คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 เรื่องราวหลังจากนั้น (รีไรท์)
บทที่ 2 เรื่องราวหลังจากนั้น
ลอร่านั่งลงบนเก้าอี้เปียโนตัวเดียวกันกับที่โซเฟียนั่งอยู่ นางยังคงก้มหน้านิ่งไม่กล้าสบสายตากับหญิงสาวที่นางพอจะรู้แล้วว่า หญิงสาวคนนี้ต้องเคยรู้จักหรือเกี่ยวข้องกับนางมาก่อนแน่ นั้นยิ่งทำให้ลอร่าไม่กล้าสบตาเข้าไปอีก เพราะกลัวว่าความลับที่นางปกปิดไว้จะถูกล่วงรู้ แต่นั้นเป็นเพียงสิ่งที่ลอร่าคิด เพราะแท้ที่จริง โซเฟียรู้มาตั้งแต่ต้นว่าสิ่งนั้นคืออะไร โซเฟียมองน้องหญิงของตนที่ยังคงก้มหน้านิ่ง อย่างรู้สึกเป็นห่วงนิดๆ แม้ว่าน้องหญิงจะไม่ใช่น้องแท้ๆ แต่สำหรับโซเฟีย ลอร่าคือคนที่นางรักยิ่ง เพราะตอนนี้นางก็ไม่ต่างจากลอร่าเสียเท่าไร โซเฟียลูบศีรษะลอร่าเบาๆ อย่างปลอบโยน ทำให้ลอร่าเงยหน้าขึ้นมองอย่างงงงวย โซเฟียยิ้มให้กำลังใจ แต่เมื่อลอร่าสบเข้ากับดวงตาสีมรกต น้ำตาที่นางเพียรจะสะกดกั้นไว้ก็พาลจะรินไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ โซเฟียเห็นดังนั้นจึงเอานิ้วเรียวปาดน้ำตาออกจากแก้มนวลของน้องหญิง ทำให้ลอร่าอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้
“จำได้ไหม ว่าข้าเคยสัญญาว่า ถ้าเจ้าร้องไห้ข้าจะเป็นคนอยู่เพื่อปลอบเจ้าเอง”
โซเฟียเปรยขึ้นเรียบๆ พร้อมส่งยิ้มให้น้องหญิง อย่างอ่อนโยน เมื่อลอร่าได้ยินดังนั้น กำแพงที่ลอร่าเพียงสร้างขึ้นกลับพังทลายลง อย่างไม่เคยเป็น ร่างบางโผเข้ากอดโซเฟียอย่างลืมตัว ทำให้โซเฟียรู้สึกว่าแท้จริงแล้ว น้องหญิงตัวน้อยของนาง มิได้หายไปไหนเลย นางยังคงอยู่ในตัวลอร่านั้นเอง โซเฟียลูบศีรษะลอร่าเบาๆ พร้อมกอดนางไว้แนบอกอย่างต้องการบรรเทาความทุกข์ แต่เมื่อลอร่าได้สติ นางก็รีบผลัดออกจากอ้อมกอดของโซเฟีย ด้วยคิดว่านางไม่สมควรกระทำเช่นนี้
“ขะ...ขอโทษเจ้าค่ะ”
ลอร่าเอ่ยเสียงแผ่ว ก้มหน้านิ่งราวกับนึกขึ้นได้ ว่าตอนนี้ตนอยู่ในฐานะอะไร และโซเฟียอยู่ในฐานะใด เมื่อโซเฟียได้ยินถ้อยคำเมื่อครู่ จึงจับคางมนของลอร่าให้เชิดขึ้น พร้อมยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด จะขอโทษทำไม”
โซเฟียจ้องมองเด็กสาวตรงหน้าอย่างเอ็นดู
