คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 กลับคืน (รีไรท์)
บทที่ 5 กลับคืน (รีไรท์)
แสงอาทิตย์สาดส่องกระทบร่างบางที่ยังหลับไหลอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา ดวงหน้างามสะท้อนแสงแรกแห่งวันแลดูงดงาม ราวเทพธิดา หากบริเวณหางตาของเจ้าของร่างบางกลับมีหยดน้ำตาไหลรินลงอาบข้างแก้ม มือบางของหญิงสาวซึ่งนั่งเฝ้ายกขึ้นเช็คน้ำตาที่หางตาของคนที่ยังนอนไม่ได้สติอย่างเบามือ ดวงตาที่หญิงสาวทอดมอง แลดูอ่อนโยน อย่างที่น้อยคนนักจะได้เห็น
“ท...ท่านแ...ม่...”
เสียงแผ่วเบาดังขึ้นจากเด็กสาวที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง เสียงนั้นทำให้โซเฟียต้องเลื่อนมือขึ้นไปกุมมือบางไว้ อย่างต้องการให้ความอบอุ่นและปลอบโยน
...ต่อจากนี้ไป ข้าจะปกป้องเจ้าเอง น้องหญิงคนดี...
โซเฟียใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ลูบเส้นผมนุ่มลื่นของเด็กสาวตัวน้อย ที่นางแสนหวงแหนอย่างเบามือ ดวงตาที่ทอดมองมีเพียงกระแสแห่งความอบอุ่น และรักใคร่
“น.น้ำ...”
เสียงแหบแห้งดังขึ้นอีกครั้ง เรียกสติโซเฟียให้หันไปหยิบสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ อย่างรวดเร็ว โซเฟียประคองร่างบางขึ้นเล็กน้อย แล้วป้อนน้ำ ให้ดื่มเข้าไปทีละน้อย
“ทำไมไม่นอนต่อล่ะ”
โซเฟียถาม อย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นว่าร่างบางที่นางลงความเห็นว่าควรพักผ่อนต่ออีกนิด ไม่ยอมล้มตัวลงนอน กลับฝืนตัวนั่งพิงกับหัวเตียง แล้วจ้องมองนางตาใส
“ไม่ได้หรอกค่ะ นี้ก็สายมากแล้ว”
“เจ้าจะกลัวอะไรหึ มีข้าอยู่ทั้งคน”
โซเฟียแย้มยิ้ม อย่างหมั่นไส้ในท่าทีจริงจังเกินเหตุของน้องหญิง นางยื่นมือไปบีบปลายจมูกเด็กสาวจนลอร่าต้องเบ้หน้าลง อย่างไม่ค่อยพอใจนัก หากการกระทำนี้ก็เต็มไปด้วยความรัก ความเอ็นดู
“ข้าเจ็บนะคะ”
“งั้นวันหลังก็อย่าทำท่าจริงจังเกินวัยสิ”
โซเฟียเอ่ย แล้วลูบผมร่างบาง อย่างอารมณ์ดี
“เฮ้อ...ท่านไม่กลัวโดนคนอื่นหาว่าลำเลียงรึค่ะ”
ลอร่าเอ่ยอย่างใจเย็น เพราะรู้ว่าการกระทำเช่นนี้ของโซเฟียอาจส่งผลในแง่ลบกับความน่าเชื่อถือในตัวหญิงสาว
“ดูนี้”
โซเฟียยื่นม้วนกระดาษ สีขาวสะอาด มีตราสภาการปกครองกลางประทับอยู่ที่ปลายม้วนกระดาษ
ให้ลอร่า ที่รับมาอย่างประหลาดใจ
…ยังไม่ถึงเวลานิ…
ลอร่าคลี่ม้วนกระดาษออก แล้วเปิดอ่านอย่างสงสัย ดวงตาสีม่วงอมแดง ไล่อ่านไปตามตัวอักษร แล้วยิ่งแปลกใจ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ออก แล้วกลับไปเป็นแบบเดิม เมื่อเจ้าตัวส่งม้วนกระดาษแผ่นนั้นคืน
“เป็นอย่างไร”
รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นบนเรียวปากของโซเฟีย เมื่อเห็นสายตาหลากหลายอารมณ์ของลอร่าที่เปลี่ยนกลับไปกลับมา จนกลับเป็นราบเรียบเช่นปกติ
“ท่านได้คำสั่งนี้มาได้อย่างไรคะ”
ลอร่าจ้องอีกฝ่ายราวจับผิด เพราะนอกจากมันจะเป็นคำสั่งแปลกๆแล้ว วันที่ต่างๆก็ดูจะเหมาะเจาะเกินไป อีกอย่างคำสั่งที่ควรกินเวลากว่าอาทิตย์ กลับใช้เวลาเพียงไม่กี่วันก็ได้รับการอนุมัติอย่างง่ายดาย จนผิดปกติ สิ่งเหล่านี้เริ่มทำให้ลอร่ารู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล
“ความลับ...”
