น้ำตาสีเลือด Tears of the blood~

ลำดับตอนที่ #1 : วันคริสมาสต์กับภาพความหลัง

กรุงเทพมหานคร
 25 ธันวาคม ปีพ.ศ.2550

ฉันเดินอยู่ตัวคนเดียว เวิ้งว้างว่างปล่าว ท่ามกลางแสงไฟสีเขียวแดงของวันคริสต์มาสที่สาดส่องอยู่ทั่วบริเวณ สายตากวาดมองดูผู้คนรอบกายที่ล้วนแล้วเดินขวักไขว่ไปมา เด็กบางคนกำลังยิ้มกว้างเผยให้เห็นฟันขาวสะอาดหากแต่ไม่ครบซี่ นั่นคงเป็นเพราะของขวัญชิ้นใหญ่ที่คุณลุงซานตาครอสหยิบยื่นให้ หากแต่ฉันไม่รู้สึกยินดียินร้ายอะไรเลยกับพิธีการในวันนี้ นั่งคงเป็นเพราะไม่อยากหวนย้อนนึกถึงเรื่องราวของวันเก่าๆ สถานที่แห่งความทรงจำที่ฉันได้พบกับเขาเป็นครั้งแรก....คาร์ล


วันที่ 25 ธันวาคม ปีพ.ศ.2549

"นี่ๆ ยัยวอยซ์ แกจะบ้าหรอเนี่ย แต่งตัวเป็นซานตาครอสแบบนี้ออกมาแจกขนมเด็กๆ แถมยังติดหนวดลุงซานต้าแบบนั้นอีก โอ๊ยย แม่เจ้า 
ทำอะไรเห็นแก่หน้าฉันบ้างสิยะ - -^"

"โธ่ -[]- ยัยเมย์ ก็ฉันชอบรอยยิ้มของเด็กนี่นา มันสดใสดีและที่สำคัญจริงใจไม่แอบแฝง ^o^"

"จ้าๆ แม่นางสาวไทยใจงาม ฉันล่ะเบื๊อเบื่อ แต่ก่อนอื่นนะ ฉันนัดกับแฟนสุดที่รักไว้หน้าอนุเสาวรีย์น่ะ ฉันไปหาเขาก่อนดีกว่า แล้วเดียวมานะจ๊ะ รออยู่นี่ล่ะ"

"เดียวๆ เมย์.." ฉันพูดพร้อมจับชายเสื้อสีขาวที่สวมทับไว้ด้วยเสื้อคลุมสีแดงของเมย์ไว้ ที่เมย์ต้องใส้เสื้อหลายๆชั้นคงเป็นเพราะอากาศที่เริ่มหนาวเย็นลงอีกในช่วงวันคริสต์มาสนี้

"อะไรยะ ฉันรีบ เดียวแพทเค้ารอนาน -*-" เมย์หันมาถามอย่างเร่งรีบพร้อมด้วยหน้าตาที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม

"นี่เธอน่ะ ไปเดทกับแฟนเธอเถอะ ฉันไม่อยากเป็นก้างขวางคอพวกเธอ ฉันเองก็อยากจะไปแจกขนมเด็กๆคนเดียว ไม่อยากลากเธอมาเสียเวลาด้วยกัน" ฉันบอกเมย์พร้อมยิ้มให้ จริงๆนะฉันไม่อยากเป็นตัวเกะกะของใคร

"อ่า..... เอางั้นหรอ งั้นเธอแจกขนมเด็กๆเสร็จก็รีบกลับบ้านนะ อย่าดึกล่ะ  งั้นฉันไปก่อนล่ะนะ บายจ๊ะ แล้วเดียวไว้เจอกัน" ฉันมองเมย์ที่เดินหันลังไปได้ซักพัก แล้วก็หันหลังกลับมาอีกครั้ง

 " อ่าว ทำไมไม่ไปซะทีล่ะ เดี๋ยวแพทจะรอเอานะ" ฉันมองหน้าเพื่อนสนิทด้วยความสงสัย

 หมับ! 
"....เมย์?.....ปะ..เป็นอะไร?"

