คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 หมากที่ถูกวาง (รีไรท์)
บทที่ 3 หมากที่ถูกวาง (รีไรท์)
การที่โซเฟียพาลอร่าเดินผ่านห้องพักเจ้าหน้าที่ระดับสูงแบบไม่ปิดบัง
เรียกสายตาสอดรู้สอดเห็นจากบุคคลผู้พักอาศัยบนชั้นนี้
โดยเฉพาะเมื่อคนหนึ่งเป็นผู้บังคับบัญชาการที่พึ่งมีคำสั่งย้ายมาเมื่อวานแบบปัจจุบันทันด่วน
ส่วนอีกคนก็เป็นนักโทษที่ไม่มีใครทราบข้อกล่าวหาแน่ชัด
รู้เพียงเป็นคำสั่งตรงจากสภาการปกครองกลางให้นำตัวมาคุมขังที่หอคอยคำตัดสิน
เพื่อรอการพิจารณา ซึ่งสายตาใคร่รู้มากมายสร้างความรำคาญให้โซเฟียที่พยายามข่มกลั้นอารมณ์ที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ
หากไม่มีมือลอร่าค่อยบีบเรียกสติเป็นระยะ เป็นเชิงบอกว่า
...อย่าพึงระเบิดอารมณ์ตอนนี้ค่ะ...
หรือไม่ก็...
...ปั้นหน้ายิ้มๆเข้าไว้ค่ะ...
“ท่านโซเฟีย!”
หญิงสาวเจ้าของเส้นผมสีแดง ดวงตาสีเพลิง เรียกเมื่อเห็นโซเฟียเดินผ่านบริเวณหน้าห้องพัก ทำให้โซเฟียจำต้องหยุดเดินแล้วหันมองตามเสียงเรียก ก็เห็นว่าผู้เรียกเป็นใคร
“เนเซีย...”
“ไม่ได้เจอกันนานนะคะ ท่านโซเฟีย”
เนซียแสร้งชิดเท้าค้อมศีรษะลงทำความเคารพตามระดับยศ แต่กลับไม่รอคำสั่งใดใดจากโซเฟียก็เงยหน้าขึ้นมองสบสายตา พร้อมแสยะยิ้มน่ารังเกียจส่งให้
ลอร่าไม่ได้สนใจความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสอง แต่ลอบมองเข้าไปในห้องของเนเซียผ่านรอยแง้มระหว่างบานประตูกับขอบที่เปิดอ้าไว้ราวกับเจ้าของห้องจงใจเปิดให้เห็นสภาพภายในห้อง ซึ่งสภาพห้องเวลานี้แทบจะเรียกได้ว่าดูไม่จืด เมื่อข้าวของวางเกลื่อนเต็มพื้นห้อง แถมบ้างชิ้นยังเหลือเพียงเศษซากแตกกระจาย เสื้อผ้าที่ใช้แล้ววางกองลวกๆแบบไม่ใยดี แถมที่น่าตกใจกว่านั้นคือเศษชิ้นส่วนเสื้อผ้าที่ถูกฉีกจนไม่เหลือเค้าเดิมที่ถูกปัดไว้ที่ปลายเตียง เมื่อเลื่อนสายตาขึ้นไปบนเตียงอีกนิดจึงเห็นเด็กสาวเส้นผมสีส้มยุ่งเหยิงนั่งดึงผ้าห่มขึ้นมาพันรอบตัวพร้อมกอดมันไว้แน่น ราวกับมันเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวสุดท้ายที่เหลืออยู่ รอบตาปรากฏรอยบวมช้ำเหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ดวงตาที่ควรทอประกายสดใสอย่างเด็กสาววัยแรกรุ่นกลับเลื่อนลอยไร้วิญญาณ ทำให้พอจะเดาได้ว่าเมื่อคืนเด็กคนที่ว่างผ่านเหตุการณ์อะไรมา
