คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ รีไรท์
ั่วามฝันในวันวาน
บทนำ
ลิ่นวันมเฝื่อนแทรึมเ้าสู่สอโพรมู ายหนุ่มไอ่อแ่เพราะสำลั วามแสบระายแล่นผ่านไปทั่วทั้ลำอ วาทั้สอเริ่มแ ภาพเบื้อหน้านั้นเลือนรา พอเพู่็เห็นเพียเาะุ่มอยู่หลัม่านวัน เสียส้นรอเท้าระทบพื้นัใล้ พร้อมับที่เสียอเรื่อนรีีนบรรเลอย่าไพเราะ เสียนี้ที่้อัวานอยู่ในวามทรำ
“นั่นใร” เ้าอร่าสูโปร่เินเ้าหา้นเสีย ไ้ยินเสียหัวเราะัแว่วที่้าใบหู ลีบอโบั๋นสีมพูอ่อนร่วหล่นอยู่บนพื้น แสสีเหลือนวลส่อสว่าท่ามลาวามมื ม่านวัน่อย ๆ าล ลิ่นเหม็นมเฝื่อนนั่น้วยเ่นัน มันถูแทนที่้วยลิ่นน้ำหอมฝรั่ ลิ่นหอมหวานเสมือนลิ่นออไม้แย้มผลิบาน หาไ้อมมนานสัหน่อย ะรู้ว่าปลายลิ่นนั้นเือลิ่นบุหรี่อยู่เล็น้อย
“หลัน?” หัวใวหนึ่เย้านา บันี้เ้นระรัวอีรั้ ราวับว่าะหลุระเ็นออมาาอเสียให้ไ้ “หลันใ่หรือไม่” ายหนุ่มระวีระวา ฝีเท้ารีบเร่แม้ไรุ้หมาย เาวามือออไปในอาาศ หวัปัป่ายหมอวันบาเบาให้พ้นทา เพียเสี้ยววินาที วาที่พร่ามัว็ไ้เห็นวามัเนอันลุมเรือ
ภาพอหิสาวผู้หนึ่ปราอยู่เบื้อหน้า แผ่นหลัระหที่ยาลืมเลือนั่วีวิอหล่อนเหยียรอย่าส่าาม
“หลัน” น้ำเสียอายหนุ่มัอยู่ในลำอเสียมาว่า วามรู้สึมามายประัประเเ้ามา ้วยนั่นอาเป็นเพียภาพฝันเลื่อนลอยในห้วภวั์
เาะัฝีเท้า นัยน์าลุ่มลึวูบไหว
แสไฟสลัวระทบบนเรือนร่าเพรียวบา เิเาลาไล้นุ่มนวล ใบหน้าามเหลียวมออย่าเื่อ้า เมื่อสายาสอู่ไ้สบประสาน วาู่นั้นพลันทอประายเิ้าราววาวนับร้อยนับพัน ริมฝีปาแั่ลีบุหลาบแย้มยิ้มหวาน เป็นรอยยิ้มที่รารึอยู่ในหัวใอายผู้นี้เรื่อยมา
อวลลิ่นวันวานหอมหวนอยู่ในอ ไม่มีำพูใมามาย เพียแววาอเรายัเหมือนเิม
ริมฝีปาหยัลึอายหนุ่มลี่ยิ้มละมุนละไม
ยินีที่ไ้พบุอีรั้
หลันโผเ้าสู่อ้อมออายหนุ่ม เาโอบอหล่อนไว้ในอ้อมแน ่อนประทับุมพิอ่อนหวานลบนระหม่อมบา หิสาวหลับาพริ้ม พวแ้มระเรื่อทั้สอึ้นับสีเลือฝา อโบั๋นที่เหน็บแมบนเรือนผมอหล่อนู่อามสะพรั่
ท่ามลาละออวันเย็นเยียบ อ้อมอหนึ่ยัอบอุ่น
“ผมิถึุเหลือเิน”
เ้าอเรือนร่าระหหัวเราะในลำอ แล้วึเยใบหน้าึ้น หล่อนสบาับายหนุ่มอีรั้ แววาอเาอ่อนโยน ในะเียวัน แววาู่นั้น็เือเศร้าอยู่เล็น้อย
ไร้ถ้อยำใ หิสาวยยิ้มเพียมุมปา หล่อนใ้สอแนสลัเสลาล้อรอบอเรียวยาว ่อนโน้มร่าสูอายหนุ่มให้้อมล่ำ วบนหน้าผานหน้าผา ปลายมูนปลายมู
เราไม่อาใล้ิันไปมาว่านี้ไ้อีแล้ว
