป็นดาบที่เหน็บไว้ข้างตัว แต่ที่แน่ๆไอ้ท่าที่เขาเอาแขนมารวบเอวของฉันกับการที่เอาหน้ามาใกล้ขนาดนี้ มันไม่สามารถจะให้ฉันสกัดแรงต่อยแอนด์เตะไปเต็มๆได้หรอกนะ
“หนอย~แก...อย่าอยู่เลย”ฉันเอนตัวไปข้างหลังให้มือทั้งสองแตะถึงพื้นแล้วตวัดเท้าให้โดนคางของเขา เสร็จก็กับเข้ามานั่งในท่านั่งชั่นเข่าพร้อมสบัดผม
“ชนะฉันไม่ได้หรอกนะ”และผลคือ เขาไม่เป็นไรเหมือนกับไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิด
“เฮ้ย!”ฉันอุทานอย่างไม่เชื่อสายตาเพราะเขาตรงหน้ารุกเข้ามาฉุดฉันขึ้นจากท่านั่งแล้วจุมพิตที่มือข้างซ้าย โอ้ยน่าเอียนโว้ยยยยย
“ขอโทษที่ไม่ได้แนะนำตัวผมชื่อ......”
“ขอโทษงั้นเหรอ ได้เดียวให้โทษตามปรารถนา”ฉันสะบัดมือออกก่อนจะยกขาข้างขวาไปบนหัวของเขาแล้วทุ่มลงมา
หวับ
เขาหายไปจากตรงนั้นไปอยู่ด้านหลังฉันพลางจับผมของฉันม้วนไปม้วนมา
“ผมชื่อลิมบรา โคมานเลฟ เดอะปรินซ์ออฟลิบรา”เดอะปรินซ์!!!!!!!!!!!!!!
“อะ....อะ......อะ.....”ฉันช็อคเพราะเสียมารยาทอย่างมากกับ....เจ้าชายที่น่ากวนอวัยวะเบื้องล่างกว่าคิลซะอีก -_-
“......ยู.....ยู….”เฟรินเรียกและสะกิดที่ไหล่แต่เมื่อเห็นว่าไม่สำเร็จก็จับเขย่าแรงๆ และมันก็ได้ผลฉันได้สติดีกว่าเดิมซะด้วยซ้ำ
“หือ”ฉันหันไปหาเฟริน
“เล่นแรงไปเปล่า”เฟรินถาม
“อะไรเล่นแรง”ฉันถามแบบงงๆ
“ไปเตะเอ่อ....”เฟรินชี้ไปทางลิมบรานั้นทำให้ฉันรื้อฟื้นความทรงจำต่างๆไว้แล้วก็ต้องถลึงตาเพราะว่ารู้แล้วว่าทำอะไรผิด......แต่เราก็เป็นเจ้าหญิงหนิต้องวางมาดไว้ก่อน อืมๆ คิดอย่างนั้นแล้วก็หัวเราะเบาๆ
“อาฮะ ต้องขอโทษด้วยเพค่ะพระองค์ ที่หม่อมฉันทำไปก็เพราะเป็นสัญชาตญาณของหม่อมฉันเอง พระองค์คงจะไม่ชอบกริยาแบบนี้สิเพค่ะ”ฉันยิ้มอย่างสะใจแต่คำตอบที่ได้กลับมาคือรอยสรวลเบาๆจากคนที่ได้ฉายาว่าเจ้าชาย
“เปล่าหรอก ฉันว่าฉันชอบซะอีกนะ”คำตอบนั้นทำให้ฉันอยากจะกระโดดไปต่อยคนตรงหน้าเต็มๆหมัดแต่ต้องรักษามารยาท...อืมๆ....รักษามารยาท....อดทนเอาไว้ยูเอ๋ยอดทนเอาไว้
“แล้วที่พระองค์มานี้เพื่อ......”ฉันพยายามเบี่ยงเบนแต่รู้สึกมันชักจะเลวร้ายขึ้น
“มาหมั้นกับเธอนั้นแหละ”
เพล้ง
เสียงแก้วแตกดังขึ้นจากด้านข้างๆของฉันและเมื่อหันไป.....ซีบิล!
“เอ่อ...ขอโทษครับพอดีผมเผลอบีบแรงไปหน่อยน่ะครับ แฮะๆ”ซีบิลใช้เวทรักษารอยบาดแผลจนหายก่อนจะบรรจงใช้เวทเก็บเศษแก้ว ฉันกำลังจะไปช่วยแต่ก็ถูกมือหนึ่งคว้าเอวเอาไว้ ฉันหันไป
“จะไปไหนน่ะ”ลิมบราพูดอย่างเป็นห่วง ‘ไปให้พ้นๆหน้าแกไง เกะกะลูกตา’
“อ๋อ.....จะไปหาเพื่อนน่ะเพค่ะ”ฉันพยามผลักตัวออกไปแต่ทำไงได้แรงผู้หญิงมันแพ้แรงผู้ชายหนิ
“เดี๋ยวค่อยไปก็ได้ มาอยู่คุยกับฉันก่อน”ลิมบราเริ่มทวีแรงกอดให้แนบชิดจนหน้าฉันแนบอกเขาโอ้ยใครก็ได้ช่วยด้วย แต่แล้วเหมือนเสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น
“ปล่อยยูเดี๋ยวนี้นะ”เสียงเฟรินดังขึ้น ทำให้ฉันอยากเข้าไปกอดซักร้อยที (ยู:หวังว่าคาโลคงไม่ว่านะ) (คาโล:ใครบอก) (ยู:ง่า~)
“หือ”ลิมบราเริ่มสนใจ
“ก็ไอ้การที่นายมากอดยูเพื่อนฉันอย่างนี้มันกะทันหันเกินไปรู้ไหม เขาเรียกว่าโรคจิตกันแล้วล่ะเจ้าชาย” (เฟริน:อยากได้บทแบบนี้มานานแล้ว ฮิฮิ) เฟรินวางมาดเจ้าชายซึ่งไม่ดูร่างของตัวเองเล้ยว่าเป็นชายหรือหญิง
“เฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะปรินเซส ออฟเดมอส แต่รู้สึกว่าเธอกำลังจะกลายเป็นราชินีแห่งคาโนวาลแล้วไม่ใช่เหรอ” ‘มันเอาจุดอ่อนมาล่อ’ฉันคิดอยู่ในใจ เฟรินหน้าเริ่มขึ้นสีทันทีแต่ในทางกลับกันคาโลก็ได้แอบยิ้มอยู่คนเดียว ฉันจึงแก้สถานการทันที
“ขอโทษนะขอโทษ ข่าวนายว่ามาผิดหรือเปล่า มีแต่การที่เฟรินเป็นว่าที่ราชินีแห่งคาโนวาลนะมัวแล้วๆ”ฉันพูดพลางผลักตัวออกแต่ไม่สำเร็จ ไอ้อายคนทั่วทั้งงานน่ะไม่อายหรอกแต่มันอยู่อย่างงี้มันอึดอัดโว้ยยยยยยย
“อืมๆ ฉันคงฟังมาผิดจริงๆแต่อีกไม่นานข่าวของเราก็อาจจะดังด้วย”ลิมบราพูดพลางจุมพิตบนริมฝีปากของฉันเบาๆ เฟรินทนดูไม่ได้เรียกผ่าปฐพีมาทันที
“ผ่าปฐพี!”สิ้นเสียงดาบก็ออกมาตรงหน้าเจ้าของของมันทันที
“นายมาสู้กันให้ร็แล้วรู้รอดกันเลยดีกว่า”เฟริน เธอเป็นผู้หญิงนะไม่ใช่ผู้ชาย แต่ก็ดี...เธอรีบๆมาช่วยฉันออกจากไอ้บ้ากามนี้ที!!!!!!!!!!!
“ชอบตัดสินกันด้วยกำลังจังนะ”ลิมบราพูด
“ฉันเกลียดปัญญา คาโล คิล ซีบิลแกสามคนก็มาสู้ด้วยสิ”อ้าว ชวนเขาซะงั้นง่ะ
“อืม/ก็ได้ครับ/...”และนี่คือเสียงตอบ ที่เห็นจะไม่ตอบสงสัยคงจะเป็นเจ้าชายหอคอยงาช้าง
“คาโล”...ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกในขณะนี้...