เมื่อพิจารณาสภาพห้องจนพอใจลอร่าจึงเบนความสนใจกลับมาที่เนเซีย พลางคิดถึงข้อมูลของเจ้าหน้าที่ที่ชื่อเนเซีย ซึ่งถ้าลอร่าจำไม่ผิดคนที่ชื่อเนเซียนั้น มีตำแหน่งเป็นผู้คุมกฎ หรืออะไรเถือกนั้น แม้ลอร่าจะไม่ค่อยให้ความสนใจเจ้าหน้าที่คนนี้เท่าไร ผิดกับพวกนักโทษคนอื่นๆ แต่ลอร่าก็พอรู้ว่าเนเซียเป็นพวกซาดิส ชอบจับเด็กสาวมาเป็นของเล่นในห้องประจำ ทำให้ลอร่าเดาได้ไม่ยากว่าเด็กสาวที่อยู่ภายในห้องนั้นคงโดนบังคับให้ขึ้นมาเป็นของเล่นยามค่ำคืนของท่านผู้คุมกฎเนเซีย แต่แล้วลอร่าก็เป็นต้องหลุดจากภวังค์เมื่อรู้สึกถึงสัมผัสที่ข้อมือ ลอร่าเหลือบตามองมือโซเฟียที่เอื้อมมาจับแล้วกำเสียแน่นก่อนเงยหน้ามองโซเฟียก็พบว่าเวลานี้สีหน้าของโซเฟียเรียบตึง
“มันนานพอที่นิสัยเสียๆของเจ้า ไม่เปลี่ยน ไม่สิ...มันน่าจะเรียกว่าสันดานเลวๆของเจ้ามากกว่า”
โซเฟียตอกกลับ
ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ขณะมองเนเซียอย่างดูแคลง แต่คนที่ถูกตอกกลับ กลับแสยะยิ้ม
แล้วปรายตามองมาทางลอร่าอย่างมาดร้าย โซเฟียยิ่งกำข้อมือลอร่าแน่นขึ้น
ราวกับกลัวว่าจะมีใครมาพรากน้องหญิงไปจากนาง
“เด็กคนนี้น่ารักดีนะคะ”
เนเซียหันกลับมาทางโซเฟียอีกครั้ง
ดวงหน้างามของโซเฟียยังคงสงบนิ่งเหมือนเดิม แต่ดวงตาสีมรกตกลับดูกร้าวจนน่ากลัว
มือกำข้อมือของลอร่าไว้แน่นยิ่งขึ้น จนลอร่ารู้สึกได้ถึงกระแสความโกรธของโซเฟีย
“อย่ายุ่งกับเด็กคนนี้ข้าขอเตือน ไม่งั้น...เจ้าก็น่าจะรู้...เวลาข้าโมโหจะเป็นยังไง”
โซเฟียเอ่ยเสียงเย็นที่ชวนให้บรรยากาศบริเวณระเบียงชั้นสามดูน่ากลัวขึ้นทันตา
ด้วยรังสีอำมหิตที่โซเฟียแผ่ออกมา พร้อมรอยยิ้มเหี้ยมบนเรียวปาก ทำให้ใครหลายคนแถวนั้นแทบเป็นลมล้มไปกองกับพื้น
“ทราบค่ะ”
เนเซียยิ้มยั่วก่อนจะโค้งคำนับให้โซเฟียอีกครั้ง แล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง แต่พอนางจะเข้าไป นางกลับหันมามองลอร่าอีกครั้ง ซึ่งลอร่าก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับสายตาเช่นนั้น ผิดกับโซเฟียที่ดูระแวงมากขึ้น โซเฟียรีบก้าวเท้าลงบันได โดยไม่ลืมกุมมือบางของน้องหญิงที่นางรักยิ่ง ตามลงมาด้วย
หลังจากที่โซเฟียไปรับลอร่าตามที่สัญญากันไว้ ก็รีบพากลับมาที่ห้องนอนบนระเบียบชั้นสามทันที เพราะคืนนี้นางมีเรื่องมากมายที่ต้องพิสูจน์ให้แน่ใจ ไม่ว่าจะพลังเวท หรือความทรงจำที่ขาดหายไปของลอร่า ทำให้วันนี้โซเฟียดูกระตือรือร้นที่จะพบลอร่าเป็นพิเศษ
‘พลังของเด็กคนนั้นมีมากกว่าที่เจ้าสัมผัสได้มากนัก’
โซเฟียมองลอร่าเล็กน้อย แล้วนึกถึงคำพูดของท่านลุง ซึ่งเป็นบิดาของลอร่าขึ้นมาได้
ลอร่ามองโซเฟียตอบ เมื่อรู้สึกเหมือนมีคนกำลังจ้องมองอยู่ และแน่นอนว่าไม่ใช่ใครอื่น นอกจากโซเฟีย ที่อยู่ๆก็ไปยืนซ้อนหลังนางเสียอย่างนั้น
