คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : my hero short fic
ที่มา:http://archiveofourown.org/works/5686993
My Hero
โทนี่ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดระเบิดในห้องพัก
มันควรเป็นแค่ระเบิดลูกเหม็นธรรมดา เขาไม่ได้ตั้งใจทำให้ใครบาดเจ็บ ไม่เลยจริงๆ
ตั้งแต่พ่อของเขาทิ้งเขาไว้ที่โรงเรียนประจำเมื่อปีที่แล้ว
ชีวิตของเขาก็แย่ถึงแย่ที่สุด โทนี่อายุน้อยและตัวเล็กกว่าเด็กผู้ชายด้วยกันนั่นทำให้เขาตกเป็นเป้าหมายในการกลั่นแกล้ง
แต่เขาฉลาดกว่าเด็กพวกนั้น มันทำให้เขาถูกเกลียดมากขึ้นอีก
พวกเขามักดูถูก
กลั่นแกล้ง และตีโทนี่เสมอ และงานอดิเรกใหม่ของเด็กเกเรพวกนี้คือ
การขังโทนี่ไว้ในสถานที่มืด ปิดทึบและคอยมองดูข้างนอกว่านานเท่าไรกว่าโทนี่จะออกมา
และเมื่อโทนี่ออกมาได้
พวกเขาก็จะเริ่มไล่ต้อนโทนี่ให้จนมุมและขังโทนี่ไว้ในสถานที่ที่น่ากลัวและยากต่อการออกมา
และการแกล้งครั้งล่าสุดก็เลวร้ายที่สุด
เด็กชายสามคน นำโดยเจมม์ ดันฮาม เด็กชาย 10 ขวบ ตัวโตที่มีกล้ามเนื้อมากกว่าสมองคว้าตัวเขาออกจากเตียงในเวลาเที่ยงคืน
เพียงอึดใจเดียว
โทนี่ก็พบว่าเขาถูกขังอยู่ในตู้แช่แข็งในห้องครัวชั้นใต้ดินในโรงเรียนซึ่งเป็นที่ที่ไม่มีใครได้ยินเสียงทุบตีและเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวของเขา
เขาค่อยๆสงบสติอารมณ์และใช้เวลาถึงสองชั่วโมงในการประดิษฐ์อุปกรณ์ชั่วคราวจากภาชนะบรรรจุที่อยู่ในนั้นและเก็บเข้าลิ้นชักเพื่อที่จะทำให้ระบบแช่แข็งหยุดทำงานและในที่สุดเขาก็จะสามารถออกจากที่นี่ได้
โทนี่นั่งสั่นสะท้านบนเตียงทั้งคืน
เขากำไขควงที่เขาประดิษฐ์ขึ้นไว้แน่นและสาบานกับตนเองว่าถ้าหากพวกนั้นเข้ามาใกล้เขาอีกเขาอีก
เขาจะแก้แค้น
ดังนั้นเขาจึงทำระเบิดลูกเหม็นเพื่อทำลายทุกอย่างในห้องของดันฮาม
เขาตั้งเวลาให้มันระเบิดตอนทุกคนอยู่ในชั้นเรียน จะได้ไม่มีใครบาดเจ็บแต่บางสิ่งได้ผิดพลาด
ระเบิดนั้นได้ก่อให้เกิดระเบิดแรงกว่าที่คาด จนทำลายหอพักเลยทีเดียว ดังนั้นตอนนี้จาร์จิสจึงขับรถมารับเขากลับบ้านเพราะเขาได้ถูกสั่งให้พักการเรียน
1 อาทิตย์ พ่อบ้านของโทนี่บบอกว่าหากพ่อของเขาไม่ใช่โฮเวิร์ด สตาร์ค
เขาคงถูกไล่ออก
“มันจะดีมากหากคุณขอโทษ”จาร์วิสเอ่ย
“แต่ผมไม่ขอโทษ
พ่อไม่เข้าใจหรอกว่าที่นั่นเป็นยังไง”โทนีเถียงเสียงแข็ง เขาพยายามกลั้นน้ำตา
