เจ้าชายจอมจุ้นกับเจ้าหญิงจอมอวด

ลำดับตอนที่ #2 : การลองเสี่ยงเข้าโรงเรียนพีทซะเบล(peaceable)100%

เช้าวันใหม่เดือนใหม่ มีเด็กหยิงคนนึงอายุ15ปีนอนคุดคู้อยู่บนเตียงอย่างสบายเต็มที่ในพระราชวังแห่งเมืองดาร์ค ในมิติดาร์คเนรตี้ มิติแห่งความมืด



                 \"เจ้าหญิงเพคะเช้าแล้วเพคะเจ้าหญิงเลลูน่า เฟราฟิเรีย\"เสียงปลุกจากแม่นมคนเดิมซึ่งคอยปลุกอยู่ประจำ และเป็นคนเดียวที่สามารถเข้าห้องของเจ้าหญิงองค์นี้ได้ เนื่องจากว่าเจ้าหญิงไม่อยากให้คนมาเห็นสภาพตอนที่ปล่อยตัวไม่หยิ่งยโสต่อหน้าใครๆ เพราะต่อหน้าคนอื่นเธอจะเป็นเจ้าหญิงผู้สง่างาม ถือตัว แต่ต่อหน้าแม่นมคนนี้กลับเป็นเด็กหญิงผู้ไร้เดียงสา เป็นเด็กหญิงที่น่าสงสารเพราะถูกกดดันจากหลายๆฝ่าย



                 \"แม่นม นี่ช้าวแย้วหยอ\"เสียงอู้อี้ถูกส่งมาจากเจ้าหญิงผู้สง่างาม \"โถ่เอ๋ยเจ้าหญิงขี้เซ้าไม่เลิกเลยนะเพคะ อุ๋ยท่านพ่อมาเพคะ\"แม่นมพูดเพียงแค่ประโยคเดียวเท่านั้นแหละทำให้เจ้าาหญิงถึงกับลุกขึ้นพรวดจากที่นอนแล้วแต๊ะท่า



                 \"นี่แม่นมหลอกข้าหร๋อ ท่าน ท่าน...กล้ามากที่มาหลอกเรา\"เจ้าหญิงพูดแล้วพร้อมทำท่าเก๊กอีกครั้ง \"อุ๋ยหม่อมฉันกลัวแล้ว เหอะเจ้าหญิงหม่อมฉันเกิดมาก่อนนะเพคะทำเป็นแต๊ะเก่งเดียวก็จับตีมือซะนี่ นับ1ถึง3ไม่ไปโดนตีมือ\"แม่นมพูดขู่ \"หนึ่ง...\"เจ้าหญิงยังนั่งท่าเดิม \"สอง...\"ไม่เกิดสิ่งใดปรากฏขึ้น \"สาม\"เท่านั้นเจ้าหญิงก็รีบวิ่งจู๊ดเข้าห้องน้ำทันที



                  \"วันนี้แล้วสินะที่เราจะต้องไปโรงเรียนพีทซะเบิล\"เสียงบุรุษผู้หนึ่งเอ่ยกล่าวขึ้นขณะรับประทาอาหาร \"เพคะ\"เสียงตอบจากหญิงอีกผู้หนึ่งโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองหน้าผู้เป็นพ่อแม้แต่เล็กน้อย



                  \"อือ งั้นก็รีบไปเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทัน\"เสียงจากบุรุษคนเดิม \"ท่าน....พ่อ....ไล่...ข้า หึแล้วคิดว่าอยากอยู่นักเรอะราชวังเนี่ย เชอะ\"เลลูน่าคิดในใจ



                  \"แม่นมข้าจะไปแล้ว\"เลลูน่าพูดพร้อมเดินออกไป ทำให้ไอ้คนเป็นแม่นมต้องส่ายหน้าตามอย่างระอา\"องค์หญิง อย่าก้าวเร็วนักสิเพคะ\"แม่นมรีบเดิน(วิ่ง)ตามเจ้าหญิงของตนด้วยความที่ขาของตนนี่มันยาวไม่เท่าของเจ้าหญิงเท่านั้นเอง(พ่อ แม่ให้มานี่)



