เจ้าหญิงน้ำแข็งคริสตัล

ลำดับตอนที่ #6 : หวั่นไหว...

ได้เวลาเลิกเรียน...

กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง...ได้เวลาเลิกเรียนแล้วค่ะ

เวลาช่างผ่านไปเร็วรึเกินถึงขนาดนี้คริสตัลก็หยุดร้องไห้แล้วแต่ยังคงสะอื้นอยู่

ขณะนั้นเองโทรศัพท์คริสตัลก็สั่นขึ้น 

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดดด

"เอามาาเดี๋ยวฉันรับให้"

คริสตัลยื่นโทรศัพท์ให้มาร์ค

"ครับ ผมเพื่อนคริสตัลครับตอนนี้ตัลไม่สะดวกคุยคุณมีอะไรจะฝากบอกมั๊ยครับ"

สายที่มารร์ครับคือสายของวิคตอเรียพี่สาวของคริสตัล

"ค่ะ ช่วยบอกคริสตัลที่ค่ะว่าพี่วิคตอเรียขนของไปไว้ที่คอนโดแล้วนะคะบอกตัลว่าไม่ต้องกลับบ้านเพราะวันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านให้ตัลย้ายเข้าคอนโดเลยนะค่ะส่วนกุญแจรถและกุญแจคอนโดพี่ฝากไว้กับเพื่อนที่ชื่อซอลลี่แล้วนะค่ะส่วนห้องก็จัดให้เรียบร้อยแล้วค่ะ มีเรื่องแค่นี้แหละค่ะฝากบอกคริสตัลที่นะคะขอบคุณค่ะ"

"ครับผมจะบอกคริสตัลให้นะครับ"

"และช่วยเป็นเพื่อนคริสตัลต่อไปด้วยนะคะตัลไม่เคยมีเพื่อนเลยค่ะฝากดูแลน้องสาวพี่ด้วยนะคะ"

"ครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ"

และมาร์คก็วางสายไป

"ป่ะ คริสตัลลงไปเก็บของกลับบ้านกัน"

ทั้งสองคนก็เดินลงบันใดและด้วยความที่มีคนไม่ชอบหน้าคริสตัลเพราะคริสตัลดูสนิทกับมาร์คจึงมีคนดักขาคริสตัลทำให้คริสตัลล้มลงหัวเข่าถลอกด้วยความที่ล้มอย่างแรงทำให้ข้อเท้าคริสตัลเคล็ดด้วย

โอ๊ยยยยยยยย...เสียงคริสตัลร้องก็ฟังออกเลยมาเจ็บมาก

"คริสตัลเจ็บมากมั๊ย"

มาร์คถามคริสตัลพร้อมคุกเข่าลงดูคริสตัล

"เจ็บสิวะ ถามมาได้"

คริสตัลก็อารมณ์เสียแทบจะทันทีเช่นกัน

"แหม่ๆๆ เธอนี่โชคดีจริงๆเล้ยยยพึ่งเข้ามาก็มีคนดูแลซะแล้ว ฮ่าๆๆ"

คนที่ทำคริสตัลพูดขึ้น

"แล้วนี่เธอทำอะไรของเธอห๊ะจียอน!!!!"

มาร์คตะคอกใส่เต็มเสียงไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น

"นี่มาร์คนาย นายตะคอกใส่ฉันหรอออ"

จียอนถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

"ฉันรักนายมาตั้งนานแล้วอ่ะนายไม่เคยดูแลฉันแบบนี้เลยฉันรักนายมากแค่ไหนนายเคยรู้มั๊ยมาร์ค นายมันโง่"

จียอนทั้งพูดทั้งร้องไห้

"ฉันก็รู้นะ แต่ฉันไม่ได้รักเธอและฉันก็ไม่ชอบคนนิสัยแย่ๆอย่างเธอด้วย จำเอาไว้ซะ"

"ฉันไม่ดีตรงไหนฉันสวยฉันรวยมีแต่คนต้องการฉันแต่ฉันก็ยังเลือกนายนายเคยเห็นค่าฉันบ้างมั๊ยยย"

จูเนียร์กับซอลลี่ก็เดินเข้ามาซอลลี่วิ่งพุ่งไปหาคริสตัลทันที

"เหอะ น่าสงสารจริงๆเลย คนสวย ฮ่าๆๆๆ"

จูเนียร์พูดเยาะเย้ยจียอน

"ไม่ต้องมาสงสารฉันน หลบไป"

