รักแท้หรือแค่หิว...(แวมไพร์)

ลำดับตอนที่ #4 : ep.4

พาร์ท ซูจอง

อาบน้ำห้องนายเนี่ยนะเหอะดูจากที่พูดก็รู้แล้วว่าแกล้งกันชัดๆเออๆมีอีกเรื่องที่ฉันยังไม่ได้บอกฉันเป็นแวมไพร์ตระกูลพิเศษค่ะพิเศษในที่นี้คือมีพลังเหนือมนุษย์และเหนือกว่าแวมไพร์ทุกตนฉันมีความสามารถในการฟังมองและการอ่านใจแต่การที่ฉันใช้การอ่านใจฉันต้องใช้พลังมากเลยหลีกเลี่ยงที่จะใช้มันมากกว่า แต่สภาพฉันตอนนี้ใช้อะไรคงจะไม่ได้ทั้งนั้นเพราะฉันปวดเนื้อปวดตัวไปหมดเลยเพราะนายคนเดียว

หลังจากเอากระเป๋าเก็บฉันว๋าจะไปซื้อของที่ร้านสะดวกซิ้อมาทำกับข้าวให้นายนั่นกินต้องไปตอนกลางคืนนี่แหละขืนไปตอนกลางวันก็ตอนแดดเผาพอดี

พอซื้อเสร็จฉันก็เดินเข้าบ้านแต่เจอคนนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟา...

"นึกว่าหนีกลับบ้านไปแล้วซักอีก อุส่าดีใจ"พูดแบบนี้เดี๋ยวปั๊ดจับกินเลยนิ่

แต่ฉันไม่ตอบโต้เพราะกลัวจะยาว

"ฉันถามว่าไปไหนมาทำไมถึงไม่ตอบ"

"นายไม่ได้ถามฉันแบบนี้นิ่"จินยองลุกและเดินเข้ามาใกล้ฉัน

"เออนั่นแหละไปไหนมา"

"ไปร้านสะดวกซื้อมา"จะถามทำไม

"ห๊ะ เธอไปยังไง"

"อ้าวว ฉันก็เดินไปสิ เวลาแบบนี้หารถแท็กซี่มีมากเลยเนอะ"

"ร้านมันอยู่ห่างจากบ้านเป็นกิโลเธอเดินไปไม่เหนื่อยเลยหรอ"จะเหนื่อยอะไรล่ะก็ฉันเป็นแวมไพร์

"เออหน่าฉันไปจนกลับมาแล้วจะถามอะไรนัก"พอพูดเสร็จฉันรีบเดินเอาของเก็บแล้วไปอาบน้ำนอนทันที

โอ๊ยยย เช้าแล้วหรอเนี่ยฉันลุกขึ้นไปกินยาระงับทุกอย่างมันจะทำให้ฉันอิ่มและเจอแสงอ่อนๆได้แล้วฉันก็รีบไปทำกับข้าว

"จินยองงงงง กับข้าวอยู่ในครัวนะหากินเอา"

"แล้วเธอไม่กินรึไงห๊ะ"

"ไม่อ่ะ กินเลย"ที่ไม่กินเพราะฉันไม่สามารภที่จะรับรสได้เลยนอกจากรสเลือด

"วันนี้ไปเดินเล่นที่ถนนคนเดินนะ"แล้วบอกฉันทำไม

"นายก็ไปสิ"

"เธอต้องไปกับฉันด้วยเธอต้องไปกับฉันทุกที่แดดไม่แรงมากไปได้ใช่มั๊ย"

"ได้สิ"

โหคนก็เยอะรถก็เยอะลายตาไปหมดฉันกับจินยองมาถึงถนนคนเดินแล้ว

แต่อยู่คนก็เบียดจินยองร่วงลงไปที่ถนนฉันเลยดึงจินยองไว้ทำให้ตัวฉันกระแทกรถที่วิ่งอยู่จนกระเด็นทำไมฉันทำแบบนั้นน่ะหรอก็เพราะว่าฉันเป็นแวมไพร์เวลาโดนอะไรก็จะเจ็บน้อยกว่ามนุษย์...

