เรื่อง แม่มดตัวร้ายกับนายเย็นชา [hanbin X jisoo]

ลำดับตอนที่ #4 : ep.4 [hanbin X jisoo]

ฮันบิน พาร์ท

-ทำยังไงให้ไม่รัก ให้หัวใจมันหยุดแค่นี้-

ผมไม่ได้เปิดเพลงหรอกครับอันนี้มันเป็นเสียงรอสายของผมเองพอดีเพลงนี้มันตรงกับผมดี ผมต้องทำใจไม่ให้รักคนคนนึงครับแต่เธอน่ารักมากเลยแต่ตอนนี้ผมต้องรับโทรศัพท์แล้วล่ะครับ

...พี่จีนานคนแคระ... พี่เค้าไม่ได้ขายขนมครกนะครับแต่พี่เค้าเตี้ยครับ

[เมื่อไหร่มึงจะเสร็จมาซักทีห๊ะมึงรอให้พ่อมึงตัดริบบิ้นหรอ]เป็นประจำที่ผมจะไปสายและพี่คนนี้ก็จะโทรมาว่าผมประจำเหมือนกัน

"ใกล้ถึงแล้วพี่แปปนึง"ผมยังไม่ออกจากห้องเลยครับ

[มึงรีบมาเลยนะสาวๆเพียบเลยตอนนี้]

"แล้วตอนนี้มีใครอยู่บ้าง"

[มีกู ไอ่บาบิ ไอ่ยุน ไอ่จุฮเว ไอ่ดง ไอ่ชนู มีแค่นี้ว่ะ]

"เออๆพี่งั้นรอแปปนึง"

พอวางสายจากพี่ชายคนสนิทปุ๊บผมก็รีบเดินออกจากห้องแต่ผมต้องตกใจเมื่อเห็นห้องตรงข้ามเปิดประตูออกมาพอดีที่ผมต้องตกใจนั่นก็เพราะว่าคนที่เปิดประตูออกมาคือคิมจีซูคนที่ผมต้องห้ามใจตัวเองไงครับ

"อ่าวนายอยู่ห้องนี้หรอ"

"อือ"ผมตอบได้แค่นี้จริงๆครับผมมี้เห็นผมของผมเหมือนกันนะและแปลกกว่าเดิมครับเพราะเธอไม่ได้ถามผมมากกว่านี้แต่เธอกลับเดินไปเลยผมก็ทำได้แค่เดินไปตามทางของผมแต่เดินมาซักพักอยู่รู้ว่าเธอมาร้านเดียวกับพวกผมครับถ้าผมเจอเธอแบบนี้ผมคงห้ามใจไม่ได้แน่ๆทำไมเธอสวยขนาดนี้นะ

"มาแล้วเว้ยคุณหนูคิมฮันบิน พวกมึงปรบมือหน่อยยยยย"ผมต้องดีใจกับคำพูดของพี่จินฮวานมั๊ยครับ

ผมนั่งลงแล้วมองไปทางโต๊ะที่จีซูและเพื่อนๆนั่งเค้ามากันสี่คนครับเหมือนพวกเค้าจะดื่มกันมากเลยทีเดียวผมก็อดห่วงไม่ได้

"อ่าว เมิงงงงงง กีนนนเสสส้ว้าาาาอ่ายบินเพื่อนร๊าก"ดงฮยอกเป็นคนที่คออ่อนที่สุดแล้วครับกินนิดกินหน่อยมันก็ล้มคอพับแล้ว

"กูว่ามึงกลับบ้านเหอะเดี๋ยวกูไปส่ง"

"ไอ่บินมึงไม่ต้องเดี๋ยวก็กลับไปส่งมันเองเพราะกูก็จะกลับแล้วเหมือนกัน"แล้วคนที่ดูแลมันกูเป็นยุนฮยองคนเดิมมันสองคนเหมือนเป็นพ่อลูกกันเลย