“เจ้า...เชื่อใจข้าไหม”
โซเฟียมองลอร่า
พลางถามอย่างลังเลเล็กน้อย แต่เพื่อความแน่ใจ นางจึงเอ่ยออกไป โดยที่ลอร่าก็ไม่ได้แปลกใจอะไรมากมาย
นางเพียงขมวดคิ้ว แล้วรับคำเรียบๆ
เมื่อลอร่ารับคำ โซเฟียจึงเดินนำเข้าไปยังห้องหนึ่งที่ว่างอยู่
ลอร่ามองรอบห้องที่ดูเป็นเพียงห้องสี่เหลี่ยมขนาดกลางว่างเปล่า อย่างไม่ค่อยเข้าใจ
ถึงสาเหตุการมายังสถานที่แห่งนี้
“อยู่เฉยๆนะ”
โซเฟียกล่าว แล้วเดินอ้อมไปยืนอยู่หลังลอร่า
ลอร่าพยักหน้ารับคำน้อยๆ ส่วนโซเฟียที่ยืนอยู่ด้านหลังลอร่า ก็ยื่นมือที่มีออร่าสีเขียวอ่อนไปสัมผัสกลางหลังลอร่า
ลอร่ารู้สึกถึงลมเย็นๆ ด้านหลัง แต่นางก็ยังคงยืนนิ่ง เพราะพอจะเดาได้ว่าเป็นผลจากพลังของโซเฟีย
‘ไม่รู้สึกเลยแหะ’
โซเฟียคิด แล้วดึงมือออกจากกลางหลังช้า
ดวงหน้างามของโซเฟียมุ่ยลงเล็กน้อย เนื่องจากตอนที่นางพยายามวัดพลังของลอร่า
นางสัมผัสได้ถึงบางสิ่ง คล้ายกำแพงโปร่งใส
และกำแพงนั้นก็เป็นตัวกั้นไม่ให้นางสามารถวัดพลังของลอร่าได้ โซเฟียขมวดคิ้วหนัก
เมื่อนางจับตัวลอร่าหมุนกลับมาเผชิญหน้า โซเฟียส่งสายตาเป็นคำถามนิดๆ แต่สิ่งที่ได้กลับมา
คือสายตาใสซื่อไร้เดียงสาจากเด็กสาวที่ยังทำหน้างง เมื่ออยู่ๆตัวของนางก็ถูกหมุนกลับมาเสียเฉยๆ
“เสร็จแล้วใช่ไหมคะ”
ลอร่าถามเสียงแผ่ว
ราวกับไม่มั่นใจให้สิ่งที่กำลังจะพูด แต่เมื่อนางเห็นว่าโซเฟียจ้องหน้านางนานเกินไปจึงทำให้อดที่จะเอ่ยปากถามไม่ได้
“อ...อือ”
โซเฟียสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อลอร่าถามขึ้น แต่เมื่อโซเฟียนึกขึ้นได้ นางจึงดีดนิ้ว ทำให้มีดสั้น 5 เล่มปรากฏขึ้น พร้อมด้วยโต๊ะที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนอีกหนึ่งตัว
“เจ้าลองทำให้มันขยับดูซิ”
โซเฟียเอ่ย
ด้วยน้ำเสียงที่นางพยายามทำให้เป็นปกติมากที่สุด แม้ในความจริง นางแทบจะปกปิดความตื่นเต้นไว้ไม่มิดก็ตาม
ลอร่ามองมีดสั้นที่นางดูยังไงมันก็เป็นมีดสั้นที่แสนธรรมด๊าธรรมดา แล้วขมวดคิ้วอย่างสงสัย
แต่ลอร่าก็ไม่อยากขัดใจโซเฟียที่ดูจะตื่นเต้นกับการที่นางขยับมีดได้เสียเหลือเกิน ลอร่าจึงเดินตรงไปที่โต๊ะซึ่งวางมีดอยู่
แล้วหยิบมันขึ้นเสียดื้อๆ ก่อนจะหันกลับมามองโซเฟียที่ยืนอึ้งกับความซื่อแสนซื่อของน้องหญิง
“เป็นอะไรไปคะ นี้ไงคะ”
ลอร่าถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นโซเฟียเหมือนจะยืนแข็งทื่อไปเสียเฉยๆ
ขณะที่ลอร่าขยับมีดในมือไปมาให้โซเฟียดู นั้นทำให้โซเฟียถึงกับยกมือกุมขมับ
