ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ท้ารบปราสาทขุนนาง
...วันที่ 8 ตุลาคมที่ห้องพัก...
“พวกเธอสามคนลงไปกินข้าวเถอะนะ ฉันจะอยู่ข้างบนอ่านหนังสือบ้างอย่างหน่อย”วันนั้นฉันฉันไม่รู้สึกหิวเพราะเมื่อคืนกินแอปเปิ้ล
1 ลูกขนมปังอีก 3 ก้อน(ก็มันอร่อยนี่นา)
“แล้วเธอไม่หิวเหรอ”แองจี้ถาม
“ไม่หรอกเมื่อคืนก็กินไปซะงั้น”ฉันพูกติดห้าวสังเกตให้ดี
“จ๋า เดี๋ยวเธอก็ลงไปด้วยและกันต้องไปช่วยงานเฟริน คาโลกับคิลอีกเหอ”มาทิลด้าพูดตอนออกไปจนเข้ามาถึงในห้อง เมื่อสามสาวออกไป
“โอ้ยยยย อิ่มจัง”ฉันระบายออกมาพร้อมเอามือไว้ที่ท้อง
“อ่า.....ช่วยด้วยค่า.....”เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นอยู่ในห้องฉัน
ตุบ(เสียงเอฟเฟค)แล้วมันก็ตกลงมาที่พื้นฉันเลยก้มไปมอง
“ผีสาว”ใช่นั้นผีสาวแน่ๆวิญญาณที่อยู่ในคทาพิพากษาของคาโล
“โอ้ยยยย คทาบ้านี่กว่าจะออกมาได้ อุ้ยขอโทษนะค่ะที่มารบกวนการพักผ่อนวันหยุดของท่าน”ผีสาวลอยขึ้นมาต่อหน้าฉันแล้วก้มหัวเป็นการขอโทษใหญ่
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ทีอะไรทำเหมือนกัน (นั่งบ่นว่าอิ่มอยู่ต่างหาก)
มานั่งคุยกันสิคาโลคงไม่ว่าหรอกมั่ง”ฉันเริ่มบทสนทนา
“เปล่าหรอกค่ะ ฉันหนีออกมาต่างหาก ก็ไอ้คทานั้นถูกนายหญิงลงคาถาเอาไว้กว่าจะออกมาได้ก็เล่นซะ.......”จากนั้นผีสาวก็ชอบเรียกฉันว่านายหญิงกลางและเราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นเมื่อผีสาวสอนให้ใช้เวทมนต์บางอย่างไม่ใช่สิหลายอย่างเลยแหละ
.............ผ่านไป 5 นาที..........
“เบื่อไหม ไปห้องอาหารดราก้อนกันดีกว่าเนอะๆ”
“ได้เลยนายหญิงกลาง”ฉันจึงค่อยๆเดินออกจากห้องกับผีสาวที่เกาะ
หัวไหล่ของฉัน เดินไปเรื่อยๆเรื่อยๆเรื่อยๆจนไปเจอป้ายประกาศว่า
ประกาศ
เปิดรับสมัครนักดาบ
มาร่วมแข็งขันในงานประชันดาบของปี
ณ ลานตะวัน 11 โมงวันที่ 11 ตุลาคม (อีก 3 วัน)
เพศ ชาย,หญิง สมัครได้ที่หัวหน้าประจำบ้าน
(บ้านละ 1 คนเท่านั้นคัดเลือกกันเอง)
“ท่านอาเธอร์ต้องลงแน่ๆ”ผีสาวพูดขึ้น
“ฉันก็ว่างั้นแหละ ‘อยากลงบ้างจัง’ แต่ถ้าสมมุติว่าผู้หญิงเจอกับผู้ชายละ มันจะแฟร์เหรอ”
“ไม่เป็นไรหรอก มียาประคองชีวิตอยู่นะอย่าลืม”เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นและเมื่อฉันหันไป
“สวัสดีฉันชื่อดอร์มินิค เอดาร์ลาส ยินดีที่ได้รู้จัก”ดอร์มินิคยื่นมืออกมา
“ค่ะ ฉันชื่อยูโดริ อาร์ดาเลส ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”ฉันยื่นมือออกไปจับมือพี่ชายคนเดียวที่ฉันมี ไม่ใช่สิพี่ชายฝาแฝดต่างหาก
“วันนี้ ฉันกะจะมาทักเธอที่เป็นคนจากเอ็ดลาสเหมือนกันแต่เห็นเธอไม่ลงมากินข้าว (อ่ะ ก็มันไม่หิวนี่) ก็เลยจะเอาเป็นพรุ่งนี้ เหอค่อยยังชั่วนะเนี่ยที่เธอก็พูดกับฉันเหมือนคนธรรมดาทั่วไป”