พ่อของเขามักจะทำในสิ่งที่แย่เมื่อเขาร้องไห้
จาร์วิสบีบไหล่เขาเชิงปลอบใจก่อนจะเคาะประตูห้องทำงาน
“เจ้านาย ผมจะพานายน้อยสตาร์คมาแล้วขอรับ”
โทนี่ได้ยินคำตอบรับจากพ่อทันที
น้ำเสียงของพ่อเป็นน้ำเสียงที่ค่อนข้างเมามาย อันที่จริง
เขารู้ดีว่าน้ำเสียงนี้ดีกว่าเสียงปกติของพ่อเขาเพราะพ่อเขาจะใช้น้ำเสียงนี้กับเขาโดยเฉพาะ
“มานี่
เจ้าลูกเนรคุณ”โทนี่รู้สึกเหมือนร่างกายแข็งทื่อ
“กระผมจะรออยู่ด้านอกประตูนะขอรับ”จาร์วิสกระซิบ
เขารู้ดีที่จาร์วิสออกไปข้างนอก ไม่ใช่เพราะไม่สนใจ แต่เพราะเพราะว่าหาก
พ่อเขาระบายความโกรธใส่โทนี่หรือไล่โทนี่แล้ว โทนี่จะไม่เหลือใคร
โทนี่รู้ว่าแม่รักเขา
แม่มักจะนอนอยู่บนเตียงเพราะอาการปวดหัวของเธอ
แม่ดูเหมือนเปราะบางดังนั้นโทนี่จึงเลือกที่จะไม่ขอความช่วยเหลือจากเธอ
มันไม่เหมาะสม ท้ายที่สุดจาร์วิสก็จะคอยดูแลและรักษาบาดแผลและนำช็อกโกแลตร้อนมาให้เมื่อเขานอนไม่หลับ
โทนี่พยายามบังคับตัวเองให้เปิดเข้าไปในประตู
และเดินเข้าไปในห้องทดลอง พ่อของเขาหันออกมาจากโต๊ะทำงานของเขา
และโทนี่ก็ได้เห็นพ่อเขาชัดๆ มือของพ่อเขามีแก้วแอลกอฮอล์และใบหน้าที่แดงกร่ำ ไม่มีวี่แววของการโกรธเคืองแม้แต่น้อย
โทนี่เดินเข้าไปในห้องและหยุดทันทีเมื่อได้ยินเสียงพ่อของเขา
“ลูกคิดอะไรของลูก
ลูกทำให้พ่ออับอาย”
“ขอโทษพ่อ! ผมขอโทษ
มันไม่ควรเกิดระเบิดขึ้น มันเป็นแค่ระบิดลูกเหม็น แต่ผมควรคิดคำนวณผิดไป...”
“พลาด?...คำนวณพลาด?
ลูกไม่ควรทำให้เกิดข้อผิดพลาด
ลูกอกตัญญู...”แก้วแอลกอฮอล์ในมือถูกขว้างใส่หัวของ โทนี่และเขาก็ถอยหลบ
ขณะที่แก้วแตกกระจายเป็นชิ้นๆข้างๆผนังข้างหลังเขา โฮเวิร์ดก็ตะโกนขึ้นว่าว่า
“ฉันได้รับโทรศัพท์จากโรงเรียน
เพื่อไปนัดพบที่สำคัญ เพื่อไปฟังว่าลูกชายของฉันทำลายห้องนอนของใครบางคนไปงั้นหรอ!!!”
“พ่อไม่รู้ว่าเขาทำอะไรกับผมบ้าง
เขาสมควรได้รับมัน” โทนี่พยายามถียง แต่นั่นเป็นความคิดที่แย่
พ่อของเขาสาวเท้ามาหาเขาก่อนจะฟาดมือไปที่โทนี่ แรงฟาดนั้นแรงจนโทนี่ถอยไปด้านหลัง
เขาพยายามพยุงตัว แต่รู้สึกถึงสิ่งแหลมคมบาดมือ เขาพบว่าตนเองนอนอยู่บนพื้น มือขวาของเขารู้สึกเหมือนร้อนเป็นไฟ
เขามองเห็นมือซ้ายของตนและเห็นว่าตอนนี้เขาอยู่ท่ามกลางเศษแก้วที่แตก
หยาดเลือดค่อยๆไหลรินจากฝ่ามือช้าๆ
“ผมขอโทษ! ผมขอโทษ!”
