คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จู่โจม
หลังจากทำให้น้องชายของเขาสงบลงแล้ว ริคหันไปมองพวกมาเฟียและให้เห็นแววตาที่ ไม่ค่อยไว้ใจในตัวพวกเค้า ที่แยกตัวออกมาคุยกันอยู่สองคนแบบนี้ เลยต้องคิดหาวิธีกลบเกลื่อน
"ว้าว เฮ้ เป็นอาวุธที่ยอดเยี่ยมไปเลยนะ เจ๋งทั้งเกราะทั้งปืนเลย สุดยอดๆ" ริคพูดกลบเกลื่อนอาการผิดปกติของเขากับน้องชายเมื่อครู่ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสงสัย พร้อมแกล้งมองอาวุธอย่างสนใจ
"ใช่ เรากะว่าจะเร่งทำให้เสร็จในอีกไม่กี่สัปดาห์นี้แหละ เพื่อที่จะได้นำมาขายให้พวกคุณ" เจ้ามาเฟียพูดด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายที่แฝงอยู่ เมื่อนึกถึงความร้ายกาจของอาวุธที่ตนเองผลิตขึ้นมา "เป็นแบบนี้ แล้วพวกคุณคิดว่าคุ้มค่ามั้ยที่จะทำการค้าขายกับพวกเรา"
"คุ้มค่ามากเลย เมื่อพวกคุณทำเสร็จแล้วเราจะจ่ายเงินสดทันที" ริคแฝดผู้พี่พูดด้วยท่าทางดีอกดีใจ จนน้องชายของเขาอึ้งไปเลย เพราะไม่คิดว่าพี่ตัวเองจะแสดงละครได้เก่งขนาดนี้
"ฮ่าๆๆๆ ถ้าเรามีอาวุธนี้อยู่ในมือล่ะก็ การครอบครองดาวดวงนี้ก็อยู่แค่เอื้อมแล้วสินะ ฮ่าๆๆๆ" รีสผู้เป็นน้องชายไม่ยอมน้อยหน้าที่ชายเลยแกล้งทำเป็นเล่นละครบ้าง แต่ก็ต้องเจอกับสายตาของที่ชายที่เหมือนบอกว่า 'เล่นมากเกินไปแล้ว'
"ช่ายๆๆ ฮ่าๆๆ" เจ้าพวกมาเฟียพากันหัวเราะตามอย่างชอบใจ
'เฮ้อ โชคดีที่พวกนี้โง่' ริคนึกในใจอย่างน่าสมเพช
จากนั้นหัวหน้ามาเฟียแกล้งกะแอมเพื่อขัดจังหวะ "ต่อไปเราจะนำคุณทั้งสอง ไปชมระบบคอมพิวเตอร์ของเราที่ทันสมัยที่สุดบนดาวดวงนี้" หลังจากพูดจบทันก็เริ่มหัวเราะเบาๆ อย่างชั่วร้าย
"แล้วคุณก็คงจะนำนักวิทยาศาสตร์ที่ทำการทดลองคอมพิวเตอร์พวกนี้ จากการจำตัวมาใช่มั้ย" รีสพูดพร้อมกับชี้มือไปทางนักวิทยาศาสตร์ที่กำลัง รั่วคีย์บอร์ดแข่งกันอย่างหนัก
"ถูกต้องนะคร้าบบบบบบบบ ฮ่าๆๆๆ" เจ้ามาเฟียตอบอย่างชอบใจ ขณะที่รีสรู้สึกอยากจะฉีกร่างของมันออกเป็นชิ้นๆ ซะตรงนั้นเลย