"ซูจองๆๆเธอเป็นอะไรมากรึป่าว'

"ไม่เป็นไรๆ"ดูจะเป็นห่วงฉันมากนี่เป็นมุมที่อบอุ่นมากเลยนะฉันแพ้ผู้ชายอบอุ่นด้วยสิแต่คงไม่ใช่นาย… 

"ไปหาหมอเถอะเธอกระเด็นมาตั้งไกล จะไม่เป็นอะไรได้ยังไง"

พาร์ท จินยอง

ผมอุ้มซูจองขึ้นแน่นอนว่าผมต้องพาเธอไปโรงพยาบาลแน่ๆเพราะเธอเพิ่งหายป่วยและยังมาโดนรถชนเพราะช่วยผมอีกแต่ก็น่าแปลกใจนะครับกระเด็นมาตั้งไกลแต่เธอกับบอกว่าไม่เป็นอะไรเลย… 

"นายจะอุ้มฉันทำไมฉันเดินเองได้"

"อย่าทำเป็นเก่งเลยโดนขนาดนี้เดินได้ไง"

"ให้ฉันวิ่งฉันก็วิ่งได้"

"นี่ถ้าเธอไม่หยุดพูดฉันจะจูบเธอตรงนี้แหละ เอามั๊ยย"ผมเริ่มเคลิ้มกับหน้าสวยๆของเธอแล้วสิทั้งความดีที่เธอแสดงให้ผมเห็นหรือว่าผมจะรักผู้หญิงคนนี้ได้จริงๆเธอมาแทนที่นายอนได้จริงๆสินะ

ผมเดินอุ้มซูจองจนถึงรถดีที่ตัวซูจองเบามากเลยไม่เหมื่อย

"นี่เธอ"

"อะไร"

"เธอช่วยฉันทำไม เธอพึ่งรู้จักฉันนะทำไมยอมเจ็บตัวเพราะฉัน"

"เพราะฉันไม่อยากดูแลคนเจ็บไง"ถึงเป็นคำตอบแบบนี้แต่ผมรู้ว่าในใจซูจองห่วงผมตอนนี้ใจผมเต้นแรงมากเลยทำไงดีละ

"เหตุผลคืออะไรก็ช่างมันเถอะยังไงก็ขอบคุณนะ"

ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด

"จินยองอาาา"

"ว่าไงพี่ชานยอล"พี่ชายสุดที่รักของผมโทรมาตามปกติ

"เป็นไงบ้างพี่เลี้ยงของนายอ่ะสวยมั๊ย"

"สวยพี่อารมณ์ร้ายแต่นิสัยดีปกป้องผมดี ของพี่ล่ะเป็นไง"

"พี่ตั้งให้เป็นคนรู้ใจแล้วล่ะ5555ดีทุกอย่างเลย"

"แล้วไอ่มาร์คล่ะพี่"

"มันก็ยังคงไม่ยอมผู้หญิงคนนั้นอยู่ดีร้ายซะสงสารผู้หญิงเลย"

"เพื่อนนายทำอะไรนาอึน ฉันถามว่ามันทำอะไรนาอึน"

"แค่นี้ก่อนนะพี่"ผมรีบตัดสายทันที่เพราะดูแล้วคนข้างๆอารมณ์ไม่ดีนัก

"ฉันก็อยู่กับเธอจะไปรู้ได้ไง"

"ถ้าเพื่อนนายทำอะไรนาอึนนะเพื่อนนายตายแน่"

"ค้าบบบบ คนเก่งป่วยอยู่ยังซ่าได้อีก"

พอถึงบ้านผมรีบวิ่งไปอุ้มซูจองไปที่เตียงห้องของเธอ

"จริงๆฉันก็ไม่เป็นไรนะ แค่ปวดข้อมือเฉยๆ"

"ไม่ต้องพูดอะไรแล้วเดี๋ยวไปทำข้าวต้มมาให้กิน"