[ Fic Reborn ] สองสาวกวนป่วนมิติรีบอร์น

ลำดับตอนที่ #3 : ทะลุมิติ(1)

Taliu Take

"โอยยยย ไอ้แสงเมื่อกี้คือไรฟะ!" ฉันบ่น....เออ ว่าแต่ กูอยู่ไหนวะเนี่ย!!!!!!

รอบๆข้างของฉันเป็นป่า ไม่ว่ามองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้(ก็มันเป็นป่าหนิจะไม่มีต้นไม้ได้ไง/Aki_tan เxือก/ตะหลิว) เอาไงดีวะ โอ๊ะ! ตรงนั้นมีลูกศรบอกทางไปด้วยแฮะ ลองไปดูละกัน

10 นาทีผ่านไป

"แฮกๆ" ตอนนี้สภาพร่างกายของฉันนั้นเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเพราะว่าไอ้ทางแต่ละทางที่ไอ้ลูกศรเวรนั่นมันบอกมันมีแต่สัตว์อัตรายตั้งแต่หมีควายยันสิงโตเลย!!! แถมอาวุธฉันก็หายไปไหนไม่รู้ เลยต้องใส่เกียร์หมาวิ่ง จบกันชีวิตกู ต้องมาวิ่งหนีสัตว์ในป่า จะให้กูไปเป็นทาซานรึไงวะ!!!!!

โฮกกก!!!!!!

อ๊ากกกก!!!!มันตามมาแล้ววว!!! โกยก่อนล่ะจ้าาาาา!!!!

1 วันผ่านไป(เร่งวันเพื่อไม่ให้ฉันเหนื่อยใช่มะ รักจังเลยย/ตะหลิว(วิ่งเข้ามากอด) เปล่า ขี้เกียจบรรยาย/Aki_tan ไปตายซะมึงอ่ะ/ตะหลิว)

"กู เกลียด การ อยู่ ใน ป่า!!!!!!!" ฉันตะโกนออกมาอย่างเสียงดัง

ผ่านไปแล้วหนึ่งวันกับการวิ่งเล่นไล่จับอันแสนสนุก(บรรลัย)กับเหล่าสัตว์ที่แสนน่ารัก(ฆ่าล้างให้สูญพันธ์) และตอนนี้ฉันก็พึ่งรู้ว่าตัวของฉัน.....เปลี่ยนไป!!!(นี่มึงเพิ่งรู้/Aki_tan)ตอนนี้ผมของฉันที่เคยเป็นสีน้ำตาลกลายเป็นสีขาว สีตาเองก็เช่นกันตอนนี้ตาของฉันกลายเป็นสีแดง ชุดเองก็เป็นชุดกิโมโนอะไรซักอย่างที่อิลูนเคยพูดให้ฟังที่ตอนนี้สภาพขาดวิ่นหมด ถ้าเกิดว่ากูไม่ใส่นี่กูคิดว่าผ้าคีริ้วนะ

"หือ? ทางออก?" ฉันหันไปเห็นลูกศรที่ชี้ไปอีกทางนึงซึ่งก็คือทางที่ฉันวิ่งหนีมา!! แล้วมึงจะบอกว่าทางที่กูวิ่งมาคือทางออกเหรอฮะ! ไอ้ลูกศรเวรรร!!!

"ชิ!" ถึงจะพูดงั้นก็เหอะแต่ก็ไม่มีทางอื่นแล้วนี่ยังไงก็ต้องไปล่ะ หลังจากนั้นมหกรรมการวิ่งไล่จับก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง

ข้างนอก

"แฮกๆ อย่าให้รู้นะใครเอาอาวุธกูไป มึงได้ลงนรกแน่!" เพราะใครจะโง่เข้าป่าโดยไม่มีอาวุธหรอก โดยเฉพาะป่าทั่มีไอ้พวกสัตว์บรรไลนั่นอ่ะ

"หือ? โต๊ะไรวะ?" ฉันที่บังเอิญหันไปเห็นโต๊ะตัวหนึ่งตั้งอยู่จึงเดินไปดูและเห็นอาวุธวางไว้พร้อมกับจดหมายและกระติกน้ำแข็งอันเล็ก

"จดหมายไรวะ? ซาคามากิ อายาโนะ?" มันเป็นชื่อที่จ่าหน้าซองจดหมาย...ใครวะ?