หลังจากทั้งหมดก้าวเข้าสู่ห้องคอมพิวเตอร์นี้ ห้องนี้ทันสมัยที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาเป็น ดังอย่างที่เจ้ามาเฟียพูดจริงๆ ทุกอย่างเป็นระบบโต้ตอบกับมนุษย์ได้ เหมือนคอมพิวเตอร์มีจิตใจ มีคอมฯหลายเครื่องตัวเรียงรายอยู่ และมีนักวิทยาศาสตร์กำลังกดคีย์บอร์ดกันใหญ่ เหมือนกำลังมานักแข่งขันทักษะคอมพิวเตอร์อยู่อย่างไงอย่างนั้น
ริคกวาดสายตามองรอบๆ พื้นที่ห้องคอมพิวเตอร์แห่งนี้ และดูเหมือนจะเป็นเขตที่มียามรักษาความปลอดภัยน้อยที่สุด เมื่อเทียบกับห้องอื่น เพราะมีขนาดใหญ่มากหลายร้อยตารางเมตร แต่ว่ามียามเฝ้าแค่ไม่ถึงสิบคน
จากนั้นทั้งริคและรีสก็ต้องเดินตามเจ้ามาเฟียแล้วก็ฟังคำพูดอันแสนจะขี้โม้ของมัน ที่อวดอ้างศักยภาพของห้องคอมพิวเตอร์ตัวเองเหลือเกิน จนทั้งคู่เริ่มเกิดอาการหมั้นไส้เต็มที
"เอาล่ะๆๆ นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เรามาชมการทำงานของพวกคุณ" ริคพูดอย่างชื่นชม จนทุกคนที่ได้ยินยกเว้นน้องชายของเขา ตายใจกันหมด "แต่น่าเศร้าเสียจริง"
"เคร้าเรื่องอะไรเหรอ หรือว่านี่ยังน้อยเกินไปสำหรับพวกคุณ" เจ้ามาเฟียถามอย่างสงสัย เพราะมั่นใจ ว่านี้เป็นเทคโนโลยีที่ทันสมัยที่สุดแล้ว แล้วก็มากมายจนเกินไปแล้ว
"ไม่ใช่เรื่องนั้น เรื่องที่ว่าห้องนี้จะไม่มีให้พวกเราชื่นชมกับเทคโนโลยีอันสมัยของพวกคุณอีกแล้วน่ะสิ" ริคพูดอย่างท่าทางเสียใจไปด้วย จนน้องชายของเขาที่ยืนฟังอยู่ข้างถึงกับอยากจะให้รางวัลตุ๊กตาทองกับพี่ชายของเขาซะเหลือเกิน
"หมายความว่ายังไง" เจ้ามาเฟียยิ่งทวีความโง่มากขึ้น แต่ลูกน้องที่ติดตามต่างชักปืนขึ้นมา แล้วเล็งมาที่เด็กชายทั้งสองเมื่อเหตุการณ์ผิดปกติ
"ก็เพราะว่าเราจะ บูม มันทิ้งไงเจ้าโง่" ริคพูดแล้วโบกสัญญาณมือให้น้องชายที่อยู่ข้างๆ "พร้อมแล้วนะ" ริดหันไปถามเจ้าพวกมาเฟีย
"จับมัน !!!" เจ้ามาเฟียตระโกนสั่งลูกน้องที่อยู่รอบ จากนั้นพวกลูกน้องเมื่อยินคำสั่ง ต่างชักปืนเลเซอร์ออกมาแล้ววิ่งไปทางฝาแฝดทั้งสอง
"Thunder Flare"
เปลี้ยง !!!
