คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ ๓ (100%)
บทที่ ๓
“โถ่ พี่รอง ข้าขอโทษข้าทำผิดไปแล้ว” ใครมันจะไปรู้กันว่าจะพบร่างเซียนที่เคยมาร่ำเรียนกับสกุลหลานในสภาพแบบนี้ถ้าข้ารู้ข้าก็ไปกับเจ้าแล้ว เขาเบ้ปากคิดในใจแต่ไม่กล้าพูดออกไป แม้เตี่ยและพี่ใหญ่จะพูดว่าคนที่วั่งจียอมมากที่สุดในตอนนี้คือเขาก็เถอะ แต่ก็เป็นวั่งจีอีกนั้นแหละที่เข้มงวดอย่างกับเตี่ยคนที่สอง
“ข้างหน้ามีคน” หลานวั่งจีเอ่ยเตือนเป็นนัยว่าให้สำรวมแล้วสวมหน้ากากของเจ้าเสีย
เมื่อฮุ่ยเจินได้ยินดังนั้นจึงเลิกรังควานผู้เป็นพี่แล้วกลับเข้าสู่มาดของตน เมื่อมองไปหน้าประตูก็พบคนกลุ่มหนึ่งในอาภรณ์สีขาวเช่นสกุลหลานแต่ปักเป็นลวดลายสกุลเจียงแห่งอวิ๋นเมิ่ง
คุณชายทั้งสองเดินผ่านกลุ่มคนด้วยท่าทีสง่างามราวเทพเซียน
“คุณชายรอง คุณชายเล็กท่านกลับมาแล้ว” ศิษย์ที่เฝ้าเวรยามคำนับให้แก่คุณชายทั้งสอง
“ใครเอะอะเสียงดัง” วั่งจีถาม
“คุณชายรองท่านนี้คงเป็นหยกคู่สกุลหลาน หลานวั่งจีน้องชายของประมุขตระกูลหลาน หลานซีเฉิน” หนึ่งในคุณชายผู้มาจากอวิ๋นเมิ่งกระซิบกับพี่ชายข้างกายตน
“ส่วนคุณชายอีกท่านก็คงจะเป็นหลานฮุ่ยเจินลูกชายของผู้อาวุโสหลาน”
“เช่นนั้นพวกเขาต้องให้เราเข้าไปแน่” ยังมิทันจะกล่าวสิ่งใดต่อเหล่าศิษย์ในอาภรณ์สีขาวก็แบกร่างเซียนผู้หนึ่งขึ้นมา
“นี่คือ..” ศิษย์หน้าประตูส่งเสียงเป็นเชิงถาม
“แบกไปข้างในก่อน”
“ทำไมตายอนาถเช่นนี้”
“ตายหรือ ข้าว่าดูไม่เหมือนตายดูเหมือนโดนวิชามารอะไรสักอย่าง” เสียงสนทนาจากคนตระกูลเจียงทั้งสองเรียกความสนใจจากหลานวั่งจีที่กำลังจะเดินเข้าเขตสำนักให้หันกลับมาทำให้หลานฮุ่ยเจินจำต้องหันตามไป เมื่อเห็นดังนั้นคุณชายเจียงจึงก้าวออกมาแนะนำตัว
“คุณชายหลาน ข้ามาจากตระกูลเจียงแห่งอวิ๋นเมิ่งลูกชายของเจียงเฟิงเหมียน เจียงเฉิง”
“นี่พี่สาวข้าเจียงเยี่ยนหลี่และศิษย์พี่เว่ยอู่เซี่ยน” ทั้งสองก้าวออกมายืนข้างกันกับเจียงเฉิง
“ได้ยินชื่อเสียงพวกท่านมานาน” เมื่อกล่าวจบจึงคำนับ
“กล่าวเกินไปแล้ว” คุณชายหลานทั้งสองเห็นเช่นนั้นจึงคำนับตอบ
“คุณชาย พวกข้าไม่ระวังทำเทียบเชิญหายตอนนี้ก็ใกล้พลบค่ำแล้วจะหาที่พักข้างนอกก็ลำบากจึงอยากขอร้องพวกท่าน”
“ถ้าไม่มีเทียบเชิญก็เข้าไม่ได้” คุณชายรองสกุลหลานพูดด้วยสีเรียบนิ่งต่างกับผู้เป็นน้องที่ยืนยิ้มน้อยๆอยู่ข้างกัน