เมื่อลอร่าเห็นดังนั้น นางก็วางมีดกลับที่เดิม
“เออ...ที่ข้าให้ลองขยับดู ข้าหมายถึงให้เจ้าใช้พลังเวทขยับดู”
โซเฟียอธิบายอีกครั้ง
แล้วมองลอร่าที่ทำหน้างงหนักกว่าเดิม
“ทำยังไงคะ”
ลอร่ามองหน้าโซเฟียอย่างสงสัย
แล้วเลิกคิ้วขึ้น
“เฮ่อ...ก็รวบรวมพลังไว้เหมือนที่เจ้าทำเมื่อวาน
แต่คราวนี้ให้รวบรวมไว้ที่มีดข้างหน้าแทน”
โซเฟียนึกปลง
กับน้องหญิง แล้วนึกถึงคำพูดของท่านลุงขึ้นมาได้
‘เห็นจะจริงแหะ’
ลอร่าลองรวบรวมพลังเหมือนเมื่อวาน แต่เปลี่ยนจากฝ่ามือมาเป็นด้ามของมีดแทน จากนั้นมีดก็ค่อยๆขยับขึ้นช้าๆ ก่อนจะบินไปปักอยู่ที่กำแพงอีกด้านของห้อง
‘เก่งนิ ขนาดมีดมีพลังของข้าอยู่ด้วย ยังทำให้ขยับได้อีก แถมไม่มีอาการเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย’
“ใช้ได้ไหมคะ”
ลอร่าถามเสียงแผ่ว
ด้วยกลัวจะถูกโซเฟียดุ ข้อหาทำผนังห้องเป็นรู
“อือ”
โซเฟียตอบยิ้มๆ
พร้อมซ่อมผนังห้องที่เป็นรูให้กลับมาเหมือนเดิม โดยโซเฟียเพียงโบกมือครั้งหนึ่งเท่านั้น
“ต่อไป ลองให้มีดอีกสี่เล่มที่เหลือไปปักเรียงกันตรงนู้นสิ”
โซเฟียเอ่ยแล้วชี้ไปทางผนังห้อง ที่เคยเป็นรูเมื่อครู่
ลอร่าเลิกคิ้วขึ้น อย่างไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ยอมทำตามโดยดี จากนั้นมีดทั้งสี่ก็เคลื่อนที่พร้อมกัน แล้วปักเรียงกันอยู่บนผนัง
‘โฮ้ ควบคุมสี่เล่มพร้อมกันได้ด้วยแหะ อย่างงี้พลังเวทไม่ธรรมดาแน่’
โซเฟียคิด แล้วดีดนิ้วหนึ่งทีมีดทั้งหมดก็หายไป พร้อมกับที่ผนังกลับมาเป็นปกติ
“เหนื่อยไหมจ๊ะ”
โซเฟียหันไปถามลอร่า
แต่ก็ต้องประหลาดใจ เพราะลอร่าไม่มีท่าทีเหนื่อยล้าเลยแม้แต่น้อย ทั้งๆที่เมื่อครู่ใช้พลังไปไม่น้อยทีเดียว
นั้นเป็นข้อพิสูจน์ที่ดีว่าพลังเวทของลอร่ามีอยู่ไม่น้อย
“ไม่ค่ะ”
ลอร่าตอบเสียงใส ทำให้โซเฟียเลิกคิดเรื่อยเปื่อย แล้วยิ้มให้ลอร่า ก่อนจะส่งลอร่าไปอาบน้ำเตรียมเข้านอน
หลังจากโซเฟียกล่อมลอร่าจนเข้าสู่ห้วงนิทรา นางก็เดินกลับมายังห้องทำงานอีกครั้ง ดวงตาคู่สวยจ้องมองกองเอกสารขนาดย่อมที่ถูกน้องหญิงจัดการเสร็จเรียบร้อย ทำให้รอยยิ้มบางระบายอยู่บนเรียวปาก อย่างอารมณ์ดี เพราะโซเฟียไม่ชอบอ่านหนังสือ และทำงานพวกเอกสาร แต่ชอบการทำงานภาคสนามที่มีความเสี่ยงมากกว่า เพราะมันน่าตื่นเต้นว่าการนั่งอ่านรายงานเป็นร้อยเท่า แต่ยิ่งก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งสูงมากเพียงใด ก็ต้องทำงานเอกสารที่ตนแสนเกลียดมากเพียงนั้น เหมือนกับว่ายิ่งนางหนี นางก็ยิ่งต้องเจอ
“เฮ่อ...”
