คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ปรับตัว
ผมสะุ้ื่นเ้ามื เมื่อไ้ยินเสียไอแ่ๆ ัมาา้าเีย ผมะโู็เห็นร่าอผมระสับระส่าย มือยับมาวาที่หน้าอ
“น้ำ...”
เสียแหบ ๆ ัมา ผมรีบผวาไปหยิบน้ำมา่อย ๆ รอใส่ปา นร่าอผมสบล ผมเย่าัวเบาๆ
“เป็นไบ้า”
ผมถามเบา ๆ วาอร่ารหน้าลืมึ้น้า ๆ ปรือมอผมแล้ว้อมอแน่นิ่ สายานั้นเหมือนยัไม่เ้าใว่าเิอะไรึ้น ่อนะมอไปที่เพานและรอบ้าัวเอ
“ที่ไหน...แพมอยู่ไหน” ร่าอผมถาม้วยเสียแผ่วเบา
“แพม...็อยู่ในห้อแพมไ” ผมอบ
เหมือนแพมในร่าผมะยัไม่ไ้สิเ็มร้อย ผมนั่้อมอหน้า นานหลายนาที่อนที่เธอะทำาโเมื่อเห็นร่าอเธออยู่รหน้า เธอผวาะลุึ้น แ่แล้ว็้อทรุัวลนอนอีรอบ
“อย่าเพิ่รีบลุ...น้อหลับไปั้สอวันสอืน” ผมบอ
“เิอะไรึ้น ทำไม แพม...ุ..ทำไมเป็นแบบนี้”
แพมถาม เธอทำาโ ูเหมือนเธอะำไม่ไ้ที่ผมบุเ้ามาปลุปล้ำในห้ออเธอ
“เรื่อมันยาวน่ะรับ”
ผมพู แพมพยายามยันัวเอลุึ้น เธอสำรวร่าายอนเอึ่็ือร่าอผมนั่นแหละ ่อนะหันไปมอรอบๆ เธอรู้ัวแล้วว่าอยู่ในห้ออเธอเอ ่อนะมา้อมอหน้าผม แล้วมอุที่ผมใส่ แล้วมอหน้าผมอีรอบ
“แพมฝันไปใ่มั้ย” เธอถามเสียสั่น
“เป็นฝัน็ีสิ...แ่ไม่ใ่เลย เราสลับร่าัน...ไ้ยัไ็ไม่รู้” ผมพู แพมมอหน้าผมแล้วทำหน้าเหมือนะร้อไห้ “แ่ใเย็น ๆ นะรับ เรามา่วยันแ้ปัหาไ้”
“แ้ปัหาอะไรอะ ะแ้ยัไ” แพมพูพลามวิ้ว ทำหน้าื่น ส่วนผมหน้าเื่อน เธอหันรีหันวา “เี๋ยวนะ แพมมีสอบไม่ใ่เหรอ”
ผมบอเธอว่าผมไปสอบให้แล้ว “ะบ้าเหรอ นั่นวิาโหหินเลยนะ...ุะทำไ้เหรอ”
ผมแสร้บอไปว่า็พอทำไ้ ร่าอผมูผอมูบลไปเมื่อหลับไปสอืนเ็ม ๆ แพมในร่าผมนั่อแบบหมอาลัยายอยา
“แล้วนี่เราะทำยัไ...แพมะทำยัไ”
“ใเย็น ๆ นะ วันนี้วันเสาร์ ยัมีเวลาเสาร์อาทิย์...พอวันันทร์ุ้อไปทำาน ...ส่วนผม็้อไปเรียนแทนุ”
ผมพู แพมมอหน้าผมเหมือนไม่อยาะเื่อว่า้อเป็นแบบนี้
ว่าที่ผมะพูปลอบใแพมให้สบลไ้็ใ้เวลาเือบั่วโม ว่าที่ผมะเลี้ยล่อมให้เธอไปอาบน้ำำระล้าร่าายอผม็เือบั่วโมอีเ่นัน เธอทำท่ายะแยอย่ามาที่้อสัมผัสร่าายอผม ็แน่ล่ะ าเรือนร่าาวโพลนึแน่น อยู่ี ๆ ้อมาอาบน้ำในร่าล้ำ ๆ อผม เป็นใร็รับไม่ไ้ แ่เี๋ยวเธอ็ินไปเอล่ะ ผมว่า
“แล้วมีใรรู้เรื่อนี้อีมั้ย”
เธอถามหลัาแ่ัวเสร็เรียบร้อย ผมส่ายหัว แน่ล่ะผมโหเธอ เพราะไม่อยาให้เธอรู้ว่าไอ้เเพื่อนผมมัน็รู้ แถมยัไ้เห็นรูปร่าเปลือยเปล่าและยัใ้นิ้วนเปียแะไปแล้ว้วย เธอถอนหายใออมา พอผมะไปอาบน้ำบ้าเธอทำท่าใ แล้วบอไม่ไ้ ๆ ะเห็นรูปร่าอแพมไ้ยัไ ผมบอเธอว่าผมอาบไปหลายรั้แล้วล่ะหรืออยาให้หมัหมมล่ะ แพมทำหน้าเหมือนเห็นผี ปล่อยให้ผมเินเ้าไปอาบน้ำแ่โยี
หลัาเราสอนออไปิน้าวเ้าันใล้ ๆ อพาร์ทเมนท์ ็ลับมานัุ่ยันถึรายละเอียอันและัน แพมเล่าให้ฟัเี่ยวับะที่เรียน ำหนารเรียนอเทอมนี้ บ้านพ่อแม่ที่อยู่ภาเหนือ และเรื่ออื่น ๆ ผมพยัหน้าหึ ๆ แล้วถามเธอว่า แล้วหนุ่ม ๆ ล่ะ แล้วพี่พอลล่ะ แพมใ