เขาตะโกนและเอามือป้องหน้าเพื่อป้องกันตนเองทันที
“พ่อ...ได้โปรด...” โทนี่คราง
หยาดน้ำตาค่อยๆไหลออกมา เขาไม่ต้องการแสดงว่าเขาอ่อนแอ
มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้พ่อของเขาโกรธมากขึ้น พ่อเขาจะไม่ปลอบโยน
พ่อไม่ชอบคนขี้แย
พ่อของเขาก้าวมาข้างหน้าเขา
เนคไทของเขาเอียงและนัยน์ตาเริ่มพร่าเลือน สิ่งเดียวที่โทนี่นึกได้คือ
เขาอยากกลับไปนอนบนเตียงตอนนี้เลย
ลูกไม่ควรให้เกิดข้อผิดพลาด
ใช่
ที่พ่อเขาไล่เขาไปไกลๆนั่นก็เพราะว่าเขาไม่ต้องการคนหรือสิ่งของที่ทำให้เกิดความยุ่งยาก
พ่อไล่เขาออกไปจากชีวิต เพื่อที่เขาจะได้ทำงานที่รักและหมกมุ่นอยู่กับการตามหากัปตันอเมริกา
โทนี่ไม่เคยต้องการอะไรและเกลียดกัปตันอเมริกา
แต่บางครั้งเขาก็เขาก็หวังว่ากัปตันอเมริกาจะเข้ามาในชีวิตและช่วยเขา
ช่วยเขาจากพ่อ ตอนนี้เลย
แต่มันก็ไม่ได้เกิดขึ้น
โทนี่สูดจมูกและค่อยๆถอยไปด้านหลังในขณะที่พ่อของเขาสาวเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้!
ที่เด็กพวกนั้นแกล้งลูกเพราะลูกทำตัวเป็นเด็ก ลูกต้องทำตัวสมชายมากกว่านี้”
โทนี่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำตัวให้สมชายเป็นอย่างไร
ต้องดื่มเหล้าเมามายหรือต้องตะคอกคนอื่นหรอ เพราะนั่นดูเหมือนเป็นสิ่งที่พ่อทำมากที่สุดพ่อของเขาจ้องมองมาที่เขาเช่นเดียวกับที่เขามองพ่อ
แววตาของพ่อที่เขารู้ดีว่าพ่อมองเขาด้วยความเกลียดชังและรังเกลียด ที่โทนี่
และก่อนที่พ่อของเขาจะได้ตวาดเขาต่อ
เสียงของผู้หญิงก็ดังขึ้นข้างนอกประตู
จากนั้นก็ได้มีเสียงเคาะประตูและเสียงเรียกพ่อของเขา
“โฮเวิร์ด”
เสียงของน้าเพกกี้
โทนี่รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงระฆังเคาะช่วยชีวิต
“ฉัน-บอก-ว่า-หยุด-ร้อง!!!”