เมย์เดินเข้ามาใกล้และสวมกอดฉันแน่น จนทำให้ฉันตกใจและต้องกอดตอบเธออย่างเสียไม่ได้ นั่นก็เพราะเธอเป็นเพื่อนที่ฉันรักและไว้ใจที่สุดนี่นา

"....นี่ วอยซ์....ฉันรู้นะว่าใจเธอตอนนี้มันจ็บปวดมากแค่ไหน รู้ว่าเธอยังลืมคนคนนั้นไม่ได้ รู้ว่าเขาเป็นรักแรกและเธอจริงจังที่สุด แต่ฉันกลับ.. ฉันกลับมีความสุขอยู่กับแฟนได้อย่างหน้าตาเฉย ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆนะ" เมย์ร้องไห้หนัก จนเครื่องสำอางเลอะเทอะ หน้าตาดูไม่ได้ นี่เมย์เป็นห่วงฉันขนาดนี้เลยหรอเนี่ย

"เมย์.... ฟังนะ ยิ่งฉันเห็นเธอมีความสุข ฉันก็ยิ่งมีความสุขขึ้นไปอีก
ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณเธอ อย่างน้อยเธอก็ทำให้ฉันได้รู้ว่าความสุขในการที่ได้เห็นเพื่อนตัวเองมีความรักที่สวยงามนั้นมันเป็นยังไง"

"แต่....แต่....ฮือออ...."

"ไม่ต้องแต่แล้วล่ะนะ ป่านนี้แพทรอแย่แล้ว ไปๆ ไปหาแฟนสุดที่รักของเธอได้แล้ว และก็อย่าลืมล้างหน้าล้างตาด้วยล่ะ ดูไม่ได้แล้วนะยัยหมูอ้วน"

"อะไรนะ ฮือๆ ฉันไม่ได้อ้วนซักหน่อย วอยซ์อ่า T^T"

"ล้อเล่นหรอกน่า เธอน่ะสวยและก็มีเสน่ห์มากถึงมากที่สุด ^^" ฉันโอบไหล่เพื่อนแล้วพาไปหาแพทที่คงกำลังยืนรอเมย์อยู่นานแล้ว


เมย์เดินจากไปแล้ว ทิ้งฉันให้ยืนโดดเดียวด้วยความหนาวเหน็บ
หากแต่มีชุดซานตาครอสช่วยทำให้อุ่นลงได้บ้าง ตอนนี้ฉันหวนนึกถึงอดีตที่เคยถูกปิดตายไปแล้วขึ้นมาได้ ในอดีตนั้น มันเป็นความทรงจำที่เลวร้าย เลวร้ายจริงๆ

ฉันไปชอบผู้ชายอยู่คนหนึ่ง เขาเป็นคนหล่อ มีเสน่ห์ และน่าหลงใหล จนฉันก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ตกลงใจยอมคบกับเขา ด้วยเหตุที่ใจก็แอบชอบเขามานานแล้วเหมือนกัน

อยู่มาวันหนึ่ง ฝนตกหนักมาก ฉันไม่เห็นเขากลับบ้านซักที จึงรอยู่หน้าอพาร์ทเมนต์ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำ ระหว่างนั้นสายตาก็เหลือบเห็นรถสปอร์ตสีดำแล่นผ่านซอยและจอดไว้ ฉันสังเกตเห็นว่าเป็นรถของเขา จึงเดินไปหาที่รถ แต่ก็ดันเห็นภาพที่จะไม่มีทางลืมไปชั่วชีวิต

ฉันเห็นเค้ายืนกอดอยู่กับผู้หญิงหน้าตาสละสลวย แต่งตัวเซ็กซี่จนฉันคิดว่าไม่ใส่อะไรเลยจะดีกว่า น้ำตาที่เอ่อล้นทำหัวใจฉันแตกสลาย
ตอนนั้นฉันคิดว่าฉันเป็นคนโง่จริงๆ รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองไม่มีอะไรดีเลิศเลอ ยังจะไปหลงเชื่อคำพูดอันหอมหวานจากคนปากพล่อย พูดอะไรไม่ใส่ใจ ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า เส้นทางความรักของฉันต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดและการหลอกลวง ฉันพยายามอดกลั้นและเดินเข้าเข้าไปประชิดตัวเขาคนนั้น