มีสายฟ้าทองโจมตีมาที่ลูกน้องที่กำลังวิ่งเข้าไปหาฝาแฝดทั้งสอง จนร่างของลูกน้องเจ้าพวกมาเฟียปลิวล่องลอยไปในอากาศ
"พวกแกจับมันให้ได้" เจ้าหัวหน้ามาเฟียตะโกนสั่งลูกน้องทุกคนที่อยู่ใกล้มัน ที่ตอนนี้กำลังวิ่งกรูกันเข้ามาจากห้องอื่น
แต่ริคกลับไม่สนใจเสียงตะโกนที่สั่งให้มาจับตนเลยสักนิด แล้วหันไปทางนักวิทยาศาสตร์ที่ดูเหตุการณ์เมื่อครู่มานานแล้วแต่ยังไม่กล้าที่จะทำอะไรในตอนนี้
"เอาล่ะๆๆ พวกคุณทุกคนที่แสนจะฉลาด แต่ก็โง่ไปหน่อยนะที่ใช้ความฉลาดในทางที่ผิดแบบนี้น่ะ" คำชมและคำด่าไปด้วยในตัวที่ริคพูดออกทำให้นักวิทยาศาสตร์ที่ได้ยินรู้สึกเสียใจ และสำนึกผิด ที่ตนมาทำแบบนี้ ทุกคนยังมองหน้าริคอย่างตั้งใจ
ริคแกล้งทำเสียงพูดเบาๆ เพื่อยั่วโมโหเจ้ามาเฟียที่ตอนนี้กำลังโกรธจนหน้าแดง
"ได้เวลาเผ่นแล้ว ไปเร็ว" จากนั้นความวุ่นวายก็เกิดขึ้นเมื่อ นักวิทยาศาสตร์จำนวนมาก พากันวิ่งหนีไปที่ทางออกเพื่อเอาชีวิตรอด จากห้องทดลองนรกนี้
"ปิดประตูให้หมด ใครรอดออกไป ฆ่า พวกมันให้เกลี้ยง!!!!" เจ้ามาเฟียหัวหน้าตะโกนสั่งลูกน้องเป็นการใหญ่ เพราะถ้าปล่อยนักวิทยาศาสตร์เหล่านั้นไป ก็เท่ากับหลักฐานชิ้นสำคัญที่มีสิทธิ์เอาความผิดกับตนเองได้ แล้วมันคงไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่
"แหม...ทำเหมือนว่าฉันไม่ได้อยู่ในห้องนี้เลยนะ" รีสแฝดผู้น้องที่ตอนนี้ย้ายร่างตัวเองที่อยู่ห่างจากเจ้าหัวหน้ามาเฟียเกือบสิบเมตรมาอยู่ใกล้แค่ปลายจมูกของมัน จนเจ้ามาเฟียต้องตาค้างกับความเร็ว ปานสายฟ้านี้
"อ๊ากกกกกกกกก......." เจ้ามาเฟียร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวดหลังจากโดนสายฟ้าสีทองที่พุ่งออกมาจากมือของรีสอัดเข้าตัวอย่างแรง จนร่างกายของมันแทบจะฉีกออกเป็นชิ้นๆ เสื้อสูทอย่างดีที่ใส่มาตอนรับฝาแฝดเมื่อกี้ ขาดกระจุยออกเป็นเศษผ้าฝอยๆ ปลิวไปในอากาศ และอีกไม่นานร่างของมันก็ลอยไปอัดกับกำแพงอีกทีหนึ่ง
"โห....คงยังไม่ตายนะ เพราะยังไงก็ต้องเอาแกไปรับโทษก่อน อย่าตายนะทนไว้ๆ" รีสพูดเมื่อหันฝีมือตนเองที่ค่อนข้างจะรุนแรงไปสักนิดหนึ่ง
ตอนนี้รอบๆห้องเต็มไปด้วยความเสียหายจากการต่อสู้ แล้วก็ศพของนักวิทยาศาสตร์บ้างคนที่หนีไม่รอด แล้วขณะนี้ริดเล็งเห็นแล้วว่าสถานการณ์ชักไม่ค่อยดีตามที่ตนวางแผนมาตั้งแต่แรกซะแล้ว ริคหันไปมองน้องชายของเขาที่กำลังต่อสู่กับพวกมาเฟียอย่างยากลำบากเพราะพวกมันเล่นใช้ปืนเลเซอร์ที่เมื่อกี้พึ่งทำการสาธิตไป
"รีสแบบนี้เราแย่แน่ ต้องรีบย้ายนักวิทยาศาสตร์ไป เร็วเข้า" ริดตระโกนสั่งน้องชายของเขาจากนั้น ตนก็มุ่งความสนใจไปที่คอมพิวเตอร์ตัวใหญ่ที่ต้องอยู่กลางห้องทดลองกี่เมื่อครู่พวกเข้าได้ฟังเจ้าหัวหน้ามาเฟียโม้ไป
