นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
หัวใจผมมีไว้เพื่อรักคุณ
เมื่อคนทั้ง2คนมาพบกันโดยไม่ได้ตั้งใจ และจะทำยังไงเมื่ออีกคนนึงมีใจให้คนนึง แล้วคนๆนี้จะพิชิตใจคนที่เขามีใจให้หรือไม่คุณจะได้สัมผัสความน่ารักของเขาทั้ง2คนคน คยูฮยอนกับซองมิน
ผู้เข้าชมรวม
422
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
422
หมวด : รักหวานแหวว
อัปเดตล่าสุด : 21 พ.ย. 51 / 20:30 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
โจ คยูฮยอนหนุ่มป๊อบประจำโรงเรียน เย็นชา แต่รักจริง
ลี ซองมิน หนุ่มน้อยหน้าใส กระชากใจคยูฮยอน
เมื่อทั้งคู่มาพบกัน
คนนึง เย็นชา กวนประสาท
คนนึง น่ารัก ปากแข็ง ยั่วโมโหได้ตลอดเวลา
แล้วจะลงเอยกันได้ยังไง จากความไม่ลงรอยกันจะเกิดเป็นความรักที่ทำให้ทุกคนต้องชื่นชมกับความน่ารักของเขาทั้ง 2 คน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“ซองมิน กินข้าวกัน”ทงเฮเพื่อนหน้าสวยของซองมินเดินเข้ามาชวนไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน
ซองมินกับทงเฮเดินถือจานข้าวมานั่งตรงโต๊ะที่ห่างจากผู้คนไม่มากนัก
“ขอโทษนะครับ พวกเรา2คนขอนั่งด้วยนะครับ”
ชายรูปร่างสูงโปร่ง 2 คน คนนึงใส่แว่นแต่ดูหน้าตาภายหลังแว่นก็หล่อไม่น้อย อีกคนก็เป็นหนุ่มป๊อบที่ผู้หญิงหลายๆคนหมายปองอยู่
“อะ อื้ม ดะ ได้อยู่แล้ว มะ ไม่ เห็นต้องขอเลยนิ”
ซองมินเงยหน้ามองพอเจอกับสายตาที่ดุดันของหนุ่มป๊อบก็ถึงกับพูดตะกุกตะกัก.....คนอะไรว่ะหน้าตาก็ดี แต่สายตาดุชะมัด.........ฉีดยายังก็ไม่รู้
“นายชื่ออะไรหรอ ชั้นชื่อ ลี ทงเฮ ปี3ห้องBนะ”
ทงเฮแนะนำตัวหลังจากที่ทานข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ผมชื่อคิม คิบอม ครับ ปี2ห้องAครับ”
คิบอมยิ้มกลับไปให้ทงเฮ.....น่ารักดี....ยิ่งยิ้มยิ่งน่ารัก......คนอะไรน้าน่ารักเป็นบ้า.....พระเจ้าประทานมาให้ผมหรอครับเนี่ย.....ขอบคุณนะครับ
“แล้วนายล่ะ ชื่ออะไรหรอ”ทงเฮหันไปถามชายหนุ่มอีกคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาตักข้าวเข้าปาก
“......”