พ่อเขาตะคอกดังอีก
โทนี่ร้องไห้หนักกว่าเดิม มันไม่สำคัญหรอกว่าเขาจะร้องหรือไม่ร้อง
ยังไงเขาก็ไม่สามารถร้องขอความเมตตาจากพ่อได้อยู่แล้ว
และทันใดนั้นก็มีเสียงถีบประตูดังขึ้น
เพกกี้ก้าวเข้ามาในห้องด้วยอารมณ์ขุ่นมัว พ่อของเขาหันไปมองแล้วู้สึกตกใจ อยากจะละลายหายไปจากตรงนั้น
โทนี่เข่าอ่อน มือของเขาได้รับบาดเจ็บเขามองไปที่ผู้ช่วยเหลือเขา
น้าเพกกี้อยู่ในชุดสีน้ำเงินและกระโปรงยาว
แต่โทนี่รู้สึกว่าน้าเพกกี้ดูเหมือนนางฟ้า
ตาของเธอลุกเป็นไฟด้วยความโกรธเมื่อมองสถานการณ์ภายนอก
“โฮเวิร์ด
คุณเมาแล้วคุณควรไปนอนเดี๋ยวนี”
“เพกกี้
ออกไปเดี๋ยวนี้ นี่ไม่ใช่ธุระกงการอะไของคณ”
เพกกี้ตบหน้าผากด้วยความเหนื่อยใจ
ก่อนจะขยับไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วก่อนจะชกไปที่กรามของพ่อ
ก่อนจะทุ่มพลังผลักโฮเวิร์ดถอยหลังจนกระแทกโต๊ะ โทนี่จ้องเหตุการณ์ตรงหน้าเขม็ง
นัยน์ตาเบิกกว้าง เพกกี้กดโฮเวิร์ดบนโต๊ะเพื่อกันไม่ให้เขาอาละวาดอีก
แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกว่า “อย่าขยับ” และพ่อของเขาไม่ขยับ
โฮเวิร์ดจองมาที่เธอ
“จาร์วิส”เพกกี้เรียก
จาร์วิสเคลื่อนที่มายังจุดที่โทนี่อยู่ เพกกี้พูดต่อว่า “ได้โปรดดูแลโทนี่
แขนของเขาบาดเจ็บ”
“มาทางนี้ของรบนายน้อยสตาร์ก
กระผมจะทำแผลให้” จาร์วิสประคองโทนี่ออกจากห้อง โทนี่ได้ยินเสียงเพกกี้ดังขึ้นว่า “...สตีฟจะคิดยังไง”
จากนั้นจาร์วิสก็ได้ทำแผลให้โทนี่และนำช็อกโกแลตร้อนมาให้
และเมื่อเขากินเสร็จ เพกกี้ก็เข้ามาในห้องครัว เธอนั่งด้านหน้าเขา
ใบหน้าดูโกรธเคืองและอิดโรย แต่น้ำเสียงของเธอใจดี
“โทนี่
เธออยากใช้เวลาสักอาทิตย์มาอยู่กับน้าไหม”
ทำไมเป็นเขา?
โทนี่มองไปที่จาร์วิสจาร์วิสพยักหน้า แสดงว่ามันมีบางอย่าที่โอเคหากไป
โทนี่ตอบตกลง เขารู้สึกเหมือนอยากร้องไห้อีกครั้งและเขาไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าเธอ
+++
สามีของป้าเพกกี้นอนแล้วเมื่อพวกเขามาถึงที่พักของเธอ
แต่แทนที่เธอจะให้โทนี่ไปพักผ่อนเธอกลับจุดไฟเตาผิงและนั่งบนโซฟาแล้วชวนให้โทนี่นั่งข้างๆเธอ
เพกกี้เอื้อมมือไปเตะที่หัวไหล่ของโทนี่แต่เขาขยับออก โทนี่ยังเป็นเด็กจริงๆ
“ให้น้ากอดเธอไหม”’
โทนี่พยักหน้าแล้วเพกกี้ก็ดึงโทนี่มากอด
โทนี่รู้สึกอบอุ่นภายใต้อ้อมกอดที่แข็งแกร่งแต่อ่อนโยนรอบตัวเขา
เขาบอกเธอทุกอย่างว่าพวกเด็กเกเรทำอะไรเขาบ้างและทำไมเขาถึงทำระเบิด
“ผมไม่ได้ต้องการความยุ่งยาก
ผมไม่ต้องการ”
“น้ารู้ ”
เธอเอามือลบผมโทนี่ เขารู้สึกอบอุ่นเพราะไออุ่นของเปลวไฟและความปลอดภัย
และเขาหวังว่าเขาไม่ได้ฝันไป “แต่มันไม่ใช่สิ่งที่ดีที่ไประเบิดสิ่งของโดยรอบ”
“ผมรู้ แต่ถ้าพวกเขาไม่อยากหยุด