โซเฟียจุ๊ปากเล็กน้อย เหมือนกำลังล้อเลียนลอร่าอย่างสนุก ดวงตาสีมรกตแลดูขี้เล่น ไม่สมฐานะข้าหลวงแห่งคฤหาสน์ตะวันออก
“ทีนี้เจ้าก็ควร ให้ข้าเช็ดตัวได้แล้ว”
โซเฟียเอ่ยเสียงเรียบ นางสะบัดมือออกเพียงเล็กน้อย อ่างซึ่งเคยวางอยู่ภายในห้องอาบน้ำก็ปรากฏขึ้นบนโต๊ะตัวเล็กข้างหัวเตียง
“ท...ท่าน...จะทำอะไรคะ!”
ลอร่าถอยหลังไปเล็กน้อย เมื่อโซเฟียเอื้อมมือมา หมายจะถอดเสื้อผ้านาง ดวงหน้างามขึ้นสีระรื่น ด้วยความอายและตื่นตกใจ
“ก็ถอดเสื้อให้อย่างไร...มานี้มา จะอายอะไร”
โซเฟียคว้าตัวลอร่าไว้ ก่อนจะจัดแจงแกล้งผ้าให้เสร็จสรรพ โดยไม่สนใจอาการดิ้นของเด็กสาวแม้แต่น้อย
“เอ๊า! แล้วนั้นเป็นอะไรอีกล่ะ แก้มแดงเชียว”
โซเฟียล้อ อย่างสนุกสนาน ยิ่งเมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของน้องหญิงด้วยแล้ว นางยิ่งรู้สึกสนุก
“เอ๋ ข้าว่าเจ้าคงไข้ขึ้นอีกแล้วกระมั้ง”
โซเฟียล้อ แล้วยื่นหน้าเข้าไปใส่ลอร่า ก่อนจะใช้หน้าผากตัวเองวัดไข้ให้น้องหญิง ที่หน้าขึ้นสีระเรื่อ ด้วยความอาย
“แหมไข้ก็ไม่ขึ้นนิ สงสัยอากาศจะร้อน”
โซเฟียเอ่ย อย่างขี้เล่น มือบางบิดผ้าขนหนูหมาดๆ แล้วลงมือเช็ดหน้าเช็ดตาลอร่าก่อน จากนั้นพอโซเฟียเริ่มลงมือเช็ดตามตัว ลอร่าก็ถึงกับสะดุ้งโยง อย่างตกใจ เพราะตอนแรกที่คิดว่าน้ำมันเย็นกำลังดี แต่ไม่รู้เพราะอะไรพอโซเฟียเริ่มเช็ดตามตัวให้ ผ้ามันกลับเย็นขึ้นมา อย่างไม่ทราบสาเหตุ
“แหม...จะสะดุ้งทำไมเหล่า น้ำเย็นๆ จะได้หายไข้เร็วๆไง”
โซเฟียกล่าวต่อ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำให้ลอร่าไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากค้อนให้โซเฟียวงใหญ่ อย่างแสนงอล
“อ่ะ...ใส่เสื้อผ้าสิ จะมองให้มันได้อะไร อ้อ หรืออยากให้ข้าใส่ให้”
โซเฟียแย้มยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์ในสายตาลอร่า ทำให้ลอร่ารีบจัดแจงสวมชุดที่นางไม่ค่อยอยากใส่แต่โดยดี เพราะอย่างน้อยก็ดีกว่าให้โซเฟียใส่ให้ ชุดกระโปรงยาวถึงข้อเท้า สีชมพู รับกับผิวขาวซีดของลอร่าได้เป็นอย่างดี ระบายลูกไม้ที่ติดตามชายกระโปรง และแขนเสื้อ ยิ่งทำให้ลอร่าเหมือนตุ๊กตามากขึ้น ดวงหน้าหวาน ที่ขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อย ทำให้โซเฟียอดใจไม่ไหว ต้องก้มลงไปกอด อย่างหมั่นเขี้ยว