โซเฟียถอนหายใจน้อยๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า ที่นางไปพบท่านลุงอาเชอร์ที่คฤหาสน์ใต้
‘สวัสดีค่ะ ท่านลุง’
โซเฟียย่อกายลงทำความเคารพ เจ้าของห้องที่ยืนมองทิวทัศน์ด้านนอกของตัวคฤหาสน์ โดยไม่ได้หันมองแขกผู้พึ่งเดินเข้ามาในห้องแม้แต่นิดเดียว มือหนาไขว้ประสานกันอยู่ด้านหลัง
‘สบายดีมั้ย’
คำถามเรียบๆดังขึ้น จากเจ้าของห้องที่ยังคงยืนมองทิวทัศน์ด้านนอก ทำให้โซเฟียทราบว่านางคงต้องทำใจมองหาที่นั่ง และน้ำชาเอาเอง
‘ค่ะ แต่ท่านก็ทราบว่า งานข้าหลวงทำให้ข้าหัวหมุนไปหลายวันเหมือนกัน’
โซเฟียตอบ ขณะรินน้ำชาใส่ถ้วย แล้วยกขึ้นจิบ ราวกับที่นี้เป็นห้องของตนเอง
‘แล้วคนยุ่งอย่างเจ้ามีธุระอะไรที่นี้’
คราวนี้อาเชอร์หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้าของหลานหญิง ที่ไม่ได้เจอกันมานาน แล้วเดินไปนั่งตรงชุดรับแขก ที่โซเฟียนั่งอยู่ก่อนแล้ว ดวงตามองพินิจร่างบางตรงหน้า อย่างหาคำตอบ
‘ท่านป้าไปไหนเสียคะ’
โซเฟียไม่ตอบคำถามแรก กลับกันนางย้อนถามไปถึงหญิงสาวอีกคนที่เคยอยู่ที่นี้
‘เลเนียสไม่มีตัวตนอีกแล้ว’
คำตอบของอาเชอร์ ทำให้โซเฟียขมวดคิ้ว อย่างไม่เข้าใจ แม้นางจะพอรู้มาบ้างว่าตอนนี้ท่านป้าเลเนียสไม่ได้อยู่ที่คฤหาสน์ใต้ แต่นางก็ไม่เข้าใจความหมายของคำตอบที่ได้รับ
‘หมายความว่าไงคะ?’
