ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เจ้าหญิงแห่งแอ็ดลาส
“ทรงเป็นอะไรไปน่ะ”
“อ๋อ อืมฉันรู้พอจำอะไรได้บ้างแล้วล่ะ เหมือนกับมีตัวเริ่มก่อนซะยังงั้น”ฉันรู้สึกเหมือนมีตัวเริ่มบ้างอย่างที่ทำให้ฉันรู้ว่าตัวตนที่แท้จนิงเป็นเจ้าหญิง
“ตัวเริ่มนั้นคือปากกาที่ทรงถืออยู่นั้นแหละ”เลโมธีชี้มาที่ปากกาที่ฉันถืออยู่
“ปากกานั้นเป็นปากกาที่กษัตริย์แห่งแอ็สลาสสั่งให้ประดิษฐ์โดยคนที่ทำขึ้นมานั้นคือกระหม่อมเอง (อึ้งรอบสาม) ทรงกำชับไว้ว่าจะหมอบปากกานั้นแก่พระธิดาซึ่งก็คือพระองค์ (ทำไมตำแหน่งเริ่มสูงขึ้นทุกทีอ่ะ)
ปากกานั้นไม่ใช่ปากกาธรรมดาแต่เป็นปากกาดังใจนึกว่าเป็นไปตามความต้องการของพระองค์ว่าจะทรงให้มันเป็นอะไร ที่ปากกานั้นพบพระองค์แสดงว่าทรงจะกลับมาที่เอเดนอีกครั้ง”เลโมธีอธิบายจนฉันต้องเรียบเรียงให้ตัวเองเข้าใจ จนฉันเข้าใจหลายๆอย่างเกียวกับปากกาด้ามนี้ มิน่าล่ะฉันถึงได้สะดุดตาเรื่องหัวขโมยแห่งบารามอสและปากกาด้ามนี้
“เลโมธี”
“กระหม่อม”
“ช่วยปิดเรื่องนี้เป็นความลับด้วยนะ เมื่อถึงเวลาที่ควรรู้ความจริง
ก็ต้องบอกพวกเขาไปจริงๆแล้วล่ะ”
“กระหม่อม แล้วทรงรู้รึยังว่าพ่อกับแม่ของพระองค์ที่อยู่บนโลกมนุษย์น่ะเป็นแค่หุ่นธรรมดาเท่านั้น”เลโมธีบอก
“อ้าว เอ่อๆเรื่องนั้นo.k.จบ แล้วนี่ฉันยังงงอยู่เลยนะเนี่ยว่าพ่อจะส่งฉันไปโลกมนุษย์ทำไม”ฉันเริ่มงงยิ่งขึ้น
“ในเอเดนเรานั้น เหล่าเจ้าชายรัชทายาทจะต้องออกไปเร่ร่อนก็จริง แต่ในกรณีพระองค์ที่เป็นเจ้าหญิง องค์ราชินีอยากให้พระองค์ทรงทอดพระเนตรเห็นภายนอกมากกว่านี้เลยให้หม่อมฉันจัดการทุกอย่าง”อึ้งอีกรอบ คง...ไม่มีอะไรน่าตกใจไปมากกว่านี้
“o.k. เอาล่ะ คงไม่มีความจริงจะพูดอีกแล้วใช่ไหมเพราะวันนี้
ฉันนับสถิตติการอึ้งถึง 4 ครั้งด้วยกันแล้ว”ฉันพูดขึ้น
“ดอร์มินิค เอดาร์ลาส”
“ใครอีกล่ะ ญาติเหรอ”
“พี่ชายฝาแฝดของพระองค์”อึ้งรอบห้า
“อ๋อ ใช่ พี่ชายฉันคงครองบัลลังก์แล้วสินะ”ฉันพูดไปนู้น
“อยู่ที่ป้อมอัศวินกระหม่อม”รอบที่หก
“แล้ว อย่าบอกนะว่าฉันต้องไปอยู่.....”
“ป้อมอัศวิน”เลโมธีตอบแทนฉันแล้ว
...เช้าวันใหม่ที่ห้องอาหารดราก้อน...