"เดี๋ยวพี่ผมกลับด้วยจะได้ช่วยแบกพี่ดงฮยอกด้วยไงครับ"ชานอูเป็นเด็กม.ปลายครับมันกำลังตามจีบยุนฮยองอยู่เด็กคนนี้เป็นเด็กดีน่ารักนะครับ

"เออๆกลับดีๆนะเว้ยพวกมึง"พี่ใหญ่ของกลุ่มเค้าก็ห่วงน้องๆแบบนี้ล่ะครับ

"ไอ่บิ มึงเป็นนอะไรของมึงว่ะเงียบตั้งแต่เข้ามาแล้ว"

"อ่าวไอ่เตี้ยมึงไม่เห็นสาวโต๊ะนั้นหรอว่ะอย่างสวยอ่ะสวยทั้งสี่คนเลย

"เออไอ่บินกูเห็นมึงเดินมากับผู้หญิงคนนั้นอ่ะมึงรู้จักเค้ามั๊ย"

"รู้จักดิ่พี่แต่คนนั้นห้ามยุ่งเด็ดขาดนะเว้ย"ผมไม่อยากให้พี่บ๊อบบี้มายุ่งกับจีซูหรอกครับเพราะพี่คนนี้ถ้าได้ชอบแล้วจะไม่มีวันเปลี่ยนใจเลย

"มึงก็มีซานะอยู่แล้วไงมึงจะกั๊กไว้ทำไมกัน"

"มึงก็รู้นิ่ไอ่บิว่าน้องมันไม่ได้ชอบซานะแค่ต้องดูแลเพราะเป็นคำสั่งของพ่อแม่เท่านั้นเอง"ผมเซงว่ะ กินเหล้าแม่งให้เมาเลย

"พี่ถ้าผมเมาอ่ะบอกให้จีซูพาผมกลับนะ"

"มึงจะร้ายเกินไปแล้วนะเว้ย"

"เฮ้ยๆมึงจะกินเยอะไปแล้วนะฮันบินเดี๋ยวได้น็อค"

จีซู พาร์ท

"จีซูแกไม่ดื่มหรอ แหวะะะะ"โรเซ่ที่ดูแล้วไม่น่าจะรอด

"ฉันก็ดื่มนะ แต่ฉันคอแข่งน่ะ"

"แต่ฉันไม่ไหวแล้วอ่ะแกกลับบ้านกันเหอะ"

"งั้นพวกแกกลับไปเถอะเดี๋ยวฉันค่อยกลับ"

"เอางั้นหรอแก งั้นพวกฉันไปก่อนนะ แกนี่คอแข็งจริงๆเลยว่ะ"

"ฮ่าๆ บาย พรุ่งนี้เจอกันที่มหาลัยนะ กลับกันดีๆล่ะ"

"เพค่ะท่านแม่"ลิซ่าก็ไม่ไหวเหมือนเธอเมาจนสติหลุดหมดล้ว

"ขอโทษนะครับน้องจีซูใช่มั๊ยครับ"อยู่ๆคนที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกับฮันบินก็เดินมาที่โต๊ะฉันแต่เหมือนว่าฮันบินจะเมาหนักเลยล่ะ

"มีอะไรรึป่าวค่ะ"

"พี่ฝากฮันบินกลับบ้านได้มั๊ยครับพอดีบ้านพี่ไปคนละทางกับมันอ่ะครับ"

แล้วพี่รู้ได้ไงว่าบ้านฉันกับฮันบินใกล้กัน

"เค้าคงไม่อยากไปกับฉันหรอกค่ะ"

"ฮันบินมันคงทำท่าเย็นชาใส่น้องสินะครับ มาเดี๋ยวพี่จะเล่าให้ฟัง"พี่ทั้งสองคนนั่งลงตรงข้ามฉันเพื่อนจะเล่าเรื่องบางอย่างให้ฉันฟัง

"คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้นะครับฮันบินกับซานะอ่ะครับครอบครัวของทั้งสองคนสนิทกันแล้วพ่อแม่ของฮันบินก็ขอให้ฮันบินดูแลซานะครับมีแแต่ซานะเท่านั้นที่ทำตัวเป็นเจ้าของฮันบินที่มันทำเป็นไม่สนใจจีซูก็เพราะว่ากลัวซานะจะมาสร้างความวุ่นวายให้กับจีซูครับแล้วเรื่องที่พี่ฝากให้จีซูพามันกลับบ้านก็เพราะว่ามันบอกพวกพี่มาครับมันดูจะชอบน้องจีซูมากเลยนะ"

"ขอบคุณนะค่ะพี่ๆที่บอกเดี๋ยวฉันจะไปส่งฮันบินเองค่ะ"จริงๆแล้วเค้าแค่กลัวฉันเดือดร้อนเท่านั้นเองหรอเนี่ย

.....................................................................................................

"ฮันบินอาา นายไหวใช่มั๊ย"ฉันมองคนที่เมาจนโงหัวไม่ขึ้น

"พา ฉัน กลับ บ้าน ที นะ จี ซู"ดีที่เค้ายังรู้ว่าคนข้างหน้าเป็นฉันอ่ะแสดงว่าเมาไม่มากสินะ

"นายรู้ว่าเป็นฉันงั้นแสดงว่านายเดินเองได้สินะ"

"พ่อครับผมคิดถึงพ่อจังเลย"โถ่ววที่จำฉันได้ก็แค่เพ้อหรอกหรอเนี่ยย

"พากลับบ้านหน่อยเร็ว"

"เออๆรู้แล้วหน่ามาๆลุกขึ้น"ฉันพยุงร่างหนาขึ้นจริงๆเค้าก็ไม่ได้ตัวใหญ่หรอกนะแต่ตัวสูงและที่สำคัญฉันตัวเล็กกว่าเค้าเยอะเลยทำให้หนักมากเท่านั้นเอง

แล้วเดินแบบนี้เมื่อไหร่จะกลับถึงห้องเนี่ย

"ฉันไม่ได้ชอบซานะซักหน่อยฉันไม่อยากดูแลเค้าแล้วนะ"

"ฉันมีคนที่ชอบแล้วนะ"

"ฉันชอบเธอจริงๆนะ"

ฉันต้องทนฟังนายนี่พูดไปถึงไหนกันนี่สินะเหล้าทำให้ความลับรั่วไหลฉันอยากจะรีบๆหายตัวไปจริงๆเลยจะได้ถึงห้องซักทีเพ้ออยู่ได้หน้าเบท่อจริงเลยใครเค้าอยากฟังว่านายชอบใครหรือไม่ชอบใครกัน เหอะะ

"ชอบตั้งแต่แรกเห็นแล้วว"เห้อยังไม่เลิกเพ้ออีกเดี๋ยวเสกใครเสียงหายไปเลยนิ่

"รู้มั๊ยว่าฉันชอบใคร"ฉันเงียบแล้วรีบเดินต่อไปเพราะเค้าแค่เพ้อเพราะเมา

"ฉันชอบเธอไง"เธอไหนอีกหละห๊ะพูดแบบนี้กับผู้หญิงบ่อยสินะ

"ชอบตั้งแต่แรกแล้วด้วย"ฉันปล่อยให้เค้าเพ้อไปและฉันก็ยังคงเดินต่อไป

"นี่เธอ"อยู่คนตัวสูงก็หยุดเดินฉันหันมองเค้าด้วยสายตาขัดใจนิดๆ

"นี่นายจะหยุดเดินทำไม จะอ้วกเหรอห๊ะ นายอย่าเพิ่งนะ"