“คุณชายรองหลานพวกข้าเดินทางมาจากอวิ๋นเมิ่ง ล่องเรือมาหลายชั่วยามจนในที่สุดก็มาถึงก่อนอาทิตย์ตกดินเพียงเพราะเทียบเชิญแผ่นเดียวถึงกับมิให้เข้าเลยมันจะไม่เกินไปหรือ” ฮุ่ยเจินแอบเห็นด้วยกับคุณชายเว่ยอยู่ในใจ
“ไม่มีเทียบเชิญก็เข้าไม่ได้” วั่งจีเองก็ยังคนยืนยันคำเดิม
“พวกข้าไม่ได้ตั้งใจทำหายละเว้นหน่อยมิได้หรือ” คุณชายเว่ยยังคงพยายามขอร้อง
“หาเจอแล้วค่อยมา”
“คุณชายรอง ตำบลไฉ่อีอยู่ไกลจากอวิ๋นเซินปู้จื่อฉู่ 20 กว่าลี้ท่านจะให้พวกข้าไปหาตอนนี้จะไม่ใจร้ายไปหรือ” ครานี้นอกจากจะมิให้เข้าแล้วยังเดินเข้าสำนักไปปล่อยให้คุณชายเว่ยร้องโวยวายอยู่ข้างหลัง
“คุณชาย หากไม่ได้จริงๆพวกข้าคงต้อง---” เว่ยอู๋เซี่ยนกำลังหันมาขอร้องฮุ่ยเจินที่ยังยืนอยู่ก็เงียบลงไป เมื่อพยายามจะพูดก็ไม่สามารถพูดได้สร้างความงุนงงให้แก่เขาและคนสกุลเจียงเป็นอย่างมาก
“คุณชายเว่ยท่านโดนวิชาปิดปากของสกุลเราเข้าเสียแล้ว ต้องรอหนึ่งก้านธูปวิชาจึงจะเสื่อมลง”หลานฮุ่ยเจินคลายความสงสัยของทุกคน
“ส่วนเรื่องเทียบเชิญท่านลองไปหาที่โรงเตี๊ยมจินเจินเหอดูเถิดเทียบเชิญอาจจะตกอยู่ที่นั่น” เขาส่งยิ้มให้ผู้มาเยือนก่อนจะหันหลังกลับเข้าสำนักตามพี่ชายไป
สายลมแผ่วพัดเรือนผมสีน้ำหมึกพริ้วไหวตามแรงลมทำให้ร่างโปร่งที่เดินอย่างเอื่อยๆหยุดเท้าและจัดผมของตนให้เข้าที่ เขาเลิกคิ้วขึ้นเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นพี่ชายคนรองเดินไปยังทางเข้าสำนัก ก่อนจะขยับเท้าเดินไปยังเรือนของผู้เป็นบิดาหมายจะสนทนาถึงเรื่องที่พบเจอมาในวันนี้
หลายฮุ่ยเจินทำสีหน้างุนงงเล็กน้อยเมื่อมาถึงเรือนของบิดาแล้วพบว่าผู้ไม่มีผู้ใดอยู่ที่นี่ เขาปิดประตูเรือนอย่างเบามือเดินอย่างเอื่อยๆออกมาจากเขตเรือนก่อนจะตรงไปยังเรือนของหลานซีเฉินผู้เป็นพี่ชายคนโตเพราะนึกขึ้นได้ว่าบิดาของตนจะต้องอยู่ที่นั่นเป็นแน่
“พี่ซีเฉิน”
“ฮุ่ยเจินหรือ เข้ามาสิ” เมื่อได้รับอนุญาตเขาจึงเลื่อนเปิดบานประตูเรือนที่มีเพียงแสงสว่างจากเทียนเล่มน้อยในมือของหลานซีเฉิน ฮุ่ยเจินเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังทำสิ่งใดพร้อมตรงเข้าไปหาผู้เป็นบิดา ริมฝีปากยกยิ้มประจบประแจง
“ข้าว่าแล้วว่าท่านจะต้องอยู่ที่นี่ ข้าน่ะคิดถึงเตี่ยมาก ๆ” เขาทำน้ำเสียงออดอ้อนเรียกให้หลานฉี่เหรินหันมามองค้อนร้องดัง ‘เฮอะ’ หลานซีเฉินยิ้มขบขันเมื่อเห็นท่าทีของคนทั้งสองพลางหันไปตรวจดูร่างที่วั่งจีนำกลับมา