ยามนี้ดวงหน้างามของลอร่าดูราบเรียบ ไม่สื่ออารมณ์ใดๆ ผิดกับดวงตาสีม่วงอมแดงที่เคยดูว่างเปล่า กลับมีรอยของคราบน้ำตา และจมูกก็แดงระเรื่อ เพราะพึ่งผ่านการร้องไห้
“ไหนลองบอกมาสิ ว่าเจ้าชื่ออะไรกัน”
โซเฟียถาม อย่างอ่อนโยน นางแกล้งทำเป็นไม่รู้จักลอร่า ทำให้ลอร่าอดสงสัยไม่ได้ว่า โซเฟียจะมาไม้ไหนกับนางกันแน่
“ท่านก็ทราบอยู่แล้วนิเจ้าค่ะ”
ลอร่าเอ่ยเสียงเรียบ ซึ่งนับว่าเป็นคำพูดประโยคแรกตั้งแต่นางมาอยู่ที่นี้เลยก็ว่าได้ ทำให้โซเฟียยิ้มออกมาน้อยๆอย่างพอใจ หลังจากที่รู้ว่าน้องหญิงไม่ได้ใบ้กิน
“ก็ข้าอยากรู้จากปากเจ้านิ”
โซเฟียว่า แล้วมองดวงหน้างามที่ดูน่ารักสมวัยขึ้น เนื่องจากดวงตาสีม่วงอมแดงไม่ได้ดูว่างเปล่าอีกแล้ว แต่ตอนนี้มันกลับฉายแววสงสัยใคร่รู้อย่างไม่ปิดบัง
“ลอร่า ดักลาสเจ้าค่ะ”
ลอร่ายอมตอบ หากนั้นคงไม่ใช่สิ่งที่โซเฟียต้องการ เพราะนางเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ เป็นเชิงบอกเป็นนัยๆ ว่ามีแค่นี้รึ
“นั้นไม่ใช่ชื่อจริงๆ ของเจ้าหรอกข้ารู้”
“เฮ้อ...ข้าชื่อ ลอเรเซียร่า ดักลาส เจ้าค่ะ ท่านโซฟิเอร่า สแตรนเรียร์”
ลอร่าถอนหายใจน้อยๆ อย่างไม่ชอบใจนัก ที่ต้องเอ่ยนามที่มีเพียงเชื้อพระวงศ์ชั้นสูงที่ทราบ ใช่...ลอร่ารู้ ว่าหญิงสาวตรงหน้าคือใคร แม้ไม่เคยพบเจอ หากผู้มีดวงตาสีมรกตดุดันราวปีศาจ คงมีเพียงไม่กี่คน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือ ท่านข้าหลวงสแตรนเรียร์ ข้าหลวงแห่งคฤหาสน์ตะวันออก
“ไม่ต้องลงท้ายว่า ‘เจ้าค่ะ’ ก็ได้”
โซเฟียยิ้มรับการแนะนำตัวเมื่อครู่ อย่างพึงพอใจ นางลุกขึ้นยืน แล้วส่งสายตาให้ลอร่าเป็นเชิงว่า ให้ลอร่านั่งลงไปอย่างเดิมนั้นแหละ แน่นอนว่าลอร่าต้องทำหน้างง อย่างไม่เข้าใจในความต้องการของอีกฝ่าย
“เจ้าจะไม่เล่นให้ข้าฟังสักเพลงเชียวรึ”
โซเฟียทำท่าเหมือนเด็กกำลังโดนขัดใจ ทำให้ลอร่านึกถึงคำพูดของใครบางคนขึ้นได้
‘ข้าเล่นให้เจ้าฟังแล้ว แล้วเจ้าจะไม่เล่นให้ข้าฟังเลยหรือไง’
เสียงใสของใครบางคนเอ่ยขึ้น ทำให้เด็กหญิงตัวน้อยจำต้องนั่งลงบนเก้าอี้เปียโนแล้วเล่นเพลงที่ท่านแม่ของนางสอนให้เด็กสาวอีกคนฟัง
