ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ชัยชนะที่สำเร็จกับงานเต้นรำที่ไม่คาดฝัน
“ลอรี่ มีรุ่นน้องมาหาแน่ะ”
“หุบปากแกไปเลยนะ ลูคัส”ฉันรู้อยู่แล้วว่าพี่ทั้งสองต้องเป็นแบบนี้เลยเตรียมแผนการมาสำหรับลอเรนซ์โดยฉเพราะ
“หือ...หือ...”ฉันให้น้ำตาออกมาโดยเวทมนต์ ถึงจะไม่อยากทำก็เหอะ แต่มันจำเป็น ลอเรนซ์ก็เลยมาหาฉันแล้วเช็ดน้ำตาให้เพราะเห็นน้ำตาของหญิงสาวไม่ได้
“ไม่เป็นไรนะ โอ้...ไม่เป็นไรหรอก พี่ก็แค่แกล้งมันไปงั้นๆแหละ ‘แต่ใจจริงคงไม่ได้อยากแกล้งล่ะสิท่า แต่ก็สำเร็จ’ ไหนลองบอกสิว่ามีอะไรจะคุยกับพี่”
“คือว่าหนูอยากขอยืมมีดบินของพี่หน่อยนะค่ะ”ฉันพูด
“มีดเนี่ยเหรอ”ลอเรนซ์หยิบมีดบินขึ้นมาว่างบนมือฉัน
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ มีดบินอันนี้จะช่วยหนูในการประชันดาบได้แน่นอน”
“เธอลงสมัครด้วยเหรอ”ลอเรนซ์ถามแล้วลูคัสก็โผล่ออกมาพร้อมกับน้ำชา 3 ถ้วย (แต่ยังมาม่ถึงโต๊ะ)
“เปล่าหรอกค่ะ แค่ไปทำอะไรนิดๆหน่อยๆกับรุ่นพี่ปราสาทขุนนางน่ะค่ะ อย่างเช่น............หนูไปตบหน้ารุ่นพี่อาเธอร์...พี่เขาก็เลยท้าให้หนูประชันดาบกับพี่เค้า และที่มานี่หนูก็รู้ว่าพวกพี่รู้กติกาทั้งหมดในการประชันก็เลยอยากให้อยากให้พวกพี่ช่วยบอกกติกาหน่อยน่ะค่ะ”ฉันพูดรวดเดียวจบ ส่วนพี่ทั้งสองก็อึ้งไปชั่วขณะเมื่อได้ยินคำว่า ‘หนูไปตบหน้ารุ่นพี่อาเธอร์’ และก็ได้สติในอีก 6 วินาที
“o.k. งั้นเรามาฟังกันว่ากติกามีอะไรบ้างเนอะลอรี่”ลูคัสได้สติก่อนลอเรนซ์จึงยกน้ำชามาว่างไว้บนโต๊ะแล้วเริ่มบอกกติกา
“1. สามารถใช้อาวุธเสริมได้แค่ 2 อย่างเท่านั้นห้ามเกินกว่านี้
2.ใช้ความสามารถพิเศษที่มีอยู่ได้ เช่น ใช้เวท เตะ ต่อย ตบ ‘ตบ?’(ลอเรนซ์คิด)อะไรประมาณนี้
3.ห้ามใช้เวทแบบส่งผู้เล่นไปที่อื่นถ้าเป็นแบบนั้นจะถูกปรับแพ้”ลูคัสจิบชา 1 อึกแสดงว่าเป็นอันจบ
“น้อยจังนะค่ะ แต่ก็...ขอบคุณมากค่ะ”ฉันพูด
“ว่าแต่...ไปตบหน้าอาเธอร์อย่างนั้น...ไม่กลัวเหรอ”ลอเรนซ์ถามอย่างกุกๆกะๆ
“จะกลัวทำไมเหรอค่ะ”ฉันถามกลับแบบงงๆ ก็มันจริงนี่นาจะไปกลัวทำไม
“งานนี้ไม่รู้เธอจะรอดไหมเนี่ย”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ งานนี้พกความแค้นมาเต็มที่”ตาฉันลุกเป็นไฟ
“เหอ~ความแค้นน่ะ ช่วยอะไรไม่ได้หรอกยูโดรี่”ลูคัสพูดขึ้น
“เอ๋?”
“เธอก็มีแค่ความมั่นใจในตัวเธอก็พอแล้วล่ะนะ”ลูคัสยิ้ม
ฉันอึ้งไปอยู่สักพักแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างที่พี่ทั้งสองต้องหน้าขึ้นสี
“ขอบคุณพี่ๆมากนะค่ะ เพราะพวกพี่แท้เลยทำให้หนูมีความมั่นใจที่จะเอาชัยชนะมาฝากป้อมอัศวินให้ได้...”และพี่ๆก็ต้องหน้าขึ้นสีอีกครั้งเมื่อฉันเข้าไปหอมแก้มพี่แล้วออกไปจากห้องทั้งให้พี่ๆนั่งเอ๋อ
“นายพูดแบบนี้ก็เป็นด้วยแหะ”ลอเรนซ์ได้สติก่อนลูคัสจะได้สติตาม
“นายก็เหมือนกันลอรี่”หลังจากนั้น ทุกคนคงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อลอเรนซ์เจอมีดอีกอันในกระเป๋าเสื้อ.............
ทุกวันก่อนที่จะถึงวันแข่งขันยูได้แต่ขอตัวไปซ่อมจนบางวันเธอก็ไม่ได้กินข้าวก็มี เธอได้ขอให้อาจารย์เจ้าชายชามัลมาสอนดาบให้จนเก่งขึ้นเรื่อยๆ....และก็มาถึง
...วันที่ 11 ตุลาคม 10 โมงเช้า ไวเหมือนโกหก(ก็โกหกเพื่อจะได้เร็วขึ้นไง) ห้องอาหารดราก้อน...
“ยูโดริสู้เค้าน้า~”เสียงกองเชียร์ก็ดังตลอดเช้า
“จ๋า”ฉันตอบกลับไป และกำลังจะเดินออกจากประตูแต่ก็ต้องหยุดเมื่อเจอกับเฟริน คาโล คิลและโกโดม
“เอ่อ...คือ...ยูโดริ...พอดีท่านพ่อส่งไอ้นี่มาให้น่ะ”เฟริยยื่นอะไรบ้างอย่างออกมาให้ฉัน ฉันจึงยื่นมือไปรับ
“นี่...”
“เข็มกลัดนำแสงน่ะกระหม่อม”โกโดมพูดขึ้น
“พ่อฉันน่ะเชียร์เต็มที่ เลยส่งมาให้ หวังว่านี่คงเป็นอาวุธเสริมให้เธอได้”
“เฟริน.............ขอบใจมากนะ”แล้วฉันก็วิ่งไปกอดเฟริน “ฝากบอกพ่อของเธอด้วยนะว่าขอบใจมากๆเสร็จแล้วจะเอาไปคืน”
“ไม่ต้องหรอก พ่อฉันให้ไปเลยน่ะ”
“อ่ะ......ขอบใจหลายๆ(และตอยนั้นเอง ฉันก็เหลือบเห็นคาโล)..อุ้ย..คาโลหึงเหรอจ๋า”ฉันกอดเฟรินแน่นขึ้น แต่คาโลก็ยังเหมือนเดิม
“ยูโดริ อยู่อย่างนี้นานๆก็ได้นะ คาโลน่ะกอดไม่หวานเท่าเธอเลยรู้เปล่า”เฟรินก้ยกมือขึ้นมากอดฉัน คาโลเลยถึงกับส่สายตาดุใส่ (หึงอ่ะแหละ) และเลโมธีก็เข้ามา
“โอ๋...ทรงอยู่นี่เอง” ‘ซวย’ ฉันสบถในความคิด
“อะไรนะ”ทุกคนพูดขึ้น
“เปล่าหรอกมั่งเนอะท่านเลโมธีพูดอะไรก็ไม่รู้”ฉันส่งสายตาไปหาเลโมธีแบบว่า ‘เกือบซวยรู้ไหม’
“อ่ะ..เอ่อ...ใช่ๆๆข้าคงมึนไปหน่อยเนอะโรเวน”
“ใช่ครับ” ‘อึ้ย โผล่มาตอนไหน’
“มีอะไรเหรอค่ะ”ฉันเริ่มถามเลยเพราะว่าต้องรีบ
“เธอจะเข้าสนามได้ไง ถ้ายังไม่มีป้ายอาญาสิทธิ์”
“เอ๋?”
“ไม่ต้องมาเอ๋ เอ้ารับ”โรเวนโยนป้ายอาญาสิทธิ์มาให้ฉัน แต่ไม่รู้ว่าสายตาของพี่เขาเอียงหรือเปล่านะเพราะว่าป้ายมันเอียงไปทางซ้ายมือของฉันจนฉันต้องแสดงกลเม็ดเด็ดที่มาทิลด้าสอน
หวึบ วิ้ว วิ้ว(เสียงเอฟเฟค)
“ว้าว”เสียงหือจากคนทั้งป้อมดังขึ้นเมื่อฉันกระโดดตีลังกา 2 ตลบรับป้ายที่ลอยอยู่บนฟ้าและค่อยๆตกลงมาแบบไม่ค่อยสวย (ไม่ค่อยดี) จนซีบิลพยุงตัวไว้ให้
“ไม่เป็นไร ใช่ไหมครับ”ซีบิลพูดแต่ก็ยังค้างท่านั้นอยู่อย่างเดิม แถมใกล้ชิดกันซะจนได้ยินเสียงหัวใจของคนรอบข้าง
“เอ่อ...อืม...o.k....ทุกคนฉะ..ฉันไปก่อนนะ”ฉันรีบผละตัวตัวออกและรีบวิ่งออกไปจาดประตู ทิ้งความอึ้ง (การกระโดดตีลังกาของเมื่อตะกี้) ให้กับชาวป้อมอัศวิน แม้แต่เลโมธีที่ตอนนี้กลายเป็นองค์รักษ์ของฉันไปซะแล้ว แต่ทำไมใจมันเต้นแรงจนจะออกมาจากตัวเราละ.......
...11 โมง ที่ลานตะวัน...
เริ่มแรกฉันได้เดินออกไปอยู่กลางสนามรอคู้แข่งขันคนแรกที่จะต้องพบปะด้วยนั้นคืออาเธอร์......
“ในการแข่ง (กัน) ขันครั้งนี้นะครับ จะเป็นการแข่ง (กัน) ขันระหว่างป้อมอัศวินกับปราสาด (ปราสาท) ขุนนางครับไม่ทราบว่าคงเป็นคู่กรรม (ซะตากรรม) หรือเปล่านะครับที่เวลามีการแข่ง (กัน) ขันที่ไร 2 บ้านนี้จะแข่งขันด้วยกันสมอ (เสมอ) ที่นี้เราจะมาดูกันว่าป้อมอัศวินจะล้างตาที่พึ่งแพ้ปราสาด (ปราสาท) ขุนนางตอนศึกกระดานหมากเกลียดติยศ (เกียรติยศ) ด้วย สาวน้อยปี 3 ที่อาเธอร์ขอจอง (แข่งด้วย) ไว้ก่อนนั้นคือ ยูโดริ อาร์ดาเลส เดอะวิทช์ ออฟ เอ็ดลาส ปะทะกับอาเธอร์ เลโอนาท บริสตัน เดอะปรินซ์ ออฟ ซาเรสสสสสส”เสียงกรรมการประจำสนามประกาศประกาศดังขึ้นแบบมั่วๆอยู่ข้างๆเวทีการแข่งขัน เมื่อพูดจบเจ้าตัวดีก็ออกมาด้วยท่าทางที่สง่าที่สุดเท่าที่เจ้าตัวจะทำได้ แต่สำหรับฉันแล้วมันไม่ต่างอะไรกับจิ้งจอกยกหางเพราะพึ่งได้ยินเรื่องมาจากผีสาวมาหมาดๆ ‘ท่านอาเธอร์น่ะ เขาเอาจริงเอาจังมาก ที่ต้องการแข่งกับนายหญิงกลางจนต้องไปท้าสู้กับแผ่นดินประชาชนและปราการปราชญ์ด้วยตนเอง และท่านก็ชนะทั้งสองบ้านได้อย่างรวดเร็วเหมือนกับว่า แค่นี้สบายมาก แสดงว่าต้องมีความพร้อมมาเต็มที่ ระวังตัวด้วยนะค่ะนายหญิงกลาง”นั้คือข่าวที่พึ่งได้มาสดๆร้อนๆจากผีสาวที่คาโลได้ยอมเชื่อว่าใช้พลังจากผีสาวในการมีพลังของคทาพิพากษาและปล่อยออกมาให้เดินเล่นซะทั่วปราสาท
“วันนี้แหละจะเป็นจุดจยของเธอ”อาเธอร์พูด
“งั้นเหรอ ไม่ยักจะรู้”ฉันตอบกลับ
“ยาประคองชีวิตค่ะ”หญิงสาวคนหนึ่งถือถาดที่มีแก้ววายใส่ยาประคองชีวิตมาให้ อาเธอร์กับฉันหยิบขึ้นมาพร้อมกัน อาเธอร์ยนิ้มให้ฉันก่อนยกดื่ม ฉันมองลงไปที่แก้วยาแลว้โยนทิ้งไป เพล้ง จนอาเธอร์สำรัก
“เอ่อ...คือ...”หญิงสาวพยามจะพูด
“ไม่เป็นไรหรอก”ฉันยิ้มให้แบบว่า ‘แค่นี้สบายมาก’
“จะไหวเหรอ~”อาเธอร์พูดลอยๆ
“หึ ไม่ลองก็ไม่รู้”ฉันหยิบปากกาขึ้นมา (ซึ่งตอนดึงก็กลายเป็นดาบไปแล้ว) จ่อหน้าอาเธอร์ จนหน้าซีด
“นั้นสิ ไม่ลองก็ไม่รู้”อาเธอร์เอาดาบมาจ่อหน้าฉัน กรรมการจึงเริ่มพูดขึ้น
“ครับ แล้วจะนับเคาน์ดาว (ไม่แน่ใจว่าเขียนถูกหรือเปล่านะค่ะ) แล้วนะครับ 3..........2...........1เริ่มได้!”