“ปล่อยค่ะ”
ลอร่าเอ่ยเสียงเขียว อย่างยากลำบาก เมื่อถูกโซเฟียกอดจนแน่น
“อะไรกัน ขอกอดหน่อยเดียวก็ไม่ได้”
โซเฟียเอ่ย อย่างงอลๆ แต่ก็ไม่ยอมปล่อยลอร่าออกจากอ้อมกอด
“ท่านกอดแค่หน่อยเดียวเสียเมื่อไรล่ะคะ”
ลอร่าเถียงกลับ แล้วค้อนใส่อีกฝ่ายเสียวงใหญ่ จนโซเฟียอดที่จะหัวเราะคิก กับความไร้เดียงสาของเด็กสาวไม่ได้
“ข้าไม่กอดแล้วก็ได้ แต่...”
โซเฟียลากเสียงยาว แล้วจัดการอุ้มลอร่ากลับไปนั่งบนเตียงตามเดิม
“แต่ต้องดื่มยานี้ให้หมด ไม่มีข้อแม้อะไรทั้งสิ้น”
โซเฟียเอ่ยรวดเดียวจบ เหมือนรู้ทันว่าลอร่าจะต้องเถียงหรือต่อรองอีกเป็นแน่
“ไม่เอาค่ะ ขมจะตาย”
ลอร่าเบ้หน้า แล้วเบี่ยงหน้าหนี ไปเสียเฉยๆ
“แต่เจ้าต้องกิน”
โซเฟียเอ่ยเสียงดุ แล้วส่งถ้วยยาให้ลอร่า ที่ไม่ยอมแม้แต่จะรับมันมาถือไว้
“ไม่เอาค่ะ ข้าไม่กิน ข้าไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย นะคะ ข้าไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ”
ลอร่าปฏิเสธเสียงแข็ง แล้วปิดท้ายด้วยลูกอ้อน อย่างที่เคยทำให้ใครหลายคนใจอ่อนมานัดต่อนัดแล้ว
“ไม่ได้ เจ้าต้องกิน”
โซเฟียยังไม่ละความพยายาม
“จะกินดีๆมั้ย”
โซเฟียจ้องลอร่าเขม็ง แล้วส่งถ้วยยาให้ เป็นเชิงบังคับ
“ก็ได้ค่ะ แต่ท่านต้องหันหลังก่อน”
ลอร่าเอ่ย แล้วรับถ้วยยามาถือไว้ นางรอจนโซเฟียหันหลังไป ดวงตาคู่งามสอดส่องหาที่ทิ้งยา อย่างรีบร้อน และเมื่อเจอกระถังต้นไม้ใบเล็ก ลอร่าก็รีบแอบเอายาที่ถืออยู่ไปเททิ้งทันที
“เจ้าคิดจะทำอะไรน่ะ”
เสียงเย็นดังขึ้น ที่ด้านหลังลอร่า ทำให้ลอร่าสะดุ้งเล็กน้อย ถ้วยยาที่อยู่ในมือ ถูกโซเฟียดึงกลับไปวางที่เดิม ส่วนนาง ถูกโซเฟียจับกดให้นอนราบกับเตียงอีกครั้ง
“นึกแล้วเชียว ว่ามันแปลกๆ”
โซเฟียกระซิบข้างหูลอร่า เสียงหวาน ทำให้ลอร่ารู้สึกหนาวขึ้นมาทันตา
“ไหนๆก็ไม่ยอมกินดีๆสินะ”
โซเฟียเอ่ยเสียงเรียบ แล้วสะบัดมือออกเล็กน้อย ทำให้ร่างกายของลอร่าไม่สามารถขยับได้ดังใจนึก จากนั้นโซเฟียก็พยุงร่างลอร่าลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง แล้วจัดการกระดกถ้วยยาทั้งถ้วยใส่ปากลอร่าอย่างไม่ปราณีก่อน คลายมนต์สะกดลอร่าออก