จียอนผลักจูเนียร์และวิ่งออกไป

"นายแม่งโคตรปากหมาเลยว่ะเนียร์"

ซอลลี่มองจูเนียร์แบบเคลืองๆ

"ฉันป่าวปากหมานะเว้ยย สำหรับผู้หญิงคนนี้มันก็สมควรแล้วนิ่"

จูเนียร์ยื่นหน้าเข้าใกล้ซอลลี่และเน้นคำพูดให้มีน้ำหนักมากขึ้น

"เออๆ ตัลพี่สาวตัลฝากกุญแจมาให้อ่ะแล้วตัลลุกไหวมั๊ยเนี่ยไม่ไหวก็ให้มาร์คไปส่งนะเรากับเนียร์จะไปธุระกันน่ะ"

"เฮ้ยๆสองคนนี้มีธุระอะไรกันว่ะเนี่ยยย"

มาร์คยิ้มเจ้าเล่มองไปทางจูเนียร์

"แหม่ ที่นายมีธุระกับคนสวยเรายังไม่ถามเลย นี่แค่ยัยซอลนะ ฮ่าๆๆๆ"

"อ่าวแค่ฉันแล้วทำไมล่ะไม่สวยหรอห๊ะ ฉันไม่สวยรึไงงงง"

"เหอะ ไม่สวยอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ"

จูเนียร์วิ่งหนีซอลลี่วิ่งตามจูเนียร์ไป

"ตัล พรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะเพื่อน"

ซอลลี่ตะโกนบอกคริสตัล

"มาเอากุญแจรถมาเดี๋ยวฉันไปส่ง"

มาร์คพยุงคริสตัลขึ้น

"ไม่ต้องอ่ะแค่หัวเข่าถลอกฉันขับรถเองได้"

คริสตัลลองเดินแต่ดูถ้าว่าจะเดินไม่ไหวเลยต้องยอมให้มาร์คไปส่ง

มาร์คประคองคริสตัลขึ้นรถ...

"นายรู้จักคอนโดนี่ด้วยหรอห๊ะ"

"รู้สิ ฉันรู้จักแถวนี้หมดแหละ"

"เอ่ออนาย คือฉันไม่อยากมีปัญหากับใครแล้วอ่ะฉันอยากอยู่แบบสงบๆมากกว่า เราไม่ต้องสนิทกันมากก็ได้นี่นา ฉันไม่อยากเพื่อนเยอะก็จริงแต่ฉันก็ไม่อยากมีศัตรูด้วย นายเข้าใจฉันนะ"

คริสตัลพูดไปไม่กกล้าสบตามาร์ค

"ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่นะ แต่อยากให้เธอรู้ว่าฉันจะอยู่ข้างเธอและปกป้องเธอตลอดไปแม้ว่าเธฮจะไม่ต้องการมันก็ตาม ฉันก็จะทำ"

"นายไม่ต้องมาปกป้องฉันนายทำไม่ได้หรอก เพราะ..."

คริสตัลยังพูดไม่จบมาร์คก็พูดแทรกขึ้น

"เพราะอะไรเพราะฉันไม่ใช่คนที่เธอรอน่ะหรอ เพราะฉันไม่ใช่คนนั้นใช่มั๊ยถึงฉันไม่ใช่คนนั้นฉันก็ดูแลเธอได้เหมือนกันเพราะว่าฉันก็รู้สึกชะๆ...ช่างมันเหอะถึงคอนโดแล้วเดี๋ยวฉันขึ้นไปส่งเพราะเธอไม่น่าขึ้นเองได้แน่ๆ ป่ะ"

มาร์คพยุงคริสตัลจนถึงห้อง

"ขอบคุณนะ นายกลับไปได้แล้วมันเย็นแล้ว"

มาร์คเดินลงไปและคิดว่าตอนอยู่ในรถเค้าทำไมพูดแบบนั้นออกไปได้นะมันดูแย่จริงๆที่พูดไปเป็นเพราะความโมโหหรือว่าเรารู้สึกอะไรกับยัยนั่นกันนะ

คริสตัลนั่งลงโซฟา

"นี่มาร์คจะบอกว่ารู้สึกอะไรกันนะแล้วทำไมเราใจเต้นแรงขนาดนี่ละเนี่ย โอ๊ยยยยยย จะทำยังไงดีล่ะทีนี้ ทำอะไรไม่ถูกแล้วเรา"

คริสตัลนอนลงพร้อมคุ่นคิด...