เพียะ!
"เสียดายจริงๆนะที่ฉันเคยรักคุณ ผู้ชายอะไร ตอแหล หัวสมองคิดแต่จะจับผู้หญิงไปวันๆ แล้วเธอ ฉันขอเตือนไว้ด้วยความหวังดี อย่าคิดจะเอาอะไรจากผู้ชายคนนี้ เพราะไม่ว่าเมื่อไรสิ่งที่จะได้รับก็มีแต่ความเจ็บปวด  อย่าให้ฉันต้องเห็นใครเสียใจเพราะคนสารเลวพรรค์นี้อีกเลย" 

ฉันยังจำคำที่เคยพูดได้แม่นในหัวสมอง หลังจากนั้นฉันก็ตัดสินใจวิ่งฝ่าออกไปท่ามกลางฝนที่ตกไม่หยุดหย่อน ไม่รู้เหมือนกันทำไมน้ำตาถึงไหลไม่หยุด แต่ก็ดีที่ฝนตกเพราะมันช่วยได้มากจริงๆ ช่วยในการกลบเกลื่อนรอยน้ำตาที่ล้วนแล้วแต่น่าเสียดายที่ต้องปล่อยให้หลั่งไหลเพราะผู้ชายคนนั้น

เพราะเรื่องนี้ทำให้เมย์ต้องร้องไห้ ตอนนั้นเมย์เหมือนจะบ้าแทนฉัน เมย์ตะโกนโวยวายลั่นบ้าน ปากก็บอกว่า จะฆ่ามัน จะฆ่ามัน ไอคนที่มันทำให้ฉันต้องเสียใจ

ฉันเดินไปตามทางที่ถูกโปรยปรายด้วยอะไรไม่รู้สีขาวๆที่คล้ายหิมะ นึกแล้วก็เสียดายนะที่เมืองไทยไม่มีหิมะ อยากไปเห็นไปเล่นก็ต้องเสียค่าเข้าเมืองหิมะที่ดรีมเวิลด์ เห้อล์ แย่จัง 

ฉันถอนหายใจเฮือกๆ แทนที่จะสูดเอาอากาศเย็นๆเข้าปอด คงเพราะไม่อยากจะเป็นหวัดในวันอากาศหนาวๆแบบนี้

"อ่ะนี่จะ ลูกกวาด อ่ะนี่ขนม เอาเลยๆ ลุงซานต้าให้หมด" ฉันแจกของเด็กๆพร้อมแกล้งทำดัดเสียงเป็นลุงแก่ๆ คิดแล้วก็อดหัวเราะตัวเองไม่ได้จริงๆ

ยิ่งต้องเดิน ยิ่งต้องพูด ร่างกายฉันยิ่งหมดแรงและอ่อนล้า แต่จะทำไงได้ตอนนี้เหลือถุงขนมสุดท้ายอยู่ เลยจำใจต้องกัดปากตัวเอง ย่ำลงไปบนพื้นสีขาว เพื่อจะนำขนมไปแจกให้เด็กๆที่รออยู่ข้างหน้าอีกตั้งหลายคน

ตอนนี้หัวของฉันมันกลายเป็นสีขาวโพลน ไม่ไหวแล้ว ในใจฉันบอกแบบนั้น แต่สมองน่ะสิบอกว่าต้องแจกให้หมด จะทำยังไงดี ฉันอ้อนวอนพระเจ้า ว่าอย่าให้ต้องมาเป็นอะไรตรงนี้เลย หัวใจของฉันเจ็บ
แปล๊ปไปหมด หายใจก็ไม่ค่อยออก ใครก็ได้ชะ..ชะ..ช่วย..ฉันที...


-------------------------------------------------------------
อัพตอนแรกนะคะ ช่วยติดตามด้วยนะค้า ^ ^