“แค่กๆ ท่านจะฆ่าข้ารึคะ”
ลอร่าบ่นเสียงเขียว อย่างไม่ชอบใจ เพราะตอนนี้รสชาติขมๆของยายังติดอยู่ที่ปลายลิ้นนางอยู่เลย
“ก็ใครใช้ให้เจ้ามันดื้อ ไม่ยอมกินเข้าไปดีๆล่ะ”
โซเฟียยกถาดยาออกไปด้านนอก
“ลอร่า...เจ้าหิวรึยัง”
โซเฟียตะโกนเข้ามาในห้องถามลอร่า ซึ่งลอร่าก็ไม่ได้ตอบ นางเดินออกไปด้านนอก หาโซเฟียที่ยืนรออยู่แล้ว
“ยังค่ะ แล้วท่านละคะ”
ลอร่าตอบเรียบๆ
“ข้ากินเรียบร้อยแล้ว”
“งั้นก็ดี เราจะได้ไปหาตาลุงพวกนั้นก่อน”
โซเฟียเปรยขึ้นเรียบๆ แล้วหันมองลอร่า ที่ยังงง กับคำว่า ตาลุงพวกนั้น
“อ้าว จะยืนอึ้งทำไมกัน เร็วเข้าสิ”
ว่าเสร็จ โซเฟียก็ฉุดลอร่า แล้วหายตัวไปพร้อมกันทันที
ห้องโถงใหญ่ที่ไว้ใช้รับรองแขกสูงศักดิ์ ที่เข้ามาทำธุระภายในหอคอยแห่งคำตัดสิน บัดนี้มีร่างสูงสง่าของท่านข้าหลวงทั้งสาม ยืนอยูด้านหน้า ทั้งสามสวมเสื้อคลุมต่างสีกัน ชายคนแรกสวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินขลิบทอง ส่วนอีกคนสวมเสื้อคลุมสีน้ำตาลขลิบทอง และคนสุดท้ายลอร่าจำได้ดี มันเป็นสีประจำเขตคฤหาสน์นาง และชายที่ยืนอยู่ด้านหน้า ก็สวมเสื้อคลุมสีแดงเลือดนกขลิบทอง อันเป็นสัญลักษณ์ของข้าหลวงประจำคฤหาสน์ใต้ ซึ่งหมายความว่า ชายที่ยืนอยู่นั้น คือ ท่านพ่อ…
โซเฟีย และลอร่าเดินเข้ามาภายในห้องโถงอย่างงามสง่า ชายเสื้อคลุมของโซเฟียสะบัดไปตามการเคลื่อนไหว ซึ่งผิดกับลอร่าที่สวมเพียงชุดกระโปรงยาวถึงข้อเท้า ทำให้ชายกระโปรงขยับเคลื่อนไหวไปมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เมื่อถึงด้านหน้าที่ชายทั้งสามยืนอยู่ ลอร่าก็ย่อกายลงทำความเคารพอย่างนอบน้อม ตามมาด้วยโซเฟีย ซึ่งเพียงค้อมกายลงต่ำเท่านั้น
“ไม่เจอกันนานนะ หลานรัก”
ดวงตาคมสีครามทอดมองลอร่าอย่างอารี พร้อมเอ่ยทักอย่างใจดีดังขึ้น รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นบนเรียวปากของชายผมสีน้ำทะเล อย่างอ่อนโยน
“ค่ะ”
ลอร่ารับคำเรียบๆ
เช่นที่เคยถูกสอนมาตลอด ไม่มีรอยยิ้มสดใสน่ารักประดับบนดวงหน้างาม ยามที่ตอบ
คำถามอีกฝ่าย
“หลานรักเป็นเช่นไรบ้าง อยู่ในนี้คงไม่สบายเท่าไร แล้วนั้น เจ้าโซเฟียมันดูแลหลานดีมั้ย
มีใคร
รังแกหลานไหม...”