“ท่านอาคนผู้นี้ตายอย่างประหลาด ก่อนหน้านี้ไม่เคยพบเจอมาก่อน” หลานซีเฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง หลานฉี่เหรินเดินเข้าไปใกล้ร่างนั้นหลานฮุ่ยเจินจึงต้องเดินตามไปอย่างห้ามมิได้
“ราวกับโดนวิชามารอะไรสักอย่าง”
“วั่งจีนำกลับมาศพเดียวใช่หรือไม่” ผู้อาวุโสหลานถาม
“ใช่ เพียงแค่ศพเดียว” หลานฮุ่ยเจินชี้แจง
“ช่วงนี้ตระกูลรอบ ๆกูซูส่งข่าวมาว่ามีนักพรตหลายคนหายตัวไปจึงให้วั่งจีลงไปสืบข่าว” ฮุ่ยเจินเสมองไปทางอื่นเมื่อบิดาหันมามองค้อนยามที่กล่าวถึงเรื่องที่วั่งจีลงไปสืบข่าวคนเดียว
“คนผู้นี้คือศิษย์นอกของตระกูลหลาน”
หลานฉี่เหรินใช้นิ้วกดไปยังรอยแตกบนร่างที่นอนแน่นิ่งส่งแสงสีฟ้าออกมาจากนิ้วก่อนที่จะมีไอประหลาดสีดำลอยมาจากรอยนั้น หลานฮุ่ยเจินมองมันด้วยสายตาสนใจในขณะที่หลานฉี่เหรินเบิกตาเมื่อพบว่ามันคือสิ่งใด
“วิชามาร” เขาเอ่ยเสียงเครียดแล้วหันไปทางประตูเมื่อได้โวยวายที่หน้าเรือน หลานฮุ่ยเจินที่ขยับไปเอนหลังพิงกำแพงเรือนเงี่ยหูฟัง
“ใครเอะอะโวยวายอยู่ข้างนอก”
“ข้าเองพี่ใหญ่” หลานซีเฉินสะบัดมือเพียงครั้งเดียวผ้าขาวที่แขวนไว้ก็ปลิวมาปิดร่างที่นอนแน่นิ่งราวกับจับวาง ฮุ่ยเจินได้ยินเสียงที่คุ้นหูก็บอกลาคนทั้งสองในใจก่อนจะหนีหายไปจากเรือนประมุข
ฮุ่ยเจินเดินออกจากเรือนตั้งแต่ยามเหม่าเนื่องจากวันนี้จะมีการรับศิษย์เข้าสำนักอย่างเป็นทางการ ถึงแม้เขาจะดูเหลาะแหละไปบ้างแต่ก็เป็นคนของสกุลหลานที่แสนเคร่งครัดทั้งยังมีบิดาเป็นหลานฉี่เหรินซึ่งเป็นที่ยอมรับในเหล่าเซียนจะให้มิได้รับนิสัยจากบิดามาบ้างก็คงเป็นไปมิได้
ร่างโปร่งก้าวเดินอย่างไม่รีบร้อน อย่างไรเสียวันนี้เขาก็ตื่นเช้าแวะไปหาท่านผู้อาวุโสหัวดื้อเสียหน่อยคงจะไม่ไปเข้าพิธีสายหรอกกระมัง คิดดังนั่นก็สาวเท้าเดินอย่างอารมณ์ดีไปยังเรือนของบิดา
ตลอดทางหลานฮุ่ยเจินครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อคืน ร่างที่วั่งจีนำกลับมาเต็มไปด้วยกลิ่นอายของวิชามารแม้เขาจะชอบอ่านตำราแต่เรื่องของวิชามารเขาได้เห็นเพียงผ่านๆตาจึงทำทายาทสกุลหลานรูปงามผู้นี้สงสัยนักว่าผู้ใดกันที่ทำเรื่องเช่นนี้ ยิ่งเมื่อเห็นบิดาของเขามีท่าทีเช่นเมื่อคืนแล้วก็รู้สึกเครียดขึ้นมาเล็กน้อย หากเรื่องนี้ทำให้หลานฉี่เหรินรู้สึกไม่ดีขึ้นมาเขาไปกอดปลอบบิดาคงรู้สึกดีขึ้นเป็นแน่ อารมณ์พลันกลับมาสดใสดังเดิมเมื่อคิดภาพตนกอดกับบิดาอย่างอบอุ่นถึงแม้ว่าในความเป็นจริงเขาคงโดนดุไม่ก็โดนหยิกเสียจนเนื้อเขียวแน่นอน