"อึก!" นี่มันอะไรกัน! ความทรงจำอะไรเนี่ย! หลังจากนั้นสติของฉันก็ดับวูบลง

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.(ป้าบ!!/มึงจะเว้นยาวๆทำไม!!/ตะหลิว ข ขอโทษค่ะ/Aki_tan)

"โอยย หัวกู" หลังจากที่ฉันตื่นมาก็รู้แล้วล่ะว่าร่างนี้มันไม่ใช่ของฉัน

ชื่อของร่างนี้คือ ซาคามากิ อายาโนะ เป็นลูกสาวของนักฆ่าไร้นามคนนึง ที่เข้ามาอยู่ในป่าก็เพราะไอ้พ่อนั่นมันอยากฝึกให้เธอแข็งแกร่ง จึงยึดอาวุธแล้วเอาไปปล่อยป่า 7 วัน ให้ใช้ชีวิตอยู่ในนั้น พอครบ 7 วัน ก็จะป้ายบอกทางออก รู้สึกอนาถตัวเองชะมัดทั้งที่ร่างเด็กนี่มันสู้มือเปล่าได้แถมถึกกว่าร่างเก่าดูอีกแล้วกูจะหนีทำมายยยยย ถึงว่าสิทำไมเวลาวิ่งพักแป๊บเดียวก็หายเหนื่อย

"ยุ่งยากชะมัด ช่างแม่งละกัน ไหนๆตอนนี้ฉันก็คืออายาโนะแล้วงั้นของเปิดจดหมายหน่อยละกันนะ" อยากเxือกค่ะ เอ๊ะ! ไม่ใช่สิ ตอนนี้ฉันคืออายาโนะเพราะงั้นจดหมายนี่ก็ของฉัน เรียกเxือกไม่ได้สิ ต้องเรียกว่า รับรู้ข่าวสาร วะฮ่ะๆๆๆๆๆๆ(ปล่อยมันบ้าไปคนเดียวเถอะ/Aki_tan)

แต่พออ่านปุ๊บ กูนี่ขึ้นเลยค่ะ

เนื้อความในจดหมาย

'ถึงอายะลูกรักของพ่อ

พ่อต้องขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้ไปรับลูกพ่อเสียใจมากเลย เพราะว่าพ่อต้องไปทำงาน

ด่วนมากเลยต้องทิ้งลูกไป ที่จริงพ่อไม่อยากทิ้งลูกสาวที่น่ารักไว้เลยนะ จริงๆนะจ้ะลูกกก แต่มันเป็นงานด่วนจริงๆ พ่อเลยต้องไป พ่อไม่อยากไปจริงๆน้าาา ดังนั้นพ่อเลยอยากให้ลูกไปที่เมืองนามิโมริ ประเทศญี่ปุ่นก่อน พ่อจะรีบทำงานให้เสร็จแล้วรีบกลับมาหาลูกน้าาาาา เพราะงั้นระวังตัวนะลูก ความจริงพ่อไม่อยากให้ลูกไปเลยนะ แต่มันจำเป็นจริงๆ เข้าใจพ่อนะลูก อ้อ! ใช่ ในกระติกพ่อใส่น้ำชามเขียวของโปรดลูกไว้ให้นะจ้ะ แล้วก็อาวุธของลูกวางไว้ข้างๆนะจ้ะ

จากพ่อที่หล่อมาก และ รักลูกมากๆ

รักนะจ้ะลูกรัก จุ้บๆ'

"ไม่เข้าโว้ยยยยย!!!!!!!!" อิพ่อเวรนี่! ถ้าไม่อยากให้ไป จะสั่งให้ไปทำไมฟะ! แถมในจดหมายยังแนบตั๋วเครื่องบินชั้นหนึ่งมาอีก แม่งกดดันกันชัดๆ 

"ชิ! แค่ไปก็พอใช่มั้ย อึกๆ" ฉันบ่นพร้อมกับกระดกน้ำชาเขียวจดหมดขวดแล้วเก็บอาวุธจากนั้นก็.........

โครม!!!!

ถีบโต๊ะตัวนั้นล้มแล้วก็เดินจากไป

"เออ จะว่าไป อิลูนไปไหนวะ(นี่เมิงจำได้ว่ากูหาย/แว่วเสียงของลูน่า) ช่างมันละกัน(แม่งไม่เคยห่วงเพื่อนว่ะ/แว่วเสียงของลูน่า)" ถึงอิลูนมันจะบ้า(อินี่- -+++/แว่วเสียงของลูน่า)แล้วก็เป็นลูกคุณหนูแต่มันก็สู้เป็นอ่ะ ปล่อยมันไปละกัน(กูเกลียดมึง/แว่วเสียงของลูน่า)

หลังจากนั้นฉันก็เดินทางไปที่สนามบินตามที่เห็นในความทรงแล้วก็ออกเดินทางไปที่ญี่ปุ่น

End Taliu Take