คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ ๑๑ เบาเบาหน่อยสิ!! Re*
“อ๊ะ เบาเบา”
อนร้อออมาอย่าัใ
“หืม แบบนี้รู้สึีออ” เฟยหมิยัไม่ยอมแพ้ รุืบ่อไป
“อื๊ม ้าหน่อยๆ เฟยหมิ อื้ม อย่านั้นละ” อนผู้ำลัเลิบเลิ้ม พูสั่อย่าเผลอไผล
เฟยหมิละสายาาใบหน้าามรหน้า
ไปหาสิ่ที่น่าสนใว่า “รนี้ีแล้วใ่ไหม ั้นผมะยับละนะ”
“อะ โอ้ย
เบาเบาหน่อยสิเฟยหมิ นายะ่าันให้ายเลยรึไ” ผมแยเี้ยวู่ำราม
ประทานฝ่ามือามๆ บนแนเาาหนึ่ เฟยหมิะัมือที่ำลัยับอย่าเมามันล
มอผม้วยสีหน้าอผู้ถูระทำ
“้อศอนายเลื่อน
ัน็้อออแรยับให้มันเ้าที่สิ” เฟยหมิบ่นอุบอิบหลับิแนผมให้เ้าที่
โอ๊ะ อย่าเพิ่ิไปไล ผมแ่้อศอเลื่อน าารอรัอเฟยหมิ
ไม่้อบรรยายถึวามร้อนแร
อุ๊บส์ พละำลัอเฟยหมิเลย เามัน้าสารัๆ ส่วนเรื่อูบนะหรอ หึหึ อย่าไปพูถึมันเลย
ูบรูบแรอะไรัน ผมมีให้เาเสียที่ไหน อายุวิาผม็ไม่ใ่น้อยๆ เรื่อโนูบ
เอ้ย ไปูบับนอื่น มัน็มี้อผ่านมาบ้า ะพูอน็โบมือไล่วามร้อน ออาใบหน้าแ่ำอนเอไม่หยุ
“แล้วนายไปเอารถใรมาับ”
เฟยหมิถามหลัเินออมาาที่เิเหุ หามอลอเ้าไปในลุ่มผม
ที่เาึมาปรหน้าผานเอไว้ ะเห็นรอยแเป็นทายาว าแรฟาอสันมือประทับอยู่
บ่บอถึวามรุนแรอเหุาร์่อนหน้านี้ไ้เป็นอย่าี
ฝีเท้าผม้าล
่อนะหยุเิน เหม่อมอเฟยหมิอย่าไม่เื่อ ทำไมเาำไม่ไ้ว่าผมมีรถ? “รถผมเอ” ผมพูเสียเ้ม เป็นารเือนสิเฟยหมิ ว่าไม่ให้เาล้อเล่นเรื่อนี้
เฟยหมิมอผมอย่าไม่เ้าใ
ใบหน้าเาเ็มไป้วยวามุน “นายมีรถ?” ผมมอเาอย่าสับสน เาลืม? นั่นไม่มีทาเป็นไปไ้
เพราะเฟยหมิเป็นนวามำีมา อเพียแ่เห็นผ่านา ฟัผ่านหู เา็ำไ้หม
“็้อมีสิ
ป๊าม๊าทิ้ไว้ให้หนะ” ผมพูเสียเศร้า
ใบหน้าหมอลอย่าัเน ภายในอรู้สึปวหนึบ
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะนึถึเรื่อพ่อแม่ึ้นมา หรือรู้สึเสียใที่เฟยหมิไม่ไ้ย้อนเวลาลับมาแบบที่ผมเ้าใ
‘เรื่อระหว่าเราุ็ำมันไม่ไ้สินะ
เพราะสำหรับุแล้วมันไม่เยเิึ้น’