แต่ตอนนั้นคนตัวสูงเอามือออกจากฉันใช่แล้วเค้ายืนเองได้และยืนเหมือนคนไม่เมาเลยแหละ

"เธอคงนักแล้วสินะ"ฉันมองหน้าอีกคนด้วยความรู้สึกสงสัย

"นี่นายเดินเองได้หรอ"คนตัวสูงเดินไปข้างหน้าอย่างปกติ

"นี่นายไม่ได้เมาหรอกหรอคิมฮันบิน"อีกคนยิ้มหน้าบานในสายตานอื่นอาจจะน่ารักแต่ตอนนี้มันกลับหน้าตบ

"นี่ฉันเด็กปีหนึ่งนะไม่ใช่เด็กม.หนึ่งที่จะคออ่อนขนาดนั้นอ่ะ"

"แล้วที่นายเพ้อล่ะ แล้วที่นายให้ฉันแบกนายมากล่ะ โอ้ยยนายนี่จริงๆเลย"ตอนนี้ยอมรับเลยว่าหัวร้อนมากอยากจะฆ่านายนี่ซะ

"ฉันไม่ได้เพ้อก็เธอไม่ตอบฉันเลยอ่ะ เธอเอาแต่เงียบ"

"นี่นายนายจะให้ฉันตอบอะไรได้ในเมื่อนายก็คุยคนเดียวมาตลอดอยู่แล้วนิ่"

"ก็ที่ฉันพูดว่าฉันชอบเธอไง"

"งั้นหรอ"ฉันทำเป็นไม่สนใจแล้วนายนี่มาชอบฉันตอนไหนกันนะ

"ช่างมันเอาเป็นว่าต่อจากนี้ไปฉันจะจีบเธอ ฉันไม่กลัวหรอกนะว่าซานะจะมาทำร้ายเธออ่ะ เพราะดูจากที่เธอแบกฉันมาถึงนี่ก็รู้แล้วว่าสู้ไหว"

"แต่ก่อนจะไปสู้กับคนอื่นฉันขอสู้กับนายก่อนเหอะ"

"ไหนๆเธอจะทำอะไรฉัน"คนตัวสูงเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วก้มมองฉัน

ตุ๊บ

โอ๊ยยยย

"นี่มันโดนข้อเท้าฉันเลยนะยัยตัวแสบ"อีกคนล่วงลงไปนั่งกุมข้อเท้าตัวเองหลังโดนฉันเตะเข้าจังๆ

"นี่ๆอย่ามาสำออยเลยฉันเตะนายไปเบาๆเอง"

"มาดูสิมันบวมแล้วเนี่ยคนอะไรตัวเล็กๆแต่แรงเยอะชิป"

"ช่วยไม่ได้ก็นายแกล้งฉันก่อน"ฉันพูดพร้อมกับนั่งยองๆข้างๆฮันบินแล้วก็จริงว่าข้อเท้าของเค้าบวมมากอยู่เหมือนกัน

"นายคงเดินเองไม่ได้แน่ๆเลยสินะ"

"ก็แน่สิเธอต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วยนะ"

"แล้วนายจะให้ฉันทำอะไรล่ะ"

"เธอต้องเป็นขาให้ฉันจนกว่าฉันจะหายดี"

"เป็นขาของนายยังไงอ่ะ"

"เธอต้องคอยพยุงฉันไปทุกที่ๆฉันต้องการ"

"นี่นาย..."ทำไมฉันถึงซวยขนาดนี้

"เธอต้องรับผิดชอบ"

"เออๆงั้นก็รีบๆกลับบ้านได้แล้ว"ฉันพยุงคนตัวสูงขึ้นแล้วรีบเดินกลับบ้าน

"โอเค พรุ่งนี้มารับฉันในห้องด้วยรหัส0213นะเราต้องไปมหาลัยพร้อมกันฝันดีนะขาของฉัน"

มันคงเป็นเวรกรรมที่มนุษย์ชอบพูดกันสินะทำอะไรไปก็ต้องรับผิดชอบในสิที่ทำวันนี้ฉันล่ะเหนื่อยจริงๆเลยย ฝันดีนะคะ

มาอัพต่อแล้วนะค้าาาาาาาา