คำถามยืดยาว จนคนที่ยืนอยู่ด้วย ส่ายหน้าอย่างระอา กับนิสัยหวง และห่วงหลานหญิงเกินเหตุ ของชายผู้ดำรงตำแหน่งข้าหลวงแห่งคฤหาสน์ตะวันตก
“เคเรส!”
อาเชอร์ปราม
แล้วตวัดสายตาเย็นชา ไปมองลูกสาวตนเอง ที่ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรมากมาย
อย่างที่เคเรสกลัว
“นี้เจ้าเป็นพ่อประสาอะไร ดูทำเข้าสิ ไม่ต้องมาทำตาดุเลย...ดูสิ หลานข้ากลัวหมดแล้ว”
เคเรสต่อว่าอาเชอร์
โดยไม่สนใจสายตาเรียบเย็น ที่พร้อมจะเผาคนที่กำลังทำให้ตนรำคาญไปมากกว่านี้
“...”
ลอร่าก้มหน้านิ่ง เมื่อสายตาอาเชอร์ตวัดมามองตนเองอีกครั้ง
“เฮ้อ...มานี้มา หลานรัก ถึงพ่อเจ้าจะไม่ต้องการ แต่ลุงคนนี้ก็ต้องการเจ้าเสมอนะ”
เคเรสฉุดลอร่ามากอด แล้วหันไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่อาเชอร์ เป็นเชิงเยาะเย้ย
“เคเรส!”
อาเชอร์คำราม อย่างน่ากลัว จนแลนเซอร์เห็นท่าไม่ดี จึงต้องเข้ามาห้ามทัพ
“ข้าขอเถอะ เคเรส อาเชอร์”
แลนเซอร์เอ่ยห้ามทัพ แล้วส่ายหัวอย่างระอากับเจ้าคนชอบหาเรื่อง
“เอาเถอะ นี้ข้าเห็นแก่แลนเซอร์นะ ไม่งั้นเจ้าเจอดีแน่ โทษฐานทำให้หลานหญิงสุดที่รักข้าเสียใจ”
เคเรสแยกเขี้ยวใส่อาเชอร์ ที่กับไปทำหน้านิ่ง จากนั้นไม่วายหันมาขู่อีกครั้ง โดยไม่ได้ดูตัวเองเลย...ว่าอีกฝ่ายเป็นพ่อของลอร่า จากนั้นเคเรสก็ลูบหัวลอร่าอย่างเบามือ ด้วยความหวงแหนจนน่าหมั่นไส้
“ไม่ทราบว่าท่านข้าหลวงทั้งหลาย จะเริ่มพูดธุระที่อุตสาห์ถอดสังขารกันมาถึงนี้ได้หรือยังคะ”
โซเฟียกัดฟันเอ่ยอย่างหมั่นไส้เคเรสเต็มที่
“แหม…ข้าหลวงอะไร ทำไมฟังดูห่างเหินจังล่ะ หลานหญิง”
เคเรสแสร้งถามอย่างใสซื่อ แล้วยังเน้นตรงคำว่า ‘หญิง’ จนโซเฟียถึงกับสะดุ้ง
“ก็ท่านทำตัวสมกับเป็นท่านลุงข้าเสียเมื่อไรกัน”
โซเฟียแย้ง แล้วเชิดหน้าหนีไปทางอื่น
“อะไรกัน ไม่น่ารักเอาซะเลย หัดทำตัวให้น่ารักอย่างน้องเจ้าบ้างเถอะ”
เคเรสเอ่ย แล้วหันไปมองลอร่าที่กำลังก้มหน้านิ่งหลบสายตาอาเชอร์
“มันเรื่องของข้า”
โซเฟียตอบกลับเสียงห้วน
“เฮ้อ...”