เมื่อไปถึงเรือนของหลานฉี่เหรินก็พบว่าบิดาของตนกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะหนังสือ เห็นดังนั้นจึงส่งเสียงเรียกเบาๆก่อนจะก้าวเข้าไปในเรือน
“เตี่ย ทำอะไรอยู่หรือให้ข้าช่วยหรือไม่”
“ฮุ่ยเจินหรือ ข้ากำลังตรวจสอบดูว่าสกุลใดบ้างที่ส่งคนมาฝึกอีกประเดี๋ยวก็จะครบแล้ว เจ้าเล่ามาหาข้ามีสิ่งใด”
หลานฉี่เหรินกล่าวตอบบุตรชายของตนด้วยน้ำเสียงที่หากผู้อื่นได้ยินคงไม่เชื่อว่าผู้อาวุโสตรงหน้าคือหลานฉี่เหรินผู้เคร่งครัดและน่าอึดอัดผู้นั้น หลานฮุ่ยเจินที่ได้ฟังคำตอบก็ค่อยๆขยับตัวไปนั่งใกล้ๆบิดาตนพลางเหล่มองท่าทีของบิดาเมื่อเห็นว่ามิได้มีท่าทีเคร่งเครียดมากอย่างที่เขาคิดก็โล่งใจ และนั่งรออีกฝ่ายเงียบๆ
“เอาล่ะ เจ้ามีอะไรว่ามา” หลานฉี่เหรินที่ตรวจสอบความเรียบร้อยเสียจนพอใจผินหน้ามาหาบุตรชายที่นั่งอยู่ข้างกาย
“ข้าคิดถึงเตี่ย” ฮุ่ยเจินทำสีหน้าเหมือนกับหมาหงอยกางแขนทั้งสองข้างออก หลานฉี่เหรินเห็นดังนั้นก็ทำหน้าคล้ายเตรียมจะดุคนเด็กกว่า
“นะ นะ นะ ลูกชายท่านก็ตัวแค่นี้จะกอดกันมิได้เชียวหรือ” เขาแสร้งทำปากสั่นพยายามทำหน้าให้ดูน่าสงสารมากที่สุด
“เจ้านี่นะ.. โตจนตัวจะเท่าข้าอยู่แล้วยังจะเล่นเป็นเด็กอีก”
หลานฉี่เหรินส่ายหน้าอย่างอ่อนใจแต่ถึงอย่างนั้นผู้อาวุโสที่ได้ชื่อว่าเคร่งครัด จริงจัง ก็หันกายมาหาบุตรชายก่อนจะกางแขนออกเล็กน้อย หลานฮุ่ยเจินเห็นแบบนั้นก็ทิ้งตัวใส่บิดาเหมือนกับเด็ก หากมีผู้ใดมาเห็นภาพนี้เข้าคงขยี้ตาเสียจนเลือดออก
เมื่อกอดเสียจนพอใจแล้วฮุ่ยเจินก็ผละออกก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง จัดเครื่องแต่งกายของตนให้เรียบร้อยก่อนจะโค้งลา
“เจ้ามาเพื่อแค่นี้หรือ” ผู้อาวุโสลูบเคราแพะของตนใบหน้าฉายแววสงสัย
“แค่นี้อะไรกันเตี่ย การกอดไม่ใช่เรื่องแค่นี้หรอกนะ” เขามองหน้าบิดาตนยิ้มๆก่อนจะพูดต่อ “ข้าไม่กวนเตี่ยแล้ว ฮุ่ยเจินขอตัว”
“ปีหน้า ข้าจะไปเรียนที่อวิ๋นเมิ่ง! ใครก็ห้ามขวางข้า”
ระหว่างที่กำลังเดินไปยังเรือนกล้วยไม้อันเป็นโถงศึกษาของสำนักพร้อมกับเหล่าศิษย์ในสกุลจำนวนหนึ่ง เขาก็ได้ยินเสียงของใครบ้างคนดังขึ้นมา เสียงนั้นฟังดูแล้วคงมิได้อยู่ไกลจากเขานักเพียงกวาดสายตามองก็พบเจอคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังพูดคุยกันอย่างออกรสจึงโบกมือเป็นเชิงให้ศิษย์ที่มาพร้อมๆกันล่วงหน้าไปก่อน