      หลังจากนั้นประมาณ 30 นาที



                  \"นี่แม่นมที่นี่จริงๆเหรอที่ฉันต้องเรียนนะ\"เลลูน่าเริ่มถามเมื่อเริ่มเห็นกำแพงโรงเรียนเท่านั้น\"จริงสิเพคะ\"แม่นมรีบตอบกลัวว่าเจ้าหญิงจะทรงกริ้วเพราะกำลังอารมณ์เสียอยู่ด้วย

                  \"เจ้าหญิงรอตรงนี้ก่อนนะเพคะ เดี๋ยวหม่อมฉันจะรีบไปลงชื่อให้นะเพคะ\"แม่นมว่าเสร็จแล้วก็รีบจรรีไปลงสมัคร



อีกสักพัก



                  \"เจ้าหญิงหม่อมฉันมาแล้วเพคะ มาแล้ววววววววววว\"แม่นมรีบวิ่งมาขระที่เจ้าหญิงนั่งเหม่อลอยอยู่คนเดียว\"เจ้าหญิงเพคะ เจ้าหญิง.....\"แม่นมพยายามอย่างมากในการเรียกเจ้าหญิงของตน



                  \"อือ หือม์... อะไรเหรอ\"เลลูน่าถามหลังจากตื่นจากภวงค์ \'ตื่นได้ซักที\' แม่นมคิดในใจ \"ก็หม่อมฉันเรียกเจ้าหญิงเข้าห้องสอบได้แล้วตั้งนาน เจ้าหญิงก็ไม่รู้สึกตัวสักที มัวแต่เหม่อหาใครอยู่ก็ไม่รู้ ก็คงจะไม่ใช่นมแน่เลย ps~%~+++-*///----***/\"



                  แม่นมบ่นไปพักใหญ่ จนกระทั่งเลลูน่านึกขึ้นได้ว่าตัวเองต้องสอบจึงรีบอ่านหนังสือด้วยความรวดเร็วปานสายฟ้า ท่อง ท่องแล้วก็ อ่าน อ่าน อ่าน+++



                 \"นม นมหยุดได้แล้ว\"เลลูน่าร้องตะโกนบอก ถึงดังเท่าไหร่แม่นมคนนี้ก็ไม่ได้ยินเพราะมัวแต่บ่นอยู่ ทำให้เลลูน่าเกิดแผนขึ้น \"โอ๋ย นมช่วยด้วยเจ็บขาจังเลย\"เพียงแค่เอ่ยเบาๆว่าเจ็บสามารถทำให้นมหยุดบ่นแล้วหันมาสนใจทันที



                 \"นี่ นมกี่โมงแล้ว แล้วฉันต้องเข้าสอบกี่โมง\"เจ้าตัวดียิ้มร่าแล้วลุกขึ้นจากพื้นทันทีหลังจากกองอยู่บนพื้นเพื่อแสดงละคร \"นี่ก็ประมาณ เจ็ดโมง ห้าสิบแปดแล้วสอบก็ ห๋าแปดโมง\"แม่นมมองดูระหว่างนาฬิกากับใบที่ให้มาหลังจากสมัคร



                \"นมไม่ต้องตกใจหรอกฉันมีเวลาเหลือตั้งสองนาที\"เลลูน่าพูดแล้วยิ้มให้แม่นม \"เลลูน่า เดอะ ปริ้นเซส ออฟ คาร์ค กรุณารีบมาเข้าสอบด่วน\"เสียงประกาศทางไมค์ทำเอาเจ้าหญิงของเราหุบยิ้มทันที



                \"แหะๆ\"เลลูน่าส่งยิ้มแห้งๆให้นม \"นมฉันไปก่อนนะ\"เท่านั้นเจ้าหญิงก็ถกกระโปรงขึ้นแล้ววิ่งเต็มสปีด \"เลขที่สอบ ห้าสิบแปดนะเพคะ\"นมส่งเสียงบอกเลลูน่า ซึ่งก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาแต่อย่างไร

                \"เลลูน่าใช่ไหมจ๊ะ\"เสียงถามจากครูผู้คุมห้องสอบ \"ใช่คะ\"เลลูน่าตอบพร้อมเชิดหน้านิดๆ พร้อมทำตัวหยิ่งตามแบบฉบับเจ้าหญิงตัวปัญหา \"อืม แล้วเลขที่สอบเท่าไหร่ละ\" ครูคนเดิมซักต่อ \"เออคือ...\"เจ้าหญิงตัวปัญหาเริ่มนึกไม่ออก แล้วไอ้ที่แม่นมตะโกนบอกมานั่นมันคืออะไรนะ เลลูน่าพยายามคิด