“.................................................”เงียบ.......ไม่มีการขยับตัวใดๆเกิดขึ้น
“ทำไมถึงไม่เข้ามา”อาเธอร์พูดขึ้น
“ขี้เกียจ”ฉันเน้นคำว่า ‘เกียจ’
“งั้นก็ได้”อาเธอร์พุ่งเข้ามาที่ด้านขวาของฉัน ฉันหลบลงตวัดดาบแนวล่างหวังว่าจะให้ล้ม แต่อาเธอร์กลับกระโดดขึ้น ใช้ดาบปักลงมาที่ท้องของฉัน จนคิลต้องปิดตาเรนอน
“ลงมาช้าไปหรือเปล่า”ที่จริงแล้วฉันไม่ได้โดนดาบปักเข้าที่ท้องแต่ฉันจับดาบเอาไว้จนเลือดชุ่มมือและนั้นก็เป็นภาพที่น่าสยองอีกภาพที่คิลต้องปิดตาเรนอน
“ไม่เจ็บเลยใช้ไหม”อาเธอร์ให้ดาบนั้นคมขึ้น เลืดที่มือเลยไหล่ไม่หยุด
“สักนิกก็ไม่มี”ฉันใช้มือขวาจับเข็มกลัดที่เอวิเดสให้มาไปส่องที่แสงของดวงอาทิตย์ให้เข้าที่ตาของอาเธอร์ จนอาเธอร์ดึงดาบออกแล้วเอามือปิดตา ฉันลุกขึ้นและกำลังจะเดินไปก้าวใหญ่ แต่ก็ต้องสะดุดกระโปรง เมื่อฉันตั้งหลักได้อาเธอร์ก็วิ่งเข้ามา ฉันก้มหน้าลงทางซ้ายแล้วสะบัดผมให้โดนหน้าของอาเธอร์จนเกิดรอยเหมือนโดนมีดบาดหลายด้าม
“นั้นมันอะไรน่ะ”แองจี้ร้อง
“รอยมีดบินของลอรี่”ลูคัสพูดขึ้น
“หา~”ทุกคนร้องเสียงหลง
“เมื่อตอนนั้นยูโดรี่ได้มาขอยืมมีดจากลอรี่ไปน่ะ คงจะต้องเอาไปทำอะไรกับผมของเธอแน่ๆ”พี่เข้าบอกจนทุกคนในสนามกระจ่างไปด้วย
“โอโห~ไม่เบานี่”อาเธอร์ปาดเลือดออกจากหน้า (ตอนนี้ห่างกันสัก 2 กม.)
“ขอบคุณ”ฉันโค้งคำนับ
“แต่เกมมันยังไม่จบ”อาเธอร์วิ่งออกตัวก่อน ฉันเลยจะวิ่งเข้าไปปะทะด้วย
“โอ๊ะ”ฉันก้าวเท้าไม่ได้เพราะมันติดกระโปรง วินาทีนั้นฉันก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมาได้ แต่ไอเดียนี้ต้องใช้ความกล้าพอสมควร อืม...... ‘เอ๊า เอาไงเอากัน’ ฉันใช้มือจับที่ตะขอของกระโปรงแล้วปลดมันออกจนผู้ชายทุกคน (ยกเว้นคาโล) ต้อง “วู้ว”และต่อจากนั้นก็ต้อง “หวา”เมื่อฉันใส่กาวเกงปรามาณเข่าอยู่ข้างใน (เตรียมพร้องทุกเมื่อ)
“คราวนี้แหละ”ฉันโยนกระโปรงทิ้งไปแล้วออกตัววิ่งอีกครั้ง (รู้สึกสบายกว่าแต่ก่อน) แต่ครั้งนี้ฉันใช้ด้ามของดาบหันไปที่อาเธอร์แทนปลายดาบ
“รนหาที่ตายแท้ๆ”อาเธอร์พูดขณะกำลังวิ่ง
“ใครกันแน่”ฉันพูดกลับไป (ระยะห่างกัน 1 กม.)
“ก็เธอนั้นแหละ ถึงจะสวยนะแต่ก็ถ้าจะให้ดีต้องอบรมนิสัย”
“ขอบคุณค่ะที่ชมว่าสวย” (ระยะห่างกัน 10 ซ.ม.) เมื่ออาเธอร์ถึงตัวฉันก็จับดาบตวัดมาที่ตัว แต่แทนที่ฉันจะหลบ ฉันกลับกระโดดขึ้นฟ้าแล้วหายตัวไปโผล่อยู่ข้างหลังอาเธอร์ ฉันแทงดาบเข้าไป อาเธอร์หลบซ้ายแทงดาบเข้ามา ฉันเวียงตัวหลบขวาใช้เท้าตวัดขึ้นไปแล้วลงมาที่ต้นคอ อาเธอร์อ่านเกมออกเลยจับเท้าของฉันเอาไว้ได้
“ไม่มีทางรอดแล้วล่ะสิ”อาเธอร์ยิ้มแบบมีเลศนัย
“มันก็ยังไม่แน่หรอกนะ ถึงฉันจะไม่เก่งดาบ แต่เรื่องเวทฉันไม่เป็นรองใคร”ฉันใช้เวททำให้ตัวเบา กระโดดขึ้นไปอยู่บนฝ่ามือที่อาเธอร์จับเท้าอยู่หนึ่งข้างแล้วใช้เวทให้แรงโน้มถ่วงไปอยู่ที่เท้าข้างนั้น
ตูม (เสียงเอฟเฟค) แวบ~ (เสียงรัศมี)
“ชิ หลบทัน”ฉันสบถเมื่อาเธอร์หลบไปก่อนที่จะโดนพระบาทของฉันเต็มๆและเมื่อฉันก้มลงไปมองที่พื้น
“ใช้ได้นี่เรา อิอิ”ฉันยิ้มร่าเมื่อเห็นผลงานของตัวเอง หลุมขนาดใหญ่ที่ลามไปถึงขอบสนาม ลึกสัก 4- 6 ซ.ม. (อาเธอร์อยู่ห่างจากฉัน 3 ม.) ถือว่าเป็นผลงานชิ้นโบแดง
“เธอนี่ถือว่าเก่ง แต่ก็ไม่ติดอันดับ 1 ใน 10 ของฉัน”อาเธอร์ยิ้มพร้อมเดินตรงมาที่ฉัน
“อ๋อเหรอ ขอบคุณนะที่บอก แต่ฉันไม่ต้องการจะติดอันดับนั้นอู่แล้ว ที่ฉันสู้กับนายก็เพราะเพื่อศักดิ์ศรีของป้อมอัศวินเราไม่ให้น้อยหน้าใครอื่น”ฉันพูดพลางตั้งดาบขึ้น
“หึหึ ศักดิ์ศรีของป้อมอัศวินกับเกียรติยศของปราสาทขุนนาง ก็คงเหมือนกับเธอและฉันที่คล้ายคลึงกันระหว่าง เจ้าชายแห่งซาเรสกับเจ้าหญิงแห่งแอ็ดลาส.............ใช่ไหม”ทันใดนั้นเสียงฮือฮาก็ดังขึ้นทั่วทั้งสนาม รวมไปถึงเลโมธีซึ่งวิ่งมาจากห้องทำงานอย่างกระหืดกระหอบ
“ทำไมถึงทรงไม่เสวยยาประครองชีวิต”เลโมธีวิ่งเข้ามาบนขอบสนามแต่ก็ต้องล้มลงเพราะฉันสร้างกำแพงเวทมนต์เอาไว่ก่อนหน้านี้
ฉันยืนก้มหน้าเอาไว้แล้วคิดอะไรหลายๆอย่าง ‘ทำไมอาเธอร์ถึงรู้’ นั้นคือคำถามแรกที่ผลุดขึ้นมาในสมองของฉัน แต่ก็ต้องตัดทิ้งไปเมื่อทุกคนรู้ความจริง ก็ไม่มีประโยชน์ ฉันจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มไปให้
“แล้วไงเหรอ”ฉันยังพูดต่อไม่สนใจคนข้างสนามที่อึ้งอ้าปากค้างกันไปตามๆกัน
‘มิน่าละถึงเคยเห็นที่ไหน’ คาโลคิดพร้อมพูดออกมา
“ยูดอนร่า เอดาร์ลาส เดอะปรินเซส ออฟ แอ็ดลาส”
“ยูดอนร่าเหรอ”ดอร์มินิคตกใจถึงกับยืนขึ้น ฉันหันหน้าไปทางดอร์มินิคแล้วยิ้มกลับไปให้ จากนั้นก็หันมาทางอาเธอร์
“ในเมื่อความจริงนั้นถูกเปิดเผย ก็ไม่สมควรที่จะปิดเอาไว้”ฉันเริ่มร่ายมนต์ให้ดวงตาสีดากลายเป็นสีเขียวและสีฟ้า
“นัยต์ตาสีใสมรกต มาบรรจบกับฟ้าสีครามงั้นเหรอ...”อาเธอร์พึมพำพร้อมจ้องมาที่ตาของฉัน
“ฉันไม่สนเรื่องที่ฉันเป็นเจ้าหญิง ที่สนใจน่ะคือการต่อสู้ของเรานั้นยังไม่จบ”ฉันตะคอก
“นั้นสิ การต่อสู้มันยังไม่จบ”อาเธอร์ยิ้มแล้วพุ่งเข้ามาที่ฉันอีกครั้งแต่ครั้งนี้ดาบอัศวินดำได้แทงมาที่ท้องของฉันจนเลือดออกมาจากปาก อาเธอร์ยิ้มแบบมีชัยอยู่กับพวกปราสาทขุนนางแตกต่างจากป้อมอัศวินที่ต่างพากันเศร้าใจหนักกว่าการพ่ายแพ้นั้นคือการที่ฉันได้จบชีวิตบนลานตะวันแห่งนี้ แต่นั้นก็แค่เริ่มต้น....
“เฮ้ย!ซีบิลนั้น....ยูจะตายแล้ว...”ครี้ดร้องคนแรก
“บ้าสิ!”ทุกคนร้องเป็นเสียงเดียวยกเว้นซีบิล
“ใช่ครับ...ผมว่าเธอยังไม่ตายหรอกครับ”ซีบิพูดแต่ก็ยังจ้องไปที่การประลอง
“อาเธอร์”ฉันพูดทั้งที่เลือดเต็มปาก นั้ทำให้อาเธอร์สนใจมองได้
“ฉันบอกแล้ว ว่าถึงฉันจะไม่เก่งดาบ (มีแสงสว่างนิดๆอยู่ข้างหลังของอาเธอร์ที่เริ่มก่อตัวขึ้นเป็นรูปร่างคน) แต่เรื่องเวท (เสียงมาจากข้างหลัง) ฉันนั้นไม่เป็นรองใคร”แสงสว่างก่อตัวขึ้นเป็นตัวฉันตัวจริงที่จับดาบแล้วแทงไปที่อาเธอร์
ฉึก...............................................ฉึบ.......................
ฉันค่อยๆดึงดาบออกจากร่างที่อีกไม่นานก็คงฟื้น
กลอุบาย
ฉันลอกล่ออาเธอร์เวทมนต์เหมือนปั่นเวทมนต์ให้เป็นตัว เอ๊ย ปั่นน้ำให้เป็นตัวแล้วใช้ร่างที่แท้จริงล่องหนไปข้างหลังของอาเธอร์เป็นอันจบ
เมื่อการแข่งขันรู้ผลแพ้ขนะ ฉันจึงค่อยๆลดกำแพงเวทมนต์ลงจนเลโมธีเข้ามาได้
“ทำไมถึงทรงไม่เสวยยาประคองชีวิต”เลโมธีถามก่อน
“ก็....อืม.... (ฉันเก็บปากกาเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแล้วทำม่าประสานมือที่ท้ายท้อย) ก็ฉันมีความมั่นใจในตัวเองล่ะมั่งแต่เกมมันจบไปแล้วนี่ คิดอะไรมากล่ะ”ฉันพูดแบบว่า ‘ชั่งมันเหอะ’ (Albatross:จะเอามันกี่หัว กี่กิโลค่ะพี่)
“ยูดอนร่า”เสียวดอร์มินิคเรียกฉัน ฉันจึงค่อยๆหันไปแต่ไม่ทันไรก็ถูกคนตรงหน้าสวมกอดเข้ามาโดยตรง (ต่อหน้าคนทั้งสนาม) ความรู้สึกที่ว่าคิดถึง ไม่ได้เจอกันมานาน ฯลฯที่ขอบอกว่าเป็นพี่ชายที่รักน้องสาวมากๆเลย
“ยู”เสียงสามสาวป้อมอัศวินวิ่งเข้ามาแล้วจับกอดหมับ (นึกภาพว่าเจ้าชายแห่งแอ็ดลาสกระเด็นไปไกลแสนไกลด้วยฝีมือของสามสาว)
“โห~นึกว่าเธอจะไม่รอดซะแล้วนะเนี่ย”คิลเดินเข้ามาหาพร้อมกับคนอื่นๆ
“ขอบใจยะที่คิดแบบนั้น”ฉันตอบกลับพร้อมส่งหน้าแบบ ‘อยากตายอีกคนหรือไง’
“เวทดี ใครสอน”คาโลถาม
“อ๋อ แองจี้กับผีสาวน่ะ”ทั้งผีสาวและแองจี้ยิ้มแฉ่งใส่คาโลจนคาโลร้อง “อึ้ย”
“ 5555555555+ เป็นไงล่ะดูสิ อาเธอร์แพ้พวกเราซะยับ55555+”เฟรินหัวเราะรื่นเมื่อเห็นสภาพอาเธอร์ถูกส่งไปที่ห้องพยาบาล
“เฟริน นายช่วยอยู่ในความสงบสักทีได้ไหม”คิลพูดขึ้นนั่นจึงทำให้ฉันหัวเราะกับคนอื่นๆ
“อ๊ะ พี่ลอเรนซ์”ฉันเหลือบไปเห็นลอเรนซ์เดินมากับลูคัสจึงเรียกพี่ทั้งสอง
“อ้าว ยูโดรี่”ลูคัสเรียก
“ค่ะ พี่ลอเรนซ์ค่ะขอบคุณสำหรับมีดบินนะค่ะ อ่ะนี่ค่ะ”ฉันส่งมีดบินให้ลอเรนซ์ ลอเรนซ์รับมีดมาจากฉันพร้อมทำหน้าเอ๋อๆ
“เธอทำอะไรกับมีดฉันน่ะยู”ลอเรนซ์ถามคำถามที่ทุกคนก็อยากรู้เหมือนกัน
“อ๋อ ก็แค่ใช้เวทมนต์นิดๆหน่อยๆกับผมเท่านั้นเองน่ะค่ะ”ฉันกระซิบให้ได้ยินฉพราะแอร์เรียนี้เท่านั้น
“ดีมากพะย่ะค่ะ พระองค์ทำได้ดีมากจริงๆ กระหม่อมภูมิใจในตัวพระองค์มากหวังว่าคิงและควีนจากแอ็ดลาสที่จะมางานเลี้ยงในวันนี้ก็ต้องภูมิใจกับตัวพระองค์เช่นกัน”เลโมธียิ้ม
“อืมๆคิงและควีนจากแอ็ดลาสที่จะมางานเลี้ยงใน.....หา~ อะไรนะ”ฉันตกใจจนในหัวมีแต่ ‘???????????????’
