จักรวรรดินิรันดร์เอลิเซียน

วันที่ 20 พฤศจิกายน ค.ศ. 1444 ในระเบียบพระราชวัง ชายในชุมคลุมสีทองกำลังยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยว ดวงตาทั้งสองตรงไปยังทิศตะวันออกที่ท่าเรือกำลังคับคั่งในจุดที่แบ่งระหว่างทวีป เอเชีย และ ยุโรป แต่มันไม่ใช่ท่าเรือปลอดภัยนัก เมื่อเทียบกับกองทัพอีกฝากหนึ่งของเมือง ตั้งธงเป็นสง่าแสดงถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า การล่มสลายของโรมันอย่างแท้จริง และ ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงได้ต่อศัตรูที่ปีศาจผู้มีชัยเหนือพระเจ้า ส่งให้ผู้นั้นเกิดมา พันปีแห่งเมืองที่ไม่เคยล้มสลาย พันปีแห่งความเจริญก้าวหน้า ตอนนี้มันกำลังจะได้จบลง

   พระอาทิตย์ขึ้นอย่างเงียบ ๆ เหนือเมืองคอนสแตนติโนเปิล ซึ่งในสภาพปัจจุบัน ไม่ใช่เมืองที่ใครต่อใครภูมิใจนำเสนอต่อจักรพรรดิองค์ก่อนหน้า มันกำลังตกอยู่ในสภาพที่เสื่อมโทรมเกินกว่าจะเยียวยา จากสงครามครูเสดครั้งที่ 4 เมื่อ 200 ปีก่อน แม้ระยะเวลาจะผ่านมานานเท่าใด แต่ความมั่งคั่งของเมืองตลอดพันปีก็ไม่สามารถห่วงคืนมากลับมาได้อีกจากสงครามที่เผาพลาญทุกสิ่งอย่างแท้จริงของพวกคนเถื่อน! อาคารโดยรอบตัวเมืองเริ่มทรุดโทรมจากการขาดการบำรุงรักษาทำให้สถานที่พักอาศัยเริ่มขดตัวเข้ามาในเขตเมืองชั้นใน   ถึงไม่นานมานี้เมืองจะเริ่มกับมาคลึงคลืนจากการเปิดตลาดแลกเปลื่ยนสินค้าอีกครั้ง หลังจบศึกกับอาณาจักรลาติน แต่ยังถือว่าเบาบางเมื่อเทียบกับสิ่งที่มันเคยเป็นในอดีต

   มันทำให้เรานึกถึงความฝันเมื่อคืนก่อน ความฝันที่สมจริงเกินจะเป็นเพียงแค่สิ่งลวงตา และ สมบูรณ์แบบกว่าจะเป็นความจริงในดินแดนแห่งนี้ นั้นคือดินแดนใหม่ ซึ่งเต็มไปด้วยศักยภาพแสนงาม และ โอกาสใหม่ๆในการสร้างอารยธรรม สัตว์ป่าอันอุดมสมบูรณ์ ผืนน้ำที่อุดมสมบูรณ์ ทุ่งหญ้าเขียวขจี้ที่กว้างใหญ่ ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด ระหว่างการเชยชนต่อภาพตรงหน้าที่เป็นดั่งสวรรค์บนดินแดนป่าเถื่อน ทุกอย่างได้ถูกเร่งเวลาไปข้างหน้า ให้ได้เห็นถึงผู้อยู่อาศัยใหม่ได้เข้ามาเยือนดินแดนแห่งนี้ และ ผู้นำกลุ่มคนมากมายนั้นคือ เราจักรพรรดิยอห์นที่ 8 แห่งโรมันตะวันออก พร้อมข้าราชบริพาร และ ประชาชนทุกคนในเมืองเก่า

   เวลาผ่านไปหลายศตวรรษ อดีตผู้คนที่ตั้งถิ่นฐานเป็นเพียงชุมชนเล็กๆ ตามแนวชายฝั่งทะเล เริ่มกลายเป็นเมืองท่าอันยิ่งใหญ่ไม่มีใครเทียบ ดินแดนแห่งนี้ไม่นานก็ถูกปกครองโดยอดีตชาวโรมันทั่วทั้งทวีป ประสบความเจริญรุ่งเรืองเหนือความฝันกว่าที่ใครจะพันธนาวัฒนธรรมทั้งหมดพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่สิ่งที่เกิดขึ้นต่อมาทำให้เราผู้นี้ต้องเสียน้ำตา ไม่ใช่เพราะความโศกเศร้า แต่เป็นความปลื้มปิติยินดีต่อภาพตรงหน้า ลูกหลานชาวโรมันตะวันออกในอดีต ล่องเรือออกนอกดินแดนใหม่อย่างภาคภูมิใจต่อบรรพบุรุษของพวกเขาในอดีต ที่ได้ให้โอกาสกลับอีกครั้งกับผู้คนรุ่นหลัง ในกองเรืออันยิ่งใหญ่เกรียงไกรไปยังดินแดนยุโรป เพื่อนำพาความอยู่รอดมาสู่ชาวเหล่าคนเถื่อน และ ความตายอย่างหมดรูปสู่ศัตรูปัจุบัน

   และภายใต้เวลาที่เหมาะสม แสงอันอบอุ่นของจักวรรดิใหม่นี้ฉายแสงไปทั่วโลก เพื่อทำลายความมืดมนออกไป และ เช่นเดียวกัน ความฝันก็จางหาย  แสงสว่างดวงนึงตรงหน้าล่องลอยออกไปอย่างสงบสุขในความมืด ปลุกให้เราผู้นี้ต้องตื่นขึ้นจากเตียง

มาเฝ้ามองอย่างเงียบงันขณะที่เมืองคอนสแตนติโนเปิลเริ่มฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง โดยเห็นชาวเมืองบางส่วนเริ่มทำงานแต่เช้าตรู่ คือทั้งหมดสำหรับวันนี้ วิญญาณจากจิตใจอันแรงกล้าเหมือนได้รับการต่อชีวิต เมื่อคิดถึงความฝัน และ เริ่มคิดว่ามันจะมีความหมายอะไรกัน หากแต่นี้มันคงจะไม่ใช่เวลาแห่งจุดจบ อย่างน้อยมันก็ยังดีกว่าอนาคตที่ไร้ซึ่งความหวัง