คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : prefazione
เสียรอเท้าส้นสูัระทบไปามทาอฤหาสน์หลัให่ มุ่รไปยัห้อพยาบาลหลัพร้อมับลูน้อหลายๆนที่ทัทายเธอ้วยวามเารพ ร่าระหหยุยืนเมื่อถึหน้าบานประูที่มีป้ายิเ่นหลาว่า[ใล้าย่อยเ้า]ัวให่ๆ มือเรียวันประูเ้าไป้านในอย่าไม่มีารออนุาิใๆ ปราเรือนร่าเพรียวที่นอนเอนัวไปับเ้าอี้นวมัวโปรที่มีเสื้อาวแพทย์พาอยู่ าเรียวใ้ถุน่อสีำยพาับโ๊ะทำานที่มีเอสารใบประวัิารแพทย์อนในแ๊์ัเรียเป็นระเบียบ
“นอนั้แ่หัววันเลยนะหมอ”
เสียอหิสาวผมำมัรวบเป็นหาม้าัึ้นเหนือหัวุหมอประำแ๊์ เปลือาสีา้า่อยๆปรือึ้นเผยให้เห็นวาสีน้ำาลแ่ที่ายแววเบื่อหน่ายเ็มที่
“็นะ...ัเอสารหมแล้วหนิ”
เธอเอ่ยเสียัวเีย เหลือบามอบอสอนอย่าเบื่อหน่ายเล็น้อย่อนปิเปลือานเพื่อที่ะนอน่อ
“อ๋อ~ ว่าว่าั้น?”
หิสาวผมน้ำาลรวบรึ่หัวส่เสียรารับอย่ารำาใ มือบาถูยึ้นโบไล่เพื่อนสาวแสนสนิท
“ั้นเพื่อนรั ทำานแทนูทีนะ”
เปลือาอหมอสาวเบิว้าึ้นมาทันที หาิ้วเรียวระุถี่ๆ ่อนะเอ่ยปา่อว่าร่าระหนมโอเพื่อนรั็หายไปเหลือเพียหมายที่มีลิ่นน้ำหอมอเ้าหล่อนไว้เท่านั้น
ถึ หมอ...เพื่อนสุที่รั
หมายนี้เียนึ้นมา เพราะว่าูะไปเที่ยวสัเือนสอเือน ฝาานูทีนะ
า บอสาเียแฟมมิลี่
มิเ่ ทิวารัน์
“อีบอสเวร!!!!!!”
บรรยาาศในห้อประุม่อน้ามืรึ้มเพราะรัสีวามหุหิอรอบอสวบำแหน่หมอให่บ่นมุบมิบพร้อมเ็นเอสารที่อสุมันบนโ๊ะ นทศมือวาแสนรัษ์อเ้านหนีเที่ยวอห่วนายนไม่ไ้
“รอรับ...ลอทำภาริัหน่อยมั้ยรับ?”
“อา..อทำอที่บอสมันสุมๆไว้รนี้่อน”
ปาว่า มือวา็เ็น มือ้าย็ี้อเอสารที่วาบนพื้นสูเือบเท่าโ๊ะที่เธอำลันั่ ายหนุ่มผมสีโ้พยัหน้ารับรู้เบาๆ ่อนหันมาัเอสารที่เสร็เรียบร้อยอน่อ
“ออนุาิรับ ผมเอาีสเ้มาให้รับรอ”
“อือ..”
“วาไว้รนี้นะรับ”
ลูน้อนนั้นเอ่ยล่าวพร้อมวาถาเ้ไว้บนโ๊ะรับแที่ั้อยู่ลาห้อทำานอหิสาว
“รอไม่พัหน่อยหรอรับ”
ร่าบาไม่อบแ่ลับวาเอสารแผ่นสุท้ายที่อยู่บนโ๊ะลับอเอสารที่เสร็เรียบร้อยีแล้ว าเรียวยาว้าวไปนั่แหมะลโฟานุ่มอย่าเหนื่อยอ่อน
“ทำไมไม่รู้ัเลียร์่อนหนีเที่ยววะเนี่ย”
“ร้าบๆ บ่นมาๆไม่ีนะรับ”
มือวาหนุ่มแย้มยิ้มบาๆ่อนรินาใหุ้หมอสาวี้บ่น ผู้ที่บันี้ำลััารีสเ้อย่าเอร็อร่อย ็เป็นารแ้เรียอรอ ทศิในใ พร้อมหมุนัวไปัเอสารที่ใล้หม่อ
ระยะเวลาผ่านมาใล้รบำหนลับอมิเ่ เอสารมามาย็หายไปแทบะหม รัน์ยืัวบิี้เียเล็น้อย นิ้วเรียวลาอ่านอวามเอสารที่นสนใเล็น้อย
“ทศ..”