“ถ้านายสู้ ฉันจะยอมนายทุกอย่างเลยเอาไง”โอ้เฟรินเพื่อนร้ากกกกกก คาโลหน้าขึ้นสีนิดๆแต่ก็ยอมเอาคทาพิพากษาออกมา
“ฉันขอสู้ด้วย สตูเปฟาย”ฉันใช้คาถาผลักดันตัวออกมาจากลิมบราแล้วเดินไปอยู่ข้างเฟรินก่อนจะหยิบดาบ (ปากกา) ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
“เหอ~ก็ได้ๆ แต่ต้องมีข้อตกลงกันก่อน ถ้าพวกนายชนะฉันจะยอมแต่โดยดี แต่ถ้าฉันชนะฉันต้องแต่งงานกับยู”สรุปง่ายเนอะ
“เฮ้ย!ฉันหมั้นกับนายตอน ไหนมิทราบ”ฉันเถียงทันควัน
“ไม่รู้แต่นี้คือข้อตกลง จะรับคำท้าไหม” ฉันนิ่งไปโดยทันที ‘ถ้าเราชนะยูก็จะได้ไม่ต้องหมั้นกับมันแต่ถ้มันชนะยูก็ต้องแต่งงานกับมัน เอาไงดีล่ะ’ เฟรินคิดแล้วหันไปมองหน้าเพื่อนทั้งสามที่ตอนนี้ก็คงวิตกพอๆกันแต่ที่หนักกว่าก็คือ ซีบิล ความตรึงเครียดจึงคลอบคลุมพื้นที่ทันที
“จุ๊ๆ ถ้าไม่รับคำก็ไม่ใช่ป้อมอัศวินแล้วล่ะสิ ฉะนั้นศึกนี้เราขอรับคำท้า”ฉันพูดออกไปเองจนพวกเฟรินมองฉันแบบว่า ‘เฮ้ย ชีวิตเธอนะเฟ้ย’
“จะเป็นไรไปถ้าคนที่แต่งงานกับเราเป็นคนที่เราไม่รัก”ฉันพุดลอยๆให้ได้ยินแค่พวกเฟรินก่อนจะหันหน้ามามองงซีบิลแล้วยิ้ม
“ส่วนสถานที่ประลองก็.....”ฉันกำลังจะบอกว่าลานตะวันแต่ลิมบราก็ส่วนขึ้น
“ที่นี่แหละ”
“อืม......ก็ได้แล้วแต่เจ้าชายนะเพค่ะ”ฉันพูดพลางแกว่งดาบ
“พูดเหมือนกับว่าเธอไม่ใช่เจ้าหญิง”
“ถึงฉันจะเป็นเจ้าหญิงในสายตาของทุกคน แต่ในสายตาของฉันเอง...ฉันเป็นไนท์และวิทช์”
“ยู...เบื่อแล้วจะเริ่มยัง”คิลอ้าปากหาว
“ก็ได้ๆกระหายการฆ่าจาง...1...2...สะ”
“ยาประคองชีวิตกระหม่อม”
เอี๊อด
เสียงเบรคอาวุธดังทันทีก่อนที่จะลงมือต่อสู้กันเลโมธีก็ยกยาประคองชีวิตมาให้ถึงที่ คิล เฟรินและฉันเรียบยกดื่มทันทีก่อนที่จะตามด้วย คาโล ซีบิลและลิมบรา
“...1...2...3เริ่ม”ฉันพูดเปิดพิธีทันทีแต่คนที่ลงมือก่อนเห็นจะเป็นลิมบรา
“ฉันขอจัดการเธอเป็นคนสุดท้ายแล้วกัน”ลิมบราพูดก่อนที่เขาจะชักดาบขึ้นมาพร้อมวาดไปรอบๆตัวของเขาให้โดนคนอื่นๆนอกจากฉัน ถึงฉันจะไม่โดนแต่รัศมีของดาบนั้นแค่ไม่โดนก็ร้อนแล้ว
‘เอาไงล่ะ มันเล่นจัดการรวดเดียวแล้วเหลือเศษห้ฆ่าอย่างสบายใจหรือไง’ ฉันคิดพลางมองไปที่แท่นของคิงและควีนแล้วคิดอีกครั้ง ‘โอ้ย แล้วทำไมหน้าพวกท่านถึงได้ดูเฉยๆยังงั้นล่ะ ลูกตนเดือดร้อนแว้ว~ ไม่ห่วงเลยเหรอ’
ลิมบราเริ่มเดินเข้ามาใกล้ตัวของฉันเรื่อยๆจนแผ่นหลังของฉันไปชนกับน้ำแข็งแกะสลักที่เป็นรูปหงส์ โอ้ย เย็น~ แต่ฉันก็เกิดไอเดีย
ลิมบราเงื้อดาบขึ้นเหนือหัวและจังหวะนี้แหละ...
“ในเมื่อดาบนายแกร่งเรื่องความร้อนนัก ลองเจอดาบน้ำแข็งหน่อยเป็นไรไป!” ฉันใช้มือข้างซ้ายที่ว่างนั้นจับน้ำแข็งนั้น (เย็นโว้ย) แล้วใช้เวทรวมกันระหว่างเหล็ก (ดาบ) กับน้ำแข็ง (น้ำแข็งแกะสลัก) จนเปลี่ยนกันเป็นดาบน้ำแข็ง ฉันจึงใช้ดาบนั้นยกขึ้นกันดาบของลิมบรา
เพล้ง
“เก่งนี่”เขาชมพลางเร่งความร้อนให้ดาบ มันจึงส่งผลกับดาบของฉันด้วย
“อึ้ย~”ฉันร้องเสียงหลง
“โอะๆกลัวด้วยเหรอ เจ็บหรือเปล่า ฉันกลัวว่าเธออาจจะเข้าประตูวิวาห์กับฉันด้วยสิ”ดาบของฉันจึงเริ่มละลายและค่อยๆเป็นดาบเหล็กขึ้นทุกทีๆ
‘ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงฉันก็ไม่มีทางเข้าประตูนั้นกับแกแน่’ ฉันคิดพร้อมคิดหาวิธีทาง..............เวท!
“ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงฉันก็ไม่มีทางเข้าประตูนั้นกับแกแน่ เอกซ์เปลลิอาร์มัส!”ฉันร่ายคทาปลดอาวุธและมันก็ได้ผล ดาบของลิมบรากระเดนไปพร้อมกับตัวเขาไปตกอยู่ที่กำแพงของอีกฟาก
“หึ”ฉันทำท่าไม่สนใจแล้วรีบวิ่งไปดูอาการของคนอื่นๆ และแน่นอนคนแรกที่ฉันไปหาคือ ซีบิล
“ซีบิลเป็นไรเปล่าเนี่ย”ฉันค่อยๆประคองซีบิลขึ้น
“มะ...ไม่...ไม่เป็นไรครับ”ซีบิลพูดพร้อมกระอักเลือด
“โกหก”ฉันพูดกลับไป (ตะคอก) จนซีบิลสนะดุ้ง
“อย่าทำให้ฉัน...เป็นห่วงนายสิ”ฉันพูดน้ำเสียงดุปนห่วง (หรือเปล่านะ) ใส่ซีบิลทันทีก่อนที่ซีบิลจะพูดอะไรขึ้น แต่เขาก็เงียบแล้วยิ้ม
“เป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะครับ” และในขณะนั้นซีบิลก็เบิกนัยต์ตากว้าง ดันตัวขึ้นกอดฉันแล้วหมุนตัวอย่างรวดเร็ว
ซึก!!!
ดาบเล่มงามนั้นเทงเข้าที่กลางหลังของซีบิลและถ้าฉันไม่เอียงตัวหลบก็คงโดนไปแล้ว มันทะลุผ่านท้องของเขาจนเกือบสัมผัสพื้น แล้วดาบก็ถูกชักออกจากร่างอันไร้วิญญาณของซีบิล ริมฝีปากของเขานั้นยิ้มให้ฉันก่อนที่มันจะค่อยมีเลือดไหลออกมาจากปากของเขา ฉันจึงรีบประคองร่างนั้นทันทีก่อนที่จะสัมผัสพื้น
“ซีบิล! นายทำอะไรน่ะ โง่จริงๆ...”ฉันด่าเขาไปเป็นชุดๆแต่คำตอบที่ได้กลับมานั้นกลับเป็นรอยยิ้มที่ชวนทำให้อบอุ่น
“ครับ...ผมมันโง่ อย่างที่คุณบอก ถึงผมจะเอาตัวบังคุณจากดาบได้...แต่ผม...คงเอาตัวของผมบังความรักของคุณไม่ได้หรอกนะครับ...”ซีบิลพูดพลางกระอักเลือดที่ละนิด เหมือนกับเป็นสัญญาณของการที่จะลาจากกันจริงๆ
“....ไม่....ไม่....ไม่นะ...ไม่....นายอย่าทิ้งฉันสิ....อย่าทิ้งฉัน...”ฉันพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเป็นทาง
ซีบิลยิ้มอีกครั้งก่อนจะพูดคำที่ฉันไม่อยากจะได้ยินจากจากปากของเขา
“....ลาก่อนครับ.....”แล้วเสียงของเขาก็ขาดหายไป
เสียงของเขาดังอยู่ในโสตประสาทของฉันอย่างต่อเนื่องไม่มีวันหยุด เหมือนกับจะละลึกเหตุการณ์ต่างๆ ที่เขาทำ ไม่ว่าจะยิ้ม จะร้องไห้ จะหัวเราะ จะทุกข์ จะสุข...ก็ยังเห็น ภาพความทรงจำต่างได้ค่อยๆทยอยเข้ามาในหัวสมองของฉันเต็ม จนรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงดาบปะทะกัน.....เฟริน!!!!!!!!!!
“โอ้ย นายนี่มันตายยากตายเย็นจริงๆ”เฟรินพูดพลางชักดาบกลับหลังจากฟันไปที่บ่าของลิมบรา แต่มันฟันไม่เข้า จนประโยคหลังของเฟรินดังขึ้น ทำให้ฉันถึงกลับนึกอะไรบางอย่างที่เป็นไปได้ออก “นายนี่มันเป็นวิญญาณหรือไรกันแน่”
เมื่อพูดเสร็จเฟรินก็ตวัดดาบไปอีกครั้ง แต่คราวนี้เธอก็โดนรัศมีของดาบไปต็มๆจนกระเด็นไปทันที คาโลรู้อยู่แล้วจึงเข้าไปรับอย่างเหมาะเจาะ ทั้งสองจึงล่มลงไปด้วยเหตุว่าแรงของรัศมียังไม่หมด
ก่อนที่ลิมบราจะจัดการเหยื่อรายต่อไปนั้นคือ คิล ฉันก็ตะโกนดังก้อง
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ”ไม่พูดเปล่าฉันเงื้อดาบพุ่งตรงไปที่ร่างของลิมบราด้วยความเร็วของเวทมนต์
เพล้ง
เสียงดาบปะทะกันดังสนั่นทันทีเมื่อลิมบราเอาดาบของตัวเองกันดาบของฉันเอาไว้ ด้วยแรงอันมหาศาลของเขา (ก็แน่นอนล่ะ ผู้หญิงย่อมแพ้แรงผู้ชาย เหอ~เบื่อคตินี้จริงๆ) เขาได้ผลักตัวฉันออกอย่างแรง
“เหอ~เธอนี้แข็งแรงชะมัด สมแล้วที่คู่ควรกับตำแหน่งราชินีของลิบรา” ‘มันเกี่ยวกันตรงไหน-_-’
“ฉันว่านะนายน่ะ...............”ฉันเว้นเอาไว้ให้ลุ้นละทึกกันเอง…..