‘หมายความตามนั้น’
อาเชอร์ยืนยัน ซึ่งเป็นสัญญาณว่าต่อให้โซเฟียจะถามเซ้าซี้ไปมากกว่านี้ คำตอบที่นางจะได้รับก็ไม่เปลี่ยนแปลง
‘แล้วน้องหญิงล่ะคะ’
‘เจ้ารู้ดีที่สุดว่านางอยู่ไหน’
อาเชอร์เอ่ยเสียงเรียบ อย่างไม่ทุกข์ร้อนกับการที่ลูกสาวคนเดียว ต้องเข้าไปอยู่ในสถานที่กักกัน อย่างหอคอยแห่งคำตัดสิน
‘ท่านเป็นคนส่งลอร่าเข้าไป’
โซเฟียเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจความคิดของท่านลุงทั้งหลายเสียเท่าไร นางไม่เข้าใจว่าการส่งลอร่าเข้าไปที่นั้นมันจะได้อะไร กระนั้นโซเฟียก็ได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้ารับจากอาเชอร์เท่านั้น
‘ทำไมคะ’
‘เจ้าเห็นพลังของลอร่าแล้วนิ’
อาเชอร์ไม่ยอมตอบคำถามของโซเฟีย ซ้ำเขายังจงใจเปลี่ยนเรื่องพูด นั้นทำให้โซเฟียรู้ว่าเรื่องในครั้งนี้ก็มีเบื้องหน้าเบื้องหลังแน่ กระนั้นโซเฟียกลับเลือกที่จะปล่อยเรื่องนี้เลยตามเลย ด้วยรู้ว่านางไม่มีทางได้รับข้อมูลใดใดเพิ่มเติมจากท่านลุงอาเชอร์แน่นอน ใครก็รู้ว่าพวกตระกูลรักษาความลับนั้นปากหนักเพียงใด สู้นางเอาแรงไปสืบด้วยตนเอง อาจจะยังมีหวังที่จะรู้อะไรเพิ่มเติมมากกว่า
‘ค่ะ แต่ถ้าท่านลุงคิดว่าที่นั้นปลอดภัย ท่านก็คิดผิด’
โซเฟียเอ่ย พร้อมแสดงความคิดเห็นส่วนตัว จากสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่นางจะมาที่นี้
‘เป็นสิทธิของเจ้าที่จะคิดเช่นนั้น’
‘นั้นสิคะ แต่นอกจากเรื่องนี้แล้ว ท่านลุงกำลังเล่นตลกอะไรกับความทรงจำลอร่า’
‘ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าต้องรู้’
‘แสดงว่าท่านทำจริงๆ’
‘ลอร่าพูดกับเจ้าใช่มั้ย’
เป็นอีกครั้งที่อาเชอร์เลี่ยงไม่ยอมตอบคำถามของโซเฟีย
‘ค่ะ’
‘จงรักษาความไว้ใจให้ดี อย่าให้มันหลุดมือเป็นครั้งที่สอง’
อาเชอร์เอ่ยเตือน ด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเรียบเฉย ไม่สื่ออารมณ์ใดๆ ดวงตาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของโซเฟีย เพื่อตอกย้ำเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อน ที่โซเฟียและลอร่าถูกแยกออกจากกัน เหตุการณ์ที่ทำให้โซเฟียไม่เคยกลับมาเหยียบที่คฤหาสน์ใต้อีกเลยจนกระทั้งบัดนี้
‘แน่นอนค่ะ ข้าจะไม่ยอมให้ท่านลุงทำเช่นนั้นกับข้าอีกแล้ว’
โซเฟียจำได้ดี ว่าตอนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น ระหว่างเขตคฤหาสน์ใต้ และเขตคฤหาสน์ตะวันออก เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้โซเฟียไม่ได้รับการต้อนรับจากคฤหาสน์ใต้จนกระนั้นท่านพ่อและท่านแม่ของนางเสียชีวิต จากอุบัติเหตุที่วิหารหลวงเมื่อหลายปีก่อน หลังจากท่านพ่อกับท่านแม่เสียนางก็รู้ความจริงเบื้องหลังเหตุการณ์ความไม่ลงรอยกันของทั้งสองคฤหาสน์ ว่าเป็นเพียงการจัดฉากของพวกข้าหลวง ที่จงใจทำเหมือนทั้งสองเขตคฤหาสน์ไม่ลงรอยกัน เพื่อล่อให้ชนเผ่ารัตติกาลที่ช่วงหลายปีมานี้เริ่มเข้ามาวุ่นวายกับส่วนกลาง หันไปสนใจทั้งสองเขตคฤหาสน์ จากนั้นก็ซ้อนตัวลอร่าไว้ภายในเขตคฤหาสน์ใต้ เก็บซ้อนตัวตนและฐานะจากคนภายนอก แต่เพราะเหตุการณ์ที่ว่านี้ ทำให้ลอร่าที่ยังเป็นเพียงเด็กหญิงตัวน้อยที่ไม่เคยรับรู้เรื่องราวดังกล่าวเฝ้าแต่ตัดพ้อนาง ที่ทอดทิ้งให้อยู่เพียงลำพัง จนกระนั้นเมื่อคืนนี้ ที่นางรู้ว่าตัวตนของนางถูกลบหายไปจากความทรงจำของลอร่า
‘นอกจากนั้นพยายามสอนลอร่าให้ดี ไม่ว่าจะเรื่องไหนๆ’
‘ค่ะ แต่ทำไมท่านต้องห้ามลอร่าฝึกเวทมนตร์คะ’
โซเฟียถาม เพราะจากเมื่อวานทำให้นางรู้ว่า ลอร่าแทบจะไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับพลังเวทมนตร์ ทั้งๆที่เด็กคนนั้นสามารถใช้พลังเวทมนตร์ได้ก่อนเด็กคนอื่นๆเสียอีก
‘ข้าควรอนุญาตให้เจ้าสอน’
‘คะ?’
