แค่ตัวสำรอง

ข้อมูลเบื้องต้น

คยูฮยอน: หนุมฮอตประจำโรงเรียน เอาแต่ใจ  คู่ควงไม่ซ้ำหน้า




ซองมิน:คนที่รักคยูหมดหัวใจ แม้เป็นแค่ตัวสำรองสำหรับคยู  แค่รองรับความต้องการทางอารมณ์ของคยูเท่านั้นก็ตาม





คิบอม: ลูกน้องที่แอบรักเจ้านายอย่างทงเฮ  ยอมทำทุกอย่างเพราะความรัก




ทงเฮ: คู่ควงที่ถูกคยูทิ้ง เพียงแค่วันเดียว

เนื้อเรื่อง

[SF] :แค่ตัวสำรอง #1

Couple:(KyuXMin)
 
Rate:Nc~ 20

By: Akira_pui


‘ตัวสำรองอย่างนาย...ฉันแค่เอาไว้แก้ขัดเวลาเบื่อเท่านั้นแหละ...ซองมิน’

คำพูดเหล่านั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวผมตลอดเวลา ถึงมันจะทำให้ผมรู้สึกเจ็บทุกครั้งเวลานึกถึง
แต่ไม่ว่าคนๆนั้นจะพูดออกมายังไง ผมก็ไม่เคยคิดจะเกลียดเค้าคนนั้นเลยสักนิด หรือจะพูดว่าหัวใจผมมันด้านชาไปหมดแล้วก็ได้ สำหรับผมแล้วในเมื่อแค่ผมได้อยู่ใกล้ๆเค้าก็พอแล้ว ได้อยู่ใกล้ๆคนที่

ไม่เคยคิดว่ามีผมอยู่ในชีวิตของเขาและในโลกใบนี้เลย

โจ คยูฮยอน

 

“ซองมิน....จะกลับบ้านรึยัง”เสียงเรียกจากทางโต๊ะด้านหลังดังขึ้นเพื่อเรียกร่างบางที่นั่งเหม่อมองออกไปทางหน้าต่างให้หันมาสนใจเหตุการณ์ปัจจุบันกับเค้าบ้าง เวลานี้มันได้เวลาที่นักเรียนทุกคนต่างก็ทยอยกันกลับบ้านหมดแล้ว คงมีแต่เพื่อนเขานั้นแหละที่ยังไม่รู้อะไรกับเค้าเลย

“เรียวฮุค....กลับไปก่อนก็ได้นะ....เดี๋ยวเรารอ ค...”ซองมินกำลังจะพูดแต่เรียวฮุคก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน


“ทำไมต้องรอคนๆนั้นด้วยล่ะ.....ป่านนี้ไปนอนกอดกับเคะน่ารักๆคนไหนอยู่ก็ไม่รู้”ถึงแม้ว่าคำพูดของเรียวฮุคจะตรงใจอย่างที่ซองมินคิดเอาไว้ แต่เค้าก็ไม่ผิดใช่ไหมที่ไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้น


“ถึงจะเป็นอย่างที่เรียวฮุคพูด....ยังไงฉันก็ต้องรอคยู.....เผื่อคยูอาจจะอยากเจอฉันก็ได้”ซองมินบอกก่อนจะเก็บหนังสือปากการวมถึงสมุดที่นำมาจดเนื้อหาเรียนในวันนี้ลงกระเป๋า เรียวฮุคที่ฟังเพื่อนตัวเองพูดก็ต้องส่ายหน้าในความดื้อของเพื่อน


‘ทำไมต้องไปรักคนไม่มีหัวใจแบบนั้นด้วยนะ...ซองมิน’


“รอก็รอ....แต่ต้องไปรอหน้าโรงเรียนนะ”เรียวฮุคบอกอย่างถอดใจ ก่อนจะบอกให้ซองมินออกไปหน้าโรงเรียนพร้อมตัวเองเพื่อรอคยู ซองมินพยักหน้าช้าๆเป็นเชิงว่าตกลงก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายแล้วเดินออกไปพร้อมกัน