ลอร่าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วเริ่มวางนิ้วเรียวสวยลงบนคีย์เปียโนก่อนจะกดมันลงไปอย่างช้าๆ แต่ต่อเนื่อง และไพเราะไม่แพ้บทเพลงเมื่อครู่ บทเพลงที่ลอร่าเลือกบรรเลงนั้น โซเฟียจำได้ดีว่ามันเป็นบทเพลงที่ท่านป้าเลเนียสเป็นคนแต่งขึ้นเพื่อให้ลูกสาวตัวน้อยของท่าน และมันก็เป็นเพลงที่โซเฟียจำได้ดีว่าคนที่จะบรรเลงเพลงนี้ได้มีเพียงคนๆเดียวนั้นก็คือ ท่านป้า...ท่านหญิงเลเนียส ดักลาส แต่มาตอนนี้นางกลับได้ฟังบทเพลงที่แสนอบอุ่นและอ่อนโยนอีกครั้งจากเด็กสาวที่เป็นลูกสาวแท้ๆของผู้แต่ง ทำให้โซเฟียอดประหลาดใจไม่ได้ ที่น้องหญิงเลือกเล่นเพลงที่มีความทรงจำมากมาย โซเฟียหลับตาลงนิ่ง เพื่อให้จิตใจหลอมรวมไปตามบทเพลงที่แม้จะยาวแต่ก็ไม่น่าเบื่อ เมื่อลอร่าเป็นผู้บรรเลง แม้บางส่วนจะแตกต่างจากที่ท่านป้าเลเนียสเคยบรรเลงไว้ แต่นั้นก็ไม่ทำให้บทเพลงนี้กลายเป็นบทเพลงที่น่าเบื่อ ลอร่าค่อยๆกดโน้ตตัวสุดท้ายลง อย่างเบามือ และนางก็สามารถจบบทเพลงนี้ได้อย่างไร้ที่ติไม่ว่าจะจังหวะหรือบทจบ
แปะ! แปะ! แปะ! แปะ!
เสียงตบมือจากหญิงสาวผู้เป็นเจ้าของห้อง
“ยังเล่นเก่งเหมือนเคยนะ”
โซเฟียว่า แล้วยื่นมือให้ลอร่าใช้พยุงตัว ในการลุกขึ้นยืน
“เจ้าอยากรู้ใช่ไหมว่าทำไหมข้าถึงรู้จักเจ้า”
โซเฟียถามอย่างรู้ทัน ทำให้ลอร่าพยักหน้ารับน้อยๆ
“งั้นต้องมาเป็นตุ๊กตาให้ข้าแต่งตัวเล่นก่อน”
โซเฟียว่า พร้อมลากน้องหญิงเข้าไปยังห้องอีกห้องหนึ่ง
“ลอร่าผ้าขนหนูอยู่บนชั้นทางขวามือ ส่วนแชมพูกับยาสระผมอยู่บนอ่างล้างหน้า เจ้าใช้ได้ตามสบายเลย”
โซเฟียตะโกนบอกน้องหญิงที่ถูกนางส่งเข้าห้องอาบน้ำไป
“ค่ะ”
ลอร่ารับอย่างว่าง่าย แม้ตอนนี้นางจะรู้สึกสับสนมากก็ตาม แต่เพราะอะไรไม่ทราบนางกลับรู้สึกผูกพันกับโซเฟีย นางรู้สึกว่าสามารถไว้ใจโซเฟียได้ ทำให้นางที่คิดว่าไม่เหลือใครอีกแล้ว กลับมีกำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป แต่อีกใจหนึ่งนางกลับกลัวว่าโซเฟียจะทำให้นางเจ็บช้ำเหมือนที่คนอื่นๆทำกับนาง
“เสร็จรึยัง ให้ข้าเข้าไปช่วยมั้ย”
โซเฟียตะโกนเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง เมื่อลอร่าเข้าไปนานมากแล้ว แต่กลับยังไม่ยอมออกมาสักที
“ไม่เป็นไรค่ะ”
เสียงนั้นทำให้ลอร่าสะดุ้งตื่นจากภวังค์ รีบตอบกลับ จากนั้นก็รีบล้างสบู่ออกทันที ก่อนจะจัดการพันผ้าขนหนูผืนนุ่ม แล้วเช็ดผมที่พึ่งสระเสร็จให้แห้งพอประมาณ นางใช้ผ้าเช็ดผมคลุมไหล่ก่อนจะเดินออกจากห้องอาบน้ำ