“ไม่มีใครขวางเจ้าอยู่แล้ว แต่พี่ใหญ่เจ้าจะตีเจ้าให้ขาหักเท่านั้นเอง” เสียงของใครสักคนดังขึ้นมาทำเอาเด็กหนุ่มคนนั้นหงอยลงทันตา
เด็กหนุ่มคนนั้นคือเนี่ยหวายซัง คุณชายรองของสกุลเนี่ยแห่งชิงเหอ พี่ชายของเขามีนามว่าเนี่ยหมิงเจวี๋ย นิสัยเฉียบขาดฉับไวแม้ทั้งสองจะไม่ใช่พี่น้องท้องเดียวกันแต่ก็รักใคร่กลมเกลียวกันดี ความเข้มงวดของเนี่ยหมิงเจวี๋ยผู้นี้ฮุ่ยเจินเองก็พอจะรู้อยู่
“ที่จริงที่กูซูก็ค่อนข้างน่าสนุกอยู่” คุณชายเว่ยจากสกุลเจียงที่เขาพบเมื่อวานเอ่ยขึ้นมา
“พี่เว่ย โปรดฟังคำแนะนำจากข้าสักประโยค” เนี่ยหวายซังกล่าว “แดนเร้นเมฆาไม่เหมือนกับป้อมบงกชของพวกท่าน มากูซูครั้งนี้มีบุคคลที่ท่านมิควรล่วงเกินอยู่”
“ใคร หลานฉี่เหรินรึ” เว่ยอู๋เซี่ยนถาม
“มิใช่ตาเฒ่าผู้นั้นหรอก เป็นศิษย์เอกที่เขาภาคภูมิใจหลานวั่งจีต่างหาก” หลานฮุ่ยเจินอดยิ้มขำออกมามิได้เมื่อได้ยินเช่นนั้น สิ่งที่คุณชายเนี่ยผู้นั้นกล่าวออกมาไม่เกินจริงเลย เขาอยากจะเสริมเรื่องหน้าตาไม่รับแขกทั้งยังชอบทำตัวเคร่งเครียดแต่ก็มิกล้า มิกล้าจริง ๆ
หลังจากชะลอฝีเท้าให้ช้าลงเพื่อฟังสิ่งที่กลุ่มคนตรงหน้าสนทนากันเสียจนพอใจแล้วหลานฮุ่ยเจินก็ปรับฝีเท้าให้เท่ากับความเร็วปกติของตน แม้ว่าแท้จริงจะมีนิสัยปั่นประสาทมากแค่ไหนแต่การสร้างภาพลักษณ์ที่ดีและสง่างามก็เป็นสิ่งที่เขาถนัดมากพอๆกัน
ร่างโปร่งของคุณชายคนเล็กของสกุลหลานก้าวเดินอย่างสุขุมใจเย็นใบหน้ามีรอยยิ้มเล็ก ๆประดับให้ดูเป็นมิตร เมื่อขึ้นไปยังโถงศึกษาแล้วก็เข้าไปนั่งประจำที่ข้างๆกับหลานวั่งจี ศิษย์เอกผู้โด่งดังดั่งเสียงอสุนีบาตร เมื่อมองซ้ายมองขวาแล้วพบว่ามีคนอยู่ไม่มากนักก็ขยับตัวไปทางหลานวั่งจีเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยเย้าอย่างอามรมณ์ดี
“วั่งจี เจ้านี้โด่งดังมิน้อยเลยจริงๆ”
หลานวั่งจีมองลูกพี่ลูกน้องของตนด้วยสายตาเอือมระอาครั้นจะขยับปากถามก็มีเสียงพูดคุยดังมาจากอีกฝากของผนัง
“ระวังตัวไว้เถอะเขาไม่คยเสียท่าให้ใครมาก่อน แม้หลานจ้านจะไม่ได้เข้าเรียนร่วมกับพวกเราแต่เขาก็จะต้องมาเป็นผู้คุมกฏของที่นี่ เขาจะเพ่งเล็งเจ้าแน่!” เนี่ยหวายซัง
เว่ยอู๋เซี่ยนนอกจากจะไม่รู้สึกกลัวแล้วยังโบกมือแบบสบายๆ “เจ้าบอกว่าเขาเป็นอัจฉริยะ เช่นนั้นก็คงจะเรียนจบไปนานแล้วคงไม่ว่างมาเพ่งเล็งข้าหรอก ข้า..”