“ก็พ่อแม่เราไงน้องรัก”ดอร์มินิคเอามือมาจับไหล่ของฉันพร้อมยิ้ม“แต่ไม่ได้มาอย่างเดี๋ยวนะ แต่จะมา...”
“มาแสดงควยามยินดีใช่ไหมล่ะไม่บอกก็รู้ข่าวการชนะนี่มันไปเร็วจริง”ฉันแย้งตอบก่อนเพราะว่าเหตุผลมันชัดแจ๋ว
“นั้นก็แค่ส่วนหนึ่งนะ แต่จะมาให้เธอเลือกคู่หมั้นด้วยละ....”
“ไม่มีทางงงงงงงงงงงงง”ฉันตะโกนขึ้นจนดอร์มินิคและคนอื่นๆที่อยู่ในรัศมีที่ได้ยินต้องถึงกับแอ่นตัวด้วยความตกใจกับเสียงอันมหาศาลของฉัน แต่ก็มีคนหนึ่งที่ได้สติก่อน...
“ไม่มีทางไหนที่ทำให้ฉันค้นพบคนดีของหัวใจ แต่งตะ...”นิคส์ร้องเพลง รักแท้ ของ Armchair แต่ก็ต้องหยุดแค่นั้นเมื่อฉันส่งสายตามาแบบว่า ‘ ร้องอีก นายเตรียมตัวจารึกชื่อบนป้ายหลุมศพแน่’
“ทำไมต้องเลือกคู่ด้วยเนี่ย”ฉันตะคอกใส่ใครก็ไม่รู้ แต่ก็ขอให้ได้ระบายออกมา
“ก็พ่อแม่เราบอกหนิ พี่ก็ต้องเลือกด้วยเหมือนกันแต่มีแล้วเหลือแต่เธอนี่แหละที่ต้องเลือก”ดอร์มินิคพูดพร้องตบหลังฉันป้าบ ป้าบ
“แล้วทำไงล่ะ ไม่เลือกไม่ได้เหรอ”ฉันพูดแบบเศร้าๆแต่ทำให้ทุกคนยิ้ม
“ไม่ได้”ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียว
“แล้วทำไมเจ้าชายเจ้าหญิงคนอื่นถึงไม่ต้องเลือกเนี่ย”
“แหม~นายหญิงกลางทุกคนน่ะเค้ามีกันหมดแล้วล่ะค่า~”ผีสาวพูดขึ้น นั้นทำให้ทุกพระองศ์หน้าแข่งกันขึ้นสีกันใหญ่
“โธ่~แล้วจะให้ฉันทำไงล่ะ ฉันยังไม่เคยรักใครชอบใครเลยเนี่ย”และคำพูดนี้ก็ไม่สามารถทำให้นิคส์ อยู่นิ่งได้ละ เจ้าตัวดีจับกีตาร์ขึ้นมาดีดซะงั้น
“ถ้าหากรักนี้ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว แล้วจะรู้ว่ารักหรือเปล่า อาจจะไม่แน่ใจ..อยากให้เขารู้(นิคส์มองไปทางซีบิล)เธอคงต้องแสดงออก(นิคส์มองมาทางฉัน)ไม่ใช่ให้ฉันมาบอก(นิคส์ชี้มาที่ตัวเอง)หรือไว้ให้เข้าเดาเอง ว่ารักเธอ....”
“นิคส์!.....ขอถามอะไรหน่อยนะจ๊ะ นายชอบระยะทางท่าไหร่เหรอ”ฉันถามนิคส์แล้วยิ้มแป้น
“อืม 25 เมตรถามไปทำไม”
“เดี๋ยวก็รู้”ฉันพูดพร้องดีดนิ้วดัง เปาะ
“เฮ้ย! ขยับไม่ได้”นิคส์ร้องแต่ฉันไม่สน ออกเดินห่างออกไป 25 เมตรแล้วหันมายิ้ม พลางดึงปากกาออกมาแต่ที่ดึงออกมา...มันเป็นธนู!
“ระยะทางที่นายกำหนดมาน่ะ”ฉันค่อยๆง้างคันธนูออกมา เล็งไปที่นิคส์ที่เริ่มหน้าซีดกับการกระทำของฉัน
“มันยังน้อยไป!”ฉันปล่อยลูกธนูออกมาเหมือนกับมีรัศมีของลำแสงมาประจุกอยู่ที่หัวธนู พุ่งตรงไปยังนิคส์ นิคส์หลับตาปี๋ว่า ‘เตรียมตัวตายได้เลยนิคส์’................................................ ‘อ้าว นี่เรายังไม่ตายเหรอเนี่ย’นิคส์คิดพร้อมลืมตาขึ้น
“เฮ้ย”........ 1 ซม. ........ 1 ซม.เท่านั้นที่ลูกธนูมันมาอยู่ตรงหน้า
“ขืนพูดหรือร้องอีก นายได้ร้องเพลงให้นางฟ้าเทวดาฟังแน่”ฉันใช้พลังจิตผ่านทางมือที่ตอนนี้ยื่นมาข้างหน้าตัวเองแล้วกำมือ ลูกธนูนั้นก็พลอยหักไปด้วย การกระทำในครั้งนี้ไม่ใช่แค่ป้อมอัศวินเท่านั้นที่อึ้งแต่เป็นปราสาทขุนนาง ปราการปราชญ์และแผ่นดินประชาชนที่กำลังจะทยอยออกจากอัศจรรย์ ต่อไปพวกนี้คงจะกลัวฉันแทนอาเธอร์ล่ะมั่ง
“เหอ~ใครเป็นแฟนน้องสาวฉันนี้ต้องตายก่อนมีลูกแน่เลย”ดอร์มินิค
พูดไม่ให้ฉันได้ยิน
ป้าบบบบบบ
“เมื้อตะกี้.....พูดว่าอะไรนะ”ฉันเดินเข้ามาตบหลังดอร์มินิคเต็มๆ
“เปล่าๆ”ดอร์มินิครีบส่ายน่าเพราะกลัวจะเป็นศพด้วยฝีมือของน้องสาว
“ดี ตกลง....เลโมธี!บอกมาซิว่าทำไมแนต้องเลือกคู่ด้วย!”เลโมธีหน้าซีด ไม่รู้จะทำยังไงให้องค์หญิงคนนี้เข้าใจว่าคิงควีนสั่งมาให้บอกว่าเตรียมตัวเลือกคู่แค่นี้แต่ขืนบอกไปก็ซวยเปล่า
“น้องพี่ พี่คิดว่าน้องน่ะต้องพักบ้างแล้วนะ”ดอรืมินิคพูด
“ใช่ๆนอนพักบ้างเถอะนะ”เปาะ แองจี้ดีดนิ้วจนเสียงเข้าหูของฉันโดยตรง
“อ่า ทำไมมัน...”ฉันรู้สึกมึนหัวกับง่วงนอนเป็นอย่างมาก
“หลับซะ”ดอร์มินิคเอานิ้วมาจิ้มหน้าผากของฉันจนหลายหลังนอนลงไปบนอากาศซะงั้น (Albatross:เปลี่ยนคนพากษ์จ๋า)
“จัดการเรียบร้อย”แองจี้พูดพูด
“อืม ขอบใจมาก แล้วตั้งเวลาตื่นเมื่อไหร่”ดอร์มินิคถาม
“เปิดงาน....ไม่งั้นก็กลางๆงาน”แองจี้ตอบพร้อมใช้เวทให้ยูขึ้นไปนอนในห้อง
“อืมดี ทีนี้ พ่อแม่ฉันนี่ก็ยังไงก็ไม่รู้อยู่ดีๆก็ให้ยูเลือกคู้หมั้นซะงั้นท่านทั้งสองนี่แปลกนะท่าทางเหม่อลอยยังไงก็ไม่รู้ พ่อแม่บอกว่าจะหามาให้ปรากฏว่าเป็น......อะไรน้าจำไม่ดะ......”
“พ่อแม่ถึงกับเลือกให้เองเลยเหรอครับ”ซีบิลถึงกับตาถลึงแต่ก็เรียกความสนใจให้ดอร์มินิคเป็นอย่างมาก
“โป๊ะ เช๊ะ”ดอร์มินิคดีดนิ้ว
“ให้นายอ้างว่าเป็นคนรักของน้องฉันก็ได้นี่นาจะได้ไม่ต้องหมั้นกับ...เอ่อ...ชั่งมันเหอะแต่ไอเดียนี้แจ่ม”ดอร์มินิคชี้ไปที่ซีบิล
“มะ...มะ...ไม่มีทางเป็นไปได้แน่ครับ...”ซีบิลพยายามพูดแต่ถูกขัดด้วยเฟรินที่เงียบไปนาน
“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ ซีบิล ดูฉันสิขนาดเป็นขโมยนะแต่ยังดันไปรักเจ้าก้อนน้ำแข็งยักเดินได้นั้น”เฟรินพูดโดยไม่สนใจคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆเธอที่ตอนนี้กำหนดโทษไว้เรียบร้อย
“แต่นั่นก็ยังดีนี้ครับ อย่างน้อยคุณเฟรินก็ยังเป็นเจ้าหญิงแห่งเดมอส (เฟรินพยายามจะขัดแต่ซีบิลก็พูดต่อ) ผมก็เป็นแค่ ซีบิล สเวน เดอะ พรีช ออฟ ซาเรส ไม่มีสิทธิ์ไปเป็นคู่หมั้นของเจ้าหญิงแห่งแอ็ดลาสได้แน่ครับ”นักฆ่าแห่งซาเรสพูดขึ้นด้วยความที่บ่งบอกว่าเป็นไปไม่ได้แน่นอน
‘เอ๊ะ มันเริ่มเหมือนใครบางคนแล้วแหะ’ พลันความคิดของหัวขโมยก็เกิดขึ้น พลางหันไปหาทายาทนักฆ่าตระกูลฟีลมัสกับหนึ่งในสามสาวป้อมอัศวินที่ตอนนี้ทั้งคู่หันหน้าไปคนละทาง (หน้าแดงเป็นลูกตำแย) โดยไม่รู้สาเหตุที่มาที่ไป
“ผมว่าเอาเป็นกัสดีกว่ามั้ยครับ กัสนี่หล่อกว่าผมอีกนะครับ”ซีบิลโยนเรื่องไปที่กัส
“ไม่ได้ ซีบิล กัสเป็นนักบวชนะอย่าลืมสิอย่าลืม”เฟรินทำนิ้วเกว่งไปแกว่งมา
“ผมก็เป็นนักบวชนะครับคุณเฟริน”ซีบิลยังเถียงไม่เลิก
“แต่ยังไม่ถึงขั้นกัสนี่นา สามารถแต่งงานได้อยู่แล้ว”เฟรินเถียงกลับ
“นั้นเอาครี้ดก็ได้นี่ครับ”แล้วก็ไปที่ครี้ดที่เฟรินไม่ต้องหาข้ออ้างเลยเพราะเจ้าตัวชิงพูดก่อน
“ไม่ได้ๆฉันคู่กับแองจี้อยู่นะนาย”ไม่พูดเปล่าดันดึงตัวสาวเจ้าเข้ามากอดต่อหน้าคนทั้งป้อม
“อะไรนะ”แองจี้พูดเสียงแผวใส่ครี้ด
“เอ่อน่ารับไปก่อนเพื่อยูo.k.?”ครี้ดตอบกลับด้วยเสียงที่แผวเช่นเดียว
“เอ่อๆ”แองจี้เลยต้องทำตามเพื่อเพื่อนแต่อยู่แบบนี้มัน...เหอ~
“แต่ถ้าเป็นจริงก็ดีสิเนอะ”ครี้ดไม่เลิก
“บ้าหน่า”
“งั้นเอาโรสิครับถึงจะเป็นขอทานแต่ก็เก่งนะครับ”เอาไปที่โรอีกเอ๊า
“ม่ายด้ายๆโรเค้ามีคนรักเหมือนกัน ใช่ไหมโร?”เฟรินกระพริบตาใส่โรว่าให้ตอบปฏิเสธตามนั้น
“ใช่ ฉันมีคนรักอยู่แล้ว”โรตอบอย่างมั่นใจโดยไม่สนสัญญาณของเฟริน
“งะ..”
“พอเถอะซีบิลฉันว่าฉันซักสนุกแล้วล่ะสิ”เฟรินพึมพำแต่ก็ได้ยินกันแทบทุกคน
“อะไรเหรอครับที่ว่าสนุก” เฟรินหัน ควับ เมื่อซีบิลถาม
“นายไม่มีสิทธิ์คัดค้านฉันแน่ซีบิล อิอิอิ (เฟรินหัวเราะแบบเจ้าเหล่เพอุบาย)แองจี้ โอ๊ะไม่ได้สิเพราะว่าเธอก็ต้องช่วยด้วยบางส่วน งั้นพี่สาวจ๋า”
“มีอะไรค่ะนายหญิง”ผีสาวพูด
“มานี่สิ”เฟรินเรียกให้ผีสาวเข้ามาใกล้ๆเพื่อจะได้กระซิบเรื่องอะไรบางอย่าง
....... 5 - 6 นาทีผ่านไป.........