“รับผม?”
ายหนุ่มานรับเสียเรียแสนเอื้อนเื้อยอหิสาวผมลอนธรรมาิสีเปลือไม้้วยวามน วาเรียวหลับลเล็น้อย ่อนเปิเปลือา้อมอเา
“ันะทำภารินี้ อาลับมา้าหน่อยเพราะันะไปเที่ยว้วย เ้าใใ่ไหม”
อีฝ่ายพยัหน้าเ้าใ พร้อมับอั๋วาไปให้เรียบร้อย มุมปาเล็ถูยึ้นอย่าถูใ ่อนที่แพทย์สาวะเินหายไปาหลับานประู ทศหันลับมามอเอสารที่เหลืออยู่เล็น้อยพร้อมยิ้มแหยให้ับเ้าเอสารเบื้อหน้า
“..รอแ้แ้นไ้แสบันะรับ...”
เอสารออนุาิลาพัร้อนสามเือนที่อและเ็นเอโยหมอให่ประำฤหาสน์ และอเอสารรายรับ-ราย่าย ่าที่ รายื่อลูหนี้และเอสารที่มีัวเลมามายที่บอสสาวอย่ามิเ่เลียหนัหนา
Ｉｔａｌｙ 23:42 pm.
วาสีเปลือไม้วามอเป้าหมายภาริผ่านเลนส์ล้ออสไนเปอร์ู่ใ นิ้วเรียวยับเล็น้อย ่อนไปืนยิ่เ้าลาหัวอเป้าหมายในรั้นี้ มุมปาทั้สอ้าเหยียึ้นอย่าอารม์ี ่อนเธอะระโลาาฟ้าอึอย่าล่อแล่ว เ็บสไนเปอร์สีำสลัทอไว้ในระเป๋าี้าร์อย่าแนบเนียบ
“ะมีร้านนมเปิรึเปล่านะ~"
รัน์ยยิ้มว้าว่าเิมเล็น้อยเมื่อราา่า้าอภาริเ้ึ้นมา เธอไม่รอ้ามุ่ไปถอเินออมาใ้สัเสี่ยวอยอรวม าเรียว้าวยาวๆไปามถนนยามวิาลที่ผู้นเริ่มบาา เยหน้ามอท้อฟ้าสีทมิฬประับวาวและวันทร์อย่าเพลิเพลิน
“รู้ี้หนีมาเที่ยวนานแล้ว"
เสียทำนอเอื้อยๆัรอออาริมฝีปาบาสีพีธรรมาิอรัวร หิสาวหมุนัวเพื่อะลับไปยัโรแรมหรูที่เธอไ้อไว้ ปั! ร่าเพรียวระโออาุที่ลูระสุนพุ่มาอย่าทันท่วที วาเรียววามอรอบๆอย่าระมัระวั แ่เพราะวามุ่มามหรือสวรร์ลั่นแล้ าอรัน์สะุพื้น่าระับลไปในหลุมที่าวบ้านแถวนั้นุไว้
“เหรี้ยยยยยยยย!”
ร่าบาร่วลมา้นระแทพื้นอย่าั ่อนหิสาวที่ัวหเล็ลทำให้ร่าเธออยู่ใน่วราวๆสิบสี่ถึสิบห้าปี วาลมระพริบปริบอย่าุน
“แเป็นใรวะ!?!”
“หะ ห๊ะ???”
รัวรหันไปามเสียะอที่ันเธอรู้สึเหมือนแผ่นินไหว ร่าอบุรุษหนปราเบื้อหน้าร่าเล็
“ที่ไหนเนี่ย..”
ปาเล็บนพึมพำออมา ่อนะเมินเหล่าายรร์หันสำรวรอบๆ ุ้นๆแฮะ รัน์ิในใ่อนมือเล็ะหยิบมือถือเรื่อามที่ไม่มีท่าทีว่าะิแม้แ่น้อย วลมสวยมอเาสะท้อน้วยแววาอ่านยา ่อนมือเล็ทีู่บอบบาะบีบอุปร์สื่อสารเรื่อโปรหัามือ
“ทำไม..ทำไมูถึลายเป็นเ็วะะ!?!”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ประเิมอนแร้วยวามรั่ว่ะ//ำแห้
ฟินี้ะ่อน้าหยาบายเล็น้อย อาเ้อเราะเถื่อนๆเ๋อๆเอ๋อๆเื่อยๆ(ไม่)นิหน่อย่ะ55
อมเมน์เป็นำลัใให้J้วยนะะ~~
◈ ใรเป็นนะอใส่อาเ้อเราน้อ~
ความคิดเห็น