“ไม่ใช่เจ้าชายแห่งลิบราหรอกใช่ไหม”แล้งเสียงหือฮาก็ดังขึ้นเมื่อฉันพูดจบ ลิมบราก็ดูตกใจไม่น้อยแต่ก็ไม่แสดงท่าทีออกมา (เพราะเวทมนต์ถึงรู้ว่าตกใจ)
“ทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”เขาถาม โดยที่ฉันกำลังจะอ้าปากตอบคาโลที่กอดเฟรินอยู่ก็พูดขึ้นแทน
“เพราะลิบรา ไม่มีเจ้าชายไงล่ะ” ถูกต้องนะคร๊าบบบบบบบบบบบ.............
“ทำไมนายถึงรู้”ลิมบราพูดเหมือนกับจะยอมรับกับความจริงที่ถูกเปิดเผย
“ประวัติเจ้าชายเจ้าหญิงรัชทายาททุกพระองค์”คาโลชูหนังสือที่ตอนนั้นก็เกือบเก็บความลับของฉันไว้ไม่รอด -_-^
“ยังเก็บไว้อีกเหรอนั้นน่ะ”เฟรินพูดทันทีเมื่อเห็นหนังสือที่ทำให้เธอนอนไม่หลับทั้งคืน (คือว่าคาโลอ่านทุกคืนจนเฟรินนอนไม่หลับอ่ะนะ ^ ^) แต่คำตอบที่ได้รับกลับมานั้นกลับเป็นสายตาดุๆของเจ้าชายน้ำแข็ง เฟรินจึงเงียบไป - -
“เหอ~ในเมื่อความลับแตกแล้วก็ช่วยไม่ได้ ใช่ ข้าไม่ใช่เจ้าชายแห่งลิบราแต่ข้าเป็น...”มันพูดแต่ฉันขัดก่อน
“วิญญาณ”ฉันตอบเสียงเรียบ
“เจ้ารู้ แม่มดน้อย”มันยิ้ม (โปรดสังเกตดูคำที่ใช่เป็นสรรพนามของฉัน)
“แล้วทำไมนายถึง....”คิลถามบ้างเพราะกลัวไม่ได้บท เอ้ย....เพราะสงสัยมาเหมือนกัน
“เพราะคำสาป ที่ว่า ‘หากเจ้าหญิงแห่งเอ็ดลาส กลับมาจากโลกมนุษย์เมื่อไหร่ เจ้าก็ต้องจะกลายเป็นวิญญาณทันที’ ต๊าย....ตาย....คำสาป เห่ย ชะมัด -_-
“แล้วที่นายสะกดจิตพ่อแม่ฉัน.....”
“มันเป็นส่วนหนึ่งของคำสาป”
“แล้วที่มาเป็นคู่หมั้นฉัน....”
“มันเป็นส่วนหนึ่งของคำสาป”
“แล้วที่นายฆ่าซีบิล....”
“มัน........เป็นเรื่องบังเอิญ”คำตอบที่ทำให้ฉันหมดความอดทนวิ่งเข้าไปต่อยคนตรงหน้าเต็มๆ (ทั้งๆที่มันไม่ผิด) มันลอยติ้วไปนู้นนนเลยครับท่านผู้ชม และดูเหมือนมันจะถูกเลโมธีใช่เวทมนต์กุมตัวไว้
“นายฆ่าคนบริสุทธิ์...หือๆ...หือๆ..”ฉันพูดพลางร้องไห้ออกมาใหญ่ เรนอนจึงวิ่งเข้ามากอด (คิล:อิจฉาโว้ยยยยยยย แต่งบทให้มันดีกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไงห่ะ!!!) (ไม่ได้อ่ะ) (คิล: ......)
“ยู....สงบสติหน่อยสิ ยู...”เรนอนพูด
“หือๆ....มันฆ่า....ซีบิล....หือๆ....”ฉันพยามพูดให้เป็นประโยคแต่ก็ต้องสะอื้นด้วยน้ำตา
“....จ๊ะ....แต่ก็ลองคิดดูสิ ซีบิล เขาก็ไปสบายแล้วนะ ถ้าเธอยิ่งร้องไห้หนักขนาดนี้ เขาคงเสียใจแย่”
“.....”ฉันเงียบแต่ไม่ได้หมายถึงว่าหยุดร้องไห้นะ แล้วเรนอนก็ใช่ไม้เด็ด
“ไนท์ที่ไหนเขาร้องไห้กัน”
“อืมใช่ ไนท์ที่ไหนเขาร้องไห้กัน”เฟรินเสริม
“...เฟริน....”ฉันเงยหน้ามองเฟริน
“และเจ้าหญิงที่กล้าหาญอย่างเธอ เขาร้องไห้กันที่ไหนห่ะ”ดอร์มินิค พูดขึ้นบาง
“...พี่...”นี่เป็ฯครั้งแรกที่ฉันเรียกเขาว่า ‘พี่’ ซึ่งมันก็สามารถทำให้ฉันอบอุ่นไปอีกแบบ
“อืมฉันจะไม่ร้องไห้แล้วก็ได้ แต่มีอย่างหนึ่งที่ฉันต้องทำ....”ฉันค่อยผลักเรนอนออกจากการกอด แล้วจึงค่อยๆเดินไปที่ที่นั่งของคิงและควีนแห่งเอ็ดลาส เมื่อไปถึงตรงหน้าของกษัตริย์ทั้งสอง ฉันก็จ้องหน้าเขาเขม่งก่อนที่จะหยิบกระดาษ 2 แผ่น (ลัษณะเหมือนยัณฑ์) ขึ้นมาและ.......
“วิญญาณร้าย จงออกไป!!!!!!!!”เมื่อพูดเสร็จ ฉันก็เอาแผ่นกระดาษนั้นแปะไปที่หน้าผากของ 2 กษัตริย์ทันที
หวึบ
“อะ...โอ้ย...นี่ข้า...”คิงพูดขึ้นอย่างงงงวย พลางเอามือกุมขมับ
“เสด็จพ่อ”ฉันเรียกสติทันทีเพราะกลัวว่าจิตจะละลายหายไป
“..ยู...”ควีนพูดขึ้นบ้าง
“เพค่ะ เสด็จแม่”เมื่อเรียกอีกคนเสร็จก็เรียกอีกคนทันที
“ลูกจะทูลว่า ท่านทั้งสองได้โดยวิญญาณเข้าสิงเพค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงลูกไล่ไปแล้ว เดี๋ยวลูกจะกลับมาหาท่านใหม่นะเพค่ะ ตอนนี้ลูกมีธุระต้องทำ”พูดเสร็จฉันก็รีบวิ่งไปที่ร่างของซีบิลที่มีพวกเฟรินล้อมทันทีเหมือนกับว่ากลัวมันจะหายไปซะงั้น
“ซีบะ....”ฉันรีบปิดปากตัวเองทันทีเมื่อเหมือนกับมีอะไรจะทำให้ร่างกายของฉันแตกสลายหายไป
‘ไม่ได้การแล้ว ทำไมร่างกายเราถึงกำลังจะหมดแรงล่ะ แต่เราต้องรีบ นี่เป็นทางเดียวเท่านั้น’
“ฉันขอโทษนะทุกคน”ฉันค่อยประคองร่างนั้นขึ้นมาแล้วตัดสินใจ.....
‘ร่างกายของฉันนั้นมันกำลังจะสลายไป ฉะนั้นฉันขอทำอะไรบ้างอย่างที่เป็นประโยคให้แล้วกันนะ...ขอโทษนะทุกคน....ซีบิล....’
ก้มลงจุมพิตเบาๆกับริมฝีปากของร่างอันไร้วิญญาณนั้นทันที
“ทรง...ทรงทำอย่างนั้นทำไม ทรงจะสลายไปนะ กระหม่อม”เลโมธีรีบพูดขึ้น
ฉันค่อยถอนริมฝีปากนั้นอย่างอ่อน โยนแล้วหันมามองทุกคนให้เต็มตา ‘นี่แหละคือภาพความทรงจำครั้งสุดท้ายของฉันละ’
“ร่างกายของฉันนั้นกำลังจะสลายไปตั้งแต่แรกแล้วละ เลโมธี”ฉันค่อยลุกขึ้นเมื่อวางร่างของซีบิลเสร็จ “เพราะฉะนั้นฉันจึงทำแบบนี้เพื่อให้ได้ประโยชน์บางอย่าง แล้วมันก็เป็นประโยคจริงๆ ดังตำนานที่เล่าให้ฟังนะ ตอนแรกฉัรก็ไม่เชื่อ แต่ตอนนี้ฉัน...”ฉันหยุดนิดหนึ่งก่อนจะมองหน้าของซีบิลแล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มอีกครั้ง “เชื่อแล้วว่ามันเป็นจริง ลาก่อน...”ร่างของฉันจึงค่อยๆสลายไปเป็นผงเรืองแสงที่ละน้อยทีละน้อยแต่....