คำอนุญาตที่ง่ายดายเกินไป ทำให้โซเฟียถึงกับขมวดคิ้ว อย่างไม่เข้าใจ
‘ฟังไม่ผิดหรอก ถ้าอยากสอนก็สอน แต่เจ้าต้องรับผิดชอบ หากพลังที่ลอร่ามีอยู่ถูกเปิดเผย’
‘ท่านลุงกำลังบอกว่า ลอร่าไม่ควรรับรู้ในสิ่งที่นางเป็นรึคะ’
โซเฟียสามารถตีความหมายของคำพูดประโยคนั้นได้ไม่ยาก
‘ถูกต้อง ตอนนี้เราวางใจใครไม่ได้อีกแล้ว’
อาเชอร์เน้นย้ำถ้อยคำนี้ ยิ่งทำให้โซเฟียมั่นใจว่า ตลอดหลายปีมานี้ มีเรื่องราวมากมายที่พวกท่านลุงพยายามปกปิดนางไว้มาก
‘ค่ะ แต่ท่านก็ระวังหมากตัวใหม่ที่วางลงไปให้ดีนะคะ ขอตัว’
โซเฟียลุกขึ้นยืน แล้วเดินออกไปจากห้องแต่ก่อนที่จะเดินผ่านขอบประตูออกไปอาเซอร์ก็เปรยทิ้งท้าย
‘ข้าเตือนไว้ก่อน พลังของเด็กคนนั้นมีมากกว่าที่เจ้าสัมผัสได้’
โซเฟียไม่ได้หันกลับไปเผชิญหน้ากับผู้เป็นลุง นางเพียงชะงักเท้าเล็กน้อย แล้วรอให้ผู้เป็นลุงพูดจนจบประโยค แล้วจึงออกไป
โซเฟียนั่งนิ่งหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ สมองนางกำลังครุ่นคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ก่อนจะตัดสินใจได้ว่า หมากในครั้งนี้นางเองก็ควรมีสิทธิร่วมเป็นผู้เดินด้วย โซเฟียนึกไปถึงหญิงสาวอีกคน ที่ไม่มีวันทรยศนางแน่นอน
...ท่านหญิง ซีเวล แคร์ไรย...
“ซีเวล...”
โซเฟียเอ่ยเรียกเสียงแผ่ว ด้วยรู้ว่าหญิงสาวคนที่ว่า อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนาง
“ค่ะ ท่านโซเฟีย”
“หาตัวท่านหญิงเลเนียส กับจับตาดูความเคลื่อนไหวของข้าหลวงคนอื่นๆให้ดี”
คำสั่งเรียบๆ ราวเป็นเรื่องปกติ ทำให้ซีเวลต้องเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ หากนางก็ไม่คิดจะเอ่ยถาม
“รับทราบ”
สิ้นคำนั้น ร่างบางของหญิงสาวที่มาไวไปไว ก็หายลับไปจากสายตา
“ข้าในตอนนี้ จะไม่ยอมเป็นหมากที่ท่านลุงคิดจะวางก็วางหรอกค่ะ เพราะข้ามีหน้าที่ต้องปกป้องน้องหญิงด้วยชีวิตของข้า”
โซเฟียกล่าวทิ้งท้าย แล้วลงมือเขียนจดหมายฉบับหนึ่ง เพื่อจัดการเรื่องราวต่อจากนี้
ความคิดเห็น