แลนเซอร์ถอนหายใจออกมาน้อยๆ
เมื่อเห็นคนไม่รู้จักโต นั่งเถียงกับหญิงสาวอายุคราวลูก อย่างสนุก
ปาก
“เคเรส ข้าว่าเริ่มได้แล้วล่ะ”
แลนเซอร์เอ่ย แล้วหันไปหาเคเรสที่ทำหน้าไม่พอใจที่โดนขัดจังหวะ
“เริ่มก็เริ่ม”
“เจ้ามายืนตรงนี้สิ”
เคเรสเอ่ยพร้อมกับที่ แลนเซอร์ อาเชอร์ โซเฟีย ยืนเรียงกับ โดยที่มีเคเรสยืนอยู่ตรงข้ามกับลอร่า
“ในนามผู้รับสนองพระราชโองการ ในองค์กษัตริย์วิลเลียม ลิงคอล์น แห่งไอริส
มีพระราชประสงค์ คืนเครื่อง
ราชอิศริยภรณ์ชั้นสูงทั้งหมด แก่ลอเรเซียร่า ดักลาส และพระราชทานบรรณาศักดิ์ขึ้นเป็นเจ้าหญิง
ลำดับที่ 2 มีอำนาจ และสิทธิในการเข้าออกสภาการปกครองกลาง
และเขตพระราชวังชั้นใน”
แลนเซอร์โค้งตัวลงต่ำยิ่ง แล้วกล่าวออกมาด้วยเสียงที่ดัง จากนั้นเมื่อกล่าวจบเจ้าตัวก็โค้งตัวลงอีกครั้ง ตามด้วยอาเชอร์ เคเรส ส่วนโซเฟียและลอร่านั้น ย่อกายลงต่ำ มือขวาทับไว้ที่หัวใจ แล้วค้อมศีรษะลงมาเล็กน้อย
“ลอเรเซียร่า ดักลาส จงก้าวออกมาด้านหน้า”
เคเรสเอ่ย อย่างเป็นพิธีการ ลอร่าก้าวออกไป แล้วเคเรสก็สะบัดมือออกเล็กน้อย สายสร้อยสีเงิน ประดับอัญมณีประจำราชวงศ์ก็ปรากฏขึ้น จากนั้นมันก็ลอยไปสวมลงบนศีรษะลอร่า เคเรสก้มศีรษะลงอีกครั้ง ตามด้วยลอร่าที่ย่อกายลงรับอย่างสง่างาม
“เฮ้อ...เสร็จสักที”
เคเรสถอนหายใจยาว แล้วเอื้อมมือไปดึงลอร่าที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเข้ามากอด ทำเอาแลนเซอร์ที่ตอนแรกไม่คิดอะไรมาก เริ่มหงุดหงิด
“เจ้าจะกอดหลานไปถึงเมื่อไร ดูนั้นอาเชอร์มันยังไม่ได้คุยกับลูกตัวเองเลย”
แลนเซอร์เอ่ย แล้วหันไปทางอาเชอร์ ซึ่งยืนทำหน้าไร้อารมณ์ มองคนแย่งลูกชาวบ้าน
“ดูมันทำหน้าเข้า ขืนปล่อยลอร่าไป ไม่รู้จะโดนเจ้านั้นเขมือบเมื่อไร”
เคเรสยิ่งกอดลอร่าแน่นขึ้น ราวกับกลัวว่าหลานหญิงคนโปรดจะโดนเจ้าอาเชอร์มันเขมือบจริงๆ
“ไม่ทราบ ท่านเคเรสเห็นว่าลอร่าเป็นตุ๊กตาหรืออย่างไร เห็นกอดเอากอดเอา จะให้นางตายคาอกท่านรึไง”
โซเฟียเอ่ย
อย่างไม่สบอารมณ์เช่นกัน แล้วดึงเอาลอร่าออกจากอีกฝ่าย ซึ่งมันทำให้เคเรสเคืองน้อยๆ
“ฮะแน่ะ...เจ้าเองก็อยากกอดล่ะสิ อย่ามาทำพูดเลย”