มือหนาเอื้อมมาลูบหัวน้อยอย่าอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรนะ” ่วยหยุารระทำที่พาลให้ผมเ้าใผิไปมาว่านี้ทีเถอะ
อนเอ่ยอร้อเฟยหมิภายในใ ทว่าภายนอลับยิ้มให้เา
“อื๊ม ผมสบายี”
พร้อมับผลัประูห้อเรียนเ้าไป
เพื่อนนัเรียน่าหันมามอผมับเฟยหมิเป็นาเียว ผมถึับผะ เผลอ้าวถอยหลัเหลียวมอเลห้อที่หน้าประู
่อนะมอน้าายอย่าไม่เ้าใ “พวเาเห็นนายอนับรถมาโรเรียนเมื่อเ้าหนะ”
เาอธิบาย มอผม้วยแววาับ้อน
“่าวไวัแฮะ”
ผมยมือเาแ้มแ้เ้อ เมื่อเอสายาร้อนแรมอมานับสิบู่
อเล็์ที่่อน้าสนิทับอน ทนเียบ่อไปไม่ไหว ระโปราออมา “เฮ้ เพื่อนยา บ้านนายรวยแ่ไหนันเนี้ย” เาบเี้ยวเี้ยวฟันะพู
“ันอร้อพ่อแทบาย
เายัไม่ยอมให้ันแะรถที่บ้านเลยสััน” มือให่วาแหมะบนบ่าเล็
่อนะออแรเย่า “อน นายสารภาพมา นายทำยัไให้พ่อแม่นายอนุา”
ผมน้ำท่วมปา ะให้ผมบอเายัไว่าพ่อแม่ผมเสียไปแล้ว
หลิวเฟยหมิเินเ้ามาผลัอเล็์ออาัวอน
“เลิเล่นไ้แล้วอเล็์ ืนนายยัโย่อไป อนไ้อ้วใส่หน้านายแน่”
อเล็์ที่เ แท็ แท็ ไปนับเที่รอรับเา้วยฝ่าเท้าอย่าอบอุ่น
ถึับุมมือแนบอ “พระเ้า่าไม่ยุิธรรมับลู” ่อนที่อเล็์ะเพ้อไปไล อาารย์ที่ปรึษา็เินเ้ามาััหวะเสีย่อน
แปะแปะ “เอาละทุนนั่ที่ รูอพูแ่ 5 นาที” อาารย์ที่ปรึษา้มูนาฬิา้อมือนเอ
่อนะูระาษให้ทุนู “นี่ือแบบฟอร์มิรรมมรม
ึ่นัเรียนทุนะ้อเ้าร่วมทั้ิรรมใน และนอเวลาเรียนทั้สออย่า”
เสียโอรวัึ้นทั่วห้อ สำหรับนัเรียนลาสเอแบบพวเรา
ที่เห็นะแนนเป็นเรื่อสำั ิรรมมรมที่ไม่มีผล่อะแนนสอบนั้น
มันูไร้สาระสุๆ
“เลิโอรวันไ้แล้ว
เารุ่ยหานเอาเอสารไปแเพื่อน แล้วเย็นนี้่อนเลิเรียน
ให้รวบรวมไปส่ที่โ๊ะรู” อาารย์ที่ปรึษายื่นระาษทั้ปึให้หัวหน้าห้อ
่อนเินัวลอยออาห้อไป
ผมรับระาษที่เส่มาให้
มออย่ารุ่นิ “มรมวิทยาศาสร์ ,ิศาสร์ ,ารแส โอ้ มีออเสร้า้วย” เฟยหมิะโหน้าเ้ามาูระาษในมือผม ปา็เอ่ยถาม “นายอยาเ้ามรมไหน” ผมมอ้อนเา อัวเอ็มี
ยัะมาเบียันอี โ๊ะ็มีอยู่แ่เนี้ย ัวผมะิำแพอยู่แล้ว
ผมแหนหน้ามอเพานอย่าหนัใ
“อืม เลือยาัแฮะ” มรมไหน็น่าเบื่อสำหรับผมไปหม
“มรมศิลปะไหม”