ระหว่างทางที่ทั้งสองคนเดินออกไปเสียงซุบซิบนินทาก็ดังขึ้นเป็นระยะ ส่วนใหญ่จะออกมาจากกลุ่มของหญิงสาวที่อิจฉาคนที่สามารถทำให้คนอย่างคยูฮยอนพาควงไปไหนมาไหนได้ ไม่ใช่แค่ผู้หญิงทั้งโรงเรียนพร้อมจะมอบกายให้แต่รวมไปถึงบรรดาเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักๆที่ต้องการผู้ชายคนนี้มาครอบครองเช่นเดียวกัน


“นี่เธอ....รู้ไหมเย็นนี้เด็กผู้ชายที่ชื่อ ลี ทงเฮน่ะ....ได้คยูฮยอนไปครอบครองแหละ”


“จริงหรอ....น่าอิจฉาจังเลย....เมื่อไรฉันจะได้ไปนอนครางใต้ตัวของคยูฮยอนบ้างน๊า”คำพูดของเธอช่างเพ้อฝันในความคิดของเพื่อนๆ

“ฉันก็อยาก....แต่เห็นคนก่อนๆที่คบกับคยูฮยอนบอกว่า....เค้าน่ะคบใครไม่ได้นานหรอก....ส่วนเรื่องอย่างว่าน่ะนะ....เค้าไม่เคยมีอะไรกับใครเกินหนึ่งครั้งเลยด้วยซ้ำ.....ไม่รู้ทำไม”เมื่อหนึ่งในผู้หญิงคนนั้นพูดจบซองมินรู้สึกตัวว่าหัวใจของเค้าเต้นแรงผิดปกติ เพราะคำพูดนั้น


‘เค้าไม่เคยมีอะไรกับใครเกินหนึ่งครั้งเลยด้วยซ้ำ....ไม่รู้ทำไม’



ทำไมเค้าถึงไม่เคยรู้เลยว่าคยูไม่กลับไปยุ่งกับคนที่คบแล้ว แต่คนอย่างเค้า คนที่คยูบอกว่าเป็นแค่ตัวสำรอง ทำไมถึงยังมายุ่งกับเค้าอยู่อีก


เรียวอุคที่ได้ยินเหมือนกับซองมินทุกอย่างทนเห็นเพื่อนตัวเองฟังเรื่องทุเรศๆที่ผู้หญิงพวกนั้นพูดไม่ได้ก็แต่ละคำที่พูดออกมามันทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆเขาคิดมาก ถึงแม้ว่าประโยคสุดท้ายมันจะทำให้เพื่อนเค้าดีใจแต่เรียวฮุคก็ไม่อยากให้ซองมินคิดเข้าข้างตัวเองว่าคยูมีใจให้ เรียวฮุคตัดสินใจเดินเข้าไปจับมือซองมินเหมือนให้กำลังใจก่อนจะดึงให้ซองมินเดินตามมา



พอถึงหน้าโรงเรียนเรียวอุคตัดสินใจอยู่เป็นเพื่อนซองมินเพราะว่าคยูยังไม่ออกมาจากโรงเรียน เรียวฮุคแค่จะรอให้ซองมินเจอคยูตามที่เพื่อนเค้าตั้งใจไว้เท่านั้นแล้วหลังจากนั้นเค้าจะพาซองมินกลับบ้านแต่ความคิดนั้นดูเหมือนต้องจบลงเมื่อเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของเรียวฮุคดังขึ้น เรียวฮุคตัดสินใจกดรับก่อนจะขอตัวเดินไปคุยโทรศัพท์


ไม่นานหลังจากที่เรียวฮุควางสายไปก็เดินมาหาซองมินที่ยืนรออยู่หน้าโรงเรียน ก่อนจะอึกอักเล็กน้อยจนซองมินเป็นฝ่ายเริ่มพูดขึ้นมาก่อน