ริคต้องการจะก๊อปปี้ข้อมูลการผลิตอาวุธทั้งหมด เพื่อนำไปเป็นหลักฐานในการเอาผิดกับเจ้าพวกมาเฟียนี้ เลยปล่อยให้น้องชายเลือดร้อนของเขาสู้อย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อที่ตนเองจะได้เสียสละเวลามาก๊อปปี้ข้อมูล
"โอ้ย!!!" รีสล้มลง เพราะพลาดท่าโดนพวกมาเฟียยิงปืนเข้าที่ขาขวาจนได้ เลือดสีแดงสดเริ่มไหลออกมาตอนปากแผลที่ไหม้เกรียมเพราะโดนความร้อนสูงจากแสงเลเซอร์ที่ยิงมาโดน โดยที่เขาหลบไม่ทัน
"ฮ่าๆๆๆๆ เท่านี้ก็เป็นอันจบเกมแล้วสินะ" เจ้าลูกน้องของเจ้ามาเฟียที่ยิงถูกขารีสในบรรดาพวกมันทั้งสิบคนที่ระดมยิงอยู่นานหัวเราะขึ้นอย่างชอบใจ จากนั้นเล็งปืนไปที่รีสหวังจะปิดฉาก รีสตอนนี้อย่าว่าแต่แรงที่จะขยับตัวเลย แค่จะตั้งสติไม่ให้ตัวเองสลบไปก็แทบจะทำไม่ไหวอยู่แล้ว เพราะเลือดที่ปากแผลยังไหลออกมาไม่หยุด เพราะตนเองต้องรับหน้าที่สู้กับเจ้าพวกมาเฟียทั้งหมด โดยที่จะได้ให้พี่ชายของเค้ามีเวลาเซฟข้อมูล
"ลาก่อนนะ ไอ้เด็กอวดดี" สิ้นคำเจ้ามาเฟีย ก็มีลำแสงพุ่งออกมาจากกระบอกปืนแล้วก็กำลังจะพุ่งไปหารีส ที่ดูเหมือนไม่มีทางหนีไปไหนได้
"รีสสสสสส" ริดรีบพุ่งไปหาน้องชายหวังว่าจะไปทัน แต่ด้วยระยะห่างหลายสิบเมตร แล้วอีกอย่างเขาก็ไม่ใช่พวกรวดเร็วเหมือนรีสอีกด้วย จึงทำให้ตังเองได้แต่ภาวนาให้มีปฏิหารย์เกิดขึ้นเพื่อช่วยน้องชายของเขาเท่านั้น
"ตูม !!!!!"
เกิดควันจากแรงระเบิดขึ้นเต็มไปหมด จนไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ ริครีบวิ่งไปยังที่ที่เขาเห็นน้องชายของตัวเองครั้งสุดท้าย และเมื่อควันเริ่มจางลง เขาก็ต้องตกตะลึงที่ไม่เห็นร่างน้อยชายของเขาที่ไม่น่าจะรอดแล้วจากเหตุการณ์เมื่อกี้ แต่กลับเป็นร่างของเจ้าพวกมาเฟียนอนหมดสติอยู่ แล้วก็ยังไม่มีเจ้าพวกมาเฟียในบริเวณรอบๆ เลยสักคน ทุกคนล้วนแต่นอนกองอยู่กับพื้นอย่างไม่ได้สติ
"ว้าเกือบไปแล้ว นี่พวกนายมัวทำไรกันอยู่เนี่ย" เสียงที่แสดงอาการเสียอารมณ์ของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่มีผมสีเงินที่ตัดสั้นไว้แค่ต้นคอ แล้วก็มีดูตาสีดำสนิทที่ดูน่ากลัวยิ่งนัก แล้วหน้าตาของเด็กหนุ่มคนนี้ที่ประดุจดังเทพจุติลงมาเกิด แต่ที่น่าแปลกก็คือเด็กหนุ่มคนนี้มีสีผิวที่ขาวมาก จนเหมือนกับเอากระดาษมาทำเป็นผิวหนังเลยทีเดียว
ร่างของรีสที่ตอนนี้นอนหมดสติอยู่ข้างๆ ตัวของเด็กหนุ่มผู้นั้น
"…เล็ตตราส..." ริคอุทานขึ้นเมื่อเริ่มได้สติ หลังจากที่ยืนงงกับเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อกี้นี้
ความคิดเห็น