เจ้าชายจอมจุ้นกับเจ้าหญิงจอมอวด

ลำดับตอนที่ #3 : โชคดี โชคร้ายเนี่ย!!! (80%)

                                    \"แม่นมจ๋า!!!!! ทำเสร็จแล้วจ้า \"เลลูน่าตะดกนเรียกแม่นม ผู้ซึ่งกำลังหาเธออย่างเอาเป็นเอาตาย \"โอ้ องค์หญิงของนม เป็นไงบ้าง ท่านทำข้อสอบได้หรือเปล่าเจ้าค๊ะ\"แม่นมถามเป็นชุดรวดเดียว แบบที่เลลูน่าคิดว่าพูดได้ยางงายเนี่ย \"ก็พอทำได้อะ (ถึงจะเดาซะเป็นส่วนยาก + โดนเสียงไอ้คนข้างๆ ( ฮัดเช้ย!!!! : แอฟเรน ) มันรบกวน ) \"งั้นนมก็สบายใจแล้วหละเพราะว่าตั้งแต่มีราชวงศ์ ของท่านมาไม่เคยมีใครไม่ผ่านเลยนะท่าน\" แม่นมพูดอย่างยกภูเขาออกจากอก แต่กลับเอาไปใส่ที่เลลูน่าแทน ทำให้เธอเกิดอาการคิดหนักว่า คิดดีรึเปล่าเนี่ยที่มาสมัคร ถ้าไม่ผ่าน อะจึ๋ย ตายอย่างไม่ต้องสงสัย  \"อ..อ..เอ่อคือว่า เราไปกันดีกว่านะนม\" \"ก็ดีค่ะท่านหญิง\" และแล้วทั้งคู่ก็นั่งราชรถกลับไปที่วัง



           **********************************************************



            และแล้ว 1 สัปดาห์ก็ผ่านไป



                                     ณ พระราชวังอันน่าสยดสยอง < สำหนับเลลูจัง : หยองฮับ -_-; > ซึ่งเต็มไปด้วยรังสีอาฆาต ถ้าไม่ผ่านตายยยยยย!!!! สถานเดียว อันเป็นประกาศิตของท่านราชา (พ่อ) + แม่นม ที่รักยิ่ง (ไปหมดเลย ไม่เหลือให้รักแล้วอะ) เจ้าหญิง(ม้าดีดกระโหลก)ของเราต้องวิ่งหนีเข้าห้องวันละ 3 เวลา เช้า เที่ยง เย็น ด้วยว่าต้องหลบคำ ส-บ-ถ ของท่านผู้เปนนที่ร้ากกกทั้งสอง



           ******



                                     \" แฮก แฮก อยากจาเปนนลมตาย พระราชวังน่าจะสร้างให้เล็กกว่านี้อีกนิดนึงจะดีมาก หลงเลยเห็นมั้ยเนี่ย\"เจ้าหญิงผู้หลบหนีวงโคจรของแม่นมได้อย่างหวุดหวิดบ่นอุบอิบ (ไม่แล้วม้างง : Aislinn) และเมื่อเธอกวาดตามองไปรอบๆตัวก็พบกับความจริงที่ว่า  เธอได้หลงเข้ามาในหอคอยเก่าซะแล้ววว (0 o 0 ได้ไงเนี่ย) นี่มันปราสาทเก่าที่เค้าว่ากันว่าท่านพ่อเราสั่งให้เผาตอนเราเกิดนี่นา ลองสำรวจดูก็คงไม่เปนไรหนอกเนอะ ไหนไหนก็เข้ามาแล้วนี่นา เลลู(ขอย่อหน่อยฮับ)ไม่สามารถชนะความอยากรู้ได้จึงได้เข้าไปสำรวจรอบๆ



           ******

          

                                      ตึก ตึก ตึก ทำไม ทำไมกันหัวใจเราถึงได้เต้นแรงขนาดนี้ เลลูคิด และชายตาไปมองตามสัญชาตญาณไปที่ข้างหลังก็พบประตูบานหนึ่ง ตึก ตึก ตึก หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น เมื่อเอื้อมมือไปเปิดประตูก็พบกับ..



                                      ห้องขนาดใหญ่ที่มีฝุ่นเขรอะไปหมด แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ไม่มีฝุ่นเกาะแม้แต่น้อย ซึ่งก็คือภาพวาด ภาพวาดที่แปลกมากๆ ภาพที่วาดคนที่เหมือนเธอทุกกระเบียดนิ้ว ไม่ว่าจะสีตา ผิว หรือว่าเส้นผมเลยก็ตาม มีเพียงแค่ผู้ที่อยู่ในภาพวาดดูมีสง่า ราศี มาดนางพญา แต่ก็ให้ความออ่นโยนได้อย่างหน้าประหลาด \"นี่ มันเรานี่นา\"เลลูพึมพัม และเมื่อสายตาเธอลงมาที่ใต้ภาพนั้น ก็พบข้อความที่จารึกไว้ด้วยภาษาที่เธอจำได้ ว่าอาจารย์เคยพูดว่ามันเป็นอักษรซิมเฟเลีย แห่งอาณาจักรที่หายสาบสูญ