“แม่นายโทรมาคงจะเป็นห่วงนายนะเรียวฮุค....นายกลับก่อนก็ได้ เดี๋ยวเรารอคยูคนเดียวก็ได้”

“งั้นฉันไปก่อนนะซองมิน.....สัญญานะถ้าเจอคยูแล้วรีบกลับคอนโดทันที.....แล้วถ้าถึงแล้วก็โทรหาด้วยแล้วกัน”เรียวฮุคพูดจบซองมินก็ยิ้มๆก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงตกลงตามที่เรียวฮุคสั่ง เมื่อเรียวฮุคเห็นว่าร่างบางพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจแล้ว ตัวเค้าก็รีบตรงกลับบ้านทันที


ไม่นานคนที่ซองมินอยากเจอก็เดินออกมาหน้าโรงเรียนพร้อมกับเด็กผู้ชายร่างบางที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่ควงของคยูฮยอน ซองมินมองคนทั้งสองก่อนจะหลบสายตา เค้าไม่อยากเห็นภาพนั้น รอยยิ้มของคยู รอยยิ้มที่อบอุ่นแบบนั้น ไม่เคยเป็นของเค้าเลยสักครั้ง เมื่อคยูเห็นว่าซองมินมายืนรอพบเค้าก็หันมาสั่งคนตัวเล็กข้างๆ


“เดี๋ยวไปรอฉันตรงนั้นก่อน”ทงเฮทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อคยูบอกเค้าให้ไปรอที่อื่น แต่ก็ต้องทำตามที่สั่ง ใครๆก็รู้ถ้าไม่ฟังคยูแล้วล่ะก็ มีหวังโดนทิ้งก่อนที่ยังไม่ได้นอนด้วยเลย คยูเดินเข้ามาหาซองมินที่ยืนก้มหน้าอยู่ก่อนจะพูดขึ้น


“ไม่ต้องรอฉันหรอกนะ....วันนี้ฉันยังไม่ต้องการนาย....ไว้ถ้าเบื่อเมื่อไร....นายก็ค่อยมาบริการฉันแล้วกัน”คยูบอกแบบไม่สนใจก่อนจะเดินหนีไปหาทงเฮที่ยืนยิ้มเยาะอย่างผู้ชนะ ซองมินอึ้งไปกับคำพูดของคยู ก็คงเป็นอย่างที่คยูพูด เค้าก็คงเป็นได้แค่นั้น สำหรับคยู


น้ำตาที่กลั้นเอาไว้บัดนี้กลับไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย ซองมินเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาก่อนจะกระชับกระเป๋าที่สะพายให้แน่นขึ้นก่อนจะเดินต่อไปอย่างไม่มีจุดหมาย ตอนนี้เค้ายังไม่อยากกลับไปที่คอนโด แค่เห็นว่าคยูกำลังจะไปมีความสุขกับคนอื่น ตัวเค้าเองก็ทำใจไม่ได้ ซองมินเลยตัดสินใจเดินมาที่ร้านคอฟฟี่ช็อปแถวๆโรงเรียนซึ่งเพื่อนที่เค้ารู้จักก็ทำงานพิเศษอยู่ที่นี่


ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างบางที่เดินเข้ามาภายในร้าน ตั้งแต่ร้านนี้เปิดบริการมาเค้าก็เป็นลูกค้าประจำของที่นี่เลยก็ว่าได้ เสียงตะโกนจากพนักงานหนุ่มคนหนึ่งดังมาจากหน้าเคาว์เตอร์

“ยินดีต้อนรับค....อ้าว!ซองมิน วันนี้ว่างรึไง ถึงมาที่นี่ได้น่ะเรา”บริกรหนุ่มหันมาทักทายก่อนจะเห็นว่าเป็นเพื่อนของตน ก็เลยเดินออกมาต้อนรับเป็นพิเศษ