“ได้เลยค่ะ นายหญิง”
“ทั้งหมด 10 คนนะ”
“12 มากกว่าค่ะ”
“อ้าว แล้วใครอีกล่ะ”
“คู่พิเศษค่ะ อิอิ”
“เอ่อๆอยากทำอะไรก็ทำนะอีกคู่หนึ่งอ่ะ เอา 10 คนนี้ก่อน”
“แน่นอนค่ะ”
“เอาล่ะทุกคน ตอนนี้ฉันได้มีแผนสำหรับยูแล้วฉะนั้นไม่ต้องห่วง แผนนี้จะใช้ได้ก็ต่อเมื่อ คิง ควีนจากแอ็ดลาสยอมให้คนที่ยูเลือกที่จะเป็นคู่หมั้นแต่ถ้าคนที่ยูเลือกไม่ยอมก็ไม่เป็นไรมีแผนสำรองและถ้าคิง ควีนจากแอ็ดลาสเลือกคู่ให้ยูก็ไม่เป็นไรมีแผนซ้อนแผน ขอตั้งชื่อแผนการนี้ว่า ‘ปฏิบัติการรักแน่ชัวร์ขาดมิสามารถสยบได้ 55555555555555+”เฟรินหัวเราะเหมือนคนบ้าซะยิ่งกว่าบ้า
“นายเคยเห็นเฟรินมันเป็นแบบนี้ไหม”คิลกระซิบถามคาโล คำตอบคือ........คาโลส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ ‘พึ่งเห็นก็ตอนนี้แหละ’
“พอๆๆ รู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องให้เฟรินจัดการแล้ว ส่วนคนอื่นๆก็รีบไปหาชุดมาใส่ได้อีก 1 ชั่วโมงให้ลงไปที่ห้องโถงใหญ่ กรรมการนักเรียนทุกคนให้ตามฉันมาตอนรับคิงควีน รู้สึกว่าฝ่ายเวนอลจะมาแล้วล่ะ”โรเวนพูดแล้วออกเดินไปรับกษัตริย์เวนอล.....วิเวียน.....ที่วันนี้ต้องรู้ความจริงได้แล้ว ทุกคนจึงค่อยๆทยอยกันออกจากลานตะวัน จนลานนั้นเงียบ.....กริด
......ห้องหัวหน้าป้อมอัศวิน......
“โกโดมมมมมมมมมมมม”เฟรินตะโกนลั่นห้องเพื่อเรียกแค่องค์รักษ์เขากวางตัวน้อยที่นั่งรออยู่ในห้องอยู่แล้ว
“กระหม่อม”โกโดมตอบ
“อยู่ไหนล่ะ”เฟรินทำท่ามองหาอะไรซักอย่าง
“ทั้งหมดก็ 12 ชุดสำหรับคู่บ่าวสาว 12 คู่ อยู่ในตู้แล้วกระหม่อม”
“อะไรนะ!คู่บ่าวสาว!นี่นายจะทำอะไรเนี่ยเฟริน”คิลพูดอย่างจะหาคำตอบด้วยความตกใจสุดฤทธิ์กับหัวขโมยตัวแสบ ถึงจะอยู่ในร่างผู้หญิงก็เถอะ
“แผนซ้อนซะยิ่งกว่าซ้อน อิอิ แล้วนายคิล อิอิ นายต้องเป็นคนในแผนนี้ด้วย พี่สาวเอาไปไว้ที่นั้นได้เลย”เฟรินเปิดตู้เสื้อผ้าของตนที่มีชุดแต่งงาน 12 ชุดอัดเต็มไปหมด
“ได้เลยค่ะ”ผีสาวบินเข้าไปในตู้เสื้อผ้าพร้อมใช้เวทบางอย่างทำให้ทั้งชุดและตัวเองหายไป
“โกโดมชุดที่บอกไว้”
“ได้เลยกระหม่อม” เปาะ โกโดมดีดนิ้วครั้งเดียวเท่านั้น....
“เฮ้ยอะไรเนี่ย”คิลร้องตะโกนโว้กแว้กเป็นคนแรกเมื่อเห็นสภาพของตนเอง
เด็กหนุ่มทายาทนักฆ่าตระกูลฟีลมัสในชุดทักซิโดสีดำขนาดพอกับตัวของคนใส่ดูแล้วเท่ห์ไปอีกแบบ น่ารักจังเย้ย
เจ้าชายมาดน้ำแข็งอยู่ในชุดเจ้าชายเต็มยศเครื่องแบบครบเซ็ดแต่ออกเป็นทักซิโดนิดหน่อย..... ‘แล้วทั้งสองใส่ตอนไหนเนี่ย’
“เวทมนต์น่ะ พวกแกยังดีนะแต่ดูฉันสิ”เสียงของเฟรินที่ออกดูเศร้าๆนั้นเรียกความสนใจของเพื่อนทั้งสองให้หันไปดูสภาพของเธอ
ภาพตรงหน้า สาวน้อยร่างอรชรที่ริ้มฝีปากของหล่อนนั้นชวนน่าสัมผัสอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธออยู่ในชุดเปิดไหล่สีครีมยาวถึงพื้น...แต่มันเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง พลันความคิดของเจ้าชายก็บังเกิดแล้วรีบเดินไปข้างหลังของหญิงสาว พลางเรียกไข่มุกแสงจันทร์ออกมาส่วมที่คอของหญิงสาว ยังไม่จบ ฝ่ายชายจับฝ่ายหญิงแต่งให้ผมสีน้ำตาลนั้นตวัดไปตวัดมาจนขั้นสุดท้ายก็ปักปิ่นลงไป เป็นอันจบ
“ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่เลย โกโดมฉันสั่งทักซิโดไม่ใช้ราตรี เปลี่ยนด่วน”เสียงของเจ้าหญิงที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นผู้หญิงพูดแล้วทำหน้าเบ้
“ไม่ได้กระหม่อม ชุดที่พระองค์ใส่อยู่จะอยู่ถึงงานเลี้ยงเลิกเหมือนท่านคาโลกระหม่อม”โกโดมยิ้มแต่เฟรินกลับหน้าเบ้ลงเรื่อยๆ
“แล้วแผน....”เฟรินนั่งลงที่เก้าอี้กลางห้อง
“ไปได้งามกระหม่อม”
“อืม ไปได้แหละ ขอทำใจกับชุดนี้ก่อน............เฮ้ยไม่ได้ๆต้องรีบไป เดี๋ยวพวกนั้นมาก่อน”เฟรินลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างว่ามีงานที่ต้องทำด่วนแต่ก็ต้องสะดุดกระโปรงของเธอ
พลาง เธอจับกบแล้ว
“เฮ้ย”คิลกึ่งร้องกึ่งหัวเราะ
“ไม่เป็นไรใช่ไหม”คาโลค่อยๆพยุงตัวเฟรินขึ้น
“เอ่อๆ ไม่ทันแน่เลย โอ้ยยยเหลือทน.......โกโดม”
“กระหม่อม”
“เวทเคลื่อนที่”
“แต่....”
“ด่วน!”
“เหอ~ก็ได้กระหม่อม” เปาะ วาบบบบบบบบ
“พี่หญิง”เสียงเล็กๆของกษัตริย์แห่งเวนอลเอยขึ้น (ตัดฉากมาที่ประตูเข้างาน) เธอกำลังจะเดินเข้าประตูแค่อีกเก้าเดียว เธออยู่ในชุดกษัตริย์และไม่มีใครตามมาแม้แต่เงาของเจ้าชายโรเวน
“ฟิ้ว~.....วิเวียนเดี๋ยวอย่าพึ่งเข้างานนะ”เฟรินเดินเข้ามาหาวิเวียน ที่ตอนนี้ทำหน้างง
“ทำไมเหรอค่ะ”
“ก็.....คือ.....เดี๋ยวมีของจะมาให้ก่อนเข้างานน่ะพอดีเพื่อนของพี่มันยังไม่ได้เอาของมาให้เลยต้องรอก่อน.....นะนะ...วิเวียนนะ”เฟรินพยามอ้อนวิเวียน เหมือนแมวเอาตัวมาถูขาคน
‘โธ่~แกกุเรื่องขึ้นแบบนี้แล้วหมา แมว ที่ไหนมันจะไปเชื่อ นึกว่าจะเล่นกับอย่างอื่น ไอ้นี่มาเล่นกับกษัตริย์ โทษประหารเลยนะแก’ คิลคิด
“อืม ก็ได้ค่ะ หญิงจะรอ”ที่นี้นักฆ่าถึงกลับตาถลึงหรือไม่ก็ออกนอกเบ้าตา
“อืม ขอบใจวิเวียนมากจ๊ะ น้องรัก” ‘ที่นี้ก็รอเหยื่อรายต่อไป 55555555+’
ผ่านไปหลายนาทีซีบิล กัส ครี้ด โรและพวกผู้ชายคนอื่นๆก็มาถึง แต่ก็มีแค่ซีบิล ครี้ดและโรเท่านั้นที่ถูกเฟรินกักเอาไว้ให้อยู่ด้านนอกก่อน เพราะอะไร.............ไม่มีใครรู้..............
...ผ่านไปหลายนาที...
กษัตริแต่ละประเทศก็ค่อยๆทยอยกันเข้ามาในงานเรื่อยๆๆๆและพวกเฟรินก็ได้เห็นกับกษัตริย์แห่งแอ็ดลาสที่หน้าตาเหมือนยูและดอร์มินิคเด๊ะ หน้าตาของพวกท่านดูเหม่อลอยอย่างที่ดอร์มินิคบอกไม่มีผิดแต่นี่ก็แค่ส่วนน้อยที่ได้เห็นกษัตริย์เพราะว่าบางประเทสก็มารออยู่ก่อนแล้วเช่น เดมอสกับคาโนวาล จนเวลานี้พวกเฟรินได้เป็นเด็กตอนรับซะงั้น
“นายรออะไรเนี่ยเฟริน”ครี้ดเริ่มบ่นเป็นคนแรก
“รอคู่ของนายนั้นแหละ....อ่ะ....มาแล้วนั้นไง”เฟรินชี้ไปทางที่.....มีผู้หญิงแบบนี้อยู่ในป้อมเราด้วยเหรอ ดูจากคนแรกสิ...
“แองจี้เหรอ..”ครี้ดพึมพำชื่อหญิงสาวคนขวาสุดแต่นั้นใช่แองจี้เหรอ ชุดราตรีสีเหลืองทองสว่าง แม้จะอยู่ในแสงสีก็ยังดูเป็นจุดเด่นเสมอ ผมสีทองถูกก้าว่มวยสูงรัดด้วยดอกไม่สีฟ้าให้เข้ากับตาของเธอ
‘แองจี้นี่นะ จะสวยขนาดนี่ก็ไม่บอก’ ไม่ช้านานครี้ดก็เดินไปรับก่อนคนอื่นๆที่กำลังอึ้ง
“แองจี้วันนี้เธอน่ะสวยมากเลยรู้ไหม”ครี้ดส่งแขนออกไปให้แองจี้
“ขอบใจย่ะ”แองจี้หน้าขึ้นสีอย่างไม่เคยเป็น แต่ก็เอามือไปเกาะที่แขนของครี้ดแล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในงานก่อนคนอื่น
......ต่อมาคือคนที่ 2 ......
“มาทิลด้า...”โรพูดออกมาหลังจากที่ครี้ดพาแองจี้เข้าประตูงาน
สาวน้อยเจ้าของนัยต์ตาสีเขียวมรกตคู่นั้นตอนนี้ช่าวดูอ่อนโยนผิดกับตอนที่ห้าวเป็นอย่างมาก เธอมาอยู่ในชุดราตรีเปิดไหล่แขนยาวสีน้ำเงินปนดำ ทำให้ดูทั้งเข้มแข็งและอ่อนโยนในแบบฉบับผู้หญิง ผมสีดำที่ถูกทำให้ตรงและยาวพอสมควรดูดีกว่าตอนที่เป็นอยู่ตอนนั้นซะอีก โรยืนอึ้งอยู่นานแต่ก็เข้าไปหามาทิลด้าโดยตรง
“รู้ไหมมาทิลด้า เธอสวยกว่านางฟ้าซะอีก”โรส่งแขนให้มาทิลด้า
“ขอบใจนะ โร”มาทิลด้าคล้องมือไปที่แขนของโรและซบไหล่ของเขาอย่างนุ่มนวลทำให้ใบหน้าของเด็กหนุ่มกลายเป็นลูกตำแย ทั้งคู่ก็ค่อยๆออกเดินเข้าไปในงานเป็นคู่ที่สอง
...ต่อมาคือคนที่ 3 ...
“เรนอน..”คงไม่ต้องบอกว่าใครพูดนะ
เด็กสาวน่ารักนัยต์ตาสีชมพู ผมสีชมพูนั้นถูกปล่อยให้สบายๆ ชุดราตรีเกาะอกสีชมพูเข้มตัดด้วยขอบสีทองแขนตุ๊กตายาวถึงข้อมือเป็นสีโปร่งใส่ออกชมพูอ่อน กระโปรงนั้นปล่อยให้ดูเรียบๆ (บานนิดหน่อย) และจับกลีบเป็นรอนขอบอกทุกคนว่า...น่าร้ากกกกกกกกกมากกกกกกก
คิลรวบรวมความกล้าเข้าไปหาเรนอนโดยตรงพร้อมก้มลงกระซิบอะไรบางอย่างที่ทำให้เรนอนน่าขึ้นสีแต่ก็พยักหน้าตอบรับอย่างน่ารักมากก และทั้งคู่ก็เดินเกาะแขนกันเข้าไปในงานเหมือน......
“คู่รัก”เฟรินพึมพำขึ้นมาด้วยสีหน้าที่มีความพอใจอย่างมากว่าแผนที่ตั้งไว้นั้นค่อยๆสำเร็จขึ้นเรื่อยๆ
........................อ้าว แล้วอีกคนหนึ่งไปไหนล่ะ.........................