“ง่า ขอประทานโทษเพค่ะที่หม่อมฉันพูดไม่ค่อยดีต่อพระองค์”ฉันรีบก้มคำนับ
“โธ่ นี่ เธอไม่ต้องทำถึงขนาดทำขนาดนั้นหรอก”ดอร์มินิคดึงตัวของฉันให้ยืนตรง
“ฉันขอให้เธอทำตัวปรกติเหมือนคนธรรมดาได้ไหมยูโดริ”
“กะ...ก็ได้”ฉันตอบกลับไป
“อืม.......เอ่อใช่ เธออยากเป็นไนท์มากกว่าวิทช์เหรอ”คำพูดนี้ทำให้ฉันนั้นถึงกับอึ้ง อึ้ง อึ้งและอึ้งเพราะเรื่องนี้ฉันไม่เคยบอกใครเลยว่าตั้งแต่มาอยู่ที่เอดินเบิร์ก ฉันรู้สึกอยากเป็นไนท์มากกว่าวิทช์ที่เป็นอยู่ แต่ที่ตกใจมากกว่านั้นคือ เขารู้ได้ไงว่าฉันอยากเป็นไนท์
“ทำไมถึงรู้”ฉันพยามไม่มองหน้าเขาเลยหันไปมองป้ายแทน
“ตาเธอมีความมุ่งมั่นมากทั้งกล้าหาญและดูแข็งแกร่งกว่าตอนที่เธอมาจากไหนก็ไม่รู้”
“นายอ่านสายตาคนได้น่ะสิ”
“ก็อาจใช่หรืออาจไม่ แต่เธอคิดยังไงที่จะเป็นไนท์ล่ะ”
“ก็แค่ฉันอยากลองแข็งแกร่งดูน่ะ อยากลองใช้กำลังดูบ้าง บางครั้งฉันใช้เวทมนต์จนเบื่อก็มี แต่พอมาเจอมาทิลด้า แองจี้ เรนอน แนก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง”...รู้สึกว่าฉันจะระบายออกมาซะหมดเกลี้ยงเลยแหะ
“ไม่เป็นไรหรอกฉันยอมเป็นตัวระบายให้เธอก็ได้ ท่านเลโมธีคงสั่งให้หยุดเรียนแล้วมาคัดเลือกคนแน่ๆฉันว่านะเราไปที่ห้องอาหารดีกว่า”
“อืม”ฉันจึงเดินไปที่ห้องอาหารดราก้อนกับดอร์มินิค เมื่อเปิดประตูเข้าๆไปก็...
“คาโล คิลกับเฟรินต้องรับงานหนักนะเนี่ย”ภาพตรงหน้าของฉันคือคนเกือบทั้งป้อม (ส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย) อัดกันเข้าไปหาหัวหน้าป้อมทั้งสามอย่างกับคนดัง คงแจกใบสมัครหมดก่อนเวลาแน่ๆ
“อะไรกันเนี่ยพวกนี่กินข้าวเช้ากันเร็วจริงเนอะ”
“ใช่ แต่ในตอนนี้ก็บ่ายโมงแล้วต้องเรียกว่าอาหารเที่ยงแล้วล่ะ”แล้วฉันก็หัวเราะขึ้นพร้อมกับดอร์มินิค
“สวัสดี ท่านโรเวน”เมื่อฉันได้ยินเสียงนั้นก็แทบอยากกัดลิ้นตัวเองเพราะเจ้าชายแห่งซาเรสมาทัรุ่นพี่โรเวนที่ยืนดูการแจกใบสมัคร
“เช่นกันท่านอาเธอร์”โรเวนตอบกลับ
“ป้อมอัศวินนี่สมัครกันเยอะดีนะ คงจะหาคนชนะได้ดี แล้วท่านไม่ลงเหรอ”
“ไม่ล่ะให้รุ่นน้องลงแทน”
“น่าเสียดายเนอะเราสองคนอดแข่งกันเลย”
“ท่านได้เป็นตัวแทนปราสาทขุนนางหรอกเหรอ”
“แน่นอนอยู่แล้ว”คราวนี้ฉันคิดว่าคนทั้งป้อมอาจคิดเหมือนฉัน ‘เดี๋ยวเตะไปปราสาทขุนนางซะเลย’
“รู้ไหมว่าศึกในครั้งนี้ใครชนะ ท่านโรเวน” (Albatross: ขอโทษนะค่ะที่อาเธอร์นิสัยไม่ตรงกับตัวจริงแต่มันต้องเป็นไปตามบอทค่ะ)
“ใครล่ะ”
“ก็ต้องเป็นปราสาทขุนนางน่ะสิ 55555+”และนั้นแหละเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันหมดความอดทน ฉันค่อยๆเดินก้มหน้าไปหารุ่นพี่ทั้งสอง โอ๊ะ ไม่ใช่สิ ท่านอาเธอร์...และเมื่อไปถึงตรงหน้า ฉันจับข้อมือทั้งสองข้างของอาเธอร์โดยไม่สนใจเจ้าตัว รวบมาไว้ข้างล่างแล้วหลังจากนั้น.......