“เดี๋ยว ยู”เฟรินเรียกฉันทันที
“ถ้าเธอไม่ใส่ชุดนี้ แผนการของฉันจะไม่สำเร็จ จัดการเลยพี่สาว โกโดม”
“รับทราบ”แล้วทั้งสองก็พุ่งตรงมาที่ฉัน ฉันหลับตาทันทีเพราะกลัวมันจะชน
วาบ
แล้วชุดที่เฟรินให้ฉันก็มาอยู่บนตัวฉันทันที ชุดแต่งงาน ไม่ใช่แค่ฉันนะ ซีบิลสามสาวป้อมอัศวินครี้ดโรคิล และคาโลล้วนอยู่ในชุดเจ้าบ่าวเจ้าสาวกันทั้งนั้น
ฉันมองเฟรินอย่างงงๆ แต่คำตอบที่ได้รับกลับมานั้นกลับเป็นรอยยิ้มอันกวนประสาท
“หิหิ แผนสองเคลียร์”แต่เมื่อเธอหันมามองตัวของเธอเอง “อ้ากกกก!!!!!นี่มันอะไรเนี่ย”เพราะเธอเองก็อยู่ในชุดเจ้าสาวเหมือนกัน นั้นจึงทำให้ฉันยิ้มได้ หรือไม่ก็หัวเราะทันที ร่างกายของฉันเริ่มสลายไปอย่างช้าๆจนถึงเข่า ถือว่าเป้นอะไรที่ช้าม้ากมาก
“เดี๋ยวครับ”และเสียงที่ฉันนึกไม่ถึงก็ดังขึ้น ฉันหันไปทางตันทางของเสียงทันที
“ซีบิล”ฉันเรียกชื่อคนๆนั้น เพราะเขาทำสิ่งที่ฉันคาดไม่ถึงนั้นคือ การนั่งชั่นเข่าต่อหน้าฉัน
“แต่งงานกับผมนะครับ” ซีบิลพูดพลางจับมือของฉันขึ้นจุมพิต ฉันอึงนิดก่อนที่จะตอบไป
“อืม”แล้วแหวนที่ฉันคาดไม่ถึงก็ถูกบรรจงใส่มาที่นิ้วนางข้างซ้ายทันที แต่ที่สำคัญกว่านั้น แหวนนั้นถูกประดับด้วยไข่มุกแสงจันทร์!
“ผมรักคุณ”และนั้นคือคำสุดท้ายที่ฉันได้ยินเพราะร่างของฉัน ได้สลายไปหมดแล้ว (แล้วที่ตอนนี้มันทำเป็นสลายเร็ว)
คำๆนั้น คำที่อยากได้ยินมานานจากคนที่เราให้ความสำคัญ มันจะเก็บไว้เป็นอย่างดีในหัวใจของเราเสมอไป
วาบ
“เอ๊ะ”ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้งบนโต๊ะทำงานของตัวเองอย่างงงงวย ฉันลุกขึ้นมาจากเก้าอี้แล้วมองดูรอบๆ
‘นี่มัน.....’
“ห้องของฉันนี่!!!!!”ฉันจึงรีบมองไปยังบนโต๊ะอีกครั้ง แล้วแลเห็นปากกาที่เมื่อดูปุ๊บก็รู้ปั๊บว่า...
“หมึกหมด แล้วฉันใช่มันไปตอนไหนเนี่ย”แล้วพอมานึกถึงแหวนอีกครั้งปรากฏก็คือนิ้วนางของเธอไม่มีร่งรอยการใส่แหวนแต่อย่าไงใด
“ทั้งหมดคงเป็นแค่ความฝันสินะ”นั้นคือบทสรุปของฉัน สั้นๆง่ายๆได้ใจความ
“โอ้ย คิดมากหน่า ยู แต่ความฝันอะไรคลายความเป็นจริงชะมัด ไปเดินเล่นดีกว่า”ฉันเดินออกจากห้องแล้วลงบันไดไปหน้าบ้านพลางนึกถึงตำนานที่เลโมธีเล่าให้ฟัง
‘มีตำนานเล่ามาถึงการจุมพิตของเจ้าหญิงที่เป็นแม่มดน่ะกระหม่อม เขาเล่ากันมาว่าหากจุมพิตให้แก่คนที่เพิ่งเสียไปหมาดๆ จะสามารถทำให้พื้นขึ้นมาได้อีกครั้งหนึ่ง แต่ก็ต้องแลกกับตัวของเราเองนะกระหม่อม ฉะนั้นอย่าทำถ้าไม่จำเป็น ทางที่ดีอย่าทำเลยดีกว่า แล้วพวกนี้ก็เป็นแค่ตำนานเท่านั้นไม่รู้ว่าเป็นจริงหรือเปล่า...’
‘เชื่อเลยแหละ เลโมธี’(เปลี่ยนคนพากษ์)
แล้วร่างบางของเธอก็หายออกไปจากบ้านหลังนี้ทันที เมื่อเสียงประตูนั้นปิดลงบางสิ่งบางอย่างก็เกิดขึ้นบนโต๊ะทำงานของเธอ
วาบ
มีของบางอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะของเธอหลังจากลำแสงนั้นหมดไป ขวดหมึกอันใหม่นั้นวางอยู่บนกลางโต๊ะของเธอกับสิ่งของบางอย่างเป็นลักษณะวงกลม บางนิดๆ มีแสงสะท้อนของตัวที่ถูกประดับอย่างแวววาว เพราะมันนั้นสะท้อนแสงกับพระจันทร์ตอนกลางคืนเป็นอย่างดี อ่ะลืมบอกไปว่าแม่มดของเราจะไม่ค่อยออกไปเดินเล่นตอนกลางวันแต่ส่วนใหญ่จะออกไปขี่ไม้กวาดทามกลางแสงจันทร์มากกว่า (การะเดินเล่น- ขี่ไม้กวาด) แล้วกระดาษเก่าๆแผ่นหนึ่งก็หล่นลงมาข้างๆสิ่งของทั้งสองสิ่ง.....
แด่ เจ้าหญิงแห่งเอ็ดลาส
จาก....ผู้ที่ไม่ออกนามให้ทราบเพราะท่านรู้ดี
“อะ...เอ่อ...ซี...บิ...”ยังพูดไม่จบคนตรงหน้าก็รุกมาซะก่อนที่เธอจะพูด (Albatross : เปลี่ยนคนพากษ์เพราะปากเธอโดยคนฉวย) อะไรซักอย่าง ซีบิลตรงเข้ามาประทับจุมพิตอย่างนุ่มนวลที่สุดกับเจ้าหล่อนที่พยามจะดิ้นให้คนตรงหน้าปล่อย แต่ยิ่งดิ้นคนตรงหน้าก็ยิ่งกำฉับกอดให้แนบติดตัวยิ่งขึ้น จูบที่จับตนชนปลายไม่ถูกมันได้มีความรู้สึกที่อบอุ่นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนมันเป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยายแต่มันเป็นความรู้สึกที่ดีสำหรับเธอในตอนนี้ สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องตกอยู่ในท่วงทำนองแห่งความเงียบที่ได้บรรยากาศสุดๆและเธอก็ต้องยอมให้นักฆ่าคนนี้รุกฆาตเธอไปซะงั้น เมื่อเจ้าหล่อนยอม เขาจึงลืมตาขึ้นพร้อมค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาอย่างช้า หล่อนก็เริ่มน้ำตาคลอเบ้า
“ร้องไห้ทำไมล่ะครับ”ซีบิลใช้นิ้วโป่งปาดน้ำตาของเธอ (ยูโดริ:เปลี่ยนคนพากษ์)
“ไม่รู้เหมือนกัน” ‘คงเป็นเพราะเจอคนที่ใช้เลยแล้วล่ะมั่ง’ แต่นั่นก็เป็นคำที่อยู่ในใจไม่ได้พูดให้คนตรงหน้าได้รับรู้หรอก
“เหรอครับ งั้นอย่าร้องไห้เลยนะครับถ้ามีอะไรบอกผมได้ทุกเมื่อ แต่ตอนนี้เราเข้าไปในงานด้วยกันนะครับ”ซีบิลถอยห่างออกมานิดๆแล้วส่งแขนให้ฉัน
“อืม”ฉันยื่นมือไปคล้องแขนของซีบิลและเดินเข้าไปในงานอย่างช้าๆจนเห็นเฟรินวิ่งเข้ามาเป็นคนแรก
“ Oh yessssss! แผนหนึ่งเคลียร์”เฟรินกระโดดเข้ามากอดฉันเต็มๆ (จนจะล้มหงายหลัง)
“ยู ทำไมใส่ชุดนี้”เรนอนวิ่งเป็นคนต่อมาตามด้วยคนอื่นๆไม่ต้องสงสัยเลยเพราะชุดมันสะดุดตาคนมาก
“ก็....ไม่ค่อยอยากใส่ชุดราตรี กระโปรงยาวเหยียดแบบนั้นก็เลยใช้ชุดนี้มาแทน”
“ชุดออกสวยน่าเสียดายไม่ใส่มา”
“ไม่เป็นไรหรอกเรนอน ถึงยูเขาจะไม่ใส่ชุดราตรีที่สวยๆนั้นแต่คืนนี้ยูจะต้องใส่ชุดที่สวยกว่านั้นแน่นอนและพวกเธอก็จะได้ใส่ด้วยจริงไหมโกโดม พี่สาว”เฟรินส่งสายตาเจ้าเหล่มาทางฉัน
“จริงกระหม่อม/ค่ะ”ทั้งสองตอบพร้อมกันและแอบยิ้มแบบมีเลศนัยใส่เฟริน
“อืมๆ ยูพร้อมจะเข้าเฝ้าคิงควีนหรือยัง”เฟรินถาม
“เสมอ”ฉับตอบพร้อมเดินไปหาคิงและควีนกับเฟรินที่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะลากฉันไปล่ะมากกว่า เฟรินพา (ลาก) ฉันไปอยู่ต่อหน้าเอวิเดสแล้วเริ่มต้นบทสนทนา