“ผมแทบาใ” ลำอนั้นีบัน สุ้มเสียอายหนุ่มสั่นเรือ เาโอบเอวเล็บอบบาอหลันอย่าทะนุถนอม วามอาวร์ไหลเวียนในอารม์ รุ่นลิ่นน้ำหอมลิ่นโปรไม่เยาหาย ร่อรอยสัมผัสอบอุ่นิรึอยู่ทั่วทุอู
หิสาวเลื่อนไหวเรือนร่าไปามเสียนรีเนิบ้า นำพาายหนุ่มไปในทิศทาที่หล่อนปรารถนา ราวับว่าเราอยู่บนฟลอร์เ้นรำ
แสนวลลาไล้ไปามเรือนายละมุน ลีบอโบั๋นบอบบาร่วโรย เ้าอร่าสูระับอ้อมแนแ็แร เาน้ำหนัลบนหน้าผาและปลายมู หวัเพียแนบิมาว่านี้อีสัหน่อย ไ้ยินเสียหวานใสอหิสาวในอ้อมแนแผ่วเบา
ภาพอวันวานยัสว่าวาบ
ท่ามลาโรน้ำาที่ลาล่ำไป้วยผู้น หิสาวผู้หนึ่เปล่ประายโเ่น สายาู่นี้ไม่อาปิเสธหล่อนไ้เลย หล่อนอาบโลมทั่วทั้รอเ๋าใหุ้่ม่ำ เมื่อไ้พบหน้า สบาอย่าื่อร เสี้ยววินาทีนั้น ายหนุ่ม็ถูมอมเมา้วยรอยยิ้มอหล่อนเพียยิ้มเียว
‘หลัน’ หล่อนเป็นวาวที่สว่าไสวอยู่ทุเมื่อ แม้ในรออันมืมิ…
“เหมือนเราเยพบันมา่อน”
“เป็นในวามฝันระมั”
“อาเป็นไปไ้! แ่อนนี้ ไม่ใ่วามฝันอีแล้ว”
เสียอหล่อนสใสในห้ววามทรำ ่อนลับลายเป็นวามว่าเปล่า เมื่อวันวานอเราสลาย…
“ผมฝันอยู่หรือเปล่า” ายหนุ่ม่อย ๆ ผละใบหน้าออาเ้าอร่าระห มอเห็นแววาู่เิม ริมฝีปาอหล่อนเสมือนยับเยื้อน แ่ไม่อาไ้ยินำพูใ
ายหนุ่มนิ่ัน น้ำาหยหนึ่ไหลรินาวา้า้าย รอยยิ้มอเาบิเบี้ยวเล็น้อย หัวิ้วเ้มมวนเินริ้วรอยบาเบา
ไม่อยาื่นาฝันเลย
“หลัน”
เสียนรียััอยู่
“ผมอโทษ”
หัวใอเรายัเ้นอย่าเ็บปว
“ผม…อโทษ” ายหนุ่มทรุายลบนพื้น ุเ่า่อหน้าหล่อน ฝ่ามือให่อันเปราะบาสั่นเทา เาอบุมฝ่ามือน้อยอหลันไว้ พรมูบ แล้วแนบใบหน้าับฝ่ามือนั้นพลาพูพร่ำเพียหนึ่ำ
“อโทษ”
หลันทรุายลเีย้า ริมฝีปาอิ่มแ้มยิ้มหวานอบอุ่นอย่าเย หล่อนโอบอเ้าอร่าสูแนบแน่นพลาเอื้อนเอ่ยอ่อนโยน “อย่าอโทษอีเลย“
หิสาวลูบประโลมร่านั้นที่สั่นไหว น้ำาหยลบนแ้มนวลราวไ่มุาม วาอหล่อนยัทอประายั่วาวยามท้อฟ้าลาืน แผ่นหลัระหที่เยเหยียรส่าาม บันี้้อมโ้เล็น้อย
หลันรปลายมูที่มับ้าหนึ่อายหนุ่ม น้ำาไหลรินเียบัน ไออุ่นอหล่อนพานเย็นื เมื่อลีบอโบั๋นลีบสุท้ายร่วหล่น
“แล้วพบันใหม่” หลันระิบเเผ่วเบา สุ้มเสียนั้นนุ่มนวล ภาพอหิสาว่อย ๆ เลือนหาย ่อนสูสลายไปในที่สุ หลเหลือไว้เพียลีบอไม้บอบ้ำโรยราและลิ่นอายอวามะนึหา
เ้าอร่าสูโปร่เเน่นิ่ หมอวันา ๆ ่อัวบาเบา น้ำาหยสุท้ายร่วเผาะ
หลัน…
แล้วน้ำา็แห้เหือไป
ายหนุ่มปิเปลือาล ยัไ้ยินเสียอหลันในหัวใ้ำ ๆ รอยยิ้มหนึ่ปราบนริมฝีปา วาไว้้วยวามหวัอันสุสาว
หลับาฝันอีรั้ เราไ้พบัน
ความคิดเห็น