                \"นี่ เธอนะเลขที่ห้าสิบแปด ส่วนฉันห้าสิบเก้า\"เด็กชายคนหนึ่งเดินมาส่งข้อสอบดูจากหน้าตา+รูปร่างดูท่าจะอายุประมาณเลลูน่านี่แหละ \"นี่เจ้าบังอาจมากเจ้ารู้มั้ยว่าข้าเป็นใคร เจ้า....\"เลลูน่าตัวสั่นเทิ้ม แต่ไม่ใช่เพราะความโกรธแต่เพราะด้วยความดีใจที่มีคนเรียกเธอโดยไม่ถือฐานะ

                 \"อ้าว ถามโง่ๆเจ้าก็เป็นลูกของพ่อกับแม่เจ้านะสิ เฮ้อคนสมัยนี้ไม่รู้จักคิดกันสักคน\"ชายหนุ่มคนเดิมพูดกวนมังคุดพระบาทาอย่างรุนแรง \"ไอ้นี่เริ่มกวนตีนตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันครั้งแรกเลย\"เลลูน่าคิดในใจ

                \"หยุดเถอะ แอฟเรน เทนจิเรีย เดอะ พริ้น ออฟ ไลท์\"ครูคุมห้องสอบรีบบอกเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดสงครามในห้องสอบ \"พริ้น เหรอเนี้ยะ ไม่น่าเชื่อทำไมนิสัยอย่างนี้นะ\"เลลูน่าเริ่มคิดในใจอีกครั้ง

                \"ครับ อาจารย์\"แอฟเรนพูดพร้อมส่งยิ้มแบบเป็นมิตรให้เลลูน่า ส่วนเลลูน่าก็ยิ้มตอบ แอฟเรนจึงยื่นมือออกมาทำเหมือนว่าจะจับมือ ส่วยเลลูน่าก็ยื่นแขนออกมาตามมารยาทแต่แอฟเรนกลับชักมือขึ้นเสยผม

                \"อ้าว จะจับมือกับฉันเหรอ\"แอฟเรนทำหน้าไร้เดียงสาแล้วถาม สร้างความโกรธาให้กับเลลูน่าอย่างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

                 ส่วนเลลูน่าพยายามท่องคำว่าขันติไว้ใจ ทั้งๆที่ตอนนี้แทบจะไม่มีเหลือแล้ว \"พอ พอ ทั้งสองคนเลย กลับไปนั่งที่เดี๋ยวนี้\"ครูผู้คุมสอบรีบไล่ แต่น้ำเสียงแฝงความเอ็นดูอย่างมาก

                 \"เอ้า นี่ข้อสอบ โต๊ะเธอนั่งอยู่ตรงนั้น\"ครูผู้คุมสอบพูดแล้วชี้ไปที่โต๊ะที่อยู่ข้างๆแอฟเรน \"ครูอยากเห็นการสอบที่ สุจริตจากเธอขอให้โชคดีในการสอบ\"ครูพูดราวกับท่องจำมา หลังจากนั้นเลลูน่าก็เดินไปที่โต๊ะของตนเอง แล้วครางเบาๆเมื่อเห็นข้อสอบ เพราะมันยากกว่าที่เธอคิดไว้มาก มันแทบทำให้เลลูน่าถลาลงพื้น

                 ระหว่างการสอบเธอมักจะได้ยิน แอฟเรนพูดกับตนเองเสมอ \"อย่ากาข้อนั้น\" \"อย่าเพิ่งบอกฉันสิ\" \"ฉันคิดเองได้แหละน่า\" \"อย่าเพิ่งออกมานะ\" \"ฉันจะช่วยนายเอง\" เสมอ มันยิ่งทำให้เลลูน่ารู้สึกว่าคนข้างๆเป็นบ้าอย่างแท้จริง

                 \'จนในที่สุดเราก็ทามเส็ด\'เลลูน่าคิดในใจแล้วรีบวิ่งออกไปหาแม่นมทันทีที่ส่งข้อสอบเสร็จ

                

***********************************************************************************

ขอโทษค่าช่วงนี้ไม่ค่อยจาว่างเท่าไหร่ -Aisling