“พี่หญิง หญิงขอเข้าไปในงานก่อนนะค่ะ”ยังที่เฟรินจะห้าม วิเวียนก็เดินเข้าไปในงานอย่างรวดเร็วเหมือนไม่อยากเจอน่าใครบางคน
“ทรงจะเข้าไปในงานโดยไม่มีคู่เหรอกระหม่อม”เสียงนั่น...เสียงที่คุ้นหูนั้นทำให้กษัตริย์ตัวน้อยหยุดเดินกลางคันและมิอาจที่จะไม่หันไปดูต้นทางที่มาของเสียง
“จะ...เจ้าพี่”วิเวียนเรียกชื่อบุรุษตรงหน้าที่ตอนนี้เดินเข้ามาประทับจุมพิตต่อหน้าทุกคนโดยไม่อายแม้แต่คนที่ค่อยๆเดินมาที่หลัง...ยูโดริ...ที่ตอนนี้ใส่เสื้อนักเรียนกับกางเกงขาสั้นตัวเดิมไม่เปลี่ยน ยืนอมยิ้มเหมือนเฟรินเมื่อทั้งสองได้เข้าไปในงานอย่างราบรื่นเฟรินก็เริ่มแผนกับเหยื่อรายต่อไป (ยูโดริ: เปลี่ยนคนพากษ์)
“ซีบิล ตานายแล้วนะ”
“หุบปากแกไปเลยนะ ลูคัส”ฉันรู้อยู่แล้วว่าพี่ทั้งสองต้องเป็นแบบนี้เลยเตรียมแผนการมาสำหรับลอเรนซ์โดยฉเพราะ
“หือ...หือ...”ฉันให้น้ำตาออกมาโดยเวทมนต์ ถึงจะไม่อยากทำก็เหอะ แต่มันจำเป็น ลอเรนซ์ก็เลยมาหาฉันแล้วเช็ดน้ำตาให้เพราะเห็นน้ำตาของหญิงสาวไม่ได้
“ไม่เป็นไรนะ โอ้...ไม่เป็นไรหรอก พี่ก็แค่แกล้งมันไปงั้นๆแหละ ‘แต่ใจจริงคงไม่ได้อยากแกล้งล่ะสิท่า แต่ก็สำเร็จ’ ไหนลองบอกสิว่ามีอะไรจะคุยกับพี่”
“คือว่าหนูอยากขอยืมมีดบินของพี่หน่อยนะค่ะ”ฉันพูด
“มีดเนี่ยเหรอ”ลอเรนซ์หยิบมีดบินขึ้นมาว่างบนมือฉัน
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ มีดบินอันนี้จะช่วยหนูในการประชันดาบได้แน่นอน”
“เธอลงสมัครด้วยเหรอ”ลอเรนซ์ถามแล้วลูคัสก็โผล่ออกมาพร้อมกับน้ำชา 3 ถ้วย (แต่ยังมาม่ถึงโต๊ะ)
“เปล่าหรอกค่ะ แค่ไปทำอะไรนิดๆหน่อยๆกับรุ่นพี่ปราสาทขุนนางน่ะค่ะ อย่างเช่น............หนูไปตบหน้ารุ่นพี่อาเธอร์...พี่เขาก็เลยท้าให้หนูประชันดาบกับพี่เค้า และที่มานี่หนูก็รู้ว่าพวกพี่รู้กติกาทั้งหมดในการประชันก็เลยอยากให้อยากให้พวกพี่ช่วยบอกกติกาหน่อยน่ะค่ะ”ฉันพูดรวดเดียวจบ ส่วนพี่ทั้งสองก็อึ้งไปชั่วขณะเมื่อได้ยินคำว่า ‘หนูไปตบหน้ารุ่นพี่อาเธอร์’ และก็ได้สติในอีก 6 วินาที
“o.k. งั้นเรามาฟังกันว่ากติกามีอะไรบ้างเนอะลอรี่”ลูคัสได้สติก่อนลอเรนซ์จึงยกน้ำชามาว่างไว้บนโต๊ะแล้วเริ่มบอกกติกา
“1. สามารถใช้อาวุธเสริมได้แค่ 2 อย่างเท่านั้นห้ามเกินกว่านี้
2.ใช้ความสามารถพิเศษที่มีอยู่ได้ เช่น ใช้เวท เตะ ต่อย ตบ ‘ตบ?’(ลอเรนซ์คิด)อะไรประมาณนี้
3.ห้ามใช้เวทแบบส่งผู้เล่นไปที่อื่นถ้าเป็นแบบนั้นจะถูกปรับแพ้”ลูคัสจิบชา 1 อึกแสดงว่าเป็นอันจบ
“น้อยจังนะค่ะ แต่ก็...ขอบคุณมากค่ะ”ฉันพูด
“ว่าแต่...ไปตบหน้าอาเธอร์อย่างนั้น...ไม่กลัวเหรอ”ลอเรนซ์ถามอย่างกุกๆกะๆ
“จะกลัวทำไมเหรอค่ะ”ฉันถามกลับแบบงงๆ ก็มันจริงนี่นาจะไปกลัวทำไม
“งานนี้ไม่รู้เธอจะรอดไหมเนี่ย”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ งานนี้พกความแค้นมาเต็มที่”ตาฉันลุกเป็นไฟ
“เหอ~ความแค้นน่ะ ช่วยอะไรไม่ได้หรอกยูโดรี่”ลูคัสพูดขึ้น
“เอ๋?”
“เธอก็มีแค่ความมั่นใจในตัวเธอก็พอแล้วล่ะนะ”ลูคัสยิ้ม
ฉันอึ้งไปอยู่สักพักแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างที่พี่ทั้งสองต้องหน้าขึ้นสี
“ขอบคุณพี่ๆมากนะค่ะ เพราะพวกพี่แท้เลยทำให้หนูมีความมั่นใจที่จะเอาชัยชนะมาฝากป้อมอัศวินให้ได้...”และพี่ๆก็ต้องหน้าขึ้นสีอีกครั้งเมื่อฉันเข้าไปหอมแก้มพี่แล้วออกไปจากห้องทั้งให้พี่ๆนั่งเอ๋อ
“นายพูดแบบนี้ก็เป็นด้วยแหะ”ลอเรนซ์ได้สติก่อนลูคัสจะได้สติตาม
“นายก็เหมือนกันลอรี่”หลังจากนั้น ทุกคนคงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อลอเรนซ์เจอมีดอีกอันในกระเป๋าเสื้อ.............
ทุกวันก่อนที่จะถึงวันแข่งขันยูได้แต่ขอตัวไปซ่อมจนบางวันเธอก็ไม่ได้กินข้าวก็มี เธอได้ขอให้อาจารย์เจ้าชายชามัลมาสอนดาบให้จนเก่งขึ้นเรื่อยๆ....และก็มาถึง
...วันที่ 11 ตุลาคม 10 โมงเช้า ไวเหมือนโกหก(ก็โกหกเพื่อจะได้เร็วขึ้นไง) ห้องอาหารดราก้อน...
“ยูโดริสู้เค้าน้า~”เสียงกองเชียร์ก็ดังตลอดเช้า
“จ๋า”ฉันตอบกลับไป และกำลังจะเดินออกจากประตูแต่ก็ต้องหยุดเมื่อเจอกับเฟริน คาโล คิลและโกโดม
“เอ่อ...คือ...ยูโดริ...พอดีท่านพ่อส่งไอ้นี่มาให้น่ะ”เฟริยยื่นอะไรบ้างอย่างออกมาให้ฉัน ฉันจึงยื่นมือไปรับ
“นี่...”
“เข็มกลัดนำแสงน่ะกระหม่อม”โกโดมพูดขึ้น
“พ่อฉันน่ะเชียร์เต็มที่ เลยส่งมาให้ หวังว่านี่คงเป็นอาวุธเสริมให้เธอได้”
“เฟริน.............ขอบใจมากนะ”แล้วฉันก็วิ่งไปกอดเฟริน “ฝากบอกพ่อของเธอด้วยนะว่าขอบใจมากๆเสร็จแล้วจะเอาไปคืน”
“ไม่ต้องหรอก พ่อฉันให้ไปเลยน่ะ”
“อ่ะ......ขอบใจหลายๆ(และตอยนั้นเอง ฉันก็เหลือบเห็นคาโล)..อุ้ย..คาโลหึงเหรอจ๋า”ฉันกอดเฟรินแน่นขึ้น แต่คาโลก็ยังเหมือนเดิม
“ยูโดริ อยู่อย่างนี้นานๆก็ได้นะ คาโลน่ะกอดไม่หวานเท่าเธอเลยรู้เปล่า”เฟรินก้ยกมือขึ้นมากอดฉัน คาโลเลยถึงกับส่สายตาดุใส่ (หึงอ่ะแหละ) และเลโมธีก็เข้ามา
“โอ๋...ทรงอยู่นี่เอง” ‘ซวย’ ฉันสบถในความคิด
“อะไรนะ”ทุกคนพูดขึ้น
“เปล่าหรอกมั่งเนอะท่านเลโมธีพูดอะไรก็ไม่รู้”ฉันส่งสายตาไปหาเลโมธีแบบว่า ‘เกือบซวยรู้ไหม’
“อ่ะ..เอ่อ...ใช่ๆๆข้าคงมึนไปหน่อยเนอะโรเวน”
“ใช่ครับ” ‘อึ้ย โผล่มาตอนไหน’
“มีอะไรเหรอค่ะ”ฉันเริ่มถามเลยเพราะว่าต้องรีบ
“เธอจะเข้าสนามได้ไง ถ้ายังไม่มีป้ายอาญาสิทธิ์”
“เอ๋?”
“ไม่ต้องมาเอ๋ เอ้ารับ”โรเวนโยนป้ายอาญาสิทธิ์มาให้ฉัน แต่ไม่รู้ว่าสายตาของพี่เขาเอียงหรือเปล่านะเพราะว่าป้ายมันเอียงไปทางซ้ายมือของฉันจนฉันต้องแสดงกลเม็ดเด็ดที่มาทิลด้าสอน
หวึบ วิ้ว วิ้ว(เสียงเอฟเฟค)
“ว้าว”เสียงหือจากคนทั้งป้อมดังขึ้นเมื่อฉันกระโดดตีลังกา 2 ตลบรับป้ายที่ลอยอยู่บนฟ้าและค่อยๆตกลงมาแบบไม่ค่อยสวย (ไม่ค่อยดี) จนซีบิลพยุงตัวไว้ให้
“ไม่เป็นไร ใช่ไหมครับ”ซีบิลพูดแต่ก็ยังค้างท่านั้นอยู่อย่างเดิม แถมใกล้ชิดกันซะจนได้ยินเสียงหัวใจของคนรอบข้าง
“เอ่อ...อืม...o.k....ทุกคนฉะ..ฉันไปก่อนนะ”ฉันรีบผละตัวตัวออกและรีบวิ่งออกไปจาดประตู ทิ้งความอึ้ง (การกระโดดตีลังกาของเมื่อตะกี้) ให้กับชาวป้อมอัศวิน แม้แต่เลโมธีที่ตอนนี้กลายเป็นองค์รักษ์ของฉันไปซะแล้ว แต่ทำไมใจมันเต้นแรงจนจะออกมาจากตัวเราละ.......
...11 โมง ที่ลานตะวัน...
เริ่มแรกฉันได้เดินออกไปอยู่กลางสนามรอคู้แข่งขันคนแรกที่จะต้องพบปะด้วยนั้นคืออาเธอร์......
“ในการแข่ง (กัน) ขันครั้งนี้นะครับ จะเป็นการแข่ง (กัน) ขันระหว่างป้อมอัศวินกับปราสาด (ปราสาท) ขุนนางครับไม่ทราบว่าคงเป็นคู่กรรม (ซะตากรรม) หรือเปล่านะครับที่เวลามีการแข่ง (กัน) ขันที่ไร 2 บ้านนี้จะแข่งขันด้วยกันสมอ (เสมอ) ที่นี้เราจะมาดูกันว่าป้อมอัศวินจะล้างตาที่พึ่งแพ้ปราสาด (ปราสาท) ขุนนางตอนศึกกระดานหมากเกลียดติยศ (เกียรติยศ) ด้วย สาวน้อยปี 3 ที่อาเธอร์ขอจอง (แข่งด้วย) ไว้ก่อนนั้นคือ ยูโดริ อาร์ดาเลส เดอะวิทช์ ออฟ เอ็ดลาส ปะทะกับอาเธอร์ เลโอนาท บริสตัน เดอะปรินซ์ ออฟ ซาเรสสสสสส”เสียงกรรมการประจำสนามประกาศประกาศดังขึ้นแบบมั่วๆอยู่ข้างๆเวทีการแข่งขัน เมื่อพูดจบเจ้าตัวดีก็ออกมาด้วยท่าทางที่สง่าที่สุดเท่าที่เจ้าตัวจะทำได้ แต่สำหรับฉันแล้วมันไม่ต่างอะไรกับจิ้งจอกยกหางเพราะพึ่งได้ยินเรื่องมาจากผีสาวมาหมาดๆ ‘ท่านอาเธอร์น่ะ เขาเอาจริงเอาจังมาก ที่ต้องการแข่งกับนายหญิงกลางจนต้องไปท้าสู้กับแผ่นดินประชาชนและปราการปราชญ์ด้วยตนเอง และท่านก็ชนะทั้งสองบ้านได้อย่างรวดเร็วเหมือนกับว่า แค่นี้สบายมาก แสดงว่าต้องมีความพร้อมมาเต็มที่ ระวังตัวด้วยนะค่ะนายหญิงกลาง”นั้คือข่าวที่พึ่งได้มาสดๆร้อนๆจากผีสาวที่คาโลได้ยอมเชื่อว่าใช้พลังจากผีสาวในการมีพลังของคทาพิพากษาและปล่อยออกมาให้เดินเล่นซะทั่วปราสาท
“วันนี้แหละจะเป็นจุดจยของเธอ”อาเธอร์พูด
“งั้นเหรอ ไม่ยักจะรู้”ฉันตอบกลับ
“ยาประคองชีวิตค่ะ”หญิงสาวคนหนึ่งถือถาดที่มีแก้ววายใส่ยาประคองชีวิตมาให้ อาเธอร์กับฉันหยิบขึ้นมาพร้อมกัน อาเธอร์ยนิ้มให้ฉันก่อนยกดื่ม ฉันมองลงไปที่แก้วยาแลว้โยนทิ้งไป เพล้ง จนอาเธอร์สำรัก
“เอ่อ...คือ...”หญิงสาวพยามจะพูด
“ไม่เป็นไรหรอก”ฉันยิ้มให้แบบว่า ‘แค่นี้สบายมาก’
“จะไหวเหรอ~”อาเธอร์พูดลอยๆ
“หึ ไม่ลองก็ไม่รู้”ฉันหยิบปากกาขึ้นมา (ซึ่งตอนดึงก็กลายเป็นดาบไปแล้ว) จ่อหน้าอาเธอร์ จนหน้าซีด
“นั้นสิ ไม่ลองก็ไม่รู้”อาเธอร์เอาดาบมาจ่อหน้าฉัน กรรมการจึงเริ่มพูดขึ้น
“ครับ แล้วจะนับเคาน์ดาว (ไม่แน่ใจว่าเขียนถูกหรือเปล่านะค่ะ) แล้วนะครับ 3..........2...........1เริ่มได้!”