“หาววววววววววววววววว...”เฟรินหาวอย่างกับคนเบื่อโลก ขณะเดินไปหาที่นั่ง
“เฟริน แกเลิกหาวซักทีไดไหม ไม่อายคนอื่นเลย”คิลทำท่าประสานมือที่ท้ายท้อย
“ก็เมื่อคืนน่ะสิ มันช่วยไม่ได้เลยอ่ะ ฉันกะจะนอนเร็วหน่อยแต่ไอ้คาโลมันนั่งอ่านหนังสืออยู่ จะให้นอนได้ไง”เฟรินเถียงต่อ ที่นี้ลามไปถึงคนที่เลียบมาตอลทาง
“ม่านตานายบอบบางมากนักหรือไงเฟริน”คาโลตอบกลับไป
“แล้วไง ว่าแต่นายเหอะอ่าวนหนังสืออะไร ไม่เคยเห็น”เจ้าตังดีเริ่มอยากรู้อยากเห็น
“ประวัติเจ้าชายเจ้าหญิงรัชทายาททุกพระองค์”คาโลตอบเสียงเรียบ
“อ่านไปทำไมก็ไม่รู้”เฟรินพูดเสียงยาว
“ผู้หยิงคนนั้นน่ะ สีของตา.....มันแปลกเกินไปสำหรับคนธรรมดา”
“ตา? สีของตาเป็นสีอะไร”เฟรินพูดต่อ
“สีนะ......”
“เอาล่ะ นักเรียนป้อมอัศวินทุกคนฟังทางนี้หน่อย”เสียงของเลโมธีดังขึ้นที่ประตูทางเข้าห้องอาหาร ทุกคนจึงหันไปฟัง
“วันนี้ เราจะมีสมาชิกใหม่มาเข้าป้อมอัศวินของเรา ขอให้ทุกคนปรบมือต้อนรับสมาชิกใหม่ ยูโดริ อาร์ดาเลส เดอะวิทช์ ออฟ แอ็ดลาส”เสียงปรบมือดังขึ้น ฉันจึงค่อยๆก้าวเดินออกไปต่อหน้าทุกคน ตาของฉันถูกเวทมนต์ของเลโมธีเปลี่ยนเป็นสีดำ ให้เข้ากับผมสีดำที่ถูกผูกแกะสองด้านเอาไว้ข้างหลังกับชุดนักเรียนที่มีปากกาเสียบอยู่ที่กระเป๋าเสื้อ
“ที่นี้ เรามีปัญหาอยู่ นั้นคือ ห้องพักเรานั้นเต็มทุกห้องจึงอยากขออาสาว่าใครจะให้เธออยู่ได้บ้าง”แค่นั้นแหละสามสาวป้อมอัศวินก็ยกมือทันที
“เราขออาสาให้เธออยู่กับเราค่ะ”เรนอนตะโกน
“นานๆทีจะมีเพื่อนที่เป็นแม่มดด้วยกันสักที”แองจี้พูดบ้าง
“พวกเราขอตอนรับเข้าสู่ป้อมอัศวินนะจ๋า”มาทิลด้าสวนต่อทันทีที่มีเสียงปรบมือตอนรับฉันอีกครั้ง
“ขอบคุณค่ะ ทุกคน”ฉันก้มหัวต่อหน้าทุกคนและเดินไปนั่งข้างๆแองจี้
“เธอมาจากแอ็ดลาสเลยเหรอเนี่ย”แองจี้คุยกับฉันเป็นคนแรก
“ใช่จ๊ะ”ฉันตอบ
“อ๋อที่เธอแวบมา (ที่โผล่มาตอนนั้นน่ะ) นั้นก็คือมาจากแอ็ดลาสเหรอ”มาทิด้าถามต่อ
“อืม”
“ที่ป้อมเราก็มีคนมาจากแอ็ดลาสคนหนึ่ง ชื่อดอร์มินิค เอดาร์ลาส
เดอะปรินซ์ ออฟ แอ็ดลาสเป็นเจ้าชายจ๊ะ”เรนอนชี้ไปที่ผู้ชายคนหนึ่งผู้มีนัยต์ตาสีทองสว่างจ้า ผมสีดำ หน้าตาคล้ายฉัน (ก็ฝาแผดนิ)
“อืม.....หน้าตาเหมือนเธอเลยนะ ยู”มาทิลด้ามองหน้าฉันกับดอร์มินิคสลับกันไปมา
“เหรอ.......อืม.....”ฉันพึมพำ
นับวันพวกเราสี่คนก็สนิทกันยิ่งขึ้นแม้เวลาเรียนเวทมนต์แองจี้