“ขอถวายบังคมกษัตริย์ทุกพระองค์เพค่ะ หม่อมฉันอยากแนะนำให้ทุกท่านได้รู้จักกับเพื่อนของหม่อมฉัน ยูดอนร่า เอดาร์ลาส เดอะไนท์ วิทช์แอนด์ปรินเซส ออฟ แอ็ดลาสเพค่ะ”เมื่อเฟรินพูดชื่อให้ทุกพระองค์ฟัง ก็ต้องอึ้งเมื่อฉันมีถึง 3 ฉายาไม่ใช่แค่กษัตริย์กับคนอื่นๆนะที่อึ้ง ฉันเองยังอึ้งเลย
“อะ...เอ่อ...เฟริน”ฉันกระซิบเรียกเฟริน
“หือ”เฟรินตอบรับแบบไม่มองหน้า
“บอกความจริงไปเถอะ”
“ก็นี่ไงความจริง” ‘เหอๆฉันขอยอมแพ้หัวขโมยคนนี้ก็ได้’
“....”ฉันจึงเงียบกลับไปพร้อมกับทำหน้าเบ้
“ลูกรักของแม่ เป็นไงบ้างจ๊ะ อยู่ที่โลกมนุษย์แล้วสนุกไหม”เสียงเนื่อยๆดังมาจากแม่ที่นั่งอยู่ข้างเฮลด้า
“ก็.....สนุกดีค่ะ”ฉันแสร้งยิ้มกลับไป ‘แปลกจริงทำไมท่านดูเหนื่อยๆ’
“นั้นก็ดีแล้วละลูก พ่อกับแม่ได้จัดหาคู่หมั้นสำหรับลูกได้แล้วละ”สิ้นเสียงไฟทั้งห้องก็ดับลงท่ามกลางเสียงกรี้ดของผู้หญิงลูกคุณหนู
“เฮ้ย! ใครก็ได้เรียกแฮรี่ พอตเตอร์มาท่องคาถา ‘ลูมอส’ ทีดิ”ขนาดไฟดับครี้ดก็ยังแซวได้อยู่แล้ว
“เอ่อไม่ต้องเรียกฉันก็ทำได้ ลูมอส!”ฉันท่องคาถาออกไปแล้วทันใดนั้นไฟก็เปิดขึ้นแต่มีสิ่งหนึ่งที่มาอยู่ตรงหน้าฉัน....
“หวัดดี”คำพูดหลุดออกมาจากปากของชายนิรนามที่มีดวงหน้าหล่อเหลาประมาณคาโลแต่น่ากวนอวัยวะเบื้องล่างเหมือนคิล เรือนผมสีดำนั้นถูกปล่อยให้พลิ้วไปตามสายลมเอื้อยๆ ส่วมชุดบอกถานะได้เลยว่ายศสูง ที่เห็นจะสะดุดตาที่สุดเห็นจะเป็นดาบที่เหน็บไว้ข้างตัว แต่ที่แน่ๆไอ้ท่าที่เขาเอาแขนมารวบเอวของฉันกับการที่เอาหน้ามาใกล้ขนาดนี้ มันไม่สามารถจะให้ฉันสกัดแรงต่อยแอนด์เตะไปเต็มๆได้หรอกนะ
“หนอย~แก...อย่าอยู่เลย”ฉันเอนตัวไปข้างหลังให้มือทั้งสองแตะถึงพื้นแล้วตวัดเท้าให้โดนคางของเขา เสร็จก็กับเข้ามานั่งในท่านั่งชั่นเข่าพร้อมสบัดผม
“ชนะฉันไม่ได้หรอกนะ”และผลคือ เขาไม่เป็นไรเหมือนกับไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิด
“เฮ้ย!”ฉันอุทานอย่างไม่เชื่อสายตาเพราะเขาตรงหน้ารุกเข้ามาฉุดฉันขึ้นจากท่านั่งแล้วจุมพิตที่มือข้างซ้าย โอ้ยน่าเอียนโว้ยยยยย
“ขอโทษที่ไม่ได้แนะนำตัวผมชื่อ......”
“ขอโทษงั้นเหรอ ได้เดียวให้โทษตามปรารถนา”ฉันสะบัดมือออกก่อนจะยกขาข้างขวาไปบนหัวของเขาแล้วทุ่มลงมา
หวับ
เขาหายไปจากตรงนั้นไปอยู่ด้านหลังฉันพลางจับผมของฉันม้วนไปม้วนมา
“ผมชื่อลิมบรา โคมานเลฟ เดอะปรินซ์ออฟลิบรา”เดอะปรินซ์!!!!!!!!!!!!!!
“อะ....อะ......อะ.....”ฉันช็อคเพราะเสียมารยาทอย่างมากกับ....เจ้าชายที่น่ากวนอวัยวะเบื้องล่างกว่าคิลซะอีก -_-
“......ยู.....ยู….”เฟรินเรียกและสะกิดที่ไหล่แต่เมื่อเห็นว่าไม่สำเร็จก็จับเขย่าแรงๆ และมันก็ได้ผลฉันได้สติดีกว่าเดิมซะด้วยซ้ำ
“หือ”ฉันหันไปหาเฟริน
“เล่นแรงไปเปล่า”เฟรินถาม
“อะไรเล่นแรง”ฉันถามแบบงงๆ
“ไปเตะเอ่อ....”เฟรินชี้ไปทางลิมบรานั้นทำให้ฉันรื้อฟื้นความทรงจำต่างๆไว้แล้วก็ต้องถลึงตาเพราะว่ารู้แล้วว่าทำอะไรผิด......แต่เราก็เป็นเจ้าหญิงหนิต้องวางมาดไว้ก่อน อืมๆ คิดอย่างนั้นแล้วก็หัวเราะเบาๆ
“อาฮะ ต้องขอโทษด้วยเพค่ะพระองค์ ที่หม่อมฉันทำไปก็เพราะเป็นสัญชาตญาณของหม่อมฉันเอง พระองค์คงจะไม่ชอบกริยาแบบนี้สิเพค่ะ”ฉันยิ้มอย่างสะใจแต่คำตอบที่ได้กลับมาคือรอยสรวลเบาๆจากคนที่ได้ฉายาว่าเจ้าชาย
“เปล่าหรอก ฉันว่าฉันชอบซะอีกนะ”คำตอบนั้นทำให้ฉันอยากจะกระโดดไปต่อยคนตรงหน้าเต็มๆหมัดแต่ต้องรักษามารยาท...อืมๆ....รักษามารยาท....อดทนเอาไว้ยูเอ๋ยอดทนเอาไว้
“แล้วที่พระองค์มานี้เพื่อ......”ฉันพยายามเบี่ยงเบนแต่รู้สึกมันชักจะเลวร้ายขึ้น
“มาหมั้นกับเธอนั้นแหละ”
เพล้ง
เสียงแก้วแตกดังขึ้นจากด้านข้างๆของฉันและเมื่อหันไป.....ซีบิล!
“เอ่อ...ขอโทษครับพอดีผมเผลอบีบแรงไปหน่อยน่ะครับ แฮะๆ”ซีบิลใช้เวทรักษารอยบาดแผลจนหายก่อนจะบรรจงใช้เวทเก็บเศษแก้ว ฉันกำลังจะไปช่วยแต่ก็ถูกมือหนึ่งคว้าเอวเอาไว้ ฉันหันไป
“จะไปไหนน่ะ”ลิมบราพูดอย่างเป็นห่วง ‘ไปให้พ้นๆหน้าแกไง เกะกะลูกตา’
“อ๋อ.....จะไปหาเพื่อนน่ะเพค่ะ”ฉันพยามผลักตัวออกไปแต่ทำไงได้แรงผู้หญิงมันแพ้แรงผู้ชายหนิ
“เดี๋ยวค่อยไปก็ได้ มาอยู่คุยกับฉันก่อน”ลิมบราเริ่มทวีแรงกอดให้แนบชิดจนหน้าฉันแนบอกเขาโอ้ยใครก็ได้ช่วยด้วย แต่แล้วเหมือนเสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น
“ปล่อยยูเดี๋ยวนี้นะ”เสียงเฟรินดังขึ้น ทำให้ฉันอยากเข้าไปกอดซักร้อยที (ยู:หวังว่าคาโลคงไม่ว่านะ) (คาโล:ใครบอก) (ยู:ง่า~)
“หือ”ลิมบราเริ่มสนใจ
“ก็ไอ้การที่นายมากอดยูเพื่อนฉันอย่างนี้มันกะทันหันเกินไปรู้ไหม เขาเรียกว่าโรคจิตกันแล้วล่ะเจ้าชาย” (เฟริน:อยากได้บทแบบนี้มานานแล้ว ฮิฮิ) เฟรินวางมาดเจ้าชายซึ่งไม่ดูร่างของตัวเองเล้ยว่าเป็นชายหรือหญิง
“เฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะปรินเซส ออฟเดมอส แต่รู้สึกว่าเธอกำลังจะกลายเป็นราชินีแห่งคาโนวาลแล้วไม่ใช่เหรอ” ‘มันเอาจุดอ่อนมาล่อ’ฉันคิดอยู่ในใจ เฟรินหน้าเริ่มขึ้นสีทันทีแต่ในทางกลับกันคาโลก็ได้แอบยิ้มอยู่คนเดียว ฉันจึงแก้สถานการทันที
“ขอโทษนะขอโทษ ข่าวนายว่ามาผิดหรือเปล่า มีแต่การที่เฟรินเป็นว่าที่ราชินีแห่งคาโนวาลนะมัวแล้วๆ”ฉันพูดพลางผลักตัวออกแต่ไม่สำเร็จ ไอ้อายคนทั่วทั้งงานน่ะไม่อายหรอกแต่มันอยู่อย่างงี้มันอึดอัดโว้ยยยยยยย
“อืมๆ ฉันคงฟังมาผิดจริงๆแต่อีกไม่นานข่าวของเราก็อาจจะดังด้วย”ลิมบราพูดพลางจุมพิตบนริมฝีปากของฉันเบาๆ เฟรินทนดูไม่ได้เรียกผ่าปฐพีมาทันที
“ผ่าปฐพี!”สิ้นเสียงดาบก็ออกมาตรงหน้าเจ้าของของมันทันที
“นายมาสู้กันให้ร็แล้วรู้รอดกันเลยดีกว่า”เฟริน เธอเป็นผู้หญิงนะไม่ใช่ผู้ชาย แต่ก็ดี...เธอรีบๆมาช่วยฉันออกจากไอ้บ้ากามนี้ที!!!!!!!!!!!