กล่าวยังไม่ทันจบประโยคเมื่อมองผ่านลายฉลุเข้าไปก็พบกับเด็กหนุ่มสวมชุดสีขาวปลอดสองคนนั่งหลังตรงอยู่ ผ้าขาดหน้าผากมีลายเมฆขดบ่งบอกว่าเป็นผู้สืบสายโลหิตของสกุลหลาน บรรยากาศและสีหน้าของคนทั้งสองต่างกันอย่างสิ้นเชิง ผู้หนึ่งมีรอยยิ้มเล็ก ๆประดับอยู่ดูเป็นมิตร กลับกันบรรยากาศของหนึ่งในหยกคู่คล้ายปกคลุมด้วยน้ำแข็งมองไปยังกลุ่มคนอย่างเย็นชา
เหล่าผู้มาใหม่นับสิบคล้ายถูกคาถาปิดปาก พากันเดินเข้าโถงกันอย่างเงียบๆ มองหาที่ของตนแล้วนั่งลงอย่างเงียบๆ โดยเว้นระยะห่างจากร่างขาวปลอดทั้งสองอย่างเงียบๆ ทำเอาหลานฮุ่ยเจินมุมปากกระตุก นี่เขาโดนรังเกียจหรืออย่างไรกัน
เมื่อทุกคนมากันครบแล้ว หลานฉี่เหรินและประมุขคนปัจจุบันหลานซีเฉินก็เดินเข้ามาพอดีบรรยากาศความเป็นหลานแผ่ออกมาจากตัวผู้มาใหม่ทั้งสอง พิธีเริ่มขึ้นด้วยการร่ายถึงความเที่ยงธรรม และหลักทั้งสี่หลักของสกุลหลาน
“น้อมรับคำสอน” เหล่าศิษย์หน้าใหม่(และเก่า)คำนับหลานฉี่เหรินผู้เป็นอาจารย์กล่าวออกมาอย่างพร้อมเพรียง ศิษย์สายในคนหนึ่งก้าวออกมาพร้อมกับม้วนตาราคุณธรรมซึ่งภายในคือกฎทั้ง3500ข้อของสกุลหลาน พอกางออกมาก็ยาวเฟื้อยไปถึงพื้น
“กฏของตระกูลหลานมีทั้งหมด3500ข้อ ไม่ศึกษาวิชามาร ห้ามใช้อาวุธลับโดยพละการ….” ยังคงอ่านต่อไปอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย เด็กหนุ่มบางคน(A.K.Aเว่ยอิง)เริ่มมีสีหน้าเบื่อหน่ายแต่หลานวั่งจีพี่ชายผู้น่าเลื่อมใสของเขายังคงตั้งใจฟังอย่างจดจ่อ จนขนาดฮุ่ยเจินเองยังอดแปลกใจไม่ได้
จิ๊บ จิ๊บ เสียงร้องของนกดังแว่วพาให้คิ้วขมวดเล็กน้อย เมื่อเหลือบมองก็พบว่าเนี่ยหวายซังและเว่ยอิงกำลังซุบซิบอะไรกันอยู่โดยที่สายตาจับจ้องมาที่เด็กหนุ่มข้างหน้าเขาก่อนจะพากันสะดุ้งเมื่อวั่งจีหันมองอย่างตำหนิ และการอ่านกฎตระกูลก็ยังคงดำเนินต่อไป
“เชิญคนจากตระกูลจินแห่งหลันหลิงมาแสดงความเคารพ” สิ้นเสียงนั้นเด็กหนุ่มในอาภรณ์สีขาวปักลวดลายสีทองบ่งบอกถึงตระกูลที่ส่งมาร่ำเรียนได้เป็นอย่างดีก็ก้าวออกมา
“ข้าน้อยจินจื่อเซวียนจากตระกูลจินแห่งหลันหลิงคารวะท่านอาจารย์” เจ้าของเสียงทรุดกายลงคำนับกับพื้น “ท่านอาจารย์มองสรรพสิ่งเป็นความว่างเปล่าไม่สนสิ่งของธรรมดาแต่ท่านพ่อของข้าตั้งใจหาคัมภีร์เหอลั่วจิงซื่อเล่มนี้มาให้ท่านอาจารย์” หนึ่งในผู้ติดตามของเขาเลื่อนเปิดกล่องหรูหราเผยให้เห็นถึงตัวคัมภีร์ที่ทำมาจากทองคำเส้นก่อนจะส่งมอบให้ศิษย์นำของล้ำค่าไปเก็บไว้