จะเป็นคนช่วยฉันตลอด มาทิลด้าจะชอบสอนการโต้ตอบพวกผู้ชาย
ส่วนใหญ่ จนเดียวนี้ใครเถียงฉันฉันก็เถียงกับได้สบาย (เรื่องเตะต่อยก็ไม่ใช่ย่อย) และเรนอนเมื่อเห็นฉันเรียนกับมาทิลด้จนห้าวเลยจับเข้าครัว
สอนทำอาหารจนได้หลายเมนู
“อ๋อ อืมฉันรู้พอจำอะไรได้บ้างแล้วล่ะ เหมือนกับมีตัวเริ่มก่อนซะยังงั้น”ฉันรู้สึกเหมือนมีตัวเริ่มบ้างอย่างที่ทำให้ฉันรู้ว่าตัวตนที่แท้จนิงเป็นเจ้าหญิง
“ตัวเริ่มนั้นคือปากกาที่ทรงถืออยู่นั้นแหละ”เลโมธีชี้มาที่ปากกาที่ฉันถืออยู่
“ปากกานั้นเป็นปากกาที่กษัตริย์แห่งแอ็สลาสสั่งให้ประดิษฐ์โดยคนที่ทำขึ้นมานั้นคือกระหม่อมเอง (อึ้งรอบสาม) ทรงกำชับไว้ว่าจะหมอบปากกานั้นแก่พระธิดาซึ่งก็คือพระองค์ (ทำไมตำแหน่งเริ่มสูงขึ้นทุกทีอ่ะ)
ปากกานั้นไม่ใช่ปากกาธรรมดาแต่เป็นปากกาดังใจนึกว่าเป็นไปตามความต้องการของพระองค์ว่าจะทรงให้มันเป็นอะไร ที่ปากกานั้นพบพระองค์แสดงว่าทรงจะกลับมาที่เอเดนอีกครั้ง”เลโมธีอธิบายจนฉันต้องเรียบเรียงให้ตัวเองเข้าใจ จนฉันเข้าใจหลายๆอย่างเกียวกับปากกาด้ามนี้ มิน่าล่ะฉันถึงได้สะดุดตาเรื่องหัวขโมยแห่งบารามอสและปากกาด้ามนี้
“เลโมธี”
“กระหม่อม”
“ช่วยปิดเรื่องนี้เป็นความลับด้วยนะ เมื่อถึงเวลาที่ควรรู้ความจริง
ก็ต้องบอกพวกเขาไปจริงๆแล้วล่ะ”
“กระหม่อม แล้วทรงรู้รึยังว่าพ่อกับแม่ของพระองค์ที่อยู่บนโลกมนุษย์น่ะเป็นแค่หุ่นธรรมดาเท่านั้น”เลโมธีบอก
“อ้าว เอ่อๆเรื่องนั้นo.k.จบ แล้วนี่ฉันยังงงอยู่เลยนะเนี่ยว่าพ่อจะส่งฉันไปโลกมนุษย์ทำไม”ฉันเริ่มงงยิ่งขึ้น
“ในเอเดนเรานั้น เหล่าเจ้าชายรัชทายาทจะต้องออกไปเร่ร่อนก็จริง แต่ในกรณีพระองค์ที่เป็นเจ้าหญิง องค์ราชินีอยากให้พระองค์ทรงทอดพระเนตรเห็นภายนอกมากกว่านี้เลยให้หม่อมฉันจัดการทุกอย่าง”อึ้งอีกรอบ คง...ไม่มีอะไรน่าตกใจไปมากกว่านี้
“o.k. เอาล่ะ คงไม่มีความจริงจะพูดอีกแล้วใช่ไหมเพราะวันนี้
ฉันนับสถิตติการอึ้งถึง 4 ครั้งด้วยกันแล้ว”ฉันพูดขึ้น
“ดอร์มินิค เอดาร์ลาส”
“ใครอีกล่ะ ญาติเหรอ”
“พี่ชายฝาแฝดของพระองค์”อึ้งรอบห้า
“อ๋อ ใช่ พี่ชายฉันคงครองบัลลังก์แล้วสินะ”ฉันพูดไปนู้น
“อยู่ที่ป้อมอัศวินกระหม่อม”รอบที่หก
“แล้ว อย่าบอกนะว่าฉันต้องไปอยู่.....”
“ป้อมอัศวิน”เลโมธีตอบแทนฉันแล้ว
...เช้าวันใหม่ที่ห้องอาหารดราก้อน...