เฟยหมิี้ระาษในมือผม “นายวารูปสวย
แถมมรมนี้ไม่่อยเหนื่อย้วย”
ผมพยัหน้าอย่าเห็น้วย
แ่ “ผมอยาลอเ้ามรมีฬาูอ่ะ” เฟยหมิาเบิโพล มอสำรวผมั้แ่หัวรเท้า
เท้ารหัว แล้วเอื้อมมือมาแะหน้าผาผมอย่าไม่่อยไม่ใ “นายยัปิีอยู่ใ่ไหม”
ผมปัมือเาอออย่าเย็นา “ทำไม ผมะเล่นีฬาบ้ามันผิรไหน”
่อนที่เฟยหมิะทันไ้แ้ัว
อาารย์สอนวิาประวัิศาสร์็เ้ามาเสีย่อน อนฟุบหน้าลับโ๊ะ
เรียมไปเล่นหมารุที่ทะเลบูรพา่อาเมื่อวานทันที โยมีเฟยหมิอยลูบหัวล่อม
ลมฤูใบไม้ร่ว
พัพาวามเย็นเ้ามาภายในห้อ ระแสลมอ่อนโยน ลูบไล้ทั่วใบหน้าามที่ำลัหลับาพริ้ม
แพนาอนยาวพลิ้วไหวามสายลม พระพายโอบล้อมร่าน้อยอย่านุ่มนวล
ระิบแ้่าว่อนาไป เหลือทิ้ไว้เพียลิ่นหอมแสนุ้นเย “ท่านแม่” ริมฝีปาอมมพูเอื้อนเอ่ยวีอบลับสายลม
่อนยยิ้มสุใ
มือหนายัลูบไล้เส้นผมสีทอนุ่มสลวยประุแพรไหม
สัมผัสเรียบลื่นที่ปลายนิ้วทำเาิใ ไม่อาัใปิเสธร่าน้อยไ้เลยสัรั้
ยิ่ใล้ิ เา็ยิ่ถลำลึ ยิ่ไ้สัมผัสายเนื้ออ่อนละมุ่น เายิ่อยู่ในห้วเสน่หา
ลิ่นหวานหอมราวน้ำผึ้าร่าน้อย ยิ่ทำเาหลใหลเลิบเลิ้ม
ฝ่ามือหนาเลื่อน่ำลมาลูบไล้ใบหน้านวลเนียนาวละเอียแผ่วเบา
ปลายนิ้วสัมผัสริมฝีปาอวบอิ่ม่ำน้ำอยู่นาน ่อนะลึ ริมฝีปาน้อยเผยอเปิรับปลายนิ้วหายเ้าไปในแนวฟัน
แสแส่อระทบร่าน้อย ละออแสแผ่ระายปลุมทั่วร่าบา เสมือนเทวาัวน้อยที่หลบลี้สรวสวรร์
มาแอบนิทราบนโลมนุษย์
“ผมอยาทำใหุ้แปเปื้อน้วยสอมืออผมั
หยน้อยอผม” แววามืมิไร้้นบึ้้อมอร่าามรหน้าอย่าล้ำลึ
เมื่อสัมผัสไ้ถึลิ่นแปลปลอมาร่าบา มือหนา็เลื่อน่ำล
นิ้วมือเรียวามรลบนลำอาวผ่อ “อ่า หรือะทำลายุีนะ
ุะไ้เป็นอผมนเียวั่วนิรันร์” เฟยหมิียิ้มว้า
แสยะยิ้มอวมเี้ยวแหลมม ปลายนิ้วสัมผัสไ้ถึระแสเลืออุ่นร้อน
ที่วิ่พล่านอยู่ใ้ผิวเนื้อเนียนละเอีย สร้าวามร้อนรุ่มแ่ายแร่นแทบทานทน่อไปมิไหว
ร่าบาราแผ่วยับไปมาอย่าไม่สบายัว ปลุสินที่ำลัเผลอไผล ให้ลายมือาลำอบอบบา
ลับไปลูบผมปลอบโยนให้ร่าบาหลับสนิท่อ
เวลาแห่วามสุมัผ่านไปเร็วเสมอ...
