ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : EP2
2
หนึ่งเดื่อนผ่านไปนงานแต่งงานของเธอและสามี(?)ของเธอถูกจัดขึ้นมาอย่างเรียบงาย เสียงอวยพรต่างๆนาๆาๆดังขึ้นมาอย่างไม่ขาดปากของบรรดาญาติๆที่ต่อคิวรดน้ำสังข์ลงบนฝ่ามือเจ้าบ่าวเจ้าสาวกันยาวเหยียด
เนื่องจากว่าหญิงสาวลั่นวาจาแล้วว่าจะแต่งงานกับชายหนุ่ม และ คนที่จะรู้เรื่องงานแต่งงานต้องมีแค่ญาติของเธอและพ่อแม่ของฝ่ายเจ้าบ่าวที่หน้าสวยกว่าเจ้าสาวเท่านั้น จึงทำให้มีคนน้อยมาก
และแน่นอนเพื่อนของเจ้าสาวก็ไม่รู้ เช่นเดียวกับเพื่อนฝ่ายเจ้าบ่าว
ระหว่างหนึ่งเดือนเธอเคลียร์เรื่องปัญหางานแต่งด้วยท่าทีและอารมณ์บ่จอยสุดๆ และหนึ่งเดือนเธอก็เคลียร์ปัญหาต่างๆจนเสร็จ
แต่ว่านะมันยังมีบางอย่างที่ขัดหูขัดตาเธอสุดๆ....
ที่ขัดตาน่ะ.. คือเรื่องชุดที่เธอและเจ้าบ่าวใส่ต่างหากล่ะ...
"ทำไมชุดแม่งสลับกันล่ะโว๊ย!!!!!!!!"เสียงหวานแว้ดลั่นงานจนคนในงานหันมาและเงยหน้ามองคนที่โวยวายจากนั้นก็รดน้ำสังข์ลงบนฝ่ามือของเธอและคนข้างๆกายต่อ เป็นการบ่งบอกว่าพวกนั้นกำลังเมินเธอ!!!
"อย่าเมินกันเสะะะะ!!!! บอกมา นว่ะะะะะ ฉันต้องใส่ชุดไทยจักรพรรดิไม่ใช่เรอะแล้วไหงไอตุ๊ดนี่ถึงมาใส่ชุดไทยจักรพรรดิแล้วฉันต้องใส่ชุดราชประแตนล่ะฟร้ะะะะะ!!!???"ร่างเล็กโวยวายหนักกว่าเก่าเมื่อแขกในงานเมิน มือเล็กๆเอื้อมไปจับสายอะไรบางอย่างที่พันรอบหัวเธอและเจ้าบ่าวให้ออกจากหัวจากนั้นก็โยนทิ้งทันที!!
ให้ตายเถอะโรบิ้น ฮู้ด!!! เธออยากจะล่มงานแต่งจังเลยโว๊ย!!!
"คุณคะ ดูสิลูกเรากำลังลงมาจากคานทองประดับมุขฝังเพชรแล้วล่ะค่ะ"มารดาของเจ้าสาว(ในชุดราชประแตน)พูดพลางยกผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาพลางเอาหัวพิงอกสามี
"แหมๆ คุณผมก็ดีใจนะที่ลูกสาวของเราลงจากคานทองประดับมุขฝังเพชรแล้วล่ะ...."พ่อเจ้าสาว(ในชุดราชประแตน)พูดก่อนที่จะโอบไหล่ภรรยาของเขาอย่างรักใคร่ และการกระทำนั่นส่งผลให้เจ้าสาว(ในชุดราชประแตน)รู้สึก....หมั่นไส้ปนขัดใจเล็กๆ
ขัดใจโว๊ย!!!
"คานทองประดับมุขฝังเพชรอะไรล่ะป๊า ม๊า!!! "เธอแหวใส่"หนูพึ่งจะ 18 นะ 18!!! ฟังที่หนูพูดหนูพึ่งจะสิบแปดดดดดดด!!!! สวิบแปวดดดดดดดดด สิบแปวดดดดด สิบแปดปีเองนร่ะะะะะ"เธอพูดกรอกหูของพ่อและแม่ของเธอด้วยท่าทีขัดใจเล็กๆ เพื่อจะบอกว่า มีเวลาอีกตั้งนานกว่าจะหาคนรักที่เหมาะสมกับเธอเจอ แต่....
" โถ่ๆ ลูกดีใจสินะที่ได้แต่งงานแล้ว แหมๆ "แม่ของเธอกล่าวพลางยิ้มหวานหยดให้เธอ
และมันคือยาพิษชั้นดีนี่เอง!!
"แม่!! "
ถ้าไม่ติดว่าเป็นแม่ของเธอนะ ฮึ่ม!!!!
"โอ๊ะ! แม่ไปดีกว่าเดี๋ยวระเบิดจะลง!"ผู้เป็นแม่กล่าวทิ้งทายแล้วเดินคล้องแขนสามีเธอพลางยิ้มหวานหยดให้สามี..."ที่รักไปหาคุณวิไลเถอะนะ ท่านมาพอดี"จากนั้นจึงเดินกลับไปทิ้งให้เธอยืนมองด้วยสายตาและท่าทีฮึดฮัดแบบขัดใจ!!!