“ชอบตัดสินกันด้วยกำลังจังนะ”ลิมบราพูด
“ฉันเกลียดปัญญา คาโล คิล ซีบิลแกสามคนก็มาสู้ด้วยสิ”อ้าว ชวนเขาซะงั้นง่ะ
“อืม/ก็ได้ครับ/...”และนี่คือเสียงตอบ ที่เห็นจะไม่ตอบสงสัยคงจะเป็นเจ้าชายหอคอยงาช้าง
“คาโล”...ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกในขณะนี้...
“ถ้านายสู้ ฉันจะยอมนายทุกอย่างเลยเอาไง”โอ้เฟรินเพื่อนร้ากกกกกก คาโลหน้าขึ้นสีนิดๆแต่ก็ยอมเอาคทาพิพากษาออกมา
“ฉันขอสู้ด้วย สตูเปฟาย”ฉันใช้คาถาผลักดันตัวออกมาจากลิมบราแล้วเดินไปอยู่ข้างเฟรินก่อนจะหยิบดาบ (ปากกา) ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
“เหอ~ก็ได้ๆ แต่ต้องมีข้อตกลงกันก่อน ถ้าพวกนายชนะฉันจะยอมแต่โดยดี แต่ถ้าฉันชนะฉันต้องแต่งงานกับยู”สรุปง่ายเนอะ
“เฮ้ย!ฉันหมั้นกับนายตอน ไหนมิทราบ”ฉันเถียงทันควัน
“ไม่รู้แต่นี้คือข้อตกลง จะรับคำท้าไหม” ฉันนิ่งไปโดยทันที ‘ถ้าเราชนะยูก็จะได้ไม่ต้องหมั้นกับมันแต่ถ้มันชนะยูก็ต้องแต่งงานกับมัน เอาไงดีล่ะ’ เฟรินคิดแล้วหันไปมองหน้าเพื่อนทั้งสามที่ตอนนี้ก็คงวิตกพอๆกันแต่ที่หนักกว่าก็คือ ซีบิล ความตรึงเครียดจึงคลอบคลุมพื้นที่ทันที
“จุ๊ๆ ถ้าไม่รับคำก็ไม่ใช่ป้อมอัศวินแล้วล่ะสิ ฉะนั้นศึกนี้เราขอรับคำท้า”ฉันพูดออกไปเองจนพวกเฟรินมองฉันแบบว่า ‘เฮ้ย ชีวิตเธอนะเฟ้ย’
“จะเป็นไรไปถ้าคนที่แต่งงานกับเราเป็นคนที่เราไม่รัก”ฉันพุดลอยๆให้ได้ยินแค่พวกเฟรินก่อนจะหันหน้ามามองงซีบิลแล้วยิ้ม
“ส่วนสถานที่ประลองก็.....”ฉันกำลังจะบอกว่าลานตะวันแต่ลิมบราก็ส่วนขึ้น
“ที่นี่แหละ”
“อืม......ก็ได้แล้วแต่เจ้าชายนะเพค่ะ”ฉันพูดพลางแกว่งดาบ
“พูดเหมือนกับว่าเธอไม่ใช่เจ้าหญิง”
“ถึงฉันจะเป็นเจ้าหญิงในสายตาของทุกคน แต่ในสายตาของฉันเอง...ฉันเป็นไนท์และวิทช์”
“ยู...เบื่อแล้วจะเริ่มยัง”คิลอ้าปากหาว
“ก็ได้ๆกระหายการฆ่าจาง...1...2...สะ”
“ยาประคองชีวิตกระหม่อม”
เอี๊อด
เสียงเบรคอาวุธดังทันทีก่อนที่จะลงมือต่อสู้กันเลโมธีก็ยกยาประคองชีวิตมาให้ถึงที่ คิล เฟรินและฉันเรียบยกดื่มทันทีก่อนที่จะตามด้วย คาโล ซีบิลและลิมบรา
“...1...2...3เริ่ม”ฉันพูดเปิดพิธีทันทีแต่คนที่ลงมือก่อนเห็นจะเป็นลิมบรา
“ฉันขอจัดการเธอเป็นคนสุดท้ายแล้วกัน”ลิมบราพูดก่อนที่เขาจะชักดาบขึ้นมาพร้อมวาดไปรอบๆตัวของเขาให้โดนคนอื่นๆนอกจากฉัน ถึงฉันจะไม่โดนแต่รัศมีของดาบนั้นแค่ไม่โดนก็ร้อนแล้ว
‘เอาไงล่ะ มันเล่นจัดการรวดเดียวแล้วเหลือเศษห้ฆ่าอย่างสบายใจหรือไง’ ฉันคิดพลางมองไปที่แท่นของคิงและควีนแล้วคิดอีกครั้ง ‘โอ้ย แล้วทำไมหน้าพวกท่านถึงได้ดูเฉยๆยังงั้นล่ะ ลูกตนเดือดร้อนแว้ว~ ไม่ห่วงเลยเหรอ’
ลิมบราเริ่มเดินเข้ามาใกล้ตัวของฉันเรื่อยๆจนแผ่นหลังของฉันไปชนกับน้ำแข็งแกะสลักที่เป็นรูปหงส์ โอ้ย เย็น~ แต่ฉันก็เกิดไอเดีย
ลิมบราเงื้อดาบขึ้นเหนือหัวและจังหวะนี้แหละ...
“ในเมื่อดาบนายแกร่งเรื่องความร้อนนัก ลองเจอดาบน้ำแข็งหน่อยเป็นไรไป!” ฉันใช้มือข้างซ้ายที่ว่างนั้นจับน้ำแข็งนั้น (เย็นโว้ย) แล้วใช้เวทรวมกันระหว่างเหล็ก (ดาบ) กับน้ำแข็ง (น้ำแข็งแกะสลัก) จนเปลี่ยนกันเป็นดาบน้ำแข็ง ฉันจึงใช้ดาบนั้นยกขึ้นกันดาบของลิมบรา
เพล้ง
“เก่งนี่”เขาชมพลางเร่งความร้อนให้ดาบ มันจึงส่งผลกับดาบของฉันด้วย
“อึ้ย~”ฉันร้องเสียงหลง
“โอะๆกลัวด้วยเหรอ เจ็บหรือเปล่า ฉันกลัวว่าเธออาจจะเข้าประตูวิวาห์กับฉันด้วยสิ”ดาบของฉันจึงเริ่มละลายและค่อยๆเป็นดาบเหล็กขึ้นทุกทีๆ
‘ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงฉันก็ไม่มีทางเข้าประตูนั้นกับแกแน่’ ฉันคิดพร้อมคิดหาวิธีทาง..............เวท!
“ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงฉันก็ไม่มีทางเข้าประตูนั้นกับแกแน่ เอกซ์เปลลิอาร์มัส!”ฉันร่ายคทาปลดอาวุธและมันก็ได้ผล ดาบของลิมบรากระเดนไปพร้อมกับตัวเขาไปตกอยู่ที่กำแพงของอีกฟาก
“หึ”ฉันทำท่าไม่สนใจแล้วรีบวิ่งไปดูอาการของคนอื่นๆ และแน่นอนคนแรกที่ฉันไปหาคือ ซีบิล
“ซีบิลเป็นไรเปล่าเนี่ย”ฉันค่อยๆประคองซีบิลขึ้น
“มะ...ไม่...ไม่เป็นไรครับ”ซีบิลพูดพร้อมกระอักเลือด
“โกหก”ฉันพูดกลับไป (ตะคอก) จนซีบิลสนะดุ้ง
“อย่าทำให้ฉัน...เป็นห่วงนายสิ”ฉันพูดน้ำเสียงดุปนห่วง (หรือเปล่านะ) ใส่ซีบิลทันทีก่อนที่ซีบิลจะพูดอะไรขึ้น แต่เขาก็เงียบแล้วยิ้ม
“เป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะครับ” และในขณะนั้นซีบิลก็เบิกนัยต์ตากว้าง ดันตัวขึ้นกอดฉันแล้วหมุนตัวอย่างรวดเร็ว
ซึก!!!