ไม่นาน็หมาบเรียนวิาประวัิศาสร์ีน หลัอาารย์เินออาห้อไป
อเล็์็นอนแผ่ับโ๊ะอย่าหมแร “เฟยหมิ ทำไมอนถึไ้หลับลอเลยละ”
อเล็์ถามเฟยหมิ ะแนบแ้มับโ๊ะเรียนอย่าเียร้าน “ป่วยหรอ?”
ฝ่ามือที่ำลัลูบหัวหยุะั
เฟยหมิหันหน้ามออเล็์อย่าไม่พอใ “เาสบายี
แ่เหนื่อย่ายว่านทั่วไป”
เที่หันหลัลับมา
เท้าแนับพนัพิเ้าอี้มออนอย่าพิารา “็เป็นไปไ้นะ
ัว็เล็แ่นี้ เมื่อเ้ายัับรถมาโรเรียนเออี”
“ุยอะไรันอยู่หนุ่มหนุ่ม”
เสียหวานใสันแหลมปรี๊ แทรเ้ามาััหวะวามิอสามหนุ่ม
ที่ำลัมอร่าบาให้แระเิ อเล็์แบ้หน้าเพราะอาารแสบแ้วหู
ถึแม้เาะอบผู้หิสวยเ็ี่ แ่ถ้าเ้าหล่อนมีเสียที่ทรพลันานี้ เา็รับไม่ไหวเหมือนัน
เย่ือือที่ั้ใมาหาเฟยหมิโยเพาะ
เมื่อเห็นัวมารหลับาพริ้มให้เฟยหมิลูบหัว เธอ็แทบะเ้าไประาหัวนั่นออมาามือเฟยหมิ
แ่เธอ้อรัษาภาพลัษ์ผู้หิแสนี ึไ้แ่เ็บำวามแ้นนี้เอาไว้ภายในใ
เธอียิ้มหวาน
เินแทรัวผ่านอเล็์ เ้าไปเาะแนเฟยหมิไว้ พูอย่าอออ้อน “เฟยหมิ เย็นนี้พาือือไปื้อสมุวารูปที่ห้าหน่อยสิ” วามริเธอมาวนเาไปูหนั้วยันสอ่อสอ แล้ว็่อยวนไป่อ...
อนที่ำลัหลับสนิท
ถูปลุื่น้วยเสียแหลมปรี๊นแสบแ้วหูอใรบาน ิ้วเรียวามมวมุ่น วาหรี่ปรือมอภาพผู้นรายล้อมโ๊ะอย่าเลือนลาน
เาีัวลุึ้นนั่หลัร มือ็ยี้าัวเอไม่หยุ
เฟยหมิไม่ไ้สนใอบำถามเย่ือือ เาึแนออาารเาะุมอเธอ ับ้อมือเล็ที่ทำร้ายานเอนแเถือให้หยุล
“ะยี้อะไรนัหนา
ถลอปอเปิหมแล้ว” เฟยหมิึ้นเสีย้วยวามโมโห “ไหน เยหน้าึ้นสิ” ฝ่ามือให่ับสอแ้มให้เยึ้น
นัวโมอร่าเล็าเียว นิ้วโป้็อยเลี่ยเ็ใ้าให้อย่าทะนุถนอม
“ะอะไรนัหนา
้ออยูแลอย่าับเ็สามวบ” เย่ือือเบะปาเอ่ยเหน็บแนม
้วยวามหมั่นไส้ “นี่ เฟยหมิ แล้วเรื่ออเราละ
เย็นนี้ไปเป็นเพื่อนือือหน่อยนะ น๊า” ไม่ให้เธอเาะแน
เธอเาะบ่าแทน็ไ้ เย่ือือทิ้น้ำหนััวลับแผ่นหลัเฟยหมิ
นทุสัส่วนแนบสนิท ไร้่อว่าให้อาาศลอผ่าน
“OMG” อเล็์ถึับาโ