“เชิญคนจากสกุลเนี่ยแห่งชิงเหอมาแสดงความเคารพ” เนี่ยหวายซังเดินออกมาแสดงความเคารพโดยมีเมิ่งเหยาที่เป็นตัวแทนของประมุขเนี่ยมอบกระถางดินม่วงอยู่ด้านหลัง ทว่าระหว่างนั้นกลับมีเสียงซุบซิบเกี่ยวกับเมิ่งเหยาอย่างไม่ปิดบังดังออกมา ข่าวลือที่ว่าเมิ่งเหยาผู้นี้เป็นลูกลับๆของประมุขจิน ข่าวที่ว่าเขาโดนถีบตกลงมาจากจินหลินไถจนต้องมาพึ่งพิงสกุลเนี่ยแห่งชิงเหอ
ผู้อาวุโสเคราแพะกระแอมออกมาคราหนึ่งเสียงนั้นจึงเงียบลงไป ประมุขหลานยิ้มน้อย ๆ เดินออกมารับของจากมือของเมิ่งเหยาด้วยตัวเอง
“ได้ข่าวว่าประมุขเนี่ยมีผู้ช่วยฝีมือเก่งกาจ วันนี้ได้มีโอกาสได้ฟังวาจารื่นหูไม่ธรรมดาเลยจริงๆ”
พิธียังคงดำเนินต่อไปอย่างราบรื่นแต่ไม่รู้ทำไมฮุ่ยเจินผู้นี้กลับรู้สึกเหมือนกำลังมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น และเขาก็หวังว่ามันจะเป็นเพียงแค่ความรู้สึกที่เขาคิดไปเองเท่านั้น
ลำดับต่อไปเป็นการแสดงความเคารพของสกุลเจียงแห่งอวิ๋นเมิ่ง เจียงเฉิงก้าวออกมากล่าวแนะนำตัวยังไม่ทันจะจบกลับมีเสียงแทรกขึ้นมาเสียก่อน แม้ยังไม่เห็นตัวเจ้าของเสียงแต่เขาก็สามารถเดาได้ว่าใครกันที่เอ่ยมันออกมา
“ข้าพึ่งจะรู้วันนี้ว่าการจะเหยียบเข้าตระกูลหลานแก่งกูซูไม่ใช่เรื่องง่าย” เหล่าคนในอาภรณ์สีแดงอันเป็นสีประจำสกุลเวินแห่งฉีซานนำโดยเวินเฉาเดินเข้ามาในเรือนกล้วยไม้เป็นขบวน ฮุ่ยเจินแอบทำหน้าเบื่อหน่ายเมื่อเห็นคนที่เดินนำเข้ามา
“ไม่ทราบว่าคุณชายเวินจะเดินทางมาตระกูลหลานต้องขออภัย นานมากแล้วที่ตระกูลเวินมิได้ร่วมมาฝึกกับตระกูลหลาน” หลานซีเฉินออกหน้ารับกล่าวยิ้มๆ “ท่านเดินทางมาครั้งนี้ไม่ทราบว่าเซียนตูมีอะไรฝากมาชี้แนะ”
“ประมุขหลานเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ได้มาร่วมฝึกเพียงแต่มาส่งคนต่างหากเล่า” เวินเฉากวาดสายตามองไปรอบๆก่อนจะเชิดหน้ากล่าวอย่างถือดี “อีกอย่างแต่ไหนแต่ไรตระกูลเวินก็เป็นสำนักฝึกยุทธ์อยู่แล้วไม่จำเป็นจะต้องมาฝึกที่สกุลหลานหรอก”
การกระทำที่แสนอวดเบ่งของเวินเฉาทำให้วั่งจีเริ่มไม่พอใจทำท่าคล้ายจะกล่าวอะไรออกมา ฮุ่ยเจินจึงแตะชายเสื้อเขาเบาๆแล้วส่ายหน้าห้ามไว้ เวินเฉาผู้นี้เป็นพวกคิดเล็กคิดน้อยน่ารำคาญเป็นที่หนึ่งเกิดไม่พอใจสิ่งใดขึ้นมาเกรงว่าจะกลายเป็นร่องรอยเล็กๆที่สั่นคลอนความสัมพันธ์ที่แต่เดิมก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่นักของสองตระกูลเอาได้
“ใครใช้ให้เจ้าพูดขัดข้า?” นั่นปะไร เขานินทาเจ้าคนนิสัยเสียในใจเพียงครู่เดียวก็เริ่มโต้เถียงกันเสียแล้ว