เคเรสยั่ว ซึ่งมันทำให้โซเฟียหน้าขึ้นสีเล็กน้อย เพราะคำพูดของเคเรสมันแทงใจดำนาง
“อะไรกันคะ”
โซเฟียเอ่ยเสียงสูง แล้วเมินหน้าไปทางอื่น
“พอกันทั้งลุงทั้งหลาน”
แลนเซอร์ส่ายหัวอย่างระอาเต็มที
“ลอร่า กลับได้แล้ว”
อาเชอร์เอ่ยเสียงเรียบ แต่นั้นมีผลให้ลอร่ารีบหันไปมอง นางช้อนตามองโซเฟียเป็นเชิงขอร้องให้ปล่อยตัวนาง จากนั้นก็เดินเข้าไปหาผู้เป็นบิดาด้วยท่าทางสงบเรียบร้อย แล้วจึงหันกลับมาย่อกายลงทำความเคารพคนทั้งหมดเป็นเชิงบอกลา
“ค่ะ”
“เจ้าจะไปแล้วรึ อาเชอร์”
เคเรสถามด้วยสีหน้าท่าทางจริงจัง ประหนึ่งไม่อยากให้อีกฝ่ายรีบร้อนกลับเขตปกครองนัก เพราะหากเจ้านี้กลับไป มันก็ต้องลากเอาหลานหญิงสุดที่รักเขากลับไปด้วย ซึ่งเขายังไม่ทันได้พูดคุย เลี้ยงน้ำชาขนมลอร่าเลย เจ้านี้ก็จะเอาตัวหลานเขาไปเสียแล้ว
“อือ”
อาเชอร์รับ แล้วหายตัวไปพร้อมลอร่า
“เฮ้อ...เจ้านั้นก็เหลือเกิน ข้าไม่เข้าใจจริงๆ”
เคเรสบ่นออกมา แล้วเตรียมจะหายตัวไปพร้อมกับแลนเซอร์
“อ้อใช่ นี้ของเจ้า หลานสุดเลิฟ”
เคเรสเอ่ยเสร็จ ก็โยนม้วนกระดาษอีกม้วนให้โซเฟีย ที่รับมาอย่างงง แต่พอเปิดอ่าน ก็ทำเอานางอึ้งไปนิด แต่จะให้ถามก็คงไม่ทันเสียแล้ว เพราะเจ้าคนโยนได้หายตัวไปเป็นที่เรียบร้อย
สภากลาง แผนกกองบังคับการ
คำสั่งที่ 259/86 วันที่ NNN/HHH/YYY
ถึง โซเฟีย สแตรนเรียร์
จากการที่ได้มีคำสั่งย้ายหน่วยปฏิบัติงาน เข้ามาภายในหอคอยแห่งคำตัดสิน ในฐานะผู้บังคับบัญชาการหอคอยแห่งคำตัดสิน ตามคำสั่งที่ 243/86 เพื่อปฏิบัติภาระกิจส่วนกลางบางประการ
บัดนี้ถึงเวลาอันควรแล้ว ที่จะให้กลับไปประจำการ ณ ปราสาทวายุตามเดิม โดยให้ขึ้นเป็นผู้บังคับบัญชาการกองบิน แห่งไอริส แทน ผู้บังคับบัญชาการกองบินคนก่อน ที่เข้าไปประจำในส่วนกลาง ตามคำสั่งที่ 135/86 เมื่อสองเดือนที่แล้ว และขอให้เข้ารับตำแหน่งในวันที่ 30 พฤษภาคม ปีไอริสที่ 2035 ตามวันและสถานที่ ที่จะทำการแจ้งภายหลังในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ในพิธีนั้นจะเป็นการรับตำแหน่งของผู้บังคับบัญชาการกองบิน และผู้บังคับบัญชาการกองเรือ แห่งไอริส
จึงเรียนมาเพื่อทราบ
เดเรสย่า โซมาตีน่า โควาเมีย
เลขานุการกรมบังคับบัญชาการ
ความคิดเห็น