“ฮะ....แล้ววันนี้ลูกค้าเยอะรึเปล่า....ฉันคงไม่ได้มาทำให้นายเสียงานใช่ไหม”ซองมินพูดอย่างยิ้มๆพยายามปรับน้ำเสียงและสีหน้าเพื่อไม่ให้เพื่อนเค้าดูออก ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะมุมสุด มันเป็นที่ประจำของเค้ากับเรียวฮุคเลยก็ว่าได้


“ไม่หรอก....แบบเดิมรึเปล่าเรา”อึนฮยอกตอบก่อนจะหันมาถามร่างบางที่กำลังยิ้มให้เค้า ซองมินพยักหน้าเล็กน้อย ฮึนฮยอกเดินไปหยิบเค้กกับน้ำก่อนจะเดินมาหาซองมินที่โต๊ะแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้าม


“โห....สองชิ้นเลยหรอ....ฉันก็อ้วนแย่”ถึงปากจะบ่นออกไปแบบนั้นแต่คนอย่างเค้าก็เป็นคนเสียดายของเหมือนกัน


“ถ้ากินแล้วนายอ้วนขึ้นจริงๆนะ....ฉันให้หมดทั้งร้านเลย”


“อย่ามาล้อเล่นนะ....ฉันเอาจริงด้วยนะ”ร่างบางบอกก่อนจะตักเค้กเข้าปากแบบไม่สนใจคนที่นั่งมองอยู่ตรงหน้าเลยสักนิด


“ซองมิน....แล้วเค้าไปไหนซะล่ะ”ดูเหมือนคำถามของฮึนฮยอกจะตรงใจกับสิ่งที่ซองมินไม่อยากให้ใครรู้ ตัวเค้าชะงักเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบ


“เรียวฮุคน่ะหรอ....เห็นว่าต้องรีบกลับบ้านเลยไม่ได้มาด้วย”ซองมินตอบเสร็จก็ยิ้มให้คนตรงหน้าก่อนจะก้มหน้ากินเค้กเหมือนเดิม ทำไมจะไม่รู้ว่าคนที่ฮึนฮยอกถามหมายถึงใคร แต่จะให้ร่างบางบอกยังไงล่ะ ในเมื่อเค้าไปอยู่กับคนอื่น

“ฉันว่านายรู้ว่าฉันหมายถึงใคร....นายจะไม่บอกฉันก็ไม่ว่าอะไร....แต่ฉันกับเรียวฮุคน่ะเป็นห่วงนายนะ”


“ขอบใจนะฮึนฮยอก....”อึนฮยอกยิ้มให้กับซองมินก่อนจะขอตัวไปดูลูกค้าที่เพิ่งเข้ามาใหม่ บรรยากาศภายในร้านครึกครื้นเช่นเดียวกับทุกวันโดยไม่มีใครสนใจกระทั่งอากาศภายนอก ก้อนเมฆสีดำลอยมาปกคลุมบริเวณทั่วท้องฟ้า เสียงฟ้าร้องบ่งบอกได้ว่าฝนกำลังจะตกลงมาในไม่ช้า ร่างบางที่นั่งเหม่อมองออกไปนอกกระจกสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีมือมาเตะที่ไหล่ ก่อนจะหันไปมองเพื่อดูว่าเป็นใคร


“ฝนจะตกแล้วนะซองมิน....นายจะกลับเลยรึเปล่า”อึนฮยอกพูดขึ้นเพราะกลัวว่าเพื่อนของตัวเองจะกลับบ้านไม่ทัน ซองมินมองบรรยากาศลูกค้าภายในร้านต่างก็ทยอยกันกลับบ้านเสียเกือบหมดแล้ว อาจจะเหลือลูกค้าที่ขับรถของตัวเองมา ซึ่งไม่ต้องรีบเร่งเหมือนคนอื่นๆ