“เมื่อครู่ศิษย์น้องของข้ากำลังคารวะอาจารย์อยู่เจ้าก็เข้ามาโหวกเหวกโวยวาย ตระกูลเวินของพวกเจ้าอบรมสั่งของคนเช่นนี้หรือ” เด็กหนุ่มจากตระกูลเจียงเท้าเอวจ้องหน้าท้าทายอย่างไม่กลัว
เว่ยอู๋เซี่ยนผู้นี้ใจกล้าดีเสียจริง หากเป็นตัวฮุ่ยเจินเองก็คงไม่กล้าจิกกัดต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้แน่ น่านับถือ น่านับถือ
“ดี!” เวินเฉาหันไปจ้องอย่างเอาเรื่อง “วันนี้ข้าจะทำให้พวกเจ้าได้เห็นว่าสกุลเวินของพวกเราจัดการกับพวกไม่เชื่อฟังอย่างไร”
เพ้ย ประเดี๋ยวก่อน เหตุใดเจ้าถึงได้มาอวดเบ่งในที่ของตระกูลข้ากัน
“คุณชายเวิน แค่คิดเห็นมิตรงกันจำเป็นต้องทำร้ายกันด้วยหรือ” เจียงเฉิงแย้ง
“คนตระกูลเจียงแห่งอวิ๋นเมิ่งไม่รู้จักกาลเทศะ ถ้าไม่สั่งสอนคนอื่นจะหาว่าข้าไม่รู้จักกฎระเบียบ” เวินเฉากระแทกเสียงจบกลุ่มคนในชุดแดงก็ชักกระบี่ออกมา ฝ่ายตระกูลเจียงเองก็ไม่น้อยหน้าชักกระบี่ออกมาชี้หน้ากัน
นี่พวกเจ้ากำลังจะตีกันสินะ ฮ่า ช่วยไปตีกันนอกสำนักข้าไม่ได้หรือ กฎตระกูลข้าคือห้ามตีกันเองในสำนักนะ
เมื่อเห็นท่าไม่ดีหลานซีเฉินจึงต้องเป็นผู้คลี่คลายสถานการณ์ เพียงแค่ผิวปากเป่าเลี่ยปิง กระบี่ก็พากันลอยออกจากมือเจ้าของปกพื้นดังปัก
“คุณชายเวิน วันนี้เป็นวันคำนับอาจารย์ของอวิ๋นเซินปู้จื้อฉู่” หนึ่งในหยกขาวสกุลหลานก้าวออกมาเอ่ยอย่างใจเย็น “หวังว่าท่านจะยับยั้งชั่งใจ”
เวินเฉากำลังทำท่าเหมือนจะเปิดปากด่าพี่ใหญ่ หญิงสาวในเครื่องแบบสกุลเวินก็ก้าวออกมาคำนับผู้อาวุโสกว่าพร้อมทั้งกล่าวว่าตัวเองและน้องชายได้รับคำสั่งจากเซียนตูให้มาร่วมฝึก
“ข้าและน้องชายมาอวิ๋นเซินปู้จื้อฉู่เป็นครั้งแรกยังมิทราบกฎเกณฑ์ของที่นี่ ขอผู้อาวุโสกับประมุขหลานโปรดอย่าถือสา” เมื่อกล่าวจบก็ยื่นกล่องที่รับมาจากผู้เป็นน้องชายให้ประมุขหลาน
มาร่ำเรียนกันเพียงสองคน เจ้าจำเป็นจะต้องพากันมาเป็นพรวนด้วยหรือเวินเฉา ข้าแยกมิออกเลยจริงๆว่าเป็นห่วงคนในตระกูลหรือเอามาข่มผู้อื่นกันแน่
Talk
50%ค่ะทุกคน เมอร์รี่คริสต์มาส แฮปปี้วันเกิดจีซัสคุงย้อนหลังนะค้า ช่วงนี้โควิดกับมาห้าวเป้งอีกแล้วดูแลตัวเองกันดีๆนะคะ ทางด้านไรต์เองเป็นหนึ่งในผู้มีความเสี่ยงไปซะแล้วค่ะ แง ออกจากบ้านก็อย่าลืมพกเจลล้างมือ ใส่แมส และโซเชียลดิสแทนชิ่งกันด้วยนะคะ
ร้อยเปอค่ะ หายไปนานมากกกก เค้าเบิร์นเอ้าหนักมากอยู่พักหนึ่ง(ใหญ่ๆ)เลยค่ะ ขนาดเรื่องที่ชอบยังไม่อยากจะทำ หายไปนานจนจำแทบไม่ได้ว่าถึงไหนแล้ว เพราะอะไร? เพราะจบในหัวไปนานแล้วค่ะ
ความคิดเห็น