ผมแข็งแกร่งที่สุดในต่างโลก(ฉบับรีเมค)

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่3 ความจริงแล้วข้าขอพรมาจากผู้สร้าง

บทที่3 ความจริงแล้วข้าขอพรมาจากผู้สร้าง

ก่อนหน้าที่จะมาอยู่ในต่างโลกนี้หลี่หยางนั้นไม่ได้มาตัวเปล่าแต่จริงๆแล้วเขาได้ไปปรากฏตัวที่สถานที่อันสวยงามวิจิตรที่หนึ่ง

มันเป็นที่อยู่ของตัวตนที่อยู่เหนือพระเจ้าไปเสียอีกเพราะตัวตนนั้นคือผู้สร้าง…

“อะ…ที่นี่ที่ไหน?”หลี่หยางลืมตาตื่นขึ้นเขานอนอยู่ในทุ่งหญ้าสีเขียวซึ่งให้สัมผัสที่นุ่มนวลมากเสียจนราวกับเป็นเตียงพิเศษที่สั่งทำขึ้นพิเศษราคาแพงก็ไม่ปาน

“แฮ่มๆ”

เสียงนุ่มใสกังวาลดังขึ้นทันใดนั้นก็ปรากฏร่างของชายหนุ่มผู้มีรูปร่างสมส่วนและมีออร่าสว่างน้อยๆแผ่ออกมารอบตัวตลอดเวลาส่วนใบหน้าของเขานั้นหล่อเหลามากเสียจนไม่มีผู้ใดมาเทียบเทียมได้แม้แต่พระเจ้าก็ตาม

“ไอ้หยา!…ตกใจหมดเลย!”หลี่หยางสะดุ้งโหยงเขาลุกขึ้นพรวดพลาดราวกับแมวเวลาตกใจและหันไปมองชายหนุ่มรูปงามเกินคำบรรยายด้วยดวงตากระพริบปริบๆ

“เจ้าหนุ่ม…เจ้านี่ตลกจริงๆ”ชายหนุ่มรูปงามเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มขบขันเขามองหลี่หยางอย่างเอ็นดู

“เอ่อ…คุณคือใครหรอครับ?”หลี่หยางนั้นพอจะเดาอยู่ในหัวด้วยประสบการณ์การเป็นนักอ่านนิยายมานานหลายปีได้บ้างว่านี่ไม่เป็นเทพเซียนก็พระเจ้าอะไรประมาณนั้น

และมันก็ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นด้วยเพราะไม่ใช่ว่าตอนนี้เขาจะได้ไปต่างโลกหรือ?

“เอาละๆ อย่างที่เจ้าคิดแต่ก็ก่อนที่เจ้าจะไปต่างโลกนั้นข้าจะให้พรเจ้า1ข้อขอมาสิ”ชายหนุ่มรูปงามเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม

“อ่า…คุณคือพระเจ้าจริงๆสินะครับ”หลี่หยางถามออกไปด้วยความตื่นเต้น

“ไม่ใช่หรอกเราเหนือกว่านั้น”

“เหนือกว่านั้น?”

หลี่หยางทำหน้าตาสงสัยเพราะจะเป็นตัวอะไรกันล่ะที่เหนือกว่าพระเจ้าไปได้?

“ข้าคือผู้สร้างยังไงล่ะเหนือกว่าพระเจ้าที่ว่า…เป็นผู้สร้างโลกใบนี้….สร้างระบบสุริยะสร้างจักรวาลของเจ้าอีกยังไงล่ะเพราะข้านั้นเป็นคนสร้างภพสร้างมิติขึ้นมา”ชายหนุ่มหล่อเหลารูปงามเกินบรรยายเอ่ยด้วยท่าทางไม่ได้โอ้อวดแต่อย่างใดแต่ทว่าคำพูดของเขาที่พูดออกมามันก็ดูโอ้อวดไปอัตโนมัติแต่เขาก็ไม่ได้โกหกเพราะมันคือความจริง

“โอ้! ท่านคือผู้สร้างงั้นหรือ?! สุดยอดไปเลย”หลี่หยางตกตะลึงแต่ก็ตื่นเต้นมากเพราะผู้สร้างบอกจะให้พรกับเขาด้วยและดูเหมือนพรนั้นจะต้องขออะไรก็ได้แน่นอนเพราะพลังสูงกว่าพระเจ้าเสียอีก…

“เอาล่ะขอพรมาเถอะ”ผู้สร้างเอ่ยขึ้นอีกครั้งราวกับว่ากลัวหลี่หยางจะลืม

“ถ้างั้น…”หลี่หยางครุ่นคิดจะขออะไรดีถึงจะคุ้มกันนะ

‘อ่าคิดออกแล้วหึหึ’

ผู้สร้างเผยยิ้มตากระตุกเล็กน้อยเพราะเขารู้ความคิดของเด็กหนุ่มแล้ว

“ผมขอพรอีกเพิ่มอีก10ข้อ”หลี่หยางเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มจนตาหยี่

“เจ้านี่จริงๆเลย”ถึงจะเอ่ยอย่างนั้นแต่ผู้สร้างก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใดแต่กลับกันเขาให้พรหลี่หยางอย่างไม่หวงแหนราวกับให้ขนมลูกหลานก็ไม่ปาน

“เอาล่ะแล้วเจ้าจะขออะไรบ้างล่ะ?”

"ข้อขอ… 

1.ขอร่างกายที่กินโอสถหรือกินอะไรก็ได้ที่เพิ่มพลังได้ไม่จำกัดสามารถหลอมเป็นพลังได้ในทันทีโดยไม่มีผลเสีย

2.ขอทำให้ข้าหล่อเหลาที่สุดพอๆกับท่านเลย

3.อมตะไม่มีวันตายฆ่าไม่ตายแม้จะถูกลบหายก็ปรากฏตัวออกมาใหม่ได้โดยไม่สนกฏเกณฑ์ใดๆทั้งสิ้น

4.ขอเงินไม่จำกัด

5.ขอให้หายใจได้แม้ไม่มีอากาศ

6.ขอสร้างอะไรก็ได้แค่คิด

7.ขอให้จู๋ไม่เล็ก

ส่วน…8.ขอให้ข้าขอพรได้อีก17ข้อ

แต่ตอนนี้ขอเก็บไว้ขอที่หลังดีกว่าไม่รู้จะขออะไรแล้วแฮะๆ"หลี่หยางยิ้มออกมาเมื่อพรมันเฟ้อก็เหมือนเงินเฟ้อเข้าไม่รู้จะขออะไรดีแล้วเพราะแค่นี้เขาก็โคตรของโคตรเทพแล้ว

“ฮ่าๆพรของเจ้าตลกดีทำไมไม่ขอเป็นผู้สร้างเลยล่ะ?"ผู้สร้างเอ่ยออกมาด้วยความขบขัน

“ไม่ล่ะแบบนั้นก็ไม่สนุกสิถ้าเกิดผมเป็นผู้สร้างแค่คิดก็ทำลายทุกอย่างได้แล้วมันจะไปสนุกอะไร…”

จบ…โปรดติดตามตอนต่อไป…