ดาบเล่มงามนั้นเทงเข้าที่กลางหลังของซีบิลและถ้าฉันไม่เอียงตัวหลบก็คงโดนไปแล้ว มันทะลุผ่านท้องของเขาจนเกือบสัมผัสพื้น แล้วดาบก็ถูกชักออกจากร่างอันไร้วิญญาณของซีบิล ริมฝีปากของเขานั้นยิ้มให้ฉันก่อนที่มันจะค่อยมีเลือดไหลออกมาจากปากของเขา ฉันจึงรีบประคองร่างนั้นทันทีก่อนที่จะสัมผัสพื้น
“ซีบิล! นายทำอะไรน่ะ โง่จริงๆ...”ฉันด่าเขาไปเป็นชุดๆแต่คำตอบที่ได้กลับมานั้นกลับเป็นรอยยิ้มที่ชวนทำให้อบอุ่น
“ครับ...ผมมันโง่ อย่างที่คุณบอก ถึงผมจะเอาตัวบังคุณจากดาบได้...แต่ผม...คงเอาตัวของผมบังความรักของคุณไม่ได้หรอกนะครับ...”ซีบิลพูดพลางกระอักเลือดที่ละนิด เหมือนกับเป็นสัญญาณของการที่จะลาจากกันจริงๆ
“....ไม่....ไม่....ไม่นะ...ไม่....นายอย่าทิ้งฉันสิ....อย่าทิ้งฉัน...”ฉันพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเป็นทาง
ซีบิลยิ้มอีกครั้งก่อนจะพูดคำที่ฉันไม่อยากจะได้ยินจากจากปากของเขา
“....ลาก่อนครับ.....”แล้วเสียงของเขาก็ขาดหายไป
เสียงของเขาดังอยู่ในโสตประสาทของฉันอย่างต่อเนื่องไม่มีวันหยุด เหมือนกับจะละลึกเหตุการณ์ต่างๆ ที่เขาทำ ไม่ว่าจะยิ้ม จะร้องไห้ จะหัวเราะ จะทุกข์ จะสุข...ก็ยังเห็น ภาพความทรงจำต่างได้ค่อยๆทยอยเข้ามาในหัวสมองของฉันเต็ม จนรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงดาบปะทะกัน.....เฟริน!!!!!!!!!!
“โอ้ย นายนี่มันตายยากตายเย็นจริงๆ”เฟรินพูดพลางชักดาบกลับหลังจากฟันไปที่บ่าของลิมบรา แต่มันฟันไม่เข้า จนประโยคหลังของเฟรินดังขึ้น ทำให้ฉันถึงกลับนึกอะไรบางอย่างที่เป็นไปได้ออก “นายนี่มันเป็นวิญญาณหรือไรกันแน่”
เมื่อพูดเสร็จเฟรินก็ตวัดดาบไปอีกครั้ง แต่คราวนี้เธอก็โดนรัศมีของดาบไปต็มๆจนกระเด็นไปทันที คาโลรู้อยู่แล้วจึงเข้าไปรับอย่างเหมาะเจาะ ทั้งสองจึงล่มลงไปด้วยเหตุว่าแรงของรัศมียังไม่หมด
ก่อนที่ลิมบราจะจัดการเหยื่อรายต่อไปนั้นคือ คิล ฉันก็ตะโกนดังก้อง
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ”ไม่พูดเปล่าฉันเงื้อดาบพุ่งตรงไปที่ร่างของลิมบราด้วยความเร็วของเวทมนต์
เพล้ง
เสียงดาบปะทะกันดังสนั่นทันทีเมื่อลิมบราเอาดาบของตัวเองกันดาบของฉันเอาไว้ ด้วยแรงอันมหาศาลของเขา (ก็แน่นอนล่ะ ผู้หญิงย่อมแพ้แรงผู้ชาย เหอ~เบื่อคตินี้จริงๆ) เขาได้ผลักตัวฉันออกอย่างแรง
“เหอ~เธอนี้แข็งแรงชะมัด สมแล้วที่คู่ควรกับตำแหน่งราชินีของลิบรา” ‘มันเกี่ยวกันตรงไหน-_-’
“ฉันว่านะนายน่ะ...............”ฉันเว้นเอาไว้ให้ลุ้นละทึกกันเอง…..
“ไม่ใช่เจ้าชายแห่งลิบราหรอกใช่ไหม”แล้งเสียงหือฮาก็ดังขึ้นเมื่อฉันพูดจบ ลิมบราก็ดูตกใจไม่น้อยแต่ก็ไม่แสดงท่าทีออกมา (เพราะเวทมนต์ถึงรู้ว่าตกใจ)
“ทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”เขาถาม โดยที่ฉันกำลังจะอ้าปากตอบคาโลที่กอดเฟรินอยู่ก็พูดขึ้นแทน
“เพราะลิบรา ไม่มีเจ้าชายไงล่ะ” ถูกต้องนะคร๊าบบบบบบบบบบบ.............
“ทำไมนายถึงรู้”ลิมบราพูดเหมือนกับจะยอมรับกับความจริงที่ถูกเปิดเผย
“ประวัติเจ้าชายเจ้าหญิงรัชทายาททุกพระองค์”คาโลชูหนังสือที่ตอนนั้นก็เกือบเก็บความลับของฉันไว้ไม่รอด -_-^
“ยังเก็บไว้อีกเหรอนั้นน่ะ”เฟรินพูดทันทีเมื่อเห็นหนังสือที่ทำให้เธอนอนไม่หลับทั้งคืน (คือว่าคาโลอ่านทุกคืนจนเฟรินนอนไม่หลับอ่ะนะ ^ ^) แต่คำตอบที่ได้รับกลับมานั้นกลับเป็นสายตาดุๆของเจ้าชายน้ำแข็ง เฟรินจึงเงียบไป - -
“เหอ~ในเมื่อความลับแตกแล้วก็ช่วยไม่ได้ ใช่ ข้าไม่ใช่เจ้าชายแห่งลิบราแต่ข้าเป็น...”มันพูดแต่ฉันขัดก่อน
“วิญญาณ”ฉันตอบเสียงเรียบ
“เจ้ารู้ แม่มดน้อย”มันยิ้ม (โปรดสังเกตดูคำที่ใช่เป็นสรรพนามของฉัน)
“แล้วทำไมนายถึง....”คิลถามบ้างเพราะกลัวไม่ได้บท เอ้ย....เพราะสงสัยมาเหมือนกัน
“เพราะคำสาป ที่ว่า ‘หากเจ้าหญิงแห่งเอ็ดลาส กลับมาจากโลกมนุษย์เมื่อไหร่ เจ้าก็ต้องจะกลายเป็นวิญญาณทันที’ ต๊าย....ตาย....คำสาป เห่ย ชะมัด -_-
“แล้วที่นายสะกดจิตพ่อแม่ฉัน.....”
“มันเป็นส่วนหนึ่งของคำสาป”
“แล้วที่มาเป็นคู่หมั้นฉัน....”
“มันเป็นส่วนหนึ่งของคำสาป”
“แล้วที่นายฆ่าซีบิล....”
“มัน........เป็นเรื่องบังเอิญ”คำตอบที่ทำให้ฉันหมดความอดทนวิ่งเข้าไปต่อยคนตรงหน้าเต็มๆ (ทั้งๆที่มันไม่ผิด) มันลอยติ้วไปนู้นนนเลยครับท่านผู้ชม และดูเหมือนมันจะถูกเลโมธีใช่เวทมนต์กุมตัวไว้
“นายฆ่าคนบริสุทธิ์...หือๆ...หือๆ..”ฉันพูดพลางร้องไห้ออกมาใหญ่ เรนอนจึงวิ่งเข้ามากอด (คิล:อิจฉาโว้ยยยยยยย แต่งบทให้มันดีกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไงห่ะ!!!) (ไม่ได้อ่ะ) (คิล: ......)
“ยู....สงบสติหน่อยสิ ยู...”เรนอนพูด
“หือๆ....มันฆ่า....ซีบิล....หือๆ....”ฉันพยามพูดให้เป็นประโยคแต่ก็ต้องสะอื้นด้วยน้ำตา
“....จ๊ะ....แต่ก็ลองคิดดูสิ ซีบิล เขาก็ไปสบายแล้วนะ ถ้าเธอยิ่งร้องไห้หนักขนาดนี้ เขาคงเสียใจแย่”
“.....”ฉันเงียบแต่ไม่ได้หมายถึงว่าหยุดร้องไห้นะ แล้วเรนอนก็ใช่ไม้เด็ด
“ไนท์ที่ไหนเขาร้องไห้กัน”
“อืมใช่ ไนท์ที่ไหนเขาร้องไห้กัน”เฟรินเสริม
“...เฟริน....”ฉันเงยหน้ามองเฟริน
“และเจ้าหญิงที่กล้าหาญอย่างเธอ เขาร้องไห้กันที่ไหนห่ะ”ดอร์มินิค พูดขึ้นบาง
“...พี่...”นี่เป็ฯครั้งแรกที่ฉันเรียกเขาว่า ‘พี่’ ซึ่งมันก็สามารถทำให้ฉันอบอุ่นไปอีกแบบ
“อืมฉันจะไม่ร้องไห้แล้วก็ได้ แต่มีอย่างหนึ่งที่ฉันต้องทำ....”ฉันค่อยผลักเรนอนออกจากการกอด แล้วจึงค่อยๆเดินไปที่ที่นั่งของคิงและควีนแห่งเอ็ดลาส เมื่อไปถึงตรงหน้าของกษัตริย์ทั้งสอง ฉันก็จ้องหน้าเขาเขม่งก่อนที่จะหยิบกระดาษ 2 แผ่น (ลัษณะเหมือนยัณฑ์) ขึ้นมาและ.......