“เอพี่พอลแล้วเหรอ” เธอถาม ผมพยัหน้า แพมหน้าเสีย “แล้วไปทำอะไรน่าเลียหรือเปล่า”
ผมส่ายหัว เธอถอนหายใแล้วบอ พี่พอลเป็นนที่มาีบเธอ แ่เธอยัไม่โอเับเาสัเท่าไหร่
“ไม่โอเอะไร...มันมาับา้วย”
ผมพู แพมอึ้ไป
“็...็...มันนิหน่อยน่ะ..็้อมีบ้าปะ”
เธอบอแบบเิน ๆ ผมหัวเราะ ่อนะเล่าเรื่ออผมให้ฟับ้า ึ่ไม่มีวามน่าสนใแม้แ่น้อย ทั้ีวิารทำานและเรื่อส่วนัว ่อนะบอว่า ่อไปนี้ แพมในร่าผม้อไปนอนในห้อเียวับไอ้เ เพราะผมบอไปว่าผมไปเที่ยว่าัหวั อนแรแพมไม่ยอม แ่สุท้าย็้อปล่อยไปามสถานาร์ เราสอนผลัันเล่าเรื่อราวแลเปลี่ยนันลอทั้สอวัน โยไม่ไ้ออไปไหนเลย
เย็นวันอาทิย์ แพมในร่าอผมแล้ทำเป็นถือระเป๋าเป้ลับเ้าห้อไปเอไอ้เ ึ่ผมเี๊ยมับมันเรียบร้อยแล้ว มันประหลาใอยู่เหมือนันที่อยู่ี ๆ แพมในร่าผม็ื่นึ้นมาะอย่านั้น
เ้ารู่วันันทร์ แพมมาหาที่ห้อั้แ่เ้าเพราะเธอบอว่าะมาแ่ัวและแ่หน้าให้่อนไปเรียน ผมิว่าีเหมือนัน เพราะผมทำไม่เป็นอยู่แล้ว และนี่็เป็นร่าายอเธอ้วย เธออยาะทำอะไร็ามใ
“อย่าไปุยับผู้ายสุ่มสี่สุ่มห้านะ”
เธอำับ ผมบอว่าผมเป็นผู้ายะไปุยับผู้ายทำไมล่ะ ผมเ้าใว่าเธอห่วภาพลัษ์ารเป็นาวะอเธอ แพมบอ้วยว่า รู้สึแปลพิลึที่้ออยู่ในห้อับผู้าย แถมไอ้เยัมอเธอแบบแปล ๆ ผมแล้หัวเราะแล้วบออย่าิมา
ผมออไปที่มหาลัย ารลับมาเป็นนัศึษาอีรั้็ีอยู่เหมือนัน ไม่้อเรียับเรื่อานเลย ผมใ้เวลาไม่นาน็เริ่มุ้นิน่อสายาผู้ายที่้อมอมา ส่วนผมเอ็ลอบมอนัศึษาสาว ๆ อยู่เหมือนัน แถมยัไ้อยู่ใล้ิับสาวๆ อี มันีรนี้แหละ
แ่ั่วโมเรียนวันนี้ใ้เวลาเือบทั้วันนผมรู้สึเหนื่อยอยู่เหมือนัน หลัเลิเรียน่วเย็น โบว์บอว่าอาารย์ประำวิาที่ผมเพิ่สอบไปเมื่อวัน่อนเรียพบทั้แพมและโบว์ เราสอนไปที่ห้อออาารย์ โบว์เ้าไปพบ่อน
ระหว่ารอโบว์พบับอาารย์ึนานพอสมวร แพมับผมุยไลน์ันลอ เธอบอว่าานน่าเบื่อมา ทนทำอยู่ไ้ไ ผมบอให้ทนไป่อน นว่าะหาทาสลับร่าืนไ้ ูแล้วเธอเ็อย่ามา เธอถามผมว่าทำไมยัไม่ลับห้อ ผมบอรอพบอาารย์ พอเธอรู้ื่ออาารย์ ูะใพอสมวร เธอบอว่าระวันะ อาารย์นนี้มีื่อเสียใน้านไม่ี
ยัไม่ทันที่ผมะถาม่อ โบว์็เินออมาาห้ออาารย์ เธอาแ่ำเหมือนเพิ่ร้อไห้ ระิบบอผมว่าเี๋ยวรอลับ้วยันนะ ผมพยัหน้าแล้วเปิประูเ้าไปในห้อ
อาารย์รูปร่าท้วม เานั่อยู่ที่โ๊ะ มอลอแว่นมาที่เรือนร่าอแพม สายาอเามอแพมในุนัศึษาหัวรเท้า
“เินั่”
อาารย์พู้วยเสียเรียบเย ผมนั่ล้าโ๊ะอาารย์้วยวามสบเสี่ยม แเปิเอสารบาอย่าูสลับไปมาแล้วพู
“ุทำ้อสอบไม่ไ้เลยนี่”
แพูโยไม่มอหน้า ผมนั่เียบ ็ริอแ ผมแทบะทำไม่ไ้เลย ็ผมไม่ไ้เรียน และไม่ไ้อ่านหนัสือมาเลยนี่นา ผมไม่มี้อโ้แย้ใๆ ึไ้แ่นั่เียบ
อาารย์เหลือบมอแวบหนึ่ แปราามอหน้าออวบใุ้นัศึษา แล้วมอผ่านๆ ไปที่เรียวา ระโปรนัศึษาสั้นเ่อ เลิสูึ้นมาอีเมื่อนั่แบบนี้...
ความคิดเห็น