เพี๊ยะ
ใช่แล้ว ฉันตบหน้ารุ่นพี่ปราสาทขันนางจนนอนลงไปกับพื้น
“เจ็บจัง”ฉันสบถพร้องสะบัดมือ
“นี่ รุ่นพี่ปราสาทขุนนางค่ะ ถ้ายังอยากชนะป้อมอัศวินป้อมของเรานักล่ะก็ เราก็จะขอประชันดาบกับปราสาทขุนนางด้วยศักดิ์ศรีของป้อมอัศวินแห่งนี้”แค่นั้นแหละอาเธอร์ก็ฟิวขาด ลุกขึ้นมาส่งสายตาเจ้าชู้มาทางฉันต่องหน่าพี่โรเวนซึ่งยืนเฉย
“ปากดีนี่ รู้ไหมว่า สาวตบเค้าว่าสาวรักน่ะ”
“ถ้านั้นเป็นความจริงคงเป็นไปนานแล้วล่ะค่ะ”
“ยูนี่สุดยอดเลยเนอะซีบิล รู้ป่ะว่าไม่เคยมีใครล้มมุขนั้นได้”ครี้ดพูดแบบกระซิบใส่ซีบิลที่จ้องมาแต่ฉัน
“หนอยแก.......”อาเธอร์กัดฟันพูด
“แถวนี้มีไครชื่อแกเหรอค่ะ”ฉันทำท่ามองหาคนคนหนึ่ง
“โรเวน! นายเป็นคนคัดเลือกคนที่จะไปประชันดาบ ฉันขอให้นายเลือกยัยนี่!”อาเธอร์ชี้นิ้วมาทางฉัน โรเวนมองคนที่ค่อยๆมาคืนใบสมัครทีละคนกับหัวหน้าป้อมทั้งสาม..........ก็นั้นแหละใครจะไปกล้าสู้กับอาเธอร์ที่ฟิวขาดแบบนี้ถ้าสู้ก็มีแต่ตายลูกเดี๋ยวไม่ต้องพึ่งยาประคองชีวิตเลยแหละ
“ก็ได้ๆ แต่เธอคนนั้นจะพร้อมไหม”โรเวนหันมาที่ฉัน
“พร้อมรบ”ฉันตอบพร้อมดึงปากกาออกมาจากเสื้อแต่ที่ออกมาจากกระเป๋านั้นไม่ใช่ปากกาแต่เป็นดาบที่ชี้ไปที่หน้าอาเธอร์
“ปากกานั้น”อาเธอร์เอย
“ปากกาวิเศษแห่งแอ็ดลาส...มีแต่ฉันเท่านั้นที่ใช้มันได้”
“งั้นเหรอ ฮิ ไม่ค่อยน่ากลัวศักเท่าไหร่เลยนะแล้วเจอกันในอีก 3 วัน”จากนั้นอาเธอร์ก็เดินออกไปจากห้องอาหารดราก้อน
“ฮูเล่.....................................”แล้วเสียงแงความดีใจก็ดังขึ้นเมื่อฉันลดดาบลงเป็นปากกาเหมือนเดิม
“เธอกล้าหาญอย่างที่ฉันบอกจริงๆ”ดอร์มินิคพูดเสียงแผวไม่ให้ใครได้ยิน
“ยูโดริ”เสียงสามสาวดังมาจากข้างหลัง ฉันหันไป ทั้งสามก็เข้ามาส่วมกอดเข้ามาจนจะล้ม
“ใครสอนเธอพูดโต้ตอบน่ะ”เฟรินเดินเข้ามากับคาโลและคิล
“มาทิลด้าน่ะ เอ่อใช่คาโล ฉันว่านายควารปล่อยให้ผีสาวออกมาจากคทาบ้างนะ”
“ทำไม”คาโลพูดเสียงเรียบ
“เอ่อ...คือ...อ๋อเดี๋ยวพลังในคทาอาจจะหมดน่ะเพราะว่าคทาใช้ผีสาวเป็นตัวกลางด้วยส่วนหนึ่งน่ะ”ฉันกุเรื่องแล้วให้ผีสาวไปหาคาโล
“ยูโดริ”โรเวนเรียกฉัน