โดยมีมีเจ้าบ่าวกำลังมองเธอด้วยรอยยิ้มแห้งๆ!!
ผ่านไปจนค่ำก็ได้เวลาส่งเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าเรือนหอซะที
"โชคดีนะลูกรักมีหลานให้แม่อุ้มไวๆด้วยล่ะ"
"โชคดีนะพี่ รีบๆท้องแล้วมีลูกมีหลานให้พวกเราอุ้มด้วย"
"ไอวา..!@#$%^&*()_+"จากนั้นก็ตามด้วยเสียงอวยพรต่างๆนาๆ โอเคถ้าเป็นคำอวยพรธรรมดาๆคงพอรับ แต่ทำไมมันต้องมีเลือกท้องกับไอเรื่อง XXXX มาผสมด้วยล่ะฟว้ะะะะ ส่งผลให้เจ้าสาวคิ้วกระตุกจนความอดทนก็หมดไปในที่สุด
"หุบปากไปเลยนะ!!! แล้วก็ฟังฉันยั-----"พูดไม่ทันเธอก็ถูกคนในครอบครัวปิดประตูใส่หน้าดังปั้ง!!! เป็นการบ่งบอกว่า พวกเขาต้องการให้เธอได้กับเจ้าบ่าวจริงๆโดยไม่สนใจว่าเธอกำลังเรียนอยู่เลย!!!
ใช่!!! เรียนอยู่!!!
"เปิดนะะะะ!!! เปิดให้ฉันออกปายยยยยยยย ฉันจะฆ่าพวกแกกกกกกกก ปล่อยช้านนนน"เธอโวยวายลั่นก่อนที่จะทุบประตูรัวๆจนเจ้าบ่าวชักจะรำคาญนิดๆ จึงเอ่ยปากพูดกับเจ้าสาเป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งเดือน
"เอ่อ... ช่วยเงียบๆหน่อยได้มั้ยครับ?......"เขาพูดพลางเดินมาหาเจ้าสาวช้าๆ ซึ่งเจ้าสาวก็ตวัดหางตามองเขาด้วยสายตาไม่พอใจแต่ก็ชะงักแล้วผงะถอยหลังเพราะระยะที่ใกล้กันมากจนรับรู้ถึงลมหายใจซึงกันและกัน
"อะ.. อะ..."แม้จะเคยลั่นวาจาไว้ในวันที่รู้จักและเจอหน้ากันครั้งแรกว่าเธอไม่มีทางมาหน้าแดงและใจเต้นเพราะเขาแน่ๆ แต่เนื่องจากความใกล้ชิดในระยะเผาขนมันก็อดที่จะทำให้เธอหน้าแดงขึ้นมาไม่ได้
"หืม?....."เจ้าบ่าวของเธอกระตุกยิ้มนิดๆดวงตาสีชมพูเข้มเกือบแดงเป็นประกายแวววาวในความมืดจ้องมองไปยังเจ้าสาว
"นี่คุณ....."เขาเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ๆเจ้าสาวของเขาช้าๆ
"อึก... อยะ.. อย่าเข้ามานะ..."เธอผงะออกไปเรื่อยๆก่อนที่จะชะงักเมื่อเห็นดวงตาสีชมพูดเข้มเกือบแดงจ้องมายังเธอ และส่งผลให้เธอหน้าแดงกว่าเก่าด้วยความกลัวนิดๆ
ความจริงมันก็จะดีกว่านี้นิดหน่อย....
ถ้าประโยคถัดไปมันไม่หลุดออกมาจากปากของไอชายหนุ่มคนนั้น!!!
"ฮะๆ นี่คุณยังไม่ได้อาบน้ำใช่มั้ยครับ? มิน่าล่ะว่าทำไมถึงตัวเหม็นๆ...."ว่าจบก็ผละออกไปแล้วหัวเราะร่าใส่เจ้าสาวที่สติกระเจิดไปไกลและถูกดึงกลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมๆกับเสียง..
เพล้งงงงงง!!!!!!!
โอเคเธอลืมไปได้ยังไงว่าไอคำว่าโรแมนติกมันไม่มีในนิยายเรื่องนี้!! เพราะยัยคนเขียนมันก็เคยบอกไว้อยู่!!
คิดพลางก้มหน้านิ่งสงบอารมณ์แต่ประโยคถัดมาก็ทำเอาปรี๊ดแตกอีกรอบ
" แล้วก็คุณดูอ้วนมากกว่าตอนที่เจอกันครั้งแรกรึเปล่า?..."
เป๊าะะะะะ(เสียงความอดทนขาดผึ่ง)
"เอ้ะ? เสียงอะไรน่ะครับ...?"เขาพูดพลางกวาดตามองไปรอบๆด้วยความงงงวยก่อนที่จะหันกลับมามองเจ้าสาวของเขา"อ้าวคุณวา----...."
ผลักกกกกก!!!!!
พูดไม่ทันจบคำดีเจ้าบ่าวก็ถูกหมัดของเจ้าสาวเสยที่ปลายคางเต็มๆ!!
"กรี๊ดดดด!!!! ไอบ้าๆๆๆๆๆ ฉันจะฆ่านายแน่!!!!"
"กรี๊สสสสส คุณไอว๊าาาา อย่าทำร้ายโผ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม"
#-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------#
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น