มือระุยิ๊ๆ ส่วนเมอผ่านไปหลัห้อ ้วยใบหน้าไร้วามรู้สึ ทว่าใบหูลับแ่ำ
ผมิ้วระุ
มือเท้ารู้สึันยุบยับอย่าไร้สาเหุ ฮึ ผมสะบัหน้าพรื หนีมืออบอุ่นู่นั้น
้วยวามไม่พอใ “อน” ไม่รู้
ไม่ไ้ยิน นเพิ่ื่นำลัอารม์ไม่ี ผมพ่นลมหายใออมูอย่าัเือ
ะอนเอาสิ ไหนๆ็ถูว่าเป็นเ็สามวบแล้วนิ ่อนหน้านี้ยัึ้นเสียใส่เาอี
ผิสอระท สมวรแ่ารอนเป็นอย่ายิ่ อนเ้า้าัวเอเ็มพิั
หมับ “เอ่นอ้าอะไอเอยอิ๋ อ่อยอ๋มอ่ะ” (เล่นบ้าอะไรเฟยหมิ
ปล่อยผมนะ) มือให่ประบสอแ้มนุ่นนิ่ม ่อนะออแรบีบปล่อยลมออาแ้มป่อนเล็ฟีบ
“ม่าย-ปล่อย”
เฟยหมิเอ่ยอบ้วยน้ำเสียยียวน
“ลว่าไ เฟยหมิ”
เย่ือือเอ่ยเร่เฟยหมิ ้วยน้ำเสียหุหิ
ใบหน้าามบิเบี้ยวเพราะอารม์โรธนูน่าเลียน่าลัว เธอไม่สามารถปั้นสีหน้ายิ้มแย้มอ่อนหวานไ้อี่อไป
แทบระเบิอารม์ใส่ทัู้่ออมา ทำไมนะ นที่เธอหลรัถึไ้ไม่สนใเธอ
ทีผู้ายนอื่นแ่เธอายามอ เล่นหูเล่นา้วยหน่อย ็ามิเธอแ
้อเป็นเพราะมัน เพราะมันนเียวที่มาแทรลา
เอาแ่เรียร้อวามสนใเฟยหมินเาไม่สนใเธอ อยาลอีับเธอใ่ไหม
ไ้แล้วเราะไ้เห็นีัน!!
เฟยหมิไม่แม้แ่ะปรายามอ
เาแสทุอย่าัเนเสมอ “อโทษ้วยนะ เย็นนี้ผมมีนัแล้ว” สิ้นำอบปิเสธอเฟยหมิ เย่ือือ็้ออนเม็้วยวามแ้นเือ
่อนสะบัหน้าเินาไป
อเล็์และเหันมอหน้าัน
วาทัู้่่าแฝแววหนัใ เฟยหมิหันลับไปมอแผ่นหลับอบบาที่เินึัออไป้วยแววาล้ำลึ
วูบหนึ่ที่ทุนำลัเผลอ
นัยน์าสีทอ็แปรเปลี่ยนเป็นแาน ทอประายเย็นเยียบออมา...
[ เย่ือือ ]
[ ่วนี้บทะเอื่อยๆ
เพราะไรท์อยาปูทาให้ัวละร ที่มีบทบาทสำัในอนาไว้่อน
รี๊ะไ้ไม่รู้สึว่าไรท์ยััวละรเ้ามา หลัาหมมุเียน นะเอ้อ ]
[ อนะเป็นพวบ้ามโน อารม์ะึ้นๆลๆ
ามนิสัยเ็เอาแ่ใ ส่วนเฟยหมิ ะเป็นพวิทะลุปรอท เอาัวเอเป็นที่มั่น
ไม่ั้นะบ้าหนีออาบ้านหรอ แอบสปอย ที่อนลับร่าไม่ไ้ ไม่ใ่เพราะร่าถูฝั
O[]O ]
[ และเมื่อนสอนที่มีนิสัยสุั้ว มาอยู่้วยัน
บอเลย แ่ำว่ารัอย่าเียวมันยัไม่พอ หุหุ ]
ความคิดเห็น