“ฝนจะตกแล้วหรอ....เอ่อ งั้นฉันกลับก่อนนะ....ไว้วันหลังฉันจะพาเรียวฮุคมาด้วย”ซองมินตอบกลับไปก่อนจะหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าส่งให้เพื่อนแล้วก็สะพายกระเป๋าไว้ที่ไหล่ เหมือนกับท้องฟ้าจะเล่นตลกกับเค้า เมื่อเม็ดฝนกลับเพิ่มความแรงมากขึ้น ร่างบางหยุดยืนอยู่หน้าประตูก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ


“เฮ้อ....กลับบ้านไม่ได้แล้วสิ....เล่นตกหนักกว่าเดิมอีก”


“อยู่ที่นี่ก่อนก็ได้....เดี๋ยวฉันเลิกงานแล้วจะไปส่งที่คอนโด”ฮึนฮยอกที่เห็นว่าเพื่อนเค้าหยุดเดินแทนที่จะรีบวิ่งออกไปบวกกับคำพูดที่เจ้าตัวเพิ่งพูดเมื่อกี๊ก็ยิ้มออกมา เลยตัดสินใจเดินเข้ามาชวนให้อยู่ต่อ ซองมินพยักหน้าเป็นเชิงว่าได้ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะโทรบอกเรียวฮุค แต่ดูเหมือนว่าโทรศัพท์ของเค้าจะช๊าตไม่เต็มที่มันเลยขึ้นหน้าจอสีดำสนิท

“แบ๊ตหมด!!!.....ทำไงดีเบอร์เรียวฮุคก็จำไม่ได้ซะด้วย”ร่างบางพองลมที่แก้มอย่างไม่พอใจจะไปขอยืมโทรศัพท์ฮึนฮยอกก็คงไม่ได้เพราะเวลางานเค้าจะให้เก็บมือถือไว้ในล็อกเกอร์ของทางร้านจนกว่าจะถึงเวลาเลิกงานถึงจะไปเอาออกมาได้


เรียวฮุคนั่งรอโทรศัพท์จากซองมินแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเพื่อนของเค้าจะโทรมาเลยสักนิดพอโทรไปก็ปิดเครื่อง หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับซองมินพอนึกได้แบบนั้นเรียวอุคก็รีบหยิบมือถือที่วางข้างตัวเองขึ้นมากดเบอร์ที่เค้าไม่อยากจะกดไปให้เสียเวลาเลยด้วยซ้ำแต่อย่างน้อยเค้าคนนี้อาจจะรู้ว่าซองมินอยู่ที่ไหนก็เป็นได้


ไม่นานปลายสายก็กรอกเสียงลงในโทรศัพท์น้ำเสียงของร่างสูงที่กำลังหงุดหงิดกับการโดนขัดจังหวะก็ทำให้เรียวฮุคพอจะเดาออกว่าร่างสูงนั้นกำลังทำอะไรอยู่กับใคร


-มีอะไร-


“ซองมินอยู่กับนายรึเปล่า”เรียวฮุคถามออกมาอย่างร้อนรนถึงแม้ว่าตัวเค้าจะรู้ดีว่ายังไงคนๆนี้ก็ไม่สนใจใยดีอะไรเพื่อนเค้าเลยสักนิด


-เค้าไม่ได้อยู่กับฉัน-



To Be Con ....


หลังจากที่ทิ้งบอร์ดนี้ไปนานนนนนนนนนนนข้ามปี   ได้กลับมาหามานสักที

ประเดิมด้วยฟิค1เรื่อง555แล้วมานจะมีเรื่องต่อๆไปอีก  เชื่อดิ....

สาวกคยูมินเตรียมกรี๊ดได้เลย   มีอีกเพียบ เพียงแต่ไม่มีเวลาที่จะมาอัพเท่านั่นแหละ  คริคริ..

เอาเป็น  ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยละกานน่ะคร๊าฟ      อ่านเสร็จแล้วก็คอมเม้นด้วยน๋า