พวกเขาก็จะไม่หยุด” เขาคิดถึงน้าเพกกี้ตอนที่ตีพ่ พ่อรู้สึกกลัวเธอ พ่อเลยหยุด
โทนี่มองเพกกี้แล้วพูดว่า
“คุณสอนผมต่อสู้ได้ไหม”
“โอ้! โทนี่
น้าสามารถสอนให้เธอรู้จักป้องกันตัว เธอควรต่อสู้เพื่อป้องกันตัว
เธอไม่ควรเริ่มที่จะต่อสู้ หากเธอคิดว่าเธอช่วยตัวเองได้”
“จาร์วิสบอกว่าคุณเป็นนักสู้ที่เก่งที่สุดเท่าที่เคยได้ยิน
ที่คุณใช้ก็แค่การต่อสู้เล็กน้อย”
เพกกี้หัวเราะ
เธอโอบกอดเขาแล้วลูบเขาเขาอย่างอ่อนโยน มันให้ความรู้สึกดีทีเดียว “ตอนที่น้าเข้าร่วมกองทัพ
ทหารส่วนใหญ่ไม่ชอบน้า พวกเขาพยายามกำจัดฉัน เช่นเดียวกับเธอ
น้าจึงเรียนรู้เพื่อที่จะป้องกันตัวเอง”
โทนี่ปิดตา
เขารู้สึกเหนื่อยจริงๆ มือของโทนี่รู้สึกปวดหนึบ
แต่เขารู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่กับน้าเพกกี้ เขาหวังว่า
เขาจะหนีห่างจะพ่อของเขาตลอดไป
วิ่งหนีไปให้ไกล..ไม่...เขาจะปิดหนีพ่อของเขาไปให้ไกล
วันหนึ่งเขาจะสร้างปีกหรืออะไรสักอย่างที่ทำให้เขาบินหนีไปจากทุกๆคน
บางทีเขาอาจจะทำปีกสักคู่ให้น้าเพกกี้
เพื่อที่เธอจะได้มาเยี่ยมเขาในที่ๆเขาไป
+++
มันเป็นสัปดาห์ที่ดีที่สุดในชีวิตของโทนี่
น้าเพกกี้ใช้เวลา 2- 3 วันหยุดทำงาน และเธอก็ใช้เวลาทั้งหมดกับเขา
เขาเล่าความคิดทั้งหมดให้เธอฟัง สิ่งประดิษฐ์ที่เขาประดิษฐ์ และเธอก็สอนวิชาป้องกันตัวให้เขา
เธอให้จาร์วิสช่วยแสดงเป็นดันฮาม
โทนี่รู้สึกทั้งภูมิใจและรู้สึกผิดเมื่อเขาสามารถต่อยจาร์วิสและทำให้จาร์วิสยอมแพ้ได้
วันหนึ่ง เพกกี้ไป S.H.I.E.L.D. เพื่อไปธุระบางอย่างและเธอก็พาโทนี่ไปด้วย เขาไม่ต้องการสร้างความเดือดร้อน
แต่ที่นี่ก็มีสิ่งน่าสนใจหลายอย่าง โทนี่แอบเข้าไปในสำนักงานของนิค ฟิวรี่และถูกจับโดยชายประหลาดผู้มีตาเดียว
ฟิวรี่ไม่ได้ตวาดใส่เขาเหมือนที่พ่อเขาทำ โทนี่คิด ฟิวรี่แค่เอ่ยตักเตือนด้วยน้ำเสียงห้ามปราม
และโทนี่ก็รู้สึกว่าชายคนนี้ไม่ให้ความรู้สึกที่คุกคามแม้แต่น้อย
แต่หลังจากที่ฟิวรี่พาโทนี่กลับไปยังที่ทำงานของเพกกี้
เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมากกับโทนี่ แค่บอกว่าเพิ่งทำให้บางสิ่งของโทนี่หายไป
โทนี่รู้ว่าเพกกี้ไม่มีทางเชื่อ แต่เธอก็เสียเวลาไปกับเรื่องของเขา
คืนสุดท้ายที่จะกลับโรงเรียน
เมื่อเพกกี้ส่งเขากลับบ้าน ดังนั้นเขาจึงจัดกระเป๋าและบอกลาแม่ของโทนี่ โทนี่นอนอยู่บนเตียงของเขา และรู้สึกนอนไม่หลับ
เขาต้องการทำบางสิ่งบางอย่างให้น้าเพกกี้เพื่อตอบแทนที่ช่วยเหลือเขา
อยากให้สิ่งที่สำคัญสำหรับเธอ แต่เขาควรจะให้อะไรเธอดี หลังจากที่คิดอยู่สักพัก
เขาก็นึกถึงเหตุการณ์ในห้องทำงานของพ่อ เมื่อตอนที่เธอทำร้ายพ่อเพื่อปกป้องเขา
โทนี่รู้แล้วว่าเขาควรทำอะไร...