“วิญญาณร้าย จงออกไป!!!!!!!!”เมื่อพูดเสร็จ ฉันก็เอาแผ่นกระดาษนั้นแปะไปที่หน้าผากของ 2 กษัตริย์ทันที
หวึบ
“อะ...โอ้ย...นี่ข้า...”คิงพูดขึ้นอย่างงงงวย พลางเอามือกุมขมับ
“เสด็จพ่อ”ฉันเรียกสติทันทีเพราะกลัวว่าจิตจะละลายหายไป
“..ยู...”ควีนพูดขึ้นบ้าง
“เพค่ะ เสด็จแม่”เมื่อเรียกอีกคนเสร็จก็เรียกอีกคนทันที
“ลูกจะทูลว่า ท่านทั้งสองได้โดยวิญญาณเข้าสิงเพค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงลูกไล่ไปแล้ว เดี๋ยวลูกจะกลับมาหาท่านใหม่นะเพค่ะ ตอนนี้ลูกมีธุระต้องทำ”พูดเสร็จฉันก็รีบวิ่งไปที่ร่างของซีบิลที่มีพวกเฟรินล้อมทันทีเหมือนกับว่ากลัวมันจะหายไปซะงั้น
“ซีบะ....”ฉันรีบปิดปากตัวเองทันทีเมื่อเหมือนกับมีอะไรจะทำให้ร่างกายของฉันแตกสลายหายไป
‘ไม่ได้การแล้ว ทำไมร่างกายเราถึงกำลังจะหมดแรงล่ะ แต่เราต้องรีบ นี่เป็นทางเดียวเท่านั้น’
“ฉันขอโทษนะทุกคน”ฉันค่อยประคองร่างนั้นขึ้นมาแล้วตัดสินใจ.....
‘ร่างกายของฉันนั้นมันกำลังจะสลายไป ฉะนั้นฉันขอทำอะไรบ้างอย่างที่เป็นประโยคให้แล้วกันนะ...ขอโทษนะทุกคน....ซีบิล....’
ก้มลงจุมพิตเบาๆกับริมฝีปากของร่างอันไร้วิญญาณนั้นทันที
“ทรง...ทรงทำอย่างนั้นทำไม ทรงจะสลายไปนะ กระหม่อม”เลโมธีรีบพูดขึ้น
ฉันค่อยถอนริมฝีปากนั้นอย่างอ่อน โยนแล้วหันมามองทุกคนให้เต็มตา ‘นี่แหละคือภาพความทรงจำครั้งสุดท้ายของฉันละ’
“ร่างกายของฉันนั้นกำลังจะสลายไปตั้งแต่แรกแล้วละ เลโมธี”ฉันค่อยลุกขึ้นเมื่อวางร่างของซีบิลเสร็จ “เพราะฉะนั้นฉันจึงทำแบบนี้เพื่อให้ได้ประโยชน์บางอย่าง แล้วมันก็เป็นประโยคจริงๆ ดังตำนานที่เล่าให้ฟังนะ ตอนแรกฉัรก็ไม่เชื่อ แต่ตอนนี้ฉัน...”ฉันหยุดนิดหนึ่งก่อนจะมองหน้าของซีบิลแล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มอีกครั้ง “เชื่อแล้วว่ามันเป็นจริง ลาก่อน...”ร่างของฉันจึงค่อยๆสลายไปเป็นผงเรืองแสงที่ละน้อยทีละน้อยแต่....
“เดี๋ยว ยู”เฟรินเรียกฉันทันที
“ถ้าเธอไม่ใส่ชุดนี้ แผนการของฉันจะไม่สำเร็จ จัดการเลยพี่สาว โกโดม”
“รับทราบ”แล้วทั้งสองก็พุ่งตรงมาที่ฉัน ฉันหลับตาทันทีเพราะกลัวมันจะชน
วาบ
แล้วชุดที่เฟรินให้ฉันก็มาอยู่บนตัวฉันทันที ชุดแต่งงาน ไม่ใช่แค่ฉันนะ ซีบิลสามสาวป้อมอัศวินครี้ดโรคิล และคาโลล้วนอยู่ในชุดเจ้าบ่าวเจ้าสาวกันทั้งนั้น
ฉันมองเฟรินอย่างงงๆ แต่คำตอบที่ได้รับกลับมานั้นกลับเป็นรอยยิ้มอันกวนประสาท
“หิหิ แผนสองเคลียร์”แต่เมื่อเธอหันมามองตัวของเธอเอง “อ้ากกกก!!!!!นี่มันอะไรเนี่ย”เพราะเธอเองก็อยู่ในชุดเจ้าสาวเหมือนกัน นั้นจึงทำให้ฉันยิ้มได้ หรือไม่ก็หัวเราะทันที ร่างกายของฉันเริ่มสลายไปอย่างช้าๆจนถึงเข่า ถือว่าเป้นอะไรที่ช้าม้ากมาก
“เดี๋ยวครับ”และเสียงที่ฉันนึกไม่ถึงก็ดังขึ้น ฉันหันไปทางตันทางของเสียงทันที
“ซีบิล”ฉันเรียกชื่อคนๆนั้น เพราะเขาทำสิ่งที่ฉันคาดไม่ถึงนั้นคือ การนั่งชั่นเข่าต่อหน้าฉัน
“แต่งงานกับผมนะครับ” ซีบิลพูดพลางจับมือของฉันขึ้นจุมพิต ฉันอึงนิดก่อนที่จะตอบไป
“อืม”แล้วแหวนที่ฉันคาดไม่ถึงก็ถูกบรรจงใส่มาที่นิ้วนางข้างซ้ายทันที แต่ที่สำคัญกว่านั้น แหวนนั้นถูกประดับด้วยไข่มุกแสงจันทร์!
“ผมรักคุณ”และนั้นคือคำสุดท้ายที่ฉันได้ยินเพราะร่างของฉัน ได้สลายไปหมดแล้ว (แล้วที่ตอนนี้มันทำเป็นสลายเร็ว)
คำๆนั้น คำที่อยากได้ยินมานานจากคนที่เราให้ความสำคัญ มันจะเก็บไว้เป็นอย่างดีในหัวใจของเราเสมอไป
วาบ
“เอ๊ะ”ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้งบนโต๊ะทำงานของตัวเองอย่างงงงวย ฉันลุกขึ้นมาจากเก้าอี้แล้วมองดูรอบๆ
‘นี่มัน.....’
“ห้องของฉันนี่!!!!!”ฉันจึงรีบมองไปยังบนโต๊ะอีกครั้ง แล้วแลเห็นปากกาที่เมื่อดูปุ๊บก็รู้ปั๊บว่า...
“หมึกหมด แล้วฉันใช่มันไปตอนไหนเนี่ย”แล้วพอมานึกถึงแหวนอีกครั้งปรากฏก็คือนิ้วนางของเธอไม่มีร่งรอยการใส่แหวนแต่อย่าไงใด
“ทั้งหมดคงเป็นแค่ความฝันสินะ”นั้นคือบทสรุปของฉัน สั้นๆง่ายๆได้ใจความ
“โอ้ย คิดมากหน่า ยู แต่ความฝันอะไรคลายความเป็นจริงชะมัด ไปเดินเล่นดีกว่า”ฉันเดินออกจากห้องแล้วลงบันไดไปหน้าบ้านพลางนึกถึงตำนานที่เลโมธีเล่าให้ฟัง
‘มีตำนานเล่ามาถึงการจุมพิตของเจ้าหญิงที่เป็นแม่มดน่ะกระหม่อม เขาเล่ากันมาว่าหากจุมพิตให้แก่คนที่เพิ่งเสียไปหมาดๆ จะสามารถทำให้พื้นขึ้นมาได้อีกครั้งหนึ่ง แต่ก็ต้องแลกกับตัวของเราเองนะกระหม่อม ฉะนั้นอย่าทำถ้าไม่จำเป็น ทางที่ดีอย่าทำเลยดีกว่า แล้วพวกนี้ก็เป็นแค่ตำนานเท่านั้นไม่รู้ว่าเป็นจริงหรือเปล่า...’
‘เชื่อเลยแหละ เลโมธี’(เปลี่ยนคนพากษ์)
แล้วร่างบางของเธอก็หายออกไปจากบ้านหลังนี้ทันที เมื่อเสียงประตูนั้นปิดลงบางสิ่งบางอย่างก็เกิดขึ้นบนโต๊ะทำงานของเธอ
วาบ
มีของบางอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะของเธอหลังจากลำแสงนั้นหมดไป ขวดหมึกอันใหม่นั้นวางอยู่บนกลางโต๊ะของเธอกับสิ่งของบางอย่างเป็นลักษณะวงกลม บางนิดๆ มีแสงสะท้อนของตัวที่ถูกประดับอย่างแวววาว เพราะมันนั้นสะท้อนแสงกับพระจันทร์ตอนกลางคืนเป็นอย่างดี อ่ะลืมบอกไปว่าแม่มดของเราจะไม่ค่อยออกไปเดินเล่นตอนกลางวันแต่ส่วนใหญ่จะออกไปขี่ไม้กวาดทามกลางแสงจันทร์มากกว่า (การะเดินเล่น- ขี่ไม้กวาด) แล้วกระดาษเก่าๆแผ่นหนึ่งก็หล่นลงมาข้างๆสิ่งของทั้งสองสิ่ง.....
แด่ เจ้าหญิงแห่งเอ็ดลาส
จาก....ผู้ที่ไม่ออกนามให้ทราบเพราะท่านรู้ดี
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น