“ค่ะ”ฉันตอบพร้อมหันหน้าไปหาโรเวน
“ศักดิ์ศรีของป้อมอัศวินเราอยู่ในมือเธอแล้ว เอาชนะปราสาทขุนนางให้ได้นะ......”โรเวนค่อยๆก้มมาข้างหูของฉัน
“ยูดอนร่า เอดาร์เลส เดอะไนท์แอนปรินเซสออฟแอ็ดลาส”โรเวนค่อยๆเอาหน้าออกจากข้างหูของฉันที่ยังคิดว่า ‘ต้องเป็นฝีมือเลโมธีแน่ๆ’
“ค่ะ ฉันจะเอาชัยชนะมาฝากทุกคนชาวป้อมอัศวินแน่ค่ะ”
...บ่าย 2 โมง ที่ห้องของกับลอเรนซ์...
ก๊อก ก๊อก....
“ใครน่ะ”เสียงลูคัสดังออกมาจากห้อง
“เอ่อ...ยูโดริ...รุ่นน้องปี 3 ค่ะ ขอพบพี่ลอเรนซ์ได้ไหมค่ะ”ฉันตอบกลับไป
“ได้สิ ยูโดรี่ ลอรี่กำลังอาบน้ำอยู่น่ะ”ลูคัสเปิดประตูให้ฉันเข้าไปในห้อง เมื่อเข้าไปลอเรนซ์ก็ออกมาพอดี
“พวกเธอสามคนลงไปกินข้าวเถอะนะ ฉันจะอยู่ข้างบนอ่านหนังสือบ้างอย่างหน่อย”วันนั้นฉันฉันไม่รู้สึกหิวเพราะเมื่อคืนกินแอปเปิ้ล
1 ลูกขนมปังอีก 3 ก้อน(ก็มันอร่อยนี่นา)
“แล้วเธอไม่หิวเหรอ”แองจี้ถาม
“ไม่หรอกเมื่อคืนก็กินไปซะงั้น”ฉันพูกติดห้าวสังเกตให้ดี
“จ๋า เดี๋ยวเธอก็ลงไปด้วยและกันต้องไปช่วยงานเฟริน คาโลกับคิลอีกเหอ”มาทิลด้าพูดตอนออกไปจนเข้ามาถึงในห้อง เมื่อสามสาวออกไป
“โอ้ยยยย อิ่มจัง”ฉันระบายออกมาพร้อมเอามือไว้ที่ท้อง
“อ่า.....ช่วยด้วยค่า.....”เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นอยู่ในห้องฉัน
ตุบ(เสียงเอฟเฟค)แล้วมันก็ตกลงมาที่พื้นฉันเลยก้มไปมอง
“ผีสาว”ใช่นั้นผีสาวแน่ๆวิญญาณที่อยู่ในคทาพิพากษาของคาโล
“โอ้ยยยย คทาบ้านี่กว่าจะออกมาได้ อุ้ยขอโทษนะค่ะที่มารบกวนการพักผ่อนวันหยุดของท่าน”ผีสาวลอยขึ้นมาต่อหน้าฉันแล้วก้มหัวเป็นการขอโทษใหญ่
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ทีอะไรทำเหมือนกัน (นั่งบ่นว่าอิ่มอยู่ต่างหาก)
มานั่งคุยกันสิคาโลคงไม่ว่าหรอกมั่ง”ฉันเริ่มบทสนทนา
“เปล่าหรอกค่ะ ฉันหนีออกมาต่างหาก ก็ไอ้คทานั้นถูกนายหญิงลงคาถาเอาไว้กว่าจะออกมาได้ก็เล่นซะ.......”จากนั้นผีสาวก็ชอบเรียกฉันว่านายหญิงกลางและเราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นเมื่อผีสาวสอนให้ใช้เวทมนต์บางอย่างไม่ใช่สิหลายอย่างเลยแหละ
.............ผ่านไป 5 นาที..........
