My Diary [At Alaska, USA]

ลำดับตอนที่ #1 : 5 August 2008

5 Aug 2008 ตื่นตั้งแต่ตีสองอ่ะ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกง่วงอะไร แล้วถ้าจะถามว่าตื่นเต้นรึเปล่า มันก็ไม่รู้อ่ะ จริงๆ เราอาจจะแค่แกล้งกลบเกลื่อนก็ได้มั้ง ประมาณว่าไม่อยากร้องไห้ให้มะมา กับปะปาเห็น แต่กับบีหนึ่งอ่ะ เราเข้าไปซบ แล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง เลยล่ะ ก็ไม่รู้เหมือนกัน เฮ้อ…อย่าน้อยก็ไม่มีใครเห็น เพราะร้องแค่แป๊บเดียว เฮ้อ…เอาล่ะ กว่าจะไปถึงสนามบินสุวรรณภูมิได้ ก็ปะปาอ่ะ พาหลงไปตั้งดอนเมืองแน่ะ กว่าจะกลับมาได้ แต่เอาเป็นว่าเราขึ้นเครื่องทันแล้วกัน แต่ออกจะวุ่นไปสักนิด เพื่อนก็มาส่งอ่ะนะ มีแฟล็กกี้ ตรอง ป่าน ซี พี่ยอด พี่แชมป์ แล้วก็พี่เหวนมาส่งด้วย แต่พอเข้าไปข้างในปุ๊บ ก็โทรหาดี้ เพราะดี้มาส่งไม่ได้ ตอนที่โทรอ่ะ ยังไม่ร้องไห้หรอกนะ แต่พอคุยไปคุยมา บ่อน้ำตามันก็แตกอ่ะ ร้องไปหยุดเลย จนกระทั่งเครื่องขึ้นอ่ะ ตอนที่ร้องเราก็ไม่รู้หรอก ว่ารู้สึกอะไร แต่น้ำตามันไหลไม่หยุดเอง… ต่อเป็นเป็นอาหารบนเครื่อง อันนี้สุดยอด…ไม่อร่อยสักนิด มื้อแรกก็ไข่ม้วนอ่ะ ตอนแรกนึกว่าท้องจะเสียแล้วไง แต่นมก็พอรับได้อ่ะนะ ตามมาด้วยมื้อที่สอง ที่ความอร่อยมีไม่เพ้มื้อแรก ให้ทายว่าอะไร??? ก็ข้าวกับไก่(ทาริยะกิ) กินแล้วแบบว่าเย็นมากมาย แถมขนมปังก็แข็งสุดๆๆ และน่าจะเป็นมื้อสุดท้าย คงเป็นพลาสต้าละมั้ง อันนี้เป็นอะไรที่เรารู้สึกเลียนที่สุด ก็มันมีแต่แป้งอ่ะ จะดีหน่อยก็มีสลัดผัก เฮ้อ…แต่แค่นั้นการเดินทางท่ียาวไกลก็ไม่สิ้นสุด เพราะยังต้องไปนิวยอร์กอีก ซึ่งการเดินทางอันนี้อุปสรรค์สุดๆๆ ก็ตอนเครื่องบินจะออก ดันเครื่องดับอ่ะ ทำเอารออยู่นาน เป็นชั่วโมง แต่ก็ดี ที่ดับตอนยังไม่ขึ้น ขืนดับตอนอยู่บนฟ้าละยุเลย (งานเข้า) พอถึงที่ New York อ่ะ สนามบินนี้เป็นสนามบินร้างเลย ไม่ค่อยมีใครอยู่ ก็ตอนที่ไปถึง มันเที่ยงคืนแล้วนิ แต่ก็มีเจ้าหน้าที่ PAX มารับ อ้อ…ใช้ มีเจน กาน แล้วก็เพชร กระเป๋าหายด้วย แต่สุดท้ายก็ได้คืน ต่อจากนั้นอีกวันสองวันอ่ะคะ พอถึงที่พัก ก็มีอาหารเล็กๆๆน้อย ซึ่งแน่นอนว่าเราคงไม่มีอารมณ์ก็อะไรหนักๆๆ หรอก เดี๋ยวอ้วน สรุปคือพอกินเสร็จก็นอนเลย จบ