เงยหน้ามองทงเฮเล็กน้อยแล้วตักข้าวทานต่อ
“เอ่อ เพื่อนผมเป็นแบบนี้แหละครับ อย่าใส่ใจเลย”
คิบอมออกรับแทนกลัวว่าคนน่ารักของเค้าโกรธแล้วหนีไปถ้าเป็นอย่างนั้นคิบอมคงไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้คนน่ารักของเค้าแน่
“เล่นตัวสิไม่ว่า”คนข้างทงเฮที่นั่งกินฝักทองทอดกรอบอยู่ข้างๆเอ่ยขึ้นทำให้คนที่ก้มหน้าก้มตาตักข้าวกินเงยหน้าขึ้นมาสักครู่แล้วส่งสายตาเชิงบ่งบอกว่าไม่ควรพูดจาแบบนี้ในเวลานี้
“โจ คยูฮยอน ห้องเดียวกับคิบอม”
แล้วก็ก้มลงตักข้าวทานอย่างไม่สนใจ
“จะ โจ คยูฮยอน หนุ่มป๊อบของโรงเรียนเนี่ยนะ”
ทงเฮเผลอตะโกนเสียงดังจนคนรอบข้างถึงหันมามองไม่แปลกหรอกที่ทงเฮจะเสียงดัง ก็เคยได้ยินแต่ชื่อไม่เคยได้เห็นตัวจริงซะทีเพราะไม่ได้สนใจ พอเจอตัวจริงก็เลยตกใจไปหน่อย
“อุ้ย เธอ คยูอ่ะ คยูนั่งกับใครอ่ะ คยูของชั้น ไปนั่งกับใครก็ไม่รู้ ทำไมไม่มานั่งกับชั้นล่ะ”
หญิงสาวที่เดินผ่านหันมาตามเสียงของทงเฮพอเห็นคยูฮยอนก็พูดออกมาแต่ก็ทำให้ซองมินได้ยนไม่ชัดเท่าไหร่แต่ก็พอจับใจความได้
“เหอะ พวกนี้ก็ได้แต่บ้าไปวันๆ หน้าตาก็ไม่เท่าไหร่เลย งั้นๆอ่ะ”
ซองมินอุบอิบเบาๆแต่ว่ามันก็ดังพอที่จะทำให้คยูฮยอนได้ยิน
“คุณว่าผมหน้าตางั้นๆ งั้นหรอ”
คยูฮยอนรวบช้อนส้อมที่กินเสร็จพอดี
“ใช่ แล้วจะทำไม”
ซองมินยังคงหยิบฝักทองทอดกินต่อไป
“แล้วจะได้เห็นดีกัน”
เดินออกไปพร้อมจานข้าว ปล่อยให้ทั้ง3คนงงๆ
“เอ่อ ขอตัวก่อนนะครับ”
แล้วคิบอมก็รีบวิ่งตามหลังคยูฮยอนไป
“ทำไมมินพูดแบบนั้นกับคยูฮยอนล่ะ”
ทงเฮหันมาถามซองมินที่นั่งไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่
“ชั้นต้องตอบนายด้วยหรอ ทงเฮ”พูดจบซองมินก็ลุกจากโต๊ะทันที.....ไม่เห็นจะดีตรงไหนเลย.....หน้าตาไม่ดี.....หน้ายังโหดอีก(ไหนม่ะกี้ว่าเค้าหน้าตาดีไง)......หยิ่งยโสที่สุด
กริ๊งงงง~
เสียงกริ่งดังบอกให้รู้ว่าได้เวลากลับบ้านแล้ว ร่างเล็กเก็บจัดกระเป๋าของตัวเองหลังจากทำเวรเสร็จแล้ว วันนี้ซองมินทำเวรคนเดียวเพราะคนอื่น....หนีเวรกันหมด.....
“เฮ้อ กว่าจะเสร็จ คอยดูนะ ถ้าเจอนะชั้นจะว่าๆแล้วก็ว่าพวกนายเลยคอยดูซิ”
ซองมินบ่นอุบอิบกับตัวเองที่ทุกคนหนีเวรแล้วเหลือให้ตัวเองทำคนเดียว
“บ่นอะไรของนาย”
ชายร่างโปร่งเสื้อเชิ้ตสีขาวหลุดลุ่ยออกจากกางเกงดูแล้วไม่ต่างอะไรกับเด็กเกเรทั่วไป
“เรื่องของชั้นนายไม่ต้องมายุ่ง”
“แล้วทำไมผม จะยุ่งกับคุณไม่ได้ ในเมื่อ...”
เว้นไว้แล้วเดินเข้าวไปใกล้ร่างเล็กเรื่อยๆ ร่างเล็กถอยจนตัวติดกับโต๊ะอีกตัวที่อยู่ข้างหลัง
“จะ ทะ ทำ อะไร”
ร่างเล็กมองร่างสูงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“เรื่องของผม”
ตอบไปพร้อมกับสูดดมความหอมจากซอกคอขาวอย่างเอาแต่ใจ
“เรื่องของนายที่ไหน มันเกี่ยวกะตัวชั้นด้วยนิ”
มือเล็กพยายามดันไหล่กว้างให้ออกไปจากตัวแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะแรงที่น้อยกว่า
“อื้อ แล้วไงล่ะ”
พร้อมกับดันร่างเล็กให้ไปอีกทางจนติดกำแพงแขนแกร่งทั้งสองข้างคร่อมไว้เหนือหัวของร่างเล็กเพื่อไม่ให้ร่างเล็กหนีไปไหนได้
“นะ นาย จะทำไร อื้อ ปล่อย”
จมูกโด่งไร้ไปตามซอกคอสวย มือเล็กของซองมินก็พยายามดันไหล่กว้างแต่ผลก็เหมือนเดิมร่างสูงไม่ขยับสักนิด
“เงียบเหอะน่า”
แล้วปากหนาก็เริ่มดูดเม้มซอกคอขาวเกิดเป็นสีกลีบกุหลาบ ซองมินตกใจอย่างมาก
“นายทำอะไรของนายน่ะ ปละ...”