“เบื่อไหม ไปห้องอาหารดราก้อนกันดีกว่าเนอะๆ”
“ได้เลยนายหญิงกลาง”ฉันจึงค่อยๆเดินออกจากห้องกับผีสาวที่เกาะ
หัวไหล่ของฉัน เดินไปเรื่อยๆเรื่อยๆเรื่อยๆจนไปเจอป้ายประกาศว่า
ประกาศ
เปิดรับสมัครนักดาบ
มาร่วมแข็งขันในงานประชันดาบของปี
ณ ลานตะวัน 11 โมงวันที่ 11 ตุลาคม (อีก 3 วัน)
เพศ ชาย,หญิง สมัครได้ที่หัวหน้าประจำบ้าน
(บ้านละ 1 คนเท่านั้นคัดเลือกกันเอง)
“ท่านอาเธอร์ต้องลงแน่ๆ”ผีสาวพูดขึ้น
“ฉันก็ว่างั้นแหละ ‘อยากลงบ้างจัง’ แต่ถ้าสมมุติว่าผู้หญิงเจอกับผู้ชายละ มันจะแฟร์เหรอ”
“ไม่เป็นไรหรอก มียาประคองชีวิตอยู่นะอย่าลืม”เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นและเมื่อฉันหันไป
“สวัสดีฉันชื่อดอร์มินิค เอดาร์ลาส ยินดีที่ได้รู้จัก”ดอร์มินิคยื่นมืออกมา
“ค่ะ ฉันชื่อยูโดริ อาร์ดาเลส ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”ฉันยื่นมือออกไปจับมือพี่ชายคนเดียวที่ฉันมี ไม่ใช่สิพี่ชายฝาแฝดต่างหาก
“วันนี้ ฉันกะจะมาทักเธอที่เป็นคนจากเอ็ดลาสเหมือนกันแต่เห็นเธอไม่ลงมากินข้าว (อ่ะ ก็มันไม่หิวนี่) ก็เลยจะเอาเป็นพรุ่งนี้ เหอค่อยยังชั่วนะเนี่ยที่เธอก็พูดกับฉันเหมือนคนธรรมดาทั่วไป”
“ง่า ขอประทานโทษเพค่ะที่หม่อมฉันพูดไม่ค่อยดีต่อพระองค์”ฉันรีบก้มคำนับ
“โธ่ นี่ เธอไม่ต้องทำถึงขนาดทำขนาดนั้นหรอก”ดอร์มินิคดึงตัวของฉันให้ยืนตรง
“ฉันขอให้เธอทำตัวปรกติเหมือนคนธรรมดาได้ไหมยูโดริ”
“กะ...ก็ได้”ฉันตอบกลับไป
“อืม.......เอ่อใช่ เธออยากเป็นไนท์มากกว่าวิทช์เหรอ”คำพูดนี้ทำให้ฉันนั้นถึงกับอึ้ง อึ้ง อึ้งและอึ้งเพราะเรื่องนี้ฉันไม่เคยบอกใครเลยว่าตั้งแต่มาอยู่ที่เอดินเบิร์ก ฉันรู้สึกอยากเป็นไนท์มากกว่าวิทช์ที่เป็นอยู่ แต่ที่ตกใจมากกว่านั้นคือ เขารู้ได้ไงว่าฉันอยากเป็นไนท์
“ทำไมถึงรู้”ฉันพยามไม่มองหน้าเขาเลยหันไปมองป้ายแทน
“ตาเธอมีความมุ่งมั่นมากทั้งกล้าหาญและดูแข็งแกร่งกว่าตอนที่เธอมาจากไหนก็ไม่รู้”
“นายอ่านสายตาคนได้น่ะสิ”
“ก็อาจใช่หรืออาจไม่ แต่เธอคิดยังไงที่จะเป็นไนท์ล่ะ”
“ก็แค่ฉันอยากลองแข็งแกร่งดูน่ะ อยากลองใช้กำลังดูบ้าง บางครั้งฉันใช้เวทมนต์จนเบื่อก็มี แต่พอมาเจอมาทิลด้า แองจี้ เรนอน แนก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง”...รู้สึกว่าฉันจะระบายออกมาซะหมดเกลี้ยงเลยแหะ
“ไม่เป็นไรหรอกฉันยอมเป็นตัวระบายให้เธอก็ได้ ท่านเลโมธีคงสั่งให้หยุดเรียนแล้วมาคัดเลือกคนแน่ๆฉันว่านะเราไปที่ห้องอาหารดีกว่า”
“อืม”ฉันจึงเดินไปที่ห้องอาหารดราก้อนกับดอร์มินิค เมื่อเปิดประตูเข้าๆไปก็...