“.................................................”เงียบ.......ไม่มีการขยับตัวใดๆเกิดขึ้น
“ทำไมถึงไม่เข้ามา”อาเธอร์พูดขึ้น
“ขี้เกียจ”ฉันเน้นคำว่า ‘เกียจ’
“งั้นก็ได้”อาเธอร์พุ่งเข้ามาที่ด้านขวาของฉัน ฉันหลบลงตวัดดาบแนวล่างหวังว่าจะให้ล้ม แต่อาเธอร์กลับกระโดดขึ้น ใช้ดาบปักลงมาที่ท้องของฉัน จนคิลต้องปิดตาเรนอน
“ลงมาช้าไปหรือเปล่า”ที่จริงแล้วฉันไม่ได้โดนดาบปักเข้าที่ท้องแต่ฉันจับดาบเอาไว้จนเลือดชุ่มมือและนั้นก็เป็นภาพที่น่าสยองอีกภาพที่คิลต้องปิดตาเรนอน
“ไม่เจ็บเลยใช้ไหม”อาเธอร์ให้ดาบนั้นคมขึ้น เลืดที่มือเลยไหล่ไม่หยุด
“สักนิกก็ไม่มี”ฉันใช้มือขวาจับเข็มกลัดที่เอวิเดสให้มาไปส่องที่แสงของดวงอาทิตย์ให้เข้าที่ตาของอาเธอร์ จนอาเธอร์ดึงดาบออกแล้วเอามือปิดตา ฉันลุกขึ้นและกำลังจะเดินไปก้าวใหญ่ แต่ก็ต้องสะดุดกระโปรง เมื่อฉันตั้งหลักได้อาเธอร์ก็วิ่งเข้ามา ฉันก้มหน้าลงทางซ้ายแล้วสะบัดผมให้โดนหน้าของอาเธอร์จนเกิดรอยเหมือนโดนมีดบาดหลายด้าม
“นั้นมันอะไรน่ะ”แองจี้ร้อง
“รอยมีดบินของลอรี่”ลูคัสพูดขึ้น
“หา~”ทุกคนร้องเสียงหลง
“เมื่อตอนนั้นยูโดรี่ได้มาขอยืมมีดจากลอรี่ไปน่ะ คงจะต้องเอาไปทำอะไรกับผมของเธอแน่ๆ”พี่เข้าบอกจนทุกคนในสนามกระจ่างไปด้วย
“โอโห~ไม่เบานี่”อาเธอร์ปาดเลือดออกจากหน้า (ตอนนี้ห่างกันสัก 2 กม.)
“ขอบคุณ”ฉันโค้งคำนับ
“แต่เกมมันยังไม่จบ”อาเธอร์วิ่งออกตัวก่อน ฉันเลยจะวิ่งเข้าไปปะทะด้วย
“โอ๊ะ”ฉันก้าวเท้าไม่ได้เพราะมันติดกระโปรง วินาทีนั้นฉันก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมาได้ แต่ไอเดียนี้ต้องใช้ความกล้าพอสมควร อืม...... ‘เอ๊า เอาไงเอากัน’ ฉันใช้มือจับที่ตะขอของกระโปรงแล้วปลดมันออกจนผู้ชายทุกคน (ยกเว้นคาโล) ต้อง “วู้ว”และต่อจากนั้นก็ต้อง “หวา”เมื่อฉันใส่กาวเกงปรามาณเข่าอยู่ข้างใน (เตรียมพร้องทุกเมื่อ)
“คราวนี้แหละ”ฉันโยนกระโปรงทิ้งไปแล้วออกตัววิ่งอีกครั้ง (รู้สึกสบายกว่าแต่ก่อน) แต่ครั้งนี้ฉันใช้ด้ามของดาบหันไปที่อาเธอร์แทนปลายดาบ
“รนหาที่ตายแท้ๆ”อาเธอร์พูดขณะกำลังวิ่ง
“ใครกันแน่”ฉันพูดกลับไป (ระยะห่างกัน 1 กม.)
“ก็เธอนั้นแหละ ถึงจะสวยนะแต่ก็ถ้าจะให้ดีต้องอบรมนิสัย”
“ขอบคุณค่ะที่ชมว่าสวย” (ระยะห่างกัน 10 ซ.ม.) เมื่ออาเธอร์ถึงตัวฉันก็จับดาบตวัดมาที่ตัว แต่แทนที่ฉันจะหลบ ฉันกลับกระโดดขึ้นฟ้าแล้วหายตัวไปโผล่อยู่ข้างหลังอาเธอร์ ฉันแทงดาบเข้าไป อาเธอร์หลบซ้ายแทงดาบเข้ามา ฉันเวียงตัวหลบขวาใช้เท้าตวัดขึ้นไปแล้วลงมาที่ต้นคอ อาเธอร์อ่านเกมออกเลยจับเท้าของฉันเอาไว้ได้
“ไม่มีทางรอดแล้วล่ะสิ”อาเธอร์ยิ้มแบบมีเลศนัย
“มันก็ยังไม่แน่หรอกนะ ถึงฉันจะไม่เก่งดาบ แต่เรื่องเวทฉันไม่เป็นรองใคร”ฉันใช้เวททำให้ตัวเบา กระโดดขึ้นไปอยู่บนฝ่ามือที่อาเธอร์จับเท้าอยู่หนึ่งข้างแล้วใช้เวทให้แรงโน้มถ่วงไปอยู่ที่เท้าข้างนั้น
ตูม (เสียงเอฟเฟค) แวบ~ (เสียงรัศมี)
“ชิ หลบทัน”ฉันสบถเมื่อาเธอร์หลบไปก่อนที่จะโดนพระบาทของฉันเต็มๆและเมื่อฉันก้มลงไปมองที่พื้น
“ใช้ได้นี่เรา อิอิ”ฉันยิ้มร่าเมื่อเห็นผลงานของตัวเอง หลุมขนาดใหญ่ที่ลามไปถึงขอบสนาม ลึกสัก 4- 6 ซ.ม. (อาเธอร์อยู่ห่างจากฉัน 3 ม.) ถือว่าเป็นผลงานชิ้นโบแดง
“เธอนี่ถือว่าเก่ง แต่ก็ไม่ติดอันดับ 1 ใน 10 ของฉัน”อาเธอร์ยิ้มพร้อมเดินตรงมาที่ฉัน
“อ๋อเหรอ ขอบคุณนะที่บอก แต่ฉันไม่ต้องการจะติดอันดับนั้นอู่แล้ว ที่ฉันสู้กับนายก็เพราะเพื่อศักดิ์ศรีของป้อมอัศวินเราไม่ให้น้อยหน้าใครอื่น”ฉันพูดพลางตั้งดาบขึ้น
“หึหึ ศักดิ์ศรีของป้อมอัศวินกับเกียรติยศของปราสาทขุนนาง ก็คงเหมือนกับเธอและฉันที่คล้ายคลึงกันระหว่าง เจ้าชายแห่งซาเรสกับเจ้าหญิงแห่งแอ็ดลาส.............ใช่ไหม”ทันใดนั้นเสียงฮือฮาก็ดังขึ้นทั่วทั้งสนาม รวมไปถึงเลโมธีซึ่งวิ่งมาจากห้องทำงานอย่างกระหืดกระหอบ
“ทำไมถึงทรงไม่เสวยยาประครองชีวิต”เลโมธีวิ่งเข้ามาบนขอบสนามแต่ก็ต้องล้มลงเพราะฉันสร้างกำแพงเวทมนต์เอาไว่ก่อนหน้านี้
ฉันยืนก้มหน้าเอาไว้แล้วคิดอะไรหลายๆอย่าง ‘ทำไมอาเธอร์ถึงรู้’ นั้นคือคำถามแรกที่ผลุดขึ้นมาในสมองของฉัน แต่ก็ต้องตัดทิ้งไปเมื่อทุกคนรู้ความจริง ก็ไม่มีประโยชน์ ฉันจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มไปให้
“แล้วไงเหรอ”ฉันยังพูดต่อไม่สนใจคนข้างสนามที่อึ้งอ้าปากค้างกันไปตามๆกัน
‘มิน่าละถึงเคยเห็นที่ไหน’ คาโลคิดพร้อมพูดออกมา
“ยูดอนร่า เอดาร์ลาส เดอะปรินเซส ออฟ แอ็ดลาส”
“ยูดอนร่าเหรอ”ดอร์มินิคตกใจถึงกับยืนขึ้น ฉันหันหน้าไปทางดอร์มินิคแล้วยิ้มกลับไปให้ จากนั้นก็หันมาทางอาเธอร์
“ในเมื่อความจริงนั้นถูกเปิดเผย ก็ไม่สมควรที่จะปิดเอาไว้”ฉันเริ่มร่ายมนต์ให้ดวงตาสีดากลายเป็นสีเขียวและสีฟ้า
“นัยต์ตาสีใสมรกต มาบรรจบกับฟ้าสีครามงั้นเหรอ...”อาเธอร์พึมพำพร้อมจ้องมาที่ตาของฉัน
“ฉันไม่สนเรื่องที่ฉันเป็นเจ้าหญิง ที่สนใจน่ะคือการต่อสู้ของเรานั้นยังไม่จบ”ฉันตะคอก
“นั้นสิ การต่อสู้มันยังไม่จบ”อาเธอร์ยิ้มแล้วพุ่งเข้ามาที่ฉันอีกครั้งแต่ครั้งนี้ดาบอัศวินดำได้แทงมาที่ท้องของฉันจนเลือดออกมาจากปาก อาเธอร์ยิ้มแบบมีชัยอยู่กับพวกปราสาทขุนนางแตกต่างจากป้อมอัศวินที่ต่างพากันเศร้าใจหนักกว่าการพ่ายแพ้นั้นคือการที่ฉันได้จบชีวิตบนลานตะวันแห่งนี้ แต่นั้นก็แค่เริ่มต้น....
“เฮ้ย!ซีบิลนั้น....ยูจะตายแล้ว...”ครี้ดร้องคนแรก
“บ้าสิ!”ทุกคนร้องเป็นเสียงเดียวยกเว้นซีบิล
“ใช่ครับ...ผมว่าเธอยังไม่ตายหรอกครับ”ซีบิพูดแต่ก็ยังจ้องไปที่การประลอง
“อาเธอร์”ฉันพูดทั้งที่เลือดเต็มปาก นั้ทำให้อาเธอร์สนใจมองได้
“ฉันบอกแล้ว ว่าถึงฉันจะไม่เก่งดาบ (มีแสงสว่างนิดๆอยู่ข้างหลังของอาเธอร์ที่เริ่มก่อตัวขึ้นเป็นรูปร่างคน) แต่เรื่องเวท (เสียงมาจากข้างหลัง) ฉันนั้นไม่เป็นรองใคร”แสงสว่างก่อตัวขึ้นเป็นตัวฉันตัวจริงที่จับดาบแล้วแทงไปที่อาเธอร์
ฉึก...............................................ฉึบ.......................
ฉันค่อยๆดึงดาบออกจากร่างที่อีกไม่นานก็คงฟื้น
กลอุบาย
ฉันลอกล่ออาเธอร์เวทมนต์เหมือนปั่นเวทมนต์ให้เป็นตัว เอ๊ย ปั่นน้ำให้เป็นตัวแล้วใช้ร่างที่แท้จริงล่องหนไปข้างหลังของอาเธอร์เป็นอันจบ
เมื่อการแข่งขันรู้ผลแพ้ขนะ ฉันจึงค่อยๆลดกำแพงเวทมนต์ลงจนเลโมธีเข้ามาได้
“ทำไมถึงทรงไม่เสวยยาประคองชีวิต”เลโมธีถามก่อน
“ก็....อืม.... (ฉันเก็บปากกาเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแล้วทำม่าประสานมือที่ท้ายท้อย) ก็ฉันมีความมั่นใจในตัวเองล่ะมั่งแต่เกมมันจบไปแล้วนี่ คิดอะไรมากล่ะ”ฉันพูดแบบว่า ‘ชั่งมันเหอะ’ (Albatross:จะเอามันกี่หัว กี่กิโลค่ะพี่)
“ยูดอนร่า”เสียวดอร์มินิคเรียกฉัน ฉันจึงค่อยๆหันไปแต่ไม่ทันไรก็ถูกคนตรงหน้าสวมกอดเข้ามาโดยตรง (ต่อหน้าคนทั้งสนาม) ความรู้สึกที่ว่าคิดถึง ไม่ได้เจอกันมานาน ฯลฯที่ขอบอกว่าเป็นพี่ชายที่รักน้องสาวมากๆเลย
“ยู”เสียงสามสาวป้อมอัศวินวิ่งเข้ามาแล้วจับกอดหมับ (นึกภาพว่าเจ้าชายแห่งแอ็ดลาสกระเด็นไปไกลแสนไกลด้วยฝีมือของสามสาว)
“โห~นึกว่าเธอจะไม่รอดซะแล้วนะเนี่ย”คิลเดินเข้ามาหาพร้อมกับคนอื่นๆ
“ขอบใจยะที่คิดแบบนั้น”ฉันตอบกลับพร้อมส่งหน้าแบบ ‘อยากตายอีกคนหรือไง’
“เวทดี ใครสอน”คาโลถาม
“อ๋อ แองจี้กับผีสาวน่ะ”ทั้งผีสาวและแองจี้ยิ้มแฉ่งใส่คาโลจนคาโลร้อง “อึ้ย”
“ 5555555555+ เป็นไงล่ะดูสิ อาเธอร์แพ้พวกเราซะยับ55555+”เฟรินหัวเราะรื่นเมื่อเห็นสภาพอาเธอร์ถูกส่งไปที่ห้องพยาบาล
“เฟริน นายช่วยอยู่ในความสงบสักทีได้ไหม”คิลพูดขึ้นนั่นจึงทำให้ฉันหัวเราะกับคนอื่นๆ
“อ๊ะ พี่ลอเรนซ์”ฉันเหลือบไปเห็นลอเรนซ์เดินมากับลูคัสจึงเรียกพี่ทั้งสอง
“อ้าว ยูโดรี่”ลูคัสเรียก
“ค่ะ พี่ลอเรนซ์ค่ะขอบคุณสำหรับมีดบินนะค่ะ อ่ะนี่ค่ะ”ฉันส่งมีดบินให้ลอเรนซ์ ลอเรนซ์รับมีดมาจากฉันพร้อมทำหน้าเอ๋อๆ
“เธอทำอะไรกับมีดฉันน่ะยู”ลอเรนซ์ถามคำถามที่ทุกคนก็อยากรู้เหมือนกัน
“อ๋อ ก็แค่ใช้เวทมนต์นิดๆหน่อยๆกับผมเท่านั้นเองน่ะค่ะ”ฉันกระซิบให้ได้ยินฉพราะแอร์เรียนี้เท่านั้น
“ดีมากพะย่ะค่ะ พระองค์ทำได้ดีมากจริงๆ กระหม่อมภูมิใจในตัวพระองค์มากหวังว่าคิงและควีนจากแอ็ดลาสที่จะมางานเลี้ยงในวันนี้ก็ต้องภูมิใจกับตัวพระองค์เช่นกัน”เลโมธียิ้ม
“อืมๆคิงและควีนจากแอ็ดลาสที่จะมางานเลี้ยงใน.....หา~ อะไรนะ”ฉันตกใจจนในหัวมีแต่ ‘???????????????’