แล้วริมฝีปากหนาก็กดทับปิดไม่ให้ร่างบางได้พูดอะไรต่อไปได้อีก
“อื้อ....”
เสียงทักท้วงภายในลำคอของซองมินดังขึ้น
“อื้ม.....อือ.....”
แต่แล้วเสียงที่ทักท้วงก็กลายเป็นเสียงครางจนเป็นที่พอใจกับชายหนุ่ม มือเล็กที่พยายามดันอกแกร่งก็เปลี่ยนเป็นโอบรอบคอของร่างสูงอย่างลืมตัว ร่างสูงพอใจในการตอบสนองของร่างบางก็ยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์แล้วเลือกที่จะถอนริมฝีปากออกก่อน
“หึ เป็นไง ชอบหรอ”
ซองมินก้มหน้างุดเพราะอายที่ตัวเองดันตอบสนองอย่างดีเลยสิ
“ปละ....ปล่าวซะหน่อย”
แล้วซองมินก็หันหลังกำลังจะเดินหนีแต่มือเร็วคว้าไว้ไปอยู่ในอ้อมกอดซะก่อน
“จะไปไหนล่า~ ยังไม่อิ่มเลย จูบของคุณหวานชะมัด”
พูดพร้อมกับใช้นิ้วลูบที่ริมฝีปากบางเบาๆ
“ปล่อยเดี๋ยวนี้ ถ้าใครมาเห็นจะไม่ดี”
ซองมินหลบสายตาของคยูฮยอนเพราะมองทีไรหัวใจเต้นแรงเหลือเกิน
“สนใจทำไมล่ะ คุณกลัวคนอื่นรู้หรือไงว่าคุณชอบผม หืม”
พร้อมกับก้มหน้าลงไปใกล้กับแก้มสีชมพูระเรื่อของคนที่อยู่ในอ้อมกอด
“อย่าพูดเองเออเองได้ไม๊ล่ะ”
ช้อนตามองอย่างค้อนๆ
“รึว่าไม่จริง เมื่อกี้ใครก็ไม่รู้เคลิ้มไปกับจูบของผมด้วย”
จมูกโด่งคลอเคลียอยู่กับแก้มที่ชมพูระเรื่อของซองมิน
“อื้อ นายนี่มัน หื่น ชะมัด ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ”
มือเล็กทุบหน้าอกแกร่งของร่างสูง เขินก็เขินที่ร่างสูงพูดความจริง
“ปล่อยก็ได้”
แต่ยังโอบเอวคอดของซองมินไม่ปล่อย
“ไม่เห็นปล่อยเลย”
“ปล่อย...ต่อเมื่อคุณต้องเป็นแฟนของผม”
ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
“0.0 >////<”
ซองมินเบิกตาโพรงทันที
“ทำไมชั้นต้องเป็นแฟนนายด้วย”
“ก็เพราะผมชอบคุณ”
“>///<”
แก้มที่ชมพูอยู่แล้วเริ่มเปลี่ยนเป็นชมพูเรื่อยๆจนกลายเป็นสีแดง
“ว่าไงล่ะ หืม”
“.............”
“ว่าไงล่ะ ถ้าไม่ตอบผมจูบคุณอีกนะ”
แล้วหน้าหล่อก็ก้มลงมาใกล้หน้าหวาน
“ขะ ขอคิดดูก่อนไม่ได้หรอ”
ซองมินเบี่ยงหน้าหลบ
“3วัน เด็ดขาด ไม่มีการต่อ โอเค แล้ว7โมงเช้าผมจะไปคุณที่คอนโดนะ”
ไม่มีการเว้นให้ร่างเล็กได้ตอบอะไรร่างสูงก็ออกไปจากห้องทันที
ร่างสูงโปร่งอยู่ในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนยืนพิงรถเบ๊นซ์หรูคันสีดำของตัวเองอยู่
...............มาจริงๆหรอเนี่ย.........