“คาโล คิลกับเฟรินต้องรับงานหนักนะเนี่ย”ภาพตรงหน้าของฉันคือคนเกือบทั้งป้อม (ส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย) อัดกันเข้าไปหาหัวหน้าป้อมทั้งสามอย่างกับคนดัง คงแจกใบสมัครหมดก่อนเวลาแน่ๆ
“อะไรกันเนี่ยพวกนี่กินข้าวเช้ากันเร็วจริงเนอะ”
“ใช่ แต่ในตอนนี้ก็บ่ายโมงแล้วต้องเรียกว่าอาหารเที่ยงแล้วล่ะ”แล้วฉันก็หัวเราะขึ้นพร้อมกับดอร์มินิค
“สวัสดี ท่านโรเวน”เมื่อฉันได้ยินเสียงนั้นก็แทบอยากกัดลิ้นตัวเองเพราะเจ้าชายแห่งซาเรสมาทัรุ่นพี่โรเวนที่ยืนดูการแจกใบสมัคร
“เช่นกันท่านอาเธอร์”โรเวนตอบกลับ
“ป้อมอัศวินนี่สมัครกันเยอะดีนะ คงจะหาคนชนะได้ดี แล้วท่านไม่ลงเหรอ”
“ไม่ล่ะให้รุ่นน้องลงแทน”
“น่าเสียดายเนอะเราสองคนอดแข่งกันเลย”
“ท่านได้เป็นตัวแทนปราสาทขุนนางหรอกเหรอ”
“แน่นอนอยู่แล้ว”คราวนี้ฉันคิดว่าคนทั้งป้อมอาจคิดเหมือนฉัน ‘เดี๋ยวเตะไปปราสาทขุนนางซะเลย’
“รู้ไหมว่าศึกในครั้งนี้ใครชนะ ท่านโรเวน” (Albatross: ขอโทษนะค่ะที่อาเธอร์นิสัยไม่ตรงกับตัวจริงแต่มันต้องเป็นไปตามบอทค่ะ)
“ใครล่ะ”
“ก็ต้องเป็นปราสาทขุนนางน่ะสิ 55555+”และนั้นแหละเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันหมดความอดทน ฉันค่อยๆเดินก้มหน้าไปหารุ่นพี่ทั้งสอง โอ๊ะ ไม่ใช่สิ ท่านอาเธอร์...และเมื่อไปถึงตรงหน้า ฉันจับข้อมือทั้งสองข้างของอาเธอร์โดยไม่สนใจเจ้าตัว รวบมาไว้ข้างล่างแล้วหลังจากนั้น.......