“ก็พ่อแม่เราไงน้องรัก”ดอร์มินิคเอามือมาจับไหล่ของฉันพร้อมยิ้ม“แต่ไม่ได้มาอย่างเดี๋ยวนะ แต่จะมา...”
“มาแสดงควยามยินดีใช่ไหมล่ะไม่บอกก็รู้ข่าวการชนะนี่มันไปเร็วจริง”ฉันแย้งตอบก่อนเพราะว่าเหตุผลมันชัดแจ๋ว
“นั้นก็แค่ส่วนหนึ่งนะ แต่จะมาให้เธอเลือกคู่หมั้นด้วยละ....”
“ไม่มีทางงงงงงงงงงงงง”ฉันตะโกนขึ้นจนดอร์มินิคและคนอื่นๆที่อยู่ในรัศมีที่ได้ยินต้องถึงกับแอ่นตัวด้วยความตกใจกับเสียงอันมหาศาลของฉัน แต่ก็มีคนหนึ่งที่ได้สติก่อน...
“ไม่มีทางไหนที่ทำให้ฉันค้นพบคนดีของหัวใจ แต่งตะ...”นิคส์ร้องเพลง รักแท้ ของ Armchair แต่ก็ต้องหยุดแค่นั้นเมื่อฉันส่งสายตามาแบบว่า ‘ ร้องอีก นายเตรียมตัวจารึกชื่อบนป้ายหลุมศพแน่’
“ทำไมต้องเลือกคู่ด้วยเนี่ย”ฉันตะคอกใส่ใครก็ไม่รู้ แต่ก็ขอให้ได้ระบายออกมา
“ก็พ่อแม่เราบอกหนิ พี่ก็ต้องเลือกด้วยเหมือนกันแต่มีแล้วเหลือแต่เธอนี่แหละที่ต้องเลือก”ดอร์มินิคพูดพร้องตบหลังฉันป้าบ ป้าบ
“แล้วทำไงล่ะ ไม่เลือกไม่ได้เหรอ”ฉันพูดแบบเศร้าๆแต่ทำให้ทุกคนยิ้ม
“ไม่ได้”ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียว
“แล้วทำไมเจ้าชายเจ้าหญิงคนอื่นถึงไม่ต้องเลือกเนี่ย”
“แหม~นายหญิงกลางทุกคนน่ะเค้ามีกันหมดแล้วล่ะค่า~”ผีสาวพูดขึ้น นั้นทำให้ทุกพระองศ์หน้าแข่งกันขึ้นสีกันใหญ่
“โธ่~แล้วจะให้ฉันทำไงล่ะ ฉันยังไม่เคยรักใครชอบใครเลยเนี่ย”และคำพูดนี้ก็ไม่สามารถทำให้นิคส์ อยู่นิ่งได้ละ เจ้าตัวดีจับกีตาร์ขึ้นมาดีดซะงั้น
“ถ้าหากรักนี้ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว แล้วจะรู้ว่ารักหรือเปล่า อาจจะไม่แน่ใจ..อยากให้เขารู้(นิคส์มองไปทางซีบิล)เธอคงต้องแสดงออก(นิคส์มองมาทางฉัน)ไม่ใช่ให้ฉันมาบอก(นิคส์ชี้มาที่ตัวเอง)หรือไว้ให้เข้าเดาเอง ว่ารักเธอ....”
“นิคส์!.....ขอถามอะไรหน่อยนะจ๊ะ นายชอบระยะทางท่าไหร่เหรอ”ฉันถามนิคส์แล้วยิ้มแป้น
“อืม 25 เมตรถามไปทำไม”
“เดี๋ยวก็รู้”ฉันพูดพร้องดีดนิ้วดัง เปาะ
“เฮ้ย! ขยับไม่ได้”นิคส์ร้องแต่ฉันไม่สน ออกเดินห่างออกไป 25 เมตรแล้วหันมายิ้ม พลางดึงปากกาออกมาแต่ที่ดึงออกมา...มันเป็นธนู!
“ระยะทางที่นายกำหนดมาน่ะ”ฉันค่อยๆง้างคันธนูออกมา เล็งไปที่นิคส์ที่เริ่มหน้าซีดกับการกระทำของฉัน
“มันยังน้อยไป!”ฉันปล่อยลูกธนูออกมาเหมือนกับมีรัศมีของลำแสงมาประจุกอยู่ที่หัวธนู พุ่งตรงไปยังนิคส์ นิคส์หลับตาปี๋ว่า ‘เตรียมตัวตายได้เลยนิคส์’................................................ ‘อ้าว นี่เรายังไม่ตายเหรอเนี่ย’นิคส์คิดพร้อมลืมตาขึ้น
“เฮ้ย”........ 1 ซม. ........ 1 ซม.เท่านั้นที่ลูกธนูมันมาอยู่ตรงหน้า
“ขืนพูดหรือร้องอีก นายได้ร้องเพลงให้นางฟ้าเทวดาฟังแน่”ฉันใช้พลังจิตผ่านทางมือที่ตอนนี้ยื่นมาข้างหน้าตัวเองแล้วกำมือ ลูกธนูนั้นก็พลอยหักไปด้วย การกระทำในครั้งนี้ไม่ใช่แค่ป้อมอัศวินเท่านั้นที่อึ้งแต่เป็นปราสาทขุนนาง ปราการปราชญ์และแผ่นดินประชาชนที่กำลังจะทยอยออกจากอัศจรรย์ ต่อไปพวกนี้คงจะกลัวฉันแทนอาเธอร์ล่ะมั่ง
“เหอ~ใครเป็นแฟนน้องสาวฉันนี้ต้องตายก่อนมีลูกแน่เลย”ดอร์มินิค
พูดไม่ให้ฉันได้ยิน
ป้าบบบบบบ
“เมื้อตะกี้.....พูดว่าอะไรนะ”ฉันเดินเข้ามาตบหลังดอร์มินิคเต็มๆ
“เปล่าๆ”ดอร์มินิครีบส่ายน่าเพราะกลัวจะเป็นศพด้วยฝีมือของน้องสาว
“ดี ตกลง....เลโมธี!บอกมาซิว่าทำไมแนต้องเลือกคู่ด้วย!”เลโมธีหน้าซีด ไม่รู้จะทำยังไงให้องค์หญิงคนนี้เข้าใจว่าคิงควีนสั่งมาให้บอกว่าเตรียมตัวเลือกคู่แค่นี้แต่ขืนบอกไปก็ซวยเปล่า
“น้องพี่ พี่คิดว่าน้องน่ะต้องพักบ้างแล้วนะ”ดอรืมินิคพูด
“ใช่ๆนอนพักบ้างเถอะนะ”เปาะ แองจี้ดีดนิ้วจนเสียงเข้าหูของฉันโดยตรง
“อ่า ทำไมมัน...”ฉันรู้สึกมึนหัวกับง่วงนอนเป็นอย่างมาก
“หลับซะ”ดอร์มินิคเอานิ้วมาจิ้มหน้าผากของฉันจนหลายหลังนอนลงไปบนอากาศซะงั้น (Albatross:เปลี่ยนคนพากษ์จ๋า)
“จัดการเรียบร้อย”แองจี้พูดพูด
“อืม ขอบใจมาก แล้วตั้งเวลาตื่นเมื่อไหร่”ดอร์มินิคถาม
“เปิดงาน....ไม่งั้นก็กลางๆงาน”แองจี้ตอบพร้อมใช้เวทให้ยูขึ้นไปนอนในห้อง
“อืมดี ทีนี้ พ่อแม่ฉันนี่ก็ยังไงก็ไม่รู้อยู่ดีๆก็ให้ยูเลือกคู้หมั้นซะงั้นท่านทั้งสองนี่แปลกนะท่าทางเหม่อลอยยังไงก็ไม่รู้ พ่อแม่บอกว่าจะหามาให้ปรากฏว่าเป็น......อะไรน้าจำไม่ดะ......”
“พ่อแม่ถึงกับเลือกให้เองเลยเหรอครับ”ซีบิลถึงกับตาถลึงแต่ก็เรียกความสนใจให้ดอร์มินิคเป็นอย่างมาก
“โป๊ะ เช๊ะ”ดอร์มินิคดีดนิ้ว
“ให้นายอ้างว่าเป็นคนรักของน้องฉันก็ได้นี่นาจะได้ไม่ต้องหมั้นกับ...เอ่อ...ชั่งมันเหอะแต่ไอเดียนี้แจ่ม”ดอร์มินิคชี้ไปที่ซีบิล
“มะ...มะ...ไม่มีทางเป็นไปได้แน่ครับ...”ซีบิลพยายามพูดแต่ถูกขัดด้วยเฟรินที่เงียบไปนาน
“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ ซีบิล ดูฉันสิขนาดเป็นขโมยนะแต่ยังดันไปรักเจ้าก้อนน้ำแข็งยักเดินได้นั้น”เฟรินพูดโดยไม่สนใจคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆเธอที่ตอนนี้กำหนดโทษไว้เรียบร้อย
“แต่นั่นก็ยังดีนี้ครับ อย่างน้อยคุณเฟรินก็ยังเป็นเจ้าหญิงแห่งเดมอส (เฟรินพยายามจะขัดแต่ซีบิลก็พูดต่อ) ผมก็เป็นแค่ ซีบิล สเวน เดอะ พรีช ออฟ ซาเรส ไม่มีสิทธิ์ไปเป็นคู่หมั้นของเจ้าหญิงแห่งแอ็ดลาสได้แน่ครับ”นักฆ่าแห่งซาเรสพูดขึ้นด้วยความที่บ่งบอกว่าเป็นไปไม่ได้แน่นอน
‘เอ๊ะ มันเริ่มเหมือนใครบางคนแล้วแหะ’ พลันความคิดของหัวขโมยก็เกิดขึ้น พลางหันไปหาทายาทนักฆ่าตระกูลฟีลมัสกับหนึ่งในสามสาวป้อมอัศวินที่ตอนนี้ทั้งคู่หันหน้าไปคนละทาง (หน้าแดงเป็นลูกตำแย) โดยไม่รู้สาเหตุที่มาที่ไป
“ผมว่าเอาเป็นกัสดีกว่ามั้ยครับ กัสนี่หล่อกว่าผมอีกนะครับ”ซีบิลโยนเรื่องไปที่กัส
“ไม่ได้ ซีบิล กัสเป็นนักบวชนะอย่าลืมสิอย่าลืม”เฟรินทำนิ้วเกว่งไปแกว่งมา
“ผมก็เป็นนักบวชนะครับคุณเฟริน”ซีบิลยังเถียงไม่เลิก
“แต่ยังไม่ถึงขั้นกัสนี่นา สามารถแต่งงานได้อยู่แล้ว”เฟรินเถียงกลับ
“นั้นเอาครี้ดก็ได้นี่ครับ”แล้วก็ไปที่ครี้ดที่เฟรินไม่ต้องหาข้ออ้างเลยเพราะเจ้าตัวชิงพูดก่อน
“ไม่ได้ๆฉันคู่กับแองจี้อยู่นะนาย”ไม่พูดเปล่าดันดึงตัวสาวเจ้าเข้ามากอดต่อหน้าคนทั้งป้อม
“อะไรนะ”แองจี้พูดเสียงแผวใส่ครี้ด
“เอ่อน่ารับไปก่อนเพื่อยูo.k.?”ครี้ดตอบกลับด้วยเสียงที่แผวเช่นเดียว
“เอ่อๆ”แองจี้เลยต้องทำตามเพื่อเพื่อนแต่อยู่แบบนี้มัน...เหอ~
“แต่ถ้าเป็นจริงก็ดีสิเนอะ”ครี้ดไม่เลิก
“บ้าหน่า”
“งั้นเอาโรสิครับถึงจะเป็นขอทานแต่ก็เก่งนะครับ”เอาไปที่โรอีกเอ๊า
“ม่ายด้ายๆโรเค้ามีคนรักเหมือนกัน ใช่ไหมโร?”เฟรินกระพริบตาใส่โรว่าให้ตอบปฏิเสธตามนั้น
“ใช่ ฉันมีคนรักอยู่แล้ว”โรตอบอย่างมั่นใจโดยไม่สนสัญญาณของเฟริน
“งะ..”
“พอเถอะซีบิลฉันว่าฉันซักสนุกแล้วล่ะสิ”เฟรินพึมพำแต่ก็ได้ยินกันแทบทุกคน
“อะไรเหรอครับที่ว่าสนุก” เฟรินหัน ควับ เมื่อซีบิลถาม
“นายไม่มีสิทธิ์คัดค้านฉันแน่ซีบิล อิอิอิ (เฟรินหัวเราะแบบเจ้าเหล่เพอุบาย)แองจี้ โอ๊ะไม่ได้สิเพราะว่าเธอก็ต้องช่วยด้วยบางส่วน งั้นพี่สาวจ๋า”
“มีอะไรค่ะนายหญิง”ผีสาวพูด
“มานี่สิ”เฟรินเรียกให้ผีสาวเข้ามาใกล้ๆเพื่อจะได้กระซิบเรื่องอะไรบางอย่าง
....... 5 - 6 นาทีผ่านไป.........