โทนี่ลุกขึ้นแล้วแต่งตัว
หลังจากนั้นเขาก็วิ่งไปที่ห้องทำงานของพ่ออย่างรวดเร็ว
โทนี่สามารถแฮกเข้าห้องทำงานของพ่อได้ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายที่เขาจะเข้าไปในห้องลับในห้องทำงานของพ่อ
เขาหวังว่าพ่อของเขาคงไม่รู้ตัวตอนที่เขากำลังบุกรุกเข้ามาในห้องทำงานพ่อ
เขารู้ว่าพ่อของเขาเคยเก็บมันไว้ที่สตาร์ค อินดัสตรี้
แต่ตอนนี้พ่อเขามักเก็บมันไว้ข้างตัว
เพื่อที่พ่อเขาจะได้เก็บหลักฐานในอดีตและเอามาดูตลอดเวลา
บางทีเขาอาจจะต้องอธิษฐาน
ต่อสิ่งชั่วร้าย
มันเป็นครั้งแรกที่โทนี่สัมผัสมัน
มันดีกว่าที่เขาคาดไว้ เขาเก็บมันลงในกระเป๋าและกำลังจะออกจากประตู
ทันใดนั้นจาร์วิสก็สังเกตเห็นเขา
“มีอะไรให้ช่วยไหมขอรับ
นายน้อย”
“ฉันต้องการเบาบางอย่างไปให้น้าเพกกี้”
จาร์วิสก้มมองเขาทันที
จากนั้นก็เลื่อนสายตาไปมองกระเป๋า และขยับตัวมาขวางเขาไว้
“ขอร้องล่ะ
จาร์วิส เธอสมควรได้รับมัน”
โทนี่รู้สึกประหลาดใจ เมื่อจาร์วิสพยักหน้า
แล้วเอามือมาโอบเขา
“พวกเราควรทำมันอย่างเงียบที่สุด”
จาร์วิสขับรถผ่านความมืดและถนนที่เงียบสงบ
หลังจากนั้นก็ให้โทนี่ไปหาเพกกี้ตามลำพัง โทนี่เคาะประตูเบาๆ
หันหน้าไปทางกล้องรักษาความปลอดภัยเพื่อที่เธอจะได้เห็นเขา
สักพักประตูก็ได้เปิดขึ้น
น้าเพกกี้ยืนอยู่หน้าประตูในชุดนอนและผ้าคาดผมสีเทาของเธอ
เธอสวย
“โทนี่
เกิดอะไรขึ้น”
“ทุกย่างปกติดี
จาร์วิสขับรถมาส่งผม เขารออยู่หน้าประตู ผมเอาของบางอย่างมาให้คุณ” เธอให้โทนี่เข้าบ้าน
และปิดประตู
“มันคืออะไรหือ”
“ผมได้ยินคุณถามพ่อของผมว่าสตีฟจะคิดยังไง
น้าก็รู้ว่าสตีฟกับพ่อสนิทกัน ผมคิดว่าสตีฟคิดว่าคุณเป็นฮีโร่ คุณควรได้สิ่งนี่
ไม่ใช่พ่อ”
เขาเปิดกระเป๋าออก
และนำมันออกมา มันคือโล่ของกัปตันอเมริกา โล่ของฮีโร่
“เพราะ...เพราะน้าคือฮีโร่ของผม”
โทนี่พูดด้วยน้ำเสียงกระอักกระอวน
เพกกี้เขาโล่เก็บไว้
แล้วมองมาที่โทนี่ โทนี่ถูกปฎิบัติด้วยความเกลียดชัง
ไม่ค่อยมีใครมอบความรักให้เขา แต่เขาก็สามารถรับรู้ความรู้สึกว่ารักจากนัยน์ตาของเธอ
จากนั้นเธอก็คุกเข่าลงแล้วกอดโทนี่แน่น มันอบอุ่น และตอนนี้เขาก็รูสึกว่า
มันโอเคหากจะร้องไห้
จบแล้ว...มั่วมากจริงๆ -_-“
ความคิดเห็น