เพี๊ยะ
ใช่แล้ว ฉันตบหน้ารุ่นพี่ปราสาทขันนางจนนอนลงไปกับพื้น
“เจ็บจัง”ฉันสบถพร้องสะบัดมือ
“นี่ รุ่นพี่ปราสาทขุนนางค่ะ ถ้ายังอยากชนะป้อมอัศวินป้อมของเรานักล่ะก็ เราก็จะขอประชันดาบกับปราสาทขุนนางด้วยศักดิ์ศรีของป้อมอัศวินแห่งนี้”แค่นั้นแหละอาเธอร์ก็ฟิวขาด ลุกขึ้นมาส่งสายตาเจ้าชู้มาทางฉันต่องหน่าพี่โรเวนซึ่งยืนเฉย
“ปากดีนี่ รู้ไหมว่า สาวตบเค้าว่าสาวรักน่ะ”
“ถ้านั้นเป็นความจริงคงเป็นไปนานแล้วล่ะค่ะ”
“ยูนี่สุดยอดเลยเนอะซีบิล รู้ป่ะว่าไม่เคยมีใครล้มมุขนั้นได้”ครี้ดพูดแบบกระซิบใส่ซีบิลที่จ้องมาแต่ฉัน
“หนอยแก.......”อาเธอร์กัดฟันพูด
“แถวนี้มีไครชื่อแกเหรอค่ะ”ฉันทำท่ามองหาคนคนหนึ่ง
“โรเวน! นายเป็นคนคัดเลือกคนที่จะไปประชันดาบ ฉันขอให้นายเลือกยัยนี่!”อาเธอร์ชี้นิ้วมาทางฉัน โรเวนมองคนที่ค่อยๆมาคืนใบสมัครทีละคนกับหัวหน้าป้อมทั้งสาม..........ก็นั้นแหละใครจะไปกล้าสู้กับอาเธอร์ที่ฟิวขาดแบบนี้ถ้าสู้ก็มีแต่ตายลูกเดี๋ยวไม่ต้องพึ่งยาประคองชีวิตเลยแหละ
“ก็ได้ๆ แต่เธอคนนั้นจะพร้อมไหม”โรเวนหันมาที่ฉัน
“พร้อมรบ”ฉันตอบพร้อมดึงปากกาออกมาจากเสื้อแต่ที่ออกมาจากกระเป๋านั้นไม่ใช่ปากกาแต่เป็นดาบที่ชี้ไปที่หน้าอาเธอร์
“ปากกานั้น”อาเธอร์เอย
“ปากกาวิเศษแห่งแอ็ดลาส...มีแต่ฉันเท่านั้นที่ใช้มันได้”
“งั้นเหรอ ฮิ ไม่ค่อยน่ากลัวศักเท่าไหร่เลยนะแล้วเจอกันในอีก 3 วัน”จากนั้นอาเธอร์ก็เดินออกไปจากห้องอาหารดราก้อน
“ฮูเล่.....................................”แล้วเสียงแงความดีใจก็ดังขึ้นเมื่อฉันลดดาบลงเป็นปากกาเหมือนเดิม
“เธอกล้าหาญอย่างที่ฉันบอกจริงๆ”ดอร์มินิคพูดเสียงแผวไม่ให้ใครได้ยิน
“ยูโดริ”เสียงสามสาวดังมาจากข้างหลัง ฉันหันไป ทั้งสามก็เข้ามาส่วมกอดเข้ามาจนจะล้ม
“ใครสอนเธอพูดโต้ตอบน่ะ”เฟรินเดินเข้ามากับคาโลและคิล
“มาทิลด้าน่ะ เอ่อใช่คาโล ฉันว่านายควารปล่อยให้ผีสาวออกมาจากคทาบ้างนะ”
“ทำไม”คาโลพูดเสียงเรียบ
“เอ่อ...คือ...อ๋อเดี๋ยวพลังในคทาอาจจะหมดน่ะเพราะว่าคทาใช้ผีสาวเป็นตัวกลางด้วยส่วนหนึ่งน่ะ”ฉันกุเรื่องแล้วให้ผีสาวไปหาคาโล
“ยูโดริ”โรเวนเรียกฉัน
“ค่ะ”ฉันตอบพร้อมหันหน้าไปหาโรเวน
“ศักดิ์ศรีของป้อมอัศวินเราอยู่ในมือเธอแล้ว เอาชนะปราสาทขุนนางให้ได้นะ......”โรเวนค่อยๆก้มมาข้างหูของฉัน
“ยูดอนร่า เอดาร์เลส เดอะไนท์แอนปรินเซสออฟแอ็ดลาส”โรเวนค่อยๆเอาหน้าออกจากข้างหูของฉันที่ยังคิดว่า ‘ต้องเป็นฝีมือเลโมธีแน่ๆ’
“ค่ะ ฉันจะเอาชัยชนะมาฝากทุกคนชาวป้อมอัศวินแน่ค่ะ”
...บ่าย 2 โมง ที่ห้องของกับลอเรนซ์...
ก๊อก ก๊อก....
“ใครน่ะ”เสียงลูคัสดังออกมาจากห้อง
“เอ่อ...ยูโดริ...รุ่นน้องปี 3 ค่ะ ขอพบพี่ลอเรนซ์ได้ไหมค่ะ”ฉันตอบกลับไป
“ได้สิ ยูโดรี่ ลอรี่กำลังอาบน้ำอยู่น่ะ”ลูคัสเปิดประตูให้ฉันเข้าไปในห้อง เมื่อเข้าไปลอเรนซ์ก็ออกมาพอดี
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น