“ได้เลยค่ะ นายหญิง”
“ทั้งหมด 10 คนนะ”
“12 มากกว่าค่ะ”
“อ้าว แล้วใครอีกล่ะ”
“คู่พิเศษค่ะ อิอิ”
“เอ่อๆอยากทำอะไรก็ทำนะอีกคู่หนึ่งอ่ะ เอา 10 คนนี้ก่อน”
“แน่นอนค่ะ”
“เอาล่ะทุกคน ตอนนี้ฉันได้มีแผนสำหรับยูแล้วฉะนั้นไม่ต้องห่วง แผนนี้จะใช้ได้ก็ต่อเมื่อ คิง ควีนจากแอ็ดลาสยอมให้คนที่ยูเลือกที่จะเป็นคู่หมั้นแต่ถ้าคนที่ยูเลือกไม่ยอมก็ไม่เป็นไรมีแผนสำรองและถ้าคิง ควีนจากแอ็ดลาสเลือกคู่ให้ยูก็ไม่เป็นไรมีแผนซ้อนแผน ขอตั้งชื่อแผนการนี้ว่า ‘ปฏิบัติการรักแน่ชัวร์ขาดมิสามารถสยบได้ 55555555555555+”เฟรินหัวเราะเหมือนคนบ้าซะยิ่งกว่าบ้า
“นายเคยเห็นเฟรินมันเป็นแบบนี้ไหม”คิลกระซิบถามคาโล คำตอบคือ........คาโลส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ ‘พึ่งเห็นก็ตอนนี้แหละ’
“พอๆๆ รู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องให้เฟรินจัดการแล้ว ส่วนคนอื่นๆก็รีบไปหาชุดมาใส่ได้อีก 1 ชั่วโมงให้ลงไปที่ห้องโถงใหญ่ กรรมการนักเรียนทุกคนให้ตามฉันมาตอนรับคิงควีน รู้สึกว่าฝ่ายเวนอลจะมาแล้วล่ะ”โรเวนพูดแล้วออกเดินไปรับกษัตริย์เวนอล.....วิเวียน.....ที่วันนี้ต้องรู้ความจริงได้แล้ว ทุกคนจึงค่อยๆทยอยกันออกจากลานตะวัน จนลานนั้นเงียบ.....กริด
......ห้องหัวหน้าป้อมอัศวิน......
“โกโดมมมมมมมมมมมม”เฟรินตะโกนลั่นห้องเพื่อเรียกแค่องค์รักษ์เขากวางตัวน้อยที่นั่งรออยู่ในห้องอยู่แล้ว
“กระหม่อม”โกโดมตอบ
“อยู่ไหนล่ะ”เฟรินทำท่ามองหาอะไรซักอย่าง
“ทั้งหมดก็ 12 ชุดสำหรับคู่บ่าวสาว 12 คู่ อยู่ในตู้แล้วกระหม่อม”
“อะไรนะ!คู่บ่าวสาว!นี่นายจะทำอะไรเนี่ยเฟริน”คิลพูดอย่างจะหาคำตอบด้วยความตกใจสุดฤทธิ์กับหัวขโมยตัวแสบ ถึงจะอยู่ในร่างผู้หญิงก็เถอะ
“แผนซ้อนซะยิ่งกว่าซ้อน อิอิ แล้วนายคิล อิอิ นายต้องเป็นคนในแผนนี้ด้วย พี่สาวเอาไปไว้ที่นั้นได้เลย”เฟรินเปิดตู้เสื้อผ้าของตนที่มีชุดแต่งงาน 12 ชุดอัดเต็มไปหมด
“ได้เลยค่ะ”ผีสาวบินเข้าไปในตู้เสื้อผ้าพร้อมใช้เวทบางอย่างทำให้ทั้งชุดและตัวเองหายไป
“โกโดมชุดที่บอกไว้”
“ได้เลยกระหม่อม” เปาะ โกโดมดีดนิ้วครั้งเดียวเท่านั้น....
“เฮ้ยอะไรเนี่ย”คิลร้องตะโกนโว้กแว้กเป็นคนแรกเมื่อเห็นสภาพของตนเอง
เด็กหนุ่มทายาทนักฆ่าตระกูลฟีลมัสในชุดทักซิโดสีดำขนาดพอกับตัวของคนใส่ดูแล้วเท่ห์ไปอีกแบบ น่ารักจังเย้ย
เจ้าชายมาดน้ำแข็งอยู่ในชุดเจ้าชายเต็มยศเครื่องแบบครบเซ็ดแต่ออกเป็นทักซิโดนิดหน่อย..... ‘แล้วทั้งสองใส่ตอนไหนเนี่ย’
“เวทมนต์น่ะ พวกแกยังดีนะแต่ดูฉันสิ”เสียงของเฟรินที่ออกดูเศร้าๆนั้นเรียกความสนใจของเพื่อนทั้งสองให้หันไปดูสภาพของเธอ
ภาพตรงหน้า สาวน้อยร่างอรชรที่ริ้มฝีปากของหล่อนนั้นชวนน่าสัมผัสอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธออยู่ในชุดเปิดไหล่สีครีมยาวถึงพื้น...แต่มันเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง พลันความคิดของเจ้าชายก็บังเกิดแล้วรีบเดินไปข้างหลังของหญิงสาว พลางเรียกไข่มุกแสงจันทร์ออกมาส่วมที่คอของหญิงสาว ยังไม่จบ ฝ่ายชายจับฝ่ายหญิงแต่งให้ผมสีน้ำตาลนั้นตวัดไปตวัดมาจนขั้นสุดท้ายก็ปักปิ่นลงไป เป็นอันจบ
“ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่เลย โกโดมฉันสั่งทักซิโดไม่ใช้ราตรี เปลี่ยนด่วน”เสียงของเจ้าหญิงที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นผู้หญิงพูดแล้วทำหน้าเบ้
“ไม่ได้กระหม่อม ชุดที่พระองค์ใส่อยู่จะอยู่ถึงงานเลี้ยงเลิกเหมือนท่านคาโลกระหม่อม”โกโดมยิ้มแต่เฟรินกลับหน้าเบ้ลงเรื่อยๆ
“แล้วแผน....”เฟรินนั่งลงที่เก้าอี้กลางห้อง
“ไปได้งามกระหม่อม”
“อืม ไปได้แหละ ขอทำใจกับชุดนี้ก่อน............เฮ้ยไม่ได้ๆต้องรีบไป เดี๋ยวพวกนั้นมาก่อน”เฟรินลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างว่ามีงานที่ต้องทำด่วนแต่ก็ต้องสะดุดกระโปรงของเธอ
พลาง เธอจับกบแล้ว
“เฮ้ย”คิลกึ่งร้องกึ่งหัวเราะ
“ไม่เป็นไรใช่ไหม”คาโลค่อยๆพยุงตัวเฟรินขึ้น
“เอ่อๆ ไม่ทันแน่เลย โอ้ยยยเหลือทน.......โกโดม”
“กระหม่อม”
“เวทเคลื่อนที่”
“แต่....”
“ด่วน!”
“เหอ~ก็ได้กระหม่อม” เปาะ วาบบบบบบบบ
“พี่หญิง”เสียงเล็กๆของกษัตริย์แห่งเวนอลเอยขึ้น (ตัดฉากมาที่ประตูเข้างาน) เธอกำลังจะเดินเข้าประตูแค่อีกเก้าเดียว เธออยู่ในชุดกษัตริย์และไม่มีใครตามมาแม้แต่เงาของเจ้าชายโรเวน
“ฟิ้ว~.....วิเวียนเดี๋ยวอย่าพึ่งเข้างานนะ”เฟรินเดินเข้ามาหาวิเวียน ที่ตอนนี้ทำหน้างง
“ทำไมเหรอค่ะ”
“ก็.....คือ.....เดี๋ยวมีของจะมาให้ก่อนเข้างานน่ะพอดีเพื่อนของพี่มันยังไม่ได้เอาของมาให้เลยต้องรอก่อน.....นะนะ...วิเวียนนะ”เฟรินพยามอ้อนวิเวียน เหมือนแมวเอาตัวมาถูขาคน
‘โธ่~แกกุเรื่องขึ้นแบบนี้แล้วหมา แมว ที่ไหนมันจะไปเชื่อ นึกว่าจะเล่นกับอย่างอื่น ไอ้นี่มาเล่นกับกษัตริย์ โทษประหารเลยนะแก’ คิลคิด
“อืม ก็ได้ค่ะ หญิงจะรอ”ที่นี้นักฆ่าถึงกลับตาถลึงหรือไม่ก็ออกนอกเบ้าตา
“อืม ขอบใจวิเวียนมากจ๊ะ น้องรัก” ‘ที่นี้ก็รอเหยื่อรายต่อไป 55555555+’
ผ่านไปหลายนาทีซีบิล กัส ครี้ด โรและพวกผู้ชายคนอื่นๆก็มาถึง แต่ก็มีแค่ซีบิล ครี้ดและโรเท่านั้นที่ถูกเฟรินกักเอาไว้ให้อยู่ด้านนอกก่อน เพราะอะไร.............ไม่มีใครรู้..............
...ผ่านไปหลายนาที...
กษัตริแต่ละประเทศก็ค่อยๆทยอยกันเข้ามาในงานเรื่อยๆๆๆและพวกเฟรินก็ได้เห็นกับกษัตริย์แห่งแอ็ดลาสที่หน้าตาเหมือนยูและดอร์มินิคเด๊ะ หน้าตาของพวกท่านดูเหม่อลอยอย่างที่ดอร์มินิคบอกไม่มีผิดแต่นี่ก็แค่ส่วนน้อยที่ได้เห็นกษัตริย์เพราะว่าบางประเทสก็มารออยู่ก่อนแล้วเช่น เดมอสกับคาโนวาล จนเวลานี้พวกเฟรินได้เป็นเด็กตอนรับซะงั้น
“นายรออะไรเนี่ยเฟริน”ครี้ดเริ่มบ่นเป็นคนแรก
“รอคู่ของนายนั้นแหละ....อ่ะ....มาแล้วนั้นไง”เฟรินชี้ไปทางที่.....มีผู้หญิงแบบนี้อยู่ในป้อมเราด้วยเหรอ ดูจากคนแรกสิ...
“แองจี้เหรอ..”ครี้ดพึมพำชื่อหญิงสาวคนขวาสุดแต่นั้นใช่แองจี้เหรอ ชุดราตรีสีเหลืองทองสว่าง แม้จะอยู่ในแสงสีก็ยังดูเป็นจุดเด่นเสมอ ผมสีทองถูกก้าว่มวยสูงรัดด้วยดอกไม่สีฟ้าให้เข้ากับตาของเธอ
‘แองจี้นี่นะ จะสวยขนาดนี่ก็ไม่บอก’ ไม่ช้านานครี้ดก็เดินไปรับก่อนคนอื่นๆที่กำลังอึ้ง
“แองจี้วันนี้เธอน่ะสวยมากเลยรู้ไหม”ครี้ดส่งแขนออกไปให้แองจี้
“ขอบใจย่ะ”แองจี้หน้าขึ้นสีอย่างไม่เคยเป็น แต่ก็เอามือไปเกาะที่แขนของครี้ดแล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในงานก่อนคนอื่น
......ต่อมาคือคนที่ 2 ......
“มาทิลด้า...”โรพูดออกมาหลังจากที่ครี้ดพาแองจี้เข้าประตูงาน
สาวน้อยเจ้าของนัยต์ตาสีเขียวมรกตคู่นั้นตอนนี้ช่าวดูอ่อนโยนผิดกับตอนที่ห้าวเป็นอย่างมาก เธอมาอยู่ในชุดราตรีเปิดไหล่แขนยาวสีน้ำเงินปนดำ ทำให้ดูทั้งเข้มแข็งและอ่อนโยนในแบบฉบับผู้หญิง ผมสีดำที่ถูกทำให้ตรงและยาวพอสมควรดูดีกว่าตอนที่เป็นอยู่ตอนนั้นซะอีก โรยืนอึ้งอยู่นานแต่ก็เข้าไปหามาทิลด้าโดยตรง
“รู้ไหมมาทิลด้า เธอสวยกว่านางฟ้าซะอีก”โรส่งแขนให้มาทิลด้า
“ขอบใจนะ โร”มาทิลด้าคล้องมือไปที่แขนของโรและซบไหล่ของเขาอย่างนุ่มนวลทำให้ใบหน้าของเด็กหนุ่มกลายเป็นลูกตำแย ทั้งคู่ก็ค่อยๆออกเดินเข้าไปในงานเป็นคู่ที่สอง
...ต่อมาคือคนที่ 3 ...
“เรนอน..”คงไม่ต้องบอกว่าใครพูดนะ
เด็กสาวน่ารักนัยต์ตาสีชมพู ผมสีชมพูนั้นถูกปล่อยให้สบายๆ ชุดราตรีเกาะอกสีชมพูเข้มตัดด้วยขอบสีทองแขนตุ๊กตายาวถึงข้อมือเป็นสีโปร่งใส่ออกชมพูอ่อน กระโปรงนั้นปล่อยให้ดูเรียบๆ (บานนิดหน่อย) และจับกลีบเป็นรอนขอบอกทุกคนว่า...น่าร้ากกกกกกกกกมากกกกกกก
คิลรวบรวมความกล้าเข้าไปหาเรนอนโดยตรงพร้อมก้มลงกระซิบอะไรบางอย่างที่ทำให้เรนอนน่าขึ้นสีแต่ก็พยักหน้าตอบรับอย่างน่ารักมากก และทั้งคู่ก็เดินเกาะแขนกันเข้าไปในงานเหมือน......
“คู่รัก”เฟรินพึมพำขึ้นมาด้วยสีหน้าที่มีความพอใจอย่างมากว่าแผนที่ตั้งไว้นั้นค่อยๆสำเร็จขึ้นเรื่อยๆ
........................อ้าว แล้วอีกคนหนึ่งไปไหนล่ะ.........................
“พี่หญิง หญิงขอเข้าไปในงานก่อนนะค่ะ”ยังที่เฟรินจะห้าม วิเวียนก็เดินเข้าไปในงานอย่างรวดเร็วเหมือนไม่อยากเจอน่าใครบางคน
“ทรงจะเข้าไปในงานโดยไม่มีคู่เหรอกระหม่อม”เสียงนั่น...เสียงที่คุ้นหูนั้นทำให้กษัตริย์ตัวน้อยหยุดเดินกลางคันและมิอาจที่จะไม่หันไปดูต้นทางที่มาของเสียง
“จะ...เจ้าพี่”วิเวียนเรียกชื่อบุรุษตรงหน้าที่ตอนนี้เดินเข้ามาประทับจุมพิตต่อหน้าทุกคนโดยไม่อายแม้แต่คนที่ค่อยๆเดินมาที่หลัง...ยูโดริ...ที่ตอนนี้ใส่เสื้อนักเรียนกับกางเกงขาสั้นตัวเดิมไม่เปลี่ยน ยืนอมยิ้มเหมือนเฟรินเมื่อทั้งสองได้เข้าไปในงานอย่างราบรื่นเฟรินก็เริ่มแผนกับเหยื่อรายต่อไป (ยูโดริ: เปลี่ยนคนพากษ์)
“ซีบิล ตานายแล้วนะ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น