“เอ้า ยืนจ้องผมอยู่นั่นแหละ ขึ้นรถ”
ซองมินก็ยังยืนอยู่ที่เดิม
“หรือจะให้ผมเดินไปอุ้มไม๊ครับ”
ว่าแล้วซองมินก็รีบวิ่งลงมาจากบันไดหน้าคอนโดทันที
“ไม่ต้อง ใครใช้ให้นายมารับ”
“ไม่มี อยากมารับ เลยมา”
ตอบหน้าตาเฉย พร้อมกับเปิดประตูรถให้
“ชั้นไปเองได้ รถชั้นก็มี”
“แล้วไงล่ะครับ ก็ผมจะมารับ ทางเดียวกันช่วยกันประหยัดน้ำมันหน่อยสิคุณ”
แล้วก็ดันร่างเล็กที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเข้าไปภายในรถแล้วก็ปิดประตูเดินอ้อมมาฝั่งคนขับ
“คนบ้า”
ภายในรถเงียบกริบไม่มีการพูดคุยอะไร คยูฮยอนก็ขับรถเงียบๆ ส่วนซองมินก็นั่งลูบปากตัวเองแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ยิ้มอะไร ติดใจจูบผมหรอ”
อดไม่ได้ที่จะแกล้งคนข้างๆเล่น
“ปละ ปล่าวซะหน่อย ชั้นแค่เจ็บใจที่นายมาขโมยจูบแรกของชั้นไปต่างหากล่ะ”
แก้ตัวไปอย่างงั้นจะให้รู้ได้ไงล่ะว่าเขินน่ะ
“หรอ ผมจะดีใจดีไม๊ที่ผมได้จูบแรกคนคุณมา”
“ลามก”
“ซองมิน กินข้าวกัน”
ทงเฮเดินมาชวนกินขข้าวกลางวันหลังจากเสียงกริ่งดัง
“..........”
“ซองมิน”
“...............”
“ฝักทองงงงงงง”
เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
“เฮ้ย นายจะตะโกนทำไมเนี่ย”
“ก็เรียกนายแล้วไม่ได้ยิน เหม่ออะไร”
“ก็ชั้น...ชั้นเรียนวิชาเมื่อกี้ไม่รู้เรื่อง เลยคิดทบทวน”
“ทบทวนอะไรของนาย เห็นมองออกไปทางสนามบอลที่พวกคิบอมกับคยูฮยอนเล่นอยู่”
“ชั่งเหอะกินข้าวกัน”
แล้วก็จูงมือทงเฮออกไป
RRRRRRRRRRRR
“ซองมิน นั่งด้วยนะ”
เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนทำให้ซองมินต้องเหลือบมอง
“......”
ยังคงตักข้าวกินต่อไป
“ไม่ได้ยินหรอ ผมขอนั่งด้วย”
“......”
“นั่งสิ นั่งเลย ไม่ว่าหรอก”
ทงเฮเห็นท่าทางของเพื่อนที่ยั่วโมโหคนร่างสูงเสียแล้วจึงตอบรับแทน
“นี่ คิบอม ชั้นว่าเราไปนั่งตรงนั้นกันเหอะ”
ทั้งสองคนพยักหน้าแล้วเลี่ยงออกมานั่งอีกโต๊ะข้างๆ
“ซองมิน คุณจะให้คำตอบผมเมื่อไหร่”
“ฝันไปเหอะ”
ตอบง่ายๆ
“หึ ไม่สนใจผมเลยหรอ”
“ไม่สักนิด”
“แน่ใจ?”