“หาววววววววววววววววว...”เฟรินหาวอย่างกับคนเบื่อโลก ขณะเดินไปหาที่นั่ง
“เฟริน แกเลิกหาวซักทีไดไหม ไม่อายคนอื่นเลย”คิลทำท่าประสานมือที่ท้ายท้อย
“ก็เมื่อคืนน่ะสิ มันช่วยไม่ได้เลยอ่ะ ฉันกะจะนอนเร็วหน่อยแต่ไอ้คาโลมันนั่งอ่านหนังสืออยู่ จะให้นอนได้ไง”เฟรินเถียงต่อ ที่นี้ลามไปถึงคนที่เลียบมาตอลทาง
“ม่านตานายบอบบางมากนักหรือไงเฟริน”คาโลตอบกลับไป
“แล้วไง ว่าแต่นายเหอะอ่าวนหนังสืออะไร ไม่เคยเห็น”เจ้าตังดีเริ่มอยากรู้อยากเห็น
“ประวัติเจ้าชายเจ้าหญิงรัชทายาททุกพระองค์”คาโลตอบเสียงเรียบ
“อ่านไปทำไมก็ไม่รู้”เฟรินพูดเสียงยาว
“ผู้หยิงคนนั้นน่ะ สีของตา.....มันแปลกเกินไปสำหรับคนธรรมดา”
“ตา? สีของตาเป็นสีอะไร”เฟรินพูดต่อ
“สีนะ......”
“เอาล่ะ นักเรียนป้อมอัศวินทุกคนฟังทางนี้หน่อย”เสียงของเลโมธีดังขึ้นที่ประตูทางเข้าห้องอาหาร ทุกคนจึงหันไปฟัง
“วันนี้ เราจะมีสมาชิกใหม่มาเข้าป้อมอัศวินของเรา ขอให้ทุกคนปรบมือต้อนรับสมาชิกใหม่ ยูโดริ อาร์ดาเลส เดอะวิทช์ ออฟ แอ็ดลาส”เสียงปรบมือดังขึ้น ฉันจึงค่อยๆก้าวเดินออกไปต่อหน้าทุกคน ตาของฉันถูกเวทมนต์ของเลโมธีเปลี่ยนเป็นสีดำ ให้เข้ากับผมสีดำที่ถูกผูกแกะสองด้านเอาไว้ข้างหลังกับชุดนักเรียนที่มีปากกาเสียบอยู่ที่กระเป๋าเสื้อ
“ที่นี้ เรามีปัญหาอยู่ นั้นคือ ห้องพักเรานั้นเต็มทุกห้องจึงอยากขออาสาว่าใครจะให้เธออยู่ได้บ้าง”แค่นั้นแหละสามสาวป้อมอัศวินก็ยกมือทันที
“เราขออาสาให้เธออยู่กับเราค่ะ”เรนอนตะโกน
“นานๆทีจะมีเพื่อนที่เป็นแม่มดด้วยกันสักที”แองจี้พูดบ้าง
“พวกเราขอตอนรับเข้าสู่ป้อมอัศวินนะจ๋า”มาทิลด้าสวนต่อทันทีที่มีเสียงปรบมือตอนรับฉันอีกครั้ง
“ขอบคุณค่ะ ทุกคน”ฉันก้มหัวต่อหน้าทุกคนและเดินไปนั่งข้างๆแองจี้
“เธอมาจากแอ็ดลาสเลยเหรอเนี่ย”แองจี้คุยกับฉันเป็นคนแรก
“ใช่จ๊ะ”ฉันตอบ
“อ๋อที่เธอแวบมา (ที่โผล่มาตอนนั้นน่ะ) นั้นก็คือมาจากแอ็ดลาสเหรอ”มาทิด้าถามต่อ
“อืม”
“ที่ป้อมเราก็มีคนมาจากแอ็ดลาสคนหนึ่ง ชื่อดอร์มินิค เอดาร์ลาส
เดอะปรินซ์ ออฟ แอ็ดลาสเป็นเจ้าชายจ๊ะ”เรนอนชี้ไปที่ผู้ชายคนหนึ่งผู้มีนัยต์ตาสีทองสว่างจ้า ผมสีดำ หน้าตาคล้ายฉัน (ก็ฝาแผดนิ)
“อืม.....หน้าตาเหมือนเธอเลยนะ ยู”มาทิลด้ามองหน้าฉันกับดอร์มินิคสลับกันไปมา
“เหรอ.......อืม.....”ฉันพึมพำ
นับวันพวกเราสี่คนก็สนิทกันยิ่งขึ้นแม้เวลาเรียนเวทมนต์แองจี้
จะเป็นคนช่วยฉันตลอด มาทิลด้าจะชอบสอนการโต้ตอบพวกผู้ชาย
ส่วนใหญ่ จนเดียวนี้ใครเถียงฉันฉันก็เถียงกับได้สบาย (เรื่องเตะต่อยก็ไม่ใช่ย่อย) และเรนอนเมื่อเห็นฉันเรียนกับมาทิลด้จนห้าวเลยจับเข้าครัว
สอนทำอาหารจนได้หลายเมนู
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น