“เจ้าเข้าไปหลับในนั้นหรือไงกัน”
โซเฟียมองหน้าเด็กสาวที่พึ่งออกจากห้องน้ำ แล้วเอ่ยประชดเล็กน้อย ส่วนลอร่าก็เพียงยิ้มแหย่ๆ ให้โซเฟียที่เดาได้ตรงเผง แม้นางจะรู้ว่าโซเฟียกำลังประชดก็ตามที
“มา เดี๋ยวข้าเป่าผมให้”
โซเฟียว่า แล้วลากน้องหญิงที่ยังคงพันผ้าขนหนูอยู่ไปที่โต๊ะเครื่องแป้งที่มีขนาดไม่ใหญ่มากนัก
“ข...ข้าเป่าเองก็ได้ค่ะ”
ลอร่าหันไปมองหน้าโซเฟียที่ดูเหมือนไม่ค่อยพอใจเท่าไรนักที่ถูกขัดใจ
“เจ้าบอกว่าจะเป็นตุ๊กตาให้ข้าไง”
โซเฟียทวนความจำให้ลอร่า แล้วก็ยิ้มออกมาน้อยๆอย่างผู้เหนือกว่า นั้นทำให้ลอร่าไม่รู้จะเถียงอย่างไรดี จึงต้องยอมเป็นตุ๊กตาจำเป็นให้โซเฟีย
โซเฟียค่อยๆเช็ดเส้นผมสีชมพูอ่อนอย่างเบามือ นางหยิบหวีที่ว่างอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งมาหวีให้ลอร่าที่นั่งมองนางผ่านเงาสะท้อนทางกระจกตาไม่กระพริบ อย่างอารมณ์ดี
“ทำไมท่านต้องทำดีกับข้าด้วยคะ”
คำถามนี้ทำให้โซเฟียชะงักมือเล็กน้อย ดวงตาสีมรกตจ้องเงาสะท้อนในกระจกของน้องหญิง ที่กำลังจ้องมองนางทางกระจกเช่นกันนิ่ง
“ผมเจ้านี้ยาวเหมือนกันนะ”
โซเฟียเลือกที่จะไม่ตอบคำถามเมื่อครู่ นางทำเป็นไม่สนใจสายตาที่มองมาทางนาง อย่างไม่เข้าใจ
“แถมยังสวยอีกตังหาก ข้าล่ะอิจฉาเจ้าจริงๆ”
จากก่อนหน้าที่โซเฟียเพียงแค่ต้องการเปลี่ยนเรื่อง แต่มาตอนหลังๆนี้นางเริ่มออกแนวอิจฉาที่ลอร่ามีผมสวยซะอย่างนั้น ทำให้ลอร่ายิ่งสับสนกับอารมณ์และตัวตนของโซเฟียเข้าไปใหญ่
“อ่ะ เสร็จแล้วจ้ะ”
โซเฟียเอ่ย แล้วหันตัวลอร่ามาทางนาง เพื่อดูความเรียบร้อยหลังจาก หวีผมให้จนเรียบแล้ว
“ท่านโซเฟีย จะช่วยเล่าให้...”
ลอร่าเอ่ยปากถาม เมื่อเห็นว่าโซเฟียเล่นหัวนางจนพอใจแล้ว
“เรื่องนั้นไว้ก่อน ตอนนี้เจ้าต้องใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ไม่งั้นมีหวังเป็นหวัดแน่”
โซเฟียเอ่ยเสียงเรียบ พลางมองหาชุดนอนที่จะให้น้องหญิงแสนน่ารักของนางใส่ เมื่อนึกได้ก็ดีดนิ้วขึ้นครั้งหนึ่ง ชุดกระโปรงยาวกรอมเท้า สีชมพูอ่อน มีระบายลูกไม้ติดอยู่ตามชายกระโปรงและแขนเสื้อก็ถูกแขวนอยู่ที่หน้าตู้เสื้อผ้า โซเฟียมองชุดด้วยสายตาพราว พร้อมตวัดมือเพียงเล็กน้อยชุดดังกล่าวก็ลอยเข้ามือ ก่อนยื่นชุดนอนหวานน่ารักให้ลอร่าเอาไปเปลี่ยน
ลอร่าเบ้หน้าลงเล็กน้อย แต่ก็รับชุดนอนที่ว่าไปเปลี่ยนแต่โดยดี สักพักจึงเดินออกจากห้องน้ำ ด้วยชุดกระโปรงยาวกรอมเท้าสีชมพูอ่อน ผ้าเนื้อบางขยับไปมาตามการเคลื่อนไหวของผู้ใส่ เวลานี้ไม่ว่าจะมองมุมไหน ลอร่าก็ไม่เหมือนนักโทษ นางดูราวกับนางฟ้าตัวน้อย แก้มนวลทั้งสองขึ้นสีระเรื่อ เมื่อรู้สึกว่ากำลังโดนจ้องมอง ชนิดตาไม่กระพริบ
“ทำไมทำหน้างั้นล่ะ ก็น่ารักดีออก”
โซเฟียว่ายิ้ม เมื่อเห็นลอร่าหน้าขึ้นสี นั้นทำให้นางคิดถึงตอนที่น้องหญิงตัวน้อยโดนพี่เลี้ยงจับใส่กระโปรงสีชมพูอ่อนยาวกรอมพื้น มีระบายลูกไม้สีขาวบริสุทธิ์ ติดตามชายกระโปรง และแขนเสื้อ บนศีรษะมีสายสร้อยห้อยลงมาถึงผมม้าที่ถูกตัดให้สั้นพอประมาณ ส่วนเส้นผมที่ยังไม่ยาวถึงกลางหลังเหมือนอย่างตอนนี้ถูกจัดแต่งและปล่อยผมสยาย ตอนนั้นนางช่างดูเหมือนนางฟ้าตัวน้อย แต่เมื่อเห็นสีหน้าบูดบึ้งของน้องหญิงก็ทำให้นางพอจะเข้าใจว่าเด็กหญิงคงโดนพี่เลี้ยงจับแต่งตัว เพื่อมาส่งนาง เพราะไม่อย่างนั้นเด็กหญิงไม่ยอมแต่งตัวเช่นนี้ออกมาแน่
“แล้วทีนี้ท่านจะเล่าให้ข้าฟังได้หรือยังคะ”
ลอร่าปรับสีหน้าให้กลับเป็นปกติ แล้วทวนสัญญาที่ท่านโซเฟียเคยให้ไว้
“มานี้สิ”
โซเฟียเดินไปนั่งลงบนเตียงนุ่ม โดยมีลอร่าเดินตามไปด้วย โซเฟียมองเด็กสาวที่ยังไม่ยอมนั่งลงตามนาง
“นั่งลงสิ”
“แต่ข้า...”
ลอร่าลังเลที่จะต้องนั่งลงข้างโซเฟียที่นางรู้อยู่เต็มอกว่า อีกฝ่ายเป็น ข้าหลวงแห่งคฤหาสน์ตะวันออก และผู้บังคับบัญชาการสูงสุด แห่งหอคอยคำตัดสิน แล้วจะให้นางนั่งทัดเทียมกับหญิงสาวสูงศักดิ์ผู้นี้ได้อย่างไร
“ห่วงอะไร ลอเรเซียร่า ทั้งเจ้าและข้า ต่างมีฐานะเท่าเทียม”
โซเฟียจงใจ เอ่ยนามที่ถูกใช้เพียงในพระราชพิธีของอีกฝ่าย เพื่อประกาศให้รู้ว่า ลอร่าเอง ก็เป็นเชื้อพระวงศ์ระดับสูง ซึ่งมีสิทธิให้ราชบังลังก์ไม่ต่างกัน
ลอร่าจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีมรกต พร้อมถอนหายใจน้อยๆ ก่อนนั่งลงข้างๆโซเฟีย
“ก่อนที่ข้าจะเล่า เจ้าช่วยตอบคำถามข้าก่อนได้ไหมว่าเพราะอะไรเจ้าถึงมาอยู่ที่นี้ได้”
โซเฟียถามเสียงเรียบ ดวงหน้างามดูจริงจังขึ้นกว่าเมื่อครู่
“เพราะสิ่งนี้ไงคะ แล้วก็...”
ลอร่าตอบ แล้วแบมือที่มีกลุ่มก้อนพลังสีขาวบริสุทธิ์ ให้โซเฟียดู
“เจ้า...ไม่น่าเชื่อ”
โซเฟียอุทานแทรกประโยคอีกประโยคที่ลอร่ากำลังเอ่ย ดวงตาสีมรกตมองดูกลุ่มก้อนพลังสีขาวบริสุทธิ์ที่ลอยอยู่เหนือฝ่ามือของลอร่าอย่างตกใจ เพราะพลังนี้มันไม่น่าจะมีใครมีมันแล้วนิ นอกจากคนจากชนเผ่าศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมกลับเข้ามาอยู่ภายในอาณาจักรอีกเลยหลังจากเหตุการณ์เมื่อพันปีก่อน ในครั้งนั้นทำให้คนของสองชนเผ่าถูกแยกออกไปจากอาณาจักร
“งั้นตอนนี้ท่านป้าเลเนียสก็...”
โซเฟียเอ่ยขึ้นอย่างนึกได้ว่ามารดาของน้องหญิงจะเป็นเช่นไร ในเมื่อลอร่าต้องเข้ามาอยู่ในนี้เสีย ทั้งๆที่ไม่น่าจะเป็นได้ นี้แสดงว่าพวกท่านลุงต้องรู้อยู่ก่อนแน่ ไม่เช่นนั้นคงไม่ส่งนางให้มาอยู่กับน้องหญิงที่นี้หรอก
“อย่างที่ท่านคิดค่ะ”
ลอร่ากำชุดกระโปรงไว้แน่ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนนั้น ภายในมหาวิหารหลวง
“วันนี้ข้าว่าเจ้าควรพักผ่อนก่อน”
โซเฟียเอ่ยตัดบท เมื่อรู้ว่าเรื่องที่นางถามได้ไปสะกิดบาดแผลบางอย่างของลอร่าเข้า โซเฟียจับไหล่ของเด็กสาวให้ล้มตัวลงนอนบนเตียงแสนนุ่มอย่างง่ายดาย
“แต่...”
ลอร่าจะเถียงอีกครั้ง แต่โซเฟียก็ไม่ยอมให้นางทำได้ โซเฟียกดลอร่าให้ล้มตัวลงนอน จนนางแน่ใจว่าลอร่า จะไม่ลุกขึ้นมาอีก จึงปล่อยมือออก
“ราตรีสวัสดิ์ น้องหญิงที่รักของข้า”
โซเฟียเอ่ยเสียงแผ่ว แล้วจุมพิตที่หน้าผากมนของเด็กสาวที่นอนหลับตาพรึบ โซเฟียมองหน้าลอร่าที่นอนอยู่บนเตียงนิ่ง ด้วยสายตาอ่อนโยนผิดกับสายตาที่ใช้มองคนอื่นๆ นางไม่เคยต้องมองใครด้วยสายตาเช่นนี้อีกเลย นับตั้งแต่ที่ท่านพ่อและท่านแม่ของตาย โซเฟียต้องทนอยู่ภายในกรอบที่เข้มงวดของการเป็นข้าหลวง ยอมแม้กระทั่งละทิ้งหัวใจของตัวเอง แต่...ตอนนี้นางรู้แล้วว่ายังมีเด็กสาวอีกคนที่ต้องทนทุกข์เช่นเดียวกัน และโซเฟียก็ไม่ต้องการให้น้องหญิงที่รักต้องเจ็บช้ำเช่นเดียวกัน
“ข้าสัญญาว่าจะคอยปกป้องเจ้า”
โซเฟียเอ่ยเสียงแผ่ว จ้องมองดวงหน้ายามนอนหลับของลอร่า ที่นางต้องการปกป้องนับแต่นี้และตลอดไป แต่สิ่งที่โซเฟียต้องรีบทำในตอนนี้คือการไปพบบุคคลอีกคนที่เกี่ยวข้องอย่างมากกับน้องหญิง และท่านป้าเลเนียส
“มีอะไรรึคะ”
ลอร่าลุกขึ้นมามองโซเฟียที่จ้องมองนางนานพอสมควรแล้ว
“ป...เปล่า เจ้านอนต่อเถอะ”
โซเฟียบอกปัด แล้วห่มผ้าให้ลอร่าที่ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
“เฮ้อ…เจ้าไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ”
โซเฟียพึมพำเล็กน้อย
ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ น้องหญิงที่นอนหลับสนิท
โซเฟียหลับตาลงและเข้าสู่นิทราไปในที่สุด
จบบทที่ 2 เรื่องราวหลังจากนั้น (รีไรท์)
ความคิดเห็น