“แน่”
“เธอดูนั่นสิ คยูนั่งกินข้าวกับคนนั้นอีกแล้ว ดูท่าทางเค้าสนิทกันจัง คยูยิ้มด้วย.....มีหยิกแก้มยายนั่นอีก ใครกันนะมาแย่งคยูของชั้นเนี่ย”
หญิงสาวแฟนคลับคยูฮยอนบ่นออกมาในท่าทีที่สงสัยและเสียดาย
“คยูฮยอน มานั่งอยู่นี่เอง ชั้นซิ้อขนมมาให้แหละ”
หญิงสาวคนที่บ่นเมื่อตะกี้เดินเข้ามานั่งข้างคยูฮยอนพร้อมกับจ่อขนมไปที่ปากของคยูฮยอน
“นี่ไงแฟนคลับนายมาแล้วชั้นไปก่อนนะ”
...ทำไมมันรู้สึกเจ็บแปล๊บๆ...
“เดี๋ยวซองมิน”
คยูฮยอนลุกตามซองมินออกไปโดยไม่สนใจแฟนคลับของตัวเองแม้แต่น้อย
“คยูฮยอนอ่า~ ชั้นอุตส่าห์ซื้อขนมมาให้แต่ทำไมต้องไปสนใจไอ้บ้านั่นด้วยนะ”
หญิงสาวบ่นออกมาอย่างหัวเสีย
“นี่ คุณจะไปไหน”
ร่างสูงวิ่งตามร่างเล็กมาทันก็คว้าแขนไว้
“เรื่องของชั้น ไปอยู่กับแฟนคลับนายดิ”
ตอบโดยไม่หันกลับไปมองสักนิด
“คุณเป็นอะไรของคุณ”
“ไม่ต้องมายุ่ง”
พร้อมกับสะบัดแขนให้หลุดจากพันธนาการของมือใหญ่
“มินคร้าบ~”
เรียกอย่างอ่อนหวานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“นายสนิทกับชั้นมากขนาดไหนกันที่จะมาเรียกชั้นแบบนี้”
แน่นอนว่าคนที่ไม่สนิทกับซองมินจริงๆจะไม่มีใครเรียกชื่อนี้ได้
“ก็ผมเป็นแฟนคุณทำไมจะเรียกไม่ได้”
สรุปเอง
“ชั้นไปเป็นนายตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อตอนที่คุณหึงผมเมื่อกี้”
คำนี้ทำให้ซองมินหันขวับมาทางคยูฮยอน
“ใครว่าชั้นหึง ชั้นไปหึงนายตอนไหน”
“เมื่อกี้ไง หรือว่าไม่จริง”
“ไม่จริง”
“แล้วคุณหนีผมทำไม”
“ชั้นปล่าวหนี”
“ไม่จริง”
“จริง”
“ไม่จริง”
“จะ....”
แล้วริมฝีปากหนาก็ปิดปากซองมินไว้ไม่ให้พูดอีก
“อื้อ....แฮ่ก ...”
เพียะ....
คยูฮยอนหน้าหันตามแรงตบของซองมิน มือหนาลูบแก้มที่เพิ่งโดนฝ่ามือของซองมิน รอยนิ้วแดงๆเริ่มเผยออกมาให้เห็นบนหน้าของคยูฮยอน
“นายเป็นใครกัน ฮือๆ ทำไม ชั้นเป็นตัวอะไรกันแน่ ฮือ เอะอะนายก็ทำร้ายชั้น นายมันไม่ใช่คน”พูดเสร็จก็วิ่งหนีไปปล่อยทิ้งให้คยูฮยอนอึ้งกับสิ่งที่ร่างบางพูดออกมา
ห้องเรียน
“ไอ้คนบ้า ไอ้คนนิสัยไม่ดี”
มือเล็กปาดน้ำตาลวกๆ
“มินเป็นอะไรไป เป็นอะไร”
ทงเฮเห็นที่ซองมินร้องไห้ก็ตกใจ
“ฮือๆ ทงเฮ ชั้นยังเป็นคนที่มีชีวิตใช่ไม๊ ไม่ใช่ของเล่นของใครใช่ไม๊”
ปล่อยโฮออกมาอย่างเหลืออด
“ใช่ นายเป็นอะไร”
ทงเฮดึงร่างซองมินเข้าไปกอดหลวมๆ
“ชั่งเหอะ ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวอาจารย์เข้าแล้ว นั่งที่เหอะ”
คลายกอดออกแล้วปาดน้ำตาลวกๆ
“ไม่เป็นไรแน่นะ”
ถามเพื่อให้แน่ใจ ห่วงเพื่อนก็ห่วง กลัวว่าอาจารย์จะเข้ามาแล้วยังไม่นั่งที่ก็กลัว
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
เลิกเรียน
“ซองมิน ผมขอโทษ”
ซองมินกำลังจะเดินออกไปแต่ร่างสูงโผล่มาดักไว้ก่อน
“ไม่จำเป็น”
ซองมินมองด้วยสายตาแข็งกร้าว....รู้ไม๊ในใจของคยูฮยอนคนนี้เจ็บปวดที่สุด.....
“จำเป็นสิ ให้อภัยผมนะ”
“ไม่มีทาง ถอยไป”
เตรียมจะเดินหนีแต่คยูฮยอนขวางไว้
“ซองมิน~”
เสียงแผ่วลง
“ชั้นไม่ใช่พวกแฟนคลับนาย ไม่ต้องมายุ่ง”
“แต่คุณคือคนที่ผม...ชอบ...มาตลอด”
สายตาของคยูฮยอนอ่อนโยนอย่างเห็นได้ชัด
“แล้วไง เพิ่งเจอกันสองวันมาพูดว่า...ชอบชั้นแล้วงั้นหรอ ง่ายไปมั้ง”
สายตาของซองมินยังคงเป็นเหมือนเดิม
“ใครบอก ผมแอบชอบคุณตั้งแต่ผมเข้ามา ตั้งแต่ที่ผมเจอคุณ ผมไม่เคยเปลี่ยนใจไปชอบใครอื่นเลย ทั้งๆที่ผมไม่เคยเจอคุรอีกเลยหลังจากตอนนั้น ถึงตอนนี้วันนี้ ผมได้พบหัวใจของผมที่หายไปแล้ว มันทำให้ผมดีใจจนบอกไม่ถูก ผมชอบคุณนะ ซองมิน”
เหมือนซองมินจะอึ้งจนพูดอะไรไม่ถูก ได้แต่จ้องหน้าของคยูฮยอน แต่สายตาของคยูฮยอนก้พยายามสื่อให้รู้ว่าเค้านั้นจริงจังแค่ไหน
“นาย ชอบชั้นมานานแล้ว หรอ”
“ครับ ผมชอบคุณมานานแล้ว ได้โปรด ชอบผมบ้างนะ”
พูดออกไปโดยไม่รู้ว่าเห็นแก่ตัวเกินไปบ้างไม๊แต่ก็อยากจะครอบครองคนนี้ไว้เพียงคนเดียว
“ชั้นอยากกลับบ้าน”
หลบสายตาของคยูฮยอนเพราะไม่อยากสู้สายตาคู่นั้น
“ผมไปส่ง”
รีบออกตัวทันที
“อืม ก็ได้ เลี้ยงไอติมหน้าโรงเรียนด้วย”
คยูฮยอนยิ้มร่าทันที
“ครับ ผมเลี้ยงทุกอย่างเลยก็ได้”
“นายพูดเองนะ”
แล้วซองมินก็รีบเดินไปหน้าโรงเรียนทันที ตามด้วยคยูฮยอน
RRRRRRRRRRRRRR
เช้าวันต่อมา
“นี่เธอ คยูฮยอนอ่ะถือช่อดอกไม้สีแดงสดช่อใหญ่เดินมาทางนี้แหละ คยูฮยอนจะเอามาให้ใครกันนะ ต้องเป็นชั้นแน่เลย”
หญิงสาวคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในห้องเรียนพร้อมกับตะโกนบอกเพื่อนของเธอ
“ไม่นะ เป็นชั้นต่างหาก”
“ไม่ ชั้น”
“ชั้น”
หญิงสาวต่างพากันคิดว่าช่อดอกไม้ช่อนั้นต้องเป็นของตนเอง บังเอิญหูของซองมินที่นั่งอยู่หลังห้องได้ยินเข้าถึงกับสะดุ้ง.......นายเอามาให้ใคร.......ไหนบอกว่าชอบชั้น......แล้วเอามาให้ใครกัน...
ซองมินคิดอย่างหัวเสียท่างทางฟึดฟัดแล้วก็หันหน้าออกไปทางหน้าต่างมองผู้คนเล่นฟุตบอลอยู่ข้างล่าง
“คยูฮยอนเดินมาแล้ว เอาดอกไม้มาให้ชั้นใช่ไม๊คยูฮยอน”
คยูฮยอนยิ้มให้หหญิงสาวผู้นั้นแล้วก็ส่ายหน้าพร้อมกับเดินไปที่โต๊ะของซองมิน
“เป็นแฟนกับผมนะ ซองมิน”
ซองมินสะดุ้งเฮือกหันมากลับมาทันที
“นะ นาย ทำไรของนายเนี่ย”
ซองมินทำหน้าเหรอหรา
“เป็นแฟนกับผมนะ นะ”
“คยูฮยอน”
ซองมินมองไปรอบข้างก็เจอแต่คนมองมาที่เค้า บางคนอิจฉา บางคนลุ้น แต่เพื่อนของเค้า ลี ทงเฮ หายไปไหน
“นะครับ ถ้าไม่ตอบ ผมจะคุกเข่าอยู่ข้างๆตรงนี้แหละ”
ว่าแล้วก้คุกเข่าลงข้างๆเก้าอี้ที่ซองมินนนั่งอยู่
“นายทำแบบนี้มันเว่อร์ไปหรือปล่าว”
“ไม่หรอกน่า คนอื่นเค้าจะได้รู้ว่าคุณแฟนผม”
ทำหน้าทะเล้นใส่
“ตาบ้า ชั้นยังไม่ตอบนายเลยนะ”
มือเรียวฟาดไปที่แขนแกร่งของร่างสูง
“แล้วจะเป็นแฟนกับผมไม๊อ่ะ”
ทำหน้าอ้อนวอนสุดๆ
“....ไม่”
คยูฮยอนถึงกับหน้าเหวอพร้อมกับคนที่อยู่ในเหตุการณ์แต่ซองมินกับอมยิ้ม
“ทะ ทำไม่ล่ะ”
หน้าเริ่มจะเสีย
“ไม่ปฏิเสธต่างหาก”
แล้วซองมินก็ยิ้มแป้น คนตรงนั้นเฮลั่น คยูฮยอนถึงกับเหวอรอบที่สอง ไม่คิดว่าซองมินของเค้าจะร้ายขนาดนี้
“ร้ายนักนะแฟนของผมเนี่ย”
ซองมินรับช่อดอกไม้ไปสูดดมจนเต็มปอด
“พอแล้วเดี๋ยวก็หมดความหอมพอดี”
อดไม่ได้ที่จะแซวคนตัวเล็ก
“แล้วชั้นจะหมดความหอมเหมือนดอกไม้หรือปล่าวล่ะ”
หันไปทำหน้าอ้อนใส่ร่างสูง
“ฟืดดด ฮ้าหอมดีจัง ซองมินของคยูไม่หมดความหอมหรอกนะ”
ขโมยหอมแก้มไปดื้อๆแล้วเสียงเฮลั่นในห้องก็ดังอีกครั้ง(โจ่งแจ้งเกินไปไม๊ตาโจ – คนแต่ง)
“คนบ้า ว่าแต่ทงเฮล่ะ”
มองหาไปรอบห้อง
“คงสวีทอยู่กับคิบอมข้างล่างแหละ”
“หมายความว่า.....”
แล้วซองมินก็ยิ้มออกมา
“ใช่ เค้าสองคนเหมือนเรานี่แหละ”
“บ้าหรอ คนบ้า พูดไรก็ไม่รู้เราสองคนเป็นยังไง”
“ก็เป็นแฟนกันไง”
พูดจบซองมินก็ถึงกับอายม้วนกันเลยทีเดียว
“งั้นต่อไปนี้นายต้องไปกินข้าวกับชั้นทุกวัน รับ-ส่งชั้นด้วย ห้ามบ่นเข้าใจไม๊”
“คร้าบๆ”
แล้วทั้งสองคนก็นั่งหยอกล้อเล่นกันสองคนจนถึงเวลาเข้าเรียน
ความรักของทั้งคู่ยังคงดำเนินต่อไปไม่รู้จบ รักที่เติมเต็มให้กันไม่มีวันเบื่อ รักที่พร้อมจะเสียสละให้กันและกัน รักที่ไม่สามารถเปลี่ยนเป็นอะไรได้อีกนอกจากรัก และรักสุดท้าย รักกันชั่วนิรันดร์
ผลงานอื